Sendelinge—Wat behoort hulle te wees?

DIE woord “sendeling” kan kragtige emosies wek. Dit vervul party mense met bewondering en laat hulle aan mense soos Moeder Teresa of wyle Albert Schweitzer dink.

Daarenteen is daar ander wat onverskilligheid, afkeer of selfs woede toon wanneer die onderwerp van sendelinge aangeroer word. Die woord dui vir hulle op verstandelike manipulasie en roep beelde van kolonialisme op.

’n Gepaste vraag met betrekking tot sendelinge is: Is hulle agente van die lig of agente van die duisternis?

Wat is ’n sendeling?

’n Sendeling word gedefinieer as “iemand wat ’n sending onderneem”, dit wil sê, hy onderneem “’n bediening in opdrag van ’n godsdiensorganisasie om die opvattings daarvan bekend te maak of mensliewende werk te doen”.

Die grondslag vir die Christelike sendingwerk is deur Jesus Christus gelê toe hy vir sy volgelinge gesê het: “Gaan dan heen, maak dissipels van al die nasies.” Dit beteken dat die Christelike boodskap in die hele wêreld verkondig moet word.—Mattheüs 28:19.

Jesus self was ’n sendeling wat deur sy Vader, Jehovah, uit die hemel na ’n buitelandse toewysing, die aarde, gestuur is (Filippense 2:5-8). Dit is dus logies dat ’n Christensendeling die voorbeeld wat Jesus Christus gestel het noukeurig moet navolg. ’n Eerste-eeuse sendeling wat juis dit gedoen het, was die apostel Paulus wat vir latere Christensendelinge ’n voorbeeld geword het om na te volg.—1 Korinthiërs 11:1.

Hoewel Jesus simpatie het met betrekking tot die maatskaplike probleme wat die mensdom teister, het hy nie die hoogste voorkeur aan die oplossing daarvan gegee terwyl hy op die aarde was nie. As hy dit sou gedoen het, sou dit slegs tydelike verligting meegebring het (Johannes 6:26, 27; 12:8). Iets anders was van groter belang. Jesus het vir Pilatus gesê: “Hiervoor is Ek gebore en hiervoor het Ek in die wêreld gekom, om vir die waarheid te getuig.” Die waarde daarvan om kennis van sulke waarheid te hê, kan nie oorbeklemtoon word nie, soos Jesus vroeër in gebed gesê het: “Dit is die ewige lewe, dat hulle U ken, die enige waaragtige God, en Jesus Christus wat U gestuur het.”—Johannes 17:3; 18:37.

Het die Christendom se sendelinge Jesus se voorbeeld nagevolg? Was hulle, soos Jesus, agente van die lig wat die lig van God se Woord, die kennis wat tot die ewige lewe lei, uitgedra het? Of het hulle die mense in die duisternis gelaat? Die antwoord op hierdie vrae behoort vir ons almal van belang te wees omdat die vrugte wat voorgewende Christensendelinge deur die eeue heen voortgebring het ons help om die ware godsdiens sowel as valse godsdiens te identifiseer. Die Ontwaak! kondig derhalwe met genoeë aan dat hierdie onderwerp in sy volgende vyf nommers uitvoerig bespreek sal word.

Hoe het die sendelinge gevaar?

Sendelinge het waardevolle bydraes tot die verspreiding van Christus se boodskap gelewer. Party het byvoorbeeld die Bybel in plaaslike tale vertaal en mense dus in staat gestel om dit self te lees.

Dit lyk egter deesdae asof party sendelinge dit belangriker ag om maatskaplike behoeftes te bevredig as om te preek of te vertaal. ’n Artikel in die tydskrif Time met die titel “Die nuwe sendeling” het gesê: “Onder Protestante is daar oorgegaan tot groter betrokkenheid by die basiese ekonomiese en maatskaplike probleme van die mense vir wie die sendelinge probeer help.” Wat die Katolieke betref, het die hoof van die Jesuïtesendings wat vanuit die Verenigde State gestuur is, gesê dat die verkondiging van Christelike opvattings “minder belangrik geword het as om mense van diens te wees”. En ’n Katolieke sendingsekretaris het gesê: “In die verlede het ons die sogenaamde beweegrede gehad om siele te red. . . . Nou glo ons, dank sy God, dat alle mense en alle godsdienste reeds in die genade en liefde van God leef en deur God se barmhartigheid gered sal word.”

Beteken dit dat dit nou glad nie meer nodig is om ander van God se Woord te leer soos Jesus gedoen het nie?

Bestaan daar steeds ’n behoefte aan onderrigting?

In 1985 is sowat 18 000 huisgesinne in Hamburg, Duitsland, deur etlike honderde vrywilligers geskakel tydens ’n “massasendingwerk per telefoon”, soos ’n koerant dit genoem het. Dit het klaarblyklik min vrugte afgewerp. The European het verlede Desember geskryf: “Die Protestantse kerk in Duitsland . . . het sedert 1991 bywoningsyfers met meer as 500 000 sien daal.”

’n Kwynende kudde is nie net ’n kenmerk van Duitse kerke nie. Miljoene mense regoor die wêreld het godsdiens die rug toegekeer en beskou dit nie meer as iets wat toepaslik is op die lewe in die realistiese negentigerjare nie. Maar ’n kennis van die Christelike geloof is noodsaaklik as ons die duisternis van die hedendaagse wêreld met welslae die hoof wil bied en deur die hoop op ’n beter wêreld in die toekoms onderskraag wil word. Jesus se opdrag om dissipels van mense van alle nasies te maak, is ’n doeltreffende manier om in ’n dringende behoefte te voorsien.

Jesus Christus het bedoel dat Christensendelinge agente van die lig moet wees, nie agente van die duisternis nie. Hoe het die Christendom se sendelinge gevaar? Watter voorbeeld het hulle nagevolg?

[Foto-erkenning op bladsy 3]

Culver Pictures