Van ons lesers

Versorging—Bied die uitdaging die hoof Hierdie uitstekende reeks artikels (8 Februarie 1997) het my baie aangemoedig. Ek is 17 jaar oud en ek sorg vir my oupa wat ’n beroerte gehad het en vir my ma wat ’n senuwee-ineenstorting gehad het. Ek het beter gevoel toe ek lees dat dit normaal is om soms ergerlik teenoor pasiënte te voel en te vra: ‘Waarom het dit met my gebeur?’ Ek het ook die artikel waardeer oor die praktiese bystand wat aan die versorger self gegee kan word.

P. T., Italië

Julle beskrywing van die gevoelens van die mense wat hulle siek geliefdes versorg, was akkuraat en vol begrip. Ek dank Jehovah dat hy julle beweeg het om hierdie pragtige artikels te skryf. Ek is seker dat dit ons almal wat in hierdie situasie is, sal help om ons daarmee te versoen en om aan te hou om Jehovah met vreugde en ywer te dien.

B. V., Tsjeggiese Republiek

Ek is onlangs geskei en is die moeder van twee tieners, en my seun ly aan ernstige ATSH (aandagtekortsteurnis met hiperaktiwiteit). Die druk wat met hierdie verantwoordelikheid gepaardgaan, is ontsettend. Met behulp van die onlangse artikels oor versorging kon ek my gevoelens van verleentheid, woede, depressie en hulpeloosheid verstaan. ’n Positiewe aspek is dat ouer broers in die gemeente my seun onder hulle vlerke geneem het. Wat ’n vreugde is dit tog om liefde te sien wat in dade omgesit word!

C. C., Verenigde State

My man ly aan demensie en is afhanklik van my versorging. Ek was bevrees dat ek dit nie sou kon behartig nie. Jeanny, wat in die artikels genoem word, het my moed gegee toe sy gesê het: “Vrees vir wat kan gebeur, is dikwels erger as die werklikheid.”

A. P., Slowakye

Ek was vroeër ’n versorger en het baie van die gevoelens ervaar wat in die artikels beskryf word. Ek kon dikwels nie met ander oor my frustrasie en skuldgevoelens praat nie. Hierdie artikels het my gehelp om my gevoelens te bespreek.

F. F., Nigerië

Ek het nooit gedink dat sulke besondere artikels gepubliseer sou word nie. My moeder is sedert 1989 bedlêend. Ek is die enigste seun, en omdat ek nie ’n broer of suster of vader het nie, moes ek die verantwoordelikheid op my neem om na haar om te sien. Ek stem saam met die laaste paragraaf van die reeks—dat Jehovah en sy Seun, Jesus Christus, die simpatiekste versorgers is. Baie keer as die situasie kritiek geword het en ek gedink het dat ek nie meer kan voortgaan nie, het ek my tot Jehovah in gebed gewend en hom gesmeek om my te help. Die blote wete dat hy na my luister, het my krag gegee.

M. A. M., Peru

My man is siek, en ek het feitlik alles ervaar wat die tydskrif genoem het. Ek onthou baie geleenthede toe broers en susters na my man gevra het. Soms het ek my vererg en gewonder: ‘Waarom vra hulle altyd na hom? Wat van my?’ Nou verstaan ek dat sulke gevoelens heeltemal natuurlik is.

M. A. I. I., Spanje

Leergestremdhede Ek is die ouer van ’n tienjarige seun wat aan ernstige ATSH ly. Dit is vir my ’n genot om julle mee te deel dat ’n hele paar vriende, sedert die publikasie van die reeks “Hulp vir kinders met leergestremdhede” (22 Februarie 1997), vir my gesê het dat hulle nooit werklik verstaan het hoe ek en my seun voel nie, ofskoon hulle die steurnis probeer verstaan het en my probeer help het. Die meeste het gesê dat hulle nou selfs gewilliger sal wees om te help. Een suster in die gemeente het tyd ingeruim om die artikel saam met my seun deur te gaan en hom te bemoedig. My seun het later na my toe gekom en gevra om die tydskrif weer te lees.

L. A. D., Verenigde State