Rig nuwelinge na God se organisasie
“Julle moet . . . die broederskap liefhê.”—1 PETRUS 2:17.
1, 2. Wat benewens leerstellings dra Christenonderrigters oor?
‘N ONDERRIGTER se taak is om feite oor te dra. Maar ’n goeie onderrigter doen meer. Hy skerp waardes in, help die leerling om te besef hoe belangrik die dinge is wat hy leer en wys vir hom hoe hy dit ten beste kan gebruik. Dit is veral waar van die Christenonderrigter. Hy moet weliswaar “die waarheid van God” oordra (Romeine 1:25). Maar dit behels meer as blote kennis van leerstellings. Die Bybel spoor ons aan om ander die vrees van Jehovah asook goedheid en verstandigheid te leer.—Psalm 34:12; 119:66, NW.
2 Jesus het nog dinge gemeld wat aan ander geleer moes word: “Maak dissipels van al die nasies . . . en leer hulle om alles te onderhou wat Ek julle beveel het” (Mattheüs 28:19). ‘Alles wat beveel is’, sluit deelname aan die wêreldwye predikingswerk in wat vir ons dag voorspel is (Mattheüs 24:14). En daar is nog iets wat ons aan ons Bybelstudente moet oordra. Wat is dit? Om die antwoord te kry, kan ons die bediening van die apostel Paulus beskou en let op iets wat ’n belangrike rol in sy onderrigting gespeel het.
Paulus as ’n organiseerder
3. Hoe het Paulus te werk gegaan toe hy nuwe belangstellendes in Korinthe geleer het?
3 Tydens sy eerste besoek aan Korinthe het die apostel Paulus baie horende ore gevind, ondanks teenkanting van die Joodse gemeenskap. Maar Paulus het hierdie nuwe belangstellendes nie bloot individueel geleer nie. Ons lees: “Toe het hy die [Joodse] sinagoge verlaat en na die huis toe gegaan van ’n godvresende man met die naam Titius Justus. Sy huis was net langs die sinagoge” (Handelinge 18:7, NAV). Daardie huis het ’n plek geword waar nuwe dissipels kon vergader en saam aanbid. Kort daarna het Paulus hulle tot ’n gemeente georganiseer.—1 Korinthiërs 1:2.
4. Wat het gou in Efese verskyn nadat Paulus daar begin leer het?
4 Later het Paulus na Efese gereis waar iets soortgelyks plaasgevind het. Hy het belangstellendes individueel, “van huis tot huis”, geleer (Handelinge 20:20, NW). Maar hy het ook gou reëlings getref sodat die nuwe dissipels met mekaar kon assosieer. Hy het die Jode “verlaat en die gelowiges afsonderlik geneem en daagliks in die saal van Tirannus besprekings gehou” (Handelinge 19:9, NAV). Hierdie groep Christene was ook gou tot ’n gemeente met aangestelde ouere manne georganiseer.—Handelinge 20:17, 18.
5. Wat het die vroeë Christenonderrigters so gou moontlik met nuwelinge gedoen?
5 Dit is duidelik dat wanneer nuwelinge die waarheid in die eerste eeu aangeneem het, hulle nie op hulle eie gelaat is nie. Hulle is in gemeentes byeengebring. Hierdie gemeentes was bly wanneer hulle bemoediging van die destydse bestuursliggaam ontvang het. Ryp broers, soos Paulus en Barnabas, het baie tyd gewy aan onderrigting in hierdie pasgestigte gemeentes en “saam met nog baie ander . . . die blye boodskap van die woord van die Here verkondig” (Handelinge 15:30-35). Waarom is dit gedoen? Waarom is nuwelinge nie op hulle eie gelaat om op hulle pasopgeleide gewetens staat te maak om hulle te lei om te doen wat reg is nie?
Waarom gemeentes?
6. Waarom is die vroeë Christene tot gemeentes georganiseer?
6 Daar is baie redes, waarvan ons sommige hier sal meld. Eerstens, wanneer ’n persoon ’n Christen geword het, het hy nie meer veel met die wêreld om hom gemeen gehad nie (Johannes 17:14, 15). As hy afgesonderd, op sy eie, gelaat is, sou dit ’n baie eensame situasie gewees het. Maar as hy met mede-Christene in die plaaslike gemeente geassosieer het, sou hy deur hulle versterk geword het om sy afgeskeidenheid te handhaaf. Daarbenewens het Jesus gesê dat sy volgelinge “een” sou wees (Johannes 17:11). Daardie “eenheid” was veral in die gemeentes te sien. Jesus het ook gesê: “Hieraan sal almal weet dat julle my dissipels is, as julle liefde onder mekaar het” (Johannes 13:35). As Christene hierdie liefde op so ’n wyse moes bewys dat dit vir buitestaanders ’n teken sou wees, moes hulle in gemeenskappe bestaan. Daardie gemeenskappe was die plaaslike Christengemeentes, waarin Christene mekaar se geestelike en fisiese welsyn bewaak het (Filippense 2:4). Die bystand aan weduwees wat Paulus byvoorbeeld met Timotheüs bespreek het, is klaarblyklik deur middel van gemeentes georganiseer.—1 Timotheüs 5:3-10.
7. (a) Wat is die betekenis van Paulus se woorde in Hebreërs 10:24, 25? (b) Wat was die eerste-eeuse Christengemeentes se rol in die predikingswerk?
7 Paulus se volgende woorde was gevolglik ’n regstreekse aansporing om die plaaslike gemeente te ondersteun: “Laat ons op mekaar ag gee om tot liefde en goeie werke aan te spoor; en laat ons ons onderlinge byeenkoms nie versuim soos sommige die gewoonte het nie, maar laat ons mekaar vermaan, en dit des te meer namate julle die dag sien nader kom” (Hebreërs 10:24, 25). Daarbenewens is die verkondiging van die goeie nuus van die Koninkryk, wat op so ’n besondere wyse in die eerste eeu gedoen is, duidelik op ’n georganiseerde wyse deur die gemeentes gedoen (Romeine 10:11-15). Die heilige gees het dus die ouere manne in die gemeente in Antiochië gelei om Paulus en Barnabas as sendelinge na ontoegekende gebiede te stuur, en Paulus het die gesag van die ouere manne in die gemeente in Jerusalem om vir hom voor te skryf waar hy moes preek, erken.—Handelinge 13:1-3; Galasiërs 2:8-10.
Plaaslike gemeentes vandag
8, 9. Wat is van die redes waarom ons ook ons belangstellendes na die plaaslike gemeente moet rig?
8 Wat kan ons vandag uit hierdie geskiedkundige agtergrond leer? Dat ons ook nuwe belangstellendes na die plaaslike Christengemeente moet rig. Net soos in Paulus se dag is die Christelike godsdiens vandag nie ’n godsdiens van isolasioniste nie. “Hy wat hom afskei, soek sy eie begeerte”, waarsku die boek Spreuke (Spreuke 18:1). “Gaan [andersyds] met die wyse om, dan word jy wys” (Spreuke 13:20). Nuwelinge het die geestelike, morele en emosionele ondersteuning wat die Christengemeente kan bied, nodig. Hulle moet die liefde van mede-Christene, die geestelike bystand van die ouere manne en die aangename eenheid wat dit so ’n vreugdevolle en unieke ondervinding maak om ’n Christen te wees, ondervind.—Psalm 133:1.
9 Die wêreldwye verkondiging van die goeie nuus van die Koninkryk word vandag ook op ’n georganiseerde wyse gedoen, hoofsaaklik deur plaaslike Christengemeentes (Mattheüs 24:14). Wanneer ons nuwelinge leer van hulle verpligting om aan daardie werk deel te neem, moet ons hulle gevolglik na die plaaslike gemeente rig en vir hulle wys hoe om daarmee saam te werk.
’n Internasionale broederskap
10. Meld enkele tekste wat op die internasionale eenheid van die eerste-eeuse Christene dui.
10 Die apostel Paulus het nuwelinge aan meer as net ’n plaaslike gemeente voorgestel. Hy het vir die Efesiërs gesê: “Dit is een liggaam en een Gees, soos julle ook geroep is in een hoop van julle roeping” (Efesiërs 4:4). Daar was wêreldwyd slegs een “liggaam”, nie ’n aantal verstrooide, plaaslik onafhanklike gemeentes nie. Jesus het ook na die lewende lede van hierdie “liggaam” op aarde verwys toe hy gepraat het van ’n “getroue en verstandige dienskneg” wat gemagtig is om die “diensvolk” te ‘voed’ (Mattheüs 24:45-47). Individuele Christene dwarsoor die wêreld sou die gesag van hierdie “dienskneg” moes erken as hulle daardeur ‘gevoed’ wou word. Dit sou ’n internasionale Christenvereniging tot gevolg hê.
11. (a) Wat het Petrus hierdie internasionale organisasie van Christene genoem? (b) Watter reëling het die leerstellige eenheid van die eerste-eeuse Christene bewaar? Hoe het Paulus sy erkenning van hierdie reeling getoon?
11 Die apostel Petrus het gevolglik van al die Christene van sy dag gepraat as “die broederskap” (1 Petrus 2:17). Hulle was ’n internasionale “broederskap” (Grieks, adelphotes’). Nuwelinge het nie alleen deel van die plaaslike gemeente geword nie, maar ook van hierdie hele internasionale broederskap. Die gemeentes was in aanraking met mekaar (Kolossense 4:15, 16). Wanneer daar leerstellige vrae was, het Christene nie hulle eie besluite geneem nie. Vir ’n gesaghebbende antwoord het hulle hulle op die ouere manne van die gemeente in Jerusalem beroep, wat destyds as ’n bestuursliggaam vir die wêreld gedien het (Handelinge 15:2, 6-22). Paulus self het die leerstellige gesag van daardie liggaam erken. Hoewel hy die waarheid deur ’n spesiale openbaring van Jesus Christus ontvang het, het hy nietemin na Jerusalem gereis en die goeie nuus wat hy verkondig het aan hulle verduidelik “dat ek nie miskien tevergeefs sou loop of geloop het nie”.—Galasiërs 1:11, 12; 2:1, 2, 7-10.
12. Watter verdere gebruike het die hele “broederskap” hegter saamgebind?
12 Om die eenheid van denke en optrede van die “broederskap” te bewaar, is reisende bedienaars, soos Timotheüs, Titus en Epafroditus, gestuur om hulle te besoek en op te bou, en is briewe soos dié van Paulus, Petrus, Jakobus, Johannes en Judas onder hulle rondgestuur. Omdat so ’n broederskap bestaan het, het ryker Christene in ander lande verneem van die behoefte van hulle broers in Judea op ’n tydstip dat hulle ontberinge verduur het en kon Paulus—deur die gemeentes—reël dat bystand aan die behoeftiges verleen word (1 Korinthiërs 16:1-4). Individuele Christene is ook bemoedig wanneer hulle berigte ontvang het oor die volharding en geloof van die “broederskap wat in die wêreld is”.—1 Petrus 5:9.
Bring nuwelinge in die “broederskap” in
13. Wat is van die ooreenkomste tussen die wêreldwye “broederskap” in die eerste eeu en vandag?
13 Bestaan daar vandag ’n soortgelyke “broederskap”? Beslis. “Die getroue en verstandige dienskneg” bestaan nog steeds en het nog steeds die verantwoordelikheid om die “diensvolk” te ‘voed’ (Mattheüs 24:45-47). Net soos in Paulus se dag word hierdie “dienskneg” verteenwoordig deur ’n Bestuursliggaam wat die wêreldwye werk om die “evangelie” te verkondig, bestuur. Die internasionale eenheid word vandag ook versterk deur briewe en drukwerk van hierdie Bestuursliggaam af, sowel as deur ryp onderrigters wat in die gemeentes dien. Wanneer ’n persoon die waarheid leer, leer hy gevolglik om deel te wees van die plaaslike gemeente en ook om homself te sien as deel van die wêreldwye “broederskap”. Dit is die verantwoordelikheid van die Christenonderrigter om sy Bybelstudent te help om dit te doen. Hoe kan hy dit doen?
Help ander om die “broederskap” lief te hê
14. Watter maniere het jy geslaagd gevind om vir Bybelstudente van die plaaslike gemeente en ook die internasionale organisasie te vertel?
14 Die Christenonderrigter kan vir sy leerling van die gemeente en die internasionale “broederskap” vertel, en dit dan vir hom wys. Hoe kan hy hom daarvan vertel? Hier is enkele maniere wat ervare onderrigters nuttig gevind het: Gebruik tyd voor of na die Bybelstudie om die gemeente en die Skriftuurlike belangrikheid daarvan te bespreek, asook “die getroue en verstandige dienskneg” en die wyse waarop dit ons vandag dien. Beskryf die Koninkryksaal en die vergaderinge. Praat oor die interessante dinge wat jy gedurende die vergaderinge geleer het. Meld die plaaslike gemeente sowel as die internasionale “broederskap” in jou gebede voor en na die studie.
15. Wat is van die puik maniere om vir belangstellendes die plaaslike gemeente en die internasionale organisasie te wys?
15 Maar hoe kan hy hierdie dinge vir hom wys? Hier is enkele maniere wat geslaagd is: Nooi ander lede van die gemeente so gou moontlik om jou na die studie te vergesel, sodat die student so vinnig moontlik nuwe vriende begin maak. Dit is belangrik dat hy gou besef dat nuwe kennisse in die “broederskap wat in die wêreld is” ruim sal vergoed vir die vriende wat hy in die ou stelsel verloor (1 Petrus 5:9; Mattheüs 19:27-29). Benut die brosjure Jehovah’s Witnesses in the Twentieth Century. Dit beskryf die hedendaagse, internasionale organisasie van Jehovah se Getuies en bevat mooi prente van ’n groot byeenkoms, ’n tipiese Koninkryksaal, ’n vergadering wat aan die gang is, die predikingswerk, ensovoorts. Dit sal die student ’n aanskoulike idee gee van die omvang van die “broederskap”. Hoofstuk 23 van die boek Jy kan vir ewig in die Paradys op aarde lewe bevat eweneens ’n beskrywing van God se hedendaagse organisasie, asook kleurryke illustrasies.
16. (a) Wat moet ons so gou moontlik met ons Bybelstudente doen? Om watter Skriftuurlike rede? (b) Hoe kan ons die besoek van die kring-of streekopsiener benut om ons Bybelstudente te help om deel van God se volk te word?
16 Onthou ook dat Paulus vergaderinge in Efese gereël het sodra hy belangstellendes gevind het (Handelinge 19:9, 10). Hy het vir die Korinthiese gemeente gesê dat wanneer “’n ongelowige of ’n onkundige” in ’n goed georganiseerde Christenvergadering inkom, ‘die geheime van sy hart aan die lig sal kom sodat hy op sy aangesig sal val, God sal aanbid, en sal verkondig dat God werklik onder julle is’ (1 Korinthiërs 14:24, 25). Hoe gouer ’n leerling eweneens vandag met die plaaslike gemeente begin assosieer, des te gouer sal hy besef waar die waarheid werklik te vinde is. Daarom nooi Christenonderrigters hulle leerlinge om gemeentelike vergaderinge en groter byeenkomste so gou moontlik by te woon. Hulle doen moeite, indien nodig, om die belangstellende te besoek en hom persoonlik na die vergaderinge te vergesel. Wanneer hulle gemeente besoek word deur ’n hedendaagse “Titus” of “Epafroditus”, ’n kring- of ’n streekopsiener, sorg hulle dat hulle Bybelstudent hom en sy vrou ontmoet en nooi hulle dalk selfs die besoekers om hulle gereelde Bybelstudie by te woon.
17. Wat is gevolglik ’n belangrike deel van ons werk om ander te leer en dissipels te maak? (Mattheüs 28:19). Hoe strek dit ons leerlinge tot voordeel?
17 Jehovah se wêreldwye gemeente gesalf des is “’n pilaar en grondslag [ondersteuning, NW] van die waarheid” (1 Timotheüs 3:15). As belangstellendes by daardie “ondersteuning” baat wil vind, moet hulle aansluit by die honderdduisende sagmoediges wat saamstroom om met hierdie gesaaides te assosieer (Sagaria 8:23). Hierdie sagmoediges maak vandag ’n internasionale “broederskap” van meer as twee-en-’n-halfmiljoen uit, en die aanvaarding van die waarheid sluit omgang met daardie internasionale broederskap in. Wanneer belangstellendes deel daarvan word, geniet hulle al die ondersteuning en beskerming wat dit bied. Hulle put genot uit die broederliefde van hulle mede-Christene en het die geleentheid om op hulle beurt liefde te bewys (Hebreërs 13:1). Dit beteken ook dat hulle deel word van ’n ontelbare internasionale menigte wat die komende groot verdrukking gaan oorleef tot in ’n ewigheid van gelukkige omgang (Openbaring 7:9-17). Terwyl jy leerstellings aan jou Bybelstudente leer, moet jy nie vergeet om hulle na die “broederskap” te rig en om hulle te leer om dit lief te hê nie.—1 Petrus 2:17.
Onthou jy?
◻ Wat het Paulus met pasgevonde belangstellendes in Efese en Korinthe gedoen?
◻ Hoe het Paulus dus hierdie nuwelinge gehelp?
◻ Waarin moet ons wakker wees om ons Bybelstudente in te bring, sodat ons nie net vir hulle leerstellings leer nie?
◻ Wat is van die praktiese maniere om dit te doen?
[Prent op bladsy 16]
Nuwelinge word hartlik in die “broederskap” verwelkom