Kinderdoop—Waarom party priesters nee sê
ALAN en Sonia wou maar net hulle baba laat doop. Daarom was hulle geskok toe hulle Anglikaanse priester nie alleen geweier het om die rite uit te voer nie maar ook hierdie stukkie advies bygevoeg het: “Doen dit self.” Die rede? Nòg Alan nòg Sonia was gereelde kerkgangers.—The Christian Century, 3-10 Junie 1981.
Heelparty egpare het onlangs so ’n afwysing ondervind—’n duidelike teken dat sommige kerke hulle standpunt ten opsigte van kinderdoop verander. Beskou die Rooms-Katolieke Kerk. Na die Vatikaan II-konsilie het die kerk sy kinderdooprites hersien. Ja, die kerk doop nog steeds babas, maar nou moet die ouers eers die versekering gee dat hulle die kind as ’n Katoliek sal grootmaak. Die Vatikaan het verorden: “As hierdie versekering nie werklik ernstig is nie, kan daar gronde wees om die Sakrament uit te stel; en as dit glad nie bestaan nie, moet die Sakrament selfs geweier word.”—L’Osservatore Romano, “Instruksie oor Kinderdoop”, 1 Desember 1980.
Dit is ’n groot sprong van die dae toe “ywerige sendelinge heidenbabas gedoop het wat langs die pad weggegooi is”, soos Katolieke priester Joseph M. Champlin dit gestel het, en priesters “ouers vermaan het om nie ’n baba se Doop langer as ’n maand uit te stel nie op pene van doodsonde”.
Wat steek agter hierdie veranderde gesindhede? Vir eers erken kerkleiers nou dat die doop nie ’n Christen maak nie. Dalende kerkbywoning en ’n algemene gebrek aan vroomheid onder gedoopte Katolieke het ’n bron van groot kommer geword. “Waarom moet die kerk die probleem vererger deur kinders te doop wat feitlik vir seker onaktiewe volwassenes gaan word?” redeneer ’n artikel in U.S. Catholic.
Die nuwe, streng standpunt ten opsigte van die doop bring egter ook ’n ernstige skeuring onder teoloë aan die lig. Soos Katolieke skrywer Joseph Martos opmerk, glo baie geestelikes eenvoudig nie dat kinderdoop ’n “magiese rite is met ’n onsigbare uitwerking op die siel” nie. Vir hulle is so ’n beskouing oudmodies en uitgedien.
Dit is dan ook geen wonder dat talle opregte Katolieke verward is nie. Het die kerk nie altyd geleer dat ongedoopte babas in ’n vurige hel of in ’n vaevuur kan beland nie? As dit die geval is, wonder sommige, waarom sou die doop dan onder enige omstandighede geweier word? Dit is belangrike vrae. Soos Katolieke priester Vincent Wilkin gemeld het, is die wat ongedoop gesterf het “inderdaad so ’n ontsaglike en onberekenbare menigte dat ’n mens jou maklik kan voorstel dat dit die grootste gros van die mensdom uitmaak”.
Laat ons dus kinderdoop kortliks ondersoek—uit sowel ’n historiese as ’n Bybelse oogpunt.