Waarom die lot van ’n klaer nie gelukkig is nie
JUBELING het na net ’n paar weke in wanhoop verander. Die Israeliete se aanvanklike jubeling oor hulle nuutgevonde vryheid van slawerny in Egipte het in ’n kleingeestige gekla oor kos verander. Gedurende die tweede maand nadat hulle Egipte verlaat het, het die ontevrede nasie gesê dat hulle die lot van ’n slaaf bo ’n moeilike lewe in die woestyn verkies. In die daaropvolgende maande het hierdie klaerige gees hulle vasbeslotenheid verswak om aan Jehovah gehoorsaam te wees en daardie geslag se vooruitsigte om in die Beloofde Land in te gaan, geruïneer.—Exodus 16:1-3; Numeri 14:26-30.
Klaery was natuurlik nog nooit tot een geslag of een nasie beperk nie. Wie kla nie af en toe oor werk, kos, die weer, kinders, bure of die lewenskoste nie? Dit wil voorkom of die neiging om te kla ’n deel van menslike onvolmaaktheid is.—Romeine 5:12; Jakobus 3:2.
Waarom kla ons so maklik? Miskien voel ons moedeloos, teleurgesteld of siek. Klaery kan ’n manier wees om uiting te gee aan ons frustrasie of dit kan ’n indirekte manier wees om te sê: “Ek sal dit beter kan doen!” Partykeer word klagtes deur persoonlikheidsverskille aangevuur. Maar dan is daar ook grondige klagtes.
Wat ook al die onderliggende rede is, ’n voortdurende gekla kan, soos die voorafgaande voorbeeld van die Israeliete toon, afbrekend wees. ’n Mens kan ’n chroniese klaer word en selfs kla oor hoe Jehovah dinge doen. Waarom is dit so gevaarlik? En hoe moet grondige klagtes behoorlik hanteer word?
Grondige klagtes
As ’n klagte nie ernstig is nie, moet ons ons eerstens afvra: Kan ek die klagte in liefde oorsien? Ons het weliswaar moontlik ’n grondige rede vir ’n klagte teen iemand, miskien selfs ’n medegelowige. Hy het ons dalk onvriendelik of onregverdig behandel. Sal dit sake egter verbeter as ons by ander kla oor die onregverdige behandeling? Watter optrede stel die Bybel in dié verband voor? Kolossense 3:13 sê: “Verdra mekaar en vergewe mekaar as die een teen die ander ’n klag het; soos Christus julle vergeef het, so moet julle ook doen.” Selfs wanneer ’n klagte dalk grondig is, stel die Skrif dus ’n vergewende gesindheid pleks van ’n klaerige gesindheid voor.—Mattheüs 18:21, 22.
Sê nou ’n saak is te ernstig om oor te sien? Daar is moontlik ’n grondige rede om te kla. Toe ’n grondige “klaaguitroep” oor Sodom en Gomorra tot Jehovah gerig is, het hy stappe gedoen om die skandelike situasie in daardie verdorwe stede reg te stel (Genesis 18:20, 21, NW). ’n Ander grondige klagte is kort ná Pinkster van 33 G.J. geopper. Toe kos aan die behoeftige weduwees uitgedeel is, is voorkeur aan die Hebreeussprekende vroue gegee. Dit het om verstaanbare redes veroorsaak dat die Griekssprekende weduwees gegrief gevoel het. Die apostels het mettertyd van die klagte gehoor en het vinnig ’n span verantwoordelike manne aangestel om die probleem op te los.—Handelinge 6:1-6.
Aangestelde Christen- ouere manne moet vandag eweneens nie versuim om die nodige stappe te doen wanneer ernstige sake onder hulle aandag gebring word nie. Spreuke 21:13 sê: “Wat betref die een wat sy oor toestop vir die klaagroep van die geringe, ook hy sal roep en geen antwoord kry nie” (NW). Ouere manne moet met simpatie na ’n grondige klagte luister in plaas van dit te ignoreer. Ons almal kan daarenteen saamwerk deur ernstige klagtes tot die ouere manne te rig, in plaas van by almal wat wil luister te kla.
Ons almal sal nietemin openlik erken dat daar tye is wanneer menslike onvolmaaktheid ons onnodig laat kla. As ons die gedrag van die Israeliete in die woestyn van naderby beskou, sal dit ons help om te sien watter gevaar dit inhou as ons toelaat dat ’n klagtetjie so af en toe in ’n klaerige gees verander.
Hoe God klaers beskou
Die Israeliete se murmurering oor kosvoorrade toon twee inherente gevare wat klagtes betref. Eerstens, klaery is aansteeklik. Die verslag sê “die hele vergadering van die kinders van Israel het teen Moses en teen Aäron in die woestyn gemurmureer” (Exodus 16:2). ’n Paar het waarskynlik oor die tekort aan kos begin kla, en kort voor lank het almal gekla.
Tweedens, die klaer vergroot dikwels die probleem. In hierdie geval het die Israeliete gesê dat hulle beter sou vaar in Egipte, waar hulle soveel brood en vleis kon eet as wat hulle begeer het. Hulle het gekla dat hulle in die woestyn uitgelei is om van die honger om te kom.—Exodus 16:3.
Was daardie Israeliete se situasie werklik so erg? Hulle kosvoorraad het miskien verminder, maar Jehovah het rekening gehou met daardie probleem, en hy het mettertyd die manna voorsien om hulle fisiese behoeftes te bevredig. Hulle oordrewe klagtes het ’n volslae gebrek aan vertroue in God geopenbaar. Terwyl hulle in Egipte was, het hulle met reg oor die wrede toestande gekla (Exodus 2:23). Maar toe Jehovah hulle uit slawerny bevry het, het hulle oor kos begin kla. Dit was onnodige murmurering. “Julle murmureringe is nie teen ons nie, maar teen die HERE”, het Moses gewaarsku.—Exodus 16:8.
Hierdie klaerige gees van die Israeliete het keer op keer te voorskyn gekom. Die manna het binne ’n jaar rede tot klagte geword (Numeri 11:4-6). Kort daarna het ’n slegte verslag van 10 van die 12 Israelitiese spioene ’n klagte ontketen oor die vermeende gevare wat die verowering van die Beloofde Land inhou. Die mense het sover gegaan as om te sê: “Ag, as ons maar in Egipteland gesterf het! Of as ons maar hier in die woestyn gesterf het” (Numeri 14:2). Wat ’n gruwelike gebrek aan waardering! Geen wonder nie Jehovah het vir Moses gesê: “Hoe lank sal hierdie volk My verag? En hoe lank sal hulle in My nie glo nie?” (Numeri 14:11). Daardie ondankbare klaers was gedoem om 40 jaar lank in die woestyn te swerf totdat daardie geslag uitgesterf het.
Die apostel Paulus herinner ons aan hierdie voorbeeld. Hy waarsku mede-Christene om nooit soos daardie Israeliete te word nie wat murmureerders was en gevolglik in die woestyn omgekom het (1 Korinthiërs 10:10, 11). Dit is duidelik dat ongegronde murmurering en ’n klaerige gesindheid ons geloof kan ondermyn en kan veroorsaak dat ons in onguns by Jehovah kom.
Tog is Jehovah geduldig met sy knegte wat dalk af en toe weens ontmoedigende omstandighede kla. Toe Elia na die berg Horeb gevlug het weens vervolging deur goddelose koningin Isebel, was hy daarvan oortuig dat sy werk as ’n profeet tot ’n einde gekom het. Hy het verkeerdelik aangeneem dat hy die enigste aanbidder van Jehovah is wat in die land oorgebly het. God het eers vir Elia ’n demonstrasie van Sy Goddelike krag gegee om sy geloof te versterk. Toe is daar vir die profeet gesê dat daar nog 7 000 getroue knegte van Jehovah in Israel is en dat daar vir hom baie werk is. Elia het as gevolg hiervan van sy klagtes vergeet en met hernieude ywer voortgegaan (1 Konings 19:4, 10-12, 15-18). Wanneer Christen- ouere manne onderskeidingsvermoë aan die dag lê, kan hulle eweneens vertroostend met die getroues praat en hulle help om hulle rol in die vervulling van God se voorneme te sien.—1 Thessalonicense 5:14.
Hoe om ’n klaerige gesindheid te bowe te kom
Hoe kan ’n klaerige gesindheid te bowe gekom word? Wel, diegene wat die skade sien wat tabak aan die liggaam aanrig, het ’n kragtige rede om op te hou rook. Net so kan ’n begrip van waarom ’n klaerige gesindheid so skadelik is ons aanspoor om die klagewoonte af te leer.
Watter voordele hou dit in vir diegene wat ’n klaerige gesindheid te bowe wil kom? Een belangrike voordeel wat diegene geniet wat dit vermy om te kla, is dat hulle dinge skriftuurlik en meer objektief kan beskou. ’n Klaer staan selde ’n oomblik stil om oor Jehovah se beskouing van die saak te dink. Die klaende Israeliete het vergeet dat Jehovah God hulle uit slawerny bevry het en die waters van die Rooi See wonderdadig vir hulle geskei het. Hulle negatiewe denkwyse het hulle vir God se krag verblind en hulle van hulle vreugde ontneem. As gevolg hiervan het hulle vertroue in Jehovah soos mis voor die son verdwyn.
Boonop kan iemand wat objektief na sy probleme kyk, verstaan wanneer sy eie foute die oorsaak van sy probleme is. Hy sal waarskynlik nie gou weer dieselfde fout maak nie. Jeremia het sy mede-Israeliete gewaarsku om nie te kla oor die swaar tye wat hulle ná die vernietiging van Jerusalem ondervind het nie. Hulle lyding was ’n direkte gevolg van hulle eie sondes, en dit was iets wat hulle moes verstaan om hulle te kon bekeer en tot Jehovah terug te keer (Klaagliedere 3:39, 40). Die dissipel Judas het eweneens die “goddelose mense” bestraf wat Jehovah se leiding verwerp het en chroniese “murmureerders [was] wat oor hulle lot klae”.—Judas 3, 4, 16.
Dit is soos die wyse koning Salomo eenkeer gesê het: “’n Vrolike hart bevorder die genesing, maar ’n verslae gees laat die gebeente uitdroog” (Spreuke 17:22). ’n Klaerige gesindheid put ons emosioneel uit en beroof ons van ons vreugde. Dit weerspieël pessimisme, nie optimisme nie. Maar diegene wat leer om “alles wat loflik is” te bedink en daaroor te praat, het ’n vreugdevolle hart, wat hulle selfs beter kan laat voel.—Filippense 4:8.
Ons lewe sal ongetwyfeld verryk word as ons mense se goeie eienskappe pleks van hulle gebreke raaksien. Ons sal verhef word as ons moeilike omstandighede aanvaar en blymoedig bly in plaas van oor ons terugslae te murmureer. Selfs beproewinge kan tot vreugde aanleiding gee as ons hulle beskou as ’n geleentheid om ons geloof en ons volharding te versterk.—Jakobus 1:2, 3.
Dit is ook belangrik om te onthou dat ons nie net onsself benadeel as ons murmureer nie. Ons kan heel moontlik ander se geloof ondermyn as ons die heeltyd kla. Die slegte verslag van die tien Israelitiese spioene het veroorsaak dat die hele nasie die verowering van die Beloofde Land as ’n hopelose onderneming beskou het (Numeri 13:25–14:4). Moses het by ’n ander geleentheid so moedeloos gevoel weens die volk se aanhoudende murmurering dat hy Jehovah gevra het om sy lewe weg te neem (Numeri 11:4, 13-15). As ons daarenteen op ’n opbouende manier oor dinge praat, kan ons die geloof van ander versterk en tot hulle vreugde bydra.—Handelinge 14:21, 22.
Hoewel ons dalk oor ons werkmaats, ons vriende, ons gesin of selfs die gemeentelike ouere manne wil kla, wil Jehovah hê dat sy volk ‘mekaar vurig moet liefhê’. Sulke liefde beweeg ons om die foute van ander oor te sien in plaas van ons aandag op hulle foute toe te spits (1 Petrus 4:8). Jehovah onthou gelukkig dat ons net stof is, en hy hou nie ons foute in gedagte nie (Psalm 103:13, 14; 130:3). As ons almal probeer om sy voorbeeld te volg, sal ons ongetwyfeld minder kla.
Wanneer die mens tot volmaaktheid verhef word, sal niemand rede hê om oor sy lewenslot te kla nie. Totdat daardie tyd aanbreek, moet ons die versoeking weerstaan om oor ander of oor ons eie moeilike omstandighede te kla. Om te toon dat ons op Jehovah vertrou en werklik ons medegelowiges liefhet, sal ons ‘alles sonder murmurering doen’ (Filippense 2:14). Dit sal Jehovah behaag en ons grootliks bevoordeel. Laat ons dus ten behoewe van ons eie welsyn en dié van ander nie vergeet dat die lot van ’n klaer nie gelukkig is nie.
[Prent op bladsy 20]
Selfs God se wonderdadige voorsiening van manna het ’n rede geword om te kla