Tuisonderrigting—Is dit vir jou?

“’NEIENAARDIGHEID wat ’n nasionale tendens geword het.” Dit was die tydskrif Time se onlangse beskrywing van tuisonderrigting in die Verenigde State—’n groeiende tendens wat voorgestaan word deur ouers wat glo dat die beste onderrigting wat ’n kind kan ontvang in sy of haar eie woonkamer verkry kan word en nie in die tradisionele klaskamer nie.

Tuisonderrigting, wat sommige steeds as eienaardig of selfs revolusionêr beskou, kry nietemin elke jaar meer voorstanders. Volgens navorsers het die aantal mense wat van tuisonderrigting gebruik maak van ongeveer 15 000 in 1970 tot 500 000 in 1990 toegeneem. Party voorstanders van tuisonderrigting sê dat meer as ’n miljoen gesinne in die Verenigde State nou hulle kinders tuis onderrig.

Bystandsgroepe vir tuisonderrigters het ook in Australië, Duitsland, Engeland, Japan, Kanada en Nieu-Seeland verskyn, wat toon dat mense in alle wêrelddele in tuisonderrigting begin belangstel.

Waarom besluit soveel ouers om hulle kinders tuis te onderrig? Hoe doeltreffend is tuisonderrigting? Is dit ’n keuse wat die moeite werd is om vir jou gesin te oorweeg?

Wat sy grondbegrip betref, is tuisonderrigting nie so radikaal soos dit moontlik lyk nie. “Die huis, nie die skool nie, was die oorspronklike onderwysstelsel”, sê Raymond en Dorothy Moore in hulle boek Home-Spun Schools. “Tot die vorige eeu het die meeste kinders op 12 jaar of later begin skoolgaan.”

Vername mense, soos George Washington, Abraham Lincoln, Thomas Jefferson, Thomas Edison en Albert Einstein is tuis onderrig. Trouens, wette oor verpligte skoolbywoning is eers laat in die 19de eeu in die Verenigde State ingestel. Volgens Kerri Bennett Williamson, ’n skrywer en ’n ouer wat haar kinders tuis onderrig het, is tuisonderrigting dus nie bloot ’n hedendaagse gier nie, maar “’n ou onderwysnorm”. Tuisonderrigting was inderdaad vir die meeste mense in Bybeltye die norm.

Waarom hulle dit doen

Interessant genoeg, die National Catholic Reporter skat dat tussen 50 en 90 persent van Amerikaanse ouers wat hulle kinders tuis onderrig dit om godsdienstige redes doen. Hierdie ouers wil hulle kinders gewoonlik beskerm teen wat hulle as ateïstiese invloede in die skole beskou. “Die ruggraat van die tuisonderrigtingsbeweging is die gemeenskap van Christelike Fundamentaliste wat glo dat godsdiens in die klaskamer óf misbruik, óf geïgnoreer word”, het die tydskrif Time gesê.

Ander ouers het hulle kinders uit openbare skole gehaal om hulle teen blootstelling aan skadelike onsedelike invloede op ’n vroeë ouderdom te beskerm. “Dinge in die skole het nogal begin hand-uit ruk as gevolg van die onsedelikheid”, het een Christenman gesê wat etlike jare gelede besluit het dat hy en sy vrou hulle kinders tuis sou onderrig. “Ons was besorg oor ons kinders en oor die skandelike toedrag van sake in die skool.”

Ouers besluit soms op tuisonderrigting om opvoedkundige pleks van ideologiese redes. Hulle het genoeg gehad van die oorvol klaskamers, die lae akademiese standaarde en die veiligheidsprobleme wat in talle openbare skole iets algemeens is. Hulle is teleurgesteld omdat institusionele onderwys dikwels onbevredigende resultate lewer en hulle glo dat hulle hulle kinders meer kan help deur hulle die persoonlike aandag te gee wat tuisonderrigting moontlik maak.

Die boek Home Schools: An Alternative verduidelik waarom party tuisonderrigting verkies waar dit sê: “Ouers [wat hulle kinders tuis onderrig] is 100% betrokke by hulle kinders . . . Hulle kan hulle aandag op hulle eie kind se opleiding toespits.”

Is dit geslaagd?

Diegene wat tuisonderrigting voorstaan, sê dat kinders met groter welslae tuis leer omdat lesse in elke aspek van die gesin se daaglikse bedrywigheid ingeweef word. “Baie gesinne begin met ’n wiskundehandboek, maar kom dan agter dat lesse deur middel van alledaagse ervaringe geleer kan word”, skryf Jane A. Avner in School Library Journal. “Inkopies en tjekboekrekonsiliëring kan hulle leerlinge byvoorbeeld help om geldsake te verstaan, terwyl herstelwerk aan die huis ’n uitstekende grondslag lê vir ’n kennis van maateenhede.”

Hoe doeltreffend is tuisonderrigting? Party studies het getoon dat tuisleerlinge gewoonlik punte behaal wat gelyk aan, of hoër as, die nasionale gemiddelde vir gestandardiseerde prestasietoetse is. Maar sulke resultate bewys nie noodwendig dat tuisleerlinge beter daaraan toe is as kinders wat in ’n gewone skool is nie.

“Die huidige gegewens is onvoldoende”, sê die boek The Home School Manual. “Die vernaamste probleem met al hierdie studies is dat die toetspunte van ’n aansienlike aantal tuisleerlinge nie vir die navorser beskikbaar is nie.”

Daar is “feitlik geen proefondervindelike getuienis beskikbaar” om voldoende bewys te lewer dat tuisonderrigting op akademiese gebied ’n beter onderwysmetode is nie, verduidelik The Home School Manual. “Hoewel tuisleerlinge gewoonlik goed vaar, sal ’n behoorlike navorsingsprogram moet bewys dat enige akademiese verskil nie aan ander faktore toegeskryf kan word nie.”

Talle nog skepties

Tuisonderrigting het ook sy kritici. Baie skoolamptenare het hulle kommer uitgespreek oor die onbestendige gehalte van die opleiding wat deur tuisonderrigting aangebied word. Die tydskrif Time het dit só gestel: “Goeie bedoelings lei nie outomaties tot deeglike onderrigting nie.”

Daarom is skoolrade soms nie tegemoetkomend nie, of selfs vyandig, wanneer ouers hulle in kennis stel dat hulle van plan is om hulle kinders self te leer. Hoewel party skoolrade in onlangse jare ’n poging aangewend het om nouer saam met diegene te werk wat tuisonderrigting gee, bly ander opvoedkundige owerhede steeds skepties. Die Nasionale Vereniging van Laerskoolhoofde sowel as die Nasionale Onderwysvereniging (NEA) het ’n standpunt teen tuisonderrigting ingeneem uit vrees dat party ouers dalk nie in staat is om geskikte tuisonderrigting te voorsien nie. Volgens die NEA se amptelike verklaring oor sy standpunt “kan tuisonderrigtingsprogramme die leerling nie ’n volledige, opvoedkundige ondervinding bied nie”.

Voorstanders van tuisonderrigting sê dat ouers nie ’n naskoolse opleiding nodig het om goeie onderwysers te wees nie. “Ouers hoef nie al die antwoorde te ken om hulle kinders aan te moedig om self na antwoorde op hulle eie vrae te soek nie”, sê die boek Home Schooling—Answering Questions. Kinders kan na geskikte bronnemateriaal verwys word. Ouers en kinders kan saam leer. En waar gevorderde opleiding of kundigheid vereis word, kan ’n mens private onderwysers deeltyds in diens neem.

Kritici sê ook dat kinders wat tuis onderrig word te afgesonderd is en nie normale wisselwerking met ander kinders van dieselfde ouderdom het nie. Hierdie mening word ook deur voorstanders van tuisonderrigting verwerp. “Hierdie kinders is nie sosiaal afgesonder nie”, het Brian Ray, direkteur van die Nasionale Navorsingsinstituut vir Tuisonderrigting, gesê. “Tuisleerlinge word gewoonlik op uitstappies na die dieretuin of die kunsmuseum geneem. Hulle speel net soos ander kinders in die buurt. Die idee dat hulle van agtuur soggens tot tienuur saans in ’n kamer opgesluit word, is eenvoudig verkeerd.”

Is dit vir jou?

Tuisonderrigting verg “nie net moed nie, maar ook uithouvermoë, vindingrykheid en sterk senuwees”, sê Christianity Today. As jy dus tuisonderrigting oorweeg, moet jy realisties dink aan die toewyding wat dit verg. Ywerige inspanning en goeie organisasie sal nodig wees om met takies in die huis en ander gesinsverantwoordelikhede by te bly en boonop ’n daaglikse, akademiese program vir die kinders te voorsien. “Jy sal moontlik so hard werk dat jy sal wil tou opgooi”, het Brian Ray gesê. “Dit is baie veeleisend.”

Vervolgens moet jy uitvind watter tuisonderrigtingswette in jou omgewing geld. In die Verenigde State is tuisonderrigting byvoorbeeld in al 50 state wettig, maar hulle voorskrifte verskil baie. Op party plekke moet jy bloot die plaaslike superintendent van onderwys laat weet en ’n vorm van een bladsy invul om jou kind tuis te kan onderrig. In ander state moet ’n ouer ’n opgeleide onderwyser wees om aan die vereistes vir tuisonderrigting te voldoen. Stel eers vas wat die plaaslike beleid is sodat jy aan al die wetlike vereistes kan voldoen.

Dan moet jy ook die koste in ag neem. Die aankoop van leermiddele is een van die grootste uitdagings wat tuisonderrigting bied—veral waar geld ’n kwessie is. “Jy is ’n maklike teiken vir leweransiers van leermiddele”, waarsku A Survivor’s Guide to Home Schooling.

Hoewel party leweransiers billike leergelde vra, kos ander tuisonderrigtingsprogramme honderde rande. Gestandardiseerde toetse, wat tuisleerlinge in party state verplig is om jaarliks te skryf, kan tot R150 elk kos. Nuwe handboeke, werkboekies en ander materiaal sal jaar na jaar nodig wees, en dus is ’n noukeurig beplande tuisonderrigtingsbegroting noodsaaklik.

Dit is natuurlik nie alle ouers wat bereid of in staat is om die tyd en geld te bestee en die moeite te doen wat deskundiges sê nodig is om van tuisonderrigting ’n sukses te maak nie. “Tuisonderrigting is nie vir almal nie”, het een 14-jarige meisie gesê wat vandat sy 7 is tuis onderrig word. “Dit verg die regte omstandighede, die regte gesindhede en die regte ouers.” Selfdissipline—aan die kant van die ouer en die kind—kan ook by die lys gevoeg word. Die man wat vroeër aangehaal is, het gesê dat “dit groot toewyding verg” om tuisonderrigting te laat slaag. Hy het voorts gesê: “Die werklike uitdaging is of ’n mens die tyd daaraan kan wy om dit in werking te stel en daarmee vol te hou.”

Selfs geesdriftige voorstanders van opleiding tuis erken dat tuisonderrigting soms op ’n ondoeltreffende of selfs onverantwoordelike manier gedoen word. Daar is inderdaad elke jaar etlike gevalle van tuisonderrigting wat misluk en veroorsaak dat kinders nie goed voorbereid is om toekomstige akademiese uitdagings die hoof te bied nie.

Daarbenewens moet ouers hulleself nie mislei deur te dink dat tuisonderrigting op sigself hulle kinders sal beskerm teen die onsedelike invloede wat in die openbare skole aangetref word nie. Daar is geen manier waarop enigeen heeltemal teen kontak met die wêreld beskerm kan word nie. Daar is talle faktore buiten formele skoolopleiding wat ’n kind se denke vorm, onder andere sy ouers se voorbeeld, sy vriende, vermaak en persoonlike sowel as gesinsbybelstudie. Sonder noukeurige opvoeding op al hierdie gebiede kan kinders nie met welslae as Christene grootgemaak word nie, ongeag die onderwysstelsel wat benut word.

Party ouers meen weliswaar dat tuisonderrigting tot hulle kinders se geestelike vooruitgang bygedra het. Maar ons moet onthou dat talle jong Christene in openbare skole ook goeie geestelike vooruitgang maak. In baie gevalle het ouers goeie resultate behaal deur nou met hulle plaaslike skoolraad saam te werk om seker te maak dat hulle kinders ’n goeie skoolopleiding ontvang.

Ouers, wat uiteindelik vir die behoorlike onderrigting en opleiding van hulle eie kinders verantwoordelik is, moet self besluit by watter soort onderrigting hulle meen hulle gesin die meeste baat sal vind. Oorweeg dus al die faktore versigtig voordat jy besluit of jy gereed is om die uitdaging te aanvaar om jou kinders tuis te onderrig.

[Lokteks op bladsy 12]

“Kinders moet ’n rooster volg net soos hulle op skool sou doen.”—C. F. L., ouer wat dogter tuis onderrig het

[Prente op bladsy 10]

Net jy kan besluit wat die beste vir jou kind is—openbare onderwys of tuisonderrigting