“ধৈৰ্য্য ধৰা”

১. যি-হো-ৱা প-ৰম-প্ৰ-ধান

বি-শ্বত স-ক-লোত-কৈ ম-হান;

স-ক-লো-ৱে যেন বু-জে

কি-মান যে মূল্য-ৱান সেই নাম।

যু-গে-যু-গে ক-ৰি প্ৰেম

আ-ছে হৈ তেওঁ স-হন-শীল;

মা-ন-ৱৰ মু-ক্তিৰ বা-বে,

থা-কে ক্ৰো-ধত হৈ ধীৰ।

ম-নে-প্ৰা-ণে বি-চা-ৰে,

আঁ-ত-ৰা-ব নি-জৰ দুৰ্‌-নাম;

না-যায় অ-থ-লে তেওঁৰ প্ৰেম,

ধৈ-ৰ্য্যে-ৰে যাঃ-য়ে ক-ৰে কাম।

২. চ-লি-ব-লৈ প-থত যাঃৰ

ধৈ-ৰ্য্যৰ গু-ণে ক-ৰে স-হায়;

ক্ৰো-ধক ই ক-ৰি দ-মন,

ম-নত শা-ন্তি ৰা-খে ব-জায়।

স-ক-লো-ৰে ভাল দে-খে,

আ-ৰু ৰা-খে ই আ-শা;

হʼ-ব-লৈ স-ম-স্যাত স্থিৰ

দি-য়ে যে ভ-ৰ-সা।

হয় বৃ-দ্ধি অ-ন্য গুণ-বোৰ

প-বি-ত্ৰ শ-ক্তিৰ যো-গে-দি;

ধৈ-ৰ্য্যই শি-কাই যাঃৰ আ-জ্ঞা,

মা-নি-ব-লৈ দি-নে ৰা-তি।