যেতিয়া বাবিলে যিৰূচালেমক ধ্বংস কৰা দুবছৰ হৈছিল। তেতিয়া বাবিলৰ ৰজা নবুখদ্‌নেচৰে সপোনত এটা বিশাল মূৰ্তি দেখিলে যাৰ কাৰণে তেওঁ বহুত চিন্তিত হৈ পৰিল। তেওঁ নিজৰ জ্ঞানী লোকসকলক তেওঁ দেখা সপোন আৰু তাৰ অৰ্থৰ বিষয়ে কʼবলৈ কʼলে আৰু যদি তেওঁলোকে কʼবলৈ নোৱাৰে, তেনেহʼলে তেওঁলোকক হত্যা কৰা হʼব বুলিও কʼলে। দানিয়েলৰ জীৱনো বিপদত আছিল। (দানি. ২:৩-৫) তেওঁ লগে লগে পদক্ষেপ লোৱাৰ প্ৰয়োজন আছিল। কিয়নো বহুতো লোকৰ জীৱন বিপদত আছিল। তেওঁ “ৰজাৰ ওচৰলৈ গৈ এই প্ৰাৰ্থনা কৰিলে, মহাৰাজক সপোনটোৰ ফলিতা জনাবৰ অৰ্থে মোক কিছু সময় দিবলৈ আজ্ঞা হওক।” (দানি. ২:১৬) ইয়াৰ পৰা জানিব পাৰি যে দানিয়েল বহুত সাহসী আছিল আৰু ঈশ্বৰৰ ওপৰত তেওঁৰ বহুত বিশ্বাস আছিল। কাৰণ বাইবেলত কʼতো এইদৰে লিখা নাই যে তেওঁ আগতে কোনো সপোনৰ অৰ্থ কৈছিল। দানিয়েলে তেওঁৰ বন্ধুসকলক “নিগূঢ় কথাৰ বিষয়ে স্বৰ্গৰ ঈশ্বৰৰ আগত কৃপা মাগন কৰিবলৈ” প্ৰাৰ্থনা কৰিবলৈ কʼলে। (দানি. ২:১৮) যিহোৱাই তেওঁলোকৰ প্ৰাৰ্থনা শুনিলে। ঈশ্বৰৰ সহায়ত দানিয়েলে নবুখদ্‌নেচৰৰ সপোনৰ অৰ্থ কʼবলৈ পাৰিলে, যাৰ বাবে দানিয়েল আৰু তেওঁৰ বন্ধুসকলৰ জীৱন ৰক্ষা পৰিল। w২৩.০৮ ৩ ¶৪

ধৈৰ্য্য ধৰিলে কিমান লাভ হয় তাৰ বিষয়ে চিন্তা কৰক। ধৈৰ্য্য ধৰিলে আমি বেছিকৈ আনন্দিত আৰু শান্ত হৈ থাকিব পাৰোঁ। ইয়াৰ সহায়ত আমাৰ স্বাস্থ্য ভাল হৈ থাকে আৰু আমি এনেই চিন্তিত নহওঁ। ধৈৰ্য্য ধৰিলে আনৰ লগত আমাৰ সম্পৰ্কও ভাল হৈ থাকে। মণ্ডলীত একতা আৰু দৃঢ় হয়। যদি কোনোবাই আমাক খং তোলাই, তেনেহ’লে আমি সোনকালে খং নকৰোঁ আৰু ইয়াৰ পৰা সমস্যা নাবাঢ়ে। (গীত. ৩৭:৮; হিতো. ১৪:২৯) আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ কথা হৈছে আমি নিজৰ পিতৃ যিহোৱাৰ দৰে হওঁ আৰু তেওঁৰ আৰু কাষ চাপোঁ। সঁচাকৈ ধৈৰ্য্য বহুত ভাল গুণ হয় আৰু ইয়াৰ পৰা বহুতো লাভ হয়। ধৈৰ্য্য ধৰাটো সদায় সহজ নহয় কিন্তু আমি যিহোৱাৰ সহায়ত আৰু বেছিকৈ ধৈৰ্য্যেৰে কাম কৰিব পাৰোঁ। আমি যেতিয়ালৈকে ধৈৰ্য্যেৰে নতুন পৃথিৱীৰ বাবে ‘বাট চাই’ আছোঁ, আমি বিশ্বাস ৰাখিব পাৰোঁ যে যিহোৱাই আমাক সহায় কৰিব আৰু সুৰক্ষাও দিব। (মীখা ৭:৭) গতিকে আহক আমি সদায় ‘ধৈৰ্য্যক পিন্ধি’ থাকিবলৈ থিৰাং কৰোঁ! w২৩.০৮ ২২ ¶৭; ২৫ ¶১৬-১৭

যাকোবে কৈছিল যে এজন ব্যক্তিয়ে হয়তো দাবী কৰিব পাৰে যে তেওঁৰ বিশ্বাস আছে। কিন্তু তেওঁৰ কামৰ পৰা এয়া দেখিবলৈ পোৱা নাযায়। (যাকো. ২:১-৫, ৯) যাকোবে আৰু এজন ব্যক্তিৰ বিষয়ে কৈছিল। সেই ব্যক্তিজনে চাই যে তেওঁৰ ভাই বা ভনী উদঙে আছে আৰু তেওঁৰ দৈনিক আহাৰ নাই, তথাপিও তেওঁক সহায় নকৰে। যদি এনে এজন ব্যক্তিয়ে কয় যে তেওঁৰ বিশ্বাস আছে কিন্তু তাৰ অনুসৰি কাম নকৰে, তেনেহʼলে তেওঁৰ বিশ্বাস থাকিও একো লাভ নাই। (যাকো. ২:১৪-১৬) যাকোবে ৰাহাবৰ উদাহৰণ দি বুজালে যে যদি আমাৰ বিশ্বাস থাকে , তেনেহʼলে আমি নিজৰ কামৰ যোগেদি এয়া দেখুৱাম। (যাকো. ২:২৫, ২৬) যিহোৱাই ইস্ৰায়েলীসকলক সহায় কৰিছিল বুলি ৰাহাবে শুনিছিল আৰু তেওঁ যিহোৱাৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰিবলৈ ধৰিলে। (যিহো. ২:৯-১১) তেওঁ নিজৰ বিশ্বাস কামৰ যোগেদি দেখুৱালে। যেতিয়া দুজন ইস্ৰায়েলী চোৰাংচোৱাৰ জীৱন বিপদত আছিল, তেতিয়া ৰাহাবে তেওঁলোকক বচালে। এই কাৰণে যদিও তেওঁ অসিদ্ধ আছিল আৰু মোচিৰ নিয়ম পালন কৰা নাছিল, তথাপিও অব্ৰাহামৰ দৰে তেওঁকো ভাল ব্যক্তি বুলি কোৱা হʼল। ৰাহাবৰ পৰা আমি শিকিলোঁ যে বিশ্বাস থকাৰ লগতে কাম কৰাটো অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ। w২৩.১২ ৫-৬ ¶১২-১৩