LOBO

[Heb., zeʼevʹ; Gr., lyʹkos].

Usa ka hayop nga kumakaon ug karne nga kaamgid sa usa ka iro, usa ka dakong German shepherd, apan mas tag-as ug mga paa, mas dagkog mga tiil, mas dako ug ulo, ug mas kusgan ug apapangig. Gikataho nga sa Palestina ug Sirya ang mga lobo sagad mangayam nga tinagsa o tinagurha o tinagutlo, dili magpanon. Kini mangita sa tukbonon niini panahon sa kagabhion, ug pabiling magtago sa maadlaw. (Hab 1:8; Sof 3:3) Ang mga lobo mabangis, hangol, maisog, ug dalo, nga sagad mopatay ug mas daghang karnero kay sa makaon o madagit niini. Busa ang magbalantay sa hayop sa karaang kapanahonan kinahanglang magmaisogon ug abtik sa pagpanalipod sa panon sa kahayopan batok sa mga lobo.​—Ju 10:​12, 13.

Ang kadaghanan sa mga paghisgot sa Kasulatan bahin sa lobo maoy masambingayon. Sa iyang tagna sa hapit na siyang mamatay, gipakasama ni Jacob ang iyang anak nga lalaking si Benjamin sa usa ka lobo, sa walay duhaduha nagpasabot kini sa mga katakos sa tribo sa pagpakig-away. (Gen 49:27; tan-awa ang BENJAMIN Num. 2.) Ang walay-prinsipyong mga prinsipe sa Juda (Eze 22:27), mini nga mga manalagna (Mat 7:15), mapintas nga mga magsusupak sa Kristohanong ministeryo (Mat 10:16; Luc 10:3), maingon man ang mini nga mga magtutudlo nga nagpameligro sulod sa Kristohanong kongregasyon (Buh 20:​29, 30), gitandi ngadto sa mga lobo. Kasukwahi sa nailhang kadaot nga gihimo sa mga lobo (Jer 5:6), ang lobo ug ang nating karnero gihulagway nga anaa sa pakigdait, nga kauban nga nangaon sa panahon sa pagmando sa Mesiyas; dugang pa sa kapadapatan niini sa kausaban sa mga kinabuhi sa mga tawo, kining matagnaong larawan sa walay duhaduha nagpakita nga ang maong pakigdait molungtad taliwala sa mga hayop.​—Isa 11:6; 65:25.