Nehemeia
4 Nawr unwaith i Sanbalat glywed ein bod ni’n ailadeiladu’r wal, gwylltiodd yn lân a dechreuodd wawdio’r Iddewon. 2 Ac o flaen ei frodyr a byddin Samaria, dywedodd: “Beth mae’r Iddewon gwan yn ei wneud? Ydyn nhw’n gwneud hyn ar eu pennau eu hunain? Ydyn nhw am offrymu aberthau? A fyddan nhw’n gorffen o fewn diwrnod? A fyddan nhw’n ailddefnyddio’r cerrig sydd wedi eu llosgi gan eu cymryd nhw allan o’r pentyrrau llychlyd o rwbel?”
3 Nawr dywedodd Tobeia yr Ammoniad a oedd yn sefyll wrth ei ymyl: “Gallai hyd yn oed llwynog* dorri i lawr y waliau cerrig y maen nhw’n eu hadeiladu.”
4 O ein Duw, plîs gwranda, oherwydd rydyn ni’n cael ein dirmygu, a thro eu sarhad yn ôl arnyn nhw, a gad iddyn nhw gael eu cymryd yn gaeth i wlad arall fel ysbail. 5 A phaid â gorchuddio eu heuogrwydd na gadael i’w pechod gael ei ddileu o dy flaen, am eu bod nhw wedi sarhau’r adeiladwyr.
6 Felly dalion ni ati i adeiladu’r wal, i lenwi’r bylchau, ac i’w hailadeiladu i hanner ei huchder, a pharhaodd y bobl i weithio’n selog.
7 Nawr unwaith i Sanbalat, Tobeia, yr Arabiaid, yr Ammoniaid, a’r Asdodiaid glywed bod y bylchau yn waliau Jerwsalem yn cael eu llenwi a bod y gwaith yn mynd yn dda, gwylltion nhw’n lân. 8 Gwnaethon nhw gynllwynio â’i gilydd i ddod i frwydro yn erbyn Jerwsalem ac i greu helynt ynddi. 9 Ond gweddïon ni ar ein Duw a phenodon ni warchodwyr i’n hamddiffyn ni rhagddyn nhw ddydd a nos.
10 Ond roedd pobl Jwda’n dweud: “Mae’r gweithwyr wedi colli eu nerth, ac mae ’na gymaint o rwbel; fyddwn ni byth yn gorffen y wal.”
11 A pharhaodd ein gelynion i ddweud: “Cyn iddyn nhw ein gweld ni neu sylweddoli beth sy’n digwydd, byddwn ni yn eu plith ac yn eu lladd nhw ac yn dod â’r gwaith i ben.”
12 Bryd bynnag daeth yr Iddewon a oedd yn byw yn agos atyn nhw i mewn, dywedon nhw drosodd a throsodd: “Byddan nhw’n dod yn ein herbyn ni o bob cyfeiriad.”
13 Felly gosodais ddynion yn y rhannau isaf y tu ôl i’r wal yn y llefydd agored, a gwnes i eu gosod nhw yn ôl eu teuluoedd, ac roedd ganddyn nhw eu cleddyfau, eu gwaywffyn, a’u bwâu. 14 Pan welais i eu hofn, codais ar unwaith a dywedais wrth y dynion pwysig, y dirprwy reolwyr, a gweddill y bobl: “Peidiwch â’u hofni nhw. Cofiwch Jehofa, sy’n fawr ac yn rhyfeddol, a brwydrwch dros eich brodyr, eich meibion, eich merched, eich gwragedd, a’ch cartrefi.”
15 Nawr ar ôl i’n gelynion glywed ein bod ni’n gwybod am beth roedden nhw’n bwriadu ei wneud a bod y gwir Dduw wedi rhwystro eu cynllwyn, dechreuon ni weithio ar y wal eto. 16 O hynny ymlaen roedd hanner fy nynion yn gwneud y gwaith, a’r hanner arall wedi eu harfogi â gwaywffyn, tarianau, a bwâu, ac yn gwisgo arfwisgoedd. Ac roedd y tywysogion yn cefnogi* holl dŷ Jwda 17 wrth iddyn nhw adeiladu’r wal. Roedd y rhai a oedd yn cario llwythi trwm yn defnyddio un llaw i wneud y gwaith ac yn dal arf yn y llaw arall. 18 Roedd gan bob un o’r adeiladwyr gleddyf ar ei glun wrth iddo weithio, ac roedd canwr y corn yn sefyll wrth fy ymyl.
19 Yna dywedais wrth y dynion pwysig, y dirprwy reolwyr, a gweddill y bobl: “Mae’r gwaith yn fawr, ac rydyn ni wedi ein gwasgaru ar hyd y wal ac yn gweithio’n bell oddi wrth ein gilydd. 20 Casglwch aton ni pan fyddwch chi’n clywed y corn, a bydd ein Duw yn brwydro droston ni.”
21 Felly dalion ni ati i weithio tra oedd yr hanner arall yn dal y gwaywffyn, o doriad y wawr nes i’r sêr ddod allan. 22 Bryd hynny dywedais wrth y bobl: “Gadewch i’r dynion, pob un ynghyd â’i was, aros dros nos yn Jerwsalem, a byddan nhw’n ein gwarchod ni liw nos ac yn gweithio yn ystod y dydd.” 23 Felly ni wnes i, fy mrodyr, fy ngweision, na’r gwarchodwyr a oedd yn fy nilyn dynnu ein dillad i ffwrdd, ac roedd pob un ohonon ni yn cadw ei arf yn ei law dde.