Yn Ôl Marc
7 Nawr dyma’r Phariseaid a rhai o’r ysgrifenyddion a oedd wedi dod o Jerwsalem yn ymgasglu o’i gwmpas. 2 A gwelson nhw rai o’i ddisgyblion yn bwyta eu pryd o fwyd â dwylo llygredig, hynny yw, doedden nhw ddim wedi eu golchi nhw.* 3 (Oherwydd dydy’r Phariseaid a’r holl Iddewon ddim yn bwyta oni bai eu bod nhw’n golchi eu dwylo hyd at y penelin, gan lynu wrth draddodiad dynion yr amseroedd gynt, 4 a phan fyddan nhw’n dod o’r farchnad, dydyn nhw ddim yn bwyta oni bai eu bod nhw’n ymolchi. Mae ’na lawer o draddodiadau eraill maen nhw wedi eu derbyn ac yn glynu wrthyn nhw, fel bedyddio cwpanau, jygiau, a llestri copr.) 5 Felly gwnaeth y Phariseaid a’r ysgrifenyddion hynny ofyn iddo: “Pam dydy dy ddisgyblion ddim yn cadw traddodiad ein cyndadau, ond maen nhw’n bwyta eu prydau o fwyd â dwylo llygredig?” 6 Dywedodd ef wrthyn nhw: “Gwnaeth Eseia broffwydo’n iawn amdanoch chi ragrithwyr, fel mae’n ysgrifenedig, ‘Mae’r bobl hyn yn fy anrhydeddu â’u gwefusau, ond mae eu calonnau’n bell oddi wrtho i. 7 Yn ofer maen nhw’n parhau i fy addoli i, oherwydd eu bod nhw’n dysgu gorchmynion dynion fel athrawiaethau.’ 8 Rydych chi’n gollwng eich gafael ar orchymyn Duw ac yn glynu wrth draddodiad dynion.”
9 Ar ben hynny, fe ddywedodd wrthyn nhw: “Rydych chi’n fedrus iawn yn y ffordd rydych chi’n diystyru gorchymyn Duw er mwyn cadw eich traddodiad. 10 Er enghraifft, dywedodd Moses, ‘Anrhydedda dy dad a dy fam,’ a, ‘Gad i’r sawl sy’n sarhau ei dad neu ei fam gael ei roi i farwolaeth.’ 11 Ond rydych chi’n dweud, ‘Os ydy dyn yn dweud wrth ei dad neu ei fam: “Corban (hynny yw, rhodd sydd wedi ei chysegru i Dduw) ydy beth bynnag sydd gen i a allai fod o fudd iti,”’ 12 dydych chi bellach ddim yn gadael iddo wneud unrhyw beth ar gyfer ei dad neu ei fam. 13 Felly rydych chi’n gwneud gair Duw yn ddiwerth drwy eich traddodiad, y traddodiad rydych chi wedi ei drosglwyddo i eraill. Ac rydych chi’n gwneud llawer o bethau fel hyn.” 14 Felly dyma’n galw’r dyrfa ato unwaith eto, a dweud wrthyn nhw: “Gwrandewch arna i, bawb, a deallwch yr ystyr. 15 Does dim byd sy’n dod o’r tu allan i ddyn ac sy’n mynd i mewn iddo yn gallu ei lygru; y pethau sy’n dod allan o ddyn ydy’r pethau sy’n ei lygru.” 16 ——
17 Nawr pan oedd ef wedi mynd i mewn i dŷ i ffwrdd o’r dyrfa, dechreuodd ei ddisgyblion ei gwestiynu am y ddameg. 18 Felly dywedodd wrthyn nhw: “Ydych chithau hefyd heb ddealltwriaeth? Onid ydych chi’n ymwybodol nad oes unrhyw beth sy’n dod o’r tu allan ac sy’n mynd i mewn i ddyn yn gallu ei lygru, 19 gan ei fod yn mynd, nid i mewn i’w galon, ond i mewn i’w stumog, ac yna’n dod allan?” Felly fe wnaeth ddatgan fod pob math o fwyd yn lân. 20 Ar ben hynny, dywedodd ef: “Yr hyn sy’n dod allan o ddyn ydy’r hyn sy’n ei lygru. 21 Oherwydd o’r tu mewn, allan o galon dynion, y daw rhesymu niweidiol: anfoesoldeb rhywiol,* lladrata, llofruddio, 22 gweithredoedd godinebus, bod yn farus, gweithredoedd drwg, twyll, ymddwyn heb gywilydd,* llygad cenfigennus, cabledd, balchder, a bod yn afresymol. 23 Mae’r holl bethau drwg yma yn dod o’r tu mewn i ddyn ac yn ei lygru.”
24 Cododd Iesu oddi yno ac fe aeth i mewn i ardal Tyrus a Sidon. Ac aeth i mewn i dŷ oherwydd doedd ddim eisiau i neb wybod ei fod wedi cyrraedd, ond eto fe ddaeth pobl i wybod. 25 Roedd ’na ddynes* a oedd â merch fach ag ysbryd aflan ynddi. Yn syth, clywodd y ddynes* am Iesu ac fe ddaeth hi a syrthio i lawr wrth ei draed. 26 Groeges oedd y ddynes,* yn dod o Phoenicia yn Syria; ac roedd hi’n dal ati i ofyn am iddo fwrw’r cythraul allan o’i merch. 27 Ond dywedodd ef wrthi hi: “Gad i’r plant fwyta digon yn gyntaf, oherwydd dydy hi ddim yn iawn i gymryd bara’r plant a’i daflu i’r cŵn bach.” 28 Ond dyma hi’n ateb: “Ie, syr, ac eto mae hyd yn oed y cŵn bach o dan y bwrdd yn bwyta briwsion y plant bach.” 29 Ar hynny dywedodd ef wrthi hi: “Oherwydd dy fod ti wedi dweud hyn, dos; mae’r cythraul wedi mynd allan o dy ferch.” 30 Felly aeth hi i ffwrdd i’w chartref a dod o hyd i’r plentyn bach yn gorwedd ar y gwely, ac roedd y cythraul wedi mynd.
31 Pan ddaeth Iesu yn ôl o ardal Tyrus, fe aeth drwy Sidon at Fôr Galilea, drwy ardal y Decapolis.* 32 Yno gwnaethon nhw ddod â dyn byddar ato a oedd yn cael trafferth siarad, a gwnaethon nhw ymbil ar Iesu i osod ei law arno. 33 A dyma Iesu’n ei gymryd i’r ochr yn breifat, i ffwrdd o’r dyrfa. Yna fe roddodd ei fysedd i mewn i glustiau’r dyn, ac ar ôl poeri, cyffyrddodd â’i dafod. 34 Ac yn edrych i fyny i’r nef, anadlodd Iesu’n ddwfn a dywedodd wrtho: “Ephphatha,” hynny yw, “Agor.” 35 Ar hynny cafodd ei glustiau eu hagor, roedd yn gallu defnyddio ei dafod, a dechreuodd siarad yn glir. 36 Yna gorchmynnodd Iesu iddyn nhw beidio â dweud wrth neb, ond mwya’n y byd roedd ef yn eu gorchymyn nhw, mwya’n y byd roedden nhw’n cyhoeddi’r peth. 37 Yn wir, roedden nhw’n rhyfeddu’n fawr iawn, a dywedon nhw: “Mae popeth mae’n ei wneud yn arbennig. Mae hyd yn oed yn gwneud i’r bobl fyddar glywed ac i’r bobl sy’n methu siarad ddechrau siarad.”