Μια Συγκλονιστική Αδικία!
ΌΤΑΝ η αδικία πλήττει εσάς ή τους αγαπημένους σας δεν πληγώνεστε πολύ γι’ αυτό; Αλλά ακόμη και αν άλλοι αντιμετωπίζουν άδικη μεταχείριση, εμείς πρέπει να ενδιαφερόμαστε. Ένα προηγούμενο αδικίας μπορεί να υποβαθμίσει ολόκληρη τη χώρα ή τον πολιτισμό.
Μια συγκλονιστική αδικία συνέβηκε στην Ιταλική νήσο της Σαρδηνίας. Εκεί ένα νεαρό ζευγάρι, ο Τζιουζέππε και η Κοντσίλια Ονέντα κατηγορήθηκαν για το θάνατο της αγαπημένης τους κορούλας και τώρα βρίσκονται στη φυλακή. Τους συμπεριφέρθηκαν χειρότερα από τους τρομοκράτες έτσι ώστε η υπόθεση αυτή τράβήξε τη διεθνή προσοχή. Καθώς εξετάζετε τα γεγονότα, θα δείτε ότι αυτά που συνέβηκαν είναι μια επίθεση ενάντια στις μειονότητες. Επίσης ναρκοθετούν το δικαίωμα να εκλέγεις την ιατρική θεραπεία από ένα γιατρό ή από ένα νοσοκομείο και το δικαίωμα των γονέων να φροντίζουν κατάλληλα τα παιδιά τους.
Η Οικογένεια Ονέντα
Οι Ονέντα κατοικούν στο Σαρρόκ, μια μικρή κωμόπολη της Σαρδηνίας. Μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά τους, όταν στις 23 Δεκεμβρίου του 1977, γεννήθηκε το πρώτο τους παιδάκι που περίμεναν από πολύ καιρό, η Ισαβέλλα. Αλλά σύντομα δοκίμασαν μεγάλη λύπη. Γιατί; Μέσα σε έξι μήνες είδαν ότι η Ισαβέλλα ήταν χλωμή και δεν μεγάλωνε φυσιολογικά. Όταν οι Ονέντα πήγαν στους γιατρούς, εκείνοι τους πληροφόρησαν ότι το κοριτσάκι έπασχε από Μεσογειακή αναιμία. Οι γιατροί άρχισαν να κάνουν θεραπεία στο μωρό με μεταγγίσεις αίματος· ωστόσο, η ασθένεια χειροτέρευε.
Μέσα σ’ αυτή την περίοδο οι Ονέντα άρχισαν να μελετούν τη Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και παρηγορήθηκαν όταν έμαθαν ότι κάποια μέρα ο Θεός θα φέρει ένα τέλος στα παθήματα και στο θάνατο. (Αποκάλυψις 21:4) Έχοντας υψηλό σεβασμό για τη ζωή, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δέχονται τη σύγχρονη ιατρική θεραπεία· πολλοί απ’ αυτούς είναι γιατροί. Ωστόσο, είναι πεισμένοι ότι οι μεταγγίσεις απαγορεύονται γι’ αυτούς από βιβλικά εδάφια όπως το: «Κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.» (Γένεσις 9:3, 4) Επίσης, γνωρίζουν ότι το πρώτο αποστολικό συνέδριο πρόσταξε τους Χριστιανούς να ‘απέχουν από την πορνεία και από το αίμα.’—Πράξεις 15:19, 20.
Από τη μελέτη της Βίβλου οι Ονέντα κατάλαβαν καλύτερα ότι οι γονείς θα πρέπει να φροντίζουν στοργικά τα παιδιά τους. Ήταν τόσο ενσυνείδητοι, ώστε μερικές φορές δεν έτρωγαν οι ίδιοι για να εξοικονομήσουν περισσότερα χρήματα και να παρέχουν τροφή καλύτερης ποιότητας και ιατρική παρακολούθηση στη μικρή Ισαβέλλα.
Ποια Ήταν η Ασθένεια της Ισαβέλλας;
Η Ισαβέλλα έπασχε από μια σοβαρή πάθηση του αίματος βαριά θαλασσαιμία (καλείται επίσης νόσος του Κούλεϋ). Αυτή είναι μια κατάσταση που κληρονομούν πολλοί άνθρωποι στην περιοχή της Μεσογείου. Η κοινή θεραπεία που παρέχεται είναι μεταγγίσεις του αίματος, αλλ’ αυτό είναι απλώς ένα πρόσκαιρο μέτρο. Το λυπηρό γεγονός είναι ότι η ασθένεια είναι ανίατη. Οι περισσότεροι απ’ όσους προσβάλλονται πεθαίνουν στην παιδική ηλικία. Μια έκδοση για τις ασθένειες του αίματος δείχνει ότι όταν αυτή η κατάσταση εκδηλώνεται σε μωρά—όπως ήταν η περίπτωση της Ισαβέλλας—συνήθως είναι μοιραία «μέσα στα δύο πρώτα χρόνια της ζωής.»—Τραττάτο ντι Πατολόζια Μέντικα (Εγχειρίδιο Ιατρικής Παθολογίας) του Ου. Τεοντόρι, Ρώμη, 1976.
Πώς Ενήργησαν οι Γονείς
Το 1978 και στις αρχές του 1979 οι Ονέντα επανειλημμένα έφεραν την Ισαβέλλα στη Δεύτερη κλινική του Πανεπιστημίου του Κάλιαρι, παρότι δεν ήταν δυνατόν να θεραπευτεί. Τέλος, τον Ιούνιο του 1979, πήραν την απόφαση που βασιζόταν στη Βίβλο. Είπαν στους γιατρούς ότι δεν θα έφερναν πια την Ισαβέλλα για μεταγγίσεις. Αλλά τους κατέστησαν φανερό ότι θα δέχονταν οποιαδήποτε άλλη θεραπεία. Οι Ονέντα συνέχισαν να παρέχουν εξαιρετική φροντίδα στην Ισαβέλλα, επιδιώκοντας ακόμη και τη θεραπεία από γιατρούς της Βόρειας Ιταλίας, της Ελβετίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας.
Οι Κοινωνικές Υπηρεσίες της Κλινικής ήρθαν σε επαφή με το Δικαστήριο Ανηλίκων, το οποίο διέταξε την Κλινική να έρθει σε επαφή με τις κρατικές αρχές για να οδηγήσουν αναγκαστικά το παιδί στην Κλινική. Πάρα πολλές φορές η Κλινική ερχόταν σε επαφή με τους αξιωματούχους του Σαρρόκ και ένας τοπικός αστυνομικός ερχόταν και έπαιρνε το παιδί. Μ’ αυτό τον τρόπο έγιναν με τη βία πάρα πολλές μεταγγίσεις αίματος στη νεαρή Ισαβέλλα.
Ωστόσο, από τα μέσα του Μαρτίου μέχρι τις 2 Ιουλίου 1980, η Κλινική παραμέλησε να πάρει την Ισαβέλλα για θεραπεία. Στην περίοδο αυτή οι Ονέντα ευλογήθηκαν μ’ ένα δεύτερο παιδί, ένα υγιέστατο κοριτσάκι, το οποίο επίσης αγαπούσαν και φρόντιζαν. Μετά, στις 2 Ιουλίου 1980, η αστυνομία πήρε ξανά την Ισαβέλλα στην Κλινική, όπου η μικρούλα πέθανε ενώ της κάνανε μετάγγιση.
Μια φριχτή Αδικία
Όπως φαντάζεστε, αυτό ήταν ένα πολύ λυπηρό τέλος. Ωστόσο τώρα ξεκίνησε μια τρομερή αδικία. Στις 5 Ιουλίου 1980 οι Ονέντα συνελήφθηκαν και κατηγορήθηκαν για εθελοντική ανθρωποκτονία—φόνο! Είναι απίστευτο, το Χριστιανικό αυτό ζευγάρι, που ήταν ήδη βαθιά λυπημένο για το χάσιμο της πρώτης του κόρης, τώρα είχε το πρόσθετο βάρος της κατηγορίας ότι επιθυμούσε το θάνατό της.
Οι γονείς προφυλακίστηκαν για είκοσι μήνες. Παρά την έκθεση του γιατρού ότι ο Τζιουζέππε ήταν άρρωστος, η προφυλάκιση δεν ανεστάλη. Η σκληρότητα αυτή τους εμπόδισε να φροντίζουν για τη δεύτερη κόρη τους. Τέλος, έγινε η δίκη. Στις 10 Μαρτίου 1982 οι Ονέντα κηρύχτηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν σε 14 χρόνια φυλακή που θ’ ακολουθούνταν από τριετή επιτήρηση. Για σκεφθείτε το αυτό—μια ποινή που ξεπερνάει, και εκείνη που επιβάλλεται στους τρομοκράτες!
Τα Γεγονότα Εκθέτουν την Αδικία
Όλοι όσοι ενδιαφερόμαστε για την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει ν’ αναλογιστούμε σοβαρά αυτά που συνέβηκαν.
Σ’ ένα Υπόμνημα προς τον Ανακριτή, ο Διευθυντής της Κλινικής δήλωνε: «Στην Κλινική έχουν διαγνωστεί πολυάριθμες περιπτώσεις Βαριάς Θαλασσαιμίας (περίπου 700). Πολλοί από τους ασθενείς ποτέ δεν ξαναγύρισαν ή επανήλθαν σποραδικά. Η Κλινική δεν έχει επαρκές προσωπικό, ακόμη και για να βοηθήσει τον ασθενή.» Αν η κλινική αφήνει εκατοντάδες μικρά παιδάκια μ’ αυτή την αρρώστια να μένουν χωρίς θεραπεία ενώ, εξάλλου δε συμμορφώθηκε πλήρως με την εντολή του δικαστηρίου σχετικά με την Ισαβέλλα, πώς θα μπορούσαν οι Ονέντα να είναι ένοχοι για το θάνατο της; Ας απαντήσει ο ανθρωπισμός σας και η αίσθηση της δικαιοσύνης σας.
Πολλές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες παρουσιάστηκαν στη δίκη. Οι ιατρικοί εμπειρογνώμονες που διόρισε το ίδιο το δικαστήριο έδειξαν (1) ότι: «η κλινική κατάσταση» της ασθένειας της Ισαβέλλας «βρισκόταν στο τελικό στάδιο», που σημαίνει ότι βρισκόταν κοντά στο θάνατο· (2) ότι ακόμη και οι μεταγγίσεις στις εβδομάδες και στους μήνες πριν από το θάνατο «δε θα μπορούσαν να έχουν καμιά κλινική αξία και νομικό ιατρικό ρόλο στην τροποποίηση της θανάσιμης εξελίξεως της ασθένειας.»
Μπορεί να γνωρίζετε αυτό που επίσης παραδέχονται οι γιατροί—ότι υπάρχουν πολύ ισχυρές αποδείξεις ότι οι μεταγγίσεις του αίματος συχνά έχουν σοβαρές και ακόμη μοιραίες συνέπειες. Σε πολλούς ασθενείς που πάσχουν από βαριά αναιμία, δημιουργείται πάρα πολύς σίδηρος μέσα στο σώμα, μια επικίνδυνη κατάσταση που επιδεινώνεται πολύ από τις μεταγγίσεις.
Ο Καθηγητής Εντοάρντο Στόρτι (Διευθυντής του Αιματολογικού Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου της Πάβια) συνεπέρανε από την έκθεση αυτοψίας στην Ισαβέλλα: «Ο θάνατος προκλήθηκε από μια σειρά από διάφορους παράγοντες: (1) βαριά αναιμία· (2) αξιοσημείωτο απόθεμα σιδήρου στους ζωτικούς ιστούς, ιδιαίτερα στο μυοκάρδιο . . . επίσης υποστηρίζω ότι θα πρέπει να αμφιβάλλουμε ότι η θεραπεία, ακόμη και η πιο εντατική και η πιο σύγχρονη, θα μπορούσε να είχε τροποποιήσει αισθητά την εξέλιξη της ασθένειας.»
Επιπρόσθετα, μ’ έναν ασθενή που έχει αιμοσφαιρίνη λιγότερη από πέντε γραμμάρια και που έχει καρδιακά προβλήματα, όπως συνέβαινε στην περίπτωση της Ισαβέλλας, οι μεταγγίσεις αίματος συνήθως δεν ενδείκνυται γιατί μπορούν να προκαλέσουν οξύ πνευμονικό οίδημα πράγμα το οποίο είναι μοιραίο. Η αυτοψία της Ισαβέλλας αποκάλυψε πνευμονικό οίδημα.
Ενόψει αυτών των γεγονότων, γιατί οι Ονέντα κατηγορήθηκαν για ανθρωποκτονία; Ο Καθηγητής Άντζελο Φιόρι (Διευθυντής του Ιατροδικαστικού Ινστιτούτου του Καθολικού Πανεπιστημίου της Ιερής Καρδιάς στη Ρώμη) υπέδειξε: «Ο ισχυρισμός ότι η μη ευνοϊκή εξέλιξη της ασθένειας έχει να κάνει με τη συμπεριφορά των γονέων . . . είναι χωρίς αμφιβολία αβάσιμη και επικίνδυνη.»
Ένας άλλος ιατροδικαστής εμπειρογνώμονας δήλωσε ότι ο ισχυρισμός πως η Ισαβέλλα πέθανε επειδή δεν της έγιναν μεταγγίσεις αίματος, «είναι τόσο παράλογος, όσο και η βεβαίωση ότι κάποιος που πάσχει από όγκο, όταν έχει φτάσει στο τελικό στάδιο της ασθένειας, πέθανε επειδή δεν του δώσανε βιταμίνες.»
Η Αντίδραση της Κοινής Γνώμης
Αν και έχει γίνει έφεση, οι γονείς παραμένουν στη φυλακή. Αλλά πολλοί έχουν εκφράσει ενδιαφέρον για την αδικία αυτή.
Η Ιλ Τέμπο της 11ης Μαρτίου 1982, δήλωνε: «Αφού άκουσε όσα ειπώθηκαν μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, ο ιατροδικαστής Δρ Αλεσσάντρο Μπουκαρέλλι, διακήρυξε ότι δεν είναι δυνατόν στο στάδιο της έρευνας να εδραιωθεί σχέση αιτίας και αποτελέσματος ανάμεσα στην έλλειψη μεταγγίσεων και στο θάνατο από θαλασσαιμία της μικρής.» Κατόπιν το άρθρο παρατηρούσε: «Φυσιολογικά, όταν υπάρχει αμφιβολία, ένα άτομο απαλλάσσεται ή γίνεται παραπέρα έρευνα: αυτή τη φορά, παρά τις αμφιβολίες που υπήρχαν, οι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν.» Γιατί;
Όσοι σκέφτονται έντιμα και γνωρίζουν τα γεγονότα αναρωτιούνται γιατί οι αμφιβολίες που εκφράστηκαν από τους ίδιους τους εμπειρογνώμονες μάρτυρες του δικαστηρίου δεν ήταν πειστικές. Γιατί το δικαστήριο αρνήθηκε να εξετάσει μιαν άλλη εκδοχή σαν αιτία του θανάτου ή ν’ ακούσει τους εμπειρογνώμονες μάρτυρες υπερασπίσεως; Γιατί το δικαστήριο περιόρισε την προσοχή του πάνω στους γονείς που είχαν ειλικρινά επιδιώξει θεραπεία συνεπή με τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις; Ναι,—ΓΙΑΤΙ;
Η Ιλ Τέμπο παρέθετε τα λόγια ενός Καναδού δικηγόρου που παρακολούθησε τη δίκη: «Κάποτε υπήρχε η Ιερή Εξέταση που εδίωκε εκείνους που δεν ανήκαν στην εκκλησία. Τώρα η δίωξη είναι λιγάκι κρυμμένη, αλλά στην πραγματικότητα είναι η ίδια. Εκατοντάδες παιδιά πεθαίνουν στη Σαρδηνία με ή χωρίς μεταγγίσεις του αίματος: τα ιατρικά εγχειρίδια δείχνουν ότι δεν υπάρχει αποτελεσματική θεραπεία γι’ αυτήν την ασθένεια. Τώρα ο δημόσιος κατήγορος υποκρίθηκε ότι στην περίπτωσή μας υπήρχε θεραπεία, αλλά η υποκρισία αυτή ήταν απλώς μια δικαιολογία για να καταδικάσει το αξιοσέβαστο αυτό ζευγάρι, που η μόνη κατηγορία που μπορείς να τους προσάψεις είναι ότι είχαν ένα παιδάκι άρρωστο που κανείς δεν μπορούσε να το θεραπεύσει. Πράγματι, το παιδί πέθανε την ώρα που του γινόταν μετάγγιση αίματος, για την οποία δεν είχαν συγκατατεθεί οι γονείς.»
Από το Τουρίνο, η Στάμπα Σέρα έλεγε: «Η ελπίδα τώρα είναι ότι στο εφετείο η καταδίκη θα αναιρεθεί. Δεκατέσσερα χρόνια φυλακή πράγματι δεν προβλέπει ο νόμος ούτε για τους τρομοκράτες . . . που έχουν στους ώμους τους την ενοχή επτά δολοφονιών. Γεννάται το ερώτημα, Γιατί το Κακουργοδικείο του Κάλιαρι ήταν τόσο σκληρό με τους Ονέντα; Επειδή κάθε χρόνο στη Σαρδηνία δεκάδες δεκάδων παιδιά πεθαίνουν από θαλασσαιμία με ή χωρίς μετάγγιση . . . Και τελικά είναι χονδροειδής παραβίαση το γεγονός ότι δεν έγινε καμιά κατηγορία ενάντια στους δημόσιους αξιωματούχους που είχε διορίσει το δικαστήριο ανηλίκων να φροντίζουν για να γίνονται μεταγγίσεις στην Ισαβέλλα.»
Ο τύπος και σε άλλες χώρες αναρωτήθηκε αν είχε απονεμηθεί δικαιοσύνη. Η εφημερίδα Ελ Παΐ της Μαδρίτης στην Ισπανία σημείωνε ότι η περίπτωση περιελάμβανε την «ανίατη ασθένεια: θαλασσαιμία» και ότι η ζωή του παιδιού που υπέφερε απ’ αυτήν «μπορεί να παραταθεί για μικρό μόνο διάστημα με επανειλημμένες μεταγγίσεις αίματος». Πρόσθετε: «Αυτό που κανείς δεν συγχώρησε είναι το γεγονός ότι οι δικαστές υπήρξαν ανήλεοι μ’ αυτούς τους γονείς . . . λες και είχαν σκοτώσει την Ισαβέλλα με πιστόλι σε φόνο εκ προμελέτης. Δεν τους αναγνωρίστηκε ούτε το ελάχιστο από τα ελαφρυντικά, κάτι που σ’ αυτή τη χώρα επεκτείνεται ακόμη και στους θηριώδεις εγκληματίες.»—12 Μαρτίου 1982.
Μια Απειλή στα Δικαιώματα Σας
Πιθανόν οι νόμοι στη χώρα σας, καθώς και στην Ιταλία να λένε ότι έχετε το δικαίωμα να καθορίσετε αν θα δεχτείτε κάποια θεραπεία. Αυτό είναι κατανοητό. Αναλογιστείτε ένα παράδειγμα που περιλαμβάνει την έκτρωση. Είτε πιστεύετε ότι οι εκτρώσεις είναι σωστές είτε όχι, πώς θα αισθανόσαστε αν οι γιατροί καλούσαν κάποιον αστυνομικό να έρθει στο σπίτι σας και σας εξανάγκαζαν εσάς ή κάποιο αγαπημένο σας άτομο να υποβληθεί σε έκτρωση παρά την επιθυμία σας;
Επίσης, είναι αποδεκτό παγκόσμια ότι οι γονείς θα πρέπει να έχουν λόγο για τη φροντίδα των παιδιών. Αν οι γονείς γνωρίζουν ότι κάποιο παιδί έχει ανίατη ασθένεια και ότι μια συγκεκριμένη θεραπεία θα προξενούσε πρόωρα το θάνατό του, θα έπρεπε οι γονείς να εξαναγκαστούν από την αστυνομία να υποκύψουν στη θεραπεία αυτή;
Στη Σκωτία, ο Α. Ντ. Φαρρ, επισκέπτης καθηγητής για την τεχνική της μεταγγίσεως του αίματος, έγραψε σχετικά με την αναγκαστική μετάγγιση αίματος:
«Το Κράτος προοδευτικά αναλαμβάνει το ρόλο να παίρνει αποφάσεις για το άτομο. Με αυτό τον τρόπο οι ελεύθερες χώρες παύουν να είναι ελεύθερες και γίνονται απολυταρχικές . . . Αυτά δεν είναι απλώς απίθανες υποθέσεις. Η ελευθερία είναι ανεκτίμητη και συγκριτικά σπάνια, μέχρι σημείου να ζηλεύουμε για τις χώρες όπου υπάρχει.»
Το Σύνταγμα στην Ιταλία εγγυάται την ελευθερία, όπως ίσως και το Σύνταγμα στη χώρα σας. Αλλά όταν η θρησκευτική ελευθερία και τα δικαιώματα των γονέων ποδοπατούνται, δημιουργείται ο κίνδυνος ότι θα μπορούσε ν’ απειληθεί η ελευθερία και τα δικαιώματα όλων των πολιτών. Αυτό έχει ήδη συμβεί στη Σαρδηνία. Δύο στοργικοί, Χριστιανοί γονείς βρίσκονται στη φυλακή, αντιμετωπίζοντας χειρότερη μεταχείριση από πολλούς εκ προμελέτης δολοφόνους. Όλοι όσοι αγαπούν την ελευθερία θα πρέπει να συγκλονιστούν από τη χοντρή αυτή αδικία και θα πρέπει να ενδιαφερθούν για τα αποτελέσματα της εφέσεως. Το Ξύπνα! θα σας κρατήσει ενήμερους για τη σημαντική αυτή υπόθεση.