Προβλήματα στον «Παράδεισο»
ΟΤΑΝ κουράζεστε από την αγχώδη ζωή, μήπως ονειρεύεστε να πάτε σε κάποιο νησί του Ειρηνικού για να ξεφύγετε από όλα αυτά; Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας να απολαμβάνει τις αμμουδερές παραλίες, τις βαθυγάλανες λιμνούλες, τα φοινικόδεντρα καθώς τα κυματίζει ο άνεμος και τις θερμές, τροπικές θάλασσες; Αν ναι, τότε ο τόπος που έχετε κατά νου ίσως να είναι το Μπελάου.
Το Μπελάου (που μέχρι προ τίνος ονομαζόταν Παλάου), μια σειρά από 200 και πάνω κυρίως ακατοίκητα τροπικά νησιά φαίνεται να έχει αρκετά από τα συστατικά του Παράδεισου: θερμοκρασία που σπάνια ποικίλλει από τους 27 βαθμούς Κελσίου, εύφορη γη, γεμάτο ψάρια ωκεανό, φιλόπονους, φιλικούς κατοίκους—και βρίσκεται μακριά, πολύ μακριά από τα κέντρα εκείνα της διεθνούς έντασης, την Ουάσινγκτον και τη Μόσχα.
Δυστυχώς, όμως, το Μπελάου έχει υποστεί τα τραύματα του 20ού αιώνα. Καθώς το κυβέρνησαν κατά σειρά η Γερμανία, η Ιαπωνία, και οι Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν το κέντρο πολλών σφαγών και καταστροφής στη διάρκεια του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου. Ακόμη και σήμερα, το μικρό αυτό νησιωτικό έθνος των λιγότερο από 15.000 κατοίκων αισθάνεται την πίεση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα μεγάλα, απομακρυσμένα έθνη, και στους ντόπιους δεν αρέσει αυτό.
Η μόλυνση είναι μια άλλη σύγχρονη πληγή που ίσως σας κάνει να θέλετε να φύγετε για κάποιο νησί του Ειρηνικού, αλλά αυτό το πρόβλημα απειλεί και το Μπελάου επίσης. Το 1975 μια από τις πιο εξέχουσες παγκόσμιες βιομηχανικές δυνάμεις, η Ιαπωνία, πρότεινε να κατασκευαστεί ένα λιμάνι μεταφόρτωσης πετρελαίου και υπερβιομηχανικά συγκροτήματα ακριβώς εκεί στο Μπελάου. Θα ήταν το πιο μεγάλο υπερλιμάνι του κόσμου, με διυλιστήρια πετρελαίου, πετροχημικές εγκαταστάσεις και εγκαταστάσεις μεταλλουργίας. Το νησί Καγιαγκέλ, ίσως το πιο όμορφο απ’ όλη τη Μικρονησία, θα ήταν ο τόπος ενός πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρισμού. Η κατασκευή τέτοιων εγκαταστάσεων μαμούθ θα απαιτούσε τη συρροή ξένων εργατών και οικογενειών σχεδόν τόσο πολλών όσο και ο ντόπιος πληθυσμός.
Όπως είναι ευνόητο, οι περισσότεροι άνθρωποι αντέδρασαν με θυμό στο σχέδιο αυτό, φοβούμενοι τη βλάβη που θα ερχόταν στον αέρα, στις όμορφες παραλίες και στην πλούσια θαλάσσια ζωή. Οι ντόπιοι γνωρίζουν ότι οι ξέρες και οι λιμνούλες που τους έχουν διατηρήσει στη ζωή επί τόσο πολύ χρόνο το έκαναν αυτό επειδή δεν είχαν μόλυνση. Δε θέλουν να καταστραφούν από τη μόλυνση με ανταλλαγή υλικά αγαθά για τη ζωή τους. Ένας από τους αρχηγούς τους είπε: «Οι ξένοι μάς βάζουν σε πειρασμό με αγαθά τα οποία δεν έχουμε επειδή δεν τα χρειαζόμαστε. Βλέπουν το Μπελάου και συγχέουν την απλότητα με τη φτώχεια». Εξαιτίας της ισχυρής αντίδρασης, η απειλή αυτή αποτράπηκε.
Το θέμα των Πυρηνικών Όπλων
Αλλά ίσως να θέλετε να εγκατασταθείτε σ’ ένα τροπικό νησί για να ξεφύγετε από την απειλή του πολέμου και των πυρηνικών εξοπλισμών. Αν ναι, τότε το Μπελάου ίσως να αποδειχτεί ότι θα είναι μια απογοήτευση για σας. Στη διάρκεια του 1983, το ίδιο αυτό ζήτημα ήταν αντικείμενο θερμής διαμάχης στο μικρό έθνος.
Το 1947, μετά από την ήττα της Ιαπωνίας, που ήταν ο προηγούμενος κυβερνήτης του Μπελάου, το έθνος έγινε κηδεμονευόμενο έδαφος κάτω από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα πρόσφατα χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες προτίθεντο να βάλουν ένα τέλος στο ρόλο τους σαν διοικητή. Σ’ ένα έγγραφο που αποκλήθηκε το Σύμφωνο Ελεύθερης Συναναστροφής, προσφέρθηκε αυτονομία στο μικρό έθνος, ενώ η υπερδύναμη διατηρούσε όλα τα στρατιωτικά δικαιώματα. Αυτό θα έδινε στους Παλαουανούς πολλά υλικά οφέλη, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες θα είχαν στρατιωτικές εγκαταστάσεις στα νησιά. Και με τη συμφωνία αυτή εξυπακουόταν και το δικαίωμα των Ηνωμένων Πολιτειών να διακινούν πυρηνικά όπλα μέσω της χώρας.
Είναι αλήθεια ότι η συμφωνία έλεγε: «Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών θα επιτρέψει την παρουσία πυρηνικών όπλων στο Μπελάου μόνο συμπτωματικά για διακίνηση και πτήση πάνω από αυτό, στη διάρκεια κατάστασης εθνικής ανάγκης που θα κηρύξει ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ή κατάστασης πολέμου που θα κηρύξει το κογκρέσο προκειμένου να υπερασπιστεί ενάντια σε υπάρχουσα ή επικείμενη ένοπλη επίθεση στις Ηνωμένες Πολιτείες ή στο Μπελάου». Παρ’ όλ’ αυτά, οι Παλαουανοί βρίσκονταν σε ανησυχία σχετικά με το τι σήμαινε η «διακίνηση» και η «πτήση πάνω από αυτό».
Το Μπελάου ίσως να είναι το μόνο έθνος στον κόσμο με σύνταγμα το οποίο απαγορεύει την παρουσία πυρηνικών (καθώς και χημικών και βιολογικών) όπλων στην επικράτεια του, καθώς και στα χωρικά του ύδατα. Γι’ αυτό οι νησιώτες ήταν επιφυλακτικοί σχετικά με μια συμφωνία που θα επέτρεπε στρατιωτικές εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας, πιθανόν περιλαμβάνοντας και πυρηνικά όπλα. Μια ντόπια είπε: «Το Μπελάου δε θα πρέπει να αναμιχτεί σε οποιαδήποτε στρατιωτική δραστηριότητα, η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει την επίθεση εναντίον του». Μια νοικοκυρά σχολίασε: «Φοβάμαι πυρηνικό ατύχημα ή έκρηξη». Πολλοί φοβήθηκαν τις ενάντιες κοινωνικές επιδράσεις από την παρουσία του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών. Άλλοι ανησύχησαν ότι το Σύμφωνο θα έκανε τη χώρα πάρα πολύ εξαρτημένη από οικονομική άποψη από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ωστόσο, στην αντιδικία αυτή φαίνεται ότι οι άνθρωποι του Μπελάου δεν ήταν ενωμένοι. Μια 58χρονη μητέρα ήθελε το Σύμφωνο, έτσι ώστε τα παιδιά της να ‘μπορούν να πάνε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να σπουδάσουν’. Ένας τέως αρχηγός της αστυνομίας σχολίασε: «Οι άνθρωποι μιλούν πολύ για την ομορφιά των νησιών. Αλλά αν τους βάλεις μπροστά τους τα χρήματα και την ομορφιά οι περισσότεροι από αυτούς θα εκλέξουν τα χρήματα, γιατί τα έχουν ανάγκη. Θέλω να δω τον Παλαουανό λαό να ευημερεί».
Στις 10 Φεβρουαρίου 1983, η πλειοψηφία ψήφισε να δεχτεί την 50ετή συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, σε μια ξεχωριστή ψηφοφορία, μόνο το 52 τα εκατό ψήφισε για να εγκρίνει να υπάρχουν πυρηνικά όπλα στη δημοκρατία τους—ποσοστό που υπολειπόταν πολύ από το 75 τα εκατό που ήταν απαραίτητο για συνταγματική τροποποίηση. Γι’ αυτό, το Σύμφωνο δεν υιοθετήθηκε τότε. Το αδιέξοδο λύθηκε μόνο όταν οι διαπραγματευτές υπέγραψαν μια συμφωνία που επέτρεπε στις Ηνωμένες Πολιτείες να μεταφέρουν πυρηνικά όπλα μέσα από το νησιωτικό αυτό έθνος, αλλά να μην τα αποθηκεύουν ούτε να τα δοκιμάζουν πάνω του.
Το Ζήτημα της Βασιλείας
Έτσι, δυστυχώς, ακόμη κι αν θα ξεφύγετε για το τροπικό αυτό νησί, αυτό δεν αποτελεί εγγύηση ότι θα μπορέσετε να ξεφύγετε και από τις πιέσεις και τις ανησυχίες του 20ού αιώνα. Παρ’ όλ’ αυτά, οποιοδήποτε κι αν θα είναι το άμεσο μέλλον για το Μπελάου, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πολυάσχολοι πάνω στα νησιά, μιλώντας στους ανθρώπους για ένα άλλο ζήτημα αυτού του 20ού αιώνα το οποίο προσφέρεται για να τους φέρει μεγάλες ευλογίες.
Το 1967 το πρώτο ιεραποστολικό ζευγάρι των Μαρτύρων του Ιεχωβά έφτασε εδώ. Αυτοί δε γνώριζαν καθόλου την τοπική γλώσσα, και σύντομα ανακάλυψαν ότι πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να καταλάβουν Αγγλικά. Παρ’ όλ’ αυτά, σύντομα έμαθαν αρκετά από τη γλώσσα ώστε να μιλάνε στους καινούργιους γείτονες τους σε σπασμένα Παλαουανά ότι η Βασιλεία του Θεού έχει εγκαθιδρυθεί, και ότι αυτή η Βασιλεία τελικά θα επιλύσει το πρόβλημα των πυρηνικών εξοπλισμών, το πρόβλημα της μόλυνσης, και όλα τα άλλα φαινομενικά άλυτα προβλήματα του 20ού αιώνα που διαταράσσουν την ησυχία τους.—Αποκάλυψις 11:18.
Υπάρχει τώρα μια εκκλησία 30 Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπελάου, η οποία λέει στους γείτονες της τα εξής: «Ο Ιεχωβά ο ίδιος έχει γίνει βασιλιάς! Ας χαίρεται η γη. Ας αγαλλιούν τα πολλά νησιά».—Ψαλμός 97:1, ΜΝΚ.