Πόιντ Λόμπος—Εντυπωσιακό Συναπάντημα Ξηράς και Θάλασσας

ΔΕΝ πρόκειται απλώς για κάτι το εντυπωσιακό. Κατά καιρούς, αυτό το συναπάντημα ξηράς και θάλασσας στο Πόιντ Λόμπος είναι στην κυριολεξία κάτι το βίαιο! Όταν έρχεται η πλημμυρίδα και πνέουν δυνατοί άνεμοι από την κατεύθυνση του ωκεανού, σχηματίζονται τεράστια κύματα που χτυπούν με ορμή πάνω στα απόκρημνα βράχια. Τα κύματα τινάζονται στον αέρα με εκκωφαντικό βουητό, φτάνοντας σε ύψος τα 12 μέχρι 15 μέτρα. Όταν συμβαίνει αυτό, οι επισκέπτες τρέχουν στο Σι Λάιον Πόιντ για να δουν το θέαμα. Στέκονται όσο πιο κοντά τολμούν με κομμένη την ανάσα από το δέος καθώς το ένα κύμα μετά το άλλο συντρίβονται πάνω στα απότομα βράχια. Καταγοητευμένοι απ’ αυτή την επίδειξη δύναμης καθώς τόνοι από νερό εκσφενδονίζονται ψηλά στον αέρα, αψηφούν το άφρισμα των κυμάτων που τους πιτσιλίζει από πάνω μέχρι κάτω. Όση ώρα μαίνονται τα κύματα, οι θεατές δεν λένε να φύγουν.

Αλλά αναγκάζονται να φύγουν, γιατί υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα που μπορούν να δουν στο Πόιντ Λόμπος. Ο κατάλογος των αξιοθέατων που προσφέρει το Πόιντ Λόμπος είναι μακρύς, κι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο η Πολιτεία της Καλιφόρνιας αγόρασε αυτή την περιοχή το 1933 και την έκανε πολιτειακό εθνικό δρυμό. Ο άλλος και κύριος λόγος ήταν η διαφύλαξη του όμορφου κυπαρισσιού του Μοντερέι. Αυτό το κυπαρίσσι αναπτύσσεται μόνο του στο Πόιντ Λόμπος και στη γειτονική Χερσόνησο Μοντερέι. Κατά μήκος του χείλους αυτών των απόκρημνων ακτών που δεσπόζουν του Ειρηνικού Ωκεανού, δίνει το κυπαρίσσι του Μοντερέι την τελευταία του μάχη για επιβίωση.

Προτού γίνει πολιτειακός εθνικός δρυμός, το Πόιντ Λόμπος είχε πολυποίκιλη ιστορία. Επί αιώνες, οι Ινδιάνοι μάζευαν εκεί οστρακόδερμα και έστηναν καταυλισμούς στις ακτές του. Προς τα τέλη του 18ου και αρχές του 19ου αιώνα, έγινε βοσκότοπος για κοπάδια. Οι Πορτογάλοι διατηρούσαν ένα σταθμό φαλαινοθηρίας εκεί, από το 1861 μέχρι το 1884. Αργότερα, Ιάπωνες ψαράδες δούλευαν σε συνεργασία μ’ ένα εργοστάσιο που κονσερβοποιούσε ένα είδος μαλακίου, το οποίο λέγεται αφτί της θάλασσας, και έκανε εξαγωγή εκατοντάδων χιλιάδων τέτοιων μαλακίων στην Ανατολή. Η περιοχή άλλαζε συχνά ιδιοκτήτες—μια φορά μάλιστα, μας είπαν, την έπαιξαν στα χαρτιά.

Τα Μονοπάτια

Για να πάει κανείς στον Πολιτειακό Εθνικό Δρυμό Πόιντ Λόμπος πρέπει να ακολουθήσει την Εθνική Οδό Νο 1, που περνάει κατά μήκος της Ακτής του Ειρηνικού, και να στρίψει στο σημείο που βρίσκεται 16 χιλιόμετρα νότια του Μοντερέι και 5 χιλιόμετρα πιο κάτω από το Κάρμελ. Οι δρόμοι μέσα σ’ αυτόν το δρυμό είναι λιγοστοί. Οδηγούν στους τρεις κύριους χώρους στάθμευσης και από εκεί ξεκινούν ελικοειδή μονοπάτια που διακλαδώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις, διασχίζοντας δάση πεύκων και συστάδες κυπαρισσιών. Δίπλα στην ακτή του εθνικού δρυμού, υπάρχει ένα μονοπάτι μήκους 10 χιλιομέτρων, το οποίο πότε φτάνει μέχρι το χείλος των ψηλών και απόκρημνων ακτών, προσφέροντας από εκεί ψηλά μια φαντασμαγορική θέα της αφρισμένης θάλασσας, και πότε κατεβαίνει μέχρι την ακροθαλασσιά, δίνοντάς σας την ευκαιρία να πλησιάσετε τις λιμνούλες που σχηματίζει η παλίρροια, οι οποίες βρίθουν από ζωή—από θαλάσσιες ανεμώνες, αχινούς, καβούρια, αστερίες, οστρακόδερμα, πράσινα και κόκκινα φύκια και πολλά άλλα πλάσματα. Κάντε ένα διάλειμμα και γονατίστε για να περιεργαστείτε από κοντά αυτούς τους μικροσκοπικούς, αλλά συναρπαστικούς κόσμους ανάμεσα στα βράχια. Προσοχή όμως! Τα ύπουλα κύματα μπορεί να σας βρέξουν ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένετε!

Καθώς περπατάτε στο μονοπάτι με κατεύθυνση το Μπερντ Άιλαντ, στρέψτε το βλέμμα σας προς τα κάτω, προς τα βαθυπράσινα νερά του Τσάινα Κοβ, το οποίο κείται στο βάθος σαν πολύτιμο πετράδι περιστοιχισμένο από απότομα βράχια. Τα κύματα σπάνε νωχελικά στη μικρή αμμουδιά που βρίσκεται στη μια του άκρη, όπου οι άνθρωποι βρέχουν τα πόδια τους ή κολυμπούν απολαμβάνοντας το κρύο νερό και έπειτα ξαπλώνουν στο ζεστό ήλιο που λούζει αυτή την προστατευμένη παραλία. Υπάρχουν κι άλλα πλάσματα που απολαμβάνουν αυτή την πολυτέλεια—οι φώκιες που ξαπλώνουν φαρδιές-πλατιές πάνω στις προεξοχές των βράχων για να χορτάσουν ήλιο.

Το μονοπάτι συνεχίζει μέχρις ότου βρεθείτε δίπλα στο Μπερντ Άιλαντ, όπου μαζεύονται κατά εκατοντάδες τα θαλασσοπούλια. Όταν έρθει η εποχή του ζευγαρώματος, οι φαλακροκόρακες πετούν συνέχεια πέρα-δώθε με φύκια που κρέμονται από το ράμφος τους και χτίζουν φωλιές τόσο κολλητά τη μια στην άλλη, ώστε θα πίστευε κανείς πως είναι εργολάβοι που στριμώχνουν όσο γίνεται περισσότερα σπίτια σε μια σπιθαμή γης. Οι πελεκάνοι πηγαινοέρχονται και κάνουν επιδρομές στα ψάρια, βουτώντας στη θάλασσα όταν δουν το γεύμα τους να κολυμπάει από κάτω. Οι γλάροι ανεβαίνουν ψηλά και διαγράφουν κύκλους στον αέρα απολαμβάνοντας τέτοια εξαίσια ελευθερία, που είναι να τους ζηλεύετε καθώς είστε αναγκασμένοι να μένετε πάνω στη γη.

Το ελικοειδές μονοπάτι Σάιπρες Γκροβ, που διασχίζει ένα από τα δυο τελευταία φυσικά άλση στον κόσμο όπου μεγαλώνουν μόνα τους τα κυπαρίσσια του Μοντερέι, είναι το αγαπημένο μονοπάτι πολλών επισκεπτών. Από τις απόκρημνες ακτές του, βλέπει κανείς φαντασμαγορικά θαλάσσια τοπία. Κόκκινα φύκια που σκεπάζουν τα βράχια και τους κορμούς των δέντρων που είναι εκτεθειμένα στον υγρό θαλάσσιο αέρα. Λειχήνες που κρέμονται σαν δαντέλες από τα κλαδιά των πεύκων και των κυπαρισσιών. Στο δάσος μπορεί να δει κανείς ελάφια—συνήθως τις ελαφίνες με τα ελαφάκια τους, καθώς βόσκουν στους θάμνους. Από το άκρο αυτής της χερσονήσου, μπορεί να δει κανείς γκρίζες φάλαινες, που ζυγίζουν 40 τόνους, να εξακοντίζουν πίδακες νερού στον αέρα ή μερικές φορές να πηδούν έξω από το νερό, καθώς προσπερνούν το Πόιντ Λόμπος, πραγματοποιώντας το μεταναστευτικό τους ταξίδι, στο οποίο καλύπτουν μαζί με την επιστροφή 16.000 χιλιόμετρα—καταφτάνουν το Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο στο Μπάχα Καλιφόρνια, όπου ζευγαρώνουν και γεννούν, και επιστρέφουν το Μάρτιο και τον Απρίλιο στη Βερίγγειο Θάλασσα, όπου τρέφονται.

Οι Θαλάσσιες Ενυδρίδες

Αλλά τα πιο δημοφιλή ζώα δεν είναι αυτά τα τεράστια θαλάσσια κήτη που ταξιδεύουν κοντά στις ακτές. Η πιο συχνή ερώτηση που υποβάλλεται στους δασοφύλακες είναι: «Πού είναι οι θαλάσσιες ενυδρίδες;» Αυτές συνήθως βρίσκονται ανάμεσα στο κελπ που επιπλέει στους προστατευμένους κολπίσκους. Οι επισκέπτες που έχουν κιάλια ψάχνουν αυτές τις περιοχές για να τις εντοπίσουν, παρατηρώντας τες μετά καθώς βουτούν για το γεύμα τους. Στο μενού τους περιλαμβάνονται διάφορες λιχουδιές όπως αχιβάδες, καβούρια, μύδια, καλαμάρια, χταπόδια, αφτιά της θάλασσας και αχινοί. Το τραπέζι τους είναι μια πέτρα που την τοποθετούν πάνω στο στήθος τους και πάνω στην οποία σπάνε τα οστρακόδερμα, που αποτελούν το γεύμα τους, για να βγάλουν το κρέας που είναι μέσα στο όστρακο. Αν δεν γευματίζουν, πιθανώς κοιμούνται, τυλιγμένες μέσα σε φύκια για να μην παρασυρθούν από το ρεύμα. Ή μπορεί να δει κανείς μια μητέρα ενυδρίδα με το μωρό πάνω στο στήθος της, να το περιποιείται ή να το ταΐζει. Το μωρό γεννιέται στο νερό, ζει στο νερό, κι όμως, πρέπει να μάθει να κολυμπάει. Αλλά δεν μπορεί να πνιγεί—τα μωρά των θαλάσσιων ενυδρίδων επιπλέουν από τη φύση τους.

Η σοκολατί γούνα της θαλάσσιας ενυδρίδας—που είναι συχνά γκρίζα ή άσπρη γύρω από το κεφάλι στα ενήλικα ζώα—είναι καλής ποιότητας και παχιά. Στο σταθμό πληροφοριών κοντά στο Σι Λάιον Πόιντ, υπάρχει μια γούνα θαλάσσιας ενυδρίδας. Χαϊδέψτε την. Αισθανθείτε τη μεταξένια απαλότητά της. Αυτή η φίνα γούνα έγινε η αιτία για την οποία η ενυδρίδα έφτασε στο χείλος της εξαφάνισης. Η γούνα της, που είναι δυο φορές πιο πυκνή από της φώκιας, έχει 100.000 τρίχες ανά τετραγωνικό εκατοστό, δηλαδή περίπου 800 εκατομμύρια τρίχες συνολικά. Εντούτοις, η ενυδρίδα δεν κρατιέται ζεστή με τη γούνα της και μόνο. Αφιερώνει πολλές ώρες για να την περιποιείται, παγιδεύοντας αέρα ανάμεσα στις τρίχες, κι αυτός ο αέρας μονώνει το δέρμα της ενυδρίδας από το νερό. Η ενυδρίδα είναι ζώο μοναδικό, συμπαθητικό και καθόλου επιθετικό—καμιά απορία, λοιπόν, για το γεγονός ότι είναι το πιο αγαπημένο ζώο των επισκεπτών!

Η Υποθαλάσσια Περιοχή του Εθνικού Δρυμού

Μ’ αυτά τα μονοπάτια, έχετε πρόσοδο σε μια έκταση 2.240 στρεμμάτων του Πόιντ Λόμπος. Αλλά αυτά τα στρέμματα δεν αποτελούν ολόκληρο τον Πολιτειακό Εθνικό Δρυμό Πόιντ Λόμπος. Δεν αποτελούν ούτε τη μισή από τη συνολική του έκταση. Τρεις χιλιάδες στρέμματα από την έκτασή του είναι υποθαλάσσια. Πάρτε την παρακαμπτήριο που οδηγεί στο χώρο στάθμευσης του Γουέλερς Κοβ, όπου πιθανότατα θα δείτε δύτες με τις στολές και τις αναπνευστικές συσκευές τους, καθώς μπαίνουν σ’ αυτή την πρώτη προστατευόμενη υποθαλάσσια περιοχή των Ηνωμένων Πολιτειών. Η περιοχή αυτή, που ανακηρύχτηκε προστατευόμενη το 1960, είναι ένας από τους πιο πλούσιους υποθαλάσσιους βιότοπους στην Καλιφόρνια και προστατεύεται πλήρως από το νόμο της πολιτείας. Δυστυχώς, δεν μπορείτε να απολαύσετε τα θαύματα αυτού του υποθαλάσσιου κόσμου—εκτός αν είστε διπλωματούχος δύτης, πράγμα που σας δίνει το δικαίωμα να φορέσετε στολή και να χρησιμοποιήσετε αναπνευστική συσκευή για να εξερευνήσετε τα βάθη του.

Ένα φυλλάδιο που μοιράζεται στην είσοδο του δρυμού σάς δίνει μια ιδέα των όσων χάνετε: «Μέσα στο ημίφως που διεισδύει στα δάση από κελπ ύψους 30 μέτρων, ασπόνδυλα ζώα και φυτά χωρίς ρίζες δημιουργούν έναν κόσμο έντονων χρωμάτων. Τα λίνγκοντ, οι σκορπαινιχθείς οι μαρμαροειδείς και οι σκόρπαινες εμφανίζονται και εξαφανίζονται από μπροστά σας. Η αναπάντεχη εμφάνιση μιας φώκιας, μιας ενυδρίδας ή μιας φάλαινας μπορεί να κάνει την καρδιά σας να χτυπάει πιο γρήγορα». Ένα από τα πλάσματα που ζουν σ’ αυτά τα βάθη και το οποίο μπορεί να σας κάνει να καρδιοχτυπήσετε είναι ο μεγαλύτερος αστερίας του κόσμου, η νυχτερίδα της θάλασσας, που μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 1,2 μέτρα σε διάμετρο! Ακριβώς όπως εσείς κρατάτε έναν οδηγό με πληροφορίες καθώς περπατάτε στη στεριά του Πόιντ Λόμπος, έτσι και οι δύτες έχουν μαζί τους ένα αδιάβροχο βιβλίο με 38 έγχρωμες φωτογραφίες για να μπορούν να αναγνωρίζουν τα διάφορα είδη θαλάσσιας ζωής.

Το Πόιντ Λόμπος είναι ένα μέρος όπου μπορεί να κάνει κανείς στοχασμούς με την ησυχία του. Εφόσον έχει 300 και πλέον είδη φυτών καθώς και 250 είδη πουλιών και ζώων, δεν υπάρχει ποτέ έλλειψη υλικού: τα μακριά καφετιά κελπ που λικνίζονται με χάρη στην επιφάνεια της θάλασσας στο Μπλούφις Κοβ· οι πασχαλιές, των οποίων το άρωμα αναμειγνύεται με την αλμυρή θαλάσσια αύρα· τα φύλλα της σάλβιας, που καθώς τα τρίβετε ανάμεσα στα δάχτυλά σας αναδίδουν το έντονο άρωμά τους. Μην το κάνετε όμως αυτό και με τα γυαλιστερά φύλλα των τοξικόδεντρων Ρους που υπάρχουν κατά μήκος των μονοπατιών. Γιατί άφησαν αυτά τα τοξικόδεντρα; Γιατί αποτελούν κατοικία κατάλληλη για μικρά πουλιά και ζώα. Το Λόμπος είναι το δικό τους σπίτι, κι όχι το δικό μας.

Είναι και ο σπίνος με το λευκό κάλυμμα, που επαναλαμβάνει σιγανά το μελαγχολικό τραγούδι του καθώς κάθεται στο πιο ψηλό κλωναράκι της σάλβιας. Είναι και η διαπεραστική κραυγή που βγάζει η θαλάσσια μπεκάτσα καθώς τρέχει πάνω από τα βράχια της ακτής, με το κατακόκκινο ράμφος της που λαμπυρίζει στον ήλιο. Είναι και τα γαβγίσματα των θαλάσσιων λιονταριών πάνω στα βραχώδη νησιά κοντά στις ακτές, τα οποία προκαλούν τέτοιο πανδαιμόνιο που δεν μπορεί να το αγνοήσει κανείς. Και πάντοτε ακούγεται ο ήχος που κάνει η θαλάσσια ενυδρίδα καθώς σπάει τα όστρακα, χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο την πέτρα που βάζει πάνω στο στήθος της. Απολαύστε επίσης για μια ακόμη φορά το φλοίσβο των κυμάτων όταν αυτά είναι ήρεμα ή το βουητό τους, καθώς σπάνε πάνω στα βράχια, όταν είναι μανιασμένα.

Αυτός είναι ο τόπος όπου μπορείτε να κάνετε συλλογισμούς. Εισπνεύστε βαθιά τη θαλάσσια αύρα. Περπατήστε αργά στα μονοπάτια. Αφιερώστε χρόνο για να χαρείτε την ατμόσφαιρα. Συγκρατήστε τις αναμνήσεις. Φροντίστε να γίνετε ένα με το περιβάλλον.

Ίσως να διαφωνείτε με την περιγραφή του Πόιντ Λόμπος που έκανε ο ζωγράφος τοπίων, Φράνσις Μακ Κόμας, θεωρώντας την ως ένα υπερβολικό εγκώμιο—αυτός χαρακτήρισε το Πόιντ Λόμπος ως «το πιο μεγαλειώδες συναπάντημα ξηράς και θάλασσας στον κόσμο». Αλλά αν δαπανήσετε μερικές μέρες κάνοντας περίπατους στα μονοπάτια του, εισπνέοντας βαθιά την αλμυρή θαλάσσια αύρα του, ακούγοντας τους διάφορους ήχους του, βλέποντας τα αξιοθέατά του και απορροφώντας τη γαλήνη που αντανακλά παντού η παρθένα ομορφιά του, ίσως να μη θεωρείτε πια το εγκώμιο αυτό και τόσο υπερβολικό.

Το Πόιντ Λόμπος είναι αναντίρρητα ένα τονωτικό φάρμακο για τεντωμένα νεύρα, ένα καταπραϋντικό βάλσαμο για το πνεύμα, ένα καλλιτέχνημα που τιμάει τον Πλάστη του, τον Ιεχωβά Θεό.

[Εικόνες στις σελίδες 16, 17]

Πάνω Αριστερά: Η Κορυφή

Πάνω Δεξιά: Ενυδρίδα των νότιων θαλασσών

Κέντρο Αριστερά: Τα βαθυπράσινα νερά του Τσάινα Κοβ

Κέντρο Δεξιά: Ένα είδος σκόρπαινας μέσα σε δάσος από κελπ

Κάτω Δεξιά: Ο άνεμος και η θάλασσα έχουν αφήσει τα σημάδια τους στον ψαμμίτη