‘Είναι Απλώς Κάτι Προσωρινό!’—Η Ζωή μου με τη Νεφροπάθεια

Ακόμη θυμάμαι εκείνη τη μέρα στις αρχές του Ιανουαρίου του 1980 σαν να ήταν χθες. Η μητέρα μου μού ζήτησε να πάω να αγοράσω ψωμί, αλλά καθώς έβγαινα, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο γιατρός μου που τηλεφωνούσε για να μας πει τα αποτελέσματα των εξετάσεων που είχα κάνει. Ξαφνικά, η μαμά ξέσπασε σε κλάματα. Με λυγμούς, μου επανέλαβε τα άσχημα νέα. Είχα νεφρική ανεπάρκεια. Τα νεφρά μου θα λειτουργούσαν για ένα, το πολύ δύο χρόνια ακόμη. Ο γιατρός είχε δίκιο—ένα χρόνο αργότερα άρχισα την αιμοκάθαρση.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στις 20 Μαΐου 1961 και ήμουν το πρώτο από έξι παιδιά. Όταν ήμουν περίπου έξι μηνών, η μητέρα μου είδε αίμα στα ούρα που υπήρχαν στις πάνες μου. Έπειτα από εκτενείς εξετάσεις, διαπιστώθηκε ότι έπασχα από το σύνδρομο Άλπορτ, μια σπάνια συγγενή νόσο. Για άγνωστους λόγους, οι άρρενες που έχουν αυτή την ασθένεια συνήθως παθαίνουν νεφρική ανεπάρκεια έπειτα από κάποιο διάστημα. Δεν το είπαν αυτό ούτε στους γονείς μου ούτε σε εμένα, έτσι δεν ανησυχούσα για νεφροπάθεια.

Κατόπιν, το καλοκαίρι του 1979, πρόσεξα ότι το πρωί η αναπνοή μου μύριζε σαν αμμωνία. Δεν έδωσα και πολλή σημασία, αλλά έπειτα άρχισα να νιώθω κουρασμένος. Νόμιζα ότι ήμουν απλώς σε κακή φυσική κατάσταση, έτσι το αγνόησα. Το Δεκέμβριο έκανα τις ετήσιες ιατρικές εξετάσεις μου, και τον Ιανουάριο έλαβα το τηλεφώνημα που ανέφερα παραπάνω.

Καθώς οδηγούσα προς το φούρνο—έτσι και αλλιώς, η μητέρα μου χρειαζόταν το ψωμί—είχα συγκλονιστεί. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μου συνέβαινε αυτό. «Είμαι μόνο 18 χρονών!» φώναξα. Έκανα στην άκρη και σταμάτησα. Άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο φοβερό ήταν αυτό που συνέβαινε.

«Γιατί σε Εμένα;»

Όπως στεκόμουν εκεί στην άκρη του δρόμου, άρχισα να κλαίω. Καθώς τα δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μου, ξέσπασα: «Γιατί σε εμένα, Θεέ; Γιατί σε εμένα; Σε παρακαλώ κάνε να μη χάσω τα νεφρά μου!»

Καθώς περνούσαν οι μήνες του 1980, ένιωθα όλο και χειρότερα· και οι προσευχές μου γίνονταν όλο και πιο απεγνωσμένες και γεμάτες δάκρυα. Ως το τέλος του έτους, λιποθυμούσα και έκανα συχνά εμετό εξαιτίας της συσσώρευσης άχρηστων τοξινών στο αίμα μου, τις οποίες δεν απομάκρυναν τα άρρωστα νεφρά μου. Το Νοέμβριο πήγα για τελευταία φορά κατασκήνωση με μερικούς φίλους. Αλλά ήμουν τόσο άρρωστος ώστε απλώς καθόμουν στο αυτοκίνητο όλο το σαββατοκύριακο και έτρεμα. Δεν μπορούσα να ζεσταθώ ό,τι και αν έκανα. Τελικά, τον Ιανουάριο του 1981, συνέβη το αναπόφευκτο—τα νεφρά μου έπαψαν να λειτουργούν. Ή θα άρχιζα αιμοκάθαρση ή θα πέθαινα.

Η Ζωή με την Αιμοκάθαρση

Λίγους μήνες νωρίτερα, ο οικογενειακός μας γιατρός μού είχε μιλήσει για ένα νέο τύπο αιμοκάθαρσης που δεν χρειάζεται βελόνες και που καθαρίζει το αίμα μέσα στο σώμα. Η μέθοδος είναι γνωστή ως περιτοναϊκή αιμοκάθαρση. Τη δέχτηκα αμέσως, επειδή απεχθάνομαι τις βελόνες. Αυτή η μέθοδος είχε γίνει βιώσιμη εναλλακτική λύση για μερικούς ασθενείς.

Το εκπληκτικό είναι ότι το σώμα μας έχει μια μεμβράνη η οποία μπορεί να λειτουργήσει σαν τεχνητό νεφρό. Το περιτόναιο—μια λεία, διαφανής μεμβράνη που σχηματίζει ένα σάκο γύρω από τα πεπτικά όργανα—μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως φίλτρο για να καθαρίζει το αίμα. Η εσωτερική πλευρά αυτής της μεμβράνης περικλείει ένα χώρο που ονομάζεται περιτοναϊκή κοιλότητα. Το περιτόναιο είναι σαν μια κλειστή σακούλα, ανάμεσα στα όργανα της κοιλιάς.

Να πώς λειτουργεί η περιτοναϊκή αιμοκάθαρση: Ένα ειδικό υγρό αιμοκάθαρσης τοποθετείται στην περιτοναϊκή κοιλότητα μέσω ενός καθετήρα (σωλήνα) που έχει τοποθετηθεί χειρουργικά στην κάτω κοιλία. Το υγρό περιέχει δεξτρόζη, και μέσω όσμωσης τραβάει τα άχρηστα προϊόντα και τα περιττά υγρά από το αίμα μέσα από το περιτόναιο και τα συγκεντρώνει στο υγρό της αιμοκάθαρσης, το οποίο βρίσκεται μέσα στην περιτοναϊκή κοιλότητα. Τα άχρηστα προϊόντα που φυσιολογικά θα αποβάλλονταν ως ούρα τώρα βρίσκονται στο υγρό της αιμοκάθαρσης. Τέσσερις φορές τη μέρα, πρέπει να κάνετε την αλλαγή—να αδειάζετε το χρησιμοποιημένο υγρό και κατόπιν να γεμίζετε την κοιλότητα με καινούριο. Η αλλαγή διαρκεί περίπου 45 λεπτά. Είναι σαν να αλλάζετε τα λάδια της μηχανής του αυτοκινήτου—αδειάζετε τα παλιά και τα αντικαθιστάτε με καινούρια για να βοηθήσετε το σώμα σας να πάει πιο μακριά και να λειτουργεί ομαλά!

Στις αρχές Ιανουαρίου του 1981, μου έγινε η τοποθέτηση του απαραίτητου καθετήρα στο κάτω δεξιό πλευρό μου. Έπειτα, επί δύο εβδομάδες μάθαινα τη διαδικασία. Αν δεν γίνει σωστά, με αυστηρή αποστείρωση, μπορεί να προκύψει περιτονίτιδα—μια σοβαρή και ενδεχομένως θανατηφόρα μόλυνση του περιτοναίου.

Το καλοκαίρι του 1981, περίπου έξι μήνες αφότου άρχισα την περιτοναϊκή αιμοκάθαρση, οι γονείς μου έλαβαν άλλο ένα τηλεφώνημα που θα επηρέαζε τρομερά τη ζωή μου.

Βρίσκω Καινούριο Νεφρό

Από τον Ιανουάριο του 1981, βρισκόμουν στον εθνικό κατάλογο μεταμόσχευσης νεφρού.a Έλπιζα ότι με μια μεταμόσχευση η ζωή μου θα γινόταν όπως παλιά. Δεν φανταζόμουν τι με περίμενε!

Ένα τηλεφώνημα στα μέσα Αυγούστου μας πληροφόρησε ότι είχε βρεθεί δωρητής. Όταν πήγα στο νοσοκομείο, περίπου στις 10 μ.μ., μου πήραν αίμα για να βεβαιωθούν ότι το μόσχευμα θα μου ταίριαζε. Το νεφρό το πρόσφερε η οικογένεια ενός νεαρού που είχε πεθάνει σε κάποιο δυστύχημα νωρίτερα την ίδια μέρα.

Η εγχείρηση ορίστηκε για το επόμενο πρωί. Προτού γίνει η επέμβαση, έπρεπε να λυθεί ένα σημαντικό ζήτημα επειδή είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά και η Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να δεχτώ μετάγγιση αίματος. (Πράξεις 15:28, 29) Εκείνο το πρώτο βράδυ ήρθε να με δει ο αναισθησιολόγος. Με παρότρυνε να δεχτώ να υπάρχει αίμα στο χειρουργείο, για κάθε ενδεχόμενο. Αρνήθηκα.

«Τι να κάνω αν κάτι δεν πάει καλά; Να σε αφήσω να πεθάνεις;» ρώτησε.

«Κάνε ό,τι άλλο είναι απαραίτητο, αλλά μη μου βάλετε αίμα, ό,τι και αν συμβεί».

Αφού έφυγε, μπήκαν οι χειρουργοί. Συζήτησα το ίδιο ζήτημα μαζί τους, και προς μεγάλη μου ανακούφιση, δέχτηκαν να με χειρουργήσουν χωρίς αίμα.

Η επέμβαση που διήρκεσε τρεισήμισι ώρες κύλησε ομαλά. Ο χειρουργός είπε ότι έχασα πολύ λίγο αίμα. Όταν ξύπνησα στην αίθουσα ανάνηψης, τρία πράγματα τάραξαν τις αισθήσεις μου—πρώτα πείνα και δίψα και κατόπιν πόνος! Αλλά όλα αυτά μπήκαν στο περιθώριο όταν είδα μια σακούλα στο πάτωμα να γεμίζει με ένα ροδοκίτρινο υγρό. Ήταν ούρα από το καινούριο μου νεφρό. Τελικά απέβαλλα ούρα! Όταν έβγαλαν τον καθετήρα από την ουροδόχο κύστη μου και μπόρεσα να ουρήσω όπως όλοι οι άλλοι, ήμουν πολύ χαρούμενος.

Η χαρά μου, όμως, δεν κράτησε πολύ. Δυο μέρες αργότερα έμαθα τα καταθλιπτικά νέα—το καινούριο μου νεφρό δεν λειτουργούσε. Θα έπρεπε να ξαναρχίσω την αιμοκάθαρση ελπίζοντας ότι αυτό θα έδινε στο καινούριο νεφρό χρόνο να δραστηριοποιηθεί. Συνέχισα την αιμοκάθαρση επί μερικές εβδομάδες.

Τώρα ήταν μέσα Σεπτεμβρίου, και ήμουν στο νοσοκομείο σχεδόν ένα μήνα. Το νοσοκομείο απείχε 80 χιλιόμετρα από το σπίτι μου, έτσι ήταν δύσκολο να με επισκέπτονται οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μου. Μου έλειπε πολύ η εκκλησία μου. Έπαιρνα κασέτες με ηχογραφήσεις των συναθροίσεων της εκκλησίας, αλλά όταν τις άκουγα βούρκωνα. Περνούσα πολλές ώρες μόνος μιλώντας στον Ιεχωβά Θεό με προσευχή, ζητώντας του να μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να υπομένω. Δεν το ήξερα τότε, αλλά θα έρχονταν ακόμη δυσκολότερες δοκιμασίες.

Δεν Φοβόμουν να Πεθάνω

Πέρασαν έξι ατέλειωτες εβδομάδες μετά τη μεταμόσχευση, και τώρα έγινε οδυνηρά εμφανές ότι το σώμα μου είχε απορρίψει το νεφρό. Η κοιλιά μου είχε πρηστεί αφύσικα· οι γιατροί μού είπαν ότι το νεφρό έπρεπε να αφαιρεθεί. Και πάλι, τέθηκε το ζήτημα του αίματος. Οι γιατροί εξήγησαν ότι αυτή τη φορά η εγχείρηση ήταν ακόμη σοβαρότερη, επειδή ο αιματοκρίτης μου ήταν πολύ χαμηλός. Τους εξήγησα ήρεμα αλλά σταθερά τη Γραφική στάση μου, και τελικά συμφώνησαν να κάνουν την εγχείρηση χωρίς αίμα.b

Μετά την εγχείρηση, τα πράγματα χειροτέρεψαν πολύ γρήγορα. Ενώ βρισκόμουν στην αίθουσα ανάνηψης, οι πνεύμονές μου άρχισαν να γεμίζουν υγρό. Έπειτα από μια ολόκληρη νύχτα εντατικής αιμοκάθαρσης, ήμουν λίγο καλύτερα. Αλλά έπειτα από δυο μέρες οι πνεύμονές μου γέμισαν ξανά. Ακολούθησε άλλη μια νύχτα αιμοκάθαρσης. Δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνη τη νύχτα, αλλά θυμάμαι τον πατέρα μου στο πλευρό μου να λέει: «Άλλη μια αναπνοή, Λι! Έλα. Θα τα καταφέρεις! Άλλη μια αναπνοή. Έτσι μπράβο, συνέχισε να αναπνέεις!» Ήμουν πολύ κουρασμένος, περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Ήθελα απλώς να τελειώσουν όλα και να ξυπνήσω στο νέο κόσμο του Θεού. Δεν φοβόμουν να πεθάνω.—Αποκάλυψη 21:3, 4.

Το επόμενο πρωί η κατάστασή μου ήταν τραγική. Ο αιματοκρίτης μου, η αναλογία των ερυθρών αιμοσφαιρίων στο αίμα, είχε πέσει στο 7,3—το φυσιολογικό είναι πάνω από 40! Οι γιατροί δεν ήταν αισιόδοξοι για την κατάστασή μου. Επανειλημμένα προσπάθησαν να με κάνουν να δεχτώ μετάγγιση αίματος, πράγμα που όπως είπαν ήταν ζωτικό για την ανάρρωσή μου.

Με μετέφεραν σε μια μονάδα εντατικής παρακολούθησης, και κατόπιν ο αιματοκρίτης μου έπεσε στο 6,9. Αλλά με τη βοήθεια της μητέρας μου, ο αιματοκρίτης μου άρχισε να ανεβαίνει σιγά σιγά. Σε ένα μπλέντερ στο σπίτι, έφτιαχνε ροφήματα από τροφές πλούσιες σε σίδηρο και μου τα έφερνε. Έπινε και εκείνη μαζί μου για να με ενθαρρύνει. Η αγάπη της μητέρας για τα παιδιά της είναι θαυμάσιο πράγμα.

Όταν βγήκα από το νοσοκομείο στα μέσα Νοεμβρίου, είχα αιματοκρίτη 11. Στις αρχές του 1987, άρχισα να παίρνω ερυθροποιητίνη, μια συνθετική ορμόνη που διεγείρει το μυελό των οστών προκειμένου να στέλνει νέα ερυθρά αιμοσφαίρια στην κυκλοφορία του αίματος, και τώρα ο αιματοκρίτης μου είναι περίπου 33.c

‘Είναι Απλώς Κάτι Προσωρινό, Λι!’

Στη συνέχεια έκανα και άλλες σοβαρές εγχειρήσεις το 1984, το 1988, το 1990, το 1993, το 1995 και το 1996—όλες εξαιτίας των κατεστραμμένων μου νεφρών. Όλα αυτά τα χρόνια που ζω με τη νεφροπάθεια, μια σκέψη με έχει βοηθήσει να αντέξω: ‘Είναι απλώς κάτι προσωρινό’. Όποια και αν είναι τα προβλήματά μας, σωματικά ή άλλου είδους, θα διορθωθούν υπό τη Βασιλεία του Θεού στον ερχόμενο νέο κόσμο. (Ματθαίος 6:9, 10) Όποτε αντιμετωπίζω μια καινούρια δυσκολία και αρχίζω να νιώθω κατάθλιψη, λέω στον εαυτό μου: ‘Είναι απλώς κάτι προσωρινό, Λι!’ και αυτό με βοηθάει να βλέπω τα πράγματα και πάλι σωστά.—Παράβαλε 2 Κορινθίους 4:17, 18.

Το 1986 μου επιφύλασσε τη μεγαλύτερη έκπληξη—παντρεύτηκα. Νόμιζα ότι δεν θα παντρευόμουν ποτέ. ‘Ποια θα με παντρευόταν;’ αναρωτιόμουν. Αλλά τότε γνώρισα την Κίμπερλι. Αυτή είδε τι είδους άνθρωπος είμαι εσωτερικά, και όχι πόσο άρρωστος είμαι εξωτερικά. Κατάλαβε, επίσης, ότι η κατάστασή μου είναι απλώς προσωρινή.

Στις 21 Ιουνίου 1986, η Κίμπερλι και εγώ παντρευτήκαμε στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας στο Πλέζεντον της Καλιφόρνιας. Αποφασίσαμε να μην κάνουμε παιδιά, επειδή η ασθένειά μου είναι κληρονομική. Αλλά ίσως και αυτό να είναι προσωρινό. Στο νέο κόσμο του Θεού, θέλουμε να κάνουμε παιδιά αν αυτό είναι θέλημα του Ιεχωβά.

Σήμερα έχω το προνόμιο να υπηρετώ ως πρεσβύτερος στην Εκκλησία Χάιλαντ Όουκς της Καλιφόρνιας, και η Κίμπερλι υπηρετεί ως ολοχρόνια κήρυκας των καλών νέων. Αυτή την περίοδο η υγεία μου είναι υποφερτή· η δοκιμασία του 1981 έφθειρε το σώμα μου και μου άφησε ελάχιστο σφρίγος. Από τότε, η αδελφή μου έχει παρουσιάσει μια ήπια μορφή του συνδρόμου Άλπορτ, και δύο αδελφοί μου, που έχουν αυτή την ασθένεια, έπαθαν νεφρική ανεπάρκεια και κάνουν αιμοκάθαρση. Οι άλλοι δυο αδελφοί μου είναι υγιέστατοι.

Συνεχίζω την περιτοναϊκή αιμοκάθαρση, και είμαι ευγνώμων για την ανεξαρτησία που μου παρέχει. Αποβλέπω στο μέλλον με ελπίδα και εμπιστοσύνη επειδή, τελικά, τα σημερινά προβλήματα—και η νεφροπάθεια—είναι απλώς προσωρινά.—Όπως το αφηγήθηκε ο Λι Κόρνταγουεϊ.

Το Ξύπνα! δεν συστήνει κάποια συγκεκριμένη θεραπευτική μέθοδο. Αυτό το άρθρο δεν έχει σκοπό να αποθαρρύνει άλλες θεραπείες, όπως την εξωσωματική αιμοκάθαρση. Κάθε μέθοδος έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, και το άτομο πρέπει να αποφασίσει σύμφωνα με τη συνείδησή του ποια μέθοδο θα χρησιμοποιήσει.

[Υποσημειώσεις]

[Διάγραμμα στη σελίδα 13]

Πώς λειτουργεί η περιτοναϊκή αιμοκάθαρση

Συκώτι

Καμπές του λεπτού εντέρου

Καθετήρας (παίρνει το καθαρό διάλυμα· απομακρύνει το παλιό διάλυμα)

Περιτόναιο

Περιτοναϊκή κοιλότητα

Ουροδόχος κύστη

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Με τη σύζυγό μου Κίμπερλι