Αναίμακτη Χειρουργική—Τα Οφέλη της Αναγνωρίζονται
ΤΟ 1996 το Βασιλικό Κολέγιο Χειρουργών της Αγγλίας εξέδωσε ένα βιβλιάριο με τίτλο Ιατρικός Κώδικας για τη Χειρουργική Αντιμετώπιση των Μαρτύρων του Ιεχωβά (Code of Practice for the Surgical Management of Jehovah’s Witnesses). Σε αυτό το βιβλιάριο οι χειρουργοί παρατηρούν: «Οι κίνδυνοι της μετάγγισης αίματος καθιστούν σκόπιμο να εξετάζουμε τις εναλλακτικές λύσεις οποτεδήποτε είναι δυνατόν».
Το περιοδικό ΝΕΑ του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου (AHA NEWS) αναφέρθηκε και αυτό στο γιατί αναγνωρίζονται τα οφέλη της αναίμακτης χειρουργικής. «Αυτό που ξεκίνησε ως θρησκευτική πεποίθηση εξελίσσεται σε ιατρική προτίμηση και προηγμένη τεχνολογία», παρατήρησε το εβδομαδιαίο περιοδικό. «Η αναίμακτη ιατρική και χειρουργική, η οποία υποκινήθηκε ως ένα βαθμό από τα δόγματα των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ξεπερνάει κατά πολύ τις ανάγκες μιας πνευματικής κοινότητας και εισέρχεται στα χειρουργεία όλης της χώρας».
Το 1997 η συμπληρωματική φθινοπωρινή έκδοση του περιοδικού Τάιμ (Time) περιείχε ένα κύριο άρθρο που ανέλυε το γιατί πολλοί γιατροί προωθούν την αναίμακτη χειρουργική. «Ο φόβος του AIDS είναι μόνο ένας από τους λόγους», έλεγε το άρθρο. Αυτό αναφερόταν ιδιαίτερα στο έργο που επιτελείται στο Ινστιτούτο για την Προώθηση της Αναίμακτης Ιατρικής και Χειρουργικής του Νοσοκομείου του Ίνγκλγουντ στο Νιου Τζέρσι.
Το περιοδικό Τάιμ παρατήρησε: «Το ινστιτούτο αυτό είναι πρωτοπόρο ανάμεσα στα 50 και πλέον άλλα που υπάρχουν στις Η.Π.Α. και τα οποία εφαρμόζουν τώρα αναίμακτη χειρουργική. Χωρίς να χρησιμοποιούν καθόλου αίμα από αιμοδότες, προσφέρουν ένα ευρύ φάσμα χειρουργικών επεμβάσεων οι οποίες κανονικά θα περιλάμβαναν μεταγγίσεις, σε συνδυασμό με τεχνικές που μειώνουν δραστικά, ή ουσιαστικά εξαλείφουν, την απώλεια αίματος».
Αποτελεσματική και Σίγουρη
Το άρθρο του Τάιμ ξεκινούσε με την εμπειρία του Χένρι Τζάκσον ο οποίος υπέστη μαζική εσωτερική αιμορραγία, έχασε το 90 τοις εκατό του αίματός του και η αιμοσφαιρίνη του έπεσε σε απειλητικά για τη ζωή επίπεδα, συγκεκριμένα σε 1,7 γραμμάρια ανά δεκατόλιτρο. Ο Τζάκσον μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Ίνγκλγουντ από κάποιο άλλο νοσοκομείο του Νιου Τζέρσι, το οποίο αρνούνταν να του παράσχει θεραπεία χωρίς τη χρήση μεταγγίσεων αίματος.
Στις εγκαταστάσεις του Ίνγκλγουντ, υπό την παρακολούθηση του Δρ Άριε Σάντερ, χορηγήθηκαν στον Τζάκσον «πολύ ισχυρά σκευάσματα συμπληρωμάτων σιδήρου και βιταμινών, μαζί με μεγάλες δόσεις ενός φαρμάκου που ανεβάζει τον αιματοκρίτη, της συνθετικής ερυθροποιητίνης η οποία διεγείρει το μυελό των οστών για να παράγει ερυθρά αιμοσφαίρια. Τέλος, του έγινε ενδοφλέβια χορήγηση υγρών για να τονωθεί η ελάχιστη κυκλοφορία που του είχε απομείνει».
Το περιοδικό Τάιμ ανέφερε ότι λίγες μέρες αργότερα «τηλεφώνησαν από το πρώτο νοσοκομείο για να ρωτήσουν αν ο Τζάκσον είχε πεθάνει. Με ολοφάνερη ικανοποίηση, ο Σάντερ τούς είπε: “Όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά είναι καλά και είναι έτοιμος να βγει από το νοσοκομείο, και σύντομα θα επιστρέψει στις συνηθισμένες ασχολίες του”».
Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη που μεταδόθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1997, ο Δρ Έντουιν Ντάιτς, ιατρικός διευθυντής του προγράμματος αναίμακτης χειρουργικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσι, εξήγησε πώς εξελίχθηκε η έρευνα σε σχέση με την αναίμακτη χειρουργική: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά . . . κατέβαλαν επίπονες προσπάθειες για να βρουν άτομα τα οποία θα δέχονταν να χειρουργήσουν χωρίς αίμα. Μερικά από τα αποτελέσματα εκείνων των μελετών αποκάλυψαν ότι οι Μάρτυρες τα πήγαν καλύτερα από ό,τι αναμενόταν, [καλύτερα από] τους ασθενείς που έβαλαν αίμα».
Ο Δρ Ντάιτς πρόσθεσε: «Το αίμα μπορεί να καταστείλει το ανοσολογικό σύστημα και να προξενήσει μετεγχειρητικές λοιμώξεις· μπορεί να αυξήσει τις πιθανότητες επανεμφάνισης καρκίνου και, ως εκ τούτου, μολονότι το αίμα ωφελούσε κάτω από ορισμένες συνθήκες, αποδεικνύεται ότι έχει μια κακή πλευρά». Ο Δρ Ντάιτς συμπέρανε τα εξής σε σχέση με την αναίμακτη χειρουργική: «Σαφώς βελτιώνει την τελική κατάσταση του ασθενούς προκαλώντας λιγότερες επιπλοκές και έχει μικρότερο κόστος. Συνεπώς, αποδεικνύεται πράγματι προτιμότερη κάτω από όλες τις συνθήκες».
Γι’ αυτό, όπως είπε το περιοδικό Τάιμ, «ολοένα και περισσότεροι ασθενείς ζητούν επίμονα πιο ασφαλείς και πιο αποτελεσματικές επιλογές αντί των μεταγγίσεων». Επίσης, το περιοδικό ανέφερε: «Σύμφωνα με μερικούς υπολογισμούς, το 25% των μεταγγίσεων που γίνονται στις Η.Π.Α. δεν είναι αναγκαίες. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι οι ασθενείς δεν μπορούν να ανεχτούν τόσο υψηλά επίπεδα αιμοσφαιρίνης όσο πιστευόταν παλιότερα και ότι ειδικά τα νεαρά άτομα έχουν ένα έμφυτο απόθεμα αίματος. . . . [Ο Σάντερ] είναι πεπεισμένος ότι η μη χρήση αίματος είναι μια βιώσιμη και προτιμητέα επιλογή για τους περισσότερους ασθενείς».
Μολονότι η προσβολή από κάποια ασθένεια μέσω μεταγγίσεων αίματος αποτελεί μεγάλο κίνδυνο, υπάρχουν και άλλοι. «Το αίμα που υπάρχει στις τράπεζες αίματος, αφού καταψυχτεί και αποθηκευτεί, δεν έχει την ικανότητα που έχει το φρέσκο αίμα να μεταφέρει οξυγόνο», εξήγησε ο Δρ Σάντερ. «Μόλις τώρα αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τι ακριβώς συμβαίνει όταν κάνουμε μια μετάγγιση».
«Το Μέτρο Σύγκρισης»
«Τελικά», κατέληξε το περιοδικό Τάιμ, «υπάρχει και το κόστος: με περίπου 500 δολάρια [περ. 155.000 δρχ.] για κάθε μετάγγιση, συν τα επιπρόσθετα διαχειριστικά έξοδα, ο συνολικός “λογαριασμός” ανέρχεται σε 1 με 2 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως [περ. 310 με 620 δισ. δρχ.], γεγονός που αποτελεί υπεραρκετό κίνητρο για να εξεταστούν οι εναλλακτικές λύσεις». Το αστρονομικό κόστος των μεταγγίσεων αίματος φαίνεται τώρα ότι είναι ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο η αναίμακτη χειρουργική έχει γίνει τόσο δημοφιλής.
Η Σάρον Βέρνον, διευθύντρια του Κέντρου Αναίμακτης Ιατρικής και Χειρουργικής στο Νοσοκομείο Σεντ Βίνσεντ Τσάριτι του Κλίβελαντ στο Οχάιο, είπε σχετικά με τη θεραπεία ασθενών χωρίς τη χρήση αίματος: «Αυτή εφαρμόζεται όλο και ευρύτερα επειδή οι γιατροί αναγνωρίζουν ότι η αναίμακτη ιατρική είναι το ιδανικό πρότυπο σε ένα περιβάλλον λιτότητας. Έχουμε περιπτώσεις στις οποίες μας στέλνουν ανθρώπους ακόμα και ασφαλιστικές εταιρίες που δεν ανήκουν στο δίκτυό μας, επειδή έτσι εξοικονομούν χρήματα».
Είναι σαφές ότι η αναίμακτη χειρουργική αναγνωρίζεται γοργά από τον ιατρικό κόσμο, και αυτό για αρκετούς λόγους.
[Πλαίσιο στη σελίδα 11]
ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ
Δύο δικαστικές αποφάσεις που εκδόθηκαν στην πολιτεία του Ιλινόις των Η.Π.Α., το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο του 1997, ήταν πολύ σημαντικές. Στην πρώτη, επιδικάστηκε αποζημίωση 150.000 δολαρίων (46,5 εκατ. δρχ.) στη Μαίρη Τζόουνς, μια Μάρτυρα του Ιεχωβά, επειδή το 1993 της είχαν χορηγηθεί δύο μονάδες αίματος παρά τη σαφή αντίθεσή της σε αυτή τη μορφή θεραπείας. Αυτό είναι το μεγαλύτερο χρηματικό ποσό που εισέπραξε ποτέ κάποιος Μάρτυρας του Ιεχωβά για συναισθηματική βλάβη εξαιτίας ανεπιθύμητης μετάγγισης αίματος.
Η δεύτερη υπόθεση περιλάμβανε τη Μάρτυρα του Ιεχωβά Νταρλίν Μπράουν στην οποία, όταν ήταν έγκυος, έκαναν μετάγγιση αίματος δια της βίας για χάρη του εμβρύου της που ήταν 34 εβδομάδων. Στις 31 Δεκεμβρίου 1997, το Εφετείο του Ιλινόις αιτιολόγησε την απόφασή του λέγοντας ότι «η μετάγγιση αίματος είναι μια ιατρική επέμβαση η οποία παραβιάζει τη σωματική ακεραιότητα ενός ικανού ενηλίκου». Το Εφετείο συνόψισε την απόφασή του λέγοντας ότι «σύμφωνα με το νόμο αυτής της Πολιτείας . . . δεν μπορούμε να υποχρεώσουμε νομικά μια έγκυο γυναίκα να συναινέσει σε μια ιατρική επέμβαση».
Στις 9 Φεβρουαρίου 1998, το Ανώτατο Δικαστήριο του Τόκιο ανέτρεψε την απόφαση ενός κατώτερου δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία κάποιος γιατρός δικαιολογημένα έκανε μετάγγιση αίματος στη Μισάε Τακέντα στη διάρκεια μιας εγχείρησης το 1992. Το Ανώτατο Δικαστήριο διακήρυξε ότι «το δικαίωμα του ασθενούς να επιλέγει τη θεραπεία του πρέπει να γίνεται σεβαστό. Ήταν παράνομο να της γίνει μετάγγιση αίματος». Επιδίκασε στη Μισάε Τακέντα αποζημίωση 550.000 γιεν (περ. 1,3 εκατ. δρχ.).