Χωλαίνοντας Μεταξύ Δύο Φρονημάτων

ΠΟΛΛΟΙ είναι οι άνθρωποι που έχουν πληγή από σωματική χωλότητα, συχνά χωρίς να φταίουν καθόλου οι ίδιοι, ίσως εξαιτίας κάποιου δυστυχήματος ή σφάλματος στη γέννησι. Μπορεί αυτό να διορθωθή; Μερικές φορές ναι, αλλά πολύ πιο συχνά οφείλουν να κάμουν το καλύτερο που μπορούν κάτω από αυτή την κατάστασι και ν’ αφήσουν τον θετικό τρόπο σκέψεως ν’ αντισταθμίση το σωματικό μειονέκτημα. Εγνωρίζατε, όμως, ότι υπάρχει μια χωλότης της διανοίας, η οποία αποτελεί σοβαρώτερο μειονέκτημα για πρόοδο και ευτυχία; Είθε να μη έχετε ποτέ το ατύχημα να πέσετε θύμα της.

Αλλά τι ακριβώς είναι αυτή η διανοητική χωλότης; Πώς επηρεάζει τον άνθρωπο; Μπορούν ν’ απαλλαγούν απ’ αυτή εκείνοι που επηρεάζονται; Πώς μπορούν να βοηθηθούν για να το πράξουν; Και είναι δυνατόν να πάσχη ένας από αυτό το μειονέκτημα χωρίς να διακρίνη την πηγή της δυσκολίας του; Αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που θα μπορούσαμε να σκεφθούμε, για τη δική μας ωφέλεια και πιθανόν άλλων, επίσης, που θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε.

Εν πρώτοις, παρατηρήστε τα συμπτώματα αυτής της ασθενείας. Μια σχεδόν συνεχής κατάστασις διστακτικότητος είναι μια από τις ενδείξεις της διανοητικής χωλότητος. Το άτομο δεν φαίνεται να είναι ποτέ σε θέσι να λάβη απόφασι για οποιοδήποτε ζήτημα, έστω το πιο απλό. Ακόμη και όταν πρόκειται να ληφθή απόφασις ανάμεσα σε δύο πορείες, και η μία από αυτές απεδείχθη οριστικά ανεπιθύμητη, το αναποφάσιστο άτομο εξακολουθεί να φαίνεται ότι αισθάνεται μια ισχυρή έλξι να ενεργήση εναντίον της δικής του καλυτέρας κρίσεως. Περίεργο, δεν νομίζετε;

Πολλές και ποικίλες είναι οι σκέψεις, στις οποίες κατέληξαν οι διάφοροι ερευνηταί όλων των αιώνων επάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Κάποιος λέγει: «Η έλλειψις αποφασιστικότητος είναι χειρότερο ελάττωμα από την απερισκεψία. Εκείνος που πυροβολεί πολύ καλά μπορεί κάποτε να χάση τον στόχο· εκείνος όμως που δεν πυροβολεί ποτέ δεν μπορεί ποτέ να τον επιτύχη.» Κι ένας άλλος: «Δεν μπορεί ποτέ να λεχθή ότι ανήκει στον εαυτό του ένας άνθρωπος χωρίς απόφασι· είναι ως ένα κύμα της θαλάσσης, ή ένα φτερό στον άνεμο που κάθε αύρα το μεταφέρει όπου θέλει.» Πραγματικά, πολλοί κατέληξαν στο ότι η έλλειψις αποφασιστικότητος, κάτω από συνθήκες που απαιτούν την λήψι αποφάσεως, είναι ένα σημείο δειλίας.

Ιδού πώς ένας άλλος συγγραφεύς αναλύει αυτή τη διανοητική αδυναμία: «Σε ζητήματα μεγάλου ενδιαφέροντος, τα οποία πρέπει να γίνουν, δεν υπάρχη πιο βέβαιο επιχείρημα μιας οκνηρής διανοίας από την έλλειψι αποφασιστικότητος​—από το να είναι αναποφάσιστος όταν το ζήτημα είναι σαφές, και η ανάγκη επείγουσα. Να έχη ένας πάντα την πρόθεσι να ζήση μια νέα ζωή, αλλά να μη βρίσκη ποτέ καιρό να την αρχίση.»

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ

Η Γραφή, όσον αφορά το μέρος της προσφέρει ισχυρή παιδεία επάνω σ’ αυτό το θέμα με τον τρόπο των εξεικονίσεων από την πείρα της πραγματικής ζωής. Φαντασθήτε στο νου σας το πλήθος εκείνο των Ισραηλιτών συγκεντρωμένο στο Όρος Κάρμηλον στη διάρκεια της βασιλείας του πονηρού Βασιλέως Αχαάβ. Ήταν ένα πλήθος σε φοβερή σύγχυσι. Πολλά χρόνια τώρα, παρά το νόμο του Ιεχωβά εναντίον της λατρείας εικόνων, αυτοί είχαν πεισθή να λατρεύουν είδωλα μόσχων που είχαν στηθή στις πόλεις Δαν και Βαιθήλ με το πρόσχημα ο τι εκείνα τα είδωλα αντιπροσώπευαν τον Ιεχωβά, τον ελευθερωτή των από την Αιγυπτιακή δουλεία.​—1 Βασ. 12:28, 29.

Ως να μην ήταν αυτό αρκετά κακό, η σύζυγος του Βασιλέως Αχαάβ, η Ιεζάβελ, είχε εισαγάγει τώρα στο βασίλειο σε μεγάλη κλίμακα τη λατρεία του Βάαλ. Με εξαναγκασμό και πειθώ είχε παρασύρει τους περισσοτέρους από τον λαό να υιοθετήσουν αυτή τη λατρεία των Χαναναίων, και ν’ αναμίξουν τις ιεροτελεστίες της με αυτές της λατρείας των του μόσχου. Εικοσάδες ιερέων του Ιεχωβά είχαν σφαγή. Το πνεύμα του συμβιβασμού ήταν διάχυτο στη χώρα. Χωρίς αμφιβολία πολλοί εσκέπτοντο ότι, εφόσον Βάαλ σημαίνει «ιδιοκτήτης» ή «κύριος,» μπορούσαν να συμμορφώνωνται φαινομενικά με τις ιεροτελεστίες που απαιτούσε η Ιεζάβελ, ενώ διανοητικώς θα μετεφέρετο η αφοσίωσίς των στον αληθινό Θεό. Ήσαν πρόθυμοι ν’ αγοράσουν μια ψευδή ειρήνη με το τίμημα της αληθείας και της εντιμότητος.

Μήπως δεν μας υπενθυμίζει αυτό σήμερα ανθρώπους οι οποίοι βρίσκουν καταφύγιο στην εσφαλμένη αντίληψι ότι όλες οι θρησκείες είναι ορθές εφ’ όσον οι οπαδοί των ζουν σύμφωνα μ’ αυτές; Έτσι νομίζουν ότι απαλλάσσονται από την ενοχλητική ευθύνη να μετρούν τα σχετικά προσόντα των και ν’ αποφασίζουν ποια θρησκεία ανταποκρίνεται πλησιέστερα στις απαιτήσεις της αληθινής θρησκείας όπως αυτή εκτίθεται στην Αγία Γραφή. Νομίζουν ότι απαλλάσσονται από την υποχρέωσι να λάβουν μια απόφασι.

Εν τούτοις, παλαιότερα ο προφήτης του Θεού Ηλίας και επτά χιλιάδες άλλοι Ισραηλίται δεν είχαν υποκύψει σ’ ένα τέτοιο νοσηρό τρόπο σκέψεως. Εγνώριζαν τον Θεόν των και αρνήθηκαν να κλίνουν γόνυ στον Βάαλ ή να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε άλλη μορφή ψευδούς λατρείας. (1 Βασ. 19:18) Και ο προφήτης άφοβα επροκάλεσε τους Ισραηλίτας που είχαν συμβιβασθή καθώς και τον βασιλέα των: «Έως πότε χωλαίνετε μεταξύ δύο φρονημάτων; εάν ο Ιεχωβά ήναι Θεός, ακολουθείτε αυτόν· αλλ’ εάν ο Βάαλ, ακολουθείτε τούτον.» (1 Βασ. 18:21, ΜΝΚ) Ναι, έβαλε το δάκτυλό του ακριβώς στη ρίζα του κακού​—δύο φρονήματα!

Ο Ιηού, ένας κεχρισμένος εκτελεστής κρίσεων του Ιεχωβά, ήταν ένας άλλος ο οποίος περιεφρόνησε την αναποφάσιστη πορεία τών διανοητικώς χωλών. Όταν αντιμετώπισε τις προτάσεις ειρήνης του Βασιλέως Ιωράμ, υιού του Αχαάβ και της Ιεζάβελ, εδήλωσε μεγαλοφώνως: «Τι ειρήνη, ενόσω πληθύνονται αι πορνείαι της Ιεζάβελ της μητρός σου, και αι μαγείαι αυτής;» (2 Βασ. 9:22) Εγνώριζε ότι, όσο ζούσε η Ιεζάβελ, η φονική εκστρατεία εναντίον των αληθινών λάτρεων του Ιεχωβά θα διετηρείτο. Ή αυτή και οι απόγονοι της έπρεπε να εκτελεσθούν ή άλλως όλοι οι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά θα ήσαν προωρισμένοι για σφαγή. Δεν μπορούσε να υπάρξη ούτε ανακωχή ούτε αργοπορία.

Χωρίς αμφιβολία ο Ιηού έφερε στη μνήμη του την εκλογή θρησκείας που προσέφερε ο Ιησούς του Ναυή στους προγόνους του μερικά χρόνια ύστερ’ από την είσοδό των στη γη της κληρονομίας των. Θα ενθυμήθηκε με ζωηρό τρόπο την ασυμβίβαστη στάσι του ιδίου του Ιησού του Ναυή καθώς ανήγγελε: «Εγώ όμως και ο οίκος μου, θέλομεν λατρεύει τον Ιεχωβά.» (Ιησ. Ναυή 24:15, ΜΝΚ) Δεν υπήρχε καμμιά υπεκφυγή, καμμιά προσπάθεια συμβιβασμού συγκρουομένων φρονημάτων, καμμιά παραχώρησις σε ιδέες συμβιβασμού πίστεων. Ο Θεός του δεν ήταν Θεός συγκεχυμένων θρησκευτικών τρόπων λατρείας. Όχι, ήταν ο Θεός της αληθείας, ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, και αυτός δεν θα εμοιράζετο ποτέ την δόξαν του με ψευδείς θεότητες.​—Ησ. 42:8.

ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΝ ΑΙΩΝΑ Μ.Χ.

Την εποχή που ο Ιησούς Χριστός ήταν στη γη, το πνεύμα του συμβιβασμού, του να χωλαίνη ένας μεταξύ δύο φρονημάτων, ήταν πάρα πολύ καταφανές. Οι θρησκευτικοί ηγέται έδειχναν την προτίμησί των για την Ανατολική φιλοσοφία και τις Βαβυλωνιακές ιεροτελεστίες, αλλά ωστόσο εξακολουθούσαν να διατηρούν μια εξωτερική προσποίησι υποταγής στον Μωσαϊκό νόμο. Ο Ιησούς εφήρμοσε σ’ αυτούς αυτά τα καυστικά λόγια: «Ούτω και σεις έξωθεν μεν φαίνεσθε εις τους ανθρώπους δίκαιοι, έσωθεν όμως είσθε πλήρεις υποκρίσεως και ανομίας.» (Ματθ. 23:28) Στον λαό γενικά είπε: «Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη· διότι ή τον ένα θέλει μισήσει, και τον άλλον θέλει αγαπήσει· ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή, και τον άλλον θέλει καταφρονήσει.»​—Ματθ. 6:24.

Με ειλικρίνεια ανήγγειλε ότι ο σκοπός της ελεύσεώς του δεν ήταν να εγκαινιάση μια ειρήνη βασισμένη σε συμβιβασμούς, αλλά, μάλλον, να κάμη σαφή διαχωρισμό μεταξύ εκείνων οι οποίοι θα ελάτρευαν τον Ιεχωβά με όλη των την καρδιά κι εκείνων οι οποίοι δεν θα τον ελάτρευαν. Είπε: «Δεν ήλθον να βάλω ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Διότι ήλθον να διαχωρίσω άνθρωπον κατά του πατρός αυτού, και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής.»​—Ματθ. 10:34-36.

ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΠΟΧΗ

Αλλά, τώρα τι μπορεί να λεχθή για τη σημερινή εποχή; Μπορούμε να παρατηρήσωμε το ίδιο πνεύμα ελλείψεως αποφασιστικότητος και συμβιβασμού; Ασφαλώς κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθή ότι ζούμε σε μια εποχή συμβιβασμού, όταν η καθολικότης ή οικουμενισμός είναι του συρμού, όταν ο συμβιβασμός των πίστεων ζητή να οικοδομήση μία μεγάλη συμπυκνωμένη θρησκεία, όταν το να είναι ένας ειλικρινής και ευθύς για την αλήθεια της Γραφής θεωρείται με συνοφρύωσι! Η έκκλησις «ειρήνη με κάθε θυσία» ακούεται από όλες τις πλευρές. Ο σπόρος του συμβιβασμού διαδίδεται παγκοσμίως με τους ανέμους της ψεύδους διδασκαλίας και βρίσκει καταφύγιο στις ασταθείς, αναποφάσιστες διάνοιες.

Οι άνθρωποι που αγαπούν τον Θεό είναι ανάγκη να βρίσκονται σ’ επιφυλακή. Έχουν ανάγκη να εξετάζουν από καιρό σε καιρό, τον εαυτό των και τα ελατήριά των για να βεβαιωθούν ότι δεν έχουν μολυνθή. Στους αληθινούς λάτρεις του ο Ιεχωβά αποκαλύπτει τον εαυτό του όχι ως ένα ασαφή «Κύριο,» του οποίου το προσωπικό όνομα μπορεί να λησμονηθή και να καταργηθή χάριν μιας τεχνητής θρησκείας η οποία θα είναι αρεστή σε όλους. Αυτός δεν είναι ο Θεός όλων των συγκεχυμένων δογμάτων με τις αντιφατικές των διδασκαλίες. Δεν είναι ο Θεός εκείνων οι οποίοι αρνούνται, οι οποίοι προσθέτουν στο άγιο Βιβλίο του, την Βίβλο, ή αφαιρούν λέξεις από αυτό. Ούτε είναι ο Θεός εκείνων οι οποίοι τον λατρεύουν με μισή καρδιά. Ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο Ιησούς του Ναυή, ο Δανιήλ και ο Νεεμίας είναι μερικά παραδείγματα των λάτρεων που ο Ιεχωβά ευφραίνεται να παραδέχεται ως δούλους του.

Εκείνο που κάνει την κατάστασι σήμερα πάρα πολύ επείγουσα είναι ότι ο Θεός έχει καταστήσει σαφές ότι ο καιρός της εκτελέσεως της κρίσεως επί της «Βαβυλώνος της Μεγάλης,» της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας, είναι επί θύραις, Σ’ αυτόν τον καιρό δεν πρέπει οι άνθρωποι να χωλαίνουν μεταξύ δύο διαφορετικών φρονημάτων. Η προειδοποίησις από τον ουρανό για την εποχή μας είναι: «Εξέλθετε εξ αυτής ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.» (Αποκάλ. 18:4.) Δεν υπάρχει καιρός γι’ αργοπορία. Ο Θεός δεν θα φεισθή πια τις οργανώσεις της ψευδούς θρησκείας όπως δεν εφείσθη τον ένδοξο ναό που είχε οικοδομήσει ο Σολομών στην Ιερουσαλήμ.

Και δεν είναι μόνο τα μεγαλύτερα ζητήματα που περιλαμβάνουν ενεργό υποστήριξι των θρησκειών της Βαβυλώνος της Μεγάλης για τα οποία πρέπει να είσθε σ’ επιφυλακή. Μερικά μικρότερα ζητήματα είναι εκείνα που φαίνονται ακίνδυνα και ωστόσο αποκαλύπτουν εύκολα πού βρίσκεται η καρδιά σας. Η σύζυγος του Λωτ πιθανόν να ενόμισε ότι δεν θα προξενούσε κακό με το να στραφή μόνο να ιδή πίσω στα Σόδομα. Εν τούτοις απωλέσθη.​—Γέν. 19:26· Λουκ. 17:32.

Μερικοί γονείς, μολονότι δεν είναι πια μέλη ενός Βαβυλωνιακού εκκλησιαστικού συστήματος, νομίζουν ότι είναι καλό να στέλνουν τα παιδιά των στο «κατηχητικό σχολείο» ενός από αυτά τα συστήματα. Φαντάζονται ότι οποιαδήποτε Βιβλική ιστορία που θ’ ακούσουν εκεί δεν θα τα βλάψη. Παραβλέπουν τον κίνδυνο ότι στη νεαρή των διάνοια μπορούν να τεθούν καλά τα θεμέλια μερικών ψευδών διδασκαλιών και ότι αυτά τα παιδιά εκτίθενται σε συναναστροφή με αυτούς που συμμορφώνονται με τις Βαβυλωνιακές τελετές και θρησκευτικές υποχρεώσεις.

Κατόπιν, πάλι, υπάρχουν μερικοί οι οποίοι νομίζουν ότι αυτοί προσωπικώς μπορούν να παρευρίσκονται στις θρησκευτικές λειτουργίες του «Χριστιανικού κόσμου» από καιρό σε καιρό απλώς για να είναι ενήμεροι του τι συμβαίνει ή για να ευαρεστήσουν κάποιον κοσμικόν συγγενή ή φίλον. Εν τούτοις, ο απόστολος Παύλος, ύστερ’ από τη μεταστροφή του στην αληθινή πίστι, κατήγγειλε δημοσία την τάσι συμβιβασμού των πίστεων: «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως [η αληθινή Βιβλική διδασκαλία] προς το σκότος [την δεισιδαιμονία και την ανθρωπίνη παράδοσι]; . . . Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα; Διότι ημείς [οι απόστολοι και οι όμοιοι με αυτούς κεχρισμένοι Χριστιανοί οι οποίοι παραμένουν στον Λόγον του Θεού] είμεθα ναός Θεού ζώντος . . . Δια τούτο «εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε,» λέγει Ιεχωβά, ‘και μη εγγίσητε ακάθαρτον’.»​—2 Κορ. 6:14-17, ΜΝΚ.

Σε άλλους πάλι μπορεί να φαίνεται μικρό πράγμα να δίνουν χρόνο και προσοχή στην ανάγνωσι εντύπων που εκδίδονται από τις ψευδείς θρησκείες της Βαβυλώνος. Ίσως να αισθάνονται αρκετά ισχυροί για να μη επηρεασθούν εύκολα από τη στάσι των σχετικά με την αλήθεια της Γραφής. Εν τούτοις, πιθανώς θα εκπλήττωνται γιατί αυτοί δεν λαμβάνουν την ιδία σαφή κατανόησι και την ιδία θετική στάσι όπως άλλοι οι οποίοι είναι ζηλωταί στη λατρεία του αληθινού Θεού. Το γεγονός είναι ότι αυτοί δεν έχουν δώσει όλη των την καρδιά, πράγμα που ευαρεστεί τον Ιεχωβά, κι έτσι δεν μπορούν ν’ αναμένουν ν’ απολαύσουν την πιο πλήρη ευλογία του. Βρίσκονται σε κίνδυνο ν’ αναπτύξουν μια χωλότητα στον τρόπο των σκέψεως.

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΙ

Εκείνοι, που πρόκειται να ευαρεστήσουν τον Ιεχωβά και να κερδίσουν ζωή, δεν μπορούν σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες,’ να διστάζουν πολύ για την εκλογή μεταξύ φωτός και σκότους, αληθείας και πλάνης, της οργανώσεως των δούλων του Θεού και των οργανώσεων των αντιπάλων των. Πρέπει ν’ αποφεύγουν την διαίρεσι της υποταγής που έχει ως αποτέλεσμα ένα ‘άνθρωπο δίγνωμο . . . ακατάστατο εν πάσαις ταις οδοίς αυτού.’ (Ιάκ. 1:8) Λίγη μόνο ανάμιξις στις ψευδείς θρησκευτικές διδασκαλίες είναι αρκετή για να φθείρη τη στάσι και την ικανότητα ενός για καθαρά λατρεία. (Γαλ. 5:9· Ματθ. 16:6, 12) «Κάμετε εις τους πόδας σας ευθείας οδούς,» είναι η επείγουσα συμβουλή του αποστόλου Παύλου.​—Εβρ. 12:13.

Δεν πρέπει να υπάρχη πια περέργεια ή ζωηρή επιθυμία για το χωρίς θρεπτικότητα διαιτολόγιο των θρησκειών της Βαβυλώνος της Μεγάλης. Αυτό έχει ειδική σημασία εφόσον απαιτείται όλος ο διαθέσιμος χρόνος για την επιδίωξι μιας επιμελούς μελέτης της Γραφής και του αγγέλματός της ώστε να έχη ένας τους πόδας του καλά στερεωμένους στο μονοπάτι της ζωής. Μπορούμε ν’ αποφύγωμε το να χωλαίνωμε επικίνδυνα μεταξύ δύο διαφορετικών φρονημάτων, αν αναγνωρίσωμε ταπεινά ότι η αλήθεια που σώζει τη ζωή μας έρχεται από τον Ιεχωβά μέσω της πλήρους από το πνεύμα του οργανώσεως στην οποία προΐσταται ο Χριστός Ιησούς. (Ματθ. 24:45-47) Πρόοδος και ευτυχία θα είναι η άμεση αμοιβή εκείνων οι οποίοι έχουν μια μόνο γνώμη.

Έτσι αποφασιστική δράσις είναι αυτό που απαιτείται σ’ αυτόν τον ζωτικό καιρό αποφάσεων. Δεν τολμούμε να στεκώμεθα στην άκρη σ’ αυτόν τον καιρό που ο Χριστός Ιησούς διεξάγει το μεγάλο έργο του διαχωρισμού των «προβάτων» από τα «ερίφια.» Αν θέλωμε να συναχθούμε στα δεξιά της ευνοίας του Βασιλέως, πρέπει ν’ αποδείξωμε ότι είμεθα «πρόβατα,» τα οποία αρνούνται ν’ ακούσουν ψευδείς ποιμένας ή να περιπλανώνται μακριά και στηριζόμενα μόνο στα δικά των ισχνά μέσα. (Ματθ. 25:31-40) Οφείλομε να προσέξωμε και να ενεργήσωμε σύμφωνα με την ειλικρινή συμβουλή που περιέχεται στην προκλητική ερώτησι του Ηλία: «Έως πότε χωλαίνετε μεταξύ δύο φρονημάτων;»​—1 Βασ. 18:21.