Ιεχωβά Θεός, ο Ακούων Προσευχήν

1. Πώς ο Δαβίδ όταν ήταν νέος απέδειξε την πίστι και την αφοσίωσί του στον Ιεχωβά;

Ο ΔΑΒΙΔ ήταν ένας άνθρωπος πίστεως ο οποίος εκζητούσε τον Θεό. Αμείφθηκε πλουσίως για την εκζήτησί του. Στη νεαρή του ηλικία εχρίσθη από τον Σαμουήλ, με την κατεύθυνσι του Θεού, για να είναι ο μέλλων βασιλεύς του Ισραήλ, εκείνος τον οποίον ο Ιεχωβά βρήκε «κατά την καρδίαν αυτού.» Προτού περάση πολύς καιρός, στην καλώς γνωστή συνάντησί του με τον Φιλισταίο γίγαντα, τον Γολιάθ, ο Δαβίδ απέδειξε την ισχυρή πίστι του στον Ιεχωβά με δράσι. Ακόμη ενωρίτερα, ως ένας ποιμενόπαις, απέδειξε ότι είχε το ίδιο πνεύμα φονεύοντας ένα λέοντα και μια άρκτο, για να διασώση τα πρόβατα του πατρός του από το στόμα αυτών των αγρίων πλασμάτων. Ο Δαβίδ είχε ένα καλό ιστορικό παρελθόν, και μπορούμε να διδαχθούμε πολλά απ’ αυτόν.​—1 Σαμ. 13:14· 16:11-13· 17:34-36, 45-47.

2. Όταν ο Δαβίδ ενεθρονίσθη στη Σιών, ποια δράσι ανέλαβε, και γιατί;

² Όταν ο Δαβίδ ανήλθε τελικά στον θρόνο και κατέλαβε την Ιερουσαλήμ από τους Ιεβουσαίους, ειδικά το «φρούριον Σιών,» εγκατέστησε τον θρόνο του σ’ αυτή την πόλι. Με την πρώτη ευκαιρία, ο Δαβίδ έφερε την ιερά Κιβωτό με μεγάλη ευφροσύνη στη Σιών. Εκτιμούσε το ότι αυτή αντεπροσώπευε την παρουσία του Ιεχωβά, ότι ήταν η ‘κιβωτός του Θεού, εις την οποίαν επικαλείται το Όνομα, το όνομα του Ιεχωβά των δυνάμεων, του καθήμενου υπεράνω αυτής επί των χερουβείμ.’​—2 Σαμ. 5:5-7· 6:2, ΜΝΚ.

3. Ποιο επόμενο βήμα επιθυμούσε να λάβη ο Δαβίδ, και με ποια έκβασι;

³ Ο Δαβίδ, όμως, δεν ήταν ικανοποιημένος μ’ αυτό. Όπως είπε αργότερα σε μια περίπτωσι: «Εγώ συνέλαβον εν τη καρδία μου να οικοδομήσω οίκον αναπαύσεως δια την κιβωτόν της διαθήκης του Ιεχωβά, και δια το υποπόδιον των ποδών του Θεού ημών.» Μολονότι δεν επετράπη σ’ αυτόν τον ίδιο να οικοδομήση αυτόν τον οίκο, επειδή είχε χύσει πολύ αίμα σε πόλεμο, εν τούτοις ο Ιεχωβά επέτρεψε στον Δαβίδ να προχωρήση πολύ στην εκπλήρωσι της επιθυμίας της καρδιάς του. Ως προετοιμασία, εσύναξε μια απέραντη ποσότητα από τα απαιτούμενα οικοδομικά υλικά, μερικά δε με μεγάλη προσωπική του δαπάνη. Όπως είπε: «Εγώ . . . ητοίμασα καθ’ όλην την δύναμίν μου δια τον οίκον του Θεού μου . . . και . . . εκ των ιδίων μου υπαρχόντων έδωκα περιπλέον χρυσίον και αργύριον δια τον οίκον του Θεού μου, εκτός παντός εκείνου το οποίον ητοίμασα δια τον οίκον τον άγιον.»​—1 Χρον. 28:2, 3, ΜΝΚ· 29:2, 3.

4. Πώς η προσευχή του Δαβίδ παραβάλλεται με την προσευχή του Κυρίου;

⁴ Τελικά, ο Δαβίδ ευλόγησε τον Ιεχωβά ενώπιον όλης της συναγωγής με προσευχή, σε γλώσσα υπερτάτης αξιοπρεπείας και σεβασμού. Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πόσο στενά οι σκέψεις του συμβαδίζουν παράλληλα με τα κύρια σημεία που περιλαμβάνονται σ’ αυτό που είναι γνωστό ως η προσευχή του Κυρίου. (Ματθ. 6:9-13) Ως πρωτίστη σκέψι, ο Δαβίδ εξυψώνει και αγιάζει το όνομα του Θεού, αποδίδοντας σ’ αυτόν ‘την μεγαλωσύνην, και την δύναμιν, και την τιμήν, και την νίκην, και την δόξαν . . . ημείς ευχαριστούμέν σε, και υμνούμεν το ένδοξον όνομά σου.’ Τονίζοντας την σπουδαιότητα της βασιλείας του Θεού και της εκτελέσεως του θελήματος του Θεού όπως στον ουρανό και στη γη, προσεύχεται: «Διότι σου είναι πάντα τα εν ουρανώ και τα επί γης· σου η βασιλεία, Ιεχωβά, και συ είσαι ο υψούμενος ως κεφαλή υπεράνω πάντων. . . . συ δεσπόζεις των απάντων.» Όπως στην προσευχή του Κυρίου ακολουθεί κατόπιν η αίτησις για την προμήθεια υπέρ των προσωπικών αναγκών και παράκλησις για την συγχώρησι των αμαρτιών, έτσι και ο Δαβίδ ομοίως προχωρεί για ν’ αναγνωρίση την πλήρη εξάρτησι του εαυτού του και όλου του λαού από τις προμήθειες του Ιεχωβά καθώς και την προσωπική των αναξιότητα. Τελικά, ο Δαβίδ εκφράζει την ουσία του πνεύματος της αφιερώσεως και της ολόψυχου αφοσιώσεως με τα εξής λόγια: Ιεχωβά Θεέ ημών, άπαν τούτο το πλήθος, το οποίον ητοιμάσαμεν δια να οικοδομήσωμεν οίκον εις σε δια το όνομά σου το άγιον, εκ της χειρός σου έρχεται, και σου είναι τα πάντα.»​—1 Χρον. 29:10-16, ΜΝΚ.

5. Με ποιο τρόπο δείχνει ο Ψαλμός 122 βαθιά εκτίμησι του οίκου και της πόλεως του Θεού;

⁵ Είναι έκδηλο ότι ο οίκος του Θεού και η πόλις του Θεού ήσαν τα δύο πρώτιστα πράγματα στη διάνοια του Δαβίδ και προσφιλή στην καρδιά του. Η συνταύτισίς του μ’ αυτά τον εβοήθησε πολύ και τον καθωδηγούσε στις προσευχές του. Ένα έξοχο παράδειγμα τούτου βρίσκεται στον Ψαλμό 122 (ΜΝΚ), τον οποίον σας συνιστούμε να διαβάσετε. Κάθε γραμμή μάς λέγει την μεγάλη του επιθυμία να λατρεύη, μαζί με άλλους, και ‘να δοξολογή το όνομα του Ιεχωβά’ στον οίκον του Ιεχωβά που κείται «εν ταις πύλαις σου, Ιερουσαλήμ . . . πόλις συνηρμοσμένη ομού.» Ζητεί ειδικά από τον λαό του να προσεύχεται για «την ειρήνην της Ιερουσαλήμ.» Γιατί; Εν μέρει, όπως λέγει, «ένεκεν των αδελφών μου, και των πλησίον μου, θέλω λέγει τώρα, Ειρήνη εις σε!» Αλλά ακόμη πιο σπουδαίο: «Ένεκεν του οίκου Ιεχωβά του Θεού ημών, θέλω ζητεί το καλόν σου.»

6. Σχετικά με την προσέγγισι του Θεού μέσω προσευχής, τι δείχνει ο Ψαλμός 65;

⁶ Σε αρμονία με το θέμα μας, σημειώστε, επίσης, τα λόγια του Δαβίδ που αναγράφονται στον Ψαλμό 65. Δείχνοντας ότι μπορεί να γίνη έκφρασις της λατρείας μέσω αντιθέσεως, προσεύχεται: «Σε προσμένει ύμνος, Θεέ, εν Σιών· και εις σε θέλει αποδοθή η ευχή.» Κατόπιν λέγει: «Ω ακούων προσευχήν, εις σε θέλει έρχεσθαι πάσα σαρξ.» Μήπως αυτό σημαίνει μια άνευ ορών προσέγγισι, ότι μπορούμε να βρούμε τον Θεό παντού, οπουδήποτε, όπως πιστεύουν μερικοί; Καθόλου. Σημειώστε τι ενεπνεύσθη κατόπιν να πη ο Δαβίδ: «Μακάριος εκείνος τον οποίον έκλεξας, και προσέλαβες δια να κατοική εν ταις αυλαίς σου· θέλομεν [αυτός θέλει, ΜΝΚ] χορτασθή από των αγαθών του οίκου σου, του αγίου ναού σου.»​—Ψαλμ. 65:1-4.

7. Πόσο ευρεία είναι η πρόσκλησις στον Λόγο του Θεού για να τον πλησιάση ένας;

⁷ Εν τούτοις, παρατηρούμε ότι ο Δαβίδ δεν είπε ότι μόνο ο δικός του λαός, οι Ισραηλίται, μπορούσαν να πλησιάσουν τον Θεό. Είπε με θετικό τρόπο ότι στον Ιεχωβά τον ‘Ακούοντα προσευχήν,’ «εις σε θέλει έρχεσθαι πάσα σαρξ.» Τι αγαθή πρόσκλησις υπονοείται σ’ αυτά τα λόγια! Σε πλήρη αρμονία μ’ αυτό, πόσο συγκινητικά και θετικά είναι τα λόγια που κατέγραψε ο Ησαΐας: «Περί δε των υιών του αλλογενούς, οίτινες ήθελον προστεθή εις τον Ιεχωβά, δια να δουλεύωσιν εις αυτόν, και να αγαπώσι το όνομα του Ιεχωβά, δια να ήναι δούλοι αυτού . . . και τούτους θέλω φέρει εις το άγιόν μου όρος [Σιών], και θέλω ευφραίνει αυτούς εν τω οίκω της προσευχής μου . . . διότι ο οίκος μου θέλει ονομάζεσθαι, Οίκος προσευχής δια πάντας τους λαούς.»​—Ησ. 56:6, 7· βλέπε, επίσης 2 Χρονικών 6:32, 33.

8. Πώς έδειξε ο Ιεχωβά μεγάλο έλεος, πρώτα στον πνευματικόν Ισραήλ, κατόπιν σε πολλούς «αλλογενείς», επίσης;

⁸ Βλέπετε τον εαυτό σας ως ένα απ’ αυτούς τους «αλλογενείς,» δηλαδή, ως ένα μη πνευματικόν Ισραηλίτη με ουρανία ελπίδα, που εν τούτοις ευφραίνεται να προσέλθη να γνωρίση τον Ιεχωβά και να τον αγαπήση και να τον υπηρετήση; Έχετε ανταποκριθή στην πρόσκλησι να ενωθήτε μαζί με άλλους ειλικρινείς λάτρεις και να προσέλθετε στον οίκο προσευχής του Ιεχωβά; Ακόμη κι εκείνοι που ανήκαν στον πνευματικόν Ισραήλ ήταν ανάγκη να συναχθούν μ’ αυτό τον τρόπο, διότι στη διάρκεια της περιόδου του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου επέσυραν τον θυμό του Ιεχωβά και έπεσαν σε μια κατάστασι ασθενείας διασκορπισμού. Αλλά ο Ιεχωβά, κατά το μεγάλο του έλεος, τους αποκατέστησε στην εύνοιά του, εκτός του ότι άνοιξε την οδό για τη σύναξι ενός μεγάλου πλήθους ομοίων με πρόβατα ανθρώπων σε στενή ενότητα με το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ. Η προφητεία του Ησαΐα εξακολουθεί να το επιβεβαιώνη αυτό πολύ σαφώς, λέγοντας: «Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός ο συνάγων τους διεσκορπισμένους του Ισραήλ· θέλω συνάξει έτι και άλλους εις αυτόν, εκτός των συνηγμένων αυτού.»​—Ησ. 56:8, ΜΝΚ· βλέπε, επίσης, εδάφια Ησαΐας 12:1· Αποκάλυψις 7:13-15.

9. Ποιος πρώτα εδίδαξε στον Δαβίδ την αληθινή γνώσι του Θεού, και με ποια αποτελέσματα;

⁹ Ότι ο Δαβίδ εγνώριζε πώς να προσεύχεται υπάρχουν άφθονες αποδείξεις στους πολλούς ψαλμούς του. Αλλά ποιος τον εδίδαξε; Πρέπει να είχε ανταποκριθή καλά στη νουθεσία και την παιδεία των γονέων του. Αυτοί εκτελούσαν την εντολή που είχε δοθή μέσω του Μωυσέως, «θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου. Και ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου» πάντοτε. (Δευτ. 6:4-7, ΜΝΚ) Έτσι ο Δαβίδ έμαθε να εκτιμά και να εκπληρώνη τις στοιχειώδεις απαιτήσεις για την απορρόφησι πρώτον ακριβούς γνώσεως από μια αξιόπιστη πηγή, τον γραπτό Λόγο του Θεού. Επειδή ήταν ευδίδακτος και είχε την ορθή κατάστασι καρδιάς, αυτή η γνώσις και κατανόησις ενίσχυσαν την πίστι του, η οποία, όπως είδαμε, δεν άργησε να εκδηλωθή από την πρώτη νεότητά του. Μαζί με την πίστι του, είχε οικοδομηθή μέσα του μια μεγάλη αγάπη και νομιμοφροσύνη για τον Ιεχωβά, που τίποτε δεν μπορούσε να την διαρρήξη, μολονότι διέπραξε σοβαρό σφάλμα μια ή δυο φορές.

10. Είναι δυνατή και αναγκαία σήμερα μια πορεία ομοία με του Δαβίδ, και σε ποιο ερώτημα οδηγεί αυτό;

¹⁰ Ίσως σεις να μη έχετε τα ίδια πλεονεκτήματα που απελάμβανε ο Δαβίδ από την παιδική του ηλικία, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν υπάρχει σύντομος δρόμος. Μπορείτε ν’ αρχίσετε να προσλαμβάνετε ακριβή γνώσι και ν’ αποκτήσετε κατάλληλη κατανόησι του θελήματος και του σκοπού του Θεού όπως αποκαλύπτεται στον Λόγο του. Αυτή η πορεία πρέπει να διατηρηθή. Πρέπει να εξακολουθήτε να ερευνάτε και ν’ ανασκάπτετε όπως για κρυμμένο θησαυρό, και να οικοδομήτε ένα θεμέλιο που ολοένα μεγαλώνει σε πλάτος και βάθος. (Παροιμ. 2:1-9) Σ’ αυτή την πρόσληψι γνώσεως και κατανοήσεως πρέπει ένας ν’ ανταποκριθή και να ενεργήση ανάλογα, αφήνοντας αυτήν να παραγάγη μια ισχυρή πίστι στον Ιεχωβά και αγάπη γι’ αυτόν, που οδηγεί στην αφιέρωσι. Αυτό μπορεί να γίνη. Έχει γίνει από τους αρχαιοτάτους χρόνους, αρχίζοντας από τον Άβελ. Εξακολουθεί να γίνεται σήμερα από άνδρες και γυναίκες και νεαρά παιδιά ποικίλης ιδιοσυγκρασίας και απ’ όλα τα στρώματα της ζωής, από τα οποία άτομα μερικά έχουν πτωχό και δυσμενές παρελθόν. Είναι αυτονόητο ότι όλοι έχομε μεγάλη ανάγκη βοηθείας και ενθαρρύνσεως, και αυτό περιλαμβάνει το να μάθωμε πώς να προσευχώμεθα. Εν τούτοις, όπως ο Δαβίδ, μπορούμε να βοηθηθούμε πολύ με το να διατηρούμε στενή σχέσι με την πόλι του Θεού και τον οίκο του Θεού. Αλλά πού μπορούν να βρεθούν αυτά σήμερα; Πρόκειται για μια κατά γράμμα πόλι κι ένα κατά γράμμα οίκον;

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΟΛΙΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

11. (α) Με ποιον τρόπο ο Νόμος ήταν ‘σκιά των μελλόντων αγαθών’; (β) Πώς ομιλεί ο Παύλος για τον πνευματικό οίκο του Θεού και προσδιορίζει την ταυτότητά του;

¹¹ Ο Λόγος του Θεού δίνει σαφή και ενθαρρυντική απάντησι σ’ αυτά τα ερωτήματα. Η Γραφή δείχνει ότι αυτά που χρησιμοποίησε ο Θεός στην πολιτεία του με τον αρχαίον Ισραήλ, ήσαν εικόνες, που προεσκίαζαν πολύ καλύτερα πράγματα, αρχίζοντας από τον Χριστό Ιησού, τον Μεγαλύτερο Δαβίδ. Ο Παύλος λέγει ότι όλη η διευθέτησις του Νόμου, που εδόθη μέσω του Μωυσέως ήταν ‘σκιά των μελλόντων αγαθών.’ Όταν ήλθε ο Χριστός Ιησούς, έθεσε τέρμα σ’ αυτή την τυπική διευθέτησι, ‘προσηλώσας αυτήν,’ συμβολικώς, «επί του σταυρού.» Μέσω αυτού, ο Θεός εγκαθίδρυσε μια καλύτερη διευθέτησι και τον κατέστησε ‘μεσίτην διαθήκης καινής,’ για την παραγωγή ενός νέου λαού, ενός πνευματικού Ισραήλ, της Χριστιανικής εκκλησίας. Υπάρχει ακόμη ένα υπόλοιπο αυτού του λαού στη γη σήμερα, που αποτελεί τον πυρήνα των μαρτύρων του Ιεχωβά. Είναι αυτός ο λαός, ο κεχρισμένος με το άγιο πνεύμα του Θεού και με την ουράνια ελπίδα, ο οποίος εκπληρώνει την προφητική εικόνα της πόλεως και του οίκου, ή ναού, του Θεού. Χρησιμοποιώντας και τις δύο εικόνες, ο Παύλος όταν έγραφε στους Χριστιανούς στην Έφεσο, λέγει: «Είσθε . . . συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού.» Αφού αναφέρει τους αποστόλους και τον Χριστό Ιησού, τον ‘ακρογωνιαίον λίθον,’ συνεχίζει: «Εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογούμενη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Ιεχωβά· εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού δια του πνεύματος.» Τι εξυψωμένη κι ωστόσο φιλική, αντίληψις της στενής σχέσεως μεταξύ του Ιεχωβά και ολοκλήρου της Χριστιανικής εκκλησίας, της τάξεως του ναού.​—Εβρ. 9:15· 10:1· Κολ. 2:14· Εφεσ. 2:19-22, ΜΝΚ.

12. Σύμφωνα με τον Ψαλμό 132, πού ευαρεστείται να κατοική ο Ιεχωβά, και με ποια ενθάρρυνσι για μας;

¹² Εν τούτοις, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που διετυπώθη μια τέτοια σκέψις. Όταν ο Παύλος έγραψε αυτά τα λόγια είχε προφανώς υπ’ όψιν αυτά που ο ψαλμωδός είχε εμπνευσθή να καταγράψη σε έξοχη ποιητική μορφή στον Ψαλμό 132, που φέρει τον τίτλο «Ωδή των Αναβαθμών.» Πρώτον λέγει την ωμολογουμένη απόφασί του να μη δώση στον εαυτό του ανάπαυσι «εωσού εύρω τόπον δια τον Ιεχωβά κατοικίαν δια τον ισχυρόν Θεόν του Ιακώβ.» Περιγράφει πώς μετέφερε την κιβωτό σε θριαμβευτική πομπή επάνω στη Σιών, και λέγει: «Ανάστηθι, Ιεχωβά, εις την ανάπαυσίν σου, συ, και η κιβωτός της δυνάμεώς σου.» Κατόπιν λέγει πώς αισθάνεται ο ίδιος ο Ιεχωβά απέναντι σ’ αυτόν τον οίκο και σ’ αυτή την πόλι που αυτός έχει εκλέξει: «Διότι έκλεξεν ο Ιεχωβά την Σιών· ευηρεστήθη να κατοική εν αυτή· ‘Αύτη είναι η ανάπαυσίς μου εις τον αιώνα του αιώνος· ενταύθα θέλω κατοικεί, διότι ηγάπησα αυτήν’.» (Ψαλμ. 132:1-5, 8, 13, 14, ΜΝΚ) Δεν μπορούμε, λοιπόν, να πούμε ότι, εφόσον ο Ιεχωβά τρέφει γι’ αυτήν αυτά τα αισθήματα, τότε ασφαλώς η προσευχή και η επικοινωνία μ’ αυτόν δεν πρόκειται να είναι δύσκολα για οποιονδήποτε ο οποίος ειλικρινά ταυτίζει τον εαυτό του μ’ αυτόν τον τόπο κατοικήσεως;

13. Πώς ο Παύλος παρομοιάζει τη Χριστιανική εκκλησία μ’ ένα πλήρως ανεπτυγμένο άνδρα;

¹³ Αυτή η τάξις του ναού διεκρίνετο σαφώς στην εποχή το αποστόλου Παύλου στις διάφορες Χριστιανικές εκκλησίες. Ακόμη πιο καθαρά διακρίνεται στην εποχή μας, ειδικά από το 1919, οπότε εκπληρώνονται πολλές από τις προφητικές παραβολές του Ιησού, όπως της ‘συνάξεως του σίτου εις την αποθήκην,’ και της ‘συλλογής των καλών ιχθύων εις αγγεία.’ (Ματθ. 13:30, 48· 24:31) Ο Παύλος απέβλεπε σ’ αυτόν τον καιρό που η Χριστιανική εκκλησία θα έφθανε στην ωριμότητά της ως «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.» Εξηγεί πώς αυτή η αύξησις και η καλή σχέσις διατηρούνται, πρώτον «δια πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών,» επίσης «κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους,» κι έτσι αυτό «κάμνει την αύξησιν του σώματος, προς οικοδομήν εαυτού, εν αγάπη.»​—Εφεσ. 4:13-16.

14. Από ποιες απόψεις οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις που αναφέρει ο Παύλος;

¹⁴ Αυτή η ευτυχής και υγιής κατάστασις συναντάται σήμερα στην περίφημη μεγάλη οικογένεια των μαρτύρων του Ιεχωβά. Όλοι είναι αφιερωμένοι στον Ιεχωβά, όπως παρεσχέθη Γραφική απόδειξις με το εν ύδατι βάπτισμα και την μετέπειτα πορεία των ενεργείας. Ανταποκρίνονται στις πρώτιστες απαιτήσεις της αποκτήσεως ακριβούς γνώσεως με συνεχή μελέτη της Αγίας Γραφής, οικοδομώντας την πίστι των και το πνεύμα αφοσιώσεώς των στον Ιεχωβά. Μολονότι μόνο μια μειονότης, ένα υπόλοιπο, έχουν ουρανία ελπίδα, εν τούτοις όλοι των παγκοσμίως είναι ‘συναρμολογημένοι και συνδεδεμένοι προς συνεργασίαν’ μέσω των κυριωτέρων δεσμών, ή κρίκων, που βλέπομε σ’ αυτούς οι οποίοι είναι διορισμένοι σε θέσεις εποπτείας. Εν τούτοις, όπως είπε ο Παύλος, η αύξησις διατηρείται, επίσης, «κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός έκαστου [μέλους],» που το καθένα κάνει το μέρος του, είτε νέος είτε ηλικιωμένος, άνδρας ή γυναίκα, μερικοί αρχίζοντας σε μικρή αναλογία, άλλοι σε μεγαλύτερο μέτρον ευθύνης. Όπως είπε ο Παύλος προηγουμένως σ’ αυτή την ιδία επιστολή, ήταν ευδοκία του Θεού ‘κατά το πλήρωμα των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ, και τα εν τοις ουρανοίς και τα τα επί της γης.’ Αυτή η σύναξις Χριστιανών σε στενή ενότητα είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, και σ’ αυτόν οφείλεται όλη η τιμή γι’ αυτό. Είναι «ο Θεός ο αυξάνων.»​—Εφεσ. 4:16· 1:9, 10· 1 Κορ. 3:7.

ΔΙΔΑΞΕ ΜΑΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΘΑ

15. (α) Ποια συναναστροφή πρέπει να ζητούμε και γιατί; (β) Όταν εζήτησαν από τον Ιησού να τους διδάξη πώς να προσεύχωνται, πώς απήντησε αυτός;

¹⁵ Εξαιτίας τούτου, δεν είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι εμείς οι ίδιοι, ατομικώς, θα βοηθηθούμε πολύ στη διακράτησι προσωπικής σχέσεως με τον Ιεχωβά και επικοινωνία μαζί του με προσευχή και με στενή συναναστροφή μ’ αυτό το σώμα αφιερωμένων λάτρεων του Ιεχωβά, μεταξύ των οποίων αυτός κατοικεί; Αυτοί θα το θεωρούσαν πραγματικό προνόμιο κι ευχαρίστησι να σας ενθαρρύνουν και να σας βοηθήσουν σ’ αυτή την πολύτιμη και ζωτική μορφή της Χριστιανικής σας ζωής. Όταν ένας από τους μαθητάς είπε στον Ιησού: «Κύριε, δίδαξον ημάς να προσευχώμεθα,» αυτός απήντησε αμέσως με μια υποδειγματική προσευχή. Συνώδευσε τα λόγια του με μια παραβολή που τονίζει την ανάγκη της εμμονής στην προσευχή. Αυτό δεν υπονοούσε ότι ο ουράνιος Πατήρ ήταν βραδύς στο ν’ ακούη ή ν’ απαντά, διότι ο Ιησούς κατέληξε λέγοντας ότι όπως οι ατελείς, αμαρτωλοί γονείς ‘εξεύρουν να δίδουν καλάς δόσεις εις τα τέκνα των, πόσω μάλλον ο Πατήρ ο ουράνιος θέλει δώσει Πνεύμα άγιον εις τους αιτούντας παρ’ αυτού!’​Λουκ. 11:1-13.

16. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά ακολουθούν το παράδειγμα του Ιησού σ’ αυτό το σημείο, και σε τι βασίζεται η ενότης των;

¹⁶ Ομοίως, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, ως μαθηταί του Ιησού, θα κάμουν ευχαρίστως ό,τι μπορούν προς αυτή την κατεύθυνσι, με άμεση καθοδήγησι, βασιζομένη στον Λόγο του Θεού, καθώς και με παράδειγμα. Όταν πλησιάζουν κάποιον ο οποίος δείχνει ενδιαφέρον, προσπαθούν να κάμουν διευθετήσεις για μια τακτική οικιακή Γραφική μελέτη μ’ αυτό το άτομο, αυτή δε η μελέτη αρχίζει και τελειώνει με μια σύντομη προσευχή όπου αυτό είναι δυνατόν. Όλες οι συναθροίσεις και συνεδριάσεις των, εκτός από τις δημόσιες συναθροίσεις, περιλαμβάνουν αυτό το ίδιο χαρακτηριστικό, την προσευχή, στην οποία ενώνονται με ειλικρίνεια όλοι οι παρόντες. Με το να παρευρίσκεσθε και να συμμετέχετε στο πνεύμα αυτών των συναθροίσεων, θα βρήτε μια ατμόσφαιρα που συμβάλλει στην προσευχή. Δεν εννοούμε ότι αυτό συμβαίνει λόγω κάποιας εκκλήσεως στη συγκίνησι ή την έξαψι, αλλά οφείλεται στο ότι όλοι οι συνηγμένοι ενώνονται για να τραφούν στην τράπεζα του Ιεχωβά με την εποικοδομητική πνευματική τροφή από τον Λόγο του. Είναι, επίσης, ενωμένοι στην αφοσίωσί των στον Ιεχωβά και στην υπηρεσία των συμφερόντων της Βασιλείας του, καθώς και στη γνήσια, θερμή, ανιδιοτελή αγάπη προς αλλήλους. Φυσικά, τα αισθήματά σας είναι πιθανόν να διεγερθούν βαθιά σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά τα αισθήματα καθ’ εαυτά δεν είναι το κριτήριον ή ο κύριος αντικειμενικός σκοπός υπ’ όψιν.​Ματθ. 18:20.

17. Πώς δίδεται βοήθεια στην αντιμετώπισι προσωπικών προβλημάτων;

¹⁷ Επιπροσθέτως, θα βοηθηθήτε στις πιο προσωπικές μορφές της προσευχής, όπως τα κατάλληλα πράγματα που θα περιλαμβάνονται στις αιτήσεις σας και οι εκφράσεις αίνου και ευχαριστιών. Προβλήματα μπορεί ν’ ανακύψουν στη ζωή σας, όπως ανακύπτουν στη ζωή όλων εκείνων οι οποίοι προσπαθούν να είναι αληθινοί Χριστιανοί· και, σ’ όλα αυτά, οσονδήποτε περίπλοκα και αν είναι, θα διαπιστώσετε ότι θα βοηθηθήτε με το να λάβετε την άποψι του Θεού για το ζήτημα. Θα μάθετε πώς να θέτετε σ’ εφαρμογή την καλή προτροπή του αποστόλου: «Μη μεριμνάτε περί μηδενός· αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ’ ευχαριστίας δια της προσευχής και της δεήσεως. Και η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας δια του Ιησού Χριστού.»​Φιλιππησ. 4:6, 7.

18. Πώς μπορούν να βοηθηθούν οι ειλικρινείς εκζητηταί να πλησιάσουν τον Θεό, και με ποια Γραφική υποστήριξι;

¹⁸ Θα μπορούσαμε, φυσικά, να επεκτείνωμε την συζήτησι με πολύ περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά σ’ αυτή την ανασκόπησι του θέματος της προσευχής ο κύριος σκοπός μας ήταν να δείξουμε από τις Γραφές στους ειλικρινείς εκζητητάς πού να βρουν τον Θεό και πώς να τον πλησιάσουν μέσω του ενός και μόνου αγωγού επικοινωνίας, του Χριστού Ιησού. Σχετικά μ’ αυτόν, ο Παύλος είπε: «Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών, χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, δια να λάβωμεν έλεος, και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας.»—Εβρ. 4:15, 16· Ιωάν. 14:13, 14.

ΔΥΟ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΕΝΗΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗΣ

19, 20. (α) Συλλογικά, ποια καλή συναναστροφή απολαμβάνεται τώρα, και αυτό ποια ερωτήματα εγείρει; (β) Ποιό αξιοσημείωτο πράγμα είδε ο Ιωάννης στην όρασι, και με ποιο αποτέλεσμα; (γ) Πώς τονίζεται η στενή σχέσις;

¹⁹ Οι Γραφές τονίζουν την σπουδαιότητα της στενής συναναστροφής μ’ ένα αξιοσημείωτο τρόπο. Για ενθάρρυνσί σας, θα εξετάσωμε δύο εικόνες αυτού του ζητήματος, από δύο απόψεις, την συλλογική και την ατομική.

²⁰ Όπως ανεφέρθη ήδη, υπάρχει ακόμη ένα υπόλοιπο από την τάξι του κεχρισμένου ναού στη γη, οικοδομημένο «εις κατοικητήριον του Θεού δια του πνεύματος,» που καθιστά δυνατόν σ’ ένα ‘όχλον πολύν’ ‘άλλων προβάτων’ ν’ απολαμβάνη στενή σχέσι μ’ αυτό. (Εφεσ. 2:22· Αποκάλ. 7:9, 15· Ιωάν. 10:16) Μερικοί θα ερωτήσουν, θα χαθή όλη αυτή η ευλογία όταν όλοι εκείνοι που αποτελούν την τάξι του ναού ενωθούν τελικά με τον Χριστό Ιησού στον ουράνιο θρόνο του, μετά τον Αρμαγεδδώνα; Όχι σύμφωνα με ό,τι είδε στην όρασι ο Ιωάννης. Είδε και περιέγραψε «την πόλιν την αγίαν, την νέαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν από του Θεού εκ του ουρανού, ητοιμασμένην ως νύμφην κεκοσμημένην δια τον άνδρα αυτής.» Προκαλεί την φαντασία! Όχι μόνον οι διαστάσεις της πόλεως υπερβαίνουν κατά πολύ την πείρα που έχομε, εφόσον έχει 375 μίλια (δώδεκα χιλιάδες στάδια) προς κάθε κατεύθυνσι, το μήκος, το πλάτος και το ύψος, αλλά ολόκληρη η πόλις φαίνεται να κατέρχεται από τον ουρανό. Όχι, όχι με μια κατά γράμμα κάθοδο της ουρανίας κυβερνήσεως, αλλά με στροφή της προσοχής της και της δραστηριότητός της προς τη γη. Αλλά, με ποιό αποτέλεσμα όσον αφορά εκείνους που είναι επάνω στη γη; Είναι όπως άκουσε ο Ιωάννης ν’ αναγγέλλεται: «Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει θέλει είσθαι μετ’ αυτών.» (Αποκάλ. 21:2, 3, 16). Μια πιο στενή συναναστροφή δεν θα μπορούσε να διατυπωθή με λόγια. Όταν σκηνώνετε μαζί με κάποιον, συγκατοικείτε στον ίδιο οίκο μ’ αυτόν δεν είν’ έτσι; Αυτή είναι η εικόνα. Τι χαρά και άνεσις για όλους εκείνους που είναι σε αρμονία μ’ αυτή την ουρανία κυβέρνησι, που τους χαρίζει ένα αίσθημα αμέσου εγγύτητος! Σημειώστε, επίσης, ότι κάθε φορά που ο Ιωάννης αναφέρεται σ’ αυτή την πόλι εμπνέεται ν’ αναφέρη την κάθοδό της. Την αναφέρει τρεις φορές για έμφασι. Η πρώτη περίπτωσις είναι όταν καταγράφη την υπόσχεσι που δίδεται εις ‘όντινα νικά’ στην εκκλησία στη Φιλαδέλφεια: «Θέλω γράψει επ’ αυτόν . . . το όνομα της πόλεως του Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, ήτις καταβαίνει εκ του ουρανού από του Θεού μου.» (Αποκάλ. 3:12· 21:2, 10) Αυτό προηγείται του αγγέλματος προς την εκκλησία των Λαοδικέων, όπου βρίσκομε την άλλη μας εξεικόνισι. Είναι μια προσωπική εξεικόνισις και δεν αναφέρεται στον οίκον του Θεού, αλλά στον δικό σας οίκο.

21. (α) Ποια συμβουλή και εξεικόνισι έδωσε ο Ιησούς στα εδάφια Αποκάλυψις 3:19, 20; (β) Πώς θα μπορούσαμε να επωφεληθούμε με το ν’ ανταποκριθούμε στην κρούσι που ανέφερε ο Ιησούς;

²¹ Σε τι θλιβερή κατάστασι βρίσκονταν αυτή η τελευταία εκκλησία! Χλιαρή και έτοιμη ν’ αποβληθή με εμετό από το στόμα του Κυρίου. Εν τούτοις βλέπομε να δίδωνται σε κάθε άτομο μέσα σ’ εκείνη την εκκλησία που είναι πρόθυμο ν’ ακούση, αυτά τα φιλικά λόγια ως προειδοποίησις και συμβουλή: «Όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω· γενού λοιπόν ζηλωτής και μετανόησον.» Σημειώστε τώρα τι λέγει κατόπιν ο Ιησούς: «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου, και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν, και θέλω δειπνήσει μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού.» (Αποκάλ. 3:19, 20) Όχι, δεν σας λέγει να έλθετε και να κρούσετε την θύρα του δικού του οίκου, ώστε να διερωτάσθε ποιος είναι ο απώτερος σκοπός αυτής της επειγούσης κλήσεως. Αντιθέτως, παρουσιάζει τον εαυτό του ως να στέκη και να κρούη στη δική σας θύρα. Τι εκπληκτική εικών! Φαντασθήτε ότι πρόκειται για τον δικό σας οίκο και ότι είσθε μόνος, και έτοιμος να πάρετε το συνηθισμένο σας δείπνον. Τότε αιφνιδίως ακούτε μια κρούσι και μια φωνή ν’ αναγγέλλη ποιος είναι. Ο ίδιος ο Κύριος! Ναι, φυσικά, θα τον καλούσατε αμέσως να εισέλθη. Δεν είναι ανάγκη ν’ ανησυχήτε αν υπάρχη κάτι στο οψοφυλάκιο, διότι θα γνωρίζετε ότι δεν ήλθε για να φάγη τα πάντα όπως λένε καμμιά φορά. Αντιθέτως θα γνωρίζατε ότι ο πραγματικός σκοπός της επισκέψεώς του ήταν να σας προσφέρη την ωφέλεια ενός πλουσίου, οικοδομητικού, πνευματικού συμποσίου και την απόλαυσι μιας πολυτίμου επικοινωνίας μαζί του στην εγκάρδιο ατμόσφαιρα της προσωπικής φιλίας. Αυτό δεν είναι εκείνο που έκανε ο Ιησούς όταν ήταν στη γη και τον καλούσαν να εισέλθη και να δειπνήση, όπως στην περίπτωσι του Λαζάρου με τις αδελφές του;​Λουκ. 10:38-42.

22. Πώς η αφιέρωσις περιλαμβάνει μια διπλή πρόσκλησι, που καταλήγει σε ποιες ευλογίες;

²² Εν πρώτοις, αυτή η εξεικόνισις δείχνει ότι η αφιέρωσίς μας περιλαμβάνει μια διπλή πρόσκλησι. Πρώτον, ο Ιεχωβά, μέσω του Χριστού Ιησού, σας προσκαλεί να δώσετε τον εαυτό σας με πλήρη και ανεπιφύλακτη αφιέρωσι σ’ αυτόν. Δεύτερον, ο Χριστός Ιησούς, ομιλώντας για τον Πατέρα του και τον εαυτό του, σας ζητεί να τον καλέσετε στον οίκον σας, μέσα στη διάνοιά σας και στην καρδιά σας και σ’ ολόκληρη τη ζωή σας. Για ποιο σκοπό; Θέλει να τον αφήσετε να σας μιλήση στη γαλήνη της δικής σας διανοίας και καρδιάς. Πώς αυτό; Μέσω του Λόγου του Πατρός του κι επίσης της οργανώσεώς του, δηλαδή, στις συναθροίσεις και στη συναναστροφή με το λαό του. Αυτό σημαίνει ότι, καθώς παρακολουθείτε μ’ ενδιαφέρον, θα προκύπτη άφθονη έκχυσις του πνεύματος του Ιεχωβά. Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα ασφαλώς δεν θα υπήρχε καμμιά δυσκολία ή φραγμός στο ζήτημα της προσευχής, όπως δεν υπάρχει στη συναναστροφή με τους αδελφούς και τις αδελφές σας στις συναθροίσεις.

23. Ποιο έξοχο μάθημα ταπεινοφροσύνης βλέπομε εδώ σχετικά με το έργο ποιμάνσεως;

²³ Επί πλέον, τι κτυπητό μάθημα πραγματικής ταπεινοφροσύνης έχομε εδώ. Ούτε και αυτός ο αναστημένος Κύριος δεν απαιτεί να εισέλθη, λέγοντας, Εμπρός, ανοίξτε! Αντιθέτως, παρουσιάζει τον εαυτό του να ίσταται έξω εκεί, να κρούη υπομονητικά και ν’ αναμένη να ιδή αν θα θελήσετε ν’ ακούσετε και ν’ ανταποκριθήτε. Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, είπε ότι ήταν «πράος . . . και ταπεινός την καρδίαν.» Εξακολουθεί να είναι, κι έτσι θέτει ένα καλό παράδειγμα για μας. Πολλή έμφασις τίθεται αυτή την εποχή στο έργο ποιμάνσεως που γίνεται κυρίως από τους διωρισμένους υπηρέτας και επισκόπους στις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτοί έχουν καθήκον να επισκέπτωνται όλους τους μικρούς του Ιεχωβά, και να δίνουν ειδική προσοχή σε οποιονδήποτε που έγινε ως ένα ασθενικό ή παραπλανημένο πρόβατο. Όταν κάνουν τέτοιες επισκέψεις, πόσο προσεκτικοί πρέπει να είναι αυτοί οι υπηρέται στο να έχουν το ίδιο ελατήριο και να δείχνουν το ίδιο φιλικό και ταπεινό πνεύμα που περιέγραψε ο Ιησούς στην εξεικόνισί του.​Ματθ. 11:29· 18:12-14· Εβρ. 13:8.

24. Πώς αυτό το ίδιο μάθημα εφαρμόζεται σ’ όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά;

²⁴ Εν τούτοις, όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούν να λάβουν το ίδιο μάθημα στην καρδιά των. Όλο το έργο μας επισκέψεων σε ανθρώπους, από την πρώτη επίσκεψι κι έπειτα, περιλαμβάνει τη μορφή της ποιμάνσεως. Αναζητούμε ομοίους με πρόβατα ανθρώπους. Μ’ ένα κατά γράμμα τρόπο ‘ιστάμεθα εις την θύραν και κρούομεν.’ Ναι, αισθανόμεθα ότι αποτελεί υποχρέωσί μας να εξακολουθούμε να επισκεπτώμεθα, αλλά, μολονότι είναι πιθανόν πολλοί ν’ αποτύχουν ν’ ανταποκριθούν ή να δείξουν ομοία με πρόβατο στάσι, δεν πρέπει ποτέ, είτε κατά γράμμα είτε με μεταφορική έννοια, να θέτωμε τον πόδα μας στη θύρα και να επιμένωμε στην επίδοσι του αγγέλματος μας πάση θυσία. Δεν μπορούμε ν’ απαιτήσωμε ούτε ακρόασι ούτε είσοδο, αλλά οφείλομε να κάνωμε γνωστό στους ανθρώπους ότι είμεθα εκεί και μ’ ένα ειλικρινή, φιλικό τρόπο, «μετά πραότητος και φόβου,» να δείξωμε ότι το ελατήριό μας είναι καλό.​Αποκάλ. 3:20· 1 Πέτρ. 3:15.

25. Με ποιον άλλο τρόπο η πραγματική ταπεινοφροσύνη θα είναι για μας ανεκτίμητη βοήθεια;

²⁵ Τελικά, αυτό το μάθημα της ταπεινοφροσύνης πρόκειται να μας βοηθήση πολύ στις προσευχές μας προς τον ‘Ακούοντα προσευχήν.’ Μια πραγματικά ταπεινόφρων διάνοια και καρδιά θα ωφελήση στο να μας καθιστά ικανούς πάντοτε «να πλησιάζωμεν . . . μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος,» βέβαιοι ότι θα εισακουσθούμε και θα βρούμε έλεος και βοήθεια ακριβώς τον καιρό που πρέπει.​—Εβρ. 4:16.