Οι Προκλήσεις που Παρουσιάζει η Σπορά του Σπόρου της Βασιλείας στη Νότια Χιλή

ΠΟΣΟ απολαυστικό είναι να περπατάει κανείς σ’ έναν ήσυχο επαρχιακό δρόμο στη νότια Χιλή! Κοπάδια βόσκουν ήσυχα σε άδεντρα λιβάδια, ενώ πίσω διακρίνονται τα μεγαλοπρεπή χιονοσκέπαστα ηφαίστεια. Μπορείτε να ακούσετε τα πουλιά να τιτιβίζουν και τα φύλλα να θροΐζουν στον άνεμο. Όσο ειδυλλιακό κι αν φαίνεται αυτό το περιβάλλον, παρουσιάζει προκλήσεις γι’ αυτούς που σπέρνουν τους σπόρους της αλήθειας της Βασιλείας.

Θα θέλατε να γνωρίσετε μερικούς από τους σκαπανείς μας, δηλαδή τους ολοχρόνιους διαγγελείς της Βασιλείας; Τι θα λέγατε να περνούσατε μια-δυο μέρες μαζί τους καθώς κηρύττουν τα καλά νέα; Κατ’ αρχάς, ας ακούσουμε τον Χάιμε και τον Οσκάρ να μας περιγράφουν τη χαρά που απολαμβάνουν και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στη διάρκεια μιας τέτοιας μέρας στη νότια Χιλή.

Μια Μέρα στο Έργο Κηρύγματος

«Αρχίζουμε να ξυπνάμε και συνειδητοποιούμε το κρύο που έχει εισχωρήσει στο μικρό μας κατάλυμα. Ο Οσκάρ, φορώντας μάλλινες κάλτσες και μ’ ένα σκούφο ακόμα στο κεφάλι του, κατεβαίνει από το κρεβάτι. Ανάβει την ξυλόσομπα και τη μικρή θερμάστρα υγραερίου για να διώξει την παγωνιά από το δωμάτιο, και μετά κατευθύνεται ξανά στη ζεστασιά του κρεβατιού του. Έξω είναι ακόμα σκοτάδι, κι εμείς ακούμε τη βροχή που πέφτει ασταμάτητα όλη τη νύχτα. Κοιτάμε έξω από το παράθυρο και ύστερα κοιτάμε ο ένας τον άλλον. Πόσο εύκολο θα ήταν να μην κάνουμε τίποτα απ’ όσα έχουμε προγραμματίσει για σήμερα! Κατόπιν θυμόμαστε τα σχέδιά μας για τη μέρα και την ανάγκη που υπάρχει να εργαστούμε σ’ έναν απομονωμένο τομέα, ο οποίος δεν καλλιεργήθηκε σε όλη τη διάρκεια του περασμένου έτους. Υποκινούμαστε να ξεκινήσουμε.

»Φεύγουμε πριν από τις οχτώ, περπατάμε με ζωηρό βήμα και ελπίζουμε ότι κάποιος θα προθυμοποιηθεί να μας μεταφέρει ή ότι θα εμφανιστεί κάποιο λεωφορείο, έτσι ώστε να συντομέψουμε το ταξίδι μας προς τους περιφερειακούς δρόμους που οδηγούν στα απομονωμένα σπίτια και χωριουδάκια του τομέα μας. Να που έρχεται κάποιο τρακτέρ το οποίο σέρνει μια πλατφόρμα με μερικούς εργάτες. Ο οδηγός σταματάει και μας επιτρέπει να ανεβούμε. Είμαστε ευτυχισμένοι που, χάρη στη χθεσινή βροχή, σήμερα γλιτώνουμε τη συνηθισμένη εμπειρία τού να ταξιδεύουμε μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης. Καθώς χοροπηδάει το όχημα, μοιραζόμαστε τα καλά νέα με τους αγρότες. Όταν φτάνει η ώρα να κατεβούμε τους δίνουμε μερικά περιοδικά. Πόσο ευγνώμονες είμαστε που μας πήραν μαζί τους και γλιτώσαμε έτσι 12 χιλιόμετρα πεζοπορίας!

»Θα είναι μια μέρα γεμάτη δραστηριότητα καθώς θα διασχίζουμε τις αγροτικές περιοχές αναζητώντας αυτούς που είναι άξιοι. Όταν πρωταρχίσαμε να κηρύττουμε στο διορισμό μας, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί οι άνθρωποι, ενώ συμφωνούσαν μ’ αυτά που λέγαμε, δίσταζαν να δεχτούν έντυπα. Μάθαμε ότι συχνά αυτό συνέβαινε επειδή δεν ήξεραν να διαβάζουν. Έτσι, βρήκαμε ωφέλιμο να τονίζουμε ότι τα έντυπά μας αποτελούν ένα θαυμάσιο δώρο για τα παιδιά τους και τους συγγενείς τους, οι οποίοι με τη σειρά τους μπορούν να μοιραστούν όσα διαβάσουν μαζί τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς στους οποίους μιλάμε δεν έχουν πολλά από τα αγαθά που υπάρχουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Αλλά εφόσον τους αρέσει να μοιράζονται ό,τι έχουν, όταν παίρνουν Βιβλικά έντυπα μας δίνουν πολλές φορές αβγά, πατάτες, παντζάρια, κρεμμύδια, φασόλια, φακές και ρεβίθια».

Ο Χάιμε έχει μάθει να κάνει προτάσεις σχετικά με τα πράγματα που ίσως θέλει να δωρίσει ο οικοδεσπότης για τα έντυπα που παίρνει. Γιατί; Σε μια περίπτωση, οι σκαπανείς γύρισαν σπίτι με 15 κιλά λαχανικά, και ο σύντροφός του έπρεπε να κουβαλάει ένα ζωντανό κοτόπουλο στην τσάντα που είχε τα βιβλία για μεγάλο διάστημα της μέρας! Ο Χάιμε συχνά προτείνει να τους δώσουν μερκέν, ένα γευστικότατο καρύκευμα φτιαγμένο από ξερές κόκκινες πιπεριές και μπαχαρικά. Η αφήγηση συνεχίζει:

«Καθώς διασχίζουμε τα χωράφια, συναντάμε μερικά ρουκάς [σπίτια] των ιθαγενών Μεπούτσε [που σημαίνει, «Άνθρωποι αυτής της γης»]. Είναι δύσκολο να μιλήσεις με τους πιο ηλικιωμένους Μεπούτσε, επειδή πολλοί μιλάνε μόνο τη μητρική τους γλώσσα. Συχνά τα νεότερα άτομα που μπορεί να είναι εκεί κοντά κάνουν τους μεταφραστές. Καθώς προχωράμε ακόμα πιο βαθιά στις αγροτικές περιοχές, συναντάμε ανθρώπους που δεν έχουν δει ποτέ την Αγία Γραφή ή που ποτέ δεν έχουν επισκεφτεί μια μεγάλη πόλη σαν το Τεμούκο, την πρωτεύουσα της περιοχής. Αυτό το γεγονός αποτελεί πρόκληση, καθώς πρέπει να τους βοηθήσουμε να διακρίνουν πώς επιδεινώνονται οι παγκόσμιες συνθήκες. Αυτό πρέπει να γίνει σταδιακά, εξηγώντας τους με ποιον τρόπο τα τοπικά προβλήματα αντανακλούν το τι συμβαίνει αλλού.

»Καθώς η μέρα προχωράει, τα κουρασμένα πόδια μας έχουν ανάγκη από ξεκούραση. Ο καιρός άλλαξε από λαμπρή λιακάδα σε ραγδαία βροχή που κάνει τη χρήση της ομπρέλας ανώφελη. Τα χωράφια, που έχουν οργωθεί πρόσφατα, έχουν καλύψει τις μπότες μας μ’ ένα στρώμα λάσπης. Όταν ακούμε τα λόγια Πάσε νο μας (Περάστε μέσα), μπαίνουμε με ευγνωμοσύνη στην κουζίνα και απολαμβάνουμε τη ζεστασιά που βγάζει η ξυλόσομπα, ένα φλιτζάνι ‘καφέ’ παρασκευασμένο από δημητριακά, λίγο χωριάτικο τυρί και φρεσκοψημένο σπιτικό ψωμί. Α, αυτή η θαυμάσια μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού!

»Με ανανεωμένες τις δυνάμεις μας συνεχίζουμε μέχρι το απόγευμα, διασχίζοντας χωράφια που σπάνια είναι χωρισμένα με φράκτες, αν και υπάρχουν μερικά χωράφια με σιτάρι τα οποία έχουν ως σύνορο ένα θάμνο που λέγεται πίκα-πίκα, έναν αειθαλή αγκαθωτό θάμνο με κίτρινα λουλούδια. Εφόσον ο ήλιος θα χαθεί γρήγορα και εμείς πρέπει να φτάσουμε σ’ έναν άλλον κεντρικό δρόμο για να πάρουμε το τελευταίο λεωφορείο προς την πόλη, η πεζοπορία των 20 χιλιομέτρων θα τελειώσει σύντομα.

»Επιστρέφουμε ασφαλείς και υγιείς, κουρασμένοι αλλά ευτυχισμένοι, επειδή είχαμε πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις με προβατοειδή άτομα. Αφού φάμε, ανασκοπούμε το τι κάναμε στη διάρκεια της μέρας και ύστερα ‘σέρνουμε’ το κουρασμένο σώμα μας μέχρι το κρεβάτι».

Μια Επίσκεψη στο Τσιλοέ

Το αρχιπέλαγος του Τσιλοέ αποτελείται από έναν αριθμό μικρών νησιών. Το κύριο νησί του έχει μήκος 180 χιλιόμετρα, και οι καταπράσινοι λόφοι του χωρίζονται από μικρές λίμνες. Και τι τοπία με ελκυστικές παραλίες και γραφικά ψαροχώρια μπορείς να δεις όπου κι αν πας!

Στην πόλη του Ατσάο, λίγο πιο έξω από το κύριο νησί, βρίσκουμε τον Ρουμπέν και τη Σεσίλια. Όταν έφτασαν, το Μάρτιο του 1988, ο τοπικός ιερέας προειδοποίησε τους ανθρώπους ‘να μην ακούν το αντρόγυνο που γυρίζει σε όλο το νησί μιλώντας για την Αγία Γραφή’. Τα αρνητικά του σχόλια έκλεισαν τις διάνοιες ορισμένων αλλά διέγειραν την περιέργεια άλλων. Με τον καιρό, ο Ρουμπέν και η Σεσίλια διεξήγαν 28 Γραφικές μελέτες. Αρκετές από τις μελέτες είναι με δασκάλους, τέσσερις από τους οποίους χρησιμοποιούν τις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά ‘Όλη η Γραφή Είναι Θεόπνευστη και Ωφέλιμη’ και Το Βιβλίο Μου με τις Βιβλικές Ιστορίες για να διδάσκουν θρησκευτικά στα σχολεία που εργάζονται.

Ο Ιεχωβά φροντίζει γι’ αυτούς τους σκληρά εργαζόμενους σκαπανείς, που περπατάνε μέχρι και 34 χιλιόμετρα τη μέρα στο έργο κηρύγματος και μαθήτευσης. (Ματθαίος 24:14· 28:19, 20) Κάποια μέρα, ο Ρουμπέν και η Σεσίλια περπατούσαν σ’ ένα μονοπάτι στην άκρη μιας παραλίας, όταν αντιλήφθηκαν ότι λόγω της άμπωτης μπορούσαν να βγάλουν εύκολα πολλά χορίτος (ένα είδος μυδιών) που υπήρχαν εκεί. Ο Ρουμπέν άρχισε να μαζεύει· αλλά πώς θα τα κουβαλούσαν σπίτι; Η Σεσίλια έλυσε αυτό το πρόβλημα. Οι κάλτσες της έγιναν τσάντες. Τώρα οι σκαπανείς είχαν τα υλικά για να φτιάξουν ένα νοστιμότατο γεύμα με θαλασσινά!

Λίγο βόρεια του Ατσάο, δυο ολοχρόνιοι διαγγελείς της Βασιλείας γνωστοί ως ειδικοί σκαπανείς είναι συνταυτισμένοι με μια μικρή εκκλησία στο Λινάο. Το έργο κηρύγματος άρχισε εκεί το 1968, και ο πρώτος Μάρτυρας του Ιεχωβά στο Λινάο βαφτίστηκε το 1970. Επί τέσσερα χρόνια αυτός ο αδελφός ήταν μόνος του στο έργο κηρύγματος και έπρεπε να υπομείνει χλευασμό από τα μέλη της οικογένειάς του και από τους γνωστούς του. Τελικά, το 1974, η σύζυγός του ανταποκρίθηκε ευνοϊκά στη Γραφική αλήθεια και βαφτίστηκε. Κατόπιν βαφτίστηκαν τέσσερις σαρκικοί αδελφοί του, τέσσερις αδελφές του, τέσσερις θείοι του, έξι ανίψια του, καθώς και ένας κουνιάδος του με τη γυναίκα του. Η εκκλησία που σχηματίστηκε εκεί ήταν μια μεγάλη οικογένεια. Με τον καιρό, τρεις από τους πέντε αδελφούς άρχισαν να υπηρετούν ως πρεσβύτεροι και ένας ως διακονικός υπηρέτης.

Η Λουίζ και ο Χουάν είναι ολοχρόνιοι διαγγελείς οι οποίοι συγκεντρώνουν την προσοχή τους στη σπορά του σπόρου της Βασιλείας στην Κουέμτσι, μια μικρή πόλη που απέχει 30 χιλιόμετρα από το Λινάο. Καθημερινά, σκαρφαλώνουν φράχτες, διασχίζουν χωράφια με πυκνή βλάστηση και ανεβοκατεβαίνουν λόφους, με τον άνεμο και τη βροχή αχώριστους συντρόφους τους. Για να φτάσουν στα κοντινά νησιά, χρησιμοποιούν μικρές βάρκες που πηγαίνουν στο νησί του Τσιλοέ δυο ή τρεις φορές την εβδομάδα. Παραμένουν στο κάθε νησί για μερικές μέρες. Το ταξίδι ανάμεσα στα νησιά μπορεί να κάνει κάποιον στεριανό να πάθει ναυτία, αλλά η φιλοξενία και η καλοσύνη των νησιωτών τον αποζημιώνουν και με το παραπάνω. Ένας άλλος ευαγγελιζόμενος της Βασιλείας ενώθηκε με τη Λουίζ και τον Χουάν, και μαζί προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με τους 11.500 κατοίκους που βρίσκονται στον τομέα τους. Αν και η αύξηση ήταν αργή, η Λουίζ και ο Χουάν χάρηκαν πάρα πολύ όταν 36 άτομα παρευρέθηκαν στον εορτασμό της Ανάμνησης το 1989.

Επιστροφή στην Ηπειρωτική Χώρα

Συνεχίζοντας προς τα βόρεια, διασχίζουμε το κανάλι Τσακάο και φτάνουμε στην ηπειρωτική χώρα. Σ’ αυτή την περιοχή, ο Ραμόν και η Ιρένε, οι οποίοι είναι σκαπανείς, καλύπτουν έναν τεράστιο τομέα που περιλαμβάνει απομονωμένους ομίλους στη Μαουλίν, στην Καρελμαπού και στην Παργκουά. Οι Μάρτυρες στο νησί του Τσιλοέ περπατάνε μια ώρα και έπειτα παίρνουν ένα τρανσπορταδόρ (φέριμποτ) για να διασχίσουν τον πορθμό και να παρακολουθήσουν τις Χριστιανικές συναθροίσεις στην Παργκουά. Ο Ραμόν ταξιδεύει μια ώρα και 20 λεπτά με το λεωφορείο από τη Μαουλίν για να διεξάγει συναθροίσεις στις οποίες, σε γενικές γραμμές, ο αριθμός των παρόντων είναι διπλάσιος από τον αριθμό των ευαγγελιζομένων. Γιατί χρειάζεται τόσος χρόνος για να διανύσει μια απόσταση 38 χιλιομέτρων; Επειδή το λεωφορείο σταματάει όλη την ώρα στους δρόμους για να πάρει επιβάτες που είναι φορτωμένοι με τσάντες γεμάτες φρούτα και λαχανικά, τσουβάλια με πατάτες και κρεμμύδια, και μερικές φορές ακόμα και ζωντανά γουρούνια και κοτόπουλα. Οτιδήποτε δεν μπορεί να τοποθετηθεί πάνω στο λεωφορείο το βάζουν μέσα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα μακρύ ταξίδι το οποίο συνοδεύεται από πολλές μυρωδιές, εικόνες και ήχους.

Εφόσον πολύ λίγοι απ’ αυτούς τους σκαπανείς έχουν αυτοκίνητο, το να χάσουν ένα λεωφορείο που περνάει από τις πόλεις καταλήγει σε κουραστική πεζοπορία, εκτός κι αν κάποιος προσφερθεί να τους πάρει μαζί του. Καθώς ο Ραμόν και ένα άτομο που έκανε Γραφική μελέτη συνταξίδευαν μ’ έναν οδηγό, αυτός τους ρώτησε: «Πώς ανταποκρίνονται οι άνθρωποι στο έργο σας;» Διακρίνοντας την απορία στις ματιές τους, είπε: «Είμαι ο ιερέας σ’ αυτό το χωριό κι εσείς είστε Μάρτυρες του Ιεχωβά. Γνωρίζω καλά το έργο σας και μου αρέσουν τα περιοδικά σας». Είχαν μια εκτενή συζήτηση με ερωτήσεις και απαντήσεις πριν τους κατεβάσει στην Παργκουά στην ώρα τους για τη συνάθροιση. Ο ιερέας σίγουρα έλαβε και άλλες απαντήσεις στις ερωτήσεις του καθώς συνέχισε να διαβάζει τα περιοδικά μας.

Δεν είναι πάντοτε εύκολο για τον Ραμόν και την Ιρένε να φτάσουν στα 20 σπίτια στα οποία διεξάγουν Γραφικές μελέτες. Μερικά σπίτια βρίσκονται κατά μήκος του ποταμού Μαουλίν ή σε απομονωμένα ψαροχώρια και πρέπει να φτάσουν εκεί με μικρές βάρκες. Αν και οι ραγδαίες βροχές μπορεί να είναι αποθαρρυντικές, ήταν φανερό ότι η υπομονή που έδειξαν αυτοί και οι άλλοι 18 ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας, που είναι διασκορπισμένοι σε όλη αυτή την αγροτική περιοχή, παρήγαγε καρπούς όταν 77 άτομα συγκεντρώθηκαν για την Ανάμνηση.

Στο Λος Μουέρμος, οι ολοχρόνιοι διάκονοι Χουάν και Γκλάδις έχουν διεξαγάγει 23 Γραφικές μελέτες. Οι κουραστικές πεζοπορίες στους λασπωμένους δρόμους ανταμείβονται όταν ο σπόρος της Βασιλείας ριζώνει στις καρδιές των ευδίδακτων ατόμων. Σε μια απομονωμένη περιοχή, που βρίσκεται στην παράκτια οροσειρά κοντά στην Εστακίλα, ο Χουάν και η Γκλάδις εργάστηκαν σε μια τοποθεσία που δεν την είχε επισκεφτεί κανείς προηγουμένως. Ζήτησαν από ένα άτομο που έκανε Γραφική μελέτη να τους δανείσει το άλογό του για εκείνη τη μέρα. «Φυσικά», αποκρίθηκε εκείνος. «Μπορώ να έρθω μαζί σας;» Ο Χουάν σύντομα διαπίστωσε ότι αυτό πρέπει να συνέβη με κατεύθυνση του Ιεχωβά. Θα ήταν εύκολο να χαθούν στο πυκνό δάσος, αλλά το ενδιαφερόμενο άτομο γνώριζε καλά την περιοχή και τους οδήγησε σε σπίτια που δεν φαίνονταν από τα ορεινά μονοπάτια τα οποία ακολουθούσαν. Έχοντας κουραστεί αρκετά έπειτα από εννέα ώρες περπάτημα και ιππασία, ένας από τους ειδικούς σκαπανείς ρώτησε το άτομο που έκανε Γραφική μελέτη πώς ένιωθε. Ο άντρας απάντησε: «Το μόνο πράγμα που σας ζητάω είναι να με πάρετε μαζί σας την επόμενη φορά». Αυτό το άτομο που έδειξε εκτίμηση συνέχισε να σημειώνει πνευματική πρόοδο και βαφτίστηκε τον Ιανουάριο του 1988. Η σύζυγός του βαφτίστηκε λίγο αργότερα σε μια συνέλευση περιοχής.

Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης του επισκόπου περιοχής, οι 11 ευαγγελιζόμενοι στην Εστακίλα χάρηκαν που 110 άτομα παρακολούθησαν τη δημόσια ομιλία. Σε μια μικρή πόλη 1.000 κατοίκων, κοντά στο Λος Μουέρμος, 66 άτομα συγκεντρώθηκαν για την Ανάμνηση. Έτσι, υπάρχει πολύ έργο να γίνει σ’ αυτόν το μεγάλο αγρό.—Ματθαίος 9:37, 38.

Ακόμα βορειότερα, βρίσκουμε τους σκαπανείς Άλαν και Φερνάντο. Καθώς περπατούσαν σ’ ένα σκονισμένο δρόμο κάποια μέρα, ένας οδηγός προσφέρθηκε να τους μεταφέρει στην καρότσα του φορτηγού του. Αφού κατέβηκαν, έβαλαν τα γέλια επειδή είχαν σκεπαστεί από ένα παχύ στρώμα σκόνης από την κορυφή ως τα νύχια. Η αίσθηση του χιούμορ και η χαρά που προέρχεται από τη διεξαγωγή 20 οικιακών Γραφικών μελετών τους βοηθάει να ξεπερνάνε τέτοιες δυσκολίες. Και φανταστείτε τη χαρά τους όταν 65 άτομα παρακολούθησαν την Ανάμνηση, και πρώτη φορά δυο κάτοικοι της περιοχής τούς συνόδεψαν στο έργο κηρύγματος τον επόμενο μήνα!

Διασχίζοντας τον Μπίο-Μπίο

Για να πλησιάσεις τα προβατοειδή άτομα που βρίσκονται πιο κοντά στην οροσειρά των Άνδεων, είναι απαραίτητο να διασχίσεις μια χαράδρα στο βάθος της οποίας, 50 μέτρα πιο χαμηλά, κυλούν τα ορμητικά νερά του ποταμού Μπίο-Μπίο. Αυτό γίνεται με μια εύθραυστη ξύλινη κατασκευή που κρέμεται από ένα συρματόσχοινο, το οποίο εκτείνεται κατά πλάτος της χαράδρας. Με κάποιους δισταγμούς, ανεβαίνεις στην πλατφόρμα και κινείς ένα μοχλό που την ελευθερώνει για να κυλήσει στο συρματόσχοινο. Πιάνεσαι γερά από το κιγκλίδωμα της πλατφόρμας καθώς κινείσαι με μεγάλη ταχύτητα σχεδόν μέχρι το μέσο της χαράδρας, όπου σταματάς ύστερα από αρκετές ταλαντώσεις. Κρατώντας την αναπνοή σου, κινείς έναν άλλο μοχλό μπρος-πίσω και προχωράς σπιθαμή προς σπιθαμή μέχρι να διασχίσεις το υπόλοιπο μισό. Σίγουρα αυτό δεν είναι για τους λιπόψυχους! Εντούτοις, κάποια αδελφή το κάνει αυτό κάθε εβδομάδα για να φτάσει σ’ ένα προβατοειδές άτομο που μένει σε κάποιο απομακρυσμένο ορεινό χωριό!

Το θαυμάσιο παράδειγμα που θέτουν οι σκαπανείς και άλλοι ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας ενθαρρύνει τα ενδιαφερόμενα άτομα που δείχνουν εκτίμηση να κάνουν μια αντίστοιχη προσπάθεια για να παρακολουθούν τις Χριστιανικές συναθροίσεις. (Εβραίους 10:24, 25) Μια οικογένεια ταξιδεύει 40 χιλιόμετρα με άλογο μέχρι τον ποταμό Μπίο-Μπίο και κατόπιν περπατάει άλλα 12 χιλιόμετρα ως την Αίθουσα Βασιλείας.

Τι θυμούνται οι σκαπανείς όταν αναπολούν τα περασμένα χρόνια; Χιονοσκέπαστα ηφαίστεια, ωραία λιβάδια και ορμητικά ποτάμια; Τη σκόνη, τη βροχή, τη λάσπη και τις κουραστικές πεζοπορίες; Ναι, αλλά θυμούνται ιδιαίτερα τους φιλικούς ανθρώπους που ανταποκρίθηκαν ευνοϊκά στα καλά νέα. Αυτά τα προβατοειδή άτομα κάνουν σίγουρα όλη αυτή την προσπάθεια να αξίζει τον κόπο. Τι χαρά είναι να σπέρνεις το σπόρο της Βασιλείας στη νότια Χιλή!