Ακτή Ελεφαντόδοντος
Η Ακτή του Ελεφαντόδοντος είναι μια απ’ τις οκτώ χώρες που κάποτε αποτελούσαν ένα ομόσπονδο κράτος στη Δυτική Αφρική. Απ’ το 1895 μέχρι το 1958 Οι Γάλλοι κατείχαν αυτό το ομόσπονδο κράτος που ονομαζόταν Γαλλική Δυτική Αφρική.
Η Ακτή του Ελεφαντόδοντος πήρε το όνομά της στα τέλη του 14ου αιώνα απ’ το εμπόριο ελεφαντόδοντος. Τώρα, λόγω του εκτεταμένου κυνηγίου τους, οι ελέφαντες έχουν περιορισθή κυρίως στα δάση των νοτιοδυτικών περιοχών. Οι εποχές που βρίσκονταν ελέφαντες με χαυλιόδοντες βάρους 100 κιλών ανήκουν στο παρελθόν. Οι χαυλιόδοντες σήμερα μπορεί να ζυγίζουν το πολύ 18 ως 23 κιλά.
Η Ακτή του Ελεφαντόδοντος έγινε Γαλλική αποικία μεταξύ 1890 και 1900. Κατόπιν, το 1960, έγινε ανεξάρτητο κράτος. Ο Φελίξ Ουφουέ - Μπουανί, που ηγήθηκε του κινήματος ανεξαρτησίας των Γαλλικών περιοχών της Δυτικής Αφρικής, εξελέγη πρόεδρος το 1960. Από τότε εκλέγεται συνέχεια κάθε 5 χρόνια κι’ έτσι ακόμη κυβερνά τη χώρα.
Η χώρα βρίσκεται στο μεγάλο υψίπεδο της Δυτικής Αφρικής και συνορεύει δυτικά με τη Λιβερία και τη Γουινέα, και ανατολικά με τη Γκάνα. Στα βόρεια βρίσκονται τα κράτη Άνω Βόλτα και Μάλι, που δεν έχουν παράλιες περιοχές. η Ακτή του Ελεφαντόδοντος έχει εδαφική έκτασι περίπου 322.000 τετρ. χιλιόμετρα, κάπου 15 φορές μεγαλύτερη απ’ το Ελ Σαλβαντόρ σε έκτασι. Έχει περίπου την έκτασι της πολιτείας του Νέου Μεξικού στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η Ακτή του Έλεφαντόδοντος είναι τροπική χώρα, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν αυτόν τον όρο. Το κλίμα κατά μήκος της ακτής είναι θερμό και υγρό. Πυκνά δάση, που καλύπτουν τη μισή σχεδόν χώρα, καλύπτουν τις βόρειες περιοχές, και σιγά σιγά δίνουν τη θέσι τους στα κεντρικά θαμνώδη λειβάδια, φθάνοντας τελικά στα άγονα λειβάδια με τα χαμόδεντρα. Οι συνέπειες απ’ την πρόσφατη ξηρασία έχουν πλήξει τις περιοχές λίγο νοτιώτερα απ’ την έρημο Σαχάρα, αλλά ελάχιστα επηρέασαν τα δάση που ποτίζονται απ’ τις τροπικές βροχές πιο νότια ακόμη.
Κάπου 7.500.000 άνθρωποι ζουν στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος, Οι μισοί περίπου απ’ τους οποίους είναι ηλικίας κάτω των 20 ετών. Πάνω από ένα εκατομμύριο κατοικούν στην όμορφη πρωτεύουσα Αμπιτζάν, που το 1945 ήταν μια μικρή πόλις 20.000 περίπου κατοίκων. Καθώς πηγαίνει κανείς προς τα βόρεια της χώρας απ’ αυτή την παραλιακή πρωτεύουσα, μπορεί να δη τους ανθρώπους να εργάζωνται στις μεγάλες φυτείες μπανάνας, καφέ, κακάου και ανανά. Κοντά στις πόλεις Γκανιόα και Νταλόα στα δυτικά, μπορεί κανείς να δη τους ανθρώπους στους ορυζώνες ή στους ξύλινους οικισμούς να κόβουν τεράστια δέντρα μαόνι.
Ο πληθυσμός της Ακτής του Ελεφαντόδοντος αποτελείται από διάφορες φυλετικές ομάδες· πάνω από 60 απ’ αυτές τις φυλές κατοίκησαν τη χώρα προς το τέλος του προηγούμενου αιώνα. Η ανάμιξις των φυλών ήταν σπάνια, επειδή κάθε φυλή κρατούσε τις άλλες σε απόστασι και ζούσε απ’ τις δικές της καλλιέργειες. Οι φυλές Ασάντι στ’ Ανατολικά προέρχονται απ’ τη Γκάνα· οι Μπέτε ήλθαν απ’ τα δυτικά δάση που φθάνουν και μέσα στη Λιβερία· οι ψηλοί άνθρωποι της έρημου απ’ το Μάλι και την Άνω Βόλτα, και η φυλή Δαν απ’ τα βουνά της Γουινέας. Κατά μήκος της ακτής, δίπλα στις λιμνοθάλασσες, που έχουν στις όχθες τους αμμουδιά και φοινικόδεντρα, ζουν οι Εμπρίς, που η κύρια οικονομική δραστηριότητά τους είναι το ψάρεμα στις λιμνοθάλασσες.
Μολονότι η Γαλλική είναι η επίσημη γλώσσα, αφθονούν στη χώρα διάφορες γλώσσες και διάλεκτοι. Οι κάτοικοι μιλούν κάπου 70 τοπικές γλώσσες που ανήκουν σε 5 μεγαλύτερες γλωσσικές ομάδες. Ελάχιστες προσπάθειες έχουν γίνει, ή και καθόλου, για να αποκτήσουν αυτές οι γλώσσες γραπτή μορφή. Η μεγάλη εμπορική γλώσσα είναι η Ντιούλα, που την μιλούν οι Μουσουλμάνοι έμποροι αλλά και πολλοί άλλοι χάριν του εμπορίου. Έτσι πολλοί στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος μιλούν τρεις γλώσσες: την ιθαγενή τους διάλεκτο, Γαλλικά και Ντιούλα.
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ
Όταν η χώρα έγινε Γαλλική αποικία στη δεκαετία του 1890, Καθολικοί ιεραπόστολοι εγκαταστάθηκαν εκεί. Απ’ την παραλιακή τους βάσι, σιγά σιγά επεξέτειναν τις διδασκαλίες τους σε συνεργασία με την εξουσία των Γάλλων κατακτητών. Πολλές φυλές, ιδιαίτερα στα παράλια, ασπάσθηκαν τον Καθολικισμό, ωστόσο διακρατούσαν και τη θρησκεία της φυλής τους που βασιζόταν στον ανιμισμό (ψυχοκρατία). Αυτή είναι η δοξασία που πρεσβεύει ότι τα άψυχα αντικείμενα, όπως ποτάμια, λίμνες και λιμνοθάλασσες, έχουν ψυχή ή κατοικούνται από πνεύματα άξια σεβασμού.
Στις βόρειες περιοχές, η Μουσουλμανική θρησκεία κέρδισε έδαφος με την εισβολή Σουδανικών φυλών που είχαν ήδη μεταστραφή στο Ισλάμ. Ωστόσο, η εξάπλωσις του Ισλάμ έγινε με μεγάλη αντίστασι και μόνο σπάνια οι ανιμιστές δέχονταν αυτή τη νέα θρησκεία της «υποταγής». Κι’ όταν ακόμη την ασπάζονταν, διακρατούσαν επίσης και τις ανιμιστικές τους δοξασίες.
Πρόσφατα και διάφορα Προτεσταντικά δόγματα έχουν αναπτύξει επίσης κάποια δραστηριότητα εκεί. Μεταξύ 1913 και 1936 μια νέα θρησκεία, που είναι γνωστή σαν Χάρρισμ, ξαπλώθηκε γρήγορα στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Το όνομά της οφείλεται στον ιδρυτή της τον Γουίλλιαμ Γουέιντ Χάρρις, ένα Λιβεριανό κήρυκα. Οι διδασκαλίες του βασίζονταν στις Εβραϊκές Γραφές, αλλά είχαν ένα έντονο τοπικό χρώμα συνδέοντας το τραγούδι, τον χορό και ειδωλολατρικά έθιμα με ωρισμένες Γραφικές ιδέες.
Κι’ άλλες αιρέσεις και ομάδες του Προτεσταντισμού ξεφύτρωσαν καθώς παρείχετο περισσότερη θρησκευτική ελευθερία, όταν η χώρα πήρε το δρόμο προς την ανεξαρτησία. Σ’ αυτή τη θρησκευτική ατμόσφαιρα, όπου κάπου 60 τοις εκατό του πληθυσμού ήσαν ανιμιστές, 25 τοις εκατό Μουσουλμάνοι και 15 τοις εκατό ισχυρίζονταν πως ήσαν Χριστιανοί, το φως της αληθινής Χριστιανοσύνης άρχισε να λάμπη στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος μόλις πριν από 30 περίπου χρόνια.
Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΣΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΑΓΡΟΥ
Όταν ο Γουίλλιαμ Κ. Γουέιλντεν και ο Τζωρτζ Λ. Κόβερτ αποφοίτησαν απ’ τη Σχολή Γαλαάδ το Φεβρουάριο του 1948, διωρίστηκαν στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Λόγω δυσχερειών στην απόκτησι βίζας, η Εταιρία τελικά τους έστειλε στη Χρυσή Ακτή (σήμερα λέγεται Γκάνα) για να προσπαθήσουν να πάρουν από κει άδεια εισόδου για την Ακτή του Ελεφαντόδοντος.
Τον Μάρτιο του 1949 ο Άλφρεντ Τζ. Μπέικερ, τότε επίσκοπος τμήματος στη Χρυσή Ακτή, και ο Γουίλλιαμ Γουέιλντεν πήγαν στο Αμπιτζάν. Εκεί ήρθαν σ’ επαφή με το Γάλλο κυβερνήτη και έκαμαν αίτησι για βίζα. Ο κυβερνήτης φάνηκε να εντυπωσιάζεται απ’ τα έγγραφα που του παρουσίασαν, αλλά δεν έκαμε κάτι αμέσως. Στη διάρκεια της 4ήμερης παραμονής τους στο Αμπιτζάν, οι αδελφοί πήγαν στην υπηρεσία αγρού και αυτή είναι η πρώτη γνωστή περίπτωσις έργου στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος.
Ο καιρός περνούσε—πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος—αλλ’ ωστόσο, παρά τις επανειλημμένες επιστολές που εστάλησαν σχετικά με την άδεια εισόδου των ιεραποστόλων, τέτοια άδεια δεν τους δόθηκε. Τελικά, το Τμήμα της Χρυσής Ακτής έστειλε τον Άλφρεντ Ελίας Σούτερ στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος σαν τακτικό σκαπανέα. Ο Άλφρεντ είχε εργασθή σαν σκαπανέας στην Άκκρα, πρωτεύουσα της Χρυσής Ακτής.
Η ΕΝΑΡΞΙΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ
Η πρώτη έκθεσις υπηρεσίας αγρού του αδελφού Σούτερ από το Αμπιτζάν έφθασε στην Άκκρα τον Ιούνιο του 1950. Είχε δαπανήσει 100 ώρες στη διακήρυξι του ευαγγελίου, είχε κάνει 20 επανεπισκέψεις και άρχισε δύο οικιακές Γραφικές μελέτες. Τον επόμενο μήνα αναζωογόνησε έναν αδρανή ευαγγελιζόμενο που είχε πάει στο Αμπιτζάν από την Άκκρα. Τον Αύγουστο ο Άλφρεντ διεξήγε 12 Γραφικές μελέτες.
Ο αδελφός Σούτερ άρχισε να εργάζεται με μειωμένο ωράριο για να μπορή να πληρώνη το νοίκι ενός μικρού δωματίου κοντά στη λιμνοθάλασσα του Τρίτσβιλλ, μιας περιοχής του Αμπιτζάν. Τον Δεκέμβριο του 1950 παρακολούθησε μια εθνική συνέλευσι στη Χρυσή Ακτή, όπου ο αδελφός Μπέικερ μπόρεσε να συζητήση μαζί του για το έργο στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Τον Φεβρουάριο του 1951 η σύζυγος του Άλφρεντ άρχισε κι’ αυτή να εργάζεται σαν τακτική σκαπανεύς στο Αμπιτζάν. Μαζί και οι δύο, μπόρεσαν να κάνουν πολλά για να βοηθήσουν τους κατοίκους της Ακτής του Ελεφαντόδοντος να μάθουν τις Βιβλικές αλήθειες. Δεκαεπτά άτομα παρακολούθησαν την Ανάμνησι στο Αμπιτζάν τον Μάρτιο του 1951, και 25 άτομα ήλθαν σε μια ειδική δημόσια ομιλία. Ένα κέντρο μελέτης βιβλίου άρχισε να λειτουργή, που το παρακολουθούσαν τακτικά 12 άτομα.
ΦΘΑΝΟΥΝ ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ ΤΗΣ ΓΑΛΑΑΔ
Τον Ιούλιο του 1951 ο Γαβριήλ και η Φλώρενς Πάτερσον, απόφοιτοι της 16ης τάξεως της Γαλαάδ πήραν άδεια εισόδου στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος και συγκατοίκησαν με τους Σούτερς. Ο Γαβριήλ, ιθαγενής της Χρυσής Ακτής, είχε πριν από χρόνια κάμει Γραφική μελέτη με τον Άλφρεντ Σούτερ βοηθώντας τον να γνωρίση την αλήθεια. Όταν συναντήθηκαν στο διορισμό τους σ’ αυτή την ξένη χώρα, αυτό τους έδωσε μεγάλη χαρά.
Οι καιροί δεν ήσαν εύκολοι γι’ αυτά τα νεαρά ζευγάρια. Ο Γαβριήλ περιγράφει το πώς τακτοποιήθηκαν:
«Όταν φθάσαμε στο Αμπιτζάν, ο Άλφρεντ είχε επεκτείνει το μοναδικό τους δωμάτιο με χοντρά χαρτόνια. Για στέγη του έβαλε χαρτί με πίσσα κι’ εκεί ήταν το μέρος που κοιμόμασταν η Φλώρενς κι’ εγώ. Μέσα σ’ αυτό το καταφύγιο με τη χάρτινη στέγη μαγειρεύαμε και τρώγαμε μαζί. Όταν έβρεχε, ξυπνούσαμε καθώς το νερό διαπερνούσε τη στέγη. Τότε καταφεύγαμε σε μια γωνιά προσπαθώντας να μην ενοχλήσωμε τους αδελφούς που μάς φιλοξενούσαν.»
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ
Τέτοιες δοκιμασίες δεν αποθάρρυναν τους σκαπανείς. Σύντομα η δραστηριότητά τους έφερε πραγματικούς καρπούς. Ο Ρόμπερτ Μάρκιν, απ’ τη Χρυσή Ακτή, είδε ένα αντίτυπο του βιβλίου «Έστω ο Θεός Αληθής» στο γραφείο ενός φίλου του και ρώτησε αν μπορούσε να δανειστή το βιβλίο. Εκείνος αντί να αποχωρισθή το βιβλίο του τού είπε που έμεναν οι Πάτερσον και Σούτερς.
Ο Ρόμπερτ πήγε αμέσως στο μικρό σπίτι δίπλα στη λιμνοθάλασσα. Πήρε το βιβλίο και ο αδελφός Πάτερσον τον συνώδευσε στο σπίτι του, όπου μελέτησαν για δυο ώρες. Το επόμενο πρωινό ο Γαβριήλ προσκάλεσε τον Ρόμπερτ να βγη στο έργο μαζί του για να δη πώς γινόταν το έργο μαρτυρίας. Έτσι, ξεκίνησε ο πρώτος κάτοικος της Ακτής του Ελεφαντόδοντος, που έγινε Μάρτυς του Ιεχωβά. Ο Ρόμπερτ Μάρκιν βαπτίσθηκε, μαζί με δυο άλλα άτομα, στη λιμνοθάλασσα Γκμπόμπο του Αμπιτζάν τον Απρίλιο του 1952.
Σύντομα άρχισαν να γίνωνται συναθροίσεις στο σπίτι του Ρόμπερτ. Αρχικά γίνονταν στα Αγγλικά, με μετάφρασι στα Γαλλικά, στις γλώσσες της Γκάνας, Έουε, Τούι ή σε μια από τις τοπικές γλώσσες ανάλογα με τους παρευρισκομένους. Αρχικά τα μόνα μέλη αυτού του ομίλου ήσαν ξένοι της Ακτής του Ελεφαντόδοντος, άτομα από τη Χρυσή Ακτή, τη Γαλλική Τόγκολαντ και τη Δαχομέη. Μόλις το 1954 βαπτίσθησαν μερικοί ντόπιοι κάτοικοι της Ακτής του Ελεφαντόδοντος.
ΝΟΜΙΚΗ ΔΙΩΞΙΣ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ
Το καλοκαίρι του 1952, αφού πέντε άτομα είχαν αρχίσει να συνεργάζωνται με τους σκαπανείς στο έργο κηρύγματος, κάποιοι κατέδωσαν τους αδελφούς στην αστυνομία. Ο αδελφός Πάτερσον συνελήφθη και έγινε έρευνα στο σπίτι του. Πρέπει να σημειωθή ότι κανένα από τα έντυπα της Εταιρίας δεν είχε άδεια κυκλοφορίας από την κυβέρνησι. Ο Ευρωπαίος διοικητής της Αστυνομίας είπε ότι λυπόταν που θα ασκούσε δίωξι, αλλ’ εφ’ όσον οι άνδρες του είχαν βρη 100 απαγορευμένα έντυπα, θα ήταν υποχρεωμένος να αναφέρη το γεγονός στις αρχές. Ωστόσο, πήρε μερικά βιβλία να τα διαβάση ο ίδιος και έγινε ένας καλός φίλος του αδελφού Πάτερσον.
Οι αδελφοί πήραν κλήσι για να δικασθούν στην κοντινή πόλι Γκραν Μπασάμ, όπου βρισκόταν τότε το Ανώτατο Δικαστήριο. Κατηγορήθηκαν για κατοχή απαγορευμένων εντύπων και επειδή δεν είχαν την «Κάρτα των Αλλοδαπών.»
Ο Άλφρεντ Μπέικερ, υπηρέτης τμήματος στη Χρυσή Ακτή, ήλθε στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος και βρήκε ένα δικηγόρο για τους αδελφούς. Ο δικηγόρος επιχειρηματολόγησε πολύ πειστικά, αλλά το Δικαστήριο πρόβαλε την κυβερνητική διαταγή : «Απαγορεύονται το κήρυγμα και τα έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος.» Οι αδελφοί Πάτερσον και Σούτερ καταδικάσθηκαν με αναστολή σε ποινές από ένα έως έξι μήνες. Επί πλέον τους επιβλήθηκε πρόστιμο 5.000 φράγκων.
Λίγους μήνες αργότερα οι αδελφοί έκαμαν έργο στο Γκραν Μπασάμ. Εκεί στην αγορά βρήκαν να πωλούνται οι εκδόσεις της Εταιρίας, που είχαν κατασχεθή. Η κυβέρνησις προφανώς ενδιαφερόταν τόσο λίγο για το θέμα, ώστε είχε πουλήσει τα κατασχεθέντα έντυπα σ’ έναν έμπορο. Οι αδελφοί αμέσως αγόρασαν πολλά από τα δικά τους τα βιβλία! Ήταν ασφαλώς μια ευλογία, αν σκεφθή κανείς τις δυσκολίες εισαγωγής εντύπων στη χώρα.
ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ
Ταυτόχρονα, η αστυνομία και η Υπηρεσία Μεταναστεύσεως προσπάθησε να απελάση τους σκαπανείς, επειδή δεν είχαν βίζα. Αυτή η ταλαιπωρία συνεχίσθηκε όλο το 1952 και το 1953. Ενόσω προσπαθούσαν να πάρουν μόνιμη βίζα, οι αδελφοί επισκέπτονταν πάρα πολλές κυβερνητικές υπηρεσίες. Ήρθαν σ’ επαφή με ωρισμένα μέλη της κυβερνήσεως, που ασκούσαν επιρροή, μεταξύ των οποίων ο Φελίξ Ουφουέ - Μπουανί και ο Ουεζίν Κουλιμπαλί.
Ο κ. Ουφουέ - Μπουανί, που αργότερα έγινε πρόεδρος της Ακτής του Ελεφαντόδοντος, ήταν τότε πρόεδρος του τοπικού κοινοβουλίου της Ακτής του Ελεφαντόδοντος καθώς και μέλος του κοινοβουλίου στην κυβέρνησι στο Παλαί Μπουρμπόν στο Παρίσι της Γαλλίας. Ο αδελφός Πάτερσον εξήγησε τα προβλήματά του σ’ αυτόν τον επιφανή βουλευτή, που άκουσε με συμπάθεια. Ο κ. Ουφουέ Μπουανί υποσχέθηκε τότε ότι θα φρόντιζε να μείνουν οι αδελφοί στη χώρα. «Η αλήθεια», τόνισε «δεν έχει οποιαδήποτε σύνορα. Είναι σαν ένα πανίσχυρο ποτάμι· βάλτε του εμπόδια και αυτό θα τα υπερπηδήση». Κατόπιν τους παρέπεμψε στον υφιστάμενό του Ουεζίν Κουλιμπαλί, που αργότερα έγινε πολύ φίλος του αδελφού Πάτερσον.
Η κάρτα αλλοδαπών έπρεπε να εκδοθή στο Ντακάρ της Σενεγάλης, την έδρα της κυβερνήσεως της Γαλλικής Δυτικής Αφρικής. Ο κ. Κουλιμπαλί μεσολάβησε και βοήθησε τον αδελφό Πάτερσον να πάρη βίζα. Επίσης κανόνισε να παραταθή η βίζα του αδελφού Πάτερσον μιλώντας προς χάριν του στο Διοικητή της Εθνικής Ασφαλείας. Αυτός ο διοικητής εξήγησε ότι ένας καθολικός ιερέας και ένας Μεθοδιστής λειτουργός είχαν έρθει να τον επισκεφθούν και του είπαν ότι αυτά που κήρυτταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ήσαν καλά για το λαό της Ακτής του Ελεφαντόδοντος. Αλλά ποια ήταν η άποψι του κ. Κουλιμπαλί; Όπως είπε: «Αντιπροσωπεύω το λαό αυτής της χώρας. Εμείς είμαστε ο λαός και συμπαθούμε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και γι’ αυτό τους θέλομε να μείνουν σ’ αυτή τη χώρα.»
ΘΕΤΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΘΕΜΕΛΙΟ
Μετά τη μεσολάβησι του κ. Κουλιμπαλί οι αδελφοί είχαν ένα μέτρο ειρήνης για να συνεχίσουν τη θεόδοτη υπηρεσία τους. Το 1953 έφτασαν ένα ανώτατο όριο ευαγγελιζομένων της Βασιλείας από 17 άτομα. Το Μάρτιο παρηκολούθησαν την Ανάμνησι 85 άτομα.
Ο αδελφός Πάτερσον συνέστησε στην Εταιρία: «Είναι δυνατόν να ιδρυθή μια εκκλησία εδώ, διότι μερικοί από τους ευαγγελιζομένους μπορούν να υπηρετήσουν σαν υπηρέτες». Έτσι, την 1η Απριλίου 1954 σχηματίσθηκε η πρώτη εκκλησία στο Τρίτσβιλλ του Αμπιτζάν.
Οι αδελφοί νοίκιασαν ένα μικρό φορτηγό για να ταξιδεύουν στις αγροτικές περιοχές και να κηρύττουν ψάλλοντας ύμνους της Βασιλείας στη διάρκεια της διαδρομής. Αφού κήρυτταν το πρωί κατόπιν γευμάτιζαν πρόχειρα και έπειτα έδιναν μια δημόσια ομιλία στην αίθουσα ενός σχολείου ή στην αυλή ενός ενδιαφερομένου ατόμου. Μετά, ανέβαιναν στο φορτηγό κουρασμένοι αλλ’ ευτυχισμένοι για να επιστρέψουν στο σπίτι τους ψάλλοντας και πάλι ύμνους! Το 1954 ο μέσος όρος ευαγγελιζομένων κάθε μήνα ήταν 19 άτομα.
ΣΗΜΑΙΝΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ
Ανάμεσα στα σημαντικά γεγονότα του 1955 ήταν η στάσις υπέρ της αληθείας που πήραν δυο σημαίνοντα πρόσωπα στην τοπική εκκλησία. Είναι ενδιαφέρον να λεχθή ότι ο Σαμουήλ Ντενού ήταν ο φίλος εκείνος στο γραφείο του οποίου ο Ρόμπερτ Μάρκιν είχε δει το «Έστω ο Θεός Αληθής». Κι’ αυτός ο Σαμουήλ ωδήγησε τον Ρόμπερτ στον αδελφό Πάτερσον, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να γίνη ο Ρόμπερτ ο πρώτος μαθητής στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος.
Ο Σαμουήλ Ντενού, ήταν ένας από τους ιθύνοντες στην τοπική Μεθοδιστική Εκκλησία. Αυτός και ο πρόεδρος του ομίλου Βιβλικής Εκπαιδεύσεως, ο Εμμανουήλ Κουάκου Γκλάγκο, προσκάλεσαν τον αδελφό Πάτερσον να μιλήση στον εκκλησιαστικό όμιλο. Η ομιλία του είχε καλή απήχησι και άρχισαν πολλές Γραφικές μελέτες με άτομα του ομίλου, μεταξύ των οποίων ο κ. Ντενού και ο κ. Γκλάγκο.
Αυτοί οι δύο σημαίνοντες της τοπικής εκκλησίας γνώρισαν γρήγορα την αλήθεια, αλλ’ όχι χωρίς εναντίωσι. Εκλήθησαν απ’ τους πάστορες της Μεθοδιστικής Εκκλησίας, για να εξηγήσουν γιατί είχαν εγκαταλείψει την προηγούμενη εκκλησία τους και είχαν γίνει Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο Σαμουήλ Ντενού εξήγησε:
«Ξέρετε πολύ καλά ότι είχα περισσότερες από μια συζύγους. Και όμως με διωρίσατε σύμβουλο της εκκλησίας και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θα με βάπτιζαν αν δεν εναρμόνιζα τη ζωή μου με τις Γραφές. Με τη βοήθεια των Μαρτύρων του Ιεχωβά μπόρεσα να γνωρίσω ποιος είναι ο Ιεχωβά και πώς να τον λατρεύω.»
Ο Εμμανουήλ Γκλάγκο τόνισε τις βασικές διαφορές μεταξύ της Μεθοδιστικής Εκκλησίας και των Μαρτύρων του Ιεχωβά. «Στην εκκλησία σας οι απλοί άνθρωποι λατρεύουν και υπακούουν τους κληρικούς παρά τον Θεό,» είπε. «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, που δεν έχουν διάκρισι μεταξύ κληρικών και λαϊκών, λατρεύουν και υπακούουν τον Ιεχωβά Θεό με το να διδάσκουν και να κηρύττουν το ευαγγέλιο της Βασιλείας σαν δούλοι Του.»
Ένας κληρικός απάντησε ότι και στους δυο τους θα επιτρεπόταν να γυρίσουν πίσω και να κηρύττουν στην εκκλησία. Αλλ’ ο Εμμανουήλ απάντησε: «Τι θα κηρύττω; Πάλι τα ίδια τα παλιά—αθανασία της ανθρώπινης ψυχής, πύρινο άδη μετά θάνατον, τη ‘μυστηριώδη Τριάδα’ και τα λοιπά; Όχι, δεν το θέλω αυτό. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, απ’ τις διδασκαλίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ότι αυτές οι δοξασίες της Εκκλησίας είναι εσφαλμένες και παρμένες απ’ την ειδωλολατρία.»
Η συζήτησις συνεχίστηκε πάνω από δύο ώρες, αλλ’ οι πάστορες έφυγαν χωρίς να έχουν ξανακερδίσει τα μέλη τους. Ο Σαμουήλ Ντενού αμέσως μετά διέθεσε το σπίτι του για Αίθουσα Βασιλείας. Με τον καιρό αυτό έγινε το σπίτι των περισσοτέρων απ’ τους ιεραποστόλους που διωρίσθηκαν στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος.
Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΤΟΥ 1955 ΣΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΚΤΗ
Το σημαντικώτερο γεγονός του 1955 ήταν αναμφίβολα η συνέλευσις στην Άκκρα της Χρυσής Ακτής, από 17-20 Νοεμβρίου. Είκοσι πέντε άτομα από την Ακτή του Ελεφαντόδοντος την παρακολούθησαν, ταξιδεύοντας πότε με πλοιάριο πότε με φορτηγό. Στα σύνορα ο Αδελφός Πάτερσον βγήκε από το πλοιάριο και είπε στους αρμόδιους των συνόρων ότι αυτοί ήσαν πολίτες του «Νέου Κόσμου» και πήγαιναν να παρακολουθήσουν μια συνέλευσι συμπολιτών τους στην Άκκρα. Το πλοιάριο επετράπη να περάση χωρίς να ενοχληθή κανείς απ’ τους αδελφούς.
Τελικά ο όμιλος έφθασε στην Άκκρα. Στο χώρο της συνελεύσεως τι θαυμαστό θέαμα είδαν τα μάτια τους! Είχαν δει το πολύ 100 άτομα στις Χριστιανικές τους συναθροίσεις. Αλλ’ εδώ ήσαν 7.000 άτομα την πρώτη μέρα και 14.331 στη δημόσια ομιλία! Οι Σούτερς, που είχαν αρχίσει το έργο στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος, τώρα έμειναν στη Χρυσή Ακτή. Ωστόσο, οι υπόλοιποι αδελφοί απ’ την Ακτή του Ελεφαντόδοντος επέστρεψαν με νέες δυνάμεις για να συνεχίσουν το έργο του κηρύγματος.
ΕΝΑΡΞΙΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΣΤΟ ΜΠΟΥΑΚΕ
Μέχρι το 1955 η μαρτυρία είχε περιορισθή στο Αμπιτζάν και τις γύρω του περιοχές. Μολονότι μερικοί είχαν κηρύξει στους συγγενείς τους σε άλλα μέρη, κανείς δεν φρόντιζε αυτά τα άτομα τακτικά. Όμως, μετά τη συνέλευσι της Άκκρα, ο Ρόμπερτ Μάρκιν διωρίστηκε απ’ τους εργοδότες του στο Μπουακέ, τη δεύτερη σε μέγεθος πόλι της Ακτής του Ελεφαντόδοντος.
Αρχικά ο Ρόμπερτ ανησυχούσε για το πώς θα τα κατάφερνε, έτσι απομονωμένος απ’ τους αδελφούς. Αλλ’ ο Αδελφός Πάτερσον του είπε: «Όταν φθάσης εκεί, μην πιάσης μικρό σπίτι, πιάσε ένα μεγάλο. Κατόπιν θα μπορής να κάνης συναθροίσεις μέσα σ’ αυτό για όλα τα ενδιαφερόμενα άτομα που θα έρχωνται.»
Μόλις έφθασε στο Μπουακέ, ο Ρόμπερτ διεπίστωσε ότι ο ανεψιός του τού είχε ήδη βρει σπίτι, ένα μικρό σπίτι. Έτσι, πιστός στις οδηγίες του Αδελφού Πάτερσον, ο Ρόμπερτ το απέρριψε και βρήκε ένα άλλο αρκετά μεγάλο για να στεγάση τη μελλοντική εκκλησία. Πολύ σύντομα στο έργο κηρύγματος συνάντησε μια οικογένεια Μουσουλμάνων. Είκοσι απ’ αυτούς άρχισαν να τον επισκέπτωνται για συζητήσεις. Σε μικρό χρονικό διάστημα αρκετά άτομα στην πόλι έδειχναν ενδιαφέρον. Σ’ όλη τη χώρα το 1956 υπήρχαν κατά μέσον όρο 53 άτομα που συμμετείχαν στο κήρυγμα της Βασιλείας.
ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙΟΔΕΥΟΝΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
Τον Οκτώβριο του 1957 άρχισαν επισκέψεις από ένα περιοδεύοντα επίσκοπο. Ο Γουίλλιαμ Τ. Ντάρκο απ’ τη Χρυσή Ακτή (που εκείνο το έτος μετωνομάσθηκε σε Γκάνα) υπηρέτησε την εκκλησία στο Αμπιτζάν και το μικρό όμιλο των απομονωμένων ευαγγελιζομένων στο Μπουακέ. Εκείνη την εποχή υπήρχαν επίσης απομονωμένοι ευαγγελιζόμενοι στη Νταλόα, στο Ντιμπόκρο, στο Γκραν Μπασάμ και στο Κουμάσι, ένα απομακρυσμένο προάστιο του Αμπιτζάν. Το Δεκέμβριο του 1957 ο Αδελφός Πάτερσον διωρίσθηκε επίσκοπος περιοχής. Τον επόμενο χρόνο 16 άτομα από το Μπουακέ έδιναν δελτίο έργου.
ΕΝΑΣ ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΚΑΠΑΝΕΥΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΜΠΟΥΑΚΕ
Ο Δανιήλ Κέμπο, ένας Νιγηριανός ειδικός σκαπανεύς που ζούσε στη Γκάνα, ήλθε στο Μπουακέ τον Σεπτέμβριο του 1958 για να υπηρετήση. Έφθασε μετά από δυο μέρες ταξίδι με κάρρο, σκεπασμένος με κόκκινη σκόνη, κουρασμένος, αλλ’ ευτυχισμένος που βρήκε τους αδελφούς του. Την άλλη μέρα, συνοδευόμενος από ένα ντόπιο αδελφό, πήγε στο αστυνομικό τμήμα να δηλώση την παρουσία του στην πόλι.
Η αστυνομία αμέσως κατέσχε τα έντυπα του Δανιήλ και κράτησε και τους δυο για μερικές ώρες. Οι αδελφοί ρωτήθηκαν πολλά πράγματα για τις δραστηριότητές τους και, τρεις μήνες αργότερα, τους κάλεσαν να δικασθούν. Ο δικαστής επέβαλε πρόστιμο 2.500 φράγκων στον καθένα.
Οι Αφρικανοί κατώτεροι υπάλληλοι, όμως, διέκειντο συμπαθώς και είπαν στους αδελφούς να μην πληρώσουν το πρόστιμο. Τους είπαν ακόμη ότι αν τους έστελναν να εισπράξουν το πρόστιμο θα έλεγαν πως δεν μπόρεσαν να βρουν τους αδελφούς. Αυτή η εμπειρία πολύ καλά απεικονίζει την επίσημη θέσι έναντι των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκείνη την εποχή. Παρ’ ό,τι συνέβη, ο Δανιήλ δεν αποθαρρύνθηκε, και άρχισε να κηρύττη στο Μπουακέ.
ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ
Το 1958 υπήρχαν ακόμη ελάχιστοι ντόπιοι που είχαν δεχτή την αλήθεια στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Οι περισσότεροι αδελφοί αρχικά προέρχονταν από το Τόγκο και τη Δαχομέη (σημερινή Μπενίν) κι’ έτσι συχνά αποκαλούσαν τη θρησκεία μας Δαχομεϊνή. Ένας αδελφός είπε ότι οι άνθρωποι συχνά τον θεωρούσαν εσφαλμένα Δαχομεϊνό μόνο και μόνο επειδή ήταν Μάρτυς.
Κατόπιν, το 1958, ξέσπασαν ταραχές με επίκεντρο τους ξένους που ζούσαν στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Έγιναν οχλαγωγίες και πολλοί ταλαιπωρήθηκαν. Η κατάστασις χειροτέρεψε μέχρι στο σημείο που η κυβέρνησις να μην εγγυάται πια την ασφάλεια των Τογκολέζων ή των Δαχομεϊνών πολιτών που ζούσαν στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Έτσι, τους είπαν να γυρίσουν στις πατρίδες τους.
Κανένας αδελφός δεν σκοτώθηκε στις οχλαγωγίες, αλλά η ζωή τους κινδύνεψε, όπως και η ζωή πολλών άλλων ξένων. Έτσι, υπακούοντας στο κυβερνητικό διάταγμα, πολλοί αδελφοί εγκατέλειψαν τη χώρα. Σαν αποτέλεσμα τούτου, η Ακτή του Ελεφαντόδοντος έχασε περίπου 25 διαγγελείς της Βασιλείας, που ήταν καρπός μόχθων δύο ετών. Δεδομένου ότι πολλοί απ’ αυτούς είχαν θέσι ευθύνης στην εκκλησία, η απώλειά τους ήταν πολύ αισθητή.
Το ερώτημα τώρα ήταν, θα στέκονταν οι ντόπιοι αδελφοί με τις δικές τους δυνάμεις; Η απάντησις φυσικά ήταν, Ναι! Ο Αδελφός Πάτερσον άρχισε αμέσως να τους εκπαιδεύη να αναλάβουν ευθύνες στην εκκλησία του Αμπιτζάν ώστε να μπορούν να τη φροντίζουν όταν εκείνος θα επισκεπτόταν απομονωμένους ευαγγελιζομένους. Το έργο κηρύγματος συνεχίστηκε και, με τον καιρό, νέοι μαθητές άρχισαν να αντικαθιστούν όσους έφυγαν λόγω των οχλαγωγιών. Ωστόσο ο μέσος όρος ευαγγελιζομένων έπεσε από 60 το 1958 με 46 το 1959 λόγω των αναχωρήσεων.
ΒΟΗΘΗΣΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΙ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Εκείνη την εποχή ο Μπλαιζ Μπλέη, που εργαζόταν στο αεροδρόμιο του Αμπιτζάν, πήρε μια Γαλλική «Σκοπιά». Επειδή του άρεσαν αυτά που διάβασε, έγραψε και ζήτησε περισσότερες πληροφορίες. Τελικά, ο Αδελφός Πάτερσον πήρε τη διεύθυνσί του και τον επισκέφθηκε. Άρχισε μια Γραφική μελέτη και το Μάρτιο του 1959 ο Μπλαιζ βρισκόταν ανάμεσα στους 20 συνέδρους απ’ την Ακτή του Ελεφαντόδοντος που ταξίδεψαν στο Κουμάσι της Γκάνα, για να παρακολουθήσουν τη συνέλευσι Το Θείον Θέλημα. Τι συγκινητικό που ήταν γι’ αυτόν να βρίσκεται μέσα σ’ ένα πλήθος 13.754 ατόμων που πήραν συμβουλές και ενθάρρυνσι απ’ το Λόγο του Θεού!
Επειδή ο Μπλαιζ ζούσε στο προάστιο του Αμπιτζάν Πορτ-Μπουέ, κάπου 10 χιλιόμετρα από τον τόπο συναθροίσεως, του ήταν δύσκολο να παρευρίσκεται τρεις φορές την εβδομάδα. Έτσι ο Αδελφός Μπλέη συγκέντρωσε άλλα ενδιαφερόμενα άτομα που έμεναν στην περιοχή του και κανόνισε να έχουν τακτικές συναθροίσεις εκεί. Έτσι σχηματίσθηκε ο πυρήνας της Εκκλησίας του Πορτ-Μπουέ.
Τον Ιούνιο του 1959 έγινε η πρώτη συνέλευσις περιοχής στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος με 62 παρευρεθέντας. Έξι μήνες αργότερα μια άλλη συνέλευσις έγινε στο Αμπιτζάν. Σ’ αυτή την περίπτωσι 153 άτομα είχαν τη χαρά να παρακολουθήσουν την ταινία της Εταιρίας για τις συνελεύσεις Το Θείον Θέλημα.
ΣΤΑΘΕΡΗ ΠΡΟΟΔΟΣ
Ο Δανιήλ Κέμπο, ο ειδικός σκαπανέας στο Μπουακέ, μετατέθηκε στην πόλι Γκανιόα στα δυτικά της χώρας. Εκεί συναντήθηκε με έναν άλλο ειδικό σκαπανέα απ’ τη Γκάνα, τον Αβραάμ Αμπονσά. Δεν πέρασε πολύς καιρός κι’ ένας δραστήριος όμιλος είχε σχηματισθή. Τους αδελφούς επισκέφτηκε ο επίσκοπος περιοχής από τη Γκάνα, ο Έρνεστ Φουνκ, που πρόβαλε μια ταινία της Εταιρίας που την είδαν αρκετές εκατοντάδες άτομα εκεί. Ένας Μουσουλμάνος φύλαρχος στη Γκανιόα με καλωσύνη δάνεισε τα δικά του ηχητικά εξαρτήματα για την προβολή, και μάλιστα έστειλε έναν απ’ τους άνδρες του για να τα χειρίζεται.
Τα διάσπαρτα προάστια του Αμπιτζάν έπαιρναν επίσης τη μαρτυρία τους. Εκτός απ’ τις συναθροίσεις του ομίλου στο Πορτ - Μπουέ, άρχισαν να διεξάγωνται συναθροίσεις και στην περιοχή Κουμάσι της πόλεως. Η πόλις του Γκραν Μπασάμ, κάπου 40 χιλιόμετρα νότια του Αμπιτζάν στην παραλία, έπαιρνε επίσης τη μαρτυρία της. Σήμερα ανθεί εκεί μια εκκλησία 30 ευαγγελιζομένων.
Όλοι αυτοί οι όμιλοι υποβοηθούνταν από ειδικούς σκαπανείς που έρχονταν απ’ τη Γκάνα: τον Τζώρτζ Κουάκυε στο Κουμάσι και τον Ιάκωβο Χάκμαν στο Γκραν Μπασάμ. Ο Δαβίδ Αντού-Μανού διωρίσθηκε επίσκοπος περιοχής στη θέσι του Αδελφού Πάτερσον, επειδή οι Πάτερσονς είχαν μετατεθή στη Γκάνα. Έτσι το υπηρεσιακό έτος 1961 τελείωσε μ’ ένα θαυμάσιο ανώτατο όριο 121 διαγγελέων της Βασιλείας.
ΕΝΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΕΣ ΤΑΞΙΔΙ
Το 1962 άρχισε με την περιφερειακή συνέλευσι στην Άκκρα της Γκάνας που την παρακολούθησε ένας όμιλος αδελφών από την Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Ο όμιλος αυτός ταξίδεψε κατά μήκος των ακτών, διασχίζοντας τις λιμνοθάλασσες στα σύνορα, και από κει και πέρα με κάρρο στην πόλι. Μ’ αυτό το συγκοινωνιακό μέσον διακινδυνεύει λίγο κανείς γιατί οι οδηγοί τους συχνά έχουν μια μοιρολατρική άποψι για τη δουλειά τους. «Αν είναι θέλημα Θεού να πάμε από δω εκεί, τίποτα δεν μπορεί να μάς σταματήση,» λένε, και οδηγούν ανάλογα! Έτσι συχνά γίνονται ατυχήματα και, αλλοίμονο, κι’ αυτό το ταξίδι δεν αποτέλεσε εξαίρεσι.
Στα σύνορα με τη Γκάνα, κοντά στο Τακοράντι, το κάρρο ξέφυγε απ’ το δρόμο και αναποδογύρισε. Ένας αδελφός που κοιμόταν τινάχτηκε μέσα σε κάτι καλαμιές. Μετά από κάμποσα λεπτά αγωνιώδες ψάξιμο οι αδελφοί τον βρήκαν εκεί, άθικτο! Κανένας αδελφός δεν πληγώθηκε σοβαρά, αν και αρκετοί απ’ τους άλλους επιβάτες τραυματίστηκαν σοβαρά. Αφού τους περιποιήθηκαν σ’ ένα νοσοκομείο για τα μικροτραύματα και διανυκτέρευσαν στα σπίτια ντόπιων αδελφών, συνέχισαν μέχρι τη συνέλευσι την επόμενη μέρα, και την απήλαυσαν στο πλήρες!
ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ ΣΤΟ ΜΠΟΥΑΚΕ
Σε μια συνέλευσι περιοχής στο Μπουακέ το 1962 ένα ατυχές περιστατικό επέδρασε αρνητικά στην πρόοδο του κηρύγματος της Βασιλείας για κάμποσα χρόνια. Την πρώτη βραδυά παρευρέθηκαν 182 άτομα. Αργότερα, στη διάρκεια της συνελεύσεως ήλθε ένα αποκομμένο άτομο και προκάλεσε αναστάτωσι. Ενώ τον συγκρατούσαν, ξαφνικά έπεσε στο έδαφος και φάνηκε να παθαίνη επιληψία. Εκείνη τη στιγμή έφτασε και η αστυνομία που είχε ειδοποιηθή. Φρόντισαν να μεταφερθή στο νοσοκομείο όπου και πέθανε.
Πρέπει να σημειωθή ότι οι άνθρωποι εδώ συνήθως δεν δέχονται ότι ο θάνατος οφείλεται σε φυσιολογικά αίτια. Ακόμη κι’ ένα θάνατο από γηρατειά μπορεί να τον αποδώσουν σε μάγια ή δηλητηρίασι. Έτσι και σ’ αυτή την περίπτωσι, το ότι αυτό το άτομο ήταν γνωστό σαν άρρωστο και είχε προειδοποιηθή απ’ το γιατρό του να μην εξάπτεται και να μη θυμώνη, δεν το έλαβαν καθόλου υπ’ όψιν τους οι συγγενείς του. Πίστευαν ακράδαντα ότι είχε δολοφονηθή, έστω κι’ αν το νοσοκομείο ανακοίνωσε ότι είχε πεθάνει από καρδιακή προσβολή!
Λόγω των σχετικών κατηγοριών τελικά φυλακίστηκαν εννέα αδελφοί. Πέντε απ’ αυτούς αφέθηκαν ελεύθεροι λίγες μέρες αργότερα, αλλά οι άλλοι τέσσερις κατηγορήθηκαν επίσημα για φόνο. Μετά από τέσσερις μήνες φυλακή, τρεις ακόμη αφέθηκαν ελεύθεροι· οι αυτοψίες κατηγορηματικά έδειξαν την αθωότητά τους. Ο τέταρτος απ’ τους φυλακισμένους αδελφούς κρατήθηκε λίγο ακόμη για τη δική του ασφάλεια, όπως είπαν, επειδή οι συγγενείς του νεκρού ζητούσαν εκδίκησι.
Ενόσω ήσαν στη φυλακή οι αδελφοί έδωσαν άφοβα μαρτυρία. Οι ντόπιοι Αντβεντιστές της Έβδομης Ημέρας έπαψαν να επισκέπτωνται τη φυλακή επειδή έπρεπε να απαντούν στις ερωτήσεις των αδελφών ενώπιον όλων των φυλακισμένων. Επετράπη να δίνουν οι αδελφοί δημόσιες ομιλίες στη φυλακή και πριν αποφυλακιστούν 30 άτομα τις παρακολουθούσαν τακτικά. Επίσης διεξάγονταν τακτικά κι’ άλλες συναθροίσεις και δυο απ’ τους φυλακισμένους άρχισαν να παίρνουν τη θέσι τους υπέρ της αληθείας.
ΟΙ αδελφοί τελικά απαλλάχτηκαν από κάθε κατηγορία, αλλά το περιστατικό αυτό είχε δημιουργήσει προβλήματα για πολλά χρόνια. Ο όμιλος στη Γκανιόα, που τον αποτελούσαν κυρίως οι συγγενείς του νεκρού, διαλύθηκε μετά από λίγο. Και η εκκλησία στο Μπουακέ διασκορπίσθηκε, επίσης, επειδή για πολύν καιρό μετά ήταν πολύ επικίνδυνο να εμφανίζωνται οι αδελφοί στην πόλι.
ΚΑΤΑΦΘΑΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΒΟΗΘΕΙΑ
Το Σεπτέμβριο του 1962, ο Αδελφός και η Αδελφή Σίμμονς, ιεραπόστολοι που είχαν απελαθή απ’ την Αϊτή, έφθασαν στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Τον επόμενο μήνα έγινε μια συνέλευσις στο Αμπιτζάν που την παρακολούθησαν κατ’ ανώτατο όριο 108 άτομα και ο μικρότερος αυτός αριθμός ήταν συνέπεια των πρόσφατων αναταραχών. Παρών ήταν και ο Χέρμπερτ Τζέννινγκς, επίσκοπος του τμήματος της Γκάνα, που πίστευε ότι αν υπήρχαν περισσότεροι ιεραπόστολοι, θα συντελούσαν σε μεγαλύτερη σταθεροποίησι στη χώρα. Έτσι διωρίσθηκαν εδώ ο Αδελφός και η Αδελφή Ένεβολντσεν της 37ης τάξεως Γαλαάδ, που έφθασαν στο Αμπιτζάν τον Ιανουάριο του 1963. Μερικούς μήνες αργότερα, ο Κοσμάς Κλέβορ, ειδικός σκαπανέας, στάλθηκε από τη Γκάνα.
Μόλις έφτασε ο Αδελφός Κλέβορ με έκπληξί του παρατήρησε ότι έγινε δεκτός απ’ τους αδελφούς με πολλή καχυποψία, και αναρωτιόταν γιατί. Αλλ’ όταν ο Κοσμάς ανάφερε τα ονόματα των ιεραποστόλων αδελφών που είχε έρθει να βρη, τα πρόσωπα των αδελφών έλαμψαν. Του εξήγησαν ότι μόλις πριν από λίγα λεπτά μιλούσαν μ’ έναν απατεώνα, κάποιον που ισχυριζόταν ότι ήταν Μάρτυς από ξένη χώρα. Οι αδελφοί είχαν φοβηθή μήπως κι’ ο Κοσμάς έκανε το ίδιο τέχνασμα!
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΟΙΚΗΜΑΤΑ
Τον Ιανουάριο του 1964 οι ιεραπόστολοι έφυγαν απ’ το διαμέρισμα που έμεναν στο σπίτι του Σαμουήλ Ντενού. Η Αίθουσα Βασιλείας ήδη στεγαζόταν στο μεγάλο του σπίτι που ήταν στον κεντρικό δρόμο του Τρίτσβιλλ. Με τον καιρό εγκαταστάθηκαν εδώ 15 ιεραπόστολοι. Το μέρος αυτό είχε σαφή πλεονεκτήματα έναντι του προηγούμενου, μολονότι κι’ αυτό είχε τα μειονεκτήματα του.
Ένα απ’ τα σοβαρότερα ήταν το γεγονός ότι το σπίτι βρισκόταν ακριβώς σ’ ένα σταυροδρόμι, δίπλα στα φανάρια της τροχαίας, και ο θόρυβος των αυτοκινήτων ήταν πολύ ενοχλητικός. Επί πλέον, ένας άνδρας με τις τέσσερις γυναίκες του έμενε στη διπλανή πόρτα και σχεδόν κάθε πρωί οι ιεραπόστολοι ξυπνούσαν τα χαράματα απ’ τις κραυγές της νεώτερης που την έδερνε η μεγαλύτερη. Αργότερα, όταν αυτό το κτίριο κατεδαφίστηκε και στη θέσι του χτίστηκε ένα καινούργιο, όλοι ανάσαναν με ευχαρίστησι. Αλλά τότε ανακάλυψαν ότι στο νέο κτίριο στεγαζόταν κι’ ένα νάιτ-κλαμπ, και οι κραυγές απ’ αυτό συχνά ήσαν πιο ανυπόφορες!
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ 1964
Το έτος είχε ένα καλό ξεκίνημα με μια συνέλευσι περιοχής στην περιοχή Κουμάσι του Αμπιτζάν που την παρακολούθησαν 152 άτομα. Εδώ, στη διάρκεια του 1964, σχηματίσθηκε η δεύτερη εκκλησία του Αμπιτζάν. Ο Τζωρτζ Κουάκυε έκαμε μια ομιλία στη συνέλευσι για την αξία του θάρρους. Τη στιγμή που αναφερόταν στα λόγια του Ιησού ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε εκείνους που μπορούν να αποκτείνουν το σώμα αλλ’ όχι την ψυχή, εμφανίσθηκε ένα φίδι πάνω στο βήμα. Αναστατωμένος απ’ τις τρομαγμένες χειρονομίες των αδελφών στην πρώτη σειρά, ο Τζωρτζ έφυγε τρέχοντας στο πίσω μέρος της αίθουσας. Αφού μερικοί αδελφοί σκότωσαν και απομάκρυναν το φίδι, ο Τζωρτζ ξαναεμφανίστηκε κάπως σαστισμένος, για να συνεχίση την ομιλία του από εκεί που είχε σταματήσει!
Λίγο αργότερα, το Μάρτιο, έγινε μια περιφερειακή συνέλευσις στο Αμπιτζάν στο Πολιτιστικό Κέντρο του Τρίτσβιλλ. Επειδή έγιναν καταγγελίες ότι επρόκειτο για μια παράνομη σύναξι, η αστυνομία τη διέκοψε. Πήραν στο τμήμα αρκετούς απ’ τους αδελφούς που είχαν μέρος στο πρόγραμμα, όπου τους είπαν ότι δεν επιτρεπόταν να κάνουν συνελεύσεις δημοσίως εφόσον το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν αναγνωριζόταν στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Ωστόσο, η συνέλευσις συνεχίστηκε με επιτυχία στην Αίθουσα Βασιλείας του Τρίτσβιλλ. Στη διάρκεια του 1964 έφθασαν ένα ανώτατο όριο από 143 ευαγγελιζομένους, που ήταν και το μεγαλύτερο στην ιστορία της χώρας.
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙ
Οι αδελφοί αποφάσισαν να πληροφορηθούν αν θα ήταν δυνατόν ν’ αναγνωρισθή το έργο της Εταιρίας Σκοπιά. Εφόσον η Ακτή του Ελεφαντόδοντος ήταν τώρα μια ανεξάρτητη χώρα της Αφρικής, πίστευαν ότι οι προσπάθειες αυτές θα ήσαν τώρα πιο επιτυχείς από πριν. Έτσι, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά έστειλε μια επιστολή στον πρόεδρο της Ακτής του Ελεφαντόδοντος στις 14 Σεπτεμβρίου 1964, με την οποία ζητούσε νομική αναγνώρισι του έργου.
Στο μεταξύ το έργο κηρύγματος συνεχιζόταν. Μάλιστα, τον Μάιο του 1965 έγινε άλλη μια συνέλευσι περιοχής, αυτή τη φορά στο Γκραν Μπασάμ, μ’ ένα θαυμάσιο αριθμό 200 παρευρεθέντων στη δημόσια ομιλία, αλλ’ αργότερα, στις 3 Ιουνίου 1965, η κυβέρνησις δημοσίευσε ότι δεν δίνει άδεια στους Μάρτυρες του Ιεχωβά να συνεχίσουν τη δράσι τους στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος.
Άλλαξε αυτό σε τίποτε τα πράγματα; Όχι πάρα πολύ, τουλάχιστον στην αρχή. Ακόμη και πριν απ’ αυτή την απόφασι της κυβερνήσεως το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν αναγνωριζόταν στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Παρ’ όλ’ αυτά, όμως, δεν είχε ζητηθή απ’ τους ιεραποστόλους να εγκαταλείψουν τη χώρα, ούτε είχαν απαγορευθή οι συναθροίσεις. Οι συναθροίσεις στο Τρίτσβιλλ, για παράδειγμα, γίνονταν στην Αίθουσα Βασιλείας που διακρινόταν καθαρά με μια μεγάλη επιγραφή. Ο μόνος συμβιβασμός με την τελευταία απόφασι ήταν ότι οι αδελφοί τώρα έκλειναν τα παράθυρα στη διάρκεια των συναθροίσεων, παρά το τροπικό κλίμα.
Όλως περιέργως, τέσσερις καινούργιοι ιεραπόστολοι πήραν άδεια παραμονής στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Κι’ αυτό μολονότι ήταν σαφές ότι ήσαν ιεραπόστολοι της απαγορευμένης Εταιρίας! Έτσι οι απόφοιτοι της Γαλαάδ Τζόζεφ και Μάρτσια Κρώφορντ, και Τζόζεφ και Λίλλη Χάινς, έφθασαν στις 4 Νοεμβρίου 1965. Δεν γνώριζαν τους περιορισμούς στο έργο—δεν τους πληροφόρησαν σχετικά. Έτσι άρχισαν την υπηρεσία μ’ ενθουσιασμό, κι’ ένας ιεραπόστολος τον πρώτο μήνα έδωσε 300 περιοδικά.
ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΙΣ
Λίγο μετά, όμως, άρχισαν σοβαρές δυσκολίες. Ο Δανιήλ Κέμπο φυλακίστηκε στο Κουμάσι την 1η Ιανουαρίου 1966. Έμενε στην αυλή κάτω απ’ το σπίτι των ιεραποστόλων στο Κουμάσι. Όταν οι νέοι ιεραπόστολοι που έμεναν εκεί πρόσεξαν ότι η πόρτα του Δανιήλ είχε μείνει κλειδωμένη για δύο συνεχείς νύχτες, άρχισαν να τον αναζητούν. Φαντασθήτε την έκπληξί τους όταν ανακάλυψαν ότι είχε φυλακισθή γιατί κήρυττε μια απαγορευμένη θρησκεία!
Οι ιεραπόστολοι πήγαν στο σπίτι βιαστικά και κατέβασαν την επιγραφή απ’ την Αίθουσα Βασιλείας, που βρισκόταν στον όροφο κάτω απ’ το σπίτι των ιεραποστόλων. Μάλιστα ετοίμασαν και τις βαλίτσες τους για πιθανή απέλασι απ’ τη χώρα. Τελικά, όμως, κατάλαβαν ότι τα πράγματα δεν ήσαν τόσο σοβαρά. Ωστόσο, από τότε και έπειτα ήσαν λίγο περισσότερο προσεκτικοί στον τρόπο που έκαναν το κήρυγμά τους.
Μερικούς μήνες αργότερα, στις 5 Ιουνίου, η αστυνομία προέβη σε περαιτέρω ενέργειες. Πήγαν στην Αίθουσα Βασιλείας στο Κουμάσι και συνέλαβαν τον επίσκοπο εκκλησίας Τζωρτζ Κουάκυε μαζί με δυο άλλους αδελφούς. Πήραν μαζί τους τον πίνακα ανακοινώσεων, το εδάφιο του έτους, έντυπα και άλλα πράγματα. Την άλλη μέρα, όταν δυο αδελφοί, ο Σαμουήλ Άττιου και ο Έρνεστ Νόμελ, πήγαν να επισκεφθούν τους φυλακισμένους αδελφούς, τούς συνέλαβαν κι’ αυτούς επίσης αμέσως.
Έχοντας βρη το όνομα του Ρόμπερτ Λάσμε στον πίνακα ανακοινώσεων, οι αστυνομικοί πήγαν σπίτι του να τον συλλάβουν. Την ίδια εκείνη στιγμή γινόταν συνάθροισι εκεί. Όμως, η αδελφή Λάσμε, που ήταν φύλακας στην πόρτα, είδε τους αστυνομικούς να πλησιάζουν κι’ έδωσε σήμα. Όλοι εκτός από τρεις αδελφούς μπόρεσαν να ξεφύγουν. Αυτοί οι τρεις έτρεξαν στο υπνοδωμάτιο και χώθηκαν στο κρεββάτι. Δύο αστυνομικοί έρριξαν μέσα μια σύντομη ματιά αλλά δεν είδαν κανένα. Όταν πήγαν να ψάξουν στο πίσω μέρος του σπιτιού, οι τρεις αδελφοί μπόρεσαν κι’ έφυγαν!
Ωστόσο, έξι αδελφοί στο Κουμάσι ήσαν στη φυλακή και οι ιεραπόστολοι δεν επιτρεπόταν να τους επισκεφτούν. Όμως, επέτρεψαν σε μια αδελφή να τους φέρνη φαγητό κι’ αυτή μπόρεσε να τους δώση κρυφά δυο Γραφές. Κάθε βράδυ οι αδελφοί έκαναν συνάθροισι και έψαλλαν ύμνους της Βασιλείας. Οι άλλοι φυλακισμένοι στο τμήμα αυτό των φυλακών, μερικοί απ’ τους οποίους παρακολουθούσαν αυτές τις συναθροίσεις, έλεγαν, «Ο Θεός είναι μαζί μας σ’ αυτό το τμήμα.» Τους άρεσε πάρα πολύ ν’ ακούνε τους αδελφούς να ψάλλουν.
Όταν οι αδελφοί τελικά ωδηγήθηκαν στο δικαστήριο, ο εισαγγελέας είπε ότι δεν ήταν απαγορευμένη η γνώσις ή η διδασκαλία της Βίβλου στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος αλλ’ απαγορευόταν η διάδοσις των ιδεών των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Δεν διευκρίνισε όμως σε τι διέφεραν αυτές. Οι αδελφοί δικάστηκαν με αναστολή και διατάχθηκαν να πληρώσουν πρόστιμο ύψους συνολικά 350.000 φράγκων. Αργότερα το εφετείο αναίρεσε τα πρόστιμα. Οι αδελφοί επέστρεψαν στο Κουμάσι και συνέχισαν να κηρύττουν και να συναθροίζωνται όπως πριν.
Όμως αυτό το περιστατικό δεν ήταν και το μοναδικό. Ο Λώρενς Λάμπερτ συνελήφθη επίσης. Στην αστυνομία τον κακομεταχειρίσθηκαν όταν τον ανέκριναν πολλές ώρες. Προσπαθούσαν να μάθουν τα ονόματα όλων των αδελφών της περιοχής ώστε κι’ αυτούς να τους συλλάβουν. Αλλ’ ο αδελφός Λώρενς απαντούσε: «Γνωρίζει ο ιερέας όλα τα ονόματα των ατόμων που παρακολουθούν τη Λειτουργία στην Εκκλησία του;» Δεν μπόρεσαν να του αποσπάσουν ονόματα.
Ένα άλλο περιστατικό δείχνει τη στάσι που γενικά τηρούσαν οι αρχές της χώρας απέναντι στους Μάρτυρες του Ιεχωβά εκείνη την εποχή. Ένας Νιγηριανός, που δεν ήταν Μάρτυς, κλείσθηκε στη φυλακή γιατί είχε γράψει με μπογιά το όνομα «Ιεχωβά» στο φορτηγό του. Τον άφησαν ελεύθερο μόνο όταν μπόρεσε να πείση τις αρχές ότι δεν ήταν Μάρτυς.
ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΙ ΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΩΣ
Τώρα έγινε φανερό ότι θα ήταν δύσκολο να προοδεύση το έργο όσο ίσχυε η απαγόρευσις. Έτσι όλες οι προσπάθειες τώρα συγκεντρώθηκαν με στόχο την κατάργησί της. Οι ιεραπόστολοι Τζόζεφ Χάινς και Τζόζεφ Κρώφορντ μπόρεσαν να γίνουν δεκτοί για ακρόασι απ’ τον Υπουργό Εσωτερικών κ. Νάνλο Μπαμπά και τον Γάλλο βοηθό του κ. Κριστιάν Μπλο. Εκπρόσωποι της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών μεσολάβησαν επίσης, υπέρ της Εταιρίας.
Η Εταιρία Σκοπιά επίσης ετοίμασε μια 13σέλιδη έκθεσι τον Απρίλιο του 1968 που εξηγούσε τη θέσι μας στο θέμα της ουδετερότητας. Η έκθεσις καθιστούσε σαφές ότι δεν αποθαρρύναμε τους ανθρώπους απ’ την εκτέλεσι των πολιτικών τους υποχρεώσεων, αλλ’ αντίθετα δίναμε έμφασι στη σπουδαιότητα της υπακοής των πολιτών στις αρχές. Επίσης βρήκαν αντίγραφα επισήμων εγγράφων που έδειχναν ότι το έργο μας αναγνωριζόταν νομικά σε άλλες χώρες της Δυτικής Αφρικής. Αυτά τα έγγραφα μαζί με μια επιστολή με ημερομηνία 18 Μαΐου 1967 παραδόθηκαν στον Πρόεδρο Φελίξ Ουφουέ-Μπουανί. Αργότερα έγινε γνωστό ότι αυτός διάβασε την επιστολή, επιδοκίμασε το περιεχόμενό της και την παρέπεμψε στον Υπουργό Εσωτερικών.
Σχεδόν αμέσως στάλθηκαν τέσσερις αδελφοί για να επισκεφθούν τον Υπουργό Εσωτερικών κ. Νάνλο Μπαμπά. Επειδή την εταιρία συνήθως την αποκαλούσαν «ξένη», αυτή τη φορά πήγαν τέσσερις αδελφοί της Ακτής του Ελεφαντόδοντος. Το πρώτο πράγμα που έκαμε ο Υπουργός ήταν να ρωτήση τον καθένα τους από ποια φυλή προερχόταν. Διαπιστώνοντας ότι όλοι ανήκαν σε φυλές απ’ την Ακτή Ελεφαντόδοντος, ικανοποιήθηκε και άφισε να συνεχισθή η ακρόασις. Κατόπιν έθεσε το θέμα της στρατιωτικής υπηρεσίας και είπε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θα πολεμούσαν για την πατρίδα τους. Του εξηγήθηκε η στάσις της Χριστιανικής μας ούδετερότητος και του δόθηκαν μερικές εκδόσεις της Εταιρίας. Δεν πάρθηκε τότε καμμιά απόφασις, για το ζήτημα επειδή ο κ. Μπαμπά είπε ότι έπρεπε να συμβουλευθή και άλλους υπεύθυνους.
ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ
Δυο βδομάδες αργότερα, στις αρχές του Ιουνίου 1967, ένας Μάρτυς κι’ ένα ενδιαφερόμενο άτομο είχαν βγει στο έργο από σπίτι σε σπίτι. Το ενδιαφερόμενο άτομο συνέχισε να εργάζεται μόνο του κι’ όταν ο Μάρτυς έφυγε, διότι του άρεσε πάρα πολύ. Καθώς ένας οικοδεσπότης άκουγε κατάπληκτος, του είπε: «Ήταν απαγορευμένο στους Μάρτυρας του Ιεχωβά να κάνουν το έργο τους στην Ακτή Ελεφαντόδοντος, αλλά τώρα δόθηκε η άδεια να κηρύττουν.» Ο άνθρωπος αυτός τον διαβεβαίωσε ότι ο ίδιος ήταν ένας απ’ τους αρμοδίους που χειρίστηκαν το θέμα και ότι η απόφασις είχε παρθή πριν δυο βδομάδες!
Ο νέος αυτός ευαγγελιζόμενος πήγε τρέχοντας στο σπίτι των ιεραποστόλων με τα ευχάριστα νέα. Την επόμενη ημέρα επισκέφθηκαν αυτόν τον κυβερνητικό αρμόδιο στο γραφείο του και τους έδωσε ένα αντίγραφο της επίσημης αποφάσεως. Αυτό έδειχνε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν πράγματι επίσημη αναγνώρισι και άδεια να συνεχίσουν το έργο τους για ένα χρόνο, μετά τον οποίο θα μπορούσαν να κάνουν αίτησι ανανεώσεως πάλι για ένα χρόνο.
«Η νομική αναγνώρισις του έργου μαρτυρίας έδωσε σ’ όλους την αίσθησι ότι ένα μεγάλο βάρος είχε αφαιρεθή απ’ τους ώμους των,» παρατήρησε ένας απ’ τους ιεραποστόλους. «Ήμαστε ευτυχείς που είχαμε υπομείνει σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο στην ιστορία του έργου του λαού του Ιεχωβά στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος.»
Μόλις οι αδελφοί άκουσαν τα νέα για την άρσι της απαγορεύσεως, έδειξαν τη χαρά τους μ’ ένα παραδοσιακό τρόπο. Συγκεντρώθηκαν μετά από μια συνάθροισι και έψαλλαν και έψαλλαν μέχρι που κουράστηκαν πια να ψάλλουν.
ΕΝΑ ΕΞΟΧΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΥΠΟΜΟΝΗΣ
Το 1967 η ιεραπόστολος Λίλλη Χάινς άρχισε μια μελέτη μ’ ένα κορίτσι 16 ετών απ’ τη φυλή Μπολ με το όνομα Παυλίνα. Ο πατέρας της ήταν κυβερνητικός υπάλληλος κι’ αυτή θ’ ακολουθούσε μια ωρισμένη καρριέρα που θα της καθώριζε εκείνος. Θα μπορούσε να έχη το καλύτερο σε κάθε τι, ακόμη και εκπαίδευσι σε ιδιωτικά σχολεία.
Με τον καιρό ο πατέρας της την πίεσε να πάψη να μελετά τη Βίβλο. Την έφερε σ’ ένα συμβούλιο της φυλής, αλλά δεν την μετέπεισαν. Κατόπιν, επιστρατεύθηκε η μαγεία—ένα όμορφο χρυσό δαχτυλίδι που, χωρίς να το ξέρη εκείνη, είχε ευλογηθή από ένα μάγο γιατρό. Άρχισε να έχη φοβερούς πονοκέφαλους, αλλ’ επειδή θυμήθηκε ότι οι πόνοι άρχιζαν μόλις άρχιζε να φορά το δαχτυλίδι, το πέταξε και σιγά-σιγά οι πονοκέφαλοι σταμάτησαν. Ούτε τα χτυπήματα και οι απειλές μπόρεσαν να την κάμουν να εγκαταλείψη τις μελέτες της.
Ο πατέρας της μίσθωσε φύλακες για να την εμποδίση να παρακολουθή συναθροίσεις, αλλ’ εκείνη τους ξεγελούσε. Κάποτε μεταμφιέσθηκε σε γριούλα, πέρασε δίπλα απ’ τους φύλακες και πήγε σε μια συνέλευσι. Εκεί έβγαλε τη μεταμφίεσί της και απήλαυσε το πρόγραμμα. Μετά ντύθηκε πάλι σαν γριούλα και πήγε στο σπίτι της, περνώντας δίπλα ακριβώς απ’ τους φύλακες.
Μια άλλη φορά τους ξεγλίστρησε απ’ τον πίσω φράχτη, πήρε το τραίνο για το Μπουακέ, βαπτίσθηκε στη συνέλευσι εκεί, πήρε ένα άλλο τραίνο που επέστρεφε στο Αμπιτζάν κι’ έφθασε στο σχολείο της πριν την αντιληφθή κανείς ότι έλειπε. Ο πατέρας της έμαθε αργότερα ότι είχε πάει στο Μπουακέ και τη ρώτησε με ποιον είχε πάει. «Με τις αδελφές», ήταν η απάντησις. Νομίζοντας, φυσικά, ότι εννοούσε τις καλόγριες του σχολείου της, είπε: «Εντάξει».
Όταν ο πατέρας της έμαθε ότι είχε βαπτισθή απ’ τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, έγινε έξω φρενών. Της ετοίμασε τις βαλίτσες της, την έθεσε κάτω απ’ τη φροντίδα ενός εξέχοντος πολιτικού και την έστειλε να τελειώση το σχολείο της στο Παρίσι στη Γαλλία. Έλπιζε ότι εκεί η λάμψι και η παραζάλη των θελγήτρων του κόσμου θα την αποτραβούσαν ώστε θα ξεχνούσε τη νέα της θρησκεία.
Αν και η Παυλίνα πράγματι διαπίστωσε ότι η ζωή στο Παρίσι ήταν εκθαμβωτική, αυτό δεν μείωσε το ζήλο της για τον Ιεχωβά. Βρήκε σ’ ένα «Ξύπνα!» τη διεύθυνσι των γραφείων του τμήματος και άρχισε να παρακολουθή τακτικά συναθροίσεις. Αργότερα άρχισε να πηγαίνη σε μια εκκλησία πιο κοντά στο σπίτι της στα προάστια. Στο σχολείο άρχισε Γραφικές μελέτες με αρκετές συμμαθήτριές της, επτά τουλάχιστον απ’ τις οποίες είναι τώρα βαπτισμένες!
Η Παυλίνα επέστρεψε αργότερα στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος και υπηρετεί με το σύζυγό της σε μια απ’ τις εκκλησίες του Αμπιτζάν. Δεν μετανοιώνει που εγκατέλειψε τα υλικά πλούτη χάριν της Βασιλείας. Ούτε μετανοιώνει που έχασε την εύνοια του πατέρα της, αν και ελπίζη ότι κάποια μέρα θ’ αλλάξη η καρδιά του. Η κύρια επιθυμία της είναι να υπηρετή τον Ιεχωβά πλήρως και να βοηθή το σύζυγό της στην εκπαίδευσι των παιδιών τους στην οδό του Ιεχωβά.
Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΙ
Το Σεπτέμβριο του 1967 οι αδελφοί ήσαν έτοιμοι να απολαύσουν την πρώτη τους συνέλευσι περιοχής μετά τον Μάιο του 1965. Ούτε το γεγονός ότι χρειάσθηκε ν’ αλλάξουν το χώρο της συνελεύσεως την τελευταία στιγμή, ούτε το ότι ο νέος χώρος δεν είχε φώτα κι’ έτσι χρειάσθηκε να κάνουν προσαρμογές για το απόγευμα ήσαν πράγματα που μπόρεσαν να μειώσουν τον ενθουσιασμό των αδελφών. Αυτή ήταν η καλύτερη συνέλευσις που είχαν ποτέ· ήταν η πρώτη φορά που ήσαν τελείως ελεύθεροι να συναθροισθούν. Παρά τα εμπόδια, 416 άτομα ήρθαν στη δημόσια ομιλία. Τι θαυμάσια αύξησις σε σύγκρισι με τους 200 που παρακολούθησαν τη συνέλευσι πριν δυο χρόνια!
ΠΟΛΛΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ
Σ’ αυτή τη συνέλευσι, το Σεπτέμβριο του 1967 έγινε γνωστό ότι είχαν διορισθή περισσότεροι ιεραπόστολοι στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Επτά απ’ αυτούς έφθασαν στο τέλος του χρόνου, κι’ έτσι οι ιεραπόστολοι έφθασαν τους 11. Τότε δημιουργήθηκε ένας νέος ιεραποστολικός οίκος στο προάστιο του Αμπιτζάν, το Ατζαμέ.
Κατόπιν, το Νοέμβριο του 1967, ο Ντον Άνταμς απ’ τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν έκαμε μια επίσκεψι ζώνης και συνέστησε να σταλούν ακόμα περισσότεροι ιεραπόστολοι. Έτσι, τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1968, έφθασαν άλλοι εννέα. Μετά από μια εντατική εκπαίδευσι τριών βδομάδων στα Γαλλικά, τέσσερις απ’ αυτούς διωρίσθηκαν ν’ ανοίξουν ένα νέο ιεραποστολικό οίκο στο Μπουακέ. Τον Οκτώβριο του 1968, έφθασαν κι’ άλλοι εννέα ιεραπόστολοι.
Με τι έμοιαζε η εμπειρία ενός ξένου ιεραπόστολου που ερχόταν να εργαστή σ’ αυτή τη χώρα; Ο Χάιντλιν Πολ παρατηρεί:
«Μόλις βγήκα απ’ το αεροπλάνο ένοιωσα σαν να έμπαινα σε σάουνα. Όταν έφτασα στον ιεραποστολικό οίκο του Τρίτσβιλλ, με κατάπληξί μου είδα παραθυρόφυλλα, αλλ’ όχι τζάμια, που δεν χρειάζονταν, φυσικά, μ’ αυτό το κλίμα. Μάλιστα, έκανε τόση ζέστη, ώστε συχνά τη νύχτα κατέβαινα απ’ το κρεββάτι και ξάπλωνα σ’ ένα ψάθινο στρώμα πάνω στο τσιμεντένιο δάπεδο για να δροσιστώ λιγάκι.
«Οι κάτοικοι της περιοχής ήσαν πολύ ευγενείς. Μιλούσα ελάχιστα Γαλλικά στην αρχή, αλλ’ ήσαν πολύ υπομονετικοί όλοι τους. Μερικές φορές ρωτούσαν τι είχαμε στις τσάντες μας κι’ έπαιρναν το βιβλίο που ήθελαν. Η έναρξις Γραφικών μελετών δεν είναι πρόβλημα. Υπήρξαν εποχές που είχα 20 και περισσότερες μελέτες.
«Ένας άνδρας που τον επισκέφθηκα πήρε ένα βιβλίο «Αλήθεια» και άρχισε να έρχεται στις συναθροίσεις. Έγραψε στη μνηστή του στη Μπενίν για τη νέα του πίστι. Αυτής δεν της άρεσε καθόλου και του είπε να την ξεχάση αν συνέχιζε μ’ αυτή τη θρησκεία. Τον επισκέφθηκα για πρώτη φορά τον Οκτώβριο. Στο τέλος Δεκεμβρίου βγήκε στο έργο, αφού είχε καθαρίσει τη ζωή του. Τον επόμενο Μάρτιο βαπτίσθηκε και τώρα υπηρετεί σαν πρεσβύτερος σε μια εκκλησία του Αμπιτζάν. Η μνηστή του τού έγραψε ζητώντας συγγνώμη. Στις διακοπές του πήγε στο σπίτι της και κανόνισε να κάνη μια αδελφή μελέτη μαζί της. Ύστερα από ένα χρόνο παντρεύτηκαν.»
ΕΠΕΚΤΑΣΙΣ ΣΤΟ ΜΠΟΥΑΚΕ
Μετά τα προβλήματα του 1962, όταν η εκκλησία του Μπουακέ είχε διαλυθή, είχαν μείνει μόνο τρεις ή τέσσερις διαγγελείς της Βασιλείας σ’ αυτή την πόλι. Τι θα συνέβαινε όταν οι ιεραπόστολοι άρχισαν το έργο τους εκεί; Σε δυο μόνο χρόνια ο αριθμός των διαγγελέων έφθασε τους 50 και τις συναθροίσεις τις παρακολουθούσαν κατά μέσον όρο 80. Ένας απ’ τους ιεραποστόλους, ο Όττο Χοκ, βοήθησε 12 άτομα να φθάσουν στο σημείο να βαπτισθούν εκείνη την περίοδο. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο γυμνασιάρχης Σαντέ Ποτέ.
Ο Σαντέ είναι ένας άνθρωπος υψηλών άρχων, που αρνήθηκε ν’ ακούση τους Καθολικούς φίλους του που τον ενθάρρυναν ν’ αποκτήση κι’ άλλες συζύγους. Σε σύντομο διάστημα αυτός, η σύζυγός του και τα τέσσερα απ’ τα παιδιά του βαπτίσθηκαν. Μολονότι συνεχίζει να εργάζεται στο σχολείο, υπηρετεί σαν τακτικός σκαπανέας, και κατά καιρούς η σύζυγός του κάνει σκαπανικό έργο μαζί του.
ΥΠΕΡΝΙΚΩΝΤΑΣ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ
Εκτός απ’ την πόλι Άμπιτζάν, όπου υπάρχουν άνθρωποι από πολλές φυλές, οι περισσότερες πόλεις στη χώρα αποτελούνται κυρίως από ανθρώπους που ανήκουν σε μια ή δυο κύριες φυλές. Το Μπουακέ κατοικείται κυρίως από άτομα της φυλής Μπολ, αν και πολλοί Μουσουλμάνοι από βόρειες περιοχές ζουν επίσης εκεί. Οι Μπολς είναι άνθρωποι που ζουν σε δάση και συγγενεύουν με τη φυλή Ασάντι της Γκάνας. Συνήθως πιστεύουν στις ιθαγενείς, ανιμιστικές θρησκείες και πάρα πολύ στα φετίχ (φυλαχτά).
Στα περισσότερα μικρά χωριά κοντά στο Μπουακέ υπάρχει ένα μεγάλο φετίχ, συνήθως μια σκαλιστή αναπαράστασι κάποιου πνεύματος ή ζώου. Το φετίχ μπορεί να είναι ένα πρόσωπο σκαλισμένο σ’ ένα κομμάτι ξύλο που παριστάνει ένα πρόγονο του χωριού. Πιστεύεται ότι το πνεύμα που ζη μέσα σ’ αυτό το σκαλιστό αντικείμενο, βγαίνει τη νύχτα και περιφέρεται στο χωριό για να το προστατέψη απ’ όλα τα κακά. Το φετίχ επίσης πιστεύουν ότι σκοτώνει όσους δεν το πιστεύουν και απαιτούνται συνεχώς θυσίες για να το εξευμενίσουν. Οι θυσίες περιλαμβάνουν αυγά ή ρύζι, ή ακόμη και πρόβατα ή μερικές μποτίλιες λικέρ. Ο ιερέας του φετίχ φροντίζει συνήθως για όλα αυτά!
Στο Αμπιτζάν, η ιεραπόστολος Μάρτσια Κρώφορντ συμμελετούσε μ’ ένα ζευγάρι της φυλής Μπολ από ένα χωριό κοντά στο Μπουακέ. Ο μεγαλύτερος αδελφός της γυναίκας παραβρισκόταν επίσης στη μελέτη, αλλ’ ήταν πολύ επικριτικός σε ό,τι διδασκόταν. Η σύζυγος, όμως, έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον και γι’ αυτό η Μάρτσια λυπήθηκε όταν το ζευγάρι επέστρεψε στο Μπουακέ. Ευτυχώς αυτό συνέβη περίπου την εποχή που οι ιεραπόστολοι εγκαταστάθηκαν στο Μπουακέ, κι’ έτσι η μελέτη συνεχίστηκε. Με τον καιρό, ο σύζυγος επίσης προχώρησε στην αλήθεια και τελικά έκαψε όλα τα αντικείμενα των φετίχ.
Δυο μέρες αργότερα ο σύζυγος πήρε ένα επείγον μήνυμα απ’ τον πατέρα του να πάη στο χωριό του. Ο πανικόβλητος πατέρας του τού είπε ότι ο ιερέας των φετίχ είχε κυττάξει μέσα στην ιερή κολοκύθα και είχε δει τις ψυχές όλων των κατοίκων του χωριού πλην του γιου του. «Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι πια ένας από μάς,» ανακοίνωσε ο ιερέας. «Η ψυχή του μάς εγκατέλειψε και συνεπώς είναι ανίσχυρος και δεν προστατεύεται πια από κανένα φετίχ.»
Ο γιος είπε στον πατέρα του ότι αυτή ήταν η καλύτερη είδησις που θα μπορούσε ν’ ακούση. Σήμαινε ότι δεν συγκαταλεγόταν πια σ’ αυτούς που ασκούσαν δαιμονισμό. Επί πλέον, είπε στον πατέρα του ότι τώρα είχε τη μεγαλύτερη από κάθε άλλη προστασία εναντίον των φετίχ. Από κείνη τη στιγμή ποτέ δεν κύτταξε πίσω, και το φετίχ δεν μπόρεσε να του κάνη κακό.
Ωστόσο τα προβλήματά του ήσαν πολλά. Είχε πέντε παιδιά από διάφορες γυναίκες, εκτός απ’ τα έξι με τη σύζυγό του. Όλ’ αυτά τα παιδιά τα έφερε κάτω από μια στέγη και τα δίδασκε τις Γραφικές αρχές και τελικά έγιναν μια ενωμένη οικογένεια.
Στο μεταξύ, η Μάρτσια Κρώφορντ στο Αμπιτζάν συνάντησε πάλι τον αδελφό της συζύγου, εκείνον που ήταν επικριτικός όταν παρευρισκόταν στις μελέτες. Προς έκπληξί της τής ζήτησε ένα «Ξύπνα!». Είχε αλλάξει τρόπο σκέψεως; Πράγματι, είχε αλλάξει! Η τρομερή αλλαγή στην οικογένεια της αδελφής του κάτω απ’ τη θεραπευτική δύναμι της αλήθειας τον είχε τόσο εντυπωσιάσει ώστε τώρα άρχισε μια τακτική μελέτη. Τελικά και οι τρεις, ο σύζυγος, η σύζυγος και ο αδελφός της βαπτίσθηκαν μαζί στη συνέλευσι «Επί Γης Ειρήνη» το 1969.
ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΠΡΟΟΔΟΣ ΤΟ 1968
Το 1968 άρχισε ωραία με την ίδρυσι μιας πέμπτης εκκλησίας στο Αμπιτζάν. Κατόπιν, το Φεβρουάριο οι αδελφοί απόλαυσαν την πρώτη τους συνέλευσι περιφερείας μετά την απαγόρευσι, με 486 άτομα στη δημόσια ομιλία. Το Μάρτιο η νέα Σχολή Διακονίας της Βασιλείας για πρεσβυτέρους έγινε στο Τρίτσβιλλ. Τη διηύθυνε ο Αδελφός Κρώφορντ που υπηρετούσε τότε σαν υπηρέτης περιοχής. Η εκπαίδευσις αυτή ήταν σίγουρα μια μεγάλη βοήθεια στο να πραγματοποιήση οργανωτικές βελτιώσεις στις εκκλησίες.
Τον Απρίλιο 577 άτομα παρακολούθησαν την Ανάμνησι, μια θαυμάσια αύξησι κατά 175 άτομα περισσότερα από τον προηγούμενο χρόνο. Και ο μέσος όρος ευαγγελιζομένων από 180 το 1967 έφθασε 220 το 1968. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους διαγγελείς της Βασιλείας ήσαν συνδεδεμένοι με τις έξι εκκλησίες της χώρας.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΑΛΗΘΕΙΑ» ΕΠΙΤΑΧΥΝΕΙ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΙ
Τον Οκτώβριο του 1968 η περιφερειακή συνέλευσις «Ευαγγέλιον για Όλα τα Έθνη» αποτέλεσε μια τεράστια ώθησι για αύξησι. Την παρηκολούθησαν 646 άτομα και βαπτίσθηκαν 21. Αλλά το πραγματικά μεγάλο γεγονός ήταν η έκδοσις στα Γαλλικά του νέου βιβλίου «Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή». Αυτό το βιβλίο αποτέλεσε μια επανάστασι στη δραστηριότητα των Γραφικών μελετών και αποδείχτηκε μια θαυμάσια βοήθεια στο ν’ αποκτούν οι άνθρωποι γρήγορα γνώσι της αλήθειας. Με μέσο όρο ευαγγελιζομένων 220 στη χώρα, οι Γραφικές μελέτες έφθασαν τις 950 σε έξι μήνες. Τα πρώτα 5.000 αντίτυπα του βιβλίου που έστειλε η Εταιρία εξαντλήθηκαν σε λίγες βδομάδες.
Όλοι οι ιεραπόστολοι ήσαν κατάπληκτοι με την ευκολία που το νέο βιβλίο μπορούσε να δοθή και ν’ αρχίσουν μελέτες. Δεν ήταν σπάνιο να τους σταματούν άνθρωποι στο δρόμο και να τους ζητούν «αυτό το μπλε βιβλίο». Τα άτομα έρχονταν στον ιεραποστολικό οίκο και στις Αίθουσες Βασιλείας ζητώντας ένα αντίτυπο και παρακαλούσαν να πάη κάποιος να μελετήση μαζί τους. Μερικοί μάλιστα κρυφοκοίταζαν στην τσάντα του Μάρτυρα καθώς στεκόταν στην πόρτα τους και βλέποντας το βιβλίο «Αλήθεια», το ζητούσαν αμέσως.
ΕΝΙΣΧΥΣΙΣ ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΩΝ
Το 1968 ο Κοσμάς Κλέβορ διωρίσθηκε να κάνη μια περιοδεία για να επισκεφθή απομονωμένους αδελφούς και ενδιαφερομένους σ’ όλη τη χώρα. Δεν ήταν πάντα εύκολο να τους βρη, επειδή οι ταχυδρομικές διευθύνσεις δεν μοιάζουν με τις διευθύνσεις των σπιτιών στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Επίσης, οι δρόμοι στις πόλεις πολλές φορές δεν έχουν όνομα.
Η πρώτη πόλις που επισκέφθηκε ήταν το Ντιμπόκρο. Ο Κοσμάς έδειξε στον αδελφό και τους ενδιαφερομένους εκεί πώς να διεξάγουν συναθροίσεις. Αυτοί ενθουσιάστηκαν και αποφάσισαν να έχουν Θεοκρατική Σχολή και συνάθροισι υπηρεσίας κάθε βδομάδα. Σ’ αυτή την πόλι υπάρχει τώρα μια εκκλησία με 24 ευαγγελιζομένους.
Από κει ο Κοσμάς πήγε στο Γκουίλιο και το Ντουέκουε. Το μόνο που ήξερε για τον αδελφό στο Ντουέκουε ήταν πως δούλευε σε μια υλοτομική εταιρία. Έτσι ο Κοσμάς πήγε στον υποδιοικητή της περιοχής και τον ρώτησε αν ήξερε έναν Μάρτυρα του Ιεχωβά που εργαζόταν σε μια υλοτομική εταιρία στην περιοχή. Πράγματι τον ήξερε και μάλιστα πήγε τον Κοσμά με το αυτοκίνητό του στο σπίτι του αδελφού, αρκετά έξω απ’ την πόλι.
Ο αδελφός ήταν προϊστάμενος στο εργοτάξιο της εταιρίας και είχε δώσει μαρτυρία σ’ όλους τους συναδέλφους του. Εκείνη τη βραδυά κανόνισε να παρακολουθήσουν όλοι μια ομιλία του Κοσμά. Ένας απ’ αυτούς τους εργάτες έκαμε θαυμάσια πρόοδο στην αλήθεια.
Ο αδελφός Κλέβορ έκαμε μια δεύτερη περιοδεία μερικούς μήνες αργότερα. Ενώ βρισκόταν στο Αμπενγκούρου, μια πόλι στ’ ανατολικά της χώρας, ένα οχτάχρονο κοριτσάκι πήγε στον Κοσμά και του είπε ότι ήξερε πως οι Μάρτυρες είχαν την αλήθεια. Πώς είχε φθάσει σ’ αυτό το συμπέρασμα; Πριν από καιρό οι γονείς της την είχαν στείλει να μείνη με μια Μάρτυρα στο Γκραν Μπασάμ για να πηγαίνη στο σχολείο εκεί. Η Μάρτυς την έπαιρνε στις συναθροίσεις και της μάθαινε την αλήθεια. Αλλ’ όταν οι γονείς το έμαθαν αυτό δεν τους άρεσε κι’ έτσι την έστειλαν μακρυά στο σχολείο του Αμπενγκούρου. Μόλις έμαθε ότι ένας Μάρτυρας ήταν στην πόλι, άρχισε να πηγαίνη από σπίτι σε σπίτι σ’ όλη την περιοχή για να τον βρη. Ο Κοσμάς την έφερε σ’ επαφή μ’ ένα ενδιαφερόμενο άτομο στην πόλι για να την βοηθήση να προοδεύση.
Κατόπιν ο αδελφός Κλέβορ πήγε στο Νταλοά. Εκεί διαπίστωσε ότι το βιβλίο «Αλήθεια» προσφερόταν όχι μόνο απ’ τον μοναδικό ευαγγελιζόμενο εκεί, αλλά κι’ από ένα κοσμικό άτομο που τα χρέωνε περίπου 1 δολλάριο το βιβλίο. Ο Κοσμάς έφερε σ’ επαφή τα άτομα, που είχαν πάρει το βιβλίο απ’ το κοσμικό άτομο, με τον Μάρτυρα στην πόλι. Επίσης τους σύστησε να μελετήσουν τα βιβλία τους, κάτι που ο κοσμικός που τους τα έδωσε δεν το είχε κάμει.
ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΕ ΝΕΑ ΜΕΡΗ
Η ανάγκη για ικανούς ευαγγελιζομένους που θα βοηθούσαν ενδιαφερόμενα άτομα σ’ αυτά τα μέρη έγινε φανερή. Δεν υπήρχαν ιεραποστολικοί οίκοι στη χώρα εκτός απ’ το Αμπιτζάν και το Μπουακέ. Έτσι τον Ιούνιο του 1970 ιδρύθηκε ένας ιεραποστολικός οίκος στο Νταλοά και μετά λίγους μήνες άλλος ένας στο Αμπενγκούρου.
Την ίδια περίπου εποχή, ακόμα ένας ιεραποστολικός οίκος ανοίχτηκε στις δυτικές περιοχές, στη γραφική πόλι Μαν. «Πόσο διαφορετικό ήταν το τοπίο,» παρατήρησε η Σίρλεϋ Μίτσελλ, που μεταφέρθηκε απ’ το Αμπιτζάν εδώ. «Έφθασα τη νύχτα μ’ ένα μεγάλο φορτηγό μ’ όλα τα πράγματα μου. Τι όμορφη έκπληξι ένοιωσα το πρωί όταν είδα τα βουνά γύρω μας! Δεν ήσαν πολύ ψηλά, αλλά ήσαν τόσο ευχάριστα και σε ξεκούραζαν πολύ όταν τα κυττούσες.» Η Σίρλεϋ στη συνέχεια περιέγραψε την αντίδραση των κατοίκων του Μαν στο άγγελμα της Βασιλείας:
«Πολλοί δεν μιλούσαν Γαλλικά και πολλοί δεν ήξεραν να διαβάζουν, αλλ’ ήσαν πρόθυμοι ν’ ακούσουν όσα είχαμε να τους πούμε. Όταν φθάναμε στο σπίτι τους, έψαχναν αμέσως να βρουν κάποιον να μεταφράζη. Μερικές φορές βρισκόμαστε να μιλούμε σ’ ένα όμιλο δέκα ή και περισσοτέρων ατόμων.
«Πολλές φορές οι άνθρωποι έρχονταν στο σπίτι μας να μάς ζητήσουν να μελετήσωμε τη Γραφή μαζί τους. Θυμάμαι κάποιον που ήρθε την ώρα που μαγείρευα για την οικογένεια του ιεραποστολικού οίκου. Είχε ένα συγγενή που γνώριζε τους Μάρτυρες και το ενδιαφέρον του είχε υποκινηθή απ’ όσα του είχε πει ο συγγενής. Αλλά δεν ήξερε να διαβάζη. Γι’ αυτό του είπα ότι θα μελετούσα μαζί του και θα τον βοηθούσα να μάθη να διαβάζη, αλλ’ έπρεπε να έρχεται τακτικά στις συναθροίσεις. Συμφώνησε. Έμαθε να διαβάζη και να γράφη, και τώρα υπηρετεί σαν διακονικός υπηρέτης στην εκκλησία.»
Η Λίντα Μπέρρυ είναι μια άλλη ιεραπόστολος που άρχισε να εργάζεται στο Μαν το 1971. Ήλθε σ’ επαφή μ’ ένα Ινδό κτηνίατρο που λεγόταν Ραμπιναντράθ Λούις. Αυτός και η σύζυγός του άρχισαν αμέσως να έρχωνται στις συναθροίσεις. Ο Ραμπιναντράθ όμως είχε ένα σοβαρό πρόβλημα να υπερνικήση—το κάπνισμα! Πλησίαζε συνέλευσις περιοχής και προσπαθούσε πολύ να το κόψη πριν απ’ τη συνέλευσι. Αυτό που έκανε ήταν να τρώη φυστίκια κάθε φορά που ήθελε τσιγάρο. Αλλ’ έφαγε τόσα πολλά ώστε αρρώστησε και δεν μπόρεσε να παρακολουθήση τη συνέλευσι. Τελικά, όμως, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, μπόρεσε ν’ απαλλαγή απ’ τη συνήθεια του καπνίσματος. Και αυτός και η σύζυγός του προώδευσαν στην αλήθεια και συνδέθηκαν με την εκκλησία του Μαν.
Ο επίσκοπος περιοχής Τζόζεφ Αππία είχε μια σημαντική εμπειρία στο ταξίδι του απ’ το Νταλοά προς τη νεοσχηματισθείσα εκκλησία του Μαν. Να πώς την περιέγραψε:
«Ο οδηγός του λεωφορείου αρνήθηκε να δώση τις δυο τελευταίες θέσεις στη σύζυγο μου και σ’ εμένα. Κι αυτό γιατί ο ιδιοκτήτης του λεωφορείου είχε δυο συγγενείς που ήθελαν να ταξιδέψουν στην ίδια κατεύθυνσι. Έφθασαν στο σταθμό και πήραν τις θέσεις μας. Αλλά μετά από 80 χλμ., το λεωφορείο έπαθε ένα σοβαρό ατύχημα. Τρακάρησε μ’ ένα μεγάλο φορτηγό, και οι δυο συγγενείς του ιδιοκτήτη του λεωφορείου πέθαναν επί τόπου. Πολλοί άλλοι επιβάτες τραυματίσθηκαν. Αργότερα, όταν φθάσαμε στο χώρο του δυστυχήματος μάς έλεγαν ότι ο Θεός μας είναι πολύ δυνατός. Αυτό μάς έδωσε μια ωραία ευκαιρία να τους δώσωμε μαρτυρία.»
ΣΥΝΕΛΕΥΣΙ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΣΤΟ ΜΠΟΥΑΚΕ
Το Μάρτιο του 1969 προγραμματίσθηκε μια συνέλευσις περιοχής στο Μπουακέ. Ο δήμαρχος παραχώρησε στους αδελφούς τη χρήσι του δημαρχείου δωρεάν. Αλλά λίγες μέρες πριν τη συνέλευσι το ραδιόφωνο ανακοίνωσε ότι ένα πολιτικό κόμμα θα είχε συνεδριάσεις εκεί τις μέρες που προγραμματίσθηκε η συνέλευσις. Όταν ο δήμαρχος επικοινώνησε με τα ηγετικά στελέχη του κόμματος, αυτοί δεν φάνηκαν να θέλουν να συνεργασθούν για να βρεθή μια λύσις στο πρόβλημα. Ωστόσο, ο δήμαρχος είπε στους αδελφούς να προχωρήσουν και ν’ αρχίσουν τις εργασίες μέσα. Αυτό και έκαμαν με κάποια αγωνία, γιατί στέκονταν κοντά στην αίθουσα μερικά μέλη του κόμματος και παρακολουθούσαν τις ενέργειες μας. Το μόνο που δεν ήθελαν καθόλου οι αδελφοί ήταν οι φασαρίες, σαν εκείνες που είχαν το 1962.
Ωστόσο, όταν άρχισε η συνέλευσις δεν τους διέκοψαν. Έγινε μια ειρηνική συνέλευσις και 343 παρακολούθησαν τη δημόσια ομιλία. Στη συνέλευσι δόθηκε αρκετή δημοσιότητα στην εθνική εφημερίδος και ένα άρθρο της περιείχε αρκετά απ’ το ειδικό «Ξύπνα!» με θέμα «Γιατί ο Θεός Επιτρέπει την Ανομία;» Έτσι συνεχίστηκε να δίνεται έξοχη μαρτυρία, και το γεγονός που θυμούνται τώρα όλοι από το Μπουακέ ήταν μια επιτυχής συνέλευσις και όχι η προηγούμενη αναταραχή.
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ «ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ»
Στους επόμενους μήνες, οι ιεραπόστολοι πήγαν ο καθένας στη χώρα του για να παρακολουθήσουν τις συνελεύσεις «Επί Γης Ειρήνη.» Όταν επέστρεψαν βοήθησαν στην οργάνωσι της καλύτερης μέχρι τότε συνελεύσεως στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Όχι μόνο οι παρευρεθέντες ήσαν 929 και οι βαπτισθέντες 78, αλλά το πρόγραμμα έγινε δεκτό μ’ ενθουσιασμό. Τα δράματα τα απήλαυσαν ιδιαίτερα.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ 1970
Θαυμάσια θεοκρατική αύξησις πραγματοποιήθηκε στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος το 1970. Το Μάρτιο, 1.234 παραβρέθηκαν στην Ανάμνησι, πάνω από διπλάσιοι από κείνους που είχαν παραβρεθή μόλις πριν από δυο χρόνια. Στη διάρκεια του έτους ο αριθμός των εκκλησιών αυξήθηκε σε 10 και, κατά μέσον όρο, 389 ευαγγελιζόμενοι ανέφεραν υπηρεσία αγρού κάθε μήνα. Είναι σημαντικό, ότι 132 βαπτίσθηκαν αυτό το χρόνο, το ένα τρίτο περίπου όλων των ευαγγελιζομένων στη χώρα!
Τον Αύγουστο του 1970 έγινε μια εξαιρετική συνέλευσις περιοχής στο Γκραν Μπασάμ. Την Κυριακή το πρωί σχεδόν 400 συγκεντρώθηκαν για το εδάφιο και τα σχόλια και σχεδόν όλοι βγήκαν στο έργο. Το Γκραν Μπασάμ είναι μια μικρή πόλις και σου έδινε την εντύπωσι ότι υπήρχαν όμιλοι Μαρτύρων σε κάθε γωνία του δρόμου. Επίσης, ένα εξαιρετικό πλήθος από 801 άτομα παρευρέθηκε στη δημόσια ομιλία, «Νόμος και Τάξις—Πότε και Πώς; Αποδείχτηκε ότι ήταν ένα ιδιαίτερα κατάλληλο θέμα λόγω του γεγονότος ότι η τοπική εφημερίδα είχε χαρακτηρίσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά σαν στασιαστικούς.
Ενώ είχαν πάρει άδεια για τη συνέλευσι απ’ την αστυνομία του Αμπιτζάν, προφανώς αμέλησαν να ενημερώσουν τον διοικητή της αστυνομίας στο Γκραν Μπασάμ. Αυτός επικοινώνησε με τους αδελφούς για να πληροφορηθή τι θα ήταν αυτή η συνέλευσις. Μετά ικανοποιήθηκε πολύ και σχολίασε ότι αν όλοι οι άνθρωποι τηρούσαν το νόμο τόσο καλά όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά η αστυνομία δεν θα είχε τα προβλήματα που έχει στην τήρησι του νόμου και της τάξεως.
Το κυριώτερο γεγονός του 1970, ωστόσο, ήταν η Περιφερειακή Συνέλευσις «Άνθρωποι Καλής Θελήσεως,» που έγινε στο Αμπιτζάν το Δεκέμβριο. Για πρώτη φορά παραβρέθηκαν άτομα από χώρες τόσο μακρυνές όσο είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ήρθαν στα πλαίσια περιοδειών που είχε οργανώσει η Εταιρία. Ανάμεσα στους επισκέπτες ήταν ο Φ. Γ. Φραντς, τότε αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Οι ντόπιοι αδελφοί ήσαν ιδιαίτερα ευτυχείς που μπόρεσαν να μιλήσουν με κάποιο άτομο του Κυβερνώντος Σώματος, εφόσον η μεγάλη πλειοψηφία των αδελφών είχαν πρόσφατα γνωρίσει την αλήθεια και δεν είχαν συναντηθή ποτέ με κάποιον που να έχη την αληθινή Χριστιανική ελπίδα της ουράνιας ζωής. Ποτέ κανείς στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος δεν έχει συμμετάσχει στα εμβλήματα της Αναμνήσεως σε συμβολισμό αυτής της ελπίδας.
Λόγω των εκλογών που έγιναν στη χώρα πριν από τη συνέλευσι, η διαφήμισις της συνελεύσεως είχε απαγορευθή. Επίσης, επειδή οι αρχές αποφάσισαν να επισκευάσουν το Πολιτιστικό Κέντρο, όπου θα γινόταν η συνέλευσις, ως τόπος της συνελεύσεως ωρίσθηκε την τελευταία στιγμή η Λέσχη Πυγμαχίας. Ωστόσο, παρ’ όλες αυτές τις δυσκολίες, 1.003 άτομα παρακολούθησαν τη δημόσια ομιλία! Το εθνικό δίκτυο τηλεοράσεως έδειξε μέρη απ’ το Βιβλικό δράμα και απ’ τη συνέλευσι.
ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΙΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ
Τον επόμενο μήνα, τον Ιανουάριο του 1971, ο Νάθαν Χ. Νορρ, πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, επισκέφθηκε το Αμπιτζάν. Κανονίσθηκε μια συνάθροισις για τους αδελφούς της πρωτεύουσας, αλλά μόλις αυτό μαθεύτηκε, οι αδελφοί άρχισαν να συρρέουν απ’ όλη τη χώρα. Συνολικά στην ομιλία και την προβολή σλάιντς παραβρέθηκαν 761 και πολύ ενθαρρύνθηκαν πνευματικά.
Ο Αδελφός Νορρ εξέφρασε την επιθυμία να δη την ίδρυσι ενός τμήματος στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Πίστευε ότι αυτό θα βοηθούσε τους αδελφούς να εκτιμήσουν περισσότερο την οργάνωσι του Ιεχωβά και κατά συνέπειαν θα μπορούσε να γίνη μεγαλύτερη πνευματική πρόοδος. Ο Σαμουήλ Γκίλμαν, πρώην επίσκοπος τμήματος στη Δημοκρατία της Μαλαγκάζυ που είχε έρθει στην Ακτή Ελεφαντόδοντος τον προηγούμενο χρόνο, πήρε οδηγίες για να διοργανώση το τμήμα. Έτσι την 1η Σεπτεμβρίου 1971 άρχισε να λειτουργή το τμήμα της Ακτής του Ελεφαντόδοντος, επιβλέποντας το κήρυγμα στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος και στον Άνω Βόλτα.
ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΝΕΩΝ ΤΟΜΕΩΝ
Όταν η εταιρία στην οποία εργαζόταν μετέθεσε τον Αδελφό Αγκόντιο Άπι στο λιμάνι Σαν Πέντρο το 1972, έφτασε έτσι εκεί ο πρώτος Μάρτυρας κάτοικος. Ο Αδελφός Άπι βρήκε πολύ ενδιαφέρον και έγραψε ζητώντας να σταλούν ειδικοί σκαπανείς για να φροντίσουν για τις πνευματικές ανάγκες αυτών των ατόμων. Τελικά ο Σαμουήλ και η Θέλμα Γκίλμαν έκαναν ένα ταξίδι μιας μέρας σε ανώμαλους βρώμικους δρόμους κι έφτασαν στις έξη η ώρα το βράδι. Ήσαν κουρασμένοι, γεμάτοι με κοκκινόσκονη, αλλά ευτυχείς που βρήκαν τον αδελφό τους.
Μόλις έφτασαν, ο Αδελφός Γκίλμαν πληροφορήθηκε ότι είχε προγραμματισθή σε 20 λεπτά να δώση μια ομιλία σε ενδιαφερόμενα άτομα στην πόλι. Έτσι γρήγορα πλύθηκε απ’ τη σκόνη, άλλαξε ρούχα και είχε το προνόμιο να δώση ενθάρρυνσι σε 39 άτομα που ο Αγκόντιο είχε προσκαλέσει να συγκεντρωθούν για την ειδική αυτή περίστασι. Σε λίγο καιρό στάλθηκαν ειδικοί σκαπανείς σ’ αυτή την περιοχή και τώρα υπάρχει μια εκκλησία με 30 ευαγγελιζομένους και τρεις σκαπανείς εδώ.
Οι Γκίλμανς απήλαυσαν θαυμάσια φιλοξενία στο σπίτι του δάσκαλου με τον οποίο έμειναν. Παραδείγματος χάρι, ετοίμασε ένα ειδικό χαρακτηριστικό γεύμα της περιοχής. Αποτελείτο από κρέας ιπποπόταμου που ο Αδελφός Γκίλμαν εξωμολογήθηκε ότι δεν ήταν «το αγαπημένο μου κρέας!» Ο οικοδεσπότης τούς είπε: «Χάσατε που δεν ήσασταν εδώ την περασμένη βδομάδα· θα μπορούσατε να φάτε κρέας ελέφαντα μαζί μας.»
Ο τρόπος που άρχισε το έργο κηρύγματος στην περιοχή του Σαν Πέντρο είναι μάλλον χαρακτηριστικός για το πώς άρχισε το έργο και σε άλλες περιοχές. Οι αδελφοί έγραφαν στο γραφείο του τμήματος ότι είχαν βρει άτομα που ενδιαφέρονταν για το άγγελμα της Βασιλείας. Τότε ο επίσκοπος περιοχής αποστελλόταν εκεί να εργασθή στην περιοχή για μια βδομάδα. Με σύστασί του, όταν υπήρχαν διαθέσιμοι ειδικοί σκαπανείς διωρίζονταν εκεί για να παρακολουθούν το ενδιαφέρον και τελικά ιδρύονταν εκκλησίες στην περιοχή.
Ένας ιεραπόστολος, ο Ράιαλλ Σίπλη, επισκέφθηκε τις βόρειες πόλεις Φερκεσσεντούγκου και Κορόγκο. Ανάφερε ότι ο αγρός εκεί ήταν ώριμος για ένα ιδιαίτερο θερισμό. Αργότερα διωρίσθηκαν εκεί ειδικοί σκαπανείς και στις δυο πόλεις υπάρχουν τώρα εκκλησίες Μαρτύρων.
ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗ ΓΚΑΝΙΟΑ
Το Σεπτέμβριο του 1971 στάλθηκαν τέσσερις ιεραπόστολοι στη Γκανιόα, ανεβάζοντας τον αριθμό των εκεί διαγγελέων σε πέντε. Ένας από τους ιεραποστόλους, ο Γουώλτροντ Μπίσοφ, λέγει σχετικά:
«Την πρώτη μέρα στη Γκανιόα διέθεσα δυο περιοδικά σ’ έναν άνδρα που ζούσε σε μια άλλη πόλι. Όταν ξαναήλθε στη Γκανιόα, πήρε κι άλλα περιοδικά. Σε λίγο στάλθηκαν στην πόλι που ζούσε δύο ειδικοί σκαπανείς και με τη βοήθειά τους γρήγορα δέχτηκε την αλήθεια. Οι συναθροίσεις γίνονταν στο σπίτι του, και σε λίγο προσκάλεσε τους σκαπανείς να συγκατοικήσουν μαζί του. Με τέτοια στενή επαφή με δούλους του Ιεχωβά, έκανε θαυμάσια πρόοδο.»
Μερικές φορές υπάρχει σαφής ένδειξις αγγελικής κατευθύνσεως στο να εντοπισθούν προβατοειδή άτομα. Παραδείγματος χάρι, την αδελφή Μπίσοφ πλησίασε ένας νεαρός που είχε ακούσει για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά απ’ τον αδελφό του που ζούσε στο Αμπιτζάν. Ήθελε να μάθη περισσότερα κι’ έτσι κανονίσθηκε να συναντήση αυτόν τον νεαρό σ’ ένα συγκεκριμένο μέρος την άλλη μέρα.
Την άλλη μέρα όμως ο νεαρός ήλθε νωρίς, περίμενε 15 λεπτά και μετά έφυγε για το σχολείο. Όταν έφτασε η αδελφή Μπίσοφ δεν φαινόταν πουθενά. Αργότερα, άρχισε να σκέπτεται το Αποκάλυψις 14:6 και πώς κατευθύνει το έργο μας ο «άγγελος» που πετά στο μεσουράνημα. Γι’ αυτό προσευχήθηκε στον Ιεχωβά να την βοηθήση να βρη αυτόν τον νεαρό, και δεν πέρασε πολύ και τον είδε να βαδίζη στο δρόμο. Κι αυτός την αναζητούσε. Είχε πάει σε μια έκθεσι βιβλίων Προτεσταντών όπου πουλούσαν Γραφές και είχε ρωτήσει αν μπορούσαν να τον κατευθύνουν σε Μάρτυρες του Ιεχωβά. Του είπαν πως δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Γι’ αυτό είχε ξαναγυρίση ψάχνοντας στον ίδιο δρόμο κι’ έτσι συναντήθηκαν.
Άρχισε μια Γραφική μελέτη με το βιβλίο «Αλήθεια. Ο Βονιφάτιος Τρίφων Κόχι ήταν ένας ταπεινός μελετητής και προσπαθούσε να εφαρμόζη τα νέα πράγματα που μάθαινε. Παραδείγματος χάρι, κάποτε ρώτησε αν ήταν καλό να έχη ένα βιβλίο που υποτίθεται ότι εξηγούσε τα όνειρα. Διάβασαν το Δευτερονόμιο 18:9-13. Αμέσως ο Βονιφάτιος είδε ότι θα ήταν καλύτερα να κατέστρεφε το βιβλίο του, πράγμα που έκανε. Η οικογένειά του εξεπλάγη πολύ, διότι το βιβλίο κόστιζε περίπου 192 δρχ. (4 δολλ. ΗΠΑ)—πολλά χρήματα για μαθητή. Μετά απ’ αυτό έκανε θαυμάσια πρόοδο και τώρα υπηρετεί σαν ειδικός σκαπανέας. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια ζωντανή εκκλησία με 30 ευαγγελιζομένους στη Γκανιόα.
ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ «ΘΕΙΑ ΝΙΚΗ»
Το Δεκέμβριο του 1973 δόθηκε μια πραγματική ώθησι στο λαό του Ιεχωβά στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος στη Διεθνή Συνέλευσι «Θεία Νίκη». Οι αδελφοί είχαν πάλι την ευτυχία να υπηρετηθούν από ένα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, αυτή τη φορά τον Γουίλλιαμ Τζάκσον.
Η συνέλευσι έγινε πάλι στην πυγμαχική Λέσχη του Αμπιτζάν. Τα 2080 άτομα που παρακολούθησαν τη δημόσια ομιλία ήσαν πάνω από διπλάσια από τα άτομα που τρία χρόνια πριν είχαν παρακολουθήσει τη συνέλευσι στην οποία είχε παρευρεθή ο Αδελφός Φ. Γ. Φραντς. Και ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό ότι 103 άτομα παρουσιάστηκαν για βάπτισμα, ένας αριθμός που ξεπερνούσε το σύνολο των ατόμων σ’ όλη τη χώρα που είχαν βαπτισθή μέχρι το 1964!
ΕΝΑΝΤΙΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, οι αδελφοί στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος συχνά αντιμετώπισαν εναντίωσι απ’ τους θρησκευτικούς ηγέτες. Ο Τζόζεφ Απάια, που υπηρετεί σαν επίσκοπος περιοχής, εξήγησε το πώς εκδηλώθηκε η εναντίωσι σε μια περίπτωσι:
«Ενώ επισκεπτόμαστε το Τιέγκμπα ένα νησάκι κάπου 100 χιλιόμετρα απ’ το Αμπιτζάν, οι καθολικοί ιερείς προσπάθησαν να παρεμποδίσουν το έργο μας. Σ’ όλους τους χωρικούς έλεγαν να μην μάς ακούνε, διότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ψευδοπροφήτες. Αλλά τι συνέβη; Όταν προβάλαμε τα σλάιντς της Εταιρίας, ήλθε σχεδόν όλο το χωριό, κάπου 600 άτομα! Απ’ τις εικόνες είδαν το πόσοι άνθρωποι έχουν παροδηγηθή από την ψεύτικη θρησκεία. Μετά την ομιλία ο ιερέας διέταξε τους νεαρούς να μας λιθοβολήσουν. Αλλ’ ένας ηλικιωμένος άνδρας τους σταμάτησε με το να σηκωθή επάνω και να πη στους νεαρούς: «Σ’ αυτό το χωριό μάς εξαπατούν επί 40 χρόνια. Αυτά τα σλάιντς μου έδειξαν κάτι νέο στη ζωή μου».»
Σε μια άλλη περίπτωσι ο κλήρος προσπάθησε να ματαιώση μια συνέλευσι περιοχής. Ο Αδελφός Απάια εξηγεί τι συνέβη:
«Τον Απρίλιο του 1974 η Εταιρία διευθέτησε μια συνέλευσι περιοχής στο Άγκμποβιλλ, κάπου 90 χιλιόμετρα απ’ το Αμπιτζάν. Αφού πήρα άδεια απ’ το διοικητή της αστυνομίας, οι Καθολικοί ιερείς προσπάθησαν να τον επηρεάσουν για ν’ ακυρώση τη συνέλευσί μας. Επρόκειτο να χρησιμοποιήσουμε το Πολιτιστικό Κέντρο για τη συνέλευσί μας. Μια βδομάδα πριν τη συνέλευσι ο διοικητής μάς κάλεσε και μάς είπε ότι δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την αίθουσα. Ωστόσο, του ζητήσαμε να μάς επιτρέψη να κάνουμε τη συνέλευσί μας στην ίδια πόλι, αν ήταν δυνατόν, και συμφώνησε να μάς επιτρέψη.
«Αμέσως κανονίσαμε να γίνη η συνέλευσι στην αυλή του σπιτιού ενός ντόπιου αδελφού. Το πρόβλημα ήταν να βρούμε ένα χώρο για το βάπτισμα, μια και δεν υπήρχε ποτάμι στην περιοχή. Αρκετά ξενοδοχεία μάς αρνήθηκαν τη χρήσι της πισίνας. Αλλ’ ο Ιεχωβά δεν μας άφησε αβοήθητους. Πήραμε άδεια από ένα ηλικιωμένο Γάλλο που είχε μια πισίνα να την χρησιμοποιήσουμε. Ήταν ένα θερμό μέλος της Καθολικής Εκκλησίας αλλά φιλικός μαζί μας. Μόλις είχαμε τελειώσει το βάπτισμα των τελευταίων 29 υποψηφίων για βάπτισμα, κατέφθασε ένας ιερέας για να πη στο Γάλλο να μη μας επιτρέψη να χρησιμοποιήσουμε την πισίνα του. Άργησε λιγάκι! Στη δημόσια ομιλία παραβρέθηκαν 454 άτομα.»
ΕΠΙΤΑΧΥΝΕΤΑΙ Η ΑΥΞΗΣΙ
Στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 1970 ήταν πολύ ενθαρρυντικό να βλέπης το έργο κηρύγματος να επεκτείνεται στις τέσσερις γωνίες της γης. Το 1970 υπήρχαν μόλις 10 εκκλησίες στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος, και 389 άτομα κατά μέσον όρο κήρυτταν το άγγελμα της Βασιλείας κάθε μήνα. Πέντε χρόνια μετά, υπήρχαν 34 εκκλησίες και 949 διαγγελείς της Βασιλείας κατά μέσον όρο κάθε μήνα.
Μεγάλο μέρος της επεκτάσεως πραγματοποιήθηκε στις μικρότερες πόλεις και κωμοπόλεις έξω απ’ την πρωτεύουσα όπου είχαν σταλή οι ιεραπόστολοι. Οι ιεραπόστολοι βοήθησαν πολύ στην ίδρυσι αρκετών εκκλησιών, αλλά μετά η δραστηριότητα σ’ αυτά τα μέρη φάνηκε να σταματάη. Γιατί;
Ένα πρόβλημα ήταν η γλώσσα. Αν και τα Γαλλικά είναι η επίσημη γλώσσα στη χώρα—και οι περισσότεροι ιεραπόστολοι τα κατάφερναν—η κάθε περιοχή είχε επίσης και τη δική της γλώσσα της φυλής. Έτσι, για να βοηθηθούν οι άνθρωποι σ’ αυτές τις περιοχές να προοδεύσουν πνευματικά, ήταν απαραίτητο να υπάρχουν άτομα που να γνώριζαν την τοπική γλώσσα αλλά και τις συνήθειες και τη νοοτροπία των κατοίκων εκείνης της περιοχής.
Γι’ αυτό το λόγο, τα αμέσως επόμενα χρόνια διωρίσθηκαν ειδικοί σκαπανείς που διαδέχθηκαν τους ιεραποστόλους σ’ αυτές τις πόλεις της ενδωχώρας, όπως το Μαν, το Αμπενγκούρου και τη Γκανιόα. Αποφασίστηκε ότι θάταν καλύτερα να χρησιμοποιήσουν οι ιεραπόστολοι το χρόνο τους και τις ικανότητές τους στο Αμπιτζάν, ενισχύοντας τις εκεί νέες εκκλησίες και εργαζόμενοι ανάμεσα στους 1.000.000 και περισσότερο κατοίκους της πόλεως.
ΕΠΕΚΤΑΣΙ ΣΤΟ ΑΜΠΙΤΖΑΝ
Καθώς έκλειναν ιεραποστολικοί οίκοι στην ενδοχώρα, άνοιγαν καινούργοι στο Αμπιτζάν. Ο πάνω όροφος του σπιτιού του Γαβριήλ Νντιανέ στο προάστειο Γουίλλιαμσβιλλ της πρωτεύουσας είχε χώρο για να εγκατασταθούν οκτώ ιεραπόστολοι. Μερικοί απ’ αυτούς μπόρεσαν να ενισχύσουν τη νεοσχηματισμένη εκκλησία του Γουίλλιαμσβιλλ, ενώ άλλοι διωρίσθηκαν στο κοντινό προάστειο του Αντζαμέ. Εκεί πρόσφατα η εκκλησία είχε χωρισθή σε δύο εκκλησίες.
Μερικοί ιεραπόστολοι ήρθαν στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος από άλλες Αφρικανικές χώρες, όπου το έργο είχε απαγορευθή. Για παράδειγμα, ο Στέφανος και η Βαρβάρα Χάρντυ έφθασαν απ’ την Ουγκάντα τον Μάιο του 1973. Αφού υπηρέτησαν για λίγο σε πόλεις της ενδοχώρας, ήρθαν στο Αμπιτζάν όπου ήσαν διωρισμένοι στην εκκλησία Πορτ - Μπουέ. Στην πρώτη συνάθροισι αρκετοί ενδιαφερόμενοι τους ζήτησαν να μελετήσουν τη Βίβλο μαζί τους. Αυτοί οι νέοι προώδευσαν πολύ και η εκκλησία γρήγορα μεγάλωσε από 28 σε 50 ευαγγελιζομένους.
ΝΕΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ
Τον Ιανουάριο του 1972 ο Αδελφός Νορρ επισκέφθηκε πάλι τη χώρα, αυτή τη φορά συνοδευόμενος απ’ τον υπηρέτη εργοστασίου Μαξ Λάρσον. Ο Αδελφός Νορρ σχολίασε: «Ελπίζαμε να σας οικοδομήσωμε εδώ μια μέρα ένα μικρό τμήμα.» Τον Σεπτέμβριο του 1978 αγοράσθηκε ένα οικόπεδο στο προάστειο Ντε Πλατώ. Έπειτα, στη διάρκεια του Ιουνίου 1980, άρχισε να χτίζεται ένα νέο τμήμα.
Το κτίριο ασφαλώς είναι απαραίτητο. Προς το παρόν δεν υπάρχει αρκετός χώρος για αποθήκευσι των εντύπων. Το νέο τμήμα όχι μόνο θα λύση αυτό το πρόβλημα, αλλά θα προμηθεύση χώρο για γραφεία, Αίθουσα Βασιλείας και καταλύματα για 12 περίπου άτομα. Θα είναι ένα ακόμη πιο κατάλληλο κέντρο για την δραστηριότητα της Βασιλείας στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος.
ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ «ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΠΙΣΤΙΣ»
Το σημαντικώτερο γεγονός του 1978 ήταν η Διεθνής Συνέλευσι «Νικηφόρος Πίστις» που έγινε το Δεκέμβριο στο ποδοσφαιρικό γήπεδο του Αμπιτζάν Στέιντ Καμπρού. Προετοιμασίες γι’ αυτή τη συνέλευσι γίνονταν όλο το χρόνο. Είχαν γίνει προβλέψεις για να την παρακολουθήσουν αδελφοί από άλλες Αφρικανικές χώρες, καθώς και μια μεγάλη ομάδα αδελφών, οι οποίοι συμμετείχαν στις περιοδείες της Εταιρίας που άρχιζαν απ’ τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη συνέλευσι παραβρέθηκε ο Λάιμαν Σουίνγκλ του Κυβερνώντος Σώματος, και για μια ακόμη φορά ο Γουίλιαμ Τζάκσον.
Την Παρασκευή της συνελεύσεως εκατοντάδες ενθουσιώδεις αδελφοί ξεχύθηκαν στα προάστια του Αμπιτζάν για να διακηρύξουν τη νικηφόρο πίστι τους, διαθέτοντας το νέο έντυπο «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στον Εικοστό Αιώνα». Ο αδελφός και η αδελφή Σουίνγκλ και ο αδελφός Τζάκσον συνεργάστηκαν με μερικούς ιεραποστόλους. Γρήγορα οι πλαστικές τους τσάντες που ήσαν γεμάτες έντυπα άδειασαν γιατί τα ενδιαφερόμενα άτομα τα έπαιρναν πρόθυμα. Η αδελφή Γκρέις Ντεκέκκα, μέλος της οικογένειας Μπέθελ του Μπρούκλυν για 63 χρόνια, απήλαυσε επίσης την υπηρεσία αγρού, και τα κατάφερε πολύ καλά παρά τα 89 της χρόνια. Τι μαρτυρία πήρε το Αμπιτζάν!
Εκείνο το βράδυ, μετά τη συνέλευσι, δόθηκε γεύμα προς τιμή των ιεραποστόλων και των επισκεπτών αδελφών απ’ τα κεντρικά γραφεία. Όλοι μαζί ήσαν 64 άτομα. Ανάμεσα τους ήταν η Φλώρενς Πάτερσον που είχε έλθει απ’ την Γκάνα. Αυτή και ο σύζυγος της ήσαν οι πρώτοι ιεραπόστολοι που έφθασαν στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος το 1951. Να τι είπε: «Θυμάμαι ότι πριν από χρόνια ήταν δύσκολο να πείσης τους ντόπιους ότι υπήρχαν και λευκοί Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αλλά τώρα, κοιτάξτε όλους αυτούς τους ιεραποστόλους που ήλθαν απ’ όλο τον κόσμο!»
Στο αποκορύφωμα της συνελεύσεως στο ποδοσφαιρικό γήπεδο στις 17 Δεκεμβρίου πόσο μεγαλειώδες ήταν να βλέπη κανείς 2.728 άτομα από 19 χώρες!
Ο Ιεχωβά έχει πράγματι ευλογήσει το έργο εδώ με πρόθυμους εργάτες, ιεραποστόλους και ειδικούς σκαπανείς. Τώρα ο καρπός του κόπου τους φαίνεται μ’ ένα θαυμαστό τρόπο. Τον Ιανουάριο του 1980 έφθασαν ένα ανώτατο όριο 1322 ευαγγελιζομένων. Και, με περισσότερες από 1.600 Γραφικές μελέτες, υπάρχει θαυμάσια προοπτική για μεγαλύτερη ακόμη αύξησι στον αριθμό των υμνητών της Βασιλείας. Οι αδελφοί στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος έχουν εκφράσει την σταθερή τους απόφασι να συνεχίσουν στην υπηρεσία της Βασιλείας, και να φέρουν πολύ καρπό σαν μαθητές του Χριστού Ιησού.
[Χάρτης στη σελίδα 145]
(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)
Ακτή Ελεφαντόδοντος
ΜΑΛΙ
ΑΝΩ ΒΟΛΤΑ
ΓΟΥΙΝΕΑ
ΓΚΑΝΑ
ΛΙΒΕΡΙΑ
ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ
Φερκεσσεντούγκου
Κορχόγκο
Μαν
Μπουακέ
Νταλόα
Αμπενγκούρου
Γκουίλιο
Ντιμπόκρο
Γκανιόα
Αγκμποβιλλ
Σαν Πέντρο
ΑΜΠΙΤΖΑΝ
Πορτ Μπουέ
Γκραν Μπασάμ
[Εικόνα στη σελίδα 151]
Ο Γαβριήλ και η Φλώρενς Πάτερσον απ’ τους πρώτους Γαλααδίτες στην Ακτή Ελεφαντόδοντος
[Εικόνα στη σελίδα 155]
Ο Ρόμπερτ Μάρκιν (αριστερά) και Σαμουήλ Ντενού ήσαν απ’ τους πρώτους Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος
[Εικόνα στη σελίδα 160]
Ο Μπλαιζ Μπλέη, που εργαζόταν στο αεροδρόμιο του Αμπιτζάν, πήρε μια Γαλλική «Σκοπιά», του άρεσαν όσα διάβασε και τελικά πίστεψε και βαπτίσθηκε
[Εικόνα στη σελίδα 168]
Ο Δανιήλ Κέμπο που είχε υπηρετήσει σαν σκαπανέας σε διάφορα μέρη, ήταν ένας από τους αδελφούς που φυλακίστηκαν στο Κουμάσι, προάστιο του Αμπιτζάν
[Εικόνα στη σελίδα 173]
Η Παυλίνα Μπρου εγκατέλειψε τα υλικά πλούτη κι έχασε την εύνοια του πατέρα της για να υπηρετήση τον Ιεχωβά πλήρως