Χιλή

Η ΧΙΛΗ είναι μια χώρα γεμάτη αντιθέσεις! Απλώνεται κατά μήκος της δυτικής ακτής της Νότιας Αμερικής για 4.265 χιλιόμετρα (2.650 μίλια)—δηλαδή πάνω από το μισό μήκος της ακτής της Νότιας Αμερικής στον Ειρηνικό Ωκεανό. Αυτό την κάνει μια χώρα απεριόριστης ποικιλίας, από τις άνυδρες ερημιές του βορρά ως τα φιόρδ και τους παγετώνες του νότου. Μέσα σ’ αυτή την περιοχή βρίσκονται τραχιά βουνά πλούσια σε μεταλλεύματα, έρημες πεδιάδες εντελώς γυμνές, γόνιμες κοιλάδες, δάση, μυριάδες από όμορφες λίμνες και νησιά, και παγωμένες περιοχές που τις περιβάλλουν ένας φουρτουνιασμένος ωκεανός στα δυτικά και η φοβερή οροσειρά των Άνδεων στα ανατολικά. Το υψόμετρο της χώρας κυμαίνεται από την επιφάνεια της θάλασσας ως τις πλαγιές του πιο ψηλού βουνού στο δυτικό ημισφαίριο, του όρους Ακονκάγκουα, που υψώνεται γύρω στα 7.000 μέτρα (23.000 πόδια) στα σύνορα μεταξύ Χιλής και Αργεντινής.

Το βόρειο τμήμα της Χιλής είναι σχεδόν απόλυτα έρημο. Ναι, υπάρχουν σημεία στην έρημο Ατακάμα που τα τελευταία 20 χρόνια δεν έπεσε ούτε μια σταγόνα βροχής! Αλλά στο νότιο μέρος της χώρας υπάρχει μια ετήσια βροχόπτωση από 250 εκατοστά (100 ίντσες) και πάνω.

Μολονότι το μεγαλύτερο μέρος αποτελείται από βουνά, η χώρα έχει μια κεντρική ζώνη όπου ζει περίπου το 67 τα εκατό του λαού. Είναι ένα από τα παραδεισένια μέρη του κόσμου. Η κεντρική ζώνη έχει κλίμα όμοιο με της Καλιφόρνιας και ευνοεί την καλλιέργεια φρούτων όπως μήλα, αχλάδια, ροδάκινα, βερίκοκα, δαμάσκηνα, κεράσια, σταφύλια, σύκα, πορτοκάλια και λεμόνια.

Στα νότια της χώρας είναι η περιοχή με τις λίμνες. Εδώ βρίσκεται η φημισμένη λίμνη Λάγκο ντε Τόντος λος Σάντος, που επίσης λέγεται Σμαραγδένια Λίμνη. Ο Θεόδωρος Ρούσβελτ ονόμασε κάποτε αυτή τη λίμνη «την πιο ωραία λίμνη που έχω δει σ’ όλο τον κόσμο». Είναι φωλιασμένη ανάμεσα σε βουνοκορφές, και τα σμαραγδένια νερά της ταράζονται μόνο από καταρράχτες που πέφτουν από τις βουνοπλαγιές σ’ αυτή τη γαλήνια λίμνη.

Εκτός από την ηπειρωτική χώρα, η Χιλή έχει και αρκετά νησιά: Τα νησιά Χουάν Φερνάντες βρίσκονται 587 χιλιόμετρα (365 μίλια) δυτικά από την πόλη του Βαλπαραίζο. Ανάμεσα σ’ αυτά τα νησιά βρίσκεται το περίφημο νησί Ροβινσώνας Κρούσσος. Το νησί του Πάσχα βρίσκεται γύρω στα 3.200 χιλιόμετρα (2.000 μίλια) από τις ακτές της Χιλής και οι κάτοικοί του έχουν Πολυνησιακή προέλευση. Εδώ βρίσκονται εκατοντάδες τερατώδη, αόμματα πέτρινα αγάλματα που για πολύ διάστημα έφερναν σε αμηχανία τους αρχαιολόγους.

Η γλώσσα της Χιλής είναι η Ισπανική, και ο λαός της έχει κυρίως Ισπανικό παρελθόν, μολονότι τα τελευταία 100 χρόνια έχει πολύ επηρεαστεί από τους Γερμανούς, τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς. Το ένα τρίτο περίπου του πληθυσμού έχει μικτούς Ισπανούς και Ινδιάνους προγόνους. Οι Ινδιάνοι έδωσαν στη Χιλή το όνομά της, ονομάζοντας τη περιοχή χίλλι, που σημαίνει «ο τόπος όπου τελειώνει η ξηρά». Έτσι ακριβώς πρέπει να φάνηκε στους πρώτους ιθαγενείς καθώς ατένιζαν προς τα έξω στη φαινομενικά ατέλειωτη έκταση του Ειρηνικού Ωκεανού.

ΤΑ «ΚΑΛΑ ΝΕΑ» ΦΤΑΝΟΥΝ ΣΤΗ ΧΙΛΗ

Το κήρυγμα των καλών νέων της βασιλείας του Θεού άρχισε στη Χιλή με την άφιξη του Ρίτσαρντ Τράουμπ. Ο αδελφός Τράουμπ είχε μάθει την αλήθεια στο Μπουένος Άιρες, στην Αργεντινή, και είχε αφιερώσει τη ζωή του στον Ιεχωβά το 1925. Ενώ έκανε σκαπανικό στην Αργεντινή κοντά στα βουνά των Άνδεων, αναπτύχθηκε μέσα του μια επιθυμία, να ξεκινήσει το έργο του κηρύγματος στη Χιλή. Ο αδελφός Χουάν Μιούνιτς, ο τότε επίσκοπος τμήματος στην Αργεντινή, συμφώνησε ότι αυτή ήταν μια καλή ιδέα. Ο αδελφός Τράουμπ διορίστηκε στη Χιλή.

Έφτασε στο Σαντιάγκο το βράδι στις 30 Απριλίου 1980. Βέβαια, κανείς δεν υπήρχε εκεί να τον συναντήσει στον σιδηροδρομικό σταθμό, και τη νύχτα εκείνη έμεινε σ’ ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά. Την επόμενη μέρα νοίκιασε ένα δωμάτιο. Ο αδελφός Τράουμπ προσπάθησε να εξαργυρώσει μια επιταγή που του είχε δοθεί για να τον βοηθήσει να ξεκινήσει, αλλά δεν μπορούσε να πάρει χρήματα αμέσως, γιατί η τράπεζα έπρεπε πρώτα να εξακριβώσει αν υπήρχαν χρήματα για να καλυφθεί η επιταγή. Στο μεταξύ τα χρήματά του και τα δώρα που είχε σε τρόφιμα τέλειωσαν, και ο αυτοθυσιαστικός σκαπανέας αδελφός μας έμεινε οχτώ μέρες χωρίς φαγητό!

Μολονότι δεν είχε έντυπα να προσφέρει, στις 4 Μαΐου 1930 άρχισε το έργο από σπίτι σε σπίτι. Το έργο αυτό ο αδελφός Τράουμπ το άρχισε σαν ο πρώτος Μάρτυρας ανάμεσα στα 4.000.000 ανθρώπους που ζούσαν τότε στη χώρα αυτή έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και με γνήσιο ιεραποστολικό πνεύμα.

Η Ρωμαιοκαθολική θρησκεία ήταν η θρησκεία του κράτους ως το έτος 1925 όταν ψηφίστηκε ένα νέο σύνταγμα, που χώριζε την εκκλησία από το κράτος. Ενώ έκανε έργο από σπίτι σε σπίτι ο αδελφός Τράουμπ ανακρίθηκε από την αστυνομία, αλλά όταν εξήγησε τη φύση του έργου του δεν είχε καμιά δυσκολία. Διαπίστωσε ότι εκεί υπήρχε πραγματικά ελευθερία λατρείας.

Ο αδελφός Τράουμπ περίγραψε τα αισθήματά του για εκείνους τους πρώτους χρόνους μ’ αυτόν τον τρόπο: «Κάθε Κυριακή καθώς πλησίαζε η ώρα για τη μελέτη Σκοπιάς πήγαινα με τα πόδια στο όρος Σάν Κρίστομπαλ και κάτω από τη σκιά των δέντρων αποροφιόμουν στη μελέτη και στην προσευχή. Αισθανόμουν πολύ μόνος και είχα μια φλογερή επιθυμία να μιλήσω σε κάποιον άλλον αδελφό για την αλήθεια, αλλά μετά τη μοναχική μου μελέτη αισθανόμουν ενισχυμένος και αντιλαμβανόμουν καλά ότι δεν ήμουν μόνος. Ήμουν έτοιμος για το έργο άλλης μιας εβδομάδας.»

ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΑ ΑΤΟΜΑ

Καθώς έδινε μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι, ο αδελφός Τράουμπ συνάντησε ένα θεοφοβούμενο άντρα που λεγόταν Χουάν Φλόρες. Δέχτηκε έντυπα και έκανε πολλές ερωτήσεις. Τον καιρό εκείνο τον επισκέπτονταν οι Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας. Ωστόσο, αφού άκουσε μια συζήτηση ανάμεσα σ’ αυτούς και στον αδελφό Τράουμπ, ο Φλόρες αποφάσισε να μελετήσει το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού.

«Από εκεί κι έπειτα,» αφηγείται ο αδελφός Τράουμπ, «νοίκιασα ένα διαμέρισμα και άρχισα να προσκαλώ ανθρώπους σε δημόσια Βιβλική διάλεξη και σε Βιβλική μελέτη κάθε Κυριακή. Ο Χουάν Φλόρες, το πρώτο άτομο που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση, ρώτησε: ‘Και οι άλλοι, πότε θα έρθουν;’ Η απάντησή μου ήταν: ‘Θα έρθουν’.» Και μέσα σε λίγο διάστημα άρχισαν να έρχονται.

Στην περιοχή που λεγόταν Κουίντα Νορμάλ, ο αδελφός Τράουμπ βρήκε κάποιον που δέχτηκε έντυπα και που κατόπιν προσκάλεσε τον αδελφό Τράουμπ να δώσει Βιβλικές ομιλίες στην Προτεσταντική του εκκλησία. Ο Χουάν Φλόρες συνόδευε τον αδελφό Τράουμπ και τον άκουγε να δίνει το άγγελμα της Βασιλείας στους συγκεντρωμένους. Προσκαλούνταν να ξαναέλθουν. Ο Προτεστάντης κήρυκας ήταν ευτυχισμένος γιατί το ακροατήριο μεγάλωνε και ο δίσκος με τις συνεισφορές ήταν γεμάτος μετά από κάθε επίσκεψη του αδελφού Τράουμπ. Ο αδελφός Τράουμπ δεν συμφωνούσε με το δίσκο συνεισφορών, έτσι έδωσε μια ομιλία στην εκκλησία βασισμένη στο Ιωάννης 10:12 σχετικά με τον «μισθωτό». Ύστερ’ απ’ αυτό οι εκκλησιαζόμενοι, αναμεσα στους οποίους και μια νεαρή κυρία, η Κονσουέλο Γκαλβέζ, άρχισαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις που διεξήγε ο αδελφός Τράουμπ. Με τον καιρό ο Προτεστάντης κήρυκας έμεινε μόνος γιατί ο όμιλός του εξαφανίστηκε.

Ο Χουάν Φλόρες προσκάλεσε τον αδελφό Τράουμπ να μείνει στο σπίτι του στην οδό Κονκόν και να το χρησιμοποιεί σαν τόπο συναθροίσεων. (Από τότε επεκτάθηκε, και μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται σαν Αίθουσα Βασιλείας.) Ύστερα από 10 μήνες δράσης είχε έρθει ο καιρός για τους ενδιαφερόμενους να βαφτιστούν. Έτσι ο αδελφός Τράουμπ έγραψε στον αδελφό Μιούνιτς και τον ρώτησε αν θα μπορούσε να έρθει για εκείνη την ιστορική περίπτωση.

Στις 13 Φεβρουαρίου 1931, έγινε το πρώτο βάφτισμα στη Χιλή από Μάρτυρες του Ιεχωβά και ο αδελφός Μιούνιτς έδωσε την ομιλία. Τα οχτώ άτομα που βαφτίστηκαν σ’ εκείνη την περίπτωση ήταν ο Χουάν Φλόρες, η σύζυγός του Τερέζα, η μητέρα του Δελφίνα Βιλλαμπλάνκα, ο Χουάν Καστίλλο, ο Πέντρο Όρτιζ, ο Ρομπέρτο Ρόχας, η Μαργαρίτα Σαντοβάλ και μια άλλη αδελφή Φλόρες. Όπως λέει ο αδελφός Τράουμπ και οι οχτώ συνέχισαν πιστοί. Η αδελφή Βιλλαμπλάνκα έγινε σκαπάνισσα και υπηρέτησε μ’ αυτή την ιδιότητα ως το θάνατό της. Ο Χουάν Φλόρες βοήθησε να οργανωθεί μια μικρή εκκλησία στην Ιλλαπέλ. Αλλά περισσότερα επρόκειτο να έρθουν!

Στις 29 Μαρτίου 1931, βαφτίστηκαν πέντε ακόμη ανάμεσά τους και η Κονσουέλλο Γκαλβέζ, που επρόκειτο να γίνει αδελφή Τράουμπ και πιστή σύντροφος ως το θάνατό της. Σε λιγότερο από ένα χρόνο βαφτίστηκαν 13 άτομα.

Στο μεταξύ, άλλοι νέοι ενδιαφερόμενοι έπαιρναν τη στάση τους υπέρ της αληθινής λατρείας. Το έργο στο Σαντιάγκο στερεωνόταν, αλλά τι γινόταν με τους σπόρους της αλήθειας που διασκορπίζονταν σε απομακρυσμένα μέρη;

ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΣ ΣΚΑΠΑΝΕΑΣ

Ένας από τους πρώτους σκαπανείς που ήρθε στη Χιλή ήταν η Κάθυ Πάλμ, κι αυτή έπαιξε εντυπωσιακό ρόλο στο ν’ απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα. Θα την αφήσουμε να μας πει κάτι για το γεμάτο ζήλο έργο της στον Χιλιανό αγρό. Η αδελφή Πάλμ γράφει:

«Η Χίλμα Σιόμπεργκ έστειλε χρήματα στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά τον Νοέμβριο του 1934 για να πληρώσει για ένα ταξίδι από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Κολομβία με πλοίο. Η Εταιρία με ρώτησε αν ήθελα να βοηθήσω την αδελφή Σιόμπεργκ στη Νότια Αμερική. Τι θαυμαστή προμήθεια! Έτσι τον Δεκέμβριο έφτασα στη Μπουεναβεντούρα, της Κολομβίας. Η αδελφή Σιόμπεργκ έφτασε από το Εκουαντόρ. Πήγαμε στη Μπογκοτά για ένα περίπου χρόνο και διαθέσαμε πολλά βιβλία. Κατόπιν η αδελφή Σιόμπεργκ έπρεπε να γυρίσει στο Τέξας. Με συμβούλεψε να μη μείνω μόνη μου στην Κολομβία και μου σύστησε να γράψω σ’ έναν αδελφό που είχε αρχίσει το έργο στη Χιλή.

«Τελικά, έφτασε η πρόσκληση να πάω στη Χιλή, αφού το σπίτι του αδελφού Τράουμπ ήταν ανοιχτό για ένα σκαπανέα. Τομέας μας ήταν ολόκληρη η χώρα! Πώς να φτάσω εκεί; Ο καλύτερος τρόπος ήταν με πλοίο, έτσι γύρισα στη Μπουεναβεντούρα. Ο λιμενάρχης μου είπε για κάποιο Χιλιανό πλοίο που επρόκειτο να φτάσει σύντομα. Έτσι άνοιξε η πόρτα.

«‘Ναι, θα σε πάρουμε,’ είπε ο καπετάνιος του φορτηγού, ‘Όχι’, είπε, ‘δεν δέχομαι να πάρω τα μόνα χρήματα που έχεις (15 δολλάρια), μολονότι θα δεχτώ μερικά απ’ αυτά τα βιβλία που έχεις εκεί. Τώρα πήγαινε στην παραλία, πάρε τα πράγματά σου, και θα σου δείξω την καμπίνα σου.’ Ύστερα από ένα θαυμάσιο ταξίδι 17 ημερών με πολλή μαρτυρία στο πλήρωμα και στους λίγους επιβάτες, φτάσαμε στη Χιλή. Ο αδελφός Τράουμπ με περίμενε στο Βαλπαραίζο. Ήταν Φεβρουάριος του 1936.»

Στο Σαντιάγκο η αδελφή Πάλμ απολάμβανε ιδιαίτερα τη θέα των χιονοσκέπαστων βουνών στο βάθος και μια ολόκληρη λεωφόρο από ανθισμένες Γιαπωνέζικες ροζ κερασιές. Τι έξοχο θέαμα! Αλλά ας συνεχίσουμε με την ιστορία της:

«Ο πρώτος τομέας που μου έδωσε ο αδελφός Τράουμπ ήταν το κέντρο του Σαντιάγκο. Εδώ ήταν το κυβερνητικό ανάκτορο, τα κυβερνητικά κτίρια, όλα τα γραφεία και οι επιχειρήσεις. Διέθεσα πολλά βιβλία σ’ αυτόν τον τομέα, συχνά ολόκληρες σειρές απ’ όλα τα τρέχοντα βιβλία που είχε εκδώσει η Εταιρία Σκοπιά. Όσο για το κυβερνητικό ανάκτορο, δεν βρήκα καμιά αντίρηση στο έργο από γραφείο σε γραφείο εκτός από ένα, το Γραφείο Τηλεπικοινωνιών—αυτό δεν έπρεπε να το ενοχλήσω. Στο τελευταίο πάτωμα βρήκα τη βιβλιοθήκη του ανακτόρου. Ο βιβλιοθηκάριος αναγνώρισε αμέσως τα βιβλία και μου είπε τους τίτλους όλων που είχε ήδη πάρει, κι έτσι του άφησα το «Διεκδίκησις», (Τόμος 1ος) τόσο στ’ Αγγλικά όσο και στα Ισπανικά, γιατί αυτά ήταν τα νεότερα τότε, και χάρηκε πολύ που τα πήρε. Κάποιος μάλιστα μου είπε ότι θα προτιμούσε ν’ αλλάξουμε θέσεις στο έργο που κάνουμε, γιατί αναγνώριζε πόσο πολύ ανώτερη αξία έχει να εργάζεται κανείς για τη θεοκρατική κυβέρνηση.

«Ενώ εργαζόμουν στον εμπορικό τομέα της πόλεως το 1936, συνάντησα έναν κοσμηματοπώλη με Γερμανικό όνομα. Έτσι του έδωσα μαρτυρία στα Γερμανικά και του έδειξα το βιβλίο «Διεκδίκησις». Όταν είδε μέσα σ’ αυτό το όνομα Ιεχωβά, έγινε κάτασπρος και άρχισε να φωνάζει να φύγω από το μέρος του, αλλιώς θα έπαιρνε το περίστροφό του και θα με σκότωνε. Ξεφωνίζοντας, έσειε τη γροθιά του μπροστά στο πρόσωπό μου και κατόπιν χτύπησε τόσο δυνατά τη γυάλινη βιτρίνα ώστε έσπασε το γυαλί και έκοψε το χέρι του! Τότε εγώ είχα ήδη ετοιμάσει την τσάντα μου και έφυγα έγκαιρα. Τρέμοντας στο δρόμο, πήγα στην επόμενη πόρτα σ’ ένα Γερμανικό μαγαζί με έργα τέχνης. ‘Όχι,’ είπαν, ‘δεν θέλουμε να μιλήσουμε γι’ αυτόν τον άνθρωπο, γιατί το μόνο που ξέρουμε είναι ότι είναι φανατικός Ναζιστής.’ Ήταν οι μέρες πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.»

ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΡΗΤΟ ΦΩΝΟΓΡΑΦΟ

Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, αφηγείται η αδελφή Πάλμ, ο αδελφός Τράουμπ κατάφερε να λάβει έναν από τους κινητούς φωνογράφους της Εταιρίας, καθώς και δίσκους 78 στροφών με σύντομες ομιλίες. Πόσο του άρεσε αυτός ο φωνόγραφος! «Κατάφερε, μάλιστα,» λέει η αδελφή Πάλμ, «να αντιγράψει τον φωνόγραφο έτσι ώστε αρκετοί Χιλιανοί αδελφοί να μπορούν να έχουν το δικό τους μοντέλο που είχε κατασκευαστεί στη Χιλή.

«Χρόνια αργότερα, ο δεύτερος αξιωματικός του πλοίου που με είχε φέρει στη Χιλή πήγε στα κεντρικά γραφεία της Σκοπιάς σε μια από τις επισκέψεις του στη Νέα Υόρκη. Εκεί στην οδό Άνταμς 117 ήρθε σ’ επαφή με τους αδελφούς Φρέντ Πίτς και Χάρρυ Πίννοκ, που μου έστειλαν τον τελευταίο καθέτου τύπου φωνόγραφο με περισσότερες και νεότερες πλάκες. Αυτός μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εύκολα στα σκαλοπάτια της πόρτας, και πραγματικά πόσο τραβούσε την προσοχή, γιατί κανείς ποτέ δεν είχε δει κάτι παρόμοιο! Επίσης από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του Σαντιάγκο χρησιμοποιήθηκαν οι φωνογραφημένες ομιλίες της μιας ώρας. Λίγα χρόνια αργότερα ακούγονταν απ’ όλους σχεδόν τους ραδιοφωνικούς σταθμούς των κυριότερων πόλεων των επαρχιών.»

ΣΠΕΡΝΟΝΤΑΣ ΣΠΟΡΟΥΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΒΟΡΡΑ

Ο αδελφός Τράουμπ σκέφτηκε ότι θα ήταν καλό για την αδελφή Πάλμ να σπείρει σπόρους αλήθειας στο βόρειο μέρος της χώρας. «Μου ανέθεσε ν’ αρχίσω να εργάζομαι στο πιο βόρειο μέρος, στην Αρίκα, και ακόμη πιο πάνω στην εύφορη κοιλάδα Αζάπα,» λέει. «Έτσι εργάστηκα από πόρτα σε πόρτα σε κάθε πόλη και πάντοτε προσπαθούσα, και συνήθως κατόρθωνα, να διαθέσω ολόκληρη τη σειρά εκείνων των ωραίων, πολύχρωμων βιβλίων στη δημόσια βιβλιοθήκη, στις σχολικές βιβλιοθήκες και στις αίθουσες των εργατικών ενώσεων.

«Δόθηκε μαρτυρία από πόρτα σε πόρτα σε κάθε καταυλισμό ορυχείων αζώτου, σε κάθε καταυλισμό εταιριών, μικρό ή μεγάλο, καθώς και σε μεγάλες πόλεις ορυχείων χαλκού και σιδήρου. Χρειάστηκε να στέλνουμε πολλά κιβώτια με βιβλία εκ των προτέρων σε κάθε νέα διεύθυνση. Σχεδόν όλο το έργο μου μαρτυρίας γινόταν με τα πόδια. Βρήκα ένα διπλό σάκκο σαν κι αυτόν που χρησιμοποιούν στα γαϊδουράκια και τον γέμιζα από τη μια μεριά με 30 περίπου βιβλία και από την άλλη με 150 ως 200 βιβλιάρια. Κατόπιν τον κουβαλούσα πάνω στους ώμους μου και χρησιμοποιούσα μια άλλη τσάντα με έντυπα για να τα προσφέρω σε κάθε επίσκεψη. Επίσης ήταν αναγκαίο να κουβαλάω μια κουβέρτα, οδοντόβουρτσα και άλλα πράγματα, γιατί συνήθως τα βράδια έβρισκα κατάλυμα όπου τύχαινε να σταματώ.

«Στο Κοπιαπό βρήκα ένα ορυχείο θειαφιού ψηλά στις πλαγιές των Άνδεων. Εδώ ζούσαν γύρω στους 30 με 40 εργάτες καθώς και οι οικογένειες του διευθυντή και του βοηθού του. Έμειναν έκπληκτοι όταν είδαν να τους επισκέπτεται μια γυναίκα. Πώς έφτασα εκεί; Έτυχε να βρω κάποιον που πήγαινε με αυτοκίνητο στο ορυχείο, και χάρηκε να με πάρει μαζί του. ‘Ναι,’ ‘θα φροντίσω να σε φιλοξενήσει μια από τις δύο γυναίκες που είναι εκεί πάνω.’

«Τότε, όλοι στο ορυχείο μου είπαν: ‘Εδώ εμείς δεν χρησιμοποιούμε χρήματα· οι μισθοί μας πληρώνονται στο γραφείο της πόλης όταν πάρουμε την άδειά μας.’ Έτσι ο διευθυντής έδωσε άδεια να πάρει ο καθένας όσα βιβλία ήθελε και απλώς να υπογράψει το όνομά του και το ποσόν των χρημάτων σ’ έναν κατάλογο. Διέθεσα όλα τα έντυπα που είχα και πήρα παραγγελίες για πολλά περισσότερα. Παρέδωσα τον κατάλογο στο γραφείο στην πόλη. Όλοι οι εργάτες φαίνονταν ανυπόμονοι να διαβάσουν τα βιβλία, και χάρηκαν πάρα πολύ με τα ‘καλά νέα.’»

Το 1939 η αδελφή Μπέτα Άμποτ, που υπηρετούσε στην Κούβα, ειδοποίησε ότι θα ερχόταν στη Χιλή. Η αδελφή Άμποτ διορίστηκε να δίνει μαρτυρία στους Αμερικανούς που εργάζονταν ψηλά στα ορυχεία χαλκού του «Ελ Τενιέντε», ακριβώς νοτιά στο Σαντιάγκο. Μπόρεσε να εργαστεί εκεί για μικρό μόνο χρονικό διάστημα, γιατί το υψόμετρο γι’ αυτήν ήταν πάρα πολύ μεγάλο. Αλλά η πόλη Ρανκάγκουα στους πρόποδες των βουνών, ήταν ωραία.

Εκεί στη Ρανκάγκουα η αδελφή Λουτσίλα Ρέγιες της πρόσφερε κατάλυμα στο ξενοδοχείο της. Έμεινε εκεί αρκετά χρόνια. Η αδελφή Ρέγιες και ο σύζυγός της είχαν βρει την αλήθεια λίγα χρόνια πριν, όταν ο αδελφός Τράουμπ τους είχε εξηγήσει τα «καλά νέα.» Πριν από αυτό ένας ευαγγελικός προτεστάντης πάστορας επισκεπτόταν συχνά την οικογένεια Ρέγιες. Αυτός ο κληρικός επέμενε ότι αν ήθελαν να υπακούν στο Θεό έπρεπε ν’ απαλλαγούν από όλα τα κρασιά που είχε το ξενοδοχείο (τα οποία ήταν μια αρκετά καλή επιχείρηση). Και ο φτωχός κύριος Ρέγιες έχυσε όλες τις νταμιτζάνες του με το κρασί στον υπόνομο! Τότε ήρθε ο αδελφός Τράουμπ και εξήγησε τις Βιβλικές αλήθειες. «Τι!» είπε ο κύριος Ρέγιες, «δεν απαγορεύεται το κρασί;» Α, αυτό αντηχούσε σαν μουσική στ’ αυτιά του, καθώς ο αδελφός Τράουμπ το απέδειξε από τη δική τους οικογενειακή Γραφή. Το σπίτι και το ξενοδοχείο των Ρέγιες ήταν πάντοτε ανοιχτό για οποιονδήποτε και για όλους τους Μάρτυρες.

Το 1949 είχαν μια διεθνή συνέλευση στη Ρανκάγκουα και η αδελφή Ρέγιες, που ήταν τώρα χήρα, άδειασε το ξενοδοχείο της για να το ετοιμάσει για όσο το δυνατόν περισσότερους εκπρόσωπους για τη συνέλευση. Έγινε μια μεγάλη παρέλαση με πανό στο κέντρο της Ρανκάγκουα. Υπήρχαν, όμως, προβλήματα όταν ο διευθυντής του σχολείου αρνήθηκε να επιτρέψει στους αδελφούς να χρησιμοποιήσουν την αίθουσα του σχολείου, μολονότι ο Υπουργός Παιδείας είχε δώσει άδεια να χρησιμοποιηθεί για τη συνέλευσή μας. Όταν ο κύριος Ντανιέλ Γκονζάλες, ένας εφέτης, το άκουσε αυτό, πήγε να δει αυτόν το διευθυντή και τον ρώτησε γιατί πριν από λίγες εβδομάδες είχε δώσει την αίθουσα του σχολείου σε μια Καθολική συγκέντρωση. Όταν βρέθηκε μπροστά σ’ αυτό το γεγονός, δεν μπορούσε πια ν’ αρνηθεί. Έτσι έγινε μια θαυμάσια συνέλευση στη Ρανκάγκουα.

Χρόνια αργότερα η αδελφή Άμποτ μετακόμισε στο Σαντιάγκο. Επειδή πάντοτε συντηρούνταν με την έξοχη ραπτική που ήξερε, το βρήκε εύκολο να βρει δουλεία ράβοντας για τις συζύγους των πρεσβευτών και για άλλες εξέχουσες προσωπικότητες. Αυτό της έδωσε την ευκαιρία να δώσει μαρτυρία σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Συχνά έλεγε ότι αυτό ήταν χέρι του Θεού, γιατί όταν οι Μάρτυρες επισκέπτονταν αυτά τα πολυτελή σπίτια, οι υπηρεσίες δεν τους άφηναν ποτέ να μιλήσουν στους ιδιοκτήτες. Ύστερα από πολλά χρόνια πιστής υπηρεσίας, η αδελφή Άμποτ πέθανε το 1975 σε ηλικία 93 χρόνων.

ΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Επειδή η πιο νότια περιοχή της Χιλής, η Μαγκαλλιάνες, μπορεί να καλυφτεί καλύτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, ο αδελφός Τράουμπ έστειλε την αδελφή Πάλμ με πλοίο στην Πούντα Αρένας. Της έστειλε επίσης και δέκα κιβώτια βιβλία για το έργο της.

Αντίθετα από το ξερό βορεινό μέρος, η αδελφή Πάλμ βρέθηκε τώρα ανάμεσα σε πράσινα τοπία, σε βάρκες, σε καΐκια, σε βενζινάκατους, σε μικρά ατμόπλοια, σε άπειρα νησιά. Πόσο ευχάριστο ήταν! Τελικά, ύστερα από αρκετές μέρες ταξιδιού μέσα από φιόρδ και παγωμένη χώρα, έφτασε στην πόλη Πούντα Αρένας στα στενά του Μαγγελάνου. Η αδελφή Πάλμ συνεχίζει και λέει:

«Απ’ όλες τις Χιλιανές πόλεις, αυτή μου άρεσε περισσότερο. Δεν είχε μύγες, ψύλλους, κοριούς και ζητιάνους, και κοιμάται κανείς στο μέρος εκείνο πιο βαθιά και σηκώνεται πιο φρέσκος από οποιοδήποτε άλλο μέρος που επισκέφθηκα.»

Για να δώσει μαρτυρία στην Πούντα Αρένας χρειαζόταν έντυπα και σ’ άλλες γλώσσες εκτός από την Ισπανική. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι Γιουγκοσλάβικης καταγωγής, και μπορούσε κανείς να βρει πολλές εστάντσιας (μεγάλα κτήματα με πρόβατα), που τις διευθύνουν Άγγλοι. Οι εστάντσιας μπορεί να έχουν μέχρι 80.000 πρόβατα σε 100.000 στρέμματα (250.000 έηκερς). Μέχρι σήμερα είναι πολύ γραφικό να βλέπει κανείς βοσκούς πάνω στ’ άλογά τους, να συνοδεύονται από καλά εκπαιδευμένα σκυλιά, και στο βάθος μεγαλόπρεπα βουνά σκεπασμένα με παγετώνες που φτάνουν ως την άκρη όμορφων λιμνών.

Οι άνθρωποι σ’ αυτή την απομονωμένη περιοχή της Πούντα Αρένας και του Πουέρτο Νατάλες είναι φημισμένοι για τη φιλικότητά τους και τη φιλοξενία τους. Όταν κανείς φτάνει σε μια εστάντσια, προσκαλείται αμέσως σε μια μεγάλη κουζίνα όπου είναι έτοιμο ένα μεγάλο φλυτζάνι καφέ ή ποτό από βότανα μαζί με ψωμί. Στο φαγητό υπάρχει πάντοτε κορντέρο ασάντο (ψητο αρνί) που μπορείτε να φάτε όσο θέλετε. Εκδηλώθηκε πολύ ενδιαφέρον, και η ανταπόκριση στο κήρυγμα ήταν καλή.

Από την Πούντα Αρένας μπορεί κανείς να ταξιδέψει στη Τιέρρα ντελ Φουέγκο—Γη του Πυρός—το όνομα που έδωσε ο Φερδινάνδος Μαγγελάνος στο νησί το 1520 καθώς περνούσε μέσα από το στενό που πήρε το όνομά του. Η αδελφή Πάλμ έφτασε στη μικρή πόλη Πορβενίρ σ’ αυτό το νησί και είχε το προνόμιο να σπείρει σπόρους αλήθειας σ’ αυτό το απομακρυσμένο μέρος της γης. Μια καλή Εσθονιανή οικογένεια της έδωσε κατάλυμα για αρκετές εβδομάδες ώστε να μπορέσει να επισκεφθεί όλες τις εστάντσιας σ’ εκείνη την περιοχή.

ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΒΟΡΕΙΑ

Πλησίαζε ο χειμώνας, και ήταν καιρός να πάει προς τα βόρεια με ατμόπλοιο. Το ταξίδι επιστροφής της αδελφής Πάλμ την έφερε στο νησί Τσιλοέ. Γράφει: «Καθώς προχωρούσα σε μικρότερα λιμάνια στο νησί βρήκα καλούς ανθρώπους. Άκουγαν πάντοτε και είχαν πολλές ερωτήσεις και απορούσαν πώς ήταν δυνατό να τους έχουν εξαπατήσει τόσο πολλά χρόνια για το καθαρτήριο και τον πύρινο άδη. Σχεδόν πάντοτε έπαιρναν μερικά έντυπα.

«Κοντά σ’ ένα λιμανάκι ο ιερέας είχε καταφέρει να κατασκοπεύει το έργο μου. Έτσι όταν κάποτε δεν ήμουν πολύ άγρυπνη, ένα από τα θύματά του μου έκλεψε το διπλό γεμάτο βιβλία σάκκο, καθώς και την υφασμένη με το χέρι, πολύχρωμη Βολιβιανή κουβέρτα μου. Όταν το ανάφερα στην αστυνομία, αυτοί απλώς σήκωσαν τους ώμους τους. Αλλά καθώς τη μέρα εκείνη εργαζόμουν με ό,τι είχα στην τσάντα μου ήρθε κάποιος στο δρόμο. Είχε ακούσει για την κλοπή και ήθελε να μου πει ότι αυτός και η γυναίκα του και άλλοι λυπήθηκαν πολύ. ‘Σε παρακαλώ έλα μαζί μου σπίτι μου,’ είπε, ‘γιατί η σύζυγός μου έχει μια νέα κουβέρτα για σένα [φυσικά υφασμένη με το χέρι] και σε παρακαλώ να περάσεις τη νύχτα μαζί μας. Έτσι πήγα. Αυτή ήταν μια ακόμη καλύτερη κουβέρτα· ένα μεγαλύτερο πόντσο. Αμέσως το αγόρασα· η τιμή ήταν πολύ λογική. Έμεινα τη νύχτα μαζί τους, απαντώντας στις πολλές τους Βιβλικές ερωτήσεις.» (Ύστερα από χρήση χρόνων η αδελφή Πάλμ έχει ακόμη αυτή τη Χιλιανή κουβέρτα.)

Πηγαίνοντας προς τα βόρεια όπως την είχε οδηγήσει ο αδελφός Τράουμπ, η αδελφή Πάλμ επισκέφθηκε το Οσόρνο. Ο κυβερνήτης αυτής της επαρχίας χάρηκε να την υποδεχτεί. Της έδειξε το βιβλίο Κυβέρνησις, που το είχε διαβάσει και του άρεσε. Κατόπιν υποσχέθηκε ότι στο Οσόρνο κανείς δεν θα εμπόδιζε το έργο μας, κι αυτό αποδείχτηκε αληθινό.

Εμπρός για την επαρχία Βαλντίβια. Εδώ η αδελφή Πάλμ πήγε στο λιμάνι Κορράλ. Αφηγείται: «Βρήκα μια αίθουσα ενός συλλόγου για να παίξω στο φωνόγραφο την ωριαία ομιλία ‘Αντιμετωπίστε τα Γεγονότα’ και η αίθουσα ήταν γεμάτη με τους ανθρώπους που είχα προσκαλέσει. Μάλιστα έφεραν και μερικά από εκείνα τα ωραία εθνικά λουλούδια, τα κοπίχουε, μαζί με φύλλα από φτέρες για να διακοσμήσουν την αίθουσα. Για να φύγει η μυρωδιά από τον καπνό των τσιγάρων που υπήρχε προηγουμένως στην αίθουσα έβαλα κι έκαψαν μερικά φύλλα ευκαλύπτου κι έτσι αρωματίστηκε ο αέρας. Ένα νεαρό κορίτσι ανέβηκε στον εξώστη για να δει από εκεί τη διακόσμησή μας και είπε: ‘Σαν το άρωμα Άτκινσον.’ (Ένα φημισμένο Αγγλικό άρωμα στη Χιλή.) Πόσο γέλασα! Μετά την ομιλία οι επισκέπτες πήραν τα δωρεάν βιβλιάριά τους και τα περιοδικά τους και ρώτησαν πότε θα ξανάκουγαν περισσότερα γι’ αυτά τα καλά πράγματα.»

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΖΗΛΩΤΗΣ ΣΚΑΠΑΝΕΑΣ

Αυτή η αφήγηση για τη σπορά των σπόρων της αλήθειας σ’ όλο το μάκρος και το πλάτος της Χιλής δεν θα ήταν πλήρης αν δεν αναφέραμε έναν άλλο ζηλωτή σκαπανέα, τον Θεόδωρο Λαγκούνα, που ήρθε εδώ από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο αδελφός Λαγκούνα παραβρέθηκε στη συνέλευση στην Ουάσινγκτον το 1935, και άκουσε τις ενθαρρυντικές ομιλίες του αδελφού Ρόδερφορδ που πρότρεπε το λαό του Θεού να εξετάσει τη δυνατότητα να μεταφέρει τα αγαθά νέα της Βασιλείας στη Νότια Αμερική. Ο αδελφός Λαγκούνα ενθουσιάστηκε πολύ και έκανε σχέδια για να πάει στα μέρη εκείνα. Όταν έφτασε στη Χιλή το 1936, άρχισε το έργο κηρύγματος στην πόλη της Κονσεψιόν. Ύστερα από πολλά χρόνια σκαπανικού, ο αδελφός Λαγκούνα παντρεύτηκε και άρχισε ν’ ανατρέφει την οικογένειά του στην πόλη Τσιλλιάν, όπου βοήθησε στην πνευματική ανάπτυξη της εκκλησίας εκεί.

Αυτοί οι αυτοθυσιαστικοί σκαπανείς, πριν από την άφιξη των αποφοίτων της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς, έπαιξαν σημαντικό ρόλο εκείνες τις πρώτες μέρες του έργου κηρύγματος. Πολλοί σπόροι αλήθειας είχαν σκορπιστεί από την Αρίκα ως την Πούντα Αρένας κι ακόμη ως τη Γη του Πυρός. Μολονότι βρίσκονταν σε κατάσταση ύπνου ώσπου να έρθουν και άλλοι κήρυκες των «καλών νέων» με επιπρόσθετα νερά της αλήθειας, εντούτοις είχαν φυτευτεί και περίμεναν τη στιγμή για ν’ ανθίσουν και ν’ αναπτυχθούν προς αίνο του Ιεχωβά.

Η ΠΡΩΤΗ ΑΙΘΟΥΣΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ—Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Το 1944 άρχισε η κατασκευή της πρώτης Αίθουσας Βασιλείας στη Χιλή. Μια αδελφή δώρισε το οικόπεδο στο Σαντιάγκο, και αδελφοί άρχισαν να εργάζονται με τούβλα και λάσπη. Τελείωσε τον Αύγουστο του έτους εκείνου, έγκαιρα για την πρώτη συνέλευση που έγινε ποτέ στη Χιλή.

Η δημόσια ομιλία ήταν «Ειρήνη—Μπορεί να Διαρκέσει;» και παραβρέθηκαν 250 άτομα. Τέσσερις ραδιοφωνικοί σταθμοί μετέδωσαν την ομιλία, και δύο απ’ αυτούς συνέχισαν να μεταδίδουν τα προγράμματα της Εταιρίας για τα υπόλοιπα χρόνια.

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Οι πρώτοι ιεραπόστολοι εκπαιδευμένοι στη Γαλαάδ έφτασαν στη Χιλή το 1945. Ήταν οι αδελφοί Τζόζεφ Φερράρι και Άλμπερτ Μαν. Υπήρχαν τότε μόνο 65 ευαγγελιζόμενοι στη Χιλή.

Η Εταιρία είχε κάνει διευθετήσεις για να γίνει μια συνέλευση στη διάρκεια της πρώτης επίσκεψης του προέδρου και αντιπροέδρου της Εταιρίας Σκοπιά στη Χιλή, δηλαδή των αδελφών Ν. Νορρ και Φ. Φραντς. Στις 25 Μαρτίου 1945, δόθηκε η δημόσια ομιλία, «Ένας Κόσμος, Μια Κυβέρνηση,» σ’ ένα ακροατήριο 340 ατόμων. Πέντε άτομα βαφτίστηκαν σ’ αυτή τη συνέλευση.

Στη διάρκεια της επίσκεψής του, ο αδελφός Νορρ διευθέτησε να ιδρυθεί ένα τμήμα με τον αδελφό Τζόζεφ Φερράρι σαν επίσκοπο τμήματος. Μέχρι τον καιρό εκείνο το έργο γινόταν κάτω από τη διεύθυνση του γραφείου τμήματος της Αργεντινής.

Επίσης, ζητήθηκε από την αδελφή Πάλμ να αναλάβει το έργο του ειδικού σκαπανέα. Αυτή αποκρίθηκε: «Θα προσπαθήσω, αδελφέ Νορρ.» Έτσι η αδελφή Πάλμ έγινε η πρώτη ειδική σκαπάνισσα στη Χιλή. Ύστερα από τόσο πολλά χρόνια συνεχών μετακινήσεων από το ένα μέρος στο άλλο με το άγγελμα της Βασιλείας, τώρα επρόκειτο να εγκατασταθεί στο Σαντιάγκο και να μάθει πώς να διεξάγει οικιακές Γραφικές μελέτες. Το βιβλίο «Η Αλήθεια Θέλει Σας Ελευθερώσει» είχε μεταφραστεί στα Ισπανικά και είχε ένα βιβλιάριο με ερωτήσεις που βοηθούσε στο έργο αυτό.

ΕΡΓΟ ΓΡΑΦΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

Σύντομα κατόπιν μια αδελφή προσκάλεσε την αδελφή Πάλμ να πάει μαζί της για να προσπαθήσουν ν’ αρχίσουν μια οικιακή Γραφική μελέτη. «Πώς έτρεμα!» θυμάται η αδελφή Πάλμ. Για φανταστείτε! Είχε μιλήσει με επαρχιακούς κυβερνήτες και άλλους σε μεγάλες θέσεις, αλλά τώρα έτρεμε στη σκέψη ότι θα έπρεπε να διεξάγει μια οικιακή Γραφική μελέτη μ’ ένα ενδιαφερόμενο άτομο!

Συνεχίζει: «Έτσι πήγαμε, κάναμε την επίσκεψη, διαθέσαμε το βιβλίο στην οικογένεια και έγιναν διευθετήσεις για μια Γραφική μελέτη. Από τότε, τα παιδιά ήταν καλά προετοιμασμένα για τη μελέτη, καθώς και η νεαρή μητέρα. Μόνο ο πατέρας αρνιόταν να συμμετάσχει στη μελέτη. Και έτσι το πρώτο άτομο με το οποίο μελέτησα τη Γραφή ήρθε στην αλήθεια, και τα παιδιά μεγάλωσαν και αφιερώθηκαν κι αυτά στον Ιεχωβά.

«Καθώς ο φόβος μου για τη διεξαγωγή οικιακών Γραφικών μελετών εξαφανίστηκε, διαπίστωσα ότι μπορούσε κανείς να έχει πολύ περισσότερες μελέτες απ’ όσες θα μπορούσε να φροντίσει. Αλλά είχαμε οδηγίες να διαθέτουμε μόνο το μισό χρόνο μας στη διεξαγωγή μελετών. Μου αρέσει περισσότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο είδος μαρτυρίας.» Ναι, από το φόβο στην απόλαυση, πράγμα που σημαίνει πρόοδο μαζί με την προελαύνουσα οργάνωση του Ιεχωβά!

ΦΤΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Στο τέλος του 1945, έφτασαν 10 ακόμη ιεραπόστολοι: Η Λουίζ και η Φράνσις Στάμπς, η Στέλλα Μπάρτον, η Στεφάνια Πέυν, η Έλσα Σάττον, ο Τζων και η Λουίζ Μπάξτερ, η Κλάρα Γκίζα, η Λυδία Γουώλτερ και η Λόλα Μπάντεϊν. Όλα γι’αυτούς ήταν καινούργια—η γλώσσα, τα έθιμα και οι συνήθειες των ανθρώπων. Διαπίστωσαν όμως ότι με σκληρή προσπάθεια μπορούσαν να συνεννοούνται με τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι υπομονετικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν τους νεοερχομένους να μάθουν τη γλώσσα τους.

Αυτή η ομάδα των ιεραποστόλων είχε το προνόμιο να εγκαταστήσει τον πρώτο ιεραποστολικό οίκο στην οδό Λυών 3004 στο Σαντιάγκο. Το γραφείο του τμήματος ήταν επίσης μέρος αυτού του οίκου. Επειδή η αρχική εκκλησία βρισκόταν στην αντίθετη πλευρά της πόλεως, αποφασίστηκε να ενώσουν την τραπεζαρία και το σαλόνι για να υπάρχει αίθουσα για μια νέα εκκλησία. Έτσι το 1946 σχηματίστηκε η δεύτερη εκκλησία σ’ αυτή τη μητρόπολη του Σαντιάγκο που έχει 1.500.000 κατοίκους.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Τον Ιούλιο του 1946 ο αδελφός Άλμπερτ Μάν, ένας από τους δύο πρώτους ιεραποστόλους που ήρθαν στη Χιλή, διορίστηκε ο πρώτος επίσκοπος περιοχής στη χώρα. Υπήρχαν τότε μόνο εννέα εκκλησίες, με σύνολο 93 ευαγγελιζόμενους σε μέρη όπως η Τσιλλιάν, Κονσεψιόν, Ρανκάγκουα, Μελιπίλλια, Ιλλαπέλ και Σαντιάγκο. Το παράδειγμα πίστης και αφοσίωσης του αδελφού Μάν υπήρξε θαυμάσια ώθηση στην αλήθεια για πολλούς νεαρούς, καθώς και για πιο ηλικιωμένους.

Όταν άρχισε σαν υπηρέτης περιοχής, οι ευκολίες ήταν σπάνιες στις μικρές εκκλησίες. Αυτό σήμαινε ότι κοιμόταν σε ξενοδοχεία. Μερικές φορές χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια για να κοιμηθεί, αφού τα μπαρ και τα σαλόνια του ξενοδοχείου ήταν γεμάτα φασαρία όλο το βράδι. Σε κάθε εκκλησία διέθετε δύο εβδομάδες, αφήνοντας χρόνο για να διδάξει τους αδελφούς οργανωτικά θέματα και, κυρίως να τους εκπαιδεύσει στην υπηρεσία αγρού σαν διακόνους των «καλών νέων.»

ΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΒΑΛΠΑΡΑΙΖΟ

Τον Νοέμβριο του 1946 έφτασαν εννέα καινούργιοι ιεραπόστολοι. Ιδρύθηκε ένας ιεραποστολικός οίκος στο λιμάνι του Βαλπαραίζο, και το έργο μαρτυρίας άρχισε στη δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Χιλής, που είναι χτισμένη πάνω σε 41 λόφους σε σχήμα ημικύκλιου, γύρω από ένα πλατύ ανοιχτό όρμο. Μολονότι εξυπηρετούνταν από 16 οχήματα που κρέμονταν από σύρματα σε διάφορους λόφους, ήταν κουραστικό να σκαρφαλώνει κανείς σ’ εκείνους τους λόφους για να μιλήσει στους ανθρώπους.

Ένα από τα πρώτα άτομα που ανταποκρίθηκαν στην αλήθεια στο Βαλπαραίζο ήταν η Αΐντα Γκουζμάν. Αυτή παρακολουθούσε τις συναθροίσεις που γίνονταν στο σαλόνι του ιεραποστολικού οίκου το 1948. Θυμάται ότι λόγω ελλείψεως καθισμάτων έβαζαν στο δωμάτιο κιβώτια βιβλίων με σανίδες πάνω τους για να σχηματιστούν πάγκοι.

Στο μεταξύ, οι ιεραπόστολοι ήταν πολυάσχολοι. Η αδελφή Έλσα Σάττον, που αργότερα παντρεύτηκε τον Χόλλις Σμιθ βρήκε ένα νεαρό που ήθελε να μελετήσει τη Βίβλο. Αυτός ο νεαρός, ο Αλμπέρτο Μιούνοτς, είχε εναντιούμενη τη μητέρα του, και έτσι η μελέτη γινόταν σ’ ένα από τα δημόσια πάρκα. Αυτός επαναλάμβανε όλα όσα είχε μάθει στις δύο νεότερες αδελφές του και επίσης σ’ ένα γείτονα, τον Σέρτζιο Γκονζάλες. Τα κορίτσια, με τη σειρά τους, επαναλάμβαναν όλα αυτά στη μητέρα τους. Λόγω της επιμονής και αγάπης των δύο κοριτσιών τελικά η μητέρα ζήτησε μια οικογενειακή Γραφική μελέτη. Ο γιος και τα δύο κορίτσια μπήκαν στο έργο σκαπανέα και αργότερα τα κορίτσια, η Γκρατσιέλα και η Έλενα Μιούνοτς, πήραν προσκλήσεις να παρακολουθήσουν τη Σχολή Γαλαάδ. Ο γείτονας, ο Σέρτζιο Γκονζάλες, δέχτηκε την αλήθεια κι έγινε ένας από τους πρώτους ειδικούς σκαπανείς στη Χιλή.

Το έργο που άρχισε στο Βαλπαραίζο από τους ιεραποστόλους ασφαλώς προόδευσε με τα χρόνια και τώρα υπάρχουν εκεί εννέα εκκλησιές.

ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ

Το 1946 διορίστηκαν τέσσερις ιεραπόστολοι στο Σαντιάγκο: Ο Λάρρυ και η Μάργκαρετ Λαίνγκ, η Δωροθέα Σμιθ και η Ντόρα Γουόρντ. Όπως συμβαίνει με όλους τους καινούργιους ιεραποστόλους, συνέβαιναν διασκεδαστικά επεισόδια σχετικά με την εκμάθηση της νέας γλώσσας. Για παράδειγμα, μια ιεραπόστολος πήγε μια μέρα στην κρεαταγορά για να αγοράσει μισό κιλό πούλπα, δηλαδή κρέας. Ο χασάπης και άλλοι μέσα στο μαγαζί έσκασαν στα γέλια όταν η ιεραπόστολος ζήτησε μισό κιλό πούλπο, δηλαδή χταπόδι!

Το 1948 έμαθε την αλήθεια ένα εντεκάχρονο κορίτσι. Αυτό το μικρό κορίτσι, η Γκλάντυς Ραμίρεζ, εργαζόταν σαν σκαπανέας διακοπών κι απολάμβανε την εκπαίδευσή του από τους ιεραποστόλους. Ονειρευόταν τη μέρα που κι αυτή θα ήταν ιεραπόστολος κι έτσι άρχισε να μελετάει Αγγλικά. Γύρω στα δέκα χρόνια αργότερα μπόρεσε να εκπληρώσει τη φιλοδοξία της όταν προσκλήθηκε να παρακολουθήσει τη Σχολή Γαλαάδ, και αποφοίτησε το έτος 1958. Υπηρετεί ακόμη πιστά τον Ιεχωβά σαν τακτικός σκαπανέας στην πόλη του Βαλπαραίζο.

Και τι έγινε με την αγαπητή μας αδελφή Πάλμ; Είχε διοριστεί να εργαστεί στη βόρεια πλευρά του Σαντιάγκο σαν ειδική σκαπάνισσα. Λόγω της σκληρής εργασίας των αδελφών σχηματίστηκε το 1948 μια τρίτη εκκλησία στο Σαντιάγκο. Ένας αδελφός παραχώρησε το συνεργείο του αυτοκινήτων. Το χρωμάτισαν και το ανακαίνισαν για να χρησιμοποιηθεί σαν αίθουσα συναθροίσεων. Η Εκκλησία Ιντεπεντέντσια πλήθυνε και διαιρέθηκε πολλές φορές· στην πραγματικότητα υπάρχουν τώρα 12 εκκλησίες σ’ εκείνο το μέρος της πόλης και 79 σε όλο το Σαντιάγκο. Με το σχηματισμό αυτής της εκκλησίας η αδελφή Πάλμ ξαναγύρισε στο έργο στην αρχική Εκκλησία της Κουίντα Νορμάλ. Αλλά όπως αφηγείται, ακόμη έχει τη ζωηρή επιθυμία να ξεκινήσει το έργο σε νέα μέρη, όπως φαίνεται από τις παρακάτω παρατηρήσεις της:

«Κάθε Δευτέρα έπαιρνα άδεια μια μέρα [για ξεκούραση; Όχι.] για να βγω έξω από την πόλη, γιατί μου έλειπε το έργο μαρτυρίας στην ύπαιθρο. Έπαιρνα το λεωφορείο όσο μακριά μπορούσε να με πάει και έκανα έργο στα μικρά αγροκτήματα φρούτων ή λαχανικών ολόγυρα στο Σαντιάγκο, κι επέστρεφα αργά τη νύχτα, και ξανάρχιζα τον τομέα της πόλης και τις μελέτες την Τρίτη. Εκείνες τις Δεύτερες μπορούσα να διαθέτω πολλά περιοδικά, καθώς και βιβλία και βιβλιάρια, όσα μπορούσα να μεταφέρω, και συνήθως γύριζα πίσω με την τσάντα μου και άλλη μια τσάντα για ψώνια γεμάτη φρούτα και λαχανικά.

«Μερικές φορές γύριζα με κοτόπουλα που η αδελφή Τράουμπ χαιρόταν πάντοτε να τα προσθέτει στις κότες που είχε στο κοτέτσι. Μια φορά έφερα ένα μικρό γουρουνάκι και πόσο χαρούμενη ήταν γι’ αυτό! Γιατί; Διότι είχε ανακοινωθεί η διεθνής συνέλευση στη Νέα Υόρκη για το 1953, και ο αδελφός Τράουμπ ήθελε να παραβρεθεί σ’ αυτή. Έτσι το γουρούνι θα μεγάλωνε και θα πάχαινε και τότε θα το πουλούσαν για να εξοικονομήσουν χρήματα για τα έξοδα. Επίσης, η αδελφή Τράουμπ αγόραζε πολλά μικρά κοτοπουλάκια για να τα μεγαλώσει και να τα πουλήσει.

«Ύστερα από μερικές εβδομάδες η αδελφή Τράουμπ ήρθε στο δωμάτιό μου νωρίς ένα πρωί με ανήσυχο βλέμμα. Τι συνέβαινε; Είχε βρει αρκετά από τα μεγαλωμένα κοτόπουλά της ψόφια από αρρώστια! Ήρθε τα επόμενα δύο ή τρία πρωινά για να μου πει πόσα περισσότερα είχαν ψοφήσει τη νύχτα. Ο καιρός που απόμενε για να πάνε στη Νέα Υόρκη ήταν πολύ λίγος για ν’ αρχίσει από την αρχή να μεγαλώνει νέα κοτόπουλα, κι έτσι τι μπορούσαμε να κάνουμε τώρα για να βοηθήσουμε τον πιο ηλικιωμένο μάρτυρα αδελφό στη Χιλή να πάει στη συνέλευση; Η αδελφή Τράουμπ μου είπε: ‘Γιατί δεν γράφεις ένα γράμμα στον αδελφό Νορρ για να του τα πεις;’ Αυτό κι έκανα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι κάλεσαν τον αδελφό Τράουμπ στο Γραφείο του Τμήματος και τον ρώτησαν πόσα του έλειπαν. Ο Ιεχωβά βοήθησε να γίνει το ταξίδι, και όταν γύρισε πόσο χαιρόταν να μας αφηγείται όλα όσα είδε κι άκουσε!»

ΕΝΑΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Στο μεταξύ, το έργο αύξανε, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι έρχονταν σ’ επαφή με το άγγελμα της Βασιλείας. Το 1946 ο Τζων Μπάξτερ, ένας ιεραπόστολος που βρισκόταν στη χώρα για λίγους μόνο μήνες, συνάντησε τον Δικαστή Ντανιέλ Γκονζάλες, πρόεδρο του Εφετείου στο Σαντιάγκο. Άρχισε μια μελέτη κι αυτός ο άντρας άρχισε να παρακολουθεί συναθροίσεις. Ήταν πολύ χρήσιμος στο να εξασφαλίζει διάφορα μέρη για συνελεύσεις, όπως τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Χιλής και άλλες σχολές.

Το 1953 ο Δικαστής Γκονζάλες έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία, και για αρκετές εβδομάδες ήταν αναίσθητος τον περισσότερο καιρό. Έδωσε αυστηρές οδηγίες στη σύζυγό του να μην επιτρέψει σε κανέναν ιερέα να τον επισκεφθεί, και είπε ότι μόνο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν ευπρόσδεκτοι. Αρνήθηκαν ακόμη και στον εξέχοντα Χιλιανό Καρδινάλιο Χοζέ Μαρία Κάρο Ροντρίγκεζ να τον δει. Όταν πέθανε, η κυρία Γκονζάλες παρακάλεσε ένα Μάρτυρα να δώσει την ομιλία στην κηδεία. Υπήρχαν περισσότεροι από 600 άνθρωποι παρόντες, περιλαμβανομένου και του Υπουργού Δικαιοσύνης, μελών της κυβερνήσεως, διαφόρων μελών του κονγκρέσσου, καθώς και του προέδρου του Ανώτατου Δικαστηρίου. Αφού πρώτα μίλησαν μερικοί απ’ αυτές τις προσωπικότητες, ένας από τους ιεραποστόλους μας έδωσε μια ομιλία με τίτλο «Η Ελπίδα του Φίλου Μας, Δικαστή Γκονζάλες.» Εξήγησε τη θαυμαστή ελπίδα της αναστάσεως που είχε δεχτεί ο Δικαστής Γκονζάλες. Δόθηκε έξοχη μαρτυρία σ’ αυτούς τους ανώτατους αξιωματούχους της κυβερνήσεως, και πολλοί απ’ αυτούς συνομίλησαν με τον ομιλητή μετά την ομιλία, εκφράζοντας εκτίμηση γι’ αυτά που άκουσαν.

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ

Το 1949 ο αδελφός Φερράρι, για λόγους υγείας δεν μπορούσε πια να συνεχίσει σαν επίσκοπος του τμήματος, κι έτσι προσκλήθηκε να βοηθήσει στο έργο στην Κονσεψιόν. Ο αδελφός Άλμπερτ Μάν ανέλαβε τη διεύθυνση του τμήματος, μια υπηρεσία που εκτέλεσε για 10 χρόνια. Πήρε οδηγίες ν’ αρχίσει να ψάχνει για νέα τοποθεσία για το γραφείο του τμήματος και για τον ιεραποστολικό οίκο πιο κοντά στο κέντρο της πόλης. Βρέθηκε ένα μέρος στην οδό Μονέντα 2390, λίγα μόνο τετράγωνα από το πολυάσχολο κέντρο του Σαντιάγκο.

ΦΤΑΝΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ

Το έτος 1949 υπήρχαν 25 ιεραπόστολοι που εργάζονταν στη Χιλή. Τα αποτελέσματα του έργου τους μπορούσαν να φανούν με το ότι υπήρχαν 211 ευαγγελιζόμενοι στη χώρα. Αυτή ήταν μια ωραία αύξηση σε σύγκριση με τους 65 ευαγγελιζόμενους που υπήρχαν το 1945 όταν έφτασαν οι πρώτοι ιεραπόστολοι. Αλλά η αναλογία ήταν ακόμη ένας Μάρτυρας για 20.000 κατοίκους, πράγμα που έδειχνε καθαρά τη μεγάλη ανάγκη για βοήθεια. Το μεγάλο ερώτημα στις διάνοιες των αδελφών δεν ήταν, «Πότε θα έρθει ο Αρμαγεδδώνας;» αλλά «Πώς θα καταφέρουμε να κηρύξουμε τα ‘καλά νέα’ σ’ όλους τους ανθρώπους πριν έρθει το τέλος;»

Η βοήθεια ερχόταν: Στο τέλος του έτους έφτασαν 20 νέοι ιεραπόστολοι απόφοιτοι της 13ης τάξης της Γαλαάδ, και τι θαυμάσια ώθηση αποδείχτηκε ότι ήταν για την οργάνωση! Έξι αδελφοί, ο Τζων και ο Χάρρυ Ουίλλιαμς, ο Τσάρλς Κόρεϋ, ο Ρέυμοντ Τάμπς, ο Ντάνιελ Ντάβιντσον και ο Μπόυντ Κόλλινς, διορίστηκαν να εργαστούν στην πόλη Τεμούκο. Όταν έφτασαν στην Τεμούκο δεν υπήρχε ούτε ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά τον Αύγουστο του 1950 υπήρχε μια εκκλησία με 30 διαγγελείς της Βασιλείας. Μια δεύτερη ομάδα αδελφών διορίστηκε να εργαστεί στους απότομους λόφους του Βαλπαραίζο. Αυτοί ήταν ο Χάρολντ Τζάκσον, ο Ντεγουαίην Γκράμπερ, ο Ρόμπερτ Νάιτ και ο Τζώρτζ Γουίλκες.

ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΝΤΑΙ—ΑΛΛΑ ΧΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΡΟΗ ΤΟΥΣ

Τις μέρες εκείνες οι περισσότεροι πίστευαν ακόμη ότι η Βίβλος ήταν ένα Προτεσταντικό βιβλίο κι έτσι ήταν απαγορευμένο στους Καθολικούς. Ένας από τους ιεραποστόλους διέθεσε την πρώτη του Βίβλο στη χώρα σ’ ένα φιλικό οικοδεσπότη, αλλά αργότερα ήρθε ο ιερέας και την έσκισε μπροστά στους ανθρώπους.

Σε μερικές πόρτες, και μόνο η λέξη «Βίβλος» έφερνε την απάντηση, «Εμείς είμαστε Αποστολικοί Ρωμαιοκαθολικοί» και αμέσως έκλειναν την πόρτα. Έτσι χρησιμοποιούσαμε τις λέξεις «Άγιες Γραφές,» που έμοιαζε περισσότερο με τα θρησκευτικά που μάθαιναν στο σχολείο, ωσότου υπήρχε αρκετό ενδιαφέρον για να τους εξηγήσουμε ότι αυτό ήταν μια άλλη λέξη για τη Βίβλο.

Η Καθολική Εκκλησία είχε κυκλοφορήσει πλατιά στη Χιλή ένα νέο βιβλίο θρησκευτικής λειτουργίας, το Ορέμους. Αυτό είχε μια μικρή παράγραφο που έλεγε ότι η Βίβλος ήταν Καθολικό βιβλίο και έπρεπε να διαβάζεται απ’ όλους τους πιστούς. Πολύ λίγοι το είχαν παρατηρήσει αυτό. Έτσι όταν κάποιος έφερνε αντίρρηση για τη Βίβλο, ρωτούσαμε γρήγορα: «Έχετε διαβάσει το Ορέμους;» «Μα βέβαια,» απαντούσαν. «Τότε ας δούμε τι ακριβώς λέει στη σελίδα 21.» Αυτή η μέθοδος άνοιξε τα μάτια πολλών ανθρώπων και μας έδινε ευκαιρίες να κηρύξουμε.

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στη Χιλή ποτέ πραγματικά δεν ξεσήκωσε βίαιη εναντίωση στο έργο μας όπως σ’ άλλες χώρες. Φυλλάδια, ακόμη κι ένα βιβλίο είχαν δημοσιευθεί εναντίον μας· χρησιμοποιήθηκαν μεγάφωνα, αλλά ποτέ δεν υποκίνησαν τους ανθρώπους σε οχλαγωγίες εναντίον μας. Όταν μιλούσαν εναντίον μας, αυτό γύριζε πίσω και χτυπούσε τους ίδιους, γιατί οι Χιλιανοί είναι άτομα υπομονετικά και φιλάγαθα που εκτιμούν την ελευθερία λατρείας. Λόγω της διαγωγής των ιερέων μερικοί δεν σέβονται αυτά που λένε οι ιερείς. Αυτό φαίνεται, επίσης, απ’ αυτά που μας λένε συχνά οι άνθρωποι: «Είμαι Καθολικός, αλλά δεν πιστεύω στους ιερείς» ή «Είμαι Καθολικός, αλλά με τον δικό μου τρόπο.» Οι άνθρωποι αυτοί συζητούν πρόθυμα για τη Βίβλο, και μόνο η έλλειψη χρόνου περιορίζει τις μελέτες που θα μπορούσε κανείς να διεξάγει.

ΑΥΞΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΝΣΕΨΙΟΝ

Από τους εννέα ιεραποστόλους που έφτασαν το 1946, πέντε διορίστηκαν στην πόλη της Κονσεψιόν στα νότια. Αυτοί ήταν: Ο Ρόμπερτ και η Βόρα Χάνναν, η Ντόροθυ Μπρέμερ, ο Γουίλλη Μπράουν και η Τζόαν Μπράουν. Η Τζόαν αρρώστησε βαριά και γύρισε στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου πέθανε το 1950, αλλά πολλοί από εκείνους με τους οποίους μελέτησε τη Βίβλο θυμούνται την πιστότητά της.

Οι αδελφοί στην περιοχή της Κονσεψιόν είχαν αρχίσει να πληθαίνουν και αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στο πρωτοποριακό έργο των ιεραποστόλων. Το 1949 η Βόρα Χάνναν επισκέφθηκε το σπίτι του Αρμάντο Μπαντίλλα, που με χαρά δέχτηκε το βιβλίο «Η Αλήθεια Θέλει Σας Ελευθερώσει.» Είπε στους συνεργάτες του στη δουλειά αυτά που μάθαινε στη Γραφική του μελέτη. Γρήγορα η αδελφή Χάνναν είχε άλλες δύο μελέτες. Απ’ αυτά τα λίγα άτομα βγήκαν αργότερα εφτά ευαγγελιζόμενοι, από τους οποίους οι τρεις έγιναν ειδικοί σκαπανείς. Ο αδελφός Μπαντίλλα προόδευσε ως το σημείο να γίνει υπηρέτης εκκλησίας και τώρα υπηρετεί σαν πρεσβύτερος σε μια από τις τρεις εκκλησίες στην Κονσεψιόν.

Υπάρχουν πολλά προβλήματα καθώς και χαρές στον ιεραποστολικό αγρό. Η αδελφή Χάνναν προσβλήθηκε από άνθρακα και αργότερα έπεσε στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό. Γι’ αυτό δεν μπορούσε να κάνει μια επανεπίσκεψη σε μια Γερμανίδα που είχε φύγει από τη Ναζιστική Γερμανία πριν από λίγα χρόνια. Ο αδελφός Χάνναν ειδοποίησε τη Γερμανίδα για την κατάσταση της γυναίκας του, και αυτή θυμήθηκε τις πρώτες τις μέρες σε μια ξένη χώρα και αμέσως επισκέφθηκε την αδελφή Χάνναν και προσφέρθηκε να της στείλει το γιατρό της για να τη φροντίσει. Με τη βοήθεια αυτής της κυρίας η αδελφή Χάνναν έμεινε δύο μήνες σε ιδιαίτερο δωμάτιο στο Νομαρχιακό Νοσοκομείο, και τη φρόντισε ένας από τους αρχίατρους, χωρίς να πληρώσει ούτε μια δραχμή. Εξαιτίας της αρρώστιας της έχασε την ακοή της και χρειάστηκε να κάνει νέο ξεκίνημα στο έργο μαρτυρίας. Διαπίστωσε ότι η υπομονή και η φιλικότητα των Χιλιανών τη βοήθησαν πολύ να ξεπεράσει αυτό το μειονέκτημά της.

Ο ειδικός σκαπανέας Σέρτζιο Γκονζάλες αφού εργάστηκε στην Κονσεψιόν για ένα διάστημα, διορίστηκε κατόπιν να εργαστεί στην πόλη Κορονέλ όπου υπήρχαν ορυχεία. Εκεί βρήκε ειλικρινείς ανθρακωρύχους που γρήγορα κατάλαβαν τη διαφορά ανάμεσα στις διδασκαλίες των προτεσταντικών ευαγγελικών εκκλησιών και στις ακριβέστερες διδασκαλίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τους προέτρεψε να ταξιδεύουν τα 27 χιλιόμετρα (17 μίλια) με τρένο για να παρακολουθούν τις συναθροίσεις στην Κονσεψιόν όταν το επέτρεπαν οι βάρδιες της εργασίας τους. Οι άνθρωποι αυτοί που αγωνίζονταν για ν’ αποκτήσουν τα αναγκαία για τη συντήρηση των οικογενειών τους, εργάζονταν κάτω από δύσκολες συνθήκες, αναγκασμένοι να ταξιδεύουν αρκετά μίλια κάτω από το βυθό του ωκεανού για να φτάσουν στο ορυχείο, όπου έσκαβαν για κάρβουνο. Μολονότι στερούνταν τα αγαθά αυτού του κόσμου, έκαναν πολλές θυσίες για το έργο της Βασιλείας. Όταν σχηματίστηκε η εκκλησία στην Κορονέλ το 1954, αυτοί οι έξι αδελφοί πλήρωσαν το νοίκι της Αίθουσας Βασιλείας από τα φτωχικά κέρδη τους και χαίρονταν να το κάνουν αυτό.

ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΠΡΟΜΗΘΕΥΟΥΝ ΤΗ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ

Το 1952 υπήρχαν συνολικά 831 ευαγγελιζόμενοι στις 15 εκκλησίες της χώρας. Λόγω της αυξανόμενης δράσης, άρχισε εναντίωση από τους Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας. Οι Αντβεντιστές μοίραζαν το περιοδικό τους Ελ Αταλάγια, κι εμείς μοιράζαμε το περιοδικό Λα Αταλάγια, και ισχυρίζονταν ότι το όνομα του περιοδικού μας ήταν όμοιο με το δικό τους. Επειδή αυτοί είχαν καταχωρήσει το όνομά τους στη Χιλή, πίστευαν ότι είχαν το δικαίωμα να σταματήσουν την κυκλοφορία του δικού μας περιοδικού. Τα παρακάτω είναι μέρος από ένα γράμμα που γράφτηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1952 σ’ έναν εκπρόσωπο της οργανώσεώς τους από τον πρόεδρο Ν. Ο. Νορρ:

«Όπως σας είπα όταν μου τηλεφωνήσατε εδώ στο Μπρούκλυν στην οδό Κολόμπια Χάιτς 124, το περιοδικό «Λα Αταλάγια» εκδίδεται στα Ισπανικά, τυπώνεται στο Μπρούκλυν, και κυκλοφορεί παγκόσμια σε όλες τις Ισπανόφωνες χώρες. Έχει γίνει γνωστό σ’ όλο τον κόσμο ανάμεσα στους Ισπανόφωνους ανθρώπους σαν έκδοση της Εταιρίας Σκοπιά. Ο τίτλος του περιοδικού σας είναι εντελώς διαφορετικός. Το περιοδικό σας «Ελ Αταλάγια» σημαίνει ‘Ο Φρουρός.’ Ο τίτλος του περιοδικού μας, «Λα Αταλάγια», σημαίνει ‘Η Σκοπιά’. Ασφαλώς υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σ’ έναν άνθρωπο, και σ’ ένα πέτρινο οικοδόμημα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κανείς να μπερδέψει αυτά τα δυο. Δεν είναι δικό μας σφάλμα που οι Ισπανικές λέξεις μοιάζουν· ασφαλώς όμως δεν έχουν την ίδια έννοια.

«Η Εταιρία δεν σκοπεύει ν’ αλλάξει το όνομα του Ισπανικού μας περιοδικού. Είναι μια Αμερικάνικη έκδοση και μπορεί να ταχυδρομείται σ’ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου ή να διανέμεται οπουδήποτε στη Νότια Αμερική. Όπως θυμάμαι από τη συνομιλία μας χρησιμοποιήσατε διαφορετικά ονόματα για τα περιοδικά σας στο Μεξικό και σ’ άλλες χώρες. Αν το ζήτημα προκαλεί σύγχυση, τότε γιατί δεν εργάζεστε παντού ομοιόμορφα και δεν χρησιμοποιείτε τον ίδιο τίτλο για το περιοδικό σας σ’ όλο τον κόσμο; Βέβαια, δεν έχω το δικαίωμα να σας υποδείξω να κάνετε αλλαγές στο περιοδικό σας. Εσείς έχετε το δικαίωμα να χρησιμοποιείτε οποιονδήποτε τίτλο θέλετε, και διαλέξατε τον τίτλο «Ελ Αταλάγια», ‘Ο Φρουρός,’ που πρόκειται για άνθρωπο. «Λα Αταλάγια», ‘Η Σκοπιά,’ είναι ένα πέτρινο οικοδόμημα. Ασφαλώς οι Ισπανόφωνοι άνθρωποι δεν κάνουν σύγχυση ανάμεσα στα δύο αυτά πράγματα. Επιπλέον, τα περιοδικά είναι εντελώς διαφορετικά σε εμφάνιση. Πιστεύω ότι η νοημοσύνη των Ισπανόφωνων ανθρώπων είναι αρκετή για να διακρίνει ανάμεσα στους δύο τίτλους.»

Παρόλη αυτή τη λογίκευση μαζί τους, οι Αντβεντιστές έφεραν το ζήτημα στα Χιλιανά δικαστήρια. Στις 10 Μαρτίου 1953 η απόφαση του δικαστηρίου έδειξε ότι οι δικαστές έβλεπαν πολύ περισσότερα από τη διαφορά σ’ ένα όνομα. Υποστήριξαν ότι ο υπότιτλος «Αναγγέλλουσα τη Βασιλεία του Ιεχωβά», ήταν ένα ξεχωριστό γνώρισμα του περιοδικού μας. Έτσι το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι δεν πείστηκε ότι είχε γίνει απάτη που έβλαπτε τα δικαιώματα των Αντβεντιστών. Η υπόθεση φέρθηκε απ’ αυτούς στο Εφετείο, και, ανασκοπώντας την υπόθεση το δικαστήριο εκείνο παρατήρησε ότι το περιοδικό μας, Λα Αταλάγια, ήταν πολύ παλιότερο από το περιοδικό των Αντβεντιστών. Γι’ αυτό, το δικαστήριο επικύρωσε την απόφαση του πρωτοδικείου, δίνοντας έτσι μια ξεκάθαρη νίκη γι’ αυτό το πιο σπουδαίο μας Βιβλικό βοήθημα μελέτης.

ΧΑΡΩΠΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ

Ο αδελφός Νορρ επισκέφθηκε τη Χιλή στο τέλος του 1953 για να παραβρεθεί σε μια συνέλευση περιφερείας. Έκανε επίσης διευθετήσεις για την αγορά του ακινήτου στην οδό Μονέντα 1710 που το 1951 το είχαμε νοικιάσει και χρησιμοποιόταν σαν γραφεία του τμήματος και ιεραποστολικό σπίτι. Επίσης έκανε διευθετήσεις για να σταλούν ιεραπόστολοι σε πιο μακρινά μέρη της χώρας για ν’ αρχίσει κι εκεί το έργο του κηρύγματος. Δόθηκε μεγάλη έμφαση στο έργο ειδικού σκαπανέα ώστε να μπορούν περισσότεροι τοπικοί αδελφοί να συμμετάσχουν σ’ αυτό το προνόμιο να πάνε σε μακρινές πόλεις και χωριά.

Η αδελφή Κάθυ Πάλμ προσκλήθηκε να μετακινηθεί στις επαρχίες και διορίστηκε στο Σαν Αντόνιο. Πολλά περιοδικά διατέθηκαν σ’ αυτόν τον ωραίο τομέα κατά μήκος της ακτής, όπου, το καλοκαίρι, πολλοί που έκαναν διακοπές απολάμβαναν τις αμμουδιές και τα ξενοδοχεία. Με τη βοήθεια δυο σκαπανέων, της Όλγας Τσίφελ και της Γκλάντυς Ραμίρεζ, σχηματίστηκε μια εκκλησία στο Σαν Αντόνιο το έτος 1956. Επειδή το Σαν Αντόνιο ήταν λιμάνι και το τμήμα είχε πολλά κιβώτια βιβλίων σε διάφορες γλώσσες, ρωτήθηκε η αδελφή Πάλμ αν θα ήθελε να βρίσκει πλοία με πληρώματα που μπορούσαν να διαβάζουν μερικές απ’ αυτές τις γλώσσες. Πήρε την κάρτα εξουσιοδοτήσεως από τις λιμενικές αρχές και εκτέλεσε αυτή τη διαφορετική μορφή του έργου ως το τέλος του 1959.

Πόσο χαρούμενοι ήταν όλοι οι ευαγγελιζόμενοι στη χώρα όταν ανακοινώθηκε το 1954 ότι είχε επιτευχθεί ο από πολύ καιρό επιδιωκόμενος αριθμός των 1.000 ευαγγελιζομένων! Ένα ανώτατο όριο 1.018 είχαν συμμετάσχει στην υπηρεσία αγρού.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ—ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Για πρώτη φορά το 1956 στάλθηκαν έξι ιεραπόστολοι στην Πούντα Αρένας, που τότε ήταν μια πόλη με 40.000 κατοίκους πάνω στο Στενό του Μαγγελάνου. Η αδελφή Στέλλα Σεμκζύτζυν, μια από τον πρώτο όμιλο, μας λέει την παρακάτω ιστορία: «Φτάσαμε εκεί τον Ιούνιο του 1956. Μόλις είχε γίνει μια πλημμύρα και ο καιρός ήταν κρύος και υγρός. Βρήκαμε πολύ ενδιαφέρον για την αλήθεια και διαθέταμε από 60-70 βιβλία το μήνα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είχαν δει ποτέ την Αγία Γραφή, γιατί το διάβασμά της απαγορευόταν από τους ιερείς.

«Στην αρχή μείναμε σ’ ένα μικρό σπίτι με πέντε δωμάτια και ένα χωριστό δωμάτιο για συναθροίσεις. Τον Μάρτιο του 1957 έδωσαν έκθεση έργου οι πρώτοι εφτά ευαγγελιζόμενοι. Σε λιγότερο από ένα χρόνο 15 άτομα εργάζονταν μαζί μας, και τον Οκτώβριο του ίδιου έτους χρειαζόμασταν ένα μεγαλύτερο ιεραποστολικό σπίτι με μεγαλύτερο δωμάτιο για τις συναθροίσεις. Τελικά κι αυτό αποδείχτηκε ότι ήταν πολύ μικρό και χρησιμοποιούσαμε τρία από τα δωμάτιά μας σαν Αίθουσα. Αλλά το 1967 η εκκλησία νοίκιασε μια άλλη Αίθουσα Βασιλείας και η αύξηση ήταν θαυμάσια.» Ναι, πραγματικά! Υπάρχουν τώρα δυο ακμάζουσες εκκλησίες με πάνω από 200 ευαγγελιζόμενους και έχουν τη δική τους μεγάλη Αίθουσα Βασιλείας.

Μια άλλη πόλη σ’ αυτή τη νοτιότατη άκρη της ηπείρου είναι η Πουέρτο Νατάλες. Είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας που λέγεται «Ούλτιμα Εσπεράντζα,» η Τελευταία Ελπίδα. Εδώ σ’ αυτό το μέρος της χώρας υπάρχουν μεγάλα ράντζα για πρόβατα, και η πόλη κατοικείται από εργάτες που εργάζονται στα ανθρακωρυχεία πάνω στα σύνορα Χιλής-Αργεντινής. Εδώ φυσούν θυελλώδεις άνεμοι που σαρώνουν ακατάπαυστα την περιοχή. Τα δέντρα σπάνια φτάνουν σε ύψους πάνω από ένα ή δυο μέτρα και γέρνουν εξαιτίας των ανέμων που έχουν ταχύτητα 96 χιλιόμετρα την ώρα (60 μίλια την ώρα) και που φυσούν από τον Σεπτέμβριο ως τον Μάρτιο στη διάρκεια του καλοκαιριού. Τα φυτά σέρνονται πάνω στη γη σε μια περιοχή τρομακτικής μοναξιάς.

Αλλά οι διαγγελείς της Βασιλείας, συνεχίζουν το κήρυγμα. Οι ιεραπόστολοι ή ειδικοί σκαπανείς πηγαινοέρχονται σ’ αυτή την περιοχή για να ενισχύσουν την εκκλησία. Η αδελφή Πάλμ είχε αρχικά σπείρει σπόρους αλήθειας εδώ στις αρχές της δεκαετίας του 1940, και τώρα, χάρη στον Ιεχωβά και στο σκληρό έργο πολλών διαφορετικών αδελφών, υπάρχει μια εκκλησία με τους δικούς της σκαπανείς.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑ

Το 1957 οι αδελφές Δάφνη Κρουμ, Όλγκα Ροντρίγκεζ και Λουίζ και Φράνσις Στάμπς διορίστηκαν στο βόρειο τμήμα της χώρας. Μολονότι όταν έφτασαν οι αδελφές δεν υπήρχαν Μάρτυρες στην πόλη της Καλάμα, 100 άτομα παρακολούθησαν την πρώτη συνάθροιση που έγινε στο ιεραποστολικό σπίτι.

Ενώ η αδελφή Λουίζ Στάμπς εργαζόταν στην Καλάμα, ο Καθηγητής Γκαλλάρντο που ήταν συνδρομητής στο περιοδικό «Η Σκοπιά», την προσκάλεσε να διδάξει θρησκευτικά σ’ ένα καινούργιο σχολείο που είχε ανοίξει. Της είπε: «Μπορείς να χρησιμοποιείς τα δικά σου βιβλία και να κάνεις το μάθημα με τον τρόπο που εσύ θέλεις. Αυτό που θέλουμε εμείς είναι να διδαχτούν οι μαθητές τη Βίβλο.» Η αδελφή άρχισε το μάθημά της με το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» κι αργότερα χρησιμοποίησε το βιβλίο «Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο». Αργότερα ο ντόπιος Καθολικός ιερέας εκδήλωσε την επιθυμία να διεξάγει εκείνος το μάθημα αλλά ο καθηγητής Γκαλλάρντο του είπε ότι ήθελαν τη διδασκαλία της Βίβλου, όχι της Καθολικής θρησκείας και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν οι μόνοι ικανοί να διδάξουν τη Βίβλο. Η αδελφή Στάμπς δίδαξε δυο χρόνια κι ύστερα η Δάφνη Κρουμ δίδαξε ένα χρόνο, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να δοθεί έξοχη μαρτυρία σ’ αυτή την περιοχή της χώρας. Αυτός ήταν ένας από τους τρόπους που το έργο κηρύγματος απλώθηκε στην Καλάμα.

Η αδελφή Όλγκα Ροντρίγκεζ ήταν μέλος αυτής της ομάδας των τεσσάρων ιεραποστόλων και ο τρόπος που ποτίστηκε από το ιεραποστολικό πνεύμα είναι πολύ ενδιαφέρων. Η μητέρα της, Αδελφή Άνα Ροντρίγκεζ αφηγείται: «Η μεγαλύτερη βοήθεια που μπόρεσα να δώσω στη θυγατέρα μου ήταν το ότι καλλιέργησα μέσα της το ιεραποστολικό πνεύμα. Ύστερα από ένα χρόνο σαν ευαγγελιζόμενη μετά το βάφτισμά της, άρχισε έργο τακτικού σκαπανέα. Εγώ την παρότρυνα να είναι τακτική και να εμμένει στην υπηρεσία κι όχι να κάθεται στο σπίτι όταν έβρεχε ή έκανε ζέστη, ή όταν είχε κάποιο μικρό πόνο. Προσπάθησα να τη βοηθήσω να εκτιμήσει ότι η υπηρεσία του Θεού είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή.

«Αργότερα τής ήρθε πρόσκληση για το έργο ειδικού σκαπανέα, πράγμα που σήμαινε ότι θα αποχωριζόμαστε. Πολλοί προσπάθησαν ν’ αποθαρρύνουν την Όλγκα, λέγοντας ότι είχε την ευθύνη να μείνει σπίτι και να φροντίσει την ηλικιωμένη μητέρα της. Αυτό το είπαν ακόμη και μερικοί Μάρτυρες. Εγώ όμως τής είπα: «Μήπως εσύ είσαι το μοναδικό μου παιδί; Δεν έχω άλλα πέντε παιδιά που έχουν την ίδια ευθύνη; Σκέψου τις μάνες των ιεραποστόλων που έχουν έρθει από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και την Ευρώπη!» Ύστερα από αυτή τη συζήτηση ενθαρρύνθηκε πάρα πολύ και προχώρησε για να γίνει όχι μόνο ειδική σκαπάνισσα αλλά και απόφοιτη της Γαλαάδ και υπήρξε για μένα πηγή χαράς κι ευτυχίας».

Οι κάτοικοι της πόλης της Καλάμα και των περιχώρων, ήταν πολύ αφοσιωμένοι στη λατρεία της παρθένας της Αϋκίνα. Η Καθολική Εκκλησία έχτισε προς τιμή της ένα ναό στην έρημο κάπου 96 χιλιόμετρα (60 μίλια) απ’ την Καλάμα και οι άνθρωποι πηγαίνουν εκεί να την προσκυνούν. Η μεγαλύτερη γιορτή γιορτάζεται με ξεχωριστούς χορούς. Κάθε ομάδα χορευτών έχει έναν αρχηγό που εκπαιδεύει την ομάδα του όχι μόνο να χορεύει καλά αλλά και να χορεύει επί ώρες χωρίς τελειωμό, στην προσπάθεια να ξεπεράσει τους άλλους χορευτές. Η μουσική είναι μια απλή μελωδία που παίζεται με πνευστό όργανο που συνοδεύεται από ένα κρουστό. Κάθε ομάδα έχει το δικό της ντύσιμο, μερικοί Κινέζικο, άλλοι Ισπανικό, Ινδιάνικο ή Βολιβιανό και λοιπά, με τις παράξενες καρναβαλίστικες μάσκες.

Όταν έρχεται η ειδική μέρα, οι πιστοί τιμούν την παρθένα εκπληρώνοντας τις ευχές τους με το να καρφιτσώνουν χρηματικά δώρα στο φόρεμά της. Στο μεταξύ οι χορευτές βρίσκονται σε διαρκή κίνηση και κάθε ομάδα προσπαθεί να ξεπεράσει την άλλη. Όταν το φόρεμα της παρθένας σκεπαστεί με χρήματα, της βάζουν άλλο. Τα χρήματα συγκεντρώνονται σε σάκκους και ο επίσκοπος τα παίρνει με το αυτοκίνητό του. Πολλοί πρώην πιστοί αυτής της παρθένας είναι τώρα Μάρτυρες τον Ιεχωβά και αποδίδουν το σεβασμό και την λατρεία τους στον ζώντα και αληθινό Θεό—όχι σε κάποια εικόνα φτιαγμένη από ανθρώπους.

ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΔΕΛΦΗ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΟΡΥΧΕΙΩΝ

Το 1957 η αδελφή Έβελυν ΜακΦαρλέην είχε το προνόμιο να αρχίσει το έργο σε μια πόλη ορυχείων, την Πέντρο ντε Βαλντίβια. Όταν έφτασε εκεί δεν μπορούσε να βρει σπίτι, ούτε ακόμη και δωμάτιο να νοικιάσει. Αντί να αποθαρρυνθεί και να φύγει, πήγε και βρήκε μια κυρία που την είχε γνωρίσει σε κάποια άλλη πόλη και ζούσε εκεί. Μολονότι αυτή η γυναίκα δεν ενδιαφερόταν για την αλήθεια, επέτρεψε στην αδελφή ΜακΦαρλέην να κοιμηθεί στο πάτωμα του σπιτιού της. Επίσης η αδελφή μαγείρευε το φαγητό της στο σπίτι μιας άλλης γυναίκας που κι αυτή επίσης δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για την αλήθεια.

Το πρώτο μήνα του έργου της η αδελφή ΜακΦαρλέην άρχισε 10 Γραφικές μελέτες σ’ ένα δρόμο. Ύστερα τους συγκέντρωσε όλους για να αρχίσουν μελέτη Σκοπιάς σ’ ένα από τα σπίτια τους. Αργότερα, με τη βοήθεια μερικών από τους ενδιαφερόμενους, μπόρεσε να πάρει την αίθουσα της εργατικής ενώσεως για τις συναθροίσεις. Το αποτέλεσμα ήταν ότι σύντομα διεξάγονταν όλες οι συναθροίσεις και οι νέοι αύξαναν σε γνώση του Ιεχωβά και των σκοπών του.

Η αδελφή ΜακΦαρλέην γράφει: «Μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μου όταν, ενώ άρχισα το έργο τον Μάιο εκείνου του έτους, μπόρεσα να έχω μαζί μου 25 από τους νέους στην υπηρεσία αγρού στις 25 του επόμενου Δεκεμβρίου!» Λίγο μετά απ’ αυτό, η μεταλλευτική εταιρία πρόσφερε τα οικοδομικά υλικά και το οικόπεδο για να χτιστεί μια Αίθουσα Βασιλείας.

ΑΔΕΛΦΟΙ ΠΟΥ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Στη διάρκεια αυτού του καιρού, ήρθαν στην αλήθεια μερικοί άντρες που θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην πρόοδο των συμφερόντων της Βασιλείας στη Χιλή. Τα ονόματα μερικών από αυτούς ήταν Κάρλος Νιούνεζ, Οσβάλντο Μπέλλο, Γουίλλυ Ραμίρεζ, Λούτσιο Ρίος και Μανουέλ Γουόνγκ. Αυτοί οι αδελφοί κι άλλοι όπως ο Ερνέστο Οτς και ο Σέρτζιο Γκονζάλες έγιναν γνωστοί από τη μια άκρη της χώρας μέχρι την άλλη.

Το 1959 ο αδελφός Φρεντ Γουίλσον, απόφοιτος της Σχολής Γαλαάδ, έγινε επίσκοπος τμήματος στη Χιλή αντικαθιστώντας τον αδελφό Άλμπερτ Μαν, που συνέχισε να υπηρετεί τους αδελφούς του σαν περιοδεύων επίσκοπος. Ο αδελφός Γουίλσον είχε εγκαταλείψει μια λαμπρή καριέρα σαν πυρηνικός φυσικός για ν’ αφιερώσει τη ζωή του στον Ιεχωβά και να αναλάβει την υπηρεσία σκαπανέα. Τον καιρό που ο αδελφός Γουίλσον έγινε επίσκοπος τμήματος υπήρχαν στη Χιλή 56 εκκλησίες με ανώτατο όριο ευαγγελιζόμενων 1.879.

ΔΥΝΑΤΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΤΗ ΧΙΛΗ

Το 1960 θα μείνει στη μνήμη των Χιλιανών σαν το έτος των τεσσάρων μεγάλων σεισμών. Αυτοί που επέζησαν ποτέ δεν θα ξεχάσουν τις τρομακτικές δυνάμεις που απελευθερώθηκαν όταν η γη σείστηκε για μερικά λεπτά με τέτοια βία που ήταν αδύνατο να σταθείς όρθιος. Ακόμη, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα θυμούνται τη θαυμαστή εκδήλωση αγάπης και ενότητας από τους αδελφούς, μπροστά στη συμφορά.

Μέσα σε ελάχιστες μέρες μετά το σεισμό, τηλεγραφήματα και γράμματα άρχισαν να καταφθάνουν στο γραφείο τμήματος από όλα τα μέρη του κόσμου, με λόγια συμπάθειας και προσφορές βοήθειας. Μερικές χιλιάδες δολλάρια προσφέρθηκαν από την Εταιρία στη Νέα Υόρκη, από τις εκκλησίες στη Χιλή και από άτομα από άλλες χώρες. Επίσης, πάνω από 1.000 κιλά ρουχισμού στάλθηκαν από το Μπρούκλυν για να μοιραστεί σ’ αυτούς που είχαν ανάγκη. Έγιναν διευθετήσεις για δίκαιη διανομή των εφοδίων ανάμεσα στις οικογένειες 500 αδελφών που πλήγηκαν απ’ τους σεισμούς.

Ο επίσκοπος τμήματος Φρεντ Γουίλσον έκανε ένα ταξίδι στις μεγαλύτερες πόλεις που επηρεάστηκαν από τους σεισμούς κι ανάφερε τα ακόλουθα: «Ο πρώτος σταθμός ήταν στην Κονσεψιόν. Τα κτίρια που έπαθαν τις χειρότερες ζημιές ήταν τα χτισμένα με τούβλα και πλίθες. Πολλά σπίτια με ξύλινο σκελετό είχαν πυρίμαχους τοίχους από τούβλα που σε πολλές περιπτώσεις υποχώρησαν προς τα μέσα θρυμματίζοντας τον ξύλινο τοίχο και σκοτώνοντας τον κόσμο. Το μόνο ατύχημα που μάθαμε ότι έγινε ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν για μια ηλικιωμένη γυναίκα που μελετούσε τη Βίβλο. Αυτή η γυναίκα ήταν παράλυτη και η καρδιά της υπέκυψε από το τρομακτικό σοκ του δεύτερου σεισμού που κράτησα μερικά λεπτά.

«Την επόμενη μέρα πήρα το αεροπλάνο και ύστερα από ταξίδι μιας ώρας προς τα νότια φτάσαμε στη Βαλντίβια που είχε καταστραφεί κατά 50 τα εκατό από το σεισμό και το τρομακτικό παλιρροϊκό κύμα. Ολόκληρα τετράγωνα σπιτιών ισοπεδώθηκαν λες και ένα γιγάντιο χέρι να τα είχε θρυμματίσει και συγκεντρώσει σε ογκώδης σωρούς.»

Η Έστερ Πέρκινς, ιεραπόστολος στη Βαλντίβια εκείνο τον καιρό, αφηγείται: «Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε για τη μελέτη της Σκοπιάς όταν νιώσαμε ένα γερό κούνημα και μετά από 15 λεπτά άρχισε μια σειρά σεισμών που συγκλόνισαν την πόλη. Τα σπίτια άρχισαν να σωριάζονται σαν τραπουλόχαρτα. Από τα 25 σπίτια του δρόμου μας όλα καταστράφηκαν ή έγιναν ακατοίκητα, εκτός από τέσσερα.

«Ο σύζυγος μιας κυρίας με την οποία μελετούσαμε είχε πάρει τα κοριτσάκια του για μια βόλτα με τη βάρκα του ακριβώς πριν από το μεγάλο σεισμό και το παλιρροϊκό κύμα που ακολούθησε το σεισμό. Η βάρκα βρέθηκε στη κορυφή του τεράστιου παλιρροϊκού κύματος που ανέβαινε το ποτάμι κι ο πατέρας αμέσως έσπρωξε τα δυο παιδιά στον πάτο της βάρκας και προσπάθησε να την οδηγήσει στην ακτή. Ευτυχώς το κύμα τους πέταξε πάνω στην ακτή. Αμέσως άρπαξε τα δυο παιδιά κι έτρεξε σε ψηλότερο έδαφος. Ήταν πολύ πιο τυχερός από πολλούς άλλους που δεν έζησαν για να αφηγηθούν την ιστορία τους. Κανένας από τους 26 ευαγγελιζόμενους της εκκλησίας δεν σκοτώθηκε, γεγονός που μας έκανε όλους να ευχαριστήσουμε τον Ιεχωβά.»

Η Έστερ Πέρκινς και η Λοραίν Σέλεσκυ, οι δύο ιεραπόστολοι, είχαν την ευκαιρία να φύγουν από την καταστραμμένη περιοχή αν το ήθελαν και να πάνε στο Σαντιάγκο, αλλά εκείνες προτίμησαν να μείνουν και να προσπαθήσουν να βοηθήσουν τους αδελφούς καθώς και ενδιαφερόμενα άτομα σ’ αυτόν τον καιρό που είχαν τόση ανάγκη. Τα κορίτσια αυτά έμειναν στο δρόμο δύο μέρες κι ύστερα μετακόμισαν στο γκαράζ του ιδιοκτήτη του ιεραποστολικού οίκου. Κάθε μέρα όλο αυτό το διάστημα, γίνονταν από 200 μέχρι 300 σεισμικές δονήσεις που κρατούσαν τα νεύρα τους τεντωμένα.

Εκείνες τις τρομερές μέρες, οι αδελφές προσπάθησαν να βρουν τα άτομα με τα οποία μελετούσαν την Αγία Γραφή. Αλλά σε μερικά μέρη δεν μπορούσαν να βρουν ούτε ίχνος του σπιτιού και σ’ άλλα μόνο σωρούς από ερείπια. Σε μερικά άλλα υπήρχε το σπίτι, αλλά οι άνθρωποι είχαν φύγει. Διάφορα άτομα αναζήτησαν τις ιεραποστόλους για να τους μιλήσουν κάνοντας πολλές ερωτήσεις κι έτσι δόθηκε μεγάλη μαρτυρία. Ο ιδιοκτήτης του ιεραποστολικού οίκου είπε στις αδελφές: «Η γυναίκα μου κι εγώ είμαστε πραγματικά ευγνώμονες που σας είχαμε εδώ αυτές τις τρομερές μέρες. Φαίνεται ότι ήσαστε οι μόνες που διατηρήσατε την ψυχραιμία σας και δεν τρελαθήκατε. Αυτό μάς βοήθησε πάρα πολύ.»

Στην πόλη του Πουέρτο Μονττ το απόγευμα της Κυριακής 22 Μαΐου 1960 ήταν ένα ήσυχο, ειρηνικό απόγευμα. Οι άνθρωποι μιλούσαν ακόμη για το φοβερό σεισμό και τους πολλούς νεκρούς στην Κονσεψιόν. Τίποτα τέτοιο δεν είχε συμβεί ποτέ στο Πουέρτο Μονττ, αλλά πόσο λάθος έκαναν να νομίζουν ότι δεν θα μπορούσε να συμβεί! Στις τρεις παρά δυο λεπτά ήρθε η πρώτη απόδειξη με τη μορφή μιας ισχυρής σεισμικής δόνησης. Δέκα πέντε λεπτά αργότερα η δόνηση ξανάρχισε αλλά αυτή τη φορά οι άνθρωποι δεν μπορούσαν ούτε και να σταθούν στα πόδια τους. Τα σπίτια σωριάζονταν μπρος στα μάτια τους.

Οι τέσσερις νεαρές ιεραπόστολοι είχαν την τρομακτική πείρα να δουν τον τοίχο του σπιτιού τους να πέφτει έξω στο δρόμο! Στη σύγχυση που επακολούθησε, τούβλα έπεσαν στα πόδια της αδελφής Έλενας Μιούνοζ, μιας από τις ιεραποστόλους και μολονότι δεν το αντιλήφθηκε εκείνη τη στιγμή, είχαν σπάσει μερικά κόκκαλα του ποδιού της. Μέσα σε μισή ώρα είχαν φτάσει οι αδελφοί της εκκλησίας κι έδωσαν αμέσως στα κορίτσια τη βοήθεια που χρειάζονταν και τις πήραν στα σπίτια τους. Στο μεταξύ οι άνθρωποι είχαν καταφύγει στους γύρω λόφους ενώ οι δονήσεις συνεχίστηκαν όλη τη νύχτα.

ΣΧΗΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΝΟΜΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ

Στη διάρκεια του 1960 έγιναν βήματα για να σχηματιστεί ένα νομικό σωματείο της Εταιρίας στη Χιλή. Λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν στη χώρα, ήταν το πιο σωστό πράγμα που μπορούσε να γίνει για ν’ αγοραστεί γη για την κατασκευή Αιθουσών Βασιλείας. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1960, ο Υπουργός Δικαιοσύνης έγκρινε το σχηματισμό ενός νομικού σωματείου με την επωνυμία «Λα Κομουνιντάντ Ρελιτζιόζα Τέστιγκος ντε Γεοβά» (Η Θρησκευτική Κοινωνία των Μαρτύρων του Ιεχωβά). Το σωματείο της Χιλής δίνει την ευκαιρία στην Εταιρία να απολαμβάνει απαλλαγή από φόρους κι άλλα οφέλη που χορηγούνται σ’ όλες τις εγγεγραμμένες θρησκευτικές οργανώσεις στη χώρα.

Η παρακολούθηση της Ανάμνησης το 1960 έφτασε τον έξοχο αριθμό των 5.995! Τι σημαντική αύξηση από την άφιξη των πρώτων ιεραποστόλων μόλις 15 χρόνια πριν, οπότε παρακολούθησαν την Ανάμνηση μόνο 103 άτομα!

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΣΙΛΟΕ

Το 1963 στάλθηκαν για πρώτη φορά ειδικοί σκαπανείς στο νησί Τσιλοέ, μόλις έξω από την ακτή της νότιας Χιλής. Θα θυμάστε ότι η αδελφή Παλμ επισκέφθηκε το Τσιλοέ στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Τώρα, επιτέλους, είχε έρθει ο καιρός για να δοθεί ολοκληρωμένη μαρτυρία. Η αδελφή Έβελυν ΜακΦαρλέην, που ήδη αυτόν τον καιρό ήταν γνωστή στη Χιλή σαν Μπάννυ Βαλενζουέλα, και ο σύζυγός της, είχαν το προνόμιο να εργαστούν εκεί σαν ειδικοί σκαπανείς. Το ζευγάρι έψαξε επίμονα να βρει τόπο για να μείνει, αλλά χωρίς επιτυχία, κι έτσι κατάληξαν ότι για να κάνουν το έργο, έπρεπε να χτίσουν ένα σπιτάκι. Επειδή είχαν πολύ λίγα χρήματα, αγόρασαν μόνο τα εντελώς απαραίτητα για ν’ αρχίσουν το χτίσιμο. Για αρκετό καιρό το μικρό τους σπιτάκι δεν είχε ηλεκτρισμό, τρεχούμενο νερό, ούτε ακόμη και παράθυρα· είχαν όμως έναν τόπο να μένουν και να ζεσταίνονται και, κυρίως, έναν τόπο απ’ όπου μπορούσαν ν’ αρχίσουν το σκαπανικό τους έργο.

Σ’ αυτή την περιοχή συνάντησαν μεγάλη προκατάληψη, δεισιδαιμονία, ακόμη και πνευματισμό και οι άνθρωποι ήταν κάτω από τον έλεγχο της Καθολικής εκκλησίας. Ωστόσο η αύξηση άρχισε να έρχεται και τον πρώτο χρόνο συμμετείχαν μαζί τους στην υπηρεσία αγρού έξι άτομα. Οργανώθηκε ένας όμιλος αδελφών. Από τότε σ’ αυτό το όμορφο νησί σχηματίστηκαν εκκλησίες στο Ανκούντ, στο Κάστρο και στο Λινάο.

ΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΥΠΟΚΙΝΟΥΝ ΑΥΞΗΣΕΙΣ

Το 1965 ο λαός του Ιεχωβά στη Χιλή απόλαυσε έξοχες αυξήσεις. Η παρακολούθηση στην Ανάμνηση ανέβηκε στους 9.522 και 21 πήραν τα εμβλήματα. Και μολονότι ο αριθμός των ευαγγελιζόμενων είχε φτάσει σ’ ένα ανώτατο όριο από 3.758, ήταν φανερό ότι υπήρχε τεράστιο έργο να γίνει αφού οι διαγγελείς της Βασιλείας στις 89 εκκλησίες διεξήγαν 3.917 οικιακές Γραφικές μελέτες.

Η πρώτη διεθνής συνέλευση της Χιλής προγραμματίστηκε για τον Ιανουάριο του 1967 στο Σαντιάγκο. Αυτή η Διεθνής Συνέλευση με τίτλο «Υιοί της Ελευθερίας του Θεού» έφερε 300 ταξιδιώτες από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Κεντρική Αμερική και την Ευρώπη και οι Χιλιανοί αδελφοί τούς υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό στο αεροδρόμιο ενώ τραγουδιστές και χορευτές με εθνικές ενδυμασίες έδωσαν την παράσταση του καλωσορίσματος.

Η τοποθεσία της συνέλευσης ήταν το νέο ποδηλατοδρόμιο. Μόλις λίγες εβδομάδες πριν από τη συνέλευση η κατασκευή του δεν είχε ολοκληρωθεί και οι αδελφοί εργάστηκαν σκληρά για να το καθαρίσουν ώστε όλα να είναι έτοιμα την πρώτη μέρα της πενθήμερης συνέλευσης το Σάββατο, 7 Ιανουαρίου 1967. Τα 441 άτομα που βαφτίστηκαν ήταν ο μεγαλύτερος αριθμός ατόμων που βαφτίστηκαν από κάθε προηγούμενο έτος στην ιστορία του έργου αυτής της χώρας.

Στη συνέλευση παρουσιάστηκε η Μετάφραση Νέου Κόσμου της Γραφής στα Ισπανικά και οι αδελφοί καταχάρηκαν. Ένας επίσκοπος έγραψε: «Ευχαριστούμε τον Ιεχωβά και την οργάνωσή του γι’ αυτό το θαυμαστό βοήθημα. Τι χαρά να μπορούμε να χρησιμοποιούμε τη νέα Βίβλο και το έξοχο Ταμείο (ευρετήριο λέξεων) και το Παράρτημα με τα εδάφια κλπ. Σας ευχαριστούμε αδελφοί!» Δεν έχουμε δει ποτέ κάποιο έντυπο να γίνεται δεκτό με τέτοια ολοκάρδια εκτίμηση.

Από τότε κι έπειτα και μέχρι και το 1980, το γραφείο τμήματος έχει διαθέσει 350.000 τέτοιες Γραφές—ολοφάνερη απόδειξη ότι οι Χιλιανοί αδελφοί τη χρησιμοποιούν με ενθουσιασμό και βρίσκουν πολλούς ανθρώπους που θέλουν να τη διαβάσουν και να τη μελετήσουν.

Η μνημειώδης συνέλευση φαίνεται ότι σημείωσε μια νέα εποχή στην επέκταση των συμφερόντων της Βασιλείας στη Χιλή. Για παράδειγμα, το 1968 οι 5.805 ευαγγελιζόμενοι αφιέρωσαν συνολικά 1.034.871 ώρες στην υπηρεσία αγρού. Επίσης 15.405 άτομα παρακολούθησαν την Ανάμνηση, αριθμός σχεδόν τριπλάσιος από τον αριθμό των ευαγγελιζόμενων. Υπήρχαν τώρα εφτά περιοχές με 103 εκκλησίες· πράγματι ένα έτος έξοχης δραστηριότητας.

Στη Συνέλευση Περιφερείας του 1968 με τίτλο «Καλά Νέα για Όλα τα Έθνη», παρουσιάστηκε το βιβλίο Η Αλήθεια Που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Οι 11.369 που παρακολούθησαν τις πέντε περιφερειακές συνελεύσεις σ’ όλη τη χώρα, ανέλαβαν δράση και από τότε που το πήραν μέχρι και το υπηρεσιακό έτος 1980, οι Χιλιανοί αδελφοί έχουν διαθέσει περισσότερα από 670.000 αντίτυπα αυτού του βιβλίου! Είναι σχεδόν αδύνατο να δημιουργηθεί ‘στοκ’ αυτού του βιβλίου στο γραφείο τμήματος.

ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Το 1968 ήταν σημαντικό έτος κι από μια άλλη άποψη. Η κυβέρνηση γνωστοποίησε στην Εταιρία ότι το οικόπεδο όπου ήταν χτισμένο το γραφείο τμήματος επρόκειτο να απαλλοτριωθεί για να κατασκευαστεί η νέα Παναμερικανική Λεωφόρος. Τον Δεκέμβριο του 1968 ο αδελφός Νορρ επισκέφθηκε το Σαντιάγκο για να βρει μια άλλη τοποθεσία όπου θα χτιζόταν ένα νέο κτίριο τμήματος. Βρέθηκε ένα ωραίο οικόπεδο σε μια ήσυχη κατοικημένη περιοχή κοντά στις πανύψηλες Οροσειρές των Άνδεων. Στη συνέχεια είχαμε μια ειδική συνάθροιση, οι αδελφοί ειδοποιήθηκαν σ’ ολόκληρη τη χώρα και 4.083 συγκεντρώθηκαν στο Σαντιάγκο για ν’ ακούσουν την ομιλία του αδελφού Νορρ. Στη διάρκεια της ομιλίας του ο αδελφός ανάγγειλε τα σχέδια για την ανέγερση ενός νέου γραφείου τμήματος και οι αδελφοί δέχτηκαν τα νέα με θερμό ενθουσιασμό.

Νωρίς το 1969 έγινε γνωστό ότι ο αδελφός Φρεντ Γουίλσον, ο επίσκοπος τμήματος θα μεταφερόταν στη Βραζιλία για να υπηρετήσει εκεί σ’ αυτό το προνόμιο υπηρεσίας. Ήταν μια μέρα θλίψης για πολλούς ντόπιους αδελφούς καθώς εκατοντάδες πήγαν στο αεροδρόμιο να αποχαιρετήσουν τον αδελφό και την αδελφή Γουίλσον που, ύστερα από 20 χρόνια σαν ιεραπόστολοι στη Χιλή, είχαν γίνει πολύ αγαπητοί στους Χιλιανούς αδελφούς. Ο Γαλααδίτης Πέντρο Λοβάτο από την Αργεντινή διορίστηκε σαν νέος επίσκοπος τμήματος.

Η κατασκευή του νέου κτιρίου τμήματος άρχισε τον Αύγουστο του 1969. Η Εταιρία είχε τη χαρά να μισθώσει αδελφούς για να κάνουν το μεγαλύτερο μέρος του έργου και γι’ αυτό ελάχιστοι ξένοι αναμίχθηκαν στην κατασκευή. Συνολικά εργάστηκαν στην οικοδομή 35 αδελφοί. Ακόμη προσκλήθηκαν οι εκκλησίες του Σαντιάγκο να προσφέρουν το χρόνο και τις ικανότητές τους για την προώθηση της κατασκευής και ανταποκρίθηκαν με θαυμάσιο τρόπο. Για παράδειγμα, η Εκκλησία Σιστέρνα νοίκιασε ένα λεωφορείο να μεταφέρει τους αδελφούς στον τόπο της εργασίας όπου οι αδελφές είχαν στήσει μια υπαίθρια κουζίνα για να έχουν οι αδελφοί καλό φαγητό και να μπορούν να εργάζονται όλη μέρα. Οι εθελοντές εργάτες πρόσφεραν συνολικά 3.124 ώρες στην οικοδομή.

Το κτίριο που είναι 11 μέτρα πιο μέσα από το δρόμο είναι άσπρο, διώροφο με μια πλατιά πέτρινη είσοδο, που περιβάλλεται από μεγάλες πρασιές. Η πρόσοψη του κτιρίου είναι ντυμένη κατά μέρος με πράσινα τούβλα που απαλύνουν την εκθαμβωτική λαμπρότητα του λευκού τσιμέντου. Η κύρια είσοδος είναι ντυμένη με σκούρο μάρμαρο που κάνει χτυπητή αντίθεση με τα αλουμινένια πλαίσια των γυάλινων θυρών και δημιουργεί ευχάριστη αντίθεση.

Η αφιέρωση αυτού του κτιρίου έγινε στις 21 Νοεμβρίου 1970 και ήταν παρόντα 255 άτομα. Στην ομιλία της αφιέρωσης ο επίσκοπος τμήματος Πέντρο Λοβάτο τόνισε ότι το σπουδαίο πράγμα δεν είναι το κτίριο μόνο του· μάλλον ο σκοπός για τον οποίο χρησιμοποιούν το κτίριο είναι πολύτιμος στα μάτια του Ιεχωβά. Το κτίριο έχει μια όμορφη, ευρύχωρη Αίθουσα Βασιλείας, αρκετούς χώρους για το γραφείο και το τμήμα αποστολών καθώς και καταλύματα για 16 άτομα.

ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΠΛΟΙΩΝ ΣΤΟ ΒΑΛΠΑΡΑΙΖΟ

Στις αρχές του 1960 η αδελφή Παλμ μεταφέρθηκε από το λιμάνι του Σαν Αντόνιο στο μεγαλύτερο λιμάνι, το Βαλπαραίζο. Τα πρωινά έδινε μαρτυρία πάνω στα πλοία και τα απογεύματα εργαζόταν με γκρουπς από πόρτα σε πόρτα κι έκανε Γραφικές μελέτες. Η ίδια θυμάται:

«Είχα πάρει αρκετά κιβώτια με ξενόγλωσσα έντυπα από την Εταιρία κι ανάμεσά τους υπήρχαν και Αγγλικές Γραφές. Αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσαν αυτές να διατεθούν. Τότε ήρθε ένα Αφρικανικό πλοίο από τη Γκάνα και όλο το πλήρωμα ήταν απ’ αυτή τη χώρα. Όλοι σ’ εκείνο το πλοίο ανυπομονούσαν ν’ αποκτήσουν μια Αγγλική Γραφή. Εκτός από τη γλώσσα τους Γιούη και Γκα όλοι μιλούσαν και Αγγλικά, κι έτσι αναγκάστηκα να ξαναγυρίσω τρεις φορές για να ζητήσω από μια νεαρή αδελφή να με βοηθήσει να μεταφέρω πάνω από 30 Αγγλικές Γραφές στο πλοίο. Ακόμη έκανα συνδρομητή της Σκοπιάς και του Ξύπνα! τον πρώτο καπετάνιο. Τι ευλογία για όλους αυτούς αλλά και για μένα!»

Ύστερα από 35 χρόνια σκαπανικού σε πολλά μέρη της Χιλής, η αδελφή συνάντησε τον πρώην δεύτερο καπετάνιο του πλοίου που την είχε πρωτοφέρει στη Χιλή το 1936. Είχε γίνει τώρα ανεξάρτητος πλοιοκτήτης και είπε ότι χάρηκε που την είδε γιατί την είχε σκεφτεί πρόσφατα. Πώς έτσι; «Φαίνεται ότι το πλοίο του ταξιδεύει στην περιοχή του Πουέρτο Μονττ και χρειαζόταν έναν καπετάνιο, κάποιον τον οποίο θα μπορούσε να εμπιστευτεί», εξηγεί η αδελφή. «Βρέθηκε ένας κι όταν ρώτησε για τις συστάσεις του τού είπαν ‘Α, είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά’. Αυτή ήταν η καλύτερη σύσταση που θα μπορούσε κανείς να έχει, είπε ο άνθρωπος. ‘Κι αν ακόμη δεν έκανες τίποτα άλλο Κέη’ είπε, ‘όλα τα χρόνια του έργου σου της Σκοπιάς στη Χιλή, έχω τουλάχιστον αυτόν τον καλό άνθρωπο γιατί είναι μάρτυς του Ιεχωβά, έμπιστος άνθρωπος.’» Μπορείτε να φανταστείτε πώς ένιωσε η αδελφή μας όταν άκουσε αυτά τα λόγια! Η καρδιά της πλημμύρισε από ευχαριστίες κι ευγνωμοσύνη προς τον Ιεχωβά!

Η συναρπαστική ιστορία αυτής της δυναμικής ιεραποστόλου συνεχίζεται. Τώρα είναι 78 χρόνων κι ακόμη συνεχίζει με ζήλο τη θεοκρατική της δράση. Μολονότι περιορίζεται από το κουτσό πόδι της ύστερα από ένα πέσιμο στους λόφους του Βαλπαραίζο, στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1980 διέθεσε κατά μέσο όρο κάθε μήνα 132 ώρες, 168 περιοδικά, 56 επανεπισκέψεις, 5,6 μελέτες και 24 βιβλία. Η εκπληκτική της ενεργητικότητα μαζί με την ακατανίκητη πίστη της και την αφοσίωσή της, υπήρξαν πηγή ενθάρρυνσης σ’ όλους που την ξέρουν και την αγαπούν. Τι προνόμιο για τους πρώτους ιεραποστόλους να παραμείνουν, σ’ όσους οι περιστάσεις το επίτρεψαν, στη Χιλή μαζί με τους πρώτους-πρώτους ευαγγελιζόμενους και να παρατηρούν τη θαυμαστή αύξηση που ο Ιεχωβά με αφθονία ευλόγησε!

ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Το 1970 μπήκε μ’ ένα έξοχο ξεκίνημα με 19.850 παρόντες στην Ανάμνηση και φτάσαμε ένα νέο ανώτατο όριο ευαγγελιζομένων τον Απρίλιο με 7.422—διπλάσιοι ευαγγελιζόμενοι από ό,τι πέντε μόλις χρόνια πριν!

Τον Σεπτέμβριο του 1970 το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα αποχώρησε από την εξουσία όταν στις εκλογές νίκησε το Unidad Popular (Λαϊκή Ένωση) που ήταν συνδυασμός μερικών πολιτικών κομμάτων. Με την εθνικιστική κραυγή, «η Χιλή για τους Χιλιανούς», η νέα Μαρξιστική κυβέρνηση εθνικοποίησε τα μεγάλα ορυχεία χαλκού που ήταν κάτω από τον έλεγχο ξένων επενδυτών· μεγάλα αγροκτήματα απαλλοτριώθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους και δόθηκαν στο φτωχό λαό. Μερικοί από τους φτωχούς ήταν ανυπόμονοι και με την απειλή όπλων έβγαλαν τους ιδιοκτήτες από τα αγροκτήματά τους και τα πήραν οι ίδιοι. Πολλά άχτιστα οικόπεδα στις πόλεις καταλήφθηκαν παράνομα απλώς με το να στήσουν μια Χιλιανή σημαία κι ύστερα χτίζοντας ένα σπιτάκι.

Όπως ήταν επόμενο, η τάξη των πλούσιων ήταν εντελώς αντίθετη στη Μαρξιστική κυβέρνηση και πολλοί έφυγαν από τη χώρα· άλλοι ετοιμάζονταν να φύγουν. Επίμονες προσπάθειες έγιναν για να πολεμήσουν την αλλαγή πράγμα που οδήγησε σε βία και αιματοχυσία.

Ενώ διάφορες ομάδες χωρίζονταν σε εντελώς αντίθετες πολιτικές παρατάξεις, ο λαός του Ιεχωβά διακρατούσε ουδέτερη στάση. Οι διαθέσεις είχαν αρχίσει να αγριεύουν σε επικίνδυνο σημείο, και το μίσος και ο φόβος άρχισαν, να γίνονται αισθητά στην άλλοτε ήσυχη χώρα. Ωστόσο, σ’ αυτούς τους ταραγμένους καιρούς το έργο της κατεύθυνσης ανθρώπων στη Βασιλεία εξακολουθούσε με ορμή. Για παράδειγμα, ο επόμενος χρόνος είδε ένα νέο αποκορύφωμα 22.918 παρόντων στην Ανάμνηση και 13 τα εκατό αύξηση σε ευαγγελιζόμενους, κατά μέσο όρο 7.810.

ΟΙ ΑΡΑΟΥΚΑΝΟΙ ΙΝΔΙΑΝΟΙ

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ευαγγελιζόμενους ήταν και μερικοί νεοβαφτισμένοι Αραουκανοί Ινδιάνοι. Υποτίθεται ότι οι Αραουκανοί ήταν οι πιο σκληροί και γενναίοι πολεμιστές που αντιμετώπισαν οι Ισπανοί κατακτητές. Ισπανοί ιστοριογράφοι λένε ότι η κατάκτηση αυτών των Ινδιάνων κόστισε περισσότερα σε χρόνο, αίμα και χρήματα απ’ ό,τι όλη η υπόλοιπη Νότια Αμερική. Μόνο ύστερα από δυο αιώνες συνεχών πολέμων μπόρεσαν οι Ισπανοί να καθυποτάξουν τους Αραουκανούς αρχηγούς και πολεμιστές. Τα νικηφόρα όπλα δεν ήταν τα τουφέκια αλλά ο εκφυλισμός του λευκού ανθρώπου. Αυτός διέφθειρε τόσο πολύ τους Ινδιάνους ώστε εκφυλίστηκαν εντελώς κι έχασαν τη διάθεσή τους για πόλεμο.

Πολλές χιλιάδες Αραουκανών ζουν ακόμη σύμφωνα με τους δικούς τους κοινωνικούς νόμους στους καταυλισμούς που τούς έχει παραχωρήσει η κυβέρνηση. Σε εμφάνιση μοιάζουν πάρα πολύ με τους Εσκιμώους αλλά η προέλευσή τους δεν έχει ακόμη καθοριστεί ικανοποιητικά. Δεν έχουν δικό τους γραπτό αλφάβητο κι έτσι οι θρησκευτικές τους δοξασίες δεν είναι πολύ σαφείς. Γενικά πιστεύουν στην αθανασία της ψυχής και στη μετενσάρκωση. Κάτι που είναι ενδιαφέρον, είναι ότι έχουν δικούς τους μύθους για ένα παγγήινο κατακλυσμό και για επιβίωση μερικών ανθρώπων.

Μερικοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους προσαρμόζουν τη ζωή τους για να ζουν σε αρμονία με τις αρχές της Βίβλου και αφιερώνουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά. Αυτοί συναθροίζονται στην Εκκλησία Τεμούκο. Ελπίζουμε ειλικρινά ότι αυτοί οι νέοι αδελφοί και αδελφές θα δείξουν την ίδια αντοχή πνεύματος και ανδρείας όπως οι πρόγονοί τους, όχι στον πόλεμο εναντίον ‘αίματος και σάρκας’ αλλά στον πόλεμο εναντίον του θεού αυτού του κόσμου, του Σατανά του Διαβόλου και των δαιμονικών του δυνάμεων, με τη διακήρυξη των καλών νέων της Βασιλείας.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗΣ

Η εκλογή της Μαρξιστικής κυβέρνησης και τα γεγονότα που επακολούθησαν προξένησαν πραγματικό σεισμό και συγκλόνισαν πολλούς ανθρώπους και μαλάκωσαν την barrio alto, δηλαδή, ανώτερη τάξη, στο Σαντιάγκο. Ενώ πολλοί από τους φτωχούς ανθρώπους απόβλεπαν στο Σαλβαντόρ Αλλιέντε να λύσει τα προβλήματά τους, πολλοί ειλικρινείς άνθρωποι στην άλλη άκρη της κοινωνικοοικονομικής κλίμακας άρχισαν να διερωτούνται για το μέλλον τους. Είχαν μοχθήσει και θυσιάσει χρόνια και τώρα όλα βρίσκονταν σε κίνδυνο. Υπήρχε κάτι καλύτερο από τα υλικά υπάρχοντα, που να προμηθεύσει ένα ασφαλές μέλλον; Οι δραστήριοι ευαγγελιζόμενοι των «καλών νέων» έδιναν ικανοποιητικές απαντήσεις.

Για να καταλάβετε τη αύξηση στη barrio alto, υπήρχαν τον Σεπτέμβριο του 1971 έξι εκκλησίες σ’ αυτό το μέρος της πόλης και τον μήνα εκείνο ανάφεραν δράση 324 ευαγγελιζόμενοι. Τώρα υπάρχουν 11 εκκλησίες και πρόσφατα υπέβαλαν έκθεση έργου 990 ευαγγελιζόμενοι—αύξηση 206 τα εκατό!

Οι κατηγορίες και η πολιτική βία δεν ήταν τα μοναδικά καθημερινά γεγονότα αλλά και οι μακριές σειρές των ανθρώπων που έψαχναν για τρόφιμα. Πολλές νοικοκυρές έπρεπε να διαθέσουν κατά μέσον όρο τρεις ώρες καθημερινά και μερικές φορές και έξι ώρες για ν’ αγοράσουν ψωμί κι άλλα τρόφιμα για την οικογένεια. Πώς αντέδρασαν οι αδελφές μας σ’ αυτή τη χρονοφάγο κατάσταση;

Μερικές έκαναν συνήθεια να παίρνουν μαζί τους έντυπα είτε για να τα διαβάζουν προσωπικά ή για να τα χρησιμοποιούν στη συμπτωματική μαρτυρία. Σε μια ούρα μακριά όσο το οικοδομικό τετράγωνο, μια κυρία παραπονιόταν που έχανε τόσο χρόνο. Μια αδελφή που ήταν κοντά σχολίασε ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματά του και συνέχισε μεταδίδοντας το ελπιδοφόρο άγγελμα της Βασιλείας. Επειδή η κυρία εκδήλωσε ενδιαφέρον, η αδελφή κανόνισε να την επισκεφθεί στο σπίτι της και αργότερα άρχισε μια μελέτη. Τώρα αυτή η γυναίκα είναι μια δραστήρια ευαγγελιζόμενη και η κόρη της τακτική σκαπάνισσα.

Πολλές αδελφές, γνωστές για τη δραστηριότητά τους στο κήρυγμα και σεβαστές για τη διαγωγή τους, γλύτωσαν από το καθημερινό στήσιμο στις ουρές επειδή φιλικοί καταστηματάρχες τις πληροφορούσαν ποια προϊόντα θα υπήρχαν και πότε. Πολλές είναι οι συγκινητικές πείρες που θα μπορούσαν να αναφερθούν για τις ζηλώτριες αδελφές μας που επωφελήθηκαν από τις δύσκολες περιστάσεις για να δώσουν μαρτυρία για τη Βασιλεία.

Το 1973 έφερε ακράτητο πληθωρισμό που έφτασε στο 330 τα εκατό, απεργίες που παράλυαν τα πάντα, ελλείψεις τροφίμων και βία. Στα χρόνια πριν από την εκλογή του σοσιαλιστή υποψήφιου ως πρόεδρου, η αύξηση των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν πολύ γρήγορη με αυξήσεις 20 τα εκατό, 16 τα εκατό και 17 τα εκατό. Μετά τις εκλογές η αύξηση μειώθηκε βαθμιαία και κατέβηκε στο 13 τα εκατό, 9 τα εκατό και 6 τα εκατό. Όμως, όπως είπαμε και πιο πάνω, αυτόν τον καιρό άρχισε να αυξάνει η barrio alto.

Από την άλλη μεριά, πολλοί απλοί άνθρωποι που καταλήφθηκαν από ενθουσιασμό για την Unidad Popular, έστρεψαν την προσοχή τους από τη βασιλεία του Θεού στις προσπάθειες του ανθρώπου. Ακόμη και πολλοί θρησκευτικοί ηγέτες τούς ενθάρρυναν προς αυτή την κατεύθυνση. Για παράδειγμα, τον Απρίλιο του 1971, 80 ιερείς δήλωσαν ότι ευνοούν τη «συμμετοχή των Καθολικών στην οικοδόμηση του Σοσιαλισμού». Οι θρησκευτικοί αρχηγοί της χώρας υποστήριξαν την πολιτική γραμμή της νέας κυβέρνησης κι ένας μάλιστα είπε, «η Βασίλεια στην οποία ελπίζουμε αρχίζει να παίρνει μορφή εδώ, κι ένας από τους στύλους της είναι η δικαιοσύνη». Ακόμη και προφητείες του βιβλίου του Ησαΐα εφαρμόστηκαν στο νέο πολιτικό καθεστώς. Αλλά θα έβλεπαν όλοι αυτοί τα όνειρά τους να πραγματοποιούνται;

ΞΑΦΝΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

Η απάντηση ήρθε στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 οπότε οι Ένοπλες Δυνάμεις ανέτρεψαν τη Μαρξιστική κυβέρνηση. Για όλους μας σχεδόν που ποτέ δεν είχαμε βρεθεί σε πολεμική ζώνη, η επανάσταση ήταν μια συγκλονιστική πείρα. Πολλοί αδελφοί είχαν πάει ανύποπτοι στη δουλειά τους νωρίς εκείνο το πρωί. Η οικογένεια Μπέθελ ήταν απασχολημένη στις εργασίες της και οι ιεραπόστολοι ετοιμάζονταν να πάνε στον αγρό, όταν ελικόπτερα άρχισαν να πετούν σχεδόν κατευθείαν πάνω στα γραφεία. Κοιτάζοντας ψηλά, είδαμε με έκπληξη ότι οι πόρτες τους ήταν ανοιχτές και τα πολυβόλα έτοιμα για άμεση χρήση! «Τι συμβαίνει;» ρώτησε κάποιος. Αμέσως κάποιος άνοιξε ένα ραδιόφωνο και ακούσαμε την είδηση ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις τερμάτιζαν τα χρόνια του μίσους και του πολέμου ανάμεσα στους Χιλιανούς. Όλοι προειδοποιούνταν να μείνουν στο σπίτι μακριά από τους δρόμους. Στο κέντρο της πόλης και στις φτωχότερες περιοχές των περιχώρων του Σαντιάγκο διεξάγονταν σοβαρές μάχες. Περιττό να πούμε ότι οι ιεραπόστολοι εδώ στο τμήμα έγιναν προσωρινά εργάτες του Μπέθελ ώσπου να καλμάρουν τα πράγματα. Και τι απόγιναν οι αδελφοί που είχαν φύγει να πάνε σε διάφορα εργοστάσια εκείνο το πρωί;

Μερικούς τους έπιασαν και τους πήγαν μαζί με ομάδες ύποπτων αριστερών στο Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγκο για ανακρίσεις. Η δήλωση των αδελφών ότι είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποδείχτηκε προστασία, γιατί ήταν από τους πρώτους που αφέθηκαν ελεύθεροι.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι εξτρεμιστές σχεδίαζαν κάποιες δραστικές κινήσεις πριν από την επικράτηση του στρατού και ανάμεσα σ’ αυτούς που θα εξόντωναν ήταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αν είναι έτσι, ευχαριστούμε τον Ιεχωβά για τη θαυμαστή προστασία του!

Στις γεμάτες ένταση μέρες που ακολούθησαν την κατάληψη της εξουσίας από το στρατό, η πασίγνωστη ουδετερότητά μας αποδείχτηκε ευλογία και προστασία. Όταν η σύλληψη Κομμουνιστών άφησε κενές σημαντικές θέσεις σε εργοστάσια και βιομηχανίες, Μάρτυρες υπάλληλοι τοποθετούνταν συχνά σε υπεύθυνες θέσεις. Σε μια περίπτωση, το πρωί που έγινε το πραξικόπημα, πήγαν στρατιώτες στο σπίτι ενός Μάρτυρα και τον ρώτησαν πόση ώρα χρειαζόταν για να βάλει σε λειτουργία το ντόπιο διυλιστήριο πετρελαίου. Δεν μπορούσαν να εμπιστευτούν κανέναν άλλον ειδικευμένο άντρα!

Νωρίς την αυγή έγιναν αιφνιδιαστικές έρευνες στη γειτονιά για όπλα. Συχνά, όταν ήξεραν ότι ήταν σπίτια Μαρτύρων απλώς προσπερνούσαν. Ένας στρατιώτης, παίρνοντας το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή από μια βιβλιοθήκη, σχολίασε: « Αν όλοι διάβαζαν κι έκαναν όσα λέει αυτό το βιβλίο, δεν θα ήταν ανάγκη να κάνουμε αυτές τις έρευνες.»

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Για μερικούς μήνες αργότερα οι άνθρωποι ήταν ακόμη λίγο εκνευρισμένοι και γίνονταν σποραδικά ξεσπάσματα βίας. Μ’ αυτές τις συνθήκες κάναμε σχέδια για τη Διεθνή Συνέλευση «Θεία Νίκη». Μολονότι είχαμε υπογράψει συμβόλαιο για να χρησιμοποιήσουμε το Στάδιο της Σάντα Λάουρα στο Σαντιάγκο, θα παίρναμε όμως άδεια για μια τέτοια σύναξη; Αφού είχε κηρυχθεί κατάσταση πολιορκίας από τον Σεπτέμβριο, είχαν απαγορευθεί όλες οι μεγάλες συγκεντρώσεις. Μια τέτοια σύναξη λοιπόν αυτόν τον καιρό, θα ήταν κυριολεκτικά θαύμα. Αλλά το χέρι του Ιεχωβά δεν είχε μικρύνει!—Ησ. 59:1.

Καθώς πλησίαζε η ημερομηνία της συνέλευσης, οι φόβοι μας μεγάλωναν. Τότε, μια εβδομάδα πριν από τη συνέλευση μάθαμε ότι μάς αρνήθηκαν την άδεια. Αμέσως δυο αδελφοί πήγαν στο Υπουργείο Άμυνας για να εξηγήσουν τις διευθετήσεις που είχαν γίνει για τον ερχομό πολλών ξένων επισκεπτών, και τι κακή εντύπωση θα σχημάτιζαν αυτοί αν δεν επιτρεπόταν μια τέτοια διεθνής συνέλευση. Ένας συνταγματάρχης ανάφερε το πρόβλημα στους ανωτέρους του και γύρισε με την απάντηση: «Η άδεια σάς χορηγείται!» Οι προσευχές μας είχαν απαντηθεί!

Κανείς από τους αδελφούς δεν ήθελε να χάσει τη συνέλευση αυτή που αποδείχτηκε η μεγαλύτερη που έγινε ποτέ στη Χιλή. Για να εξοικονομήσουν τα χρήματα για το ταξίδι τους από τον ξερό και άγονο βορρά, ή από τις παγοσκέπαστες ερήμους του νότου, πολλοί Μάρτυρες πούλησαν έπιπλα, τηλεοράσεις, γραμμόφωνα και λοιπά.

Όπως είπαμε πιο πάνω, η Χιλή έχει παράλια που απλώνονται 4.265 χιλιόμετρα (2.650 μίλια) κατά μήκος του Ειρηνικού Ωκεανού, και το ταξίδι με το λεωφορείο ή το τρένο είναι μεγάλο. Από την Ικίκε στην έρημο Ατακάμα, ήρθαν 1.300 Μάρτυρες ανάμεσα στους οποίους παιδιά και μωρά, με ειδικό τρένο με οχτώ βαγόνια. Το ταξίδι ήταν αργό και κουραστικό, αλλά ύστερα από τέσσερις μέρες—μεγάλο μέρος από τις οποίες ταξίδευαν μέσα από την καυτή έρημο—το σκληρό ταξίδι τέλειωσε, δηλαδή σχεδόν τέλειωσε. Τα τρένο έφτασε μόλις άρχιζε η νυχτερινή απαγόρευση της κυκλοφορίας, κι έτσι οι αδελφοί έπρεπε να περάσουν τη νύχτα στο τρένο!

Όταν η επιτροπή υποδοχής είχε πάει στο σταθμό του τρένου νωρίτερα τη μέρα για να τους υποδεχτεί, τούς προειδοποίησαν ότι το τρένο θα αργούσε. Γνωρίζοντας ότι αυτό θα σήμαινε μια ακόμη νύχτα στο τρένο για τους αδελφούς έκαναν διευθετήσεις για να ετοιμάσουν καφέ, ν’ αγοράσουν καλάθια με φρούτα, να προμηθευτούν κουβέρτες και να φτιάξουν σάντουιτς. Εκείνη τη νύχτα 48 αδελφοί προσφέρθηκαν εθελοντικά να παραμείνουν στο σταθμό για να εξυπηρετούν τους αδελφούς που έφταναν. Αυτό φυσικά έγινε με την έγκριση των στρατιωτικών άρχων που επέβλεπαν το σταθμό. Μάλιστα εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ από τις διευθετήσεις που έγιναν ώστε έδωσαν κι ένα χέρι βοήθειας. Συνήθως όταν ένα τρένο έφτανε αργά, το ανυπάκουο πλήθος αρνιόταν να συμμορφωθεί με την απαγόρευση της κυκλοφορίας, κι έτσι οι στρατιώτες ήταν συνηθισμένοι να πυροβολούν με τα όπλα τους στον αέρα κι ύστερα να σπρώχνουν τα πλήθη μέσα στα βαγόνια για τη νύχτα. Στην προκειμένη περίπτωση, με το τρένο γεμάτο Μάρτυρες δεν υπήρχε ανάγκη να φωνάζουν ή να επαναλάβουν διαταγές. Ένας στρατιώτης σχολίασε: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά απόδειξαν ότι είναι σωστοί και πειθαρχικοί άνθρωποι.»

Το άλλο πρωί, αφού οι επισκέπτες ήπιαν άλλο έναν καφέ, ήρθαν στο σταθμό οι αδελφοί από τις εκκλησίες του Σαντιάγκο για να τους οδηγήσουν στα καταλύματά τους. Πόσο ευγνώμονες ήταν οι επισκέπτες αδελφοί για τη στοργική καλοσύνη που τους έδειξαν και την προθυμία των αδελφών τους να περάσουν τη νύχτα στον κρύο, σκοτεινό σταθμό! Αληθινά ωραίο παράδειγμα αυτοθυσιαστικής αγάπης σε δράση!

Η πολυπόθητη μέρα έφτασε και μαζί και οι ξένοι αδελφοί και ανάμεσά τους ο αδελφός Νορρ. Ο ενθουσιασμός αποκορυφωνόταν. Τι ενθάρρυνση ήταν για τους αδελφούς και για τους 1.502 νέους που συμβόλισαν την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά με το βάφτισμα στο νερό! Η παρακολούθηση ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη συνέλευση—21.321! Ευχαριστούμε τον Ιεχωβά που άνοιξε τις πόρτες και μάς έδωσε την ευκαιρία να την πραγματοποιήσουμε.

ΑΡΧΙΖΕΙ ΓΟΡΓΗ ΑΥΞΗΣΗ

Τα γεγονότα στη διάρκεια του 1973 στη Χιλή, τόνισαν το σημείο του Ψαλμού 146:3 που λέει να μη θέτουμε την εμπιστοσύνη μας «επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία». Εκείνοι που είχαν θέσει την εμπιστοσύνη τους στον νεκρό τώρα πρόεδρό τους, είχαν μείνει απογοητευμένοι και χωρίς ελπίδα. Χάρη στον Ιεχωβά και στο δραστήριο έργο του λαού του, πολλοί άνθρωποι ευθείς στην καρδιά δέχτηκαν το άγγελμα της Βασιλείας σαν τη μονή ελπίδα του ανθρώπου και πήραν στάση υπέρ της αληθινής λατρείας.

Τον Οκτώβριο του 1973, μόλις ένα μήνα μετά την αλλαγή της Κυβέρνησης, η Χιλή πέρασε για πρώτη φορά τις 10.000, έφτασε 10.119. Ύστερα ήρθε η διεθνής μας συνέλευση και μαζί της προοπτικές για μελλοντικές αυξήσεις, αφού τελειώσαμε το υπηρεσιακό έτος με αύξηση 22 τα εκατό και μέσο όρο 10.962! Οργανώθηκαν τριάντα δυο νέες εκκλησίες και δυο νέες περιοχές με ανώτατο όριο ευαγγελιζομένων 12.491 και σύνολο βαφτισθέντων 2.660. Τον επόμενο χρόνο η αύξηση ήταν ακόμη μεγαλύτερη—30 τα εκατό και μέσο όρο στον αγρό 14.220. Οι βαφτισθέντες έφτασαν τον εκπληκτικό αριθμό των 3.842!

Η γοργή αύξηση και τα ευνοϊκά σχόλια για τις πλατιά διαφημισμένες συνελεύσεις δεν ξέφυγαν από την προσοχή των θρησκευτικών μας εχθρών που έγιναν πιο δραστήριοι. Άρχισαν να εργάζονται παρασκηνιακά, χρησιμοποιώντας τη στενή σχέση τους με τον Καίσαρα για όφελός τους. Κατηγορηθήκαμε ότι ανάμεσά μας είχαν διεισδύσει Κομμουνιστές και χρειάστηκε να αποδείξουμε ότι δεν ήταν έτσι και να εξηγήσουμε τη διαδικασία που ακολουθεί κανείς μέχρι το βάφτισμα. Αυτό φαίνεται ότι ικανοποίησε τις αρχές και το ζήτημα φαινομενικά παραμερίστηκε—αλλά δεν ξεχάστηκε.

Όταν μάς επισκέφθηκε ο αδελφός Νορρ για τη διεθνή συνέλευση, μάς έδωσε το πράσινο φως για ένα μικρό πιεστήριο. Πριν από τον Ιανουάριο του 1975, παίρναμε τη Διακονία της Βασιλείας και τις Γραπτές Ανασκοπήσεις από την Αργεντινή, αλλά εξαιτίας των μεγάλων χιονοπτώσεων του χειμώνα στην Οροσειρά των Άνδεων, πολλές φορές τις παίρναμε πολύ καθυστερημένα. Τώρα είχαμε το δικό μας τυπογραφείο για να καλύπτουμε τις ανάγκες των αδελφών σε υπηρεσιακά έντυπα, φυλλάδια, προγράμματα, αντίτυπα Διακονίας της Βασιλείας και Γραπτές Ανασκοπήσεις.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

Το 1949 όταν ο αδελφός Νορρ επισκέφθηκε τη Χιλή στη διάρκεια μιας συνέλευσης, η αδελφή Ντίνα Γκονζάλες αστειευόμενη ρώτησε γιατί δεν χρησιμοποιούσαμε το Εθνικό Στάδιο. Τώρα για μεγάλη της ευχαρίστηση, είχε έρθει ο καιρός να κάνουμε ακριβώς αυτό. Τον Ιανουάριο του 1976 είχαμε το προνόμιο να χρησιμοποιήσουμε το στάδιο για τη Συνέλευση Περιφερείας με τίτλο «Θεία Εξουσία» και την παρακολούθησαν 15.619 από την περιοχή του Σαντιάγκο. Λόγω των τελικών αγώνων ανάμεσα στις επαγγελματικές ομάδες ποδοσφαίρου, μάς συστήσανε να τελειώνουμε το πρόγραμμα νωρίς για να μπορούν να διεξάγονται τα παιχνίδια τα βράδια. Το κάναμε αυτό χωρίς δυσκολίες. Μια από τις καθημερινές εφημερίδες του Σαντιάγκο σχολίασε: «Σε διάστημα τριών ωρών οι Μάρτυρες έπρεπε να βγάλουν τα πάντα από το στάδιο κι ύστερα να τα βάλουν πίσω. Ωστόσο δεν είχαν κανένα πρόβλημα αφού όλοι συνεργάζονταν χωρίς δυσκολίες και πέτυχαν το θαύμα ν’ αλλάζουν τον αγωνιστικό χώρο σε θρησκευτικό και το αντίστροφο».

Ο ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΕ ΝΕΟ ΝΟΜΙΣΜΑ

Σ’ όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο πληθωρισμός κάλπαζε. Για παράδειγμα: Τον Αύγουστο του 1970 ένα δολλάριο Η.Π. αντιστοιχούσε σε 14 εσκούδος Χιλιανών νομισμάτων μόλις πέντε χρόνια αργότερα ένα δολλάριο Η.Π. ισοδυναμούσε με 6.000 εσκούδος! Τον Σεπτέμβριο του 1975, η κυβέρνηση μετάτρεψε 1.000 εσκούδος σε ένα πέσο στο νέο Χιλιανό νόμισμα, και η επίσημη συναλλαγματική αναλογία ήταν έξι πέσος—ένα δολλάριο Η.Π.

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ

Παρά τις δυσκολίες που προκαλούσε ο πληθωρισμός και η αυξανόμενη ανεργία, ο ενθουσιασμός για τη διάδοση των «καλών νέων» συνεχίστηκε. Στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1976, πετύχαμε ένα ανώτατο όριο 16.862 ευαγγελιζόμενων και 2.782 βαφτίστηκαν. Κι ενώ ο αριθμός των ευαγγελιζόμενων μεγάλωνε πολύ γρήγορα, προφανώς δεν ήταν τόσο εύκολο να ωριμάζουν αδελφοί με τον ίδιο ρυθμό ώστε να γίνουν πρεσβύτεροι. Τον Σεπτέμβριο του 1972 υπήρχαν 131 εκκλησίες και σε τέσσερα μόλις χρόνια αυτός ο αριθμός έφτασε στις 269—υπερδιπλασιάστηκε! Λόγω του σχηματισμού νέων εκκλησιών, πολλές που κάποτε είχαν τρεις ή περισσότερους πρεσβύτερους, τώρα είχαν ένα ή δυο με τον ίδιο σχεδόν αρχικό αριθμό ευαγγελιζόμενων.

Ωστόσο, τα πράγματα προχωρούσαν ομαλά με νέα ανώτατα όρια ευαγγελιζόμενων, νέες εκκλησίες και περιοχές, συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας, με σύνολα παρευρισκομένων που ξεπερνούσαν τις 30.000 και με τον μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά αριθμό ατόμων που παραβρέθηκαν στην Ανάμνηση που έφτασαν τους 46.940. Προφανώς, ο Σατανάς δεν ήταν ευχαριστημένος απ’ όλη αυτή τη θεοκρατική επέκταση κι έτσι ο ‘ωρυόμενος λέων’ άρχισε να κάνει ό,τι μπορούσε για να τρομάξει τα νεοσυναγμένα ‘αρνία’.

Η ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ

Πριν από τους καλοκαιρινούς μήνες Δεκέμβριο μέχρι Φεβρουάριο, γίνονται τα σχέδια για τις συνελεύσεις περιφερείας. Όλα προχωρούσαν καλά ώσπου ειδοποιηθήκαμε ότι οι στρατιωτικές αρχές δεν έδιναν άδεια για μια μικρή συνέλευση τριών απομονωμένων περιοχών που βρίσκονται κοντά στον Πορθμό του Μαγγελάνου στην άκρη της Νότιας Αμερικής. Αλλά εξαιτίας της καλής φήμης που απολαμβάνουν οι αδελφοί και του γεγονότος ότι ένας συνταγματάρχης γνώριζε προσωπικά μερικούς Μάρτυρες, ο στρατηγός επέτρεψε τη συνέλευση. Δεν έδωσε όμως τίποτα γραμμένο και ζήτησε να μη δοθεί δημοσιότητα.

Μετά απ’ αυτό, οι συνελεύσεις περιφερείας έγιναν στις επαρχίες χωρίς δυσκολία. Σύντομα ο επίσκοπος ζώνης θα ήταν μαζί μας και κάναμε σχέδια να κάνει μια ομιλία στο Βέλοντρομ, που θα την παρακολουθούσαν όλες οι εκκλησίες της περιοχής του Σαντιάγκο. Την τελευταία στιγμή αιφνιδιαστήκαμε όταν μας αρνήθηκαν την άδεια. Κάναμε προσφυγή στην απόφαση αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Ύστερα, οι στρατιωτικές αρχές απαγόρευσαν τη συνέλευση περιοχής που θα κάναμε στο Στάδιο της Σάντα Λάουρα, δηλώνοντας ότι δεν επιτρέπονταν μεγάλες συγκεντρώσεις λόγω της κατάστασης ανάγκης. Απόριψαν τις προσφυγές μας και τις προσπάθειές μας για να τους συναντήσουμε. Τι μπορούσαμε να κάνουμε, όχι μόνο για τους αδελφούς των 100 εκκλησιών μέσα και γύρω από το Σαντιάγκο, αλλά και για τους αδελφούς από την Αργεντινή που είχαν προγραμματίσει να ταξιδέψουν στη Χιλή για να παρακολουθήσουν τη συνέλευση;

Κάναμε γρήγορα διευθετήσεις να περιορίσουμε το τετραήμερο πρόγραμμα σε δυο μέρες και να παρουσιάσουμε το 70 περίπου τα εκατό της ύλης σε οχτώ από τις μεγαλύτερες Αίθουσες Βασιλείας του Σαντιάγκο. Περισσότεροι αδελφοί πήραν ομιλίες ώστε να έχουμε τέσσερις ομάδες ομιλητών που θα εναλλάσσονταν στις Αίθουσες. Λόγω του περιορισμένου χώρου προσκλήθηκαν μόνο ευαγγελιζόμενοι και ύστερα από πέντε εβδομάδες είχαν παρακολουθήσει 10.209. Οι Αίθουσες Βασιλείας είχαν γεμίσει ασφυκτικά! Πολλές ήταν οι εκφράσεις εκτίμησης για τη σκληρή δουλειά που έκαναν τόσοι αδελφοί για να παρουσιάσουν το πρόγραμμα, τα δράματα, τα πάντα!

Στη συνέχεια οι αρχές αρνήθηκαν να δώσουν οποιαδήποτε άδεια για συνελεύσεις περιοχής γύρω από το Σαντιάγκο και γι’ αυτό κάναμε διευθετήσεις για μονοήμερα προγράμματα που περιλάμβαναν το 90 περίπου τα εκατό της ύλης. Ζητήσαμε από τους αδελφούς να ταξιδέψουν έξω από την πρωτεύουσα και λόγω του περιορισμού των εγκαταστάσεων, είχαμε τη μια περιοχή το Σάββατο και την άλλη την Κυριακή.

Αυτή η μέθοδος έδωσε καλά αποτελέσματα από το 1977 ως τον Ιούνιο του 1980. Κατόπιν δυο μέρη που είχαν προηγούμενα επιτρέψει συνελεύσεις αρνήθηκαν τώρα να δώσουν άδεια. Έτσι δυο περιοχές του Σαντιάγκο αναγκάστηκαν να προγραμματίσουν τη διεξαγωγή των συνελεύσεών τους περιοχής στις μεγαλύτερες Αίθουσες Βασιλείας στα όρια της περιοχής τους. Μολονότι αυτό δημιουργεί επιπλέον δουλειά και κάποιες δυσκολίες, το σπουδαίο είναι ότι οι αδελφοί παίρνουν την πνευματική τροφή που ετοιμάζει ο «πιστός και συνετός δούλος».

Στη συνέχεια ο Υπουργός της Δικαιοσύνης ζήτησε να παρουσιαστούν για συζήτηση οι διευθυντές των τοπικών σωματείων. Η συζήτηση, ως επί το πλείστον, είχε να κάνει με το ζήτημα της ουδετερότητας. Δημιουργήθηκε μια κάπως ανταγωνιστική και τεταμένη ατμόσφαιρα στη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της συζήτησης, αλλά όταν δόθηκε η ευκαιρία και χρησιμοποιήθηκε η Βίβλος σε απάντηση ερωτήσεων, η ατμόσφαιρα από εχθρική μεταβλήθηκε σε ατμόσφαιρα σεβασμού.

Σαν αποτέλεσμα αυτής της συζήτησης και μιας σχετικής γραπτής δήλωσης που εξηγεί την ουδέτερη στάση μας, δεν πάρθηκαν άλλα μέτρα. Χάρη στον Ιεχωβά, οι εχθροί μας είχαν αναχαιτιστεί!

ΚΑΛΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΒΕΡΝΩΝ ΣΩΜΑ

Μπορούμε να κηρύττουμε τα «καλά νέα» και να συναθροιζόμαστε στις Αίθουσές μας Βασιλείας χωρίς ενόχληση και είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτή την ευλογία. Βέβαια, το ζήτημα της συνάθροισης σε μεγαλύτερες ομάδες εξακολουθεί να είναι πρόβλημα. Αλλά χάρη στον Ιεχωβά και στην καλή συμβουλή που μας δόθηκε από το Κυβερνών Σώμα να ‘ενεργούμε με σύνεση’, ο πνευματικός μας παράδεισος συνεχίζεται.—Ψαλμ. 47:7.

Για παράδειγμα τον καιρό που ήταν μαζί μας σε μια επίσκεψη ζώνης το 1979 ο αδελφός Χένσελ, οι Αίθουσες Βασιλείας κλείστηκαν για λίγο σε μέρη όπως η Βαλλιενάρ, η Πούντα Αρένας και το Πουέρτο Νατάλες. Μάς δόθηκε η συμβουλή να είμαστε «φρόνιμοι ως οι όφεις και απλοί ως αι περιστεραί» και να μην το κάνουμε ζήτημα ώσπου να εξαντλήσουμε όλες τις πιθανότητες. (Ματθαίος 10:16) Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι ντόπιοι αξιωματούχοι αντικαταστάθηκαν ή ξέχασαν το ζήτημα και τώρα όλες οι εκκλησίες λειτουργούν όπως και πριν.

Μάλιστα, με την αλλαγή του στρατηγού στην Πούντα Αρένας, οι αδελφοί ζήτησαν μια ακρόαση. Όταν οι αδελφοί εξήγησαν ότι είχαν στερηθεί την άδεια να κάνουν τις συναθροίσεις τους στις Αίθουσες Βασιλείας και ότι η συζήτηση με τον προηγούμενο στρατηγό δεν ήταν οριστική εξαιτίας της μετάθεσής του, ο νέος στρατηγός ανταποκρίθηκε ευνοϊκά. Όταν του είπαν ότι, σε αρμονία με το Ρωμαίους κεφάλαιο 13, οι εξουσίες δεν θα είχαν πρόβλημα με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, απάντησε: «Ναι, τους ξέρω πολύ καλά και ξέρω ότι είναι πολύ καλοί πολίτες. Αν το θέλετε, δεν βλέπω το λόγο γιατί να μην μπορείτε να έχετε τις συναθροίσεις σας αμέσως».

Οι κατάπληκτοι αδελφοί απάντησαν με ένα ευχαριστήριο si και ζήτησαν να δοθεί η ίδια άδεια και στην εκκλησία του Πουέρτο Νατάλες. Η άδεια δόθηκε—πάνω στην ώρα για την Ανάμνηση. Τι χαρά να έχουμε 448 παρόντες στην Πούντα Αρένας γι’ αυτό το σπουδαίο εορτασμό του 1979! Από τότε κι έπειτα οι αδελφοί είχαν ακόμη και το προνόμιο να κάνουν συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας στις Αίθουσές τους Βασιλείας.

Όταν άρχισαν τα προβλήματα το 1977, ήταν δύσκολο να βρεθούν κατάλληλες τοποθεσίας για τις συνελεύσεις. Τότε ήταν που στην επαρχία του Βαλπαραίζο ο Ιεχωβά άνοιξε για μας την πόρτα. Ένας αδελφός πλησίασε το δήμαρχο μιας πόλης όπου υπήρχε ένα μικρό στάδιο πολύ κατάλληλο για το πρόγραμμα της συνέλευσής μας. Ο δήμαρχος συμφώνησε κι επειδή οι αδελφοί άφησαν τον τόπο σε άριστη κατάσταση, κάναμε αρκετές συνελεύσεις στον ίδιο τόπο.

ΜΕΙΩΣΗ ΣΕ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΥΣ

Όταν πρωτάρχισαν τα προβλήματά μας, υπήρχαν πολλές διαδόσεις ανάμεσα στους αδελφούς. Ίσως εξαιτίας αυτών των δυσκολιών και του φόβου για τους ανθρώπους, μαζί με την οικονομική πίεση από τον συνεχιζόμενο πληθωρισμό, πολλοί άρχισαν να ‘κρυώνουν’. Το 1977, για πρώτη φορά από το 1942, υπήρξε μείωση στον αριθμό των ευαγγελιζόμενων, πέσαμε δηλαδή από 15.947 στους 15.339. Τι μπορούσαμε να κάνουμε για ν’ αντιμετωπίσουμε αυτά τα προβλήματα και να ενθαρρύνουμε τους αδελφούς να συνεχίσουν να αυξάνουν σε πίστη και να εκφράζουν αυτή την πίστη;

ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ

Το Κυβερνών Σώμα πληροφόρησε στις 10 Δεκεμβρίου 1975 όλα τα τμήματα για τις νέες οργανωτικές διευθετήσεις που θα ακολουθούσαν το πρότυπο των έξι επιτροπών του Κυβερνώντος Σώματος. Οι Επιτροπές Τμήματος λοιπόν άρχισαν να λειτουργούν την 1η Φεβρουαρίου 1976. Η Επιτροπή Τμήματος της Χιλής που διόρισε το Κυβερνών Σώμα είχε διεθνή χροιά: έναν Αργεντινό (τον Πέντρο Λοβάτο), έναν Καναδό (τον Τόμας Τζόουνς), έναν Χιλιανό (τον Φερνάντο Μορράς) και δυο Αμερικανούς (τον Άλμπερτ Μαν και τον Ρίτσαρντ Τραβέρσο).

Δυστυχώς, προς το τέλος του 1975 ο αδελφός και η αδελφή Τζόουνς αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στον Καναδά όπου η αδελφή Τζόουνς έκανε εξετάσεις λόγω προβλημάτων υγείας, για να διαπιστωθεί ότι είχε κάποια ανίατη ασθένεια. Η αγαπητή μας αδελφή Φλώρα πέθανε τον Φεβρουάριο του 1976, Ύστερα από 41 χρόνια πιστής υπηρεσίας στον Ιεχωβά. Ο αδελφός Τζόουνς παρέμεινε στον Καναδά και τώρα είναι μέλος της οικογένειας τμήματος του Καναδά. Είχαν ζήσει στη Χιλή από το 1964 και είχαν προσφέρει θαυμάσια υπηρεσία, κερδίζοντας τις καρδιές των Χιλιανών αδελφών. Ένας άλλος Χιλιανός αδελφός, ο Χοζέ Βαλιέντε, διορίστηκε στη θέση του αδελφού Τζόουνς. Ανάμεσα στα πέντε σημερινά μέλη της επιτροπής υπάρχει ένα κράμα από νειάτα και πείρα, και όλοι μαζί έχουν 131 χρόνια πιστής υπηρεσίας στον Ιεχωβά.

ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ

Στη διάρκεια αυτής της περιόδου των μεγάλων αυξήσεων στη Χιλή, ιδιαίτερα από το 1973 κι έπειτα, άνθρωποι κάθε είδους έρχονταν στην αλήθεια: φοιτητές, καλόγριες, πνευματιστές, απογοητευμένοι πολιτικοί κι ένα αστέρι του ποδοσφαίρου, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς. Όλοι έπρεπε να κάνουν αλλαγές στη ζωή τους για να ευχαριστήσουν τον Ιεχωβά και ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του.

Για παράδειγμα, ένας ποδοσφαιρικός αστέρας που ήταν και αρχηγός της ομάδας του, αρνήθηκε τη φήμη που του πρόσφερε ο κόσμος για τη χαρά που δίνει ο Ιεχωβά σ’ αυτούς που τον υπηρετούν. Στην αρχή οι προπονητές της επαγγελματικής του ομάδας ευχαριστήθηκαν που μελετούσε τη Βίβλο γιατί βελτιώθηκε η συμπεριφορά του και δεν ήταν πια ο απειθάρχητος παίχτης που συχνά τον απόβαλλαν από το παιχνίδι. Αλλ’ όταν τελικά ήρθε γι’ αυτόν η στιγμή να κρεμάσει τα παπούτσια του στ’ αποδυτήρια για τελευταία φορά, δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένοι. Ακόμη και τότε, όταν τελικά πείστηκαν για την απόφασή του, προσφέρθηκαν να διοργανώσουν τον τελευταίο του αγώνα «προς τιμή του» και να τον τιμήσουν σαν έξοχο παίχτη. Εκείνος αρνήθηκε ευγενικά αυτές τις τιμές, βαφτίστηκε και τώρα υπηρετεί σαν διακονικός υπηρέτης σε μια εκκλησία της Ρανκάγκουα.

Τι προνόμιο είναι να εργαζόμαστε μ’ αυτούς τους αδελφούς από τόσο διαφορετικά στρώματα! Και πόσο ενθαρρυντικό είναι να βλέπουμε πώς ο Ιεχωβά χρησιμοποιεί αυτούς και άλλους για να φτάσουν σε ανθρώπους παρόμοιας προέλευσης!

ΤΟ ΒΙΒΛΙΑΡΙΟ «ΑΙΜΑ» ΒΟΗΘΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ

Από τα πιο σπουδαία σημεία στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1978, ήταν η διανομή του φυλλαδίου και του βιβλιαρίου για το ζήτημα του αίματος. Ένας ιεραπόστολος έγραψε ότι μερικοί γιατροί ομολόγησαν ότι βάζουν πάντοτε αίμα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, μολονότι τους λένε άλλα πριν από την εγχείρηση. Το βιβλιάριο ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν γι’ αυτούς, με τα επιχειρήματά του για την ηθική και την ανάγκη για εμπιστοσύνη ανάμεσα στο γιατρό και στον ασθενή. Οι γιατροί ευχαρίστως δέχτηκαν περισσότερες πληροφορίες πάνω στο θέμα.

Μια άλλη ιεραπόστολος γράφει τι τής είπε ένας χειρούργος: «Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Σας συγχαίρω για τη θέση σας. Στο παρελθόν χρησιμοποιούσαμε πάρα πολύ τις μεταγγίσεις, αλλά τώρα τις χρησιμοποιούμε όλο και λιγότερο.» Πολλοί γιατροί εκφράστηκαν έτσι: «Αυτό ακριβώς που μας έλειπε». «Αυτό πραγματικά μ’ ενδιαφέρει.»

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ «ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΠΙΣΤΙΣ»

Οι Διεθνείς Συνελεύσεις «ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΠΙΣΤΙΣ» έκαναν το έτος 1978 ακόμη πιο έξοχο. Χάρη στη γενναιοδωρία των αδελφών μας απ’ όλη τη γη, οι ιεραπόστολοι και άλλοι ολοχρόνιοι διάκονοι θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν αυτή την ενισχυτική για την πίστη συνέλευση. Υπήρχαν 99 αδελφοί από τη Χιλή που ταξίδεψαν στις Ηνωμένες Πολιτείες ή στην Ευρώπη κι ένα άλλο μεγάλο γκρουπ ταξίδεψε στη Λίμα του Περού. Πολλά ήταν τα ενθουσιώδη σχόλια για το πρόγραμμα και την αγάπη των αδελφών. Τι προνόμιο αλήθεια να ανήκουμε σ’ αυτή τη διεθνή οικογένεια των αληθινών λάτρεων!

Επειδή οι αρχές δεν μας επέτρεψαν να κάνουμε διεθνή συνέλευση στη Χιλή, αρχίσαμε τον Ιανουάριο του 1979 μια σειρά μικρών συνελεύσεων περιφερείας με το ίδιο θέμα. Τα έξοδα των ξενοδοχείων είναι πέρα από τις οικονομικές δυνατότητες των περισσότερων αδελφών μας, που ίσως ήδη είχαν κάνει μεγάλες θυσίες για να παρευρεθούν στη συνέλευση κι έτσι οι περισσότεροι έμειναν στα σπίτια των πνευματικών τους αδελφών.

Σε μια συνέλευση το τμήμα καταλυμάτων είχε κάποια δυσκολία στην εξεύρεση καταλυμάτων κι έτσι η επιτροπή της συνέλευσης έκανε διευθετήσεις να γίνουν σύντομες ομιλίες στις εκκλησίες για να υποκινηθούν οι αδελφοί σε φιλοξενία. Αφού λοιπόν ένας ομιλητής έκανε μια ενθουσιώδη ομιλία, ζήτησε να σηκώσουν τα χέρια εκείνοι που μπορούσαν να προσφέρουν δωμάτια στους ταξιδιώτες αδελφούς. Κανένα χέρι δεν σηκώθηκε. Ύστερα από μια παύση, ένα αγοράκι γύρω στα εφτά, σήκωσε το χέρι του και προσφέρθηκε να δώσει το κρεβάτι του για να μείνει ένα ζευγάρι στο δωμάτιό του. Αυτό έσπασε τον πάγο κι έγινε κατακλυσμός προσφορών. Μάλιστα, όταν τελείωσε το έργο καταλυμάτων, φάνηκε ότι απ’ όλες τις εκκλησίες που πρόσφεραν δωμάτια, αυτή η εκκλησία πρόσφερε τα περισσότερα.

ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΚΟΣΚΙΝΙΣΜΑΤΟΣ

Όπως το 1978, και το υπηρεσιακό έτος 1979 είδε κι άλλη μείωση καθώς εκείνοι που δεν προσπάθησαν να τρέφουν την πίστη τους τακτικά από τον Λόγο του Θεού απόκαμαν. Προφανώς, ανάμεσα στο λαό του Ιεχωβά γινόταν κοσκίνισμα, γιατί αν και βαφτίζονταν πολλοί νέοι, δεν υπήρχαν αυξήσεις σε αριθμούς. Στα τρία χρόνια των μειώσεων, βαφτίστηκαν 3.357 άτομα. Ήταν ολοφάνερο ότι υπήρχε μεγάλη ανάγκη να βοηθήσουμε τους νέους να σταθεροποιηθούν στην πίστη.

ΛΑΜΠΡΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ

Καθώς μπήκαμε στο υπηρεσιακό έτος 1980, τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν. Τον Οκτώβριο του 1979 μας επιτράπηκε να κάνουμε την Ετήσια Συνέλευση του τοπικού σωματείου, για πρώτη φορά από το 1976. Τι χαρά να συμμετέχουμε στη συνέλευση μαζί με ώριμους αδελφούς που ταξίδεψαν από μακριά για να παρευρεθούν!

Ακολούθησαν οι θερινοί μήνες του Ιανουαρίου και Φεβρουαρίου με τις Περιφερειακές μας Συνελεύσεις «Ζώσα Ελπίδα». Είχαμε πολύ καλή παρακολούθηση μ’ ένα σύνολο 25.544. Καθώς οι μήνες κυλούσαν, ήταν φανερό ότι ξαναμπαίναμε στο σωστό δρόμο. Σ’ εκείνο το υπηρεσιακό έτος είχαμε αύξηση 5 τα εκατό, κατά μέσο όρο 15.081. Επίσης, πετύχαμε τον μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά αριθμό στην παρακολούθηση του εορτασμού της Ανάμνησης, με 50.508 παρόντες (που ξεπεράστηκε όμως το 1981 από τους 54.796 που παραβρέθηκαν)!

ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΠΙΟ ΑΠΟΜΑΚΡΥΣΜΕΝΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΤΟΜΕΑ ΜΑΣ

Η Χιλή έχει έναν εκτεταμένο τομέα που περιλαμβάνει το Νησί του Πάσχα και το Νησί του Ροβινσώνα Κρούσσου στον Ειρηνικό Ωκεανό. Φτάνουν τα καλά νέα της Βασιλείας και σ’ αυτά τα μακρινά μέρη;

Για ένα διάστημα είχαμε μια μεμονωμένη ευαγγελιζόμενη στο Νησί του Πάσχα. Αυτή η αδελφή έπαιρνε πνευματική βοήθεια μέσω αλληλογραφίας με μια ιεραπόστολο αδελφή του τμήματος. Αν και τώρα έχει επιστρέψει στην ηπειρωτική χώρα, έχουμε συνδρομητές της Σκοπιάς σ’ αυτό το νησί. Για μεγάλη μας έκπληξη, τον Απρίλιο του 1980 πήραμε ένα τηλεφώνημα από ένα ενδιαφερόμενο άτομο εκεί που ήθελε να μάθει πώς να γιορτάσει την Ανάμνηση. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, ένα παντρεμένο ζευγάρι από το Βαλπαραίζο μετακόμισε εκεί και διεξάγουν Γραφικές μελέτες με ενδιαφερόμενα άτομα. Τον Απρίλιο του 1981 έγινε σ’ αυτό το νησί για πρώτη φορά η Ανάμνηση με 13 άτομα παρόντα. Πόσο χαρούμενοι είμαστε που τα «καλά νέα» διατρέχουν κι αυτή την απομονωμένη περιοχή!

Και το φημισμένο Νησί του Ροβινσώνα Κρούσσου; Προς το τέλος του 1979 ένας πρεσβύτερος από το Βαλπαραίζο στάλθηκε σ’ αυτό το νησί γιατί το απαιτούσε και η κοσμική του εργασία. Πήρε μαζί του και μια μεγάλη ποσότητα εντύπων. Ενώ έκανε κάποια περιήγηση στο νησί, ρώτησε τον ξεναγό για τις θρησκευτικές τάσεις των ανθρώπων. Ο ξεναγός απάντησε ότι ο Καθολικός ιερέας σπάνια έρχεται στο νησί και ο Προτεστάντης διάκονος έφυγε οριστικά. «Αλλ’ αυτό εμένα δεν με πειράζει» εξήγησε. «Εγώ είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά». Μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξη του αδελφού μας; Νόμιζε ότι θα ήταν ο πρώτος που θα έφερνε τα «καλά νέα» σ’ αυτό το νησί.

Η ιστορία συνέβη ως εξής: Μια κυρία μελετούσε στο Σαντιάγκο και μετά μετακόμισε στο νησί λόγω της κοσμικής της εργασίας. Ενώ ήταν στο Σαντιάγκο είχε προοδεύσει στο σημείο να συμμετέχει στην υπηρεσία αγρού. Εξακολούθησε να κηρύττει τα «καλά νέα» εκεί στο νησί, αρχίζοντας Γραφικές μελέτες με πολλούς ανθρώπους. Ο αδελφός μας καταχάρηκε που τούς συνάντησε και τούς βοήθησε να διευθετήσουν έναν όμιλο μελέτης βιβλίου, καθώς επίσης και να οργανώσουν ανεπίσημα έναν όμιλο πέντε ατόμων για να συναθροίζονται να μελετούν το μοναδικό αντίτυπο της Σκοπιάς που έπαιρναν.

Μερικοί εκδήλωσαν την επιθυμία να βαφτιστούν κι έτσι ο αδελφός Σέρτζιο Πουλγκάρ, όταν γύρισε στην ηπειρωτική χώρα, έγραψε στο τμήμα για οδηγίες, αφού ήταν να επιστρέψει στο νησί περίπου πέντε μήνες αργότερα. Όταν γύρισε έκανε τις 80 ερωτήσεις με τους υποψήφιους και βαφτίστηκαν τρεις. Γιόρτασαν επίσης την Ανάμνηση με 11 παρόντες. Από τον Μάρτιο του 1980 παίρνουμε εκθέσεις για υπηρεσία αγρού απ’ αυτό τον απομονωμένο όμιλο με τέσσερις τακτικούς στο έργο.

Μια και μιλάμε για τις μακρινές γωνιές του τομέα μας, ας μην ξεχάσουμε την Ανταρκτική. Τα «καλά νέα» έχουν φτάσει και σ’ αυτή τη μακρινή γωνιά του κόσμου. Ένας ειδικός ηλεκτρονικός επιστήμονας στάλθηκε να εργαστεί σε μια επιστημονική βάση που βρίσκεται σ’ αυτή την παγωμένη περιοχή. Ενώ ετοίμαζε τη βαλίτσα του, η σύζυγός του έβαλε μέσα και μια Αγία Γραφή και το βιβλίο Αλήθεια. Η βάση ήταν επανδρωμένη με 12 άντρες εντελώς απομονωμένους από τον υπόλοιπο κόσμο και η μόνη αναψυχή ήταν το διάβασμα. Ύστερα από λίγες μέρες ο σύζυγος πήρε τα έντυπά του κι άρχισε να διαβάζει. Καθώς προσπερνούσε, ένα άλλο μέλος της βάσης φώναξε: «Ε, κι εγώ το ξέρω αυτό το βιβλίο!» Οι δυο άντρες έπιασαν φιλία και συναντιόνταν σε κάθε ευκαιρία για να διαβάσουν την Αγία Γραφή. Μέσω αυτών των δυο διατέθηκαν σε μια άλλη κοντινή επιστημονική βάση, Βιβλικά Έντυπα στη Ρωσική. Ο ένας απ’ αυτούς τους δυο άντρες είναι τώρα διακονικός υπηρέτης σε μια εκκλησία του Σαντιάγκο. Άσχετα με το ποσό μακρινός ή απομονωμένος είναι ένας τόπος, το δυναμικό «ευαγγέλιο» απλώνεται και σ’ αυτές τις περιοχές με το ελπιδοφόρο του μήνυμα.

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΚΑ ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ—ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Οι αδελφοί της Χιλής είχαν μερικές ωραίες πείρες με το Βιβλίο μου με τις Βιβλικές Ιστορίες. Μια είναι σχετική με μια ειδική σκαπάνισσα από το Νότο που ενώ βρισκόταν στο Σαντιάγκο ήρθε στο γραφείο να πάρει μερικά αντίτυπα αυτού του βιβλίου για να τα έχει στο διορισμό της. Επειδή έφτασε στο γραφείο την ώρα που έκλεινε πήρε οχτώ βιβλία χωρίς να της τα πακετάρουν. Με τα βιβλία στα χέρια της μπήκε σ’ ένα λεωφορείο. Ένα παιδί είδε τα βιβλία και φώναξε στη μητέρα του: «Αυτή η κυρία έχει το βιβλίο που είπες πως θα μου αγόραζες. Πες τής να σού δώσει ένα!» Η μητέρα το συζήτησε από την αδελφή και η αδελφή τής έδωσε μαρτυρία κι ένα βιβλίο. Εκείνοι που κάθονταν κοντά άκουσαν τη συζήτηση και ζήτησαν να δουν το βιβλίο. Πριν προλάβει να κατεβεί απ’ το λεωφορείο η αδελφή είχε δώσει και τα οχτώ βιβλία! Έτσι πριν να επιστρέψει στο διορισμό της πήγε πίσω στο γραφείο και πήρε άλλα αντίτυπα—αυτή τη φορά καλά πακεταρισμένα.

Μια άλλη αδελφή έδωσε ένα βιβλίο Βιβλικές Ιστορίες σε μια κυρία που, με τη σειρά της, το δάνεισε στη δασκάλα του γιου της. Η δασκάλα στη συνέχεια τηλεφώνησε στη τοπική εκκλησία και ρώτησε αν θα μπορούσε κάποιος να τής πάει δυο αντίτυπα του βιβλίου, πράγμα που έγινε. Η δασκάλα έδειξε το βιβλίο στον ιερέα της που είπε ότι το βιβλίο ήταν ό,τι χρειαζόταν για να διδάσκει στα παιδιά την Αγία Γραφή. Η δασκάλα πήρε την υπόδειξη στα σοβαρά και τηλεφώνησε για να ζητήσει άλλα εφτά βιβλία. Η αδελφή που τής πήγε τα βιβλία στο σχολείο, ενώ περίμενε, μίλησε σε μια άλλη κυρία που σχολίασε τη βία στα σχολεία. Η αδελφή μας τής μίλησε για τη λύση της Γραφής σ’ αυτό το πρόβλημα. Τότε η κυρία είπε στο γραμματέα να κανονίσει ένα ραντεβού στην αδελφή μας για να έρθει και να τής μιλήσει. Η κυρία ήταν η διευθύντρια του σχολείου.

Η αδελφή μας ξαναπήγε για το ραντεβού της με τη διευθύντρια, καθώς επίσης και για να παραδώσει άλλα 14 βιβλία. Πριν συναντηθεί με τη διευθύντρια μίλησε σε πέντε δασκάλες, που ζήτησαν 24 ακόμη αντίτυπα και πέντε βιβλία Νεότης. Μια απ’ αυτές ρώτησε: «Για μένα την ίδια τι έχεις;» Η αδελφή την έκανε συνδρομήτρια στο περιοδικό Ξύπνα! στη συνέχεια πήγε στη διευθύντρια. Εκεί η αδελφή διέθεσε δυο Βιβλικές Ιστορίες και ένα Νεότης. Αργότερα ξαναπήγε με τα 24 βιβλία που τής είχαν ζητήσει οι δασκάλες και για μια ακόμη φορά τη ρώτησαν αν θα μπορούσε να φέρει άλλα 14 την επόμενη εβδομάδα. Η πρώτη δασκάλα κάνει τώρα Γραφική μελέτη με την αδελφή μας την ώρα της διακοπής για φαγητό. Μέχρι τώρα έχουν διατεθεί 88 αντίτυπα του βιβλίου Βιβλικές Ιστορίες και 27 του βιβλίου Νεότης στις δασκάλες για να το χρησιμοποιούν στο μάθημα των θρησκευτικών και η πείρα συνεχίζεται καθώς η φήμη αυτών των βιβλίων απλώνεται.

Δραστήριοι σκαπανείς και ευαγγελιζόμενοι, όπως αυτοί που αναφέραμε πιο πάνω, παίρνουν μέρος σε μια εκτεταμένη διανομή των Βιβλικών μας εντύπων όπως φαίνεται από τον συνολικό αριθμό των βιβλίων που διατέθηκαν στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1980: 264.317! Αυτοθυσιαστικοί σκαπανείς χρησιμοποίησαν αυτά τα έντυπα για ν’ ανοίξουν νέους τομείς και να βάλουν τα θεμέλια για μελλοντικές εκκλησίες σε μέρη όπως η Καράχουε, η Φρέζια και η Πανγκουιπούλλι. Τι απόλαυση να χρησιμοποιούμε ‘κάθε καλό πράγμα που ο Ιεχωβά μάς έχει προμηθεύσει για να κάνουμε το θέλημά του’ καθώς ενωμένοι εργαζόμαστε για να επεκτείνουμε τον πνευματικό μας παράδεισο!—Εβρ. 13:21.

ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΜΕΝΟΥΝ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΕΡΓΟ

Καθώς προχωρούμε στο υπηρεσιακό έτος 1982, είναι θαυμάσιο να βλέπουμε τους πιστούς ιεραποστόλους να είναι προσκολλημένοι στο διορισμό τους. Ο αδελφός Άλμπερτ Μαν έχει τώρα 36 χρόνια υπηρεσίας σε ξένες χώρες και μαζί με τη γυναίκα του Γκλάντυς, υπηρετεί στο γραφείο του τμήματος. Η Λουίζ Σταμπς ήταν επίσης μια από τις πρώτες ιεραποστόλους που ήρθαν σ’ αυτή τη χώρα, ήρθε από τα τέλη του 1945. Έχει υπηρετήσει στις καυτές, ξερές και άνυδρες έρημους του βορρά όπως και στο βροχερό νότο. Είχε το προνόμιο να βοηθήσει 74 άτομα να αφιερωθούν και να βαφτιστούν. Ο αδελφός και η αδελφή Χάνναν, στα 35 χρόνια του ιεραποστολικού τους έργου, είδαν την πρώτη εκκλησία της Κονσεψιόν ν’ αυξάνει σε 15 εκκλησίες με 1.000 περίπου ευαγγελιζόμενους. Αυτοί οι ίδιοι βοήθησαν 181 άτομα να πάρουν τη στάση τους στην αληθινή λατρεία. Οι αδελφές Δωροθέα Σμιθ και Ντόρα Γουόρντ ήταν σύντροφοι σ’ όλα τα 35 τους χρόνια στον ιεραποστολικό αγρό και μαζί βοήθησαν συνολικά 100 άτομα να φτάσουν στην αφιέρωση και στο βάφτισμα. Από τότε που ήρθαν σ’ αυτή τη χώρα το 1946 είδαν την οργάνωση να αυξάνει από τη νηπιακή της κατάσταση, όταν είχε μόνο 93 ευαγγελιζόμενους.

Οι Τζων και Χάρρυ Ουίλλιαμς (δεν είναι σαρκικοί αδελφοί) ήρθαν στη Χιλή το 1949 σαν απόφοιτοι της 13ης τάξης της Γαλαάδ. Και οι δύο αυτοί αδελφοί έχουν παίξει σπουδαίο ρόλο στην επέκταση της λατρείας σ’ αυτή τη χώρα σαν επίσκοποι περιοχής και πρεσβύτεροι εκκλησίας σε διάφορα μέρη της χώρας. Το πόσο πολύτιμοι είναι για όλους μας τέτοιοι πιστοί αδελφοί, φαίνεται από την αγάπη, την παρηγοριά και τη βοήθεια που δείχτηκε στον αδελφό Τζων Ουίλλιαμς τους τελευταίους μήνες της αρρώστιας του που τον οδήγησε τελικά στο θάνατο. Οι ντόπιοι αδελφοί ενήργησαν σ’ αυτή την περίπτωση με θαυμάσιο τρόπο και έκαναν φανερή τη θαυμάσια διεθνή μας αδελφότητα. (Ιωάν. 13:34, 35) Μέχρι την τελευταία του στιγμή ο αδελφός Τζων διατήρησε ζωντανή την ελπίδα του και ήταν πηγή ενθάρρυνσης σ’ όλους που τον επισκέπτονταν. Πέθανε ύστερα από 31 χρόνια πιστής υπηρεσίας στον ιεραποστολικό αγρό. Η γυναίκα του παραμένει στον ιεραποστολικό της διορισμό.

Η Μίριαμ Σιούμεν και η Έβελυν ΜακΦαρλέην ήρθαν επίσης το 1949, από την ίδια τάξη της Γαλαάδ. Η αδελφή Σιούμεν έχει βοηθήσει στην έναρξη του έργου σε διάφορα μέρη στη Νότια Χιλή κι έχει κάνει έξοχο έργο σαν γενναία μαχητής για την αληθινή λατρεία, κι απόλαυσε τη χαρά να βοηθήσει 45 άτομα στο δρόμο τής ζωής. Η αδελφή ΜακΦαρλέην (Μπάννυ Βαλενζουέλα) που παντρεύτηκε έναν Χιλιανό αδελφό, πέθανε το 1978 από καρκίνο. Πόσο ευτυχισμένη θα είναι όταν σαν μια πιστή αναστημένη στη γη χαιρετήσει τα 113 άτομα που βοήθησε να γνωρίσουν την αλήθεια!

Σήμερα υπάρχουν 13 ιεραπόστολοι στη Χιλή με 20 ή και περισσότερα χρόνια στον ιεραποστολικό αγρό. Αυτοί είδαν τις ευλογίες του Ιεχωβά στην οργάνωση και μπόρεσαν να έχουν μέρος στην εκπληκτική επέκταση που έχει γίνει. Σ’ όλη τη Χιλή υπάρχουν τώρα 37 συνολικά απόφοιτοι της Γαλαάδ, πολυάσχολοι σε κάποια μορφή της ολοχρόνιας υπηρεσίας, που εργάζονται στενά με τους Χιλιανούς αδελφούς τους για την επέκταση του πνευματικού μας παραδείσου.

Θα μπορούσαμε να πούμε πολύ περισσότερα και για τους πολλούς άλλους ιεραποστόλους που εργάζονται σ’ αυτό το διορισμό, αλλά ο χώρος δεν το επιτρέπει. Από το 1945 που έφτασαν οι πρώτοι Γαλααδίτες ιεραπόστολοι, έχουν εργαστεί εδώ συνολικά 194 ιεραπόστολοι. Έντεκα απ’ αυτούς τους ιεραποστόλους ήταν Χιλιανοί που πήγαν στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς και επέστρεψαν στην πατρίδα τους.

Οι περισσότεροι από τους παλαίμαχους που ήρθαν στην αλήθεια στη δεκαετία του 1930 έχουν πεθάνει: ο πρώτος Χιλιανός αδελφός που ανταποκρίθηκε ευνοϊκά και ήταν ανάμεσα στους πρώτους οχτώ που βαφτίστηκαν το 1931, ο αδελφός Χουάν Φλόρες· η αδελφή Δελφίνα Βιλλαμπλάνκα (1931) η πρώτη Χιλιανή σκαπάνισσα· η αδελφή Κονσουέλο Τράουμπ (1931) που έδωσε το οικόπεδο για την πρώτη Αίθουσα Βασιλείας της Χιλής· ο αδελφός Μανουέλ Ντουράν (1935) με το χαρούμενο πρόσωπο και διάθεση· και ο αδελφός Ρίτσαρντ Τράουμπ που πέθανε τον Απρίλιο του 1979 ύστερα από 54 χρόνια υπηρεσίας στην Αργεντινή και στη Χιλή. Όλοι έλαβαν το ουράνιο βραβείο τους και χωρίς αμφιβολία ενδιαφέρονται για το έργο που γίνεται στη Χιλή, καθώς συνεχίζουν να είναι πολυάσχολοι στην υπηρεσία του Θεού.

Άλλοι παλαίμαχοι είναι ο Μαξ Τσίμμερ (1934), ο Σεμπαστιάν Ίννιγκερ (1936), ο Εντουάρντο Βενέγκας (1940) και ο ανιψιός του αδελφού Χουάν Φλόρες, ο Σεραφίν Φλόρες (1942). Εξακολουθούν να υπηρετούν τον Ιεχωβά όσο το επιτρέπει η υγεία τους κι έτσι δίνουν ένα καλό παράδειγμα σαν άφοβοι διαγγελείς των καλών νέων της Βασιλείας. Μάλιστα οι τέσσερις αδελφοί που αναφέραμε πιο πάνω, υπηρετούν σαν πρεσβύτεροι στις εκκλησίες τους.

Τι χτυπητή αντίθεση είναι αυτές οι μέρες από τις μέρες που έφτασε ο αδελφός Τράουμπ το 1930 και άρχισε να κηρύττει και να διδάσκει σαν ο πρώτος Μάρτυρας στη Χιλή! Θυμάστε ότι ο Χουάν Φλόρες, ο πρώτος που παρακολούθησε μια Γραφική ομιλία είχε ρωτήσει, «Και οι άλλοι πότε θα έρθουν;» Θυμάστε την απάντηση του αδελφού Τράουμπ; «Θα έρθουν.»

Και πράγματι ήρθαν, κατά εκατοντάδες και χιλιάδες—ευτυχισμένος, αξιαγάπητος λαός, που βρήκαν ανάπαυση και ειρήνη στην οργάνωση του Ιεχωβά. Υπάρχουν τώρα 280 εκκλησίες και όμιλοι, με περισσότερους από 16.000 ευαγγελιζόμενους που σπέρνουν τους σπόρους της αλήθειας από τον άνυδρο βορρά όπου υπάρχει έξοχη αναλογία ευαγγελιζόμενων σε σχέση με τον πληθυσμό, μέχρι τον πλούσιο νότο όπου υπάρχει ακόμη πολύ έργο να γίνει. Όσο ο Ιεχωβά κρατά ανοιχτή την πόρτα της ευκαιρίας, οι Χιλιανοί αδελφοί, με την παρ’ αξία καλοσύνη του Ιεχωβά, είναι αποφασισμένοι να εκτελέσουν και το υπόλοιπο έργο, για τον δικό Του αίνο και δόξα.

[Γράφημα στη σελίδα 103]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΑΥΞΗΣΗ ΣΕ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΥΣ

16,000

15,081

14,220

12,000

8,000

6,923

4,000

3,370

2,025

1,034

361

65

0 1945 1950 1955 1960 1965 1970 1975 1980

[Χάρτης στη σελίδα 39]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΧΙΛΗ

Αρίκα

Καλάμα

Πέντρο ντε Βαλντίβια

Κοπιαπό

Βαλλιενάρ

Ιλλαπέλ

Βαλπαραίζο

Σαν Αντόνιο

Μελιπίλλια

ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ

Ρανκάγκουα

Κονσεψιόν

Τσιλλιάν

Κορονέλ

Καράχουε

Τεμούκο

Βαλντίβια

Κορράλ

Οσόρνο

Φρέζια

Πουέρτο Μονττ

Ανγκούδ

Κάστρο

Πουέρτο Νατάλες

Πούντα Αρένας

Πορβενίρ

ΝΗΣΙΑ ΧΟΥΑΝ ΦΕΡΝΑΝΤΕΖ

ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

ΠΕΡΟΥ

ΒΟΛΙΒΙΑ

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

[Εικόνα στη σελίδα 41]

Ο Χουάν Φλόρες, ο πρώτος Χιλιανός που ανταποκρίθηκε ευνοϊκά στην αλήθεια, ρώτησε: «Και οι άλλοι, πότε θα έρθουν;»

[Εικόνα στη σελίδα 49]

Η Κάθυ Παλμ, που έφτασε στη Χιλή το 1936, διέδωσε δραστήρια τους σπόρους της αλήθειας από το ένα άκρο της χώρας στο άλλο

[Εικόνα στη σελίδα 57]

Ο Ρίτσαρντ Τράουμπ, ο οποίος ξεκίνησε το έργο κηρύγματος στη Χιλή με τη σύζυγό του Κονσουέλο

[Εικόνα στη σελίδα 71]

Ό,τι απέμεινε από το ιεραποστολικό σπίτι στην Πουέρτο Μονττ μετά τον σεισμό του 1960

[Εικόνα στη σελίδα 79]

Το Γραφείο Τμήματος στο Σαντιάγκο της Χιλής

[Εικόνα στη σελίδα 81]

Έβελυν ΜακΦαρλέην (Μπάννυ Βαλενζουέλα), η οποία μέχρι το θάνατό της το 1978, βοήθησε 113 άτομα να δεχτούν την αλήθεια

[Εικόνα στη σελίδα 105]

Ο Ρόμπερτ και η Βόρα Χάννα που στη διάρκεια της μακρόχρονης ιεραποστολικής τους καριέρας, βοήθησαν 181 άτομα να μάθουν την αλήθεια