Τζαμάικα και τα νησιά Καϋμάν

ΤΟ ΝΗΣΙ της Τζαμάικα είναι ένα από τα πιο όμορφα μέρη της γης. Βρίσκεται στην Καραϊβική Θάλασσα μόλις 152 χιλιόμετρα (95 μίλια) νότια της Κούβας και περίπου 768 χιλιόμετρα (480 μίλια) από το Μαϊάμι της Φλώριδας, και οι πάνω από 2.300.000 κάτοικοι του απολαμβάνουν ένα ζεστό μέχρι εύκρατο κλίμα όλο το χρόνο. Όταν έφτασε στο νησί ο Χριστόφορος Κολόμβος το 1494, ζούσαν εκεί οι Ινδιάνοι Αράγουακ· αυτοί ονόμασαν και το νησί Ξαϋμάκα, που σημαίνει «χώρα δασών και υδάτων». Και πράγματι είναι μια χώρα με καταπράσινα βουνά και πεδιάδες, πλούσια τροπική βλάστηση, ορμητικούς καταρράκτες και όμορφες καθαρές ακρογιαλιές που περιβάλλονται από μια γαλήνια γαλάζια θάλασσα. Οι επισκέπτες δεν μπορούν παρά να εξυμνούν τη γραφική ομορφιά του Παραδεισένιου, όπως το ονομάζουν, Νησιού.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΝΗΣΙ

Το 1897 έφτασε στην Τζαμάικα κάτι ακόμη πιο όμορφο—τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού. (Ησ. 52:7) Και να πώς έγιναν τα πράγματα: Δυο Τζαμαϊκανοί που είχαν μεταναστεύσει στην Κόστα Ρίκα έμαθαν εκεί την αλήθεια και έκριναν πως τέτοια θαυμάσια νέα έπρεπε να τα φέρουν στην πατρίδα τους. Έτσι ο Χ. Π. Κλαρκ και ο Λούις Φάκεϋ ήταν οι πρώτοι που κήρυξαν τα καλά νέα της Βασιλείας στην Τζαμάικα.

Οι εκθέσεις λένε ότι πήγαν στο χωριό Κάμπεργουελ στα βουνά της κοινότητας της Αγίας Μαρίας, όπου κήρυξαν στον Πάτρικ Ντέιβιντσον και στον αδελφό του. Και οι δυο δέχτηκαν την αλήθεια της Γραφής και αμέσως άρχισαν να συμμετέχουν στο κήρυγμα. Η ανταπόκριση στο άγγελμα ήταν ενθαρρυντική, και στις 26 Μαρτίου 1899, δηλαδή δυο χρόνια αργότερα, 300 άτομα παρακολούθησαν μια συνέλευση και τον εορτασμό της Ανάμνησης του θανάτου του Ιησού Χριστού.

Η ΕΤΑΙΡΙΑ ΣΤΕΛΝΕΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ

Οι ενδιαφερόμενοι σύντομα οργανώθηκαν σε ομίλους μελέτης. Τόσο ενδιαφέρον εκδηλώθηκε ώστε, έξι χρόνια αφού έφτασε σ’ αυτή τη χώρα το πρώτο φως της αλήθειας, η Εταιρία είδε την ανάγκη να στείλει έναν εκπρόσωπο, τον Τζ. Α. Μπράουν, για να επιβλέψει το έργο στην Τζαμάικα. Σχολιάζοντας το έργο που έγινε εκείνο το χρόνο, η Σκοπιά 15 Δεκεμβρίου 1904 (στην Αγγλική), έγραψε στη σελίδα 373: «Η Τζαμάικα ήταν το κέντρο καλού έργου στη διάρκεια του περασμένου έτους [1903]. Οι ενδιαφερόμενοι είναι σχεδόν όλοι μαύροι, και ο Αδελφός Μπράουν . . . επιτελεί προφανώς έξοχη υπηρεσία εκεί, όχι τόσο στο να διεγείρει νέο ενδιαφέρον, όσο στο να σταθεροποιήσει, να κατευθύνει και να εδραιώσει αυτό που ήδη έχει εκδηλωθεί».

Πραγματικά, έγινε καλή πρόοδος επειδή οι Τζαμαϊκανοί ήταν και είναι άνθρωποι που αγαπούν την Αγία Γραφή. Από τα σχολικά χρόνια διδάσκονται να σέβονται την Αγία Γραφή σαν το Λόγο του Θεού. Η αποστήθιση Γραφικών εδαφίων αποτελεί μέρος της εκπαίδευσης τους. Έτσι δεν χρειάζεται κανείς να αρχίσει να διδάσκει για τη Βασιλεία του Θεού αποδεικνύοντας πρώτα ότι η Αγία Γραφή είναι ο Λόγος του Θεού, αφού αυτό είναι παραδεκτό από τους περισσότερους κατοίκους του νησιού.

ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΛΗΡΟ

Το 1905 μια τριήμερη συνέλευση στο Κίνγκστον συγκέντρωσε 600 άτομα. Ήδη τότε υπήρχαν 24 κολπόρτερς (το αντίστοιχο των σημερινών σκαπανέων), που διέθεταν έντυπα σ’ όλο το νησί και οι όμιλοι ενθαρρύνονταν με τις Γραφικές ομιλίες και την υγιή συναναστροφή οχτώ πίλγκριμς (περιοδεύοντες εκπρόσωποι της Εταιρίας Σκοπιά). Όλη αυτή η δραστηριότητα σύντομα τράβηξε την προσοχή του κλήρου, που δεν ανταποκρινόταν καλά στο κήρυγμα που έκαναν οι Σπουδαστές της Γραφής.

Το τελικό μέρος στο πρόγραμμα της τελευταίας μέρας της συνέλευσης, είχε τη μορφή συνάθροισης με ερωτήσεις και απαντήσεις. Και ποιος περίμενε να εμφανιστεί ένας κληρικός που έγραφε υβριστικά άρθρα κι έβγαζε βίαιους λόγους εναντίον των Σπουδαστών της Γραφής! Προσπάθησε να προκαλέσει ταραχή, αλλά τα πράγματα αντιστράφηκαν και αυτός ο εχθρός εκτέθηκε σαν ψεύτικος ποιμένας όπως και ήταν. Σχετικά μ’ αυτό, η Σκοπιά της 1ης Νοεμβρίου 1905 (στην Αγγλική), έγραψε στη σελίδα 326: «Είμαστε ευτυχείς να πιστεύουμε ότι οι ερωτήσεις του επιτράπηκαν ως από Θεού για τη διαφώτιση των επισκεπτών μας, πολλοί από τους οποίους σαν αποτέλεσμα, έγιναν φίλοι και αγάπησαν το σκοπό της Αλήθειας».

ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

Για να φτάσει το άγγελμα στις αγροτικές περιοχές εκείνες τις πρώτες μέρες, απαιτούσε μεγάλο θάρρος, πίστη και αποφασιστικότητα. Δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, ούτε άλλα μέσα μεταφοράς και ούτε καν δρόμοι. Όπως έγραψε ο Αδελφός Μπράουν στη Σκοπιά της 1ης Ιανουαρίου 1907, σελίδα 7 (στην Αγγλική):

«Οι Κολπόρτερς αδελφοί πρέπει ειδικότερα να αναφερθούν: το έργο εδώ είναι εξαιρετικά δύσκολο, θα ’λεγα πιεστικό, και είμαστε βέβαιοι ότι μόνο η αγάπη για την Αλήθεια κάνει κάποιον να αφιερώσει τη ζωή του σ’ αυτό.

«Δεν υπάρχουν μέσα συγκοινωνίας ούτε ευκολίες αποστολής βιβλίων. Όλο το έργο γίνεται στα βουνά και οι αδελφοί πρέπει να περπατούν 32 ως 96 χιλιόμετρα (20 μέχρι 60 μίλια), μεταφέροντας στους ώμους τους 15 μέχρι 30 βιβλία. Είναι δύσκολο να ταξιδεύουν πάνω στα βουνά και στις κοιλάδες, μερικές φορές με βροχή, συχνά να κοιμούνται έξω τη νύχτα επειδή δεν βρίσκουν κατάλυμα, και πολλές φορές χωρίς επιτυχία στην επίδοση των βιβλίων, οπότε είναι αναγκασμένοι να επιστρέφουν από μεγάλες αποστάσεις φορτωμένοι με τα βιβλία. Κι όμως μερικοί λένε ότι είναι χαρωπό προνόμιο να ενασχολούνται σ’ αυτό. Η εκτίμηση τους φαίνεται από το γεγονός ότι και άλλοι ενώνονται στις τάξεις τους».

Ένας αδελφός, ο Αμώς Γουίλκινσον, που τώρα έχει πεθάνει, αφηγούνταν για μια νύχτα που το μόνο διαθέσιμο σπίτι για να καταλύσει σε κάποιο χωριό ήταν το σπίτι ενός κληρικού. Ο άνθρωπος είχε συμφωνήσει πρόθυμα να περάσει ο αδελφός τη νύχτα μαζί του, όταν άκουσε ότι ήταν ένας περιοδεύων κήρυκας. Ωστόσο, μόλις διαπίστωσε ότι ο Αδελφός Γουίλκινσον ήταν Σπουδαστής της Γραφής, ο κληρικός ακύρωσε την προσφορά του για φιλοξενία και τον διέταξε να φύγει από το σπίτι του.

Φεύγοντας από το σπίτι του κληρικού ο Αδελφός Γουίλκινσον πέρασε από την εκκλησία και όταν προσπάθησε να ανοίξει την πόρτα και είδε ότι δεν ήταν κλειδωμένη, μπήκε μέσα και κοιμήθηκε εκεί τη νύχτα. Το πρωί πριν φύγει, έβαλε μερικά φυλλάδια της Εταιρίας στη Γραφή πάνω στον άμβωνα. Αργότερα, όταν ξαναγύρισε σ’ αυτό το χωριό, έμαθε ότι ο ίδιος εκείνος κληρικός είχε χρησιμοποιήσει τα φυλλάδια σαν βάση για μια ομιλία και στη συνέχεια τα είχε μοιράσει στο εκκλησίασμά του.

Παρά τις δυσκολίες που υπήρχαν, μόνο στη διάρκεια του 1906, μοιράστηκαν πάνω από 1.200.000 έντυπα, μαζί με τα φυλλάδια. Τον ίδιο εκείνο χρόνο η Εταιρία ίδρυσε ένα γραφείο τμήματος στην πόλη Κίνγκστον. Το έργο κηρύγματος της Βασιλείας αυξήθηκε τόσο πολύ στα επόμενα εννιά χρόνια ώστε το τμήμα της Τζαμάικα ανέλαβε την ευθύνη για τη φροντίδα του έργου στην Κόστα Ρίκα—τη χώρα από την οποία είχαν φέρει την αλήθεια οι δυο πρώτοι Τζαμαϊκανοί Μάρτυρες.

ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΠΛΗΤΤΕΙ ΤΗΝ ΤΖΑΜΑΪΚΑ

Στις 14 Ιανουαρίου 1907, ένας μεγάλος σεισμός κατέστρεψε σχεδόν τελείως την πόλη Κίνγκστον. Ο Αδελφός Μπράουν έγραψε στην Εταιρία: «Χαιρόμαστε να σας αναφέρουμε ότι κανείς από το λαό του Κυρίου δεν έπαθε κακό, απ’ όσο είμαστε σε θέση να ξέρουμε, εκτός από ένα ενδιαφερόμενο φίλο που ήταν πολύ τακτικός εδώ, και που σκοτώθηκε. . . . Αλλά αυτό που με καταπλήσσει είναι ότι η αίθουσα των συναθροίσεων μας είναι το μόνο μέρος θρησκευτικής λατρείας στην πόλη που έμεινε όρθιο και σε κατάσταση να μπορεί να χρησιμοποιηθεί· είναι χτισμένο από τούβλα όπως και τα άλλα, εκτός από τα δυο επάνω δωμάτια που χρησιμοποιούμε εμείς που έχουν βαρύ σκελετό τοποθετημένο πάνω στο κατώτερο κτίριο, πράγμα που τα κάνει πιο επικίνδυνα. Η πίστη μας έχει ενισχυθεί πάρα πολύ απ’ αυτή την εμπειρία».—Η Σκοπιά 15 Φεβρουαρίου 1907, σελίδα 53 (στην Αγγλική).

ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Το 1908 έγινε για πρώτη φορά μια συνέλευση έξω από το Κίνγκστον. Ο τόπος ήταν η μικρή παραθαλάσσια πόλη Αννόττο Μπαίη, 8 χιλιόμετρα (5 μίλια) από το Κάμπεργουελ, τη γενέτειρα πόλη του έργου κηρύγματος της Βασιλείας στην Τζαμάικα. Τη συνέλευση την παρακολούθησαν 350 περίπου άτομα.

Τα επόμενα τέσσερα χρόνια χαρακτηρίστηκαν από εντατικές προσπάθειες να διαδοθεί ο Λόγος με έντυπα και δημόσιες ομιλίες. Ο κλήρος επίσης αύξησε την προσπάθεια του για να αποθαρρύνει τους ανθρώπους να διαβάζουν τα έντυπα της Εταιρίας. Αυτό κατέληξε στην ακύρωση παραγγελιών και στην απαίτηση να επιστραφούν χρήματα που είχαν πληρωθεί για έντυπα, αλλά οι αδελφοί δεν αποθαρρύνθηκαν. Μάλιστα προχώρησαν και σε τομείς άλλων χωρών. Δύο σκαπανείς, διορίστηκαν στην Κόστα Ρίκα και στα νησιά Μπαρμπάντος για να οργανώσουν εκκλησίες σ’ αυτές τις χώρες. Την ίδια εκείνη εποχή το τμήμα της Τζαμάικα επέβλεπε επίσης και το έργο στον Παναμά.

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΡΩΣΣΕΛ

Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ, ο πρώτος πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, έκανε μια τριήμερη επίσκεψη στην Τζαμάικα, τον Φεβρουάριο του 1913. Ταυτόχρονα με την επίσκεψη, προγραμματίστηκε μια συνέλευση. Την πρώτη μέρα, γύρω στους 600 αδελφούς και αδελφές καθώς και ενδιαφερόμενοι από όλο το νησί, ήρθαν να ακούσουν τον Αδελφό Ρώσσελ. Το περιοδικό Σκοπιά έγραψε σχετικά με τη συνέλευση τα εξής: «Μερικοί από αυτούς τους αγαπητούς φίλους ξόδεψαν σχεδόν όλα όσα είχαν για να έρθουν στη συνέλευση. Ήταν πράγματι μια πολύ ενδιαφέρουσα συντροφιά, πολύ ζηλωτές για τον Κύριο και για την Αλήθεια».

Τυπικό παράδειγμα του ζήλου και της αποφασιστικότητας των Σπουδαστών της Γραφής ήταν αυτό της Αδελφής Έβελιν Πρέντεργκαστ, που περπάτησε 58 χιλιόμετρα (36 μίλια) σε χωματόδρομους από το Κάμπεργουελ για να παρακολουθήσει τη συνέλευση. Αυτός ο ζήλος ήταν επίσης ολοφάνερος στη ζωηρή υμνολογία των Τζαμαϊκανών αδελφών. Ο πρόεδρος της Εταιρίας είπε: «Η υμνολογία τους ήταν έξοχη».

Η δημόσια ομιλία της συνέλευσης συγκέντρωσε τόσο μεγάλο πλήθος, ώστε χρειάστηκε να χρησιμοποιηθούν δυο αίθουσες, μια για το κοινό και η άλλη για τους Σπουδαστές της Γραφής. Στο κτίριο για το κοινό ήταν συνωστισμένοι 1.800 άνθρωποι και πάνω από 2.000 δεν μπόρεσαν να μπουν! Ανάμεσα στο ακροατήριο ήταν και αρκετοί κληρικοί, μερικοί από τους οποίους επαίνεσαν το ενδιαφέρον των ανθρώπων να ακούσουν το άγγελμα. Ένας Επισκοπελιανός διάκονος παρατήρησε ότι το μυστικό του ενδιαφέροντος ήταν στο γεγονός ότι το άγγελμα ήταν «Ευαγγέλιο Ελπίδας».

Ο τύπος έδωσε επίσης πολύ ευνοϊκή δημοσιότητα στη συνέλευση. Η Σκοπιά 15 Μαρτίου 1913 (στην Αγγλική), έγραψε στις σελίδες 94, 95: «Οι εφημερίδες, σχολιάζοντας τη διαγωγή των ανθρώπων στη συνέλευση, σχολίασαν την καθαριότητα τους, την τάξη κλπ.· και το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιούσαν ούτε καπνό, ούτε ποτά, και δεν χρειάστηκαν την παρακολούθηση της αστυνομίας. . . . Αναφέρθηκαν επίσης στο γεγονός ότι δεν έγινε συζήτηση για χρήματα και περιφορά δίσκου σ’ αυτή τη συνέλευση». Αυτή η συνέλευση του 1913 παραμένει στη μνήμη εκείνων που είχαν το προνόμιο να παραβρεθούν.

ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ Α΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Όπως οι αδελφοί τους σε άλλα μέρη, οι μάρτυρες στην Τζαμάικα απέβλεπαν με ανυπομονησία στο έτος 1914 και στο τέλος των «Καιρών των Εθνών». Κι αυτοί επίσης απογοητεύθηκαν που η προσδοκία τους για ένα σύντομο τέλος στο σύστημα του Σατανά δεν πραγματοποιήθηκε. Μετά το θάνατο του Αδελφού Ρώσσελ τον Οκτώβριο του 1916, ήρθε πάνω τους μια πραγματική δοκιμή της πίστης. Πολλοί εγκατέλειψαν την οργάνωση και άρχισαν να πιέζουν τους πιστούς. Η πίεση μεγάλωσε με την επίσκεψη του Πωλ Σ. Λ. Τζόνσον από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που είχε εγκαταλείψει την αλήθεια και ήρθε να δώσει υποστήριξη στους άπιστους. Αυτοί που είχαν πίστη ότι ο Ιεχωβά θα συνέχιζε να χρησιμοποιεί το όργανο που χρησιμοποιούσε—την Εταιρία Σκοπιά—παρέμειναν σταθεροί και κράτησαν αναμμένο το φως της αλήθειας εκείνα τα χρόνια της δοκιμασίας.

Το κοσκίνισμα εκείνης της εποχής έκανε πολλούς να διακόψουν να συνεργάζονται με την οργάνωση. Τελικά χωρίστηκαν σε μικρές ομάδες και σήμερα δεν ακούγεται τίποτα γι’ αυτούς. Μπορούν να συγκριθούν μ’ ένα κλάδο που σπάζει από ένα δέντρο. Φαίνεται πράσινος για λίγο, αλλά τελικά μαραίνεται και καταστρέφεται.

Στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου δεν υπήρχαν εξωτερικές πιέσεις στους Σπουδαστές της Γραφής. Η Τζαμάικα ήταν τότε Βρετανική αποικία και μολονότι η Βρετανία ήταν σε πόλεμο, δεν έγινε επιστράτευση ή στρατολόγηση. Έτσι το ζήτημα της ουδετερότητας δεν παρουσίασε κανένα πρόβλημα. Οι εσωτερικές πιέσεις ήταν εκείνες που δοκίμασαν τους αδελφούς σοβαρά κι επιβράδυναν το ευαγγελιστικό έργο. Αλλά η προβολή του Φωτοδράματος της Δημιουργίας, με έγχρωμες Βιβλικές διαφάνειες και επίσης κινούμενες εικόνες με συγχρονισμό δίσκων φωνογράφου, βοήθησε πολύ να διατηρηθεί ζωντανό το ενδιαφέρον για το άγγελμα της Βασιλείας εκείνο τον καιρό. Οι προβολές προσέλκυαν μεγάλα πλήθη.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΑΡΙΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΠΑΝΤΟΥ

Το έτος 1920 διανεμήθηκε παντού το βιβλιάριο Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσι Αποθάνει. Αυτός ο τίτλος έγινε σλόγκαν, που πολλοί Τζαμαϊκανοί θυμούνται ακόμη. Ο αριθμός αυτών που παρακολούθησαν την Ανάμνηση στο νησί εκείνο το χρόνο ήταν μόλις 44, ενδεικτικός της απομάκρυνσης από την αλήθεια που συνέβη στο κοσκίνισμα που έγινε μετά το τέλος των Καιρών των Εθνών. Εκείνοι ωστόσο που έμειναν σταθεροί, δεν αποθαρρύνθηκαν αλλά συνέχισαν να κάνουν πολλά στο έργο του Κυρίου και το 1921 οι παραβρεθέντες στην Ανάμνηση έφτασαν τους 132.—Α’ Κορ. 15:58.

ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΠΙΛΓΚΡΙΜΣ

Μια επίσκεψη από τον πίλγκριμ Τζωρτζ Γιανγκ συνέβαλε πολύ στο έργο ενίσχυσης της πίστης των οσίων. Η επίσκεψή του στην όμορφη πόλη Πορτ Αντόνιο της βόρειας ακτής κατέληξε σε μεγάλη μαρτυρία. Ένας εξέχων Καθολικός και μέλος της Νομοθετικής Συνέλευσης είπε ύστερα από μια ομιλία του Αδελφού Γιανγκ: «Δεν με ενδιαφέρει ποιος με ακούει. Απόψε άκουσα πράγματα που δεν ήξερα ποτέ ότι υπήρχαν στη Βίβλο. Εκτιμώ το άγγελμα».

Όταν ο Αδελφός Γιανγκ επισκέφθηκε την πόλη Μάντεβιλ, μια δροσερή πόλη παραθερισμού στο κεντρικό τμήμα του νησιού, ήρθαν να τον ακούσουν 365 άτομα. Ανάμεσά τους ήταν κι ένα άλλο μέλος της Νομοθετικής Συνέλευσης, που καλωσόρισε τον Αδελφό Γιανγκ και είπε στο ακροατήριο: «Θα εκπλαγείτε που με βλέπετε στο βήμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι ποτέ δεν προβληματίζομαι με Βιβλικά ζητήματα. Κάνουν λάθος. Η διδασκαλία του αιώνιου βασανισμού με το κάψιμο και το ψήσιμο ήταν εκείνη που μ’ έδιωξε από τις εκκλησίες!» Οι επισκέψεις και συναθροίσεις σ’ αυτή και σ’ άλλες πόλεις, έβαλαν το θεμέλιο για αύξηση στα μετέπειτα χρόνια.

ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ

Από το τελευταίο μέρος του 19ου αιώνα, οπότε άρχισε να κηρύττεται η αλήθεια σ’ αυτή τη χώρα, δεν είχε γίνει καμιά παρεμπόδιση από την κυβέρνηση στο έργο του κηρύγματος. Ωστόσο, όταν η Απόφαση με τίτλο Καταγγελία, που υιοθετήθηκε στη Συνέλευση του Κολόμπους Οχάιο, στις 20-28 Ιουλίου 1924, κυκλοφόρησε παντού στην Τζαμάικα, ο κλήρος, όπως λέγεται, προσπάθησε κρυφά να επηρεάσει την κυβέρνηση για «να σταματήσει το έργο των Σπουδαστών της Γραφής». Αντί να φοβηθεί και να σταματήσει, η μικρή ομάδα των Μαρτύρων συνέχισε να διεξάγει το έργο του κηρύγματος της Βασιλείας. Περπατούσαν πολλά χιλιόμετρα ή ταξίδευαν με γαϊδουράκια, με μουλάρια ή με ποδήλατα για να φέρουν το άγγελμα στις αγροτικές περιοχές. Ένας αδελφός αφηγείται ότι έφευγε από το σπίτι στις 6 π.μ. για να ταξιδέψει με ποδήλατο στις αγροτικές περιοχές. Αφού έδινε τα έντυπα που μετέφερε σε μια μεγάλη περιοχή, γύριζε σπίτι ύστερα από 12 σχεδόν ώρες αργότερα.

ΟΜΑΔΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1920 η εκκλησία του Κίνγκστον απόκτησε ένα λεωφορείο για να μπορεί ο όμιλος να κηρύττει στις αγροτικές περιοχές τις Κυριακές. Μ’ αυτό το λεωφορείο, μακρινές και κοντινές περιοχές δέχτηκαν τεράστιες σπορές του σπόρου της Βασιλείας. Το 1929, για παράδειγμα, μοιράστηκαν σ’ ολόκληρο το νησί 23.447 βιβλία και βιβλιάρια από τη μικρή ομάδα των πιστών Μαρτύρων. Μερικοί από τους αδελφούς και τις αδελφές που ταξίδεψαν μ’ αυτό το λεωφορείο είναι ακόμη ζωντανοί και δραστήριοι, και διατηρούν ζωηρές αναμνήσεις απ’ αυτά τα ταξίδια για μαρτυρία.

Ο Αδελφός Τσαρλς Κράουφορντ θυμάται εκείνες τις μέρες και λέει ότι οι αδελφοί και οι αδελφές έπρεπε να σηκωθούν από τις 3 π.μ. την Κυριακή. Το λεωφορείο έφευγε στις 4 π.μ. και ταξίδευε μέχρι 130 χιλιόμετρα (80 μίλια). Οι ευαγγελιζόμενοι κατέβαιναν σε πόλεις στη διάρκεια της διαδρομής. Αφού μερικοί ευαγγελιζόμενοι έφταναν στον προορισμό τους πριν βγει ο ήλιος, ήταν αναγκασμένοι να περιμένουν ώρες ώσπου να ξυπνήσουν οι οικοδεσπότες. «Περνούσαμε ωραία μαζί», θυμάται ο Αδελφός Κράουφορντ, «και μερικές φορές δίναμε όλα τα έντυπα που είχαμε». Το λεωφορείο, συνεχίζει ο αδελφός, έγινε τόσο γνωστό θέαμα στις υπαίθριες πόλεις, ώστε μερικοί το ονόμασαν Ενότητα, ίσως από το ενωμένο πνεύμα και τις προσπάθειες εκείνων που ταξίδευαν μ’ αυτό. Ο Αδελφός Κράουφορντ εκφράζει βαθιά ικανοποίηση που έζησε για να δει εκκλησίες να ακμάζουν σήμερα στις πόλεις που επισκεπτόταν για να σπείρει το σπόρο της Βασιλείας με τη βοήθεια εκείνου του λεωφορείου. Είναι τώρα 82 ετών και υπηρετεί σαν σκαπανέας σε μια μικρή αγροτική κοινότητα.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΦΩΝΟΓΡΑΦΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΦΩΝΙΚΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ

Το έργο μπήκε σε νέα φάση το 1933 με τη χρήση του φορητού φωνογράφου, του μεγαφωνικού μηχανήματος και του αυτοκινήτου με μεγάφωνο. Αυτά τα όργανα θα έλεγε κάποιος πως ήταν φτιαγμένα γι’ αυτή τη χώρα. Εδώ οι άνθρωποι συγκεντρώνονται γρήγορα όταν ακούγεται μουσική κι έτσι ο ήχος του φωνογράφου ήταν το σήμα για πολλούς να συγκεντρωθούν στην πόρτα του γείτονα τους για να ακούσουν το άγγελμα της Βασιλείας. Ο ισχυρότερος ήχος του μεγαφωνικού μηχανήματος καλούσε τους ανθρώπους να βγουν από τις ερημιές και να έρθουν στους κεντρικούς δρόμους για να δουν και να ακούσουν.

Υπήρχαν τρία τέτοια μηχανήματα και αυτοκίνητα σε λειτουργία. Ένα αυτοκίνητο με μεγάφωνο το χειριζόταν μια αδελφή, η Έμυ Φουτ, που ζούσε στη Σπάνις Τάουν—την πρώτη πρωτεύουσα της Τζαμάικα, όταν την εξουσίαζε η Ισπανία. Η Αδελφή Φουτ θυμόταν λίγο πριν πεθάνει, ότι έγραψε στον Ι. Φ. Ρόδερφορδ, τον τότε πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά και τον ρώτησε αν επιτρεπόταν σε γυναίκα να χειρίζεται αυτοκίνητο με μεγάφωνο. Πήρε την άδεια και πήγε με ενθουσιασμό στις πόλεις και τα χωριά, οδηγώντας μόνη της την παλιά Φορντ και κηρύττοντας δημόσια τα καλά νέα. Η Αδελφή Φουτ εργάστηκε σαν άντρας και όργωσε τον αγρό για περαιτέρω σπορά και θερισμό!

Ένα άλλο αυτοκίνητο με μεγάφωνο το χειριζόταν ο Ρόμπερτ Λόγκαν, ένας ζηλωτής αδελφός που ήταν και γιατρός. Χιλιάδες άνθρωποι στο Κίνγκστον και σ’ άλλες πόλεις τον θυμούνται ακόμη για το δημόσιο κήρυγμα του και τη χρήση του μεγαφωνικού μηχανήματος. Ο ζήλος του ήταν τέτοιος που κάθε ασθενής του έπρεπε να πάρει πλήρη μαρτυρία πριν εξεταστεί. Ακόμη και στους Μάρτυρες έκανε μια υπόμνηση σχετικά με όσα πίστευαν, πριν τους εξετάσει σωματικά.

Το τρίτο αυτοκίνητο με μεγάφωνο το χειριζόταν ο Αδελφός Π. Χ. Ντέιβιντσον, ο επίσκοπος τμήματος. Ο διαπεραστικός ήχος των μηχανημάτων προκάλεσε την οργή του κλήρου και το 1936 ύστερα από επιμονή τους, η κυβέρνηση απαγόρευσε τη χρήση τους σε δημόσιους χώρους. Ωστόσο αυτή η απαγόρευση άρθηκε το 1938 και το άγγελμα της Βασιλείας άρχισε και πάλι να ξεπηδά από τους λόφους και να κυλάει από τις πεδιάδες στα σπίτια των ανθρώπων.

Ο ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ «ΠΟΛΛΟΥ ΟΧΛΟΥ» ΥΠΟΚΙΝΕΙ ΤΟ ΖΗΛΟ

Ένας άλλος σταθμός στην ιστορία του λαού του Ιεχωβά έγινε το 1935 όταν, στη συνέλευση που έγινε στην Πόλη Ουάσινγκτον, ο «πολύς όχλος» που αναφέρεται στο 7 κεφάλαιο της Αποκάλυψης, προσδιορίστηκε θετικά σαν μια επίγεια τάξη που θα συγκεντρωθεί πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Αυτή η νέα κατανόηση χρησίμευσε σαν κίνητρο για μεγαλύτερη δραστηριότητα, και τα στοιχεία δείχνουν σταθερή αύξηση στους υμνητές του Ιεχωβά στην Τζαμάικα. Ο αριθμός μεγάλωσε από 100 το 1914 σε 390 το 1938 και το 1939 εκείνοι που προσκαλούσαν άλλους να ενωθούν μαζί τους σαν υμνητές του Ιεχωβά, έφτασαν τους 543.

Το έργο επίσης οργανώθηκε καλύτερα και η διευθέτηση για οικιακές Γραφικές μελέτες άρχισε να παίρνει μορφή. Η σύναξη του «πολλού όχλου» είχε αρχίσει και η τάξη αυτή είχε μια μεγάλη μερίδα στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας. Πράγματι, αυτοί έδειχναν τον ίδιο ζήλο και αφοβία με το χρισμένο υπόλοιπο.

ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΤΟΜΑΣ ΜΠΑΝΚΣ

Το 1936 ο Τόμας Ε. Μπανκς, ένας πίλγκριμ από τις Ηνωμένες Πολιτείες, έκανε μια επίσκεψη στην Τζαμάικα. Ο Αδελφός Ντέιβιντσον έγραψε στις 4 Μάιου 1936 ένα γράμμα στον Αδελφό Ρόδερφορδ, σχολιάζοντας αυτή την επίσκεψη: «Θέλω να σας ευχαριστήσω προσωπικά για τη διευθέτηση που κάνατε ως πρόεδρος να στείλετε τον Αδελφό Μπανκς στην Τζαμάικα. Η επίσκεψη του έφερε το Μπρούκλιν μέσα στην Τζαμάικα και ικανοποίησε μια μακρόχρονη επιθυμία να δούμε τα πράγματα να λειτουργούν κι εδώ όπως στο Μπρούκλιν, αφού ο οίκος μας Μπέθελ, οι μελέτες, το έργο υπηρεσίας, οι επισκέψεις των τάξεων, οι συνελεύσεις και η δημόσια μαρτυρία, όλα έχουν βελτιωθεί από το παράδειγμα και τις προτροπές του Αδελφού Μπανκς».

Μαζί με την επίσκεψη του Αδελφού Μπανκς διευθετήθηκε μια συνέλευση στο Κίνγκστον με ένα ανώτατο όριο 2.000 παραβρεθέντων.

Ο ΠΑΠΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ

Τυπικό παράδειγμα ζήλου ήταν αυτό του Αδελφού Ρόναλντ Φεουρτάντο. Ο Αδελφός προερχόταν από μια αφοσιωμένη Καθολική οικογένεια και ήταν και ο ίδιος ζηλωτής Καθολικός. Όταν έμαθε την αλήθεια, θεώρησε σαν ευθύνη του να δώσει μαρτυρία στον πάπα και να εκθέσει τις ψεύτικες διδασκαλίες της Καθολικής ιεραρχίας. Αυτό το έκανε μ’ ένα γράμμα. Το Βατικανό επέστρεψε το γράμμα στην Τζαμάικα στέλνοντάς το στον αρχηγό της Καθολικής εκκλησίας στο νησί. Αυτός με τη σειρά του, ανέφερε το ζήτημα στον κυβερνήτη της Τζαμάικα αφού ο Αδελφός Φεουρτάντο ήταν δημόσιος υπάλληλος. Ο κυβερνήτης τότε κάλεσε τον Αδελφό Φεουρτάντο και απαίτησε να γράψει ένα γράμμα στον πάπα και να του ζητήσει συγνώμη. Ο αδελφός αρνήθηκε ευγενικά, επειδή ήταν πεπεισμένος ότι αυτά που είχε γράψει ήταν η αλήθεια. Ο Αδελφός Φεουρτάντο τιμωρήθηκε με το να μην του δοθεί προαγωγή, αλλά εκείνος πέθανε πιστός κι ευτυχισμένος γιατί μπόρεσε να δώσει μαρτυρία και στον πάπα και στον κυβερνήτη.

ΝΕΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Το 1939 η Εταιρία έστειλε ξανά πίσω στην Τζαμάικα τον Τόμας Ε. Μπανκς για να αναλάβει την επισκόπηση του γραφείου τμήματος. Ο Αδελφός Μπανκς είπε: «Τα πρώτα εκείνα χρόνια δεν υπήρχε τόση δουλειά γραφείου στο τμήμα της Εταιρίας όπως υπάρχει σήμερα. Έτσι η δουλειά μου ήταν κυρίως να ταξιδεύω παντού στο νησί μ’ ένα αυτοκίνητο με εγκατάσταση μεγαφώνου και να μεταδίδω καταγραμμένες Γραφικές ομιλίες κι επίσης να κάνω Γραφικές ομιλίες τα βράδια».

Ο Αδελφός Μπανκς έκανε πολλά για να ενθαρρύνει τους αδελφούς και να προωθήσει τα συμφέροντα της Βασιλείας στην Τζαμάικα. Συνέχισε να υπηρετεί σαν επίσκοπος τμήματος μέχρι το 1946, οπότε επειδή ήταν ήδη 75 ετών και με κακή υγεία και δυνάμεις χρειάστηκε να αναλάβει τις ευθύνες της επισκόπησης του τμήματος κάποιος νεότερος και πιο δυνατός. Ο Αδελφός Μπανκς είπε: «Μου δόθηκε η ευκαιρία να γυρίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες για να ζήσω με τα παιδιά μου ή να συνεχίσω να ζω στα γραφεία της Εταιρίας στην Τζαμάικα, όπου θα μπορούσα να κάνω όποια δουλειά μού επέτρεπε η υγεία μου. Αφού η Τζαμάικα ήταν ο διορισμός μου, προτίμησα να παραμείνω εκεί».

Όταν ήταν πια 93 χρόνων ο Αδελφός Μπανκς έκανε τα εξής σχόλια: «Χρησιμοποιώ κάθε ευκαιρία για να μιλώ για τους σκοπούς του Ιεχωβά και τις αλήθειες του Λόγου του στους επισκέπτες μου και με αλληλογραφία. Είμαι πολύ ευτυχισμένος που μπορώ να συμπληρώσω τις μέρες μου στη γη στο διορισμό μου εδώ στα ξένα και στην ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά. Το να δαπανώ όλο μου το χρόνο στην υπηρεσία του Ιεχωβά υπήρξε η χαρά της ζωής μου, και αποβλέπω να συνεχίσω να το κάνω αυτό αιώνια μαζί με τον Ιησού Χριστό και τους ‘αγίους του στο φως’». (Κολ. 1:12) Παρέμεινε πιστά προσκολλημένος στο διορισμό του μέχρι το 1967, οπότε τέλειωσε την επίγεια πορεία του σε ηλικία 96 ετών.

ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΖΩΝΗΣ

Το 1939 διοργανώθηκε το έργο ζώνης. Το νησί διαιρέθηκε σε τέσσερις ζώνες. Διορίστηκαν αδελφοί σαν υπηρέτες ζώνης και τους δόθηκαν οδηγίες να μένουν μια εβδομάδα σε κάθε εκκλησία για να την ενισχύουν και να τη βοηθούν στη δράση της μαρτυρίας αγρού. Ο Αδελφός Τσαρλς Λώρεντ στάλθηκε στην ανατολική ζώνη, ο Αδελφός Κόνραντ Άντερσον στη δυτική, ο Αδελφός Χέντλεϋ Γκράχαμ στη βόρεια και ο Αδελφός Έντγκαρ Κάρτερ στη νότια.

Ο Αδελφός Κάρτερ συχνά αναπολούσε τις μέρες που ήταν νέος, γεμάτος ζήλο σκαπανέας με σχεδόν ανεξάντλητη ενεργητικότητα. Έκανε καλό έργο στο να διοργανώσει τις εκκλησίες στις κοινότητες Κλάρεντον, Σαιντ Κάθριν, και Μάντσεστερ. Το μέσο μεταφοράς που χρησιμοποιούσε για το έργο ζώνης ήταν ένα ποδήλατο που είχε και μια θέση για τις αποσκευές του. Οι αποστάσεις και οι λόφοι δεν αποτελούσαν γι’ αυτόν εμπόδιο. Αργότερα, όταν σταμάτησε το έργο ζώνης, ταξίδεψε σε κάθε γωνιά του νησιού με το ποδήλατο του, υπηρετώντας τις εκκλησίες σαν υπηρέτης για τους αδελφούς (επίσκοπος περιοχής). Το 1945 έγινε ο πρώτος Τζαμαϊκανός που εκπαιδεύτηκε στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Εξακολούθησε να υπηρετεί τις εκκλησίες της Τζαμάικα μετά την αποφοίτηση του τον Ιανουάριο του 1946, αλλά σύντομα αρρώστησε βαριά και αναγκάστηκε να αφήσει την ολοχρόνια υπηρεσία. Αν και ανάπηρος παρέμεινε δραστήριος στην υπηρεσία του Ιεχωβά μέχρι το θάνατο του τον Αύγουστο του 1983.

ΔΥΣΧΕΡΕΙΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ ΤΟΥ Β^΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος το 1939, το ερώτημα στις διάνοιες των Μαρτύρων ήταν: ‘Τι θα σημάνει αυτό για το έργο κηρύγματος στην Τζαμάικα; Θα γίνει επιστράτευση αυτή τη φορά;’ Οι απαντήσεις ήρθαν σύντομα καθώς όλο και περισσότερα έθνη εμπλέκονταν σε ολοκληρωτικό πόλεμο.

Οι αδελφοί δεν σταμάτησαν ποτέ τη μαρτυρία τους αλλά κήρυτταν συνεχώς τη Βασιλεία σαν τη μόνη ελπίδα του ανθρώπινου γένους. Δεν επιβλήθηκε αναγκαστική στρατιωτική υπηρεσία. Η Τζαμάικα ήταν ακόμη Βρετανική αποικία και δεν κινητοποιήθηκε, έτσι δεν υπήρξε δοκιμασία στο θέμα αυτό της Χριστιανικής ουδετερότητας. Αλλά άλλες δοκιμασίες ήρθαν πάνω στους όσιους. Μετά την έκρηξη του πολέμου, ο αποικιακός κυβερνήτης απαγόρευσε τέσσερα έντυπα της Σκοπιάς με το Νόμο περί Ανεπιθύμητων Εντύπων. Απαγορεύτηκαν τα βιβλία Εχθροί, Φως (τόμοι 1 και 2), και το βιβλιάριο Υποδειγματική Μελέτη Νο 2.

Μερικοί αδελφοί σκέφτηκαν ότι το καλύτερο ήταν να δώσουν τα απαγορευμένα βιβλία στα χέρια των ανθρώπων, που η περιέργειά τους ως προς το περιεχόμενο των βιβλίων είχε τώρα μεγαλώσει. Για παράδειγμα, ο Αδελφός Κόνραντ Άντερσον τοποθέτησε τα βιβλία του σε ένα χαρτοκιβώτιο και έγραψε πάνω: «Προς Αστυνομικό Σταθμό του Μοντέγκο Μπαίη». Σε κάθε περίεργο που ρωτούσε το λόγο για την απαγόρευση των βιβλίων, πρόσφερε από ένα αντίτυπο. Τελικά διατέθηκε όλο το χαρτοκιβώτιο κι έτσι δεν έμεινε τίποτα για να κατάσχει η αστυνομία.

ΕΠΙΒΟΛΗ ΠΛΗΡΟΥΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ

Το 1941 η μερική απαγόρευση έγινε πλήρης. Απαγορεύτηκε η είσοδος στη χώρα όλων των εκδόσεων της Εταιρίας Σκοπιά ή του Διεθνούς Συνδέσμου Σπουδαστών της Γραφής. Αυτό δημοσιεύτηκε στην επίσημη εφημερίδα της κυβέρνησης, τη Τζαμάικα Γκαζέτ, στις 19 Οκτωβρίου 1941. Ωστόσο, η οργάνωση δεν τέθηκε εκτός νόμου και υπήρχε ακόμη ελευθερία συγκέντρωσης.

Μήπως σταμάτησαν οι αδελφοί να κηρύττουν αφού δεν υπήρχαν έντυπα για να προσφέρουν στους ανθρώπους; Καθόλου! Συνέχισαν το κήρυγμα τους από σπίτι σε σπίτι, εφοδιασμένοι μόνο με τη Γραφή.

ΚΑΜΙΑ ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΤΡΟΦΗΣ

Στερήθηκαν οι Μάρτυρες την πνευματική τροφή εξαιτίας της απαγόρευσης; Κάθε άλλο! Με θαυμαστούς τρόπους έφταναν στο νησί τα έντυπα, ακόμη και κάθε τεύχος της Σκοπιάς. Αντιγράφονταν από το γραφείο τμήματος και στέλνονταν στις εκκλησίες κι έτσι δεν παραλείφθηκε ούτε μια Μελέτη της Σκοπιάς. Τα τεύχη της Σκοπιάς, με τα θέματα μόνο στο εξώφυλλο, έφταναν με το ταχυδρομείο χωρίς κανένα πρόβλημα. Άλλα έντυπα όπως το Σειρά Μαθημάτων στη Θεοκρατική Διακονία έφταναν επίσης και η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας καθιερώθηκε στις εκκλησίες ενώ ίσχυε ακόμη η απαγόρευση.

Το πώς έφταναν τα έντυπα στη χώρα κατά καιρούς αποκαλύπτεται από την ακόλουθη πείρα: Οι αρχές του τελωνείου κατέσχαν έντυπα της Σκοπιάς που τα έφεραν εργάτες με σύμβαση όταν επέστρεφαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πέταξαν τα έντυπα στο πάτωμα του κτιρίου στο λιμάνι όπου αποβιβάστηκαν οι εργάτες. Ένας αδελφός που εργαζόταν στο λιμάνι μάζεψε κρυφά μερικά έντυπα όταν οι αξιωματούχοι του τελωνείου είχαν φύγει και πριν απομακρύνουν τα κατασχεμένα έντυπα. Πράγματι, πολλοί ήταν οι τρόποι και τα μέσα που χρησιμοποιούσε ο Ιεχωβά για να συνεχίσει να τρέφει το λαό του πνευματικά!

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΝΑ ΑΡΘΕΙ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ

Έγιναν προσπάθειες για την άρση της απαγόρευσης, αλλά χωρίς επιτυχία. Μια αίτηση με ημερομηνία 23 Οκτωβρίου 1941, απορρίφθηκε, το ίδιο και μια αίτηση στον τότε κυβερνήτη να δεχτεί μια αντιπροσωπεία αδελφών για συζήτηση του ζητήματος. Παρ’ όλα αυτά, οι αδελφοί δεν αποθαρρύνθηκαν αλλά προώθησαν το έργο κηρύγματος της Βασιλείας, ώστε στο τέλος του πολέμου το 1945 οι ευαγγελιζόμενοι είχαν αυξηθεί σε 884 από 543 που ήταν το 1939. Διοργανώνονταν επίσης συνελεύσεις όπως εκείνη με θέμα «Συνελεύσεις για Πρόσκληση σε Δράση», που έγινε το 1943. Η εκστρατεία των δημόσιων συναθροίσεων άρχισε εδώ ταυτόχρονα με τις Ηνωμένες Πολιτείες παρά τον περιορισμένο αριθμό των δημόσιων ομιλητών.

ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ

Στις 23 Ιουνίου 1945, ένα γράμμα του γραφείου τμήματος εφιστούσε την προσοχή της κυβέρνησης στο γεγονός ότι οι περιορισμοί στο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά είχαν αρθεί στην Αγγλία και σε πολλές χώρες της Κοινοπολιτείας. Ωστόσο, μόνο στις αρχές του 1946 η κυβέρνηση γνωστοποίησε τελικά στο γραφείο τμήματος ότι η Τζαμαϊκανή απαγόρευση στα έντυπα είχε αρθεί και επιτρεπόταν πάλι η εισαγωγή τους. Οι Μάρτυρες ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό. Το Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1947 έγραφε σχετικά: «Τα λίγα βιβλία που είχε κατάσχει η κυβέρνηση αποδόθηκαν για διανομή και σ’ ένα περίπου μήνα όλα είχαν δοθεί στους πεινασμένους για την αλήθεια ανθρώπους». Πολλοί ήταν ιδιαίτερα ανυπόμονοι να πάρουν το βιβλίο Εχθροί, που είχε γίνει πασίγνωστο σαν το πρώτο βιβλίο της Εταιρίας που απαγορεύτηκε στην Τζαμάικα.

ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ

Τον Νοέμβριο του 1945, διορίστηκε στην Τζαμάικα, ο Γουίλλιαμ Τζόνσον σαν ο πρώτος της εκπαιδευμένος στη Γαλαάδ ιεραπόστολος. Αυτός υπέδειξε μερικές μικρές αλλαγές στη μοναδική εκκλησία του Κίνγκστον. Για παράδειγμα, οι αδελφοί και οι αδελφές σηκώνονταν όρθιοι κάθε φορά που σχολίαζαν στις συναθροίσεις, και στη Συνάθροιση Υπηρεσίας ο υπηρέτης εκκλησίας ενεργούσε πάντα σαν εισηγητής και καθόταν στο βήμα σ’ όλη τη διάρκεια της συνάθροισης. Ο Αδελφός Τζόνσον τόνισε ότι αυτά δεν ήταν απαραίτητα και οι αδελφοί δέχτηκαν ευχαρίστως τις υποδείξεις.

Το έτος 1946 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν σταυροδρόμι για το έργο κηρύγματος της Βασιλείας στην Τζαμάικα. Εκείνο το έτος σημείωσε την αρχή των σχεδίων τα οποία είχαν σαν αποτέλεσμα την πιο συνεχή και γοργή επέκταση στον αριθμό των διαγγελέων της Βασιλείας στην ιστορία του έργου αυτού του νησιού. Το σκηνικό γι’ αυτό τέθηκε από την επίσκεψη των Αδελφών Ν. Ο. Νορρ και Φ. Γ. Φρανς.

Λίγο πριν από την επίσκεψη των Αδελφών Νορρ και Φρανς, έφτασαν δύο ακόμη ιεραπόστολοι—ο Λη Ντίλλον και ο Αλεκ Μπανγκλ, που άρχισαν αμέσως το ιεραποστολικό τους έργο στην πρωτεύουσα Κίνγκστον, με καλή ανταπόκριση από τους ανθρώπους.

ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΣΤΟ ΚΙΝΓΚΣΤΟΝ

Λίγο μετά τον ερχομό του, ο Αδελφός Νορρ συναθροίστηκε με την εκκλησία του Κίνγκστον που αριθμούσε πάνω από εκατό ευαγγελιζόμενους, και έκανε υποδείξεις για επέκταση του έργου στο Κίνγκστον. Πρότεινε να διαιρεθεί η εκκλησία του Κίνγκστον σε τρεις εκκλησίες και επίσης ο δεύτερος όροφος του κτιρίου του τμήματος να μετατραπεί σε ιεραποστολικό οίκο. Οι αδελφοί συμφώνησαν με χαρά. Σύντομα οργανώθηκαν τρεις εκκλησίες και ονομάστηκαν Ανατολική, Δυτική και Κέντρο, ανάλογα με τη θέση τους στην πόλη.

Στη διάρκεια της επίσκεψης του ο Αδελφός Νορρ τόνισε ιδιαίτερα την ανάγκη για άμεση αναζωογόνηση του έργου της Βασιλείας και εξέφρασε την επιθυμία του να φέρει το ειδικό σκαπανικό έργο στο νησί.

ΓΟΡΓΗ ΑΥΞΗΣΗ

Η Ανατολική Εκκλησία, με υπηρέτη εκκλησίας τον ιεραπόστολο Αλεκ Μπανγκλ, αυξήθηκε από 26 ευαγγελιζόμενους τον Απρίλιο του 1946 σε 67 τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου. Παρόμοιες αυξήσεις παρατηρήθηκαν και στις άλλες δυο εκκλησίες. Σαν αποτέλεσμα, ο αριθμός των ευαγγελιζόμενων του Κίνγκστον αυξήθηκε σε 265 μέσα σε έξι μήνες και ο αριθμός των ευαγγελιζόμενων σ’ όλο το νησί έφτασε τους χίλιους για πρώτη φορά, με 35 που υπηρετούσαν σαν σκαπανείς.

Σύντομα και οι τρεις εκκλησίες αγόρασαν οικόπεδα και άρχισαν να χτίζουν δικές τους Αίθουσες Βασιλείας. Η αύξηση συνεχίστηκε στα επόμενα χρόνια—γοργή στην αρχή και σταθερή στις δεκαετίες του 1960 και 1970. Σήμερα το Κίνγκστον και τα προάστιά του έχουν 12 Αίθουσες Βασιλείας, 22 εκκλησίες και 2.156 ευαγγελιζόμενους συνολικά.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΤΗΣ ΓΑΛΑΑΔ

Ο ρόλος που έπαιξαν οι Γαλααδίτες ιεραπόστολοι στην επέκταση του έργου της Βασιλείας δεν μπορεί να τονιστεί αρκετά. Από το 1946 μέχρι το 1962 διορίστηκαν στην Τζαμάικα 29 ιεραπόστολοι. Σ’ αυτό το ίδιο διάστημα ο αριθμός των κηρύκων της Βασιλείας αυξήθηκε από 899 σε 4.465. Και ο αριθμός των εκκλησιών του Κίνγκστον όπου διορίστηκαν και οι περισσότεροι ιεραπόστολοι, αυξήθηκε από μια σε 14 στη διάρκεια αυτής της 16χρονης περιόδου. Σήμερα από τον αρχικό όμιλο υπάρχει μόνο ένας στην ιεραποστολική υπηρεσία εδώ—ο Άλεκ Μπανγκλ, ο οποίος έχει συμπληρώσει 38 χρόνια πιστής υπηρεσίας στην Τζαμάικα και τώρα υπηρετεί σαν συντονιστής της Επιτροπής Τμήματος. Η ανάγκη για ιεραποστολική υπηρεσία έχει μειωθεί πολύ αφού η χώρα υπηρετείται καλά από τους 153 τακτικούς και ειδικούς σκαπανείς. Αλλά το θεμέλιο τοποθετήθηκε από τους ιεραποστόλους, μερικοί από τους οποίους ξαναδιορίστηκαν σε άλλες χώρες όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη.

Οι ιεραπόστολοι μπόρεσαν να εισχωρήσουν στις περιοχές όπου κατοικούσε η πιο εύπορη τάξη και όπου σπάνια γίνονταν δεκτοί οι ντόπιοι ευαγγελιζόμενοι. Μ’ αυτό τον τρόπο δόθηκε καλή μαρτυρία σ’ αυτή την προηγούμενα απλησίαστη τάξη.

ΠΡΩΗΝ ΒΡΕΤΑΝΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟ ΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Πολλοί εξέχοντες άνθρωποι άκουσαν το άγγελμα της Βασιλείας από τον Θήοντορ Νιούνις (ήδη έχει πεθάνει), έναν εμποροράφτη που είχε ανάμεσα στην πελατεία του πολλούς από την ανώτερη τάξη. Ο αδελφός αυτός ήταν πολύ ζηλωτής και φρόντιζε όλοι οι πελάτες του να ακούνε το άγγελμα της Βασιλείας καθώς τους πρόβαρε τα κοστούμια τους. Μ’ αυτό τον τρόπο έδινε πολλά έντυπα.

Σχετικά με το ζήλο του Αδελφού Νιούνις για το κήρυγμα, γράφτηκε ένα άρθρο στην τοπική καθημερινή εφημερίδα Δε Γκλήνερ και με ημερομηνία 5 Ιουνίου 1980. Το άρθρο έλεγε ότι ο τότε αποικιακός κυβερνήτης της Τζαμάικα Σερ Έντουαρντ Ντένχαμ είχε καλέσει τον αδελφό για να φτιάξει ένα κοστούμι για τον Ντέιβιντ Λόυντ Τζωρτζ, πρώην πρωθυπουργό της Αγγλίας (1916-1922) που επισκεπτόταν το νησί. Ο Αδελφός Νιούνις βρήκε την ευκαιρία να του πει ότι η Βασιλεία του Θεού ήταν η μόνη ελπίδα για την καταπιεσμένη ανθρωπότητα. Ο Λόυντ Τζωρτζ συμφώνησε με τον Αδελφό Νιούνις και πρόσθεσε ότι ο κόσμος «δεν πρόκειται να ξαναβρεί την ισορροπία του». Τότε ο αδελφός ρώτησε τον πρώην πρωθυπουργό γιατί δεν είπε στο λαό της Αγγλίας ότι η Βασιλεία του Θεού είναι η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας. Ο Λόυντ Τζωρτζ απάντησε ότι ο λαός «δεν θέλει να το ακούσει»! Ασφαλώς αυτό συμβαίνει όπως ακριβώς προφητεύθηκε—ότι οι άνθρωποι «θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών» από την αλήθεια του Θεού, προτιμώντας «μύθους».—2 Τιμ. 4:4.

Ο ΚΛΗΡΟΣ ΑΝΤΙΔΡΑ ΣΤΗΝ ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΔΡΑΣΗ

Όπως αναμενόταν, ο κλήρος αντέδρασε σ’ αυτή τη μεγαλύτερη διείσδυση στο εκλεκτό του ποίμνιο. Ένα πρόσχημα για εναντίωση βρέθηκε το 1952 όταν υποβλήθηκαν στο τοπικό Δημοτικό Συμβούλιο του Κίνγκστον τα σχέδια για την κατασκευή μιας Αίθουσας Βασιλείας σ’ ένα οικόπεδο κοντά στην ηλικίας 200 ετών Ενοριακή Εκκλησία του Αγίου Ανδρέα—μια επιβλητική Εκκλησία Αγγλικής κατασκευής που είχε πολλούς από την αριστοκρατική κοινωνία της χώρας στον κατάλογο των μελών της.

Ο κλήρος ισχυρίστηκε ότι οι συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν θορυβώδεις και θα διέκοπταν τις εκκλησιαστικές τους λειτουργίες και ότι θα δημιουργούνταν κυκλοφοριακός συνωστισμός στην περιοχή. Όταν το ζήτημα φέρθηκε στην Επιτροπή Κατασκευών του Συμβουλίου, αυτοί οι «λόγοι» ανασκευάστηκαν με επιτυχία από το δικηγόρο της Εταιρίας, Ήνος Φίνλανσον, που ήταν και ο ίδιος Μάρτυρας. Έτσι η Επιτροπή Κατασκευών ενέκρινε την αίτηση και απέρριψε τις ενστάσεις που είχε εγείρει ο νομικός σύμβουλος του λαϊκού σώματος της Εκκλησίας της Αγγλίας. Το ζήτημα πήρε μεγάλη και συνεχή δημοσιότητα στον ντόπιο τύπο από τη στιγμή που εγέρθηκαν οι ενστάσεις μέχρι που εγκρίθηκε η αίτηση.

Αποφασισμένοι να μη δεχτούν την ήττα, ο κλήρος και η εκκλησιαστική επιτροπή προσπάθησαν να ματαιώσουν την απόφαση. Έκαναν έφεση στην ολομέλεια του Δημοτικού Συμβουλίου—ενώ ήδη τα σχέδια είχαν υπογραφεί από τους σχετικούς αρμόδιους και είχαν παραδοθεί στους αιτούντες και η κατασκευή του κτιρίου είχε ήδη αρχίσει.

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΑΝΕΓΕΡΣΗΣ ΑΝΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ

Ο δήμαρχος που ήταν μέλος της Επιτροπής Κατασκευών και που είχε ψηφίσει κατά της έγκρισης, διέταξε να σταματήσει η κατασκευή και να επιστραφούν τα σχέδια, με τον ισχυρισμό ότι δεν υπογράφτηκαν κατάλληλα—δεν είχαν υπογραφεί προσωπικά από τον μηχανικό της πόλης και τον δημοτικό υπάλληλο όπως απαιτούσε ο νόμος. Σκοπός όλου αυτού του ελιγμού ήταν να επιβάλουν μια άλλη ακρόαση από την Επιτροπή Κατασκευών, στη διάρκεια της οποίας έλπιζαν ότι ο κλήρος θα μπορούσε να επηρεάσει αυτή την επιτροπή να αντιστρέψει την απόφαση υπέρ αυτών.

Ο εισηγητής της επιτροπής, Κλήβελαντ Γουώκερ, ένας δίκαιος άντρας, αποφάσισε να ζητήσει νομική γνωμοδότηση σχετικά με την ένσταση πριν από οποιαδήποτε άλλη ακρόαση. Η νομική γνωμοδότηση αποφάνθηκε ότι τα σχέδια του κτιρίου είχαν υπογραφεί κατάλληλα, ότι έπρεπε να επιστραφούν στους αιτούντες και να συνεχιστεί η κατασκευή. Η γνωμοδότηση έλεγε ακόμη ότι αν η έλλειψη υπογραφής από τον δημοτικό υπάλληλο και τον μηχανικό της πόλης προσωπικά έκανε τα σχέδια άκυρα, τότε εκατοντάδες άλλα κτίρια είχαν κατασκευαστεί παράνομα κι έπρεπε να γκρεμιστούν αφού τα σχέδια τους είχαν υπογραφεί με όμοιο τρόπο. Έτσι και πάλι, η Εκκλησία της Αγγλίας και το Συμβούλιο Εκκλησιών της Τζαμάικα (που αντιπροσώπευε οχτώ δόγματα που είχαν στείλει γράμμα διαμαρτυρίας υπογραμμένο από τους αρχηγούς των οργανώσεων τους), έχασαν τη μάχη εναντίον τα λαού του Ιεχωβά.

Στη συνέχεια οι θρησκευτικοί διώκτες εξαπέλυσαν μέσω του τύπου εκστρατεία κατά των Μαρτύρων την οποία κατεύθυνε ένας πασίγνωστος αρθρογράφος. Επίσης η κυβέρνηση, επηρεασμένη προφανώς από τους θρησκευτικούς αρχηγούς, αρνήθηκε να ανανεώσει την άδεια παραμονής που θα επέτρεπε σε δύο ιεραποστόλους, τον Λούις και την Κόρα Γουντς να παραμείνουν στη χώρα. Οι ντόπιοι Μάρτυρες έδωσαν μεγάλη δημοσιότητα σ’ αυτό. Πολλές εκκλησίες υπέγραψαν διακηρύξεις διαμαρτυρίας κατά της απόφασης και τις έστειλαν στην κυβέρνηση. Τελικά οι αρχές κάμφθηκαν κι έδωσαν παράταση στην παραμονή των ιεραποστόλων.

ΝΕΟΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΣΤΑ ΕΝΤΥΠΑ

Πριν ακόμη εγκριθεί η παραμονή των Γουντς, δόθηκε εντολή στις αρμόδιες αρχές να μην πουλούν ξένο συνάλλαγμα στην Εταιρία Σκοπιά για να πληρώνει για την εισαγωγή Γραφικών εντύπων στην Τζαμάικα. Έτσι μια αποστολή εντύπων κρατήθηκε στο λιμάνι και τελικά τα έκαψαν (εκτός από τις Γραφές), παρά τη διαβεβαίωση ότι τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλιν ευχαρίστως θα θεωρούσαν την αποστολή σαν δώρο. Ύστερ’ από έγγραφες διαμαρτυρίες και μια αίτηση που υπέγραφαν 145.000 άνθρωποι (πάνω από έναν στους 14 κατοίκους της Τζαμάικα), δόθηκε η άδεια εισαγωγής εντύπων από την Αγγλία αλλά όχι και από τις Ηνωμένες Πολιτείες, από τις οποίες μπορούσαν να εισαχθούν μόνο Γραφές. Ύστερα από άλλα γράμματα διαμαρτυρίας και εκκλήσεων τόσο στην Τζαμάικα όσο και στην Αγγλία (αφού η χώρα ήταν ακόμη κάτω από τη Βρετανική διακυβέρνηση), η κυβέρνηση τελικά συμφώνησε στις 19 Ιουλίου 1954 να επιτρέψει την εισαγωγή δωρεάν εντύπων από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή η διευθέτηση ισχύει ακόμη λόγω της συνεχιζόμενης έλλειψης ξένου συναλλάγματος.

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΝΟΡΡ ΕΠΑΝΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ

Πριν από αυτή την προσπάθεια να φιμώσουν τους Μάρτυρες και να εμποδίσουν τη δραστηριότητα τους στο κήρυγμα, οι αδελφοί είχαν ενισχυθεί και προετοιμαστεί για τις δοκιμασίες τους από την επίσκεψη των Αδελφών Νορρ και Χένσελ.

Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη επίσκεψη του Αδελφού Νορρ, είχε γίνει τέτοια επέκταση που ήταν καιρός να γίνουν σχέδια για μεγαλύτερη ακόμη επέκταση. Ο αριθμός των ευαγγελιζόμενων του Κίνγκστον είχε αυξηθεί κατά 25 τοις εκατό. Σχηματίστηκε λοιπόν μια επιτροπή κατασκευής κάτω από την ηγεσία του Αδελφού Ρόμπερτ Κλαρκ για να φροντίσει για την αγορά οικοπέδων και την κατασκευή δύο νέων Αιθουσών Βασιλείας για τις δυο νέες εκκλησίες που επρόκειτο να σχηματιστούν. Απ’ αυτές η μια ήταν η Βόρεια Εκκλησία. Η ανέγερση της δικής τους αίθουσας ήταν εκείνη που επέσυρε την οργή του κλήρου όπως περιγράψαμε πιο πάνω. Καθόλου παράξενο λοιπόν που η φωτογραφία αυτής της αίθουσας δημοσιεύθηκε σε μια εφημερίδα με τη λεζάντα «Η Εκκλησία που Χτίστηκε με Διαμάχη».

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΥΦΩΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΓΑΠΗΣ

Το καλοκαίρι του 1951 έπληξε την Τζαμάικα ένας βίαιος τυφώνας που θανάτωσε 168 ανθρώπους. Η στέγη του κτιρίου που χρησιμοποιόταν σαν γραφείο τμήματος και ιεραποστολικός οίκος εκτινάχθηκε τελείως, αλλά κανένας αδελφός δεν τραυματίστηκε. Χιλιάδες άνθρωποι έμειναν άστεγοι ή έχασαν τα υπάρχοντα τους, ανάμεσα τους και πολλοί αδελφοί. Η ανταπόκριση των Μαρτύρων από τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν άμεση και γενναιόδωρη. Στάλθηκαν τόννοι ρουχισμού για παροχή βοήθειας προς αυτούς που υπέφεραν. Ήταν μια πρακτική εκδήλωση της αγάπης που συνδέει το λαό του Ιεχωβά σε μια διεθνή αδελφότητα. Οι αδελφοί ενθαρρύνθηκαν πολύ να πάνε και να παρηγορήσουν τους ανθρώπους που υπέφεραν και να τους εξηγήσουν ποιος είναι υπεύθυνος για την παγκόσμια θλίψη.

ΝΕΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Το 1954 ο Αδελφός Χένσελ έκανε μια επίσκεψη ζώνης και σύστησε να γίνει έλεγχος για να καθοριστεί η δομική αντοχή του κτιρίου του τμήματος. Έτσι κι έγινε, κι επιβεβαιώθηκε η ανάγκη για νέα γραφεία τμήματος. Ο Αδελφός Νορρ ήρθε τον επόμενο χρόνο κι έδωσε την εντολή για εξασφάλιση οικοπέδου και κατασκευή σχεδίων για το νέο γραφείο τμήματος και ιεραποστολικό οίκο. Γρήγορα βρέθηκε ένας κατάλληλος τόπος στον αριθμό 41 της Οδού Τραφάλγκαρ στο προάστιο της ενορίας του Αγίου Ανδρέα και τα σχέδια ετοιμάστηκαν και υποβλήθηκαν στις αρμόδιες αρχές.

Το 1957 ήταν έτοιμη ν’ αρχίσει η κατασκευή του κτιρίου τμήματος. Οι ντόπιοι Μάρτυρες υποστήριξαν το πρόγραμμα με δάνεια και προσφορές. Στις 31 Αυγούστου 1958, το κτίριο αφιερώθηκε παρουσία 1.276 ακροατών.

Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Το 1966 η Τζαμάικα επιλέχτηκε σαν ο τόπος για μια από τις πολλές διεθνείς συνελεύσεις που σχεδιάζονταν για εκείνο το χρόνο. Ήταν η πρώτη φορά που οι ντόπιοι Μάρτυρες καλούνταν να είναι οικοδεσπότες σε μια διεθνή σύναξη. Οι αδελφοί με ενθουσιασμό έκαναν διευθετήσεις για καταλύματα και περιηγήσεις και ανέλαβαν και όλες τις άλλες ευθύνες που συνδέονται με μια μεγάλη συνέλευση. Κατασυγκινήθηκαν που φιλοξένησαν εκπρόσωπους από 18 χώρες και μεταξύ αυτών 246—από τις Βρετανικές Νήσους και 218 από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η δημόσια ομιλία προσέλκυσε 9.458—τους περισσότερους ακροατές από οποιαδήποτε άλλη συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Τζαμάικα μέχρι εκείνο τον καιρό.

Η αύξηση συνεχίστηκε καθώς άρχισε η δεκαετία του 1970. Το 1970 το πλήθος που παρακολούθησε το Δείπνο του Κυρίου ήταν το μεγαλύτερο όλων των εποχών—13.359. Στη διάρκεια της δεκαετίας το κήρυγμα συνεχίστηκε χωρίς διακοπή. Υπήρχε ελευθερία για το κήρυγμα των καλών νέων και για τις συναθροίσεις. Ωστόσο, υπήρχαν ακόμη προβλήματα που έπρεπε να υπερνικηθούν—υπενθυμίσεις ότι εχθροί της αλήθειας της Βασιλείας υπήρχαν ακόμη εδώ στην Τζαμάικα.

ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΙΘΟΥΣΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Για παράδειγμα, το 1978 υποβλήθηκαν στις τοπικές πολεοδομικές αρχές του Κίνγκστον τα σχέδια για την ανοικοδόμηση μιας Αίθουσας Βασιλείας στο βορειοδυτικό τμήμα της πόλης. Το Γραφείο Πολεοδομίας ζήτησε να αναθεωρηθούν τα σχέδια ώστε να γίνει μια πιο επιμελημένη κατασκευή, που όπως είπαν «θα στόλιζε αυτή την περιοχή». Μολονότι αυτό σήμαινε πολύ πιο δαπανηρή οικοδομή, οι αδελφοί συμμορφώθηκαν και υπέβαλαν ένα σχέδιο αποδεκτό απ’ όλα τα άλλα γραφεία της πόλης, το οποίο και εγκρίθηκε από τους Πολεοδόμους και την Επιτροπή Κατασκευών του Δημοτικού Συμβουλίου.

Ωστόσο, όπως και στην περίπτωση της Αίθουσας Βασιλείας που διέγειρε τη διαμάχη το 1952 και 1953, η θέση ήταν σε μικρή απόσταση από την Αγγλικανική εκκλησία της περιοχής και ο κληρικός αντετίθετο απόλυτα στο χτίσιμο μιας Αίθουσας Βασιλείας τόσο κοντά στην εκκλησία του.

Η ανέγερση όμως είχε ήδη αρχίσει όταν αυτός αντιλήφθηκε ότι αυτό που χτιζόταν ήταν μια Αίθουσα Βασιλείας. Ο κληρικός ήρθε σε επαφή με τους πολιτικούς φίλους του στο Δημοτικό Συμβούλιο, οι οποίοι, με τη σειρά τους, αμφισβήτησαν το αν είχαν γίνει σεβαστοί όλοι οι οικοδομικοί κανονισμοί. Ένας τέτοιος κανονισμός ήταν ότι έπρεπε να τοποθετηθεί σε εμφανές σημείο στον τόπο των εργασιών μια ειδοποίηση για το ότι πρόκειται να γίνει οικοδομή, ώστε οι τυχόν αντιτιθέμενοι στην κατασκευή της να διαμαρτυρηθούν εγγράφως σε ορισμένο χρονικό διάστημα. Επειδή ο κληρικός δεν πρόσεξε καμιά τέτοια ειδοποίηση, σκέφθηκε ότι αυτός ο κανονισμός δεν είχε τηρηθεί. Δυστυχώς γι’ αυτόν, ο υπάλληλος της Πολεοδομίας πληροφόρησε τους συμβούλους ότι οι αιτούντες είχαν τηρήσει όλες τις απαιτήσεις.

ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ

Το επόμενο βήμα αυτού του εχθρού ήταν να κυκλοφορήσει ένα φυλλάδιο με την κατηγορία ότι η Αίθουσα Βασιλείας χτιζόταν με χρήματα της CIA—της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτειών. Έκανε αυτή την αστήρικτη κατηγορία γιατί εκείνο τον καιρό μερικοί πολιτικοί, κι ανάμεσα τους κι αυτός ο κληρικός, κατηγορούσαν την CIA ότι προσπαθούσε να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση της Τζαμάικα.

Φυσικά, η κατηγορία σχετικά με την προέλευση των χρημάτων δεν είχε καμιά βάση, όπως τόνισε ένας αρθρογράφος σε μια ντόπια εφημερίδα, αναιρώντας τους ισχυρισμούς του κληρικού. Αυτός έγραψε: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά . . . πιστεύουν σε μια μελλοντική καθαρισμένη γη που θα βασιλεύει ο Χριστός, στην οποία θα κατοικεί δικαιοσύνη. . . απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο . . . . Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά όμως πιστεύουν σε μια καθαρά πνευματική λύση και δεν χαιρετούν την Αμερικανική σημαία ή οποιαδήποτε άλλη σημαία. Ούτε ψάλλουν τον Αμερικανικό, ή οποιονδήποτε άλλο εθνικό ύμνο. Κάθε άλλο παρά εκκλησία της CIA είναι».

Έχοντας αποτύχει στα σχέδιά του και ανίκανος να εμποδίσει την κατασκευή, ο κλήρος έγραψε στο Δημοτικό Συμβούλιο, υποδεικνύοντας ότι στο μέλλον όλες οι αιτήσεις για ανέγερση εκκλησιών θα ’πρεπε να υποβάλλονται στο τοπικό Συμβούλιο Εκκλησιών της Τζαμάικα για έγκρισή τους πριν από την έγκριση της Επιτροπής Κατασκευών. Το Δημοτικό Συμβούλιο ενεργώντας σοφά, αγνόησε μέχρι σήμερα την υπόδειξη.

Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ

Στο μεταξύ, η Αίθουσα Βασιλείας, τελείωσε πολύ γρήγορα καθώς πολλοί αδελφοί και αδελφές πρόσφεραν γενναιόδωρα το χρόνο τους και τις ικανότητές τους για να βοηθήσουν στην κατασκευή και ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα και τις γιορτές. Το κόστος των υλικών ανέβηκε πολύ στη διάρκεια της κατασκευής με αποτέλεσμα να διπλασιαστεί ο προϋπολογισμός. Για να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της αύξησης των δαπανών μερικές αδελφές έφτιαχναν διάφορα γλυκά, τα πουλούσαν και πρόσφεραν τα χρήματα. Άλλες μάζευαν μπουκάλια από αναψυκτικά και τα πουλούσαν και πρόσφεραν τα χρήματα για την κατασκευή. Έτσι η αίθουσα τέλειωσε και αφιερώθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1980. Η ομιλία της αφιέρωσης έγινε από τον Αδελφό Ο. Β. Γκλας από το Μπέθελ του Μπρούκλιν, σ’ ένα κατάμεστο ακροατήριο από 1.830 άτομα. Σ’ αυτή την αίθουσα συναθροίζονται τώρα τρεις εκκλησίες και χρησιμοποιείται επίσης σαν Αίθουσα Συνελεύσεων για συνελεύσεις περιοχής. Έτσι και πάλι ο Ιεχωβά βοήθησε το λαό του να θριαμβεύσει εναντίων των εχθρών.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΩΔΕΙΣ ΒΡΟΧΕΣ

Η αγάπη που ενώνει το λαό του Θεού σε μια παγκόσμια αδελφότητα εκδηλώθηκε έντονα τον Ιούνιο του 1979, όταν ασυνήθιστες καταρρακτώδεις βροχές προκάλεσαν καταστροφές στη δυτική άκρη του νησιού. Τα ορμητικά νερά της βροχής παρέσυραν σπίτια και γέφυρες, έπνιξαν ζώα και κατέστρεψαν σοδειές. Τριάντα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, παγιδευμένοι ξαφνικά μέσα στη νύχτα από τους χειμάρρους του νερού.

Μόλις έμαθε για την καταστροφή ο Αδελφός Λούις Ρότσεστερ, πρεσβύτερος και επίσκοπος πόλης που ζούσε 112 χιλιόμετρα (70 μίλια) μακριά, ενήργησε γρήγορα. Δανείστηκε μερικά χρήματα, αγόρασε τρόφιμα, τα φόρτωσε σ’ ένα μικρό φορτηγό και κατευθύνθηκε προς την πληγείσα περιοχή για να παράσχει βοήθεια στους πληγέντες αδελφούς. Επειδή πολλοί δρόμοι είχαν γίνει αδιάβατοι, αναγκάστηκε να ταξιδέψει σε παρακαμπτήριους κυκλικούς δρόμους που κάλυψαν περίπου 320 χιλιόμετρα (200 μίλια). Αλλά ο Αδελφός Ρότσεστερ τα κατάφερε και πόσο ευγνώμονες ήταν οι αδελφοί για τον κόπο της αγάπης του!

Όταν ο Αδελφός Ρότσεστερ επέστρεψε στο σπίτι του, βρήκε 40 κιβώτια να τον περιμένουν. Τα κιβώτια περιείχαν ρούχα από προσφορές και τα είχε στείλει το γραφείο τμήματος. Μαζί με την σύζυγό του ο αδελφός έκανε ένα δεύτερο ταξίδι και προμήθευσε στους ευγνώμονες αδελφούς του τον αναγκαίο ρουχισμό. Ένας όμιλος αδελφών είχε απομονωθεί από μια λίμνη που δημιουργήθηκε από την καταρρακτώδη βροχή και οι προμήθειες μεταφέρθηκαν σ’ αυτούς με βάρκα.

ΤΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Ο επίσκοπος περιοχής Έντγκαρ Πάτερσον υπηρετούσε μια εκκλησία πολλά χιλιόμετρα μακριά από την πόλη Σαβάννα-λα-Μαρ, που ήταν στην περιοχή της καταστροφής. Όταν άκουσε για την καταστροφή, συγκέντρωσε τρόφιμα από γενναιόδωρους αδελφούς, φόρτωσε το αυτοκίνητο του, και συντροφιά με τη γυναίκα του, ξεκίνησε για τη Σαβάν-να-λα-Μαρ. Έφτασε μέχρι την παραλιακή πόλη Χουάιτ-χαουζ, σε απόσταση 32 χιλιομέτρων (20 μιλίων) αλλά από εκεί και πέρα δεν μπορούσε να προχωρήσει εξαιτίας των πλημμυρισμένων δρόμων. Νοίκιασε λοιπόν μια μικρή βάρκα με κουπιά και έκανε το υπόλοιπο ταξίδι διά θαλάσσης. Ήταν ένα δύσκολο ταξίδι μέσα από μανιασμένα κύματα. Η Αδελφή Πάτερσον που φοβόταν ότι η βάρκα θα αναποδογύριζε από στιγμή σε στιγμή, έψαλλε συνέχεια ύμνους της Βασιλείας και προσευχόταν από μέσα της να είναι ασφαλές το ταξίδι. Ο βαρκάρης όμως ήταν καλός κωπηλάτης και τελικά έφτασαν σώοι στη Σαβάννα-λα-Μαρ και μοίρασαν τα τρόφιμα στους ευγνώμονες αδελφούς και στα ενδιαφερόμενα άτομα.

ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΜΕΝΟΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΙΑ

Το 1980 η Τζαμάικα έκανε για πέμπτη φορά γενικές εκλογές από τότε που έγινε ανεξάρτητη από τη Μεγάλη Βρετανία το 1962. Αυτές οι εκλογές χαρακτηρίστηκαν από την πιο βίαιη προεκλογική εκστρατεία που έγινε ποτέ στη χώρα. Εκατοντάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και το κήρυγμα της Βασιλείας του Θεού έγινε πολύ επικίνδυνο σε μερικές περιοχές καθώς διεξάγονταν μάχες με όπλα μέρα και νύχτα. Η ουδετερότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά τους χρησίμευσε σαν προστασία και κανένας Μάρτυρας δεν έχασε τη ζωή του. Η ακόλουθη πείρα δείχνει πώς ο Ιεχωβά προστάτεψε εκείνους από το λαό του που ζούσαν και κήρυτταν στις πιο επικίνδυνες περιοχές.

Ένας πρεσβύτερος έκανε μια επανεπίσκεψη όταν στον ίδιο δρόμο άρχισαν πυροβολισμοί. Ο ίδιος διηγείται: «Όταν τέλειωσα την επίσκεψη προσπάθησα να φύγω γρήγορα από την περιοχή. Καθώς προχωρούσα με πλησίασαν μερικοί άντρες και είπαν, ‘Αστυνομικός φαίνεσαι!’ [Εκείνη την περίοδο σκοτώνονταν πολλοί αστυνομικοί.] Αμέσως εγώ συστήθηκα σαν Μάρτυρας και έδειξα τα έντυπα που είχα και μερικά φυλλάδια. Αυτό τους ικανοποίησε και μου έσωσε τη ζωή. Έδωσα στον καθένα από ένα φυλλάδιο και συνέχισα το δρόμο μου».

Μια αδελφή που πήγαινε στη συνάθροιση τη σταμάτησαν μερικοί άντρες, της έκαναν έρευνα και της πήραν τα βιβλία της και τα χρήματά της. Εκείνη τους είπε: «Πηγαίνω στην Αίθουσα Βασιλείας και χρειάζομαι τα βιβλία που πήρατε· όσο για τα λεφτά είναι η συνεισφορά μου». Αμέσως της τα επέστρεψαν όλα!

«ΦΡΟΝΙΜΟΙ ΩΣ ΟΙ ΟΦΕΙΣ»

Οι οδηγίες του Ιησού στους μαθητές του να είναι «φρόνιμοι ως οι όφεις και απλοί ως αι περιστεραί» έπρεπε να εφαρμόζονται προσεκτικά από τους Μάρτυρες που ζούσαν σ’ αυτές τις επικίνδυνες περιοχές. (Ματθ. 10:16) Μερικοί έπρεπε κατά καιρούς ν’ αλλάζουν τους δρόμους που χρησιμοποιούσαν για να πάνε στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Συχνά οι αδελφοί αναγκάζονταν να γυρίσουν πίσω και να πάρουν κάποιο άλλο δρόμο. Η προσπάθεια που έπρεπε να καταβάλουν για να φτάσουν στους τόπους των συναθροίσεων καταπόνησε την ενεργητικότητα μερικών, αλλά η στάση τους συνοψίζεται στα λόγια ενός σκαπανέα που είπε: «Δεν έχασα ούτε μια συνάθροιση όλο αυτό το διάστημα της βίας». Ένας ευαγγελιζόμενος είπε: «Πολύ με βοήθησαν οι πείρες από το Βιβλίο Έτους για όσα υπέφεραν αδελφοί σε άλλες χώρες».

Προσαρμογές έπρεπε επίσης να γίνονται στα προγράμματα υπηρεσίας αγρού στις περιοχές όπου υπήρχε βία. Αν γίνονταν σοβαρές μάχες σε μια περιοχή, η υπηρεσία αγρού αναβαλλόταν μερικές μέρες ώσπου να ησυχάσουν τα πράγματα. Οι πρεσβύτεροι αναλάμβαναν την ηγεσία στο έργο με τους αδελφούς. Για να αναγνωρίζονται εύκολα οι αδελφοί κρατούσαν στα χέρια τους τεύχη της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Καθόριζαν μια συγκεκριμένη ώρα και συγκεκριμένο τόπο για να συναντηθούν όλοι μετά την υπηρεσία αγρού ώστε να μετρηθούν όλοι πριν αναχωρήσουν από τον αγρό.

Η ΣΤΑΣΗ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕΒΑΣΤΗ

Οι περισσότεροι άνθρωποι εκδήλωναν σεβασμό στην ουδέτερη στάση των Μαρτύρων του Ιεχωβά σχετικά με την πολιτική δραστηριότητα. Για παράδειγμα, σε μια περιοχή το κέντρο μελέτης βιβλίου δέχτηκε επίθεση με πέτρες και άλλα αντικείμενα. Καθώς συνεχιζόταν η επίθεση, οι Μάρτυρες που ζούσαν στο σπίτι έβγαλαν έξω τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! και τα κράτησαν ψηλά ενώ φώναζαν συνέχεια, «Εμείς δεν συμμετέχουμε στην πολιτική!» Αμέσως η επίθεση σταμάτησε. Για να προλάβουν άλλα περιστατικά οι αδελφοί έγραψαν στον τοίχο του σπιτιού «Ο Ιεχωβά είναι η Σωτηρία Μας» και στερέωσαν τα εξώφυλλα μερικών περιοδικών Σκοπιάς και Ξύπνα! στα τζάμια των παραθύρων. Λίγο αργότερα οι ταραχοποιοί ξαναγύρισαν στην περιοχή. Κατέστρεψαν πολλά σπίτια με πέτρες, προχειροφτιαγμένες βόμβες και άλλα αντικείμενα, αλλά άφησαν άθικτο το σπίτι που εξυπηρετούσε σαν κέντρο μελέτης βιβλίου.

Σε μια άλλη περίπτωση, ενώ μερικοί αδελφοί έφευγαν από την περιοχή που ζούσαν εξαιτίας της πολιτικής βίας, 14 οπλισμένοι άντρες σταμάτησαν το φορτηγό με τα πράγματά τους και ρώτησαν τον οδηγό: «Τι είναι αυτοί που μεταφέρεις—Εργατικοί ή Σοσιαλιστές;» (Αυτές ήταν οι δυο πολιτικές παρατάξεις που πολεμούσαν μεταξύ τους.) Οι αδελφοί απάντησαν: «Είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά». Μερικοί από τους ένοπλους ανέβηκαν στο φορτηγό κι έκαναν έρευνα. Άνοιξαν την τσάντα ενός αδελφού και είδαν τη Γραφή του, τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! κι άλλες εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά. Αυτό και η εξήγηση των Μαρτύρων ότι είναι ουδέτεροι ως προς την πολιτική λόγω της πίστης τους και της εμπιστοσύνης τους στη Βασιλεία του Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού, ικανοποίησαν τους άντρες. «Εντάξει, μπορείτε να συνεχίσετε όλοι το ταξίδι σας», είπαν οι ένοπλοι. Αυτό ακριβώς έκαναν κι οι αδελφοί με εκφράσεις ευχαριστίας στον Ιεχωβά.

Τη μέρα των εκλογών, ένας πρεσβύτερος και η σύζυγός του μεταφέρθηκαν βίαια σ’ ένα εκλογικό τμήμα όπου τους απείλησαν με κακοποίηση αν δεν ψήφιζαν. Αυτοί διακράτησαν ουδετερότητα παρ’ όλο που τους κακομεταχειρίστηκαν. Στη συνέχεια αναγκάστηκαν να φύγουν από το σπίτι τους αλλά στοργικοί αδελφοί τους πήραν κι είναι ακόμη ευτυχισμένοι και δραστήριοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Άλλοι απειλήθηκαν για την ουδετερότητά τους, αλλά ο Ιεχωβά προστάτεψε το λαό του και κανείς δεν έπαθε σοβαρή βλάβη.

Η ΓΑΛΗΝΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΙΝΕΤΑΙ

Από τότε η χώρα ξαναβρήκε κάπως τη γαλήνη της. Ενώ το κήρυγμα της Βασιλείας σ’ όλο το νησί δεν σταμάτησε ποτέ, ο ρυθμός της αύξησης έχει επιβραδυνθεί σε σύγκριση με το διάστημα από τα μέσα της δεκαετίας του 1940 ως τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Ένας λόγος γι’ αυτό είναι ότι πολλοί ευαγγελιζόμενοι έχουν μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά και στη Μεγάλη Βρετανία, συνήθως εξαιτίας της δύσκολης οικονομικής κατάστασης στην Τζαμάικα.

ΠΡΟΟΔΟΣ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕΙΣ

Παρ’ όλ’ αυτά, τον Απρίλιο του 1984 πετύχαμε ένα νέο ανώτατο όριο ευαγγελιζόμενων με συμμετοχή στο έργο κηρύγματος 7.517. Τον ίδιο μήνα αναφέρθηκαν 6.564 οικιακές Γραφικές μελέτες. Το Γραφικό βοήθημα Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη έχει συμβάλει στην καταπληκτική αύξηση των Γραφικών μελετών. Από τότε που κυκλοφόρησε έχουν δοθεί πάνω από 40.000 αντίτυπα και είχε μεγάλη επίδραση στο έργο κηρύγματος. Ένας αρθρογράφος εφημερίδας βοήθησε στη διαφήμιση του βιβλίου. Έγραψε επαινετικά σχόλια γι’ αυτό, μεταξύ άλλων και τα εξής: «Αξίζει να ακούσετε τους μάρτυρες. Αν δεν θέλετε να τους βάλετε μέσα στα σπίτια σας, τότε πάρτε οπωσδήποτε ένα Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη».

Ναι, αυτοί που έμειναν συνεχίζουν να κηρύττουν με ζήλο τα καλά νέα της Βασιλείας για να συγκεντρώσουν τους πολλούς προβατοειδείς ανθρώπους που κατοικούν σ’ αυτή την όμορφη χώρα. Το ότι θα συγκεντρωθούν ακόμη πολλοί φαίνεται από τους πολλούς που παραβρέθηκαν—23.684—στο Δείπνο του Κυρίου το 1985. Υπάρχουν ακόμη μερικοί που θα πάρουν θετική στάση υπέρ της Βασιλείας όπως φαίνεται κι από την ακόλουθη πείρα.

Ένας άντρας απέρριψε πολλές προσκλήσεις να έρθει στην Αίθουσα Βασιλείας, μολονότι επισκεπτόταν άλλα θρησκευτικά δόγματα. Αργότερα πήρε ένα από τα περιοδικά της Εταιρίας που εξέταζε το ζήτημα των μεταγγίσεων αίματος κι εντυπωσιάστηκε. Τώρα ήθελε να επισκεφθεί την Αίθουσα Βασιλείας. Η Γραφική ομιλία που τόνιζε το σκοπό του Θεού για τον άνθρωπο του άρεσε πολύ. Τον εντυπωσίασε επίσης η φιλικότητα των Μαρτύρων. Τον υποκίνησε να βρει και να διαβάσει όλα τα βιβλία και τα περιοδικά που είχε πάρει στο παρελθόν από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Γρήγορα δέχτηκε μια οικιακή Γραφική μελέτη και τώρα αυτός και δυο άλλα μέλη της οικογένειας του είναι αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά.

Η ελπίδα των 7.000 και πάνω Μαρτύρων σ’ αυτή τη χώρα είναι ότι, όπως αυτή η οικογένεια, πολύ περισσότεροι θα υποκινηθούν να ζητήσουν πρώτα τη Βασιλεία και έτσι να έχουν το προνόμιο να βοηθήσουν για να γίνει αυτή η γη ένας παράδεισος ομορφιάς πολύ ωραιότερος απ’ αυτόν που χάρισε στην Τζαμάικα το όνομα Παραδεισένιο Νησί.

Αλλά η ιστορία του έργου κηρύγματος στην Τζαμάικα θα ήταν ελλιπής χωρίς μια έκθεση από τα Νησιά Καϋμάν—ένα μικρό συγκρότημα τριών κοραλλιογενών νησιών που είναι γύρω στα 320 χιλιόμετρα (200 μίλια) προς βορρά της Τζαμάικα και βρίσκονται ακόμη κάτω από Βρετανική εξουσία.

ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΚΑΫΜΑΝ

Το Μεγάλο Καϋμάν, το Μικρό Καϋμάν και το Καϋμάν Μπρακ είναι τα νησιά αυτού του συγκροτήματος, και κατοικούνται από 19.000 ανθρώπους. Η πρωτεύουσα Τζώρτζταουν βρίσκεται στο μεγαλύτερο νησί, το Μεγάλο Καϋμάν. Το έργο της Βασιλείας εδώ επιτηρείται από το τμήμα της Τζαμάικα. Ο Αδελφός Π. Χ. Ντέιβιντσον (που τώρα έχει πεθάνει) επισκέφθηκε το Μεγάλο Καϋμάν το 1929 και έσπειρε τους σπόρους της αλήθειας. Το 1937 έκανε άλλο ένα ταξίδι και προσπάθησε να πλησιάσει όσο το δυνατόν περισσότερους από τους 6.000 κατοίκους. Κήρυξε επίσης και στο Καϋμάν Μπρακ. Σχολιάζοντας τη δεύτερη επίσκεψή του στα νησιά ο Αδελφός Ντέιβιντσον έγραψε:

«Υπάρχουν σ’ αυτούς θρησκείες κάθε απόχρωσης. Ο πρώην διοικητής του Καϋμάν Μπρακ, Χ. Β. Ρούττυ ήταν ένθερμος υποστηρικτής της αλήθειας για 25 χρόνια. Αλλά οι άνθρωποι εναντιώνονται πικρά στην αλήθεια. Μερικοί στέλνουν να ειδοποιήσουν άλλους ότι έχει έρθει από την Τζαμάικα ο άνθρωπος που λέει ότι δεν υπάρχει κόλαση. Δεν έχω ξαναδεί πουθενά τέτοια εναντίωση ανάμεσα στους συνηθισμένους ανθρώπους. Μερικοί απειλούν να χρησιμοποιήσουν φυσική βία».

ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ

Η στάση των κατοίκων των Νησιών Καϋμάν έχει αλλάξει ουσιαστικά από εκείνες τις μέρες. Τι ήταν αυτό που έφερε αυτή την αλλαγή; Όταν ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά Ν. Ο. Νορρ, επισκέφθηκε την Τζαμάικα το 1950, σύστησε να σταλούν στα Νησιά Καϋμάν δυο ιεραπόστολοι από την Τζαμάικα. Κρίθηκαν κατάλληλοι ο Άλεκ Μπανγκλ και ο Λούις Γουντς.

Φορτωμένοι με 16 κιβώτια βιβλία οι ιεραπόστολοι μπήκαν σ’ ένα πλοίο κι έφτασαν στην Τζώρτζταουν δυο μέρες αργότερα. Τους επέτρεψαν να αποβιβαστούν αλλά κράτησαν τα βιβλία γιατί οι αρχές νόμιζαν ότι η απαγόρευση ίσχυε ακόμη στην Τζαμάικα από την οποία εξαρτιόνταν τότε τα Καϋμάν. Ύστερα από έρευνα στην εφημερίδα της Κυβέρνησης, τη Τζαμάικα Γκαζέτ, βεβαιώθηκαν ότι η απαγόρευση είχε αρθεί τον Νοέμβριο του 1945 κι έτσι αποδόθηκαν τα έντυπα.

Σκοπός των ιεραποστόλων ήταν να σπείρουν τους σπόρους της αλήθειας της Βασιλείας παντού στα νησιά. Ο Αδελφός Μπανγκλ θυμάται ότι προμηθεύτηκαν δυο ποδήλατα κι εργάστηκαν σ’ ολόκληρο το νησί Μεγάλο Καϋμάν, αρχίζοντας από τις υπαίθριες περιοχές, τις πόλεις και τα χωριά και τελευταία στην πρωτεύουσα. Ο λόγος γι’ αυτή τη στρατηγική ήταν, όπως είπε, για να καλύψουν το υπόλοιπο νησί προτού οι αρχές στην πρωτεύουσα, τη Τζώρτζταουν πληροφορηθούν για το έργο και αν ήταν εχθρικές, ακυρώσουν την άδεια παραμονής των αδελφών στα νησιά.

Αντίθετα με την κατάσταση που βρήκε το 1937 ο Αδελφός Ντέιβιντσον, οι ιεραπόστολοι βρήκαν τους ανθρώπους πιο φιλικούς. Καλούσαν πάντα τους ιεραποστόλους στα σπίτια τους και τους διηγούνταν όλη την ιστορία της οικογένειας πριν τους αφήσουν να δώσουν μαρτυρία. Ύστερ’ από έξι εβδομάδες το μεγαλύτερο νησί καλύφθηκε με έντυπα και ο Λούις Γουντς πήγε στο Καϋμάν Μπρακ κι εργάστηκε σ’ ολόκληρο το νησί. Διέθεσαν περίπου 2.000 έντυπα στα δυο νησιά—τεράστια ποσότητα σπόρου για το διάστημα των επτά εβδομάδων που έμειναν οι ιεραπόστολοι σ’ αυτά τα νησιά.

ΠΟΤΙΣΜΑ ΤΟΥ ΣΠΟΡΟΥ

Το έργο συνεχίστηκε το 1952 από δυο άλλους απόφοιτους της Γαλαάδ οι οποίοι άρχισαν και μερικές Γραφικές μελέτες. Ίδρυσαν επίσης ιεραποστολικό οίκο στο Γουέστ Μπαίη του Μεγάλου Καϋμάν και διοργάνωσαν συναθροίσεις. Τον Ιούλιο του 1956, οχτώ άτομα συνόδευαν τους ιεραποστόλους στο έργο κηρύγματος. Ύστερα από δέκα μήνες οι ιεραπόστολοι χρειάστηκε να φύγουν από το νησί, αλλά τα θεμέλια για μεγαλύτερη επέκταση είχαν τεθεί.

Το 1959 οργανώθηκε στη Τζώρτζταουν μια εκκλησία με 12 ευαγγελιζόμενους σαν αποτέλεσμα του καλού έργου ειδικών σκαπανέων.

Όταν έφυγαν από το νησί οι ειδικοί σκαπανείς, διορίστηκε επίσκοπος εκκλησίας ο Αδελφός Γουίλμπερτ Στέρλινγκ, κάτοικος του Μεγάλου Καϋμάν, για να φροντίζει για τα συμφέροντα της Βασιλείας εκεί. Ο αδελφός υπηρετεί ακόμη στην εκκλησία σαν πρεσβύτερος αν κι έχει χάσει την όραση του εδώ και πολλά χρόνια. Είναι ένα καλό παράδειγμα και, παρά την αναπηρία του, εξακολουθεί να δίνει δημόσιες ομιλίες.

Ο Ρίτσαρντ Ντιούνινγκ και η γυναίκα του Άιλην ανταποκρίθηκαν στη μεγάλη ανάγκη των Καϋμάν κι άφησαν την Αγγλία το 1971 για να υπηρετήσουν εκεί. Από τότε έχουν κάνει πολλά για να αξιοποιήσουν το ενδιαφέρον που δημιούργησαν νωρίτερα άλλοι Μάρτυρες. Ο Αδελφός Ντιούνινγκ έχει τώρα άδεια μόνιμης εγκατάστασης και υπηρετεί σαν πρεσβύτερος στην εκκλησία της Τζώρτζταουν.

Μια ωραία Αίθουσα Βασιλείας έχει κτιστεί σ’ ένα οικόπεδο που πρόσφερε ένας ντόπιος επιχειρηματίας με τον οποίο είχε φιλικές σχέσεις ο Αδελφός Ντιούνινγκ. Στα χρόνια που πέρασαν η αύξηση ήταν σταθερή και τον Φεβρουάριο του 1984 υπήρχε ανώτατο όριο 56 ευαγγελιζόμενων. Τώρα γίνονται σχέδια για το σχηματισμό μιας δεύτερης εκκλησίας στο μεγαλύτερο νησί.

ΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΔΙΕΓΕΙΡΟΥΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Η εκκλησία της Τζώρτζταουν είναι μέρος της Δεύτερης Περιοχής της Τζαμάικα. Το κόστος όμως του ταξιδιού είναι τεράστιο και δεν είναι πρακτικό να διευθετηθεί συνέλευση περιοχής στο Μεγάλο Καϋμάν, αφού οι περισσότεροι ευαγγελιζόμενοι της περιοχής μένουν στην Τζαμάικα και δεν θα μπορούσαν να παραβρεθούν. Για τον ίδιο λόγο οι περισσότεροι από τους ευαγγελιζόμενους των Καϋμάν δεν μπορούν να παραβρεθούν σε συνελεύσεις περιοχής στην Τζαμάικα. Για να ωφελούνται οι αδελφοί των Καϋμάν από τις συνελεύσεις, γίνονται συνελεύσεις περιοχής στη Τζώρτζταουν με τροποποιημένο πρόγραμμα. Προσκαλούνται να παρακολουθήσουν αδελφοί απ’ όλη την Τζαμάικα με διευθέτηση ναυλωμένων αεροπλάνων.

Η πρώτη τέτοια συνέλευση έγινε το 1970 και την παρακολούθησαν 94 άτομα. Μια άλλη έγινε δυο χρόνια αργότερα και δυο ναυλωμένα αεροπλάνα μετέφεραν πάνω από 200 αδελφούς. Μια τρίτη έγινε στις 2 και 3 Μάιου 1982 και πάλι ήρθαν δυο αεροπλάνα με αδελφούς από την Τζαμάικα. Αυτές οι συνάξεις έχουν ενθαρρύνει τους αδελφούς στα Νησιά Καϋμάν και έδωσαν μια καλή μαρτυρία στους κατοίκους των Νησιών.

Οι άνθρωποι παραμένουν πολύ φιλικοί και δεκτικοί και υπάρχουν καλές προοπτικές για μεγαλύτερη αύξηση. Κάπου-κάπου έρχονται στα νησιά με συμβάσεις εργασίας αδελφοί από άλλες χώρες, πράγμα που ενισχύει τη διοργάνωση της εκκλησίας.

Τα Νησιά Καϋμάν είναι ασφαλώς ανάμεσα στα νησιά που ανταποκρίνονται στην πρόσκληση του Ψαλμού 97:1: «Ο Κύριος βασιλεύει. . . Ας ευφραίνεται το πλήθος των νήσων».

[Χάρτες στη σελίδα 71]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΤΖΑΜΑΪΚΑ και τα νησιά Καϋμάν

ΝΗΣΙΑ ΚΑΫΜΑΝ

Μικρό Καϋμάν

Καϋμάν Μπρακ

Γουέστ Μπαίη

Μεγάλο Καϋμάν

Τζώρτζταουν

[Χάρτης]

ΚΑΡΑΪΒΙΚΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Μοντέγκο Μπαίη

Φαλμάουθ

Σαβάννα-λα-Μαρ

Αννότο Μπαίη

Χαουάιτχαουζ

Πορτ Αντόνιο

Μάντεβιλ

Σπάνις Τάουν

Κίνγκστον

[Εικόνα στη σελίδα 68]

Ο Πάτρικ Ντέιβιντσον, ο πρώτος Τζαμαϊκανός που δέχτηκε την αλήθεια στην Τζαμάικα (στο έργο μαρτυρίας στα νησιά Καϋμάν)

[Εικόνα στη σελίδα 77]

Μέλη της Εκκλησίας του Κίνγκστον χρησιμοποιούσαν αυτό το λεωφορείο για μαρτυρία στην ύπαιθρο τις Κυριακές

[Εικόνα στη σελίδα 79]

Η Έμυ Φουτ (που φαίνεται στα δεξιά) με το αυτοκίνητο με μεγάφωνο που χειριζόταν η ίδια

[Εικόνα στη σελίδα 80]

Ο γιατρός Ρόμπερτ Λόγκαν, έδινε μαρτυρία σε όλους τους αρρώστους του

[Εικόνα στη σελίδα 82]

Ο Τόμας Μπανκς υπηρέτησε σαν επίσκοπος τμήματος επί πολλά χρόνια

[Εικόνα στη σελίδα 84]

Ο Έντγκαρ Κάρτερ με το ποδήλατο που χρησιμοποιούσε στο έργο περιοχής

[Εικόνα στη σελίδα 90]

Οι πρώτοι απόφοιτοι της Γαλαάδ που έφτασαν στην Τζαμάικα. Από αριστερά στα δεξιά: Λη Ντίλλον, Άλεκ Μπάνγκλ, Έντγκαρ Κάρτερ, και Γουίλλιαμ Τζόνσον

[Εικόνα στη σελίδα 92]

Ο Θήοντορ Νιούνις, εμποροράφτης που έδωσε μαρτυρία στον πρώην Βρετανό Πρωθυπουργό Ντέιβιντ Λόυντ Τζωρτζ

[Εικόνα στη σελίδα 95]

Η Αίθουσα Βασιλείας που προκάλεσε την εναντίωση του κλήρου τα έτη 1952 και 1953

[Εικόνα στη σελίδα 97]

Το σημερινό γραφείο τμήματος

[Εικόνα στη σελίδα 103]

Η Αίθουσα Βασιλείας που ολοκληρώθηκε το 1980 χρησιμοποιείται επίσης και σαν Αίθουσα Συνελεύσεων