Οι Νεαροί Ρωτούν . . .

Γιατί τα Παιδιά Δε μ’ Αφήνουν Ήσυχο;

«ΤΙ ΣΕ ενοχλεί περισσότερο;» Αυτό το ερώτημα τέθηκε σε 160.000 έφηβους Αμερικανούς, και το 30 τα εκατό από αυτούς απάντησε, «Το σχολείο»! Αν είσαι σχολικής ηλικίας, η απάντηση αυτή πιθανόν να μη σου προκαλεί έκπληξη.

Αλλά είναι πάντα η νευρικότητα για τους βαθμούς εκείνο που αναστατώνει ένα νεαρό απλώς και μόνο με τη σκέψη του σχολείου; Ένας μαθητής του γυμνασίου στην πόλη της Νέας Υόρκης που λεγόταν Μάικλ είπε τα εξής αντιπροσωπεύοντας πολλούς: «Η μεγαλύτερη πίεση που πρέπει να αντιμετωπίσει ένας μαθητής δεν είναι ούτε από τους δασκάλους, ούτε από τους βαθμούς. Είναι η πίεση από τα άλλα παιδιά».

Ναι, η πίεση των συνομηλίκων έχει επηρεάσει πολλούς νέους να απεχθάνονται το σχολείο. Και μολονότι είναι δύσκολο να αποκτήσει κανείς στατιστικές, ένας δάσκαλος έγραψε: «Η περίπτωση ενός μαθητή που μένει στο σπίτι, είναι άρρωστος, ή το σκάει από την τάξη επειδή φοβάται μερικούς συμμαθητές του είναι πιο συνηθισμένη απ’ ό,τι φαντάζονται οι περισσότεροι ενήλικες».

Τα στοιχεία που υπάρχουν δείχνουν ότι και τα παιδιά ακόμη βασανίζονται από τη σκληρότητα των συμμαθητών τους. Όταν ρωτήθηκε μια ομάδα μαθητών της τετάρτης τάξης του δημοτικού (εννιά με δέκα χρόνων) από διαφορετικά σχολεία, τα μισά σχεδόν παιδιά έδειξαν ότι οι συμμαθητές τους έλεγαν πράγματα που έβλαπταν τα αισθήματά τους. Όταν ρωτήθηκαν, «Αν έκανες ένα λάθος καθώς έλεγες το μάθημα θα γελούσαν μερικά παιδιά μαζί σου;» τα μισά και πλέον είπαν, «Ναι». Και αυτή η άθλια κατάσταση συνεχίζεται συχνά και στο γυμνάσιο. Όπως ένας έφηβος είπε ξεκάθαρα: «Σας λέω ότι τα παιδιά μπορούν να μεταχειριστούν τα άλλα παιδιά σαν σκουπίδι».

«Δεν Έκαμον Εγώ Παίζων;»

Ωστόσο, τα παιδιά δεν είναι οι μόνοι που βρίσκουν σαδιστική απόλαυση όταν πειράζουν και ταλαιπωρούν άλλους. Ούτε το φαινόμενο αυτό είναι μοναδικό του 20ου αιώνα, γιατί η ^‘κακοήθης τάση’ του αμαρτωλού ανθρώπου ήταν ευδιάκριτη ακόμη και στους Βιβλικούς χρόνους. Τα εδάφια Παροιμίαι 26:18, 19 για παράδειγμα περιγράφουν κάποιον «όστις απατά τον πλησίον αυτού», ίσως λέγοντας κάποιο απάνθρωπο χοντρό αστείο. «Δεν έκαμον εγώ παίζων;» ρωτάει ο φαρσέρ. Παρόλ’ αυτά, η παροιμία συγκρίνει τον άνθρωπο αυτό που κάνει τη ‘φάρσα’ με κάποιον που είναι «μανιακός όστις ρίπτει φλόγας, βέλη και θάνατον». Κι ένας καινούργιος μαθητής που έχει γίνει ο στόχος για να του κάνουν καψόνια οι μεγαλύτεροι μαθητές, μπορεί να βεβαιώσει την ακρίβεια αυτού του εδαφίου. Η συναισθηματική—και πολλές φορές και η σωματική—βλάβη ενός τέτοιου «αστείου» μπορεί να είναι συντριπτική.

Η Βίβλος επίσης μιλάει για ένα περιστατικό στο οποίο μια ομάδα από παιδιά κορόιδευαν τον προφήτη Ελισσαιέ. Δείχνοντας περιφρόνηση για το αξίωμά του, τα παιδιά φώναζαν με μεγάλη ανευλάβεια: «Ανάβαινε, φαλακρέ· ανάβαινε, φαλακρέ!» (2 Βασιλέων 2:23-25) Παρόμοια και σήμερα, πολλά παιδιά φαίνεται να έχουν πραγματικό ταλέντο στο να κάνουν προσβλητικά και επιβλαβή σχόλια.

Όπως θυμάται ο Φρέντερικ ΜακΚάρτυ, ένας από τους συγγραφείς του βιβλίου Γκρόουινγκ Πέινς ιν δε Κλάσσρουμ, «Όταν πήγαινα στην ένατη τάξη ήμουνα ο πιο κοντός. Επειδή ήμουν πολύ μικρόσωμος συνέχεια με έσπαζαν στο ξύλο. . . . Αλλά ήμουν και πολύ έξυπνος. . . . Έτσι το γεγονός ότι ήμουν το πιο έξυπνο παιδί και το πιο κοντό στην τάξη ήταν ένας καταστρεπτικός συνδυασμός για τους μεγαλύτερους: Εκείνοι που δεν ήθελαν να με χτυπήσουν επειδή ήμουν κοντός με χτυπούσαν επειδή ήμουν έξυπνος. Εκτός του ότι με έλεγαν ‘ανοιχτομάτη’ με έλεγαν και ‘κινητό λεξικό’, και χρησιμοποιούσαν ακόμη άλλα 800 επίθετα. Άλλαξα πολλά γυαλιά στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου επειδή μερικοί άγριοι συνήθιζαν να μου τα σπάζουν».

Ένας άλλος, που λεγόταν Τζων, θυμάται το πείραγμα που του έκαναν, επειδή αυτός δεν ήταν αρκετά δυνατός για να αντιμετρηθεί στο μάθημα της γυμναστικής: «Τα άλλα παιδιά διαρκώς με κορόιδευαν, και μ’ έλεγαν θηλυπρεπή και παιδί της μαμάς. . . . Βρισκόμουν σε άθλια κατάσταση». Αυτός ο συγγραφέας του βιβλίου Η Μοναξιά των Παιδιών προσθέτει: «Τα παιδιά που έχουν σωματικές αναπηρίες, προβλήματα στην ομιλία, ή φανερές ιδιορρυθμίες σωματικές ή συμπεριφοράς γίνονται εύκολα στόχοι κοροϊδίας από τα άλλα παιδιά». Φυσικά, οι ύβρεις δεν είναι πάντα μονομερείς. Σε μερικές περιοχές, αρέσει στους νέους να προσβάλλουν με όλο και πιο σκληρά λόγια ο ένας τον άλλον, και συχνά αυτό γίνεται και μεταξύ των γονέων, απλώς για «διασκέδαση».

Καθόλου Αστείο Ζήτημα

Είναι όμως αυτά τα ξεφαντώματα προσβολών πραγματικά «διασκεδαστικά»; Όχι για εκείνους που τα δέχονται. Όπως για παράδειγμα είπε ένας νεαρός που λεγόταν Μιγκουέλ: «Υπάρχουν πολλές προφορικές προσβολές που προκαλούν μεγαλύτερο πόνο απ’ ό,τι το να σε χτυπήσουν, επειδή χτυπάνε τα αδύνατα σημεία σου. . . . Πληγώνεσαι όταν κάποιος μιλάει για κάποιον πολύ φίλο σου, . . . κι αυτό συμβαίνει συχνά, ιδιαίτερα στο σχολείο μου, επειδή καθένας [προσβάλλει] τον άλλο. Πολλές φορές αυτό γίνεται για διασκέδαση, αλλά μερικές φορές μπλέκεσαι σε πολύ σοβαρές προφορικές. . . . [και] σωματικές μάχες».

Ένας άλλος νέος θυμήθηκε ότι εξαιτίας της κοροϊδίας και της ταλαιπωρίας από τους συμμαθητές του, ‘μερικές μέρες ήταν τόσο τρομαγμένος και δυστυχισμένος που του ερχόταν να κάνει εμετό. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στα μαθήματα του επειδή στενοχωριόταν για το τι θα του έκαναν οι συμμαθητές του’.

Έχεις γίνει ποτέ ο στόχος τέτοιων σκληρών πειραγμάτων; Τότε μπορεί ν’ ανακουφιστείς αν μάθεις ότι κι ο Θεός δε βλέπει το ζήτημα αυτό σαν αστείο. Τα ασεβή παιδιά που κορόιδευαν τον προφήτη του Θεού Ελισσαιέ πλήρωσαν το «αστείο» τους με τη ζωή τους!—2 Βασιλέων 2:24.

Ένα άλλο Βιβλικό γεγονός δείχνει πόσο σοβαρά βλέπει ο Θεός αυτή τη διαγωγή. Αυτό συνέβη όταν γίνονταν διευθετήσεις για να γιορταστεί ο απογαλακτισμός του γιου του Αβραάμ, του Ισαάκ. Χωρίς αμφιβολία από ζήλεια για την κληρονομιά που θα λάμβανε ο Ισαάκ, ο μεγαλύτερος γιος του Αβραάμ ο Ισμαήλ, άρχισε να ‘περιγελά’ τον Ισαάκ. Μήπως αυτή ήταν μια αβλαβής παιδιάστικη συμπεριφορά; Όχι για τη Σάρρα, η οποία είδε ότι στο ζήτημα περιλαμβανόταν το θέλημα και ο σκοπός του Ιεχωβά. Σοβαρά ζητήματα κινδύνευαν εδώ, επειδή το υποσχεμένο «σπέρμα» ή ο Μεσσίας επρόκειτο να έρθει μέσω του γιου της του Ισαάκ. Ο «περίγελος» του Ισμαήλ αργότερα ονομάστηκε ‘διωγμός’ από τον Βιβλικό συγγραφέα Παύλο! Έτσι αυτό οδήγησε στο να διωχτούν από το σπιτικό του Αβραάμ ο Ισμαήλ και η μητέρα του.—Γένεσις 21:8-14· Γαλάτας 4:29.

Ιδιαίτερα το ζήτημα αυτό δεν είναι αστείο όταν τα παιδιά σε κοροϊδεύουν ή σε περιγελούν επειδή προσπαθείς να ζεις σύμφωνα με τις Βιβλικές αρχές. Οι Χριστιανοί νέοι, για παράδειγμα, παίρνουν σοβαρά την εντολή του Ιησού να μεταδίδουν το άγγελμα του Λόγου του Θεού στους πλησίον τους. Και πώς ενεργούν συχνά οι συμμαθητές τους; Όπως είπε μια ομάδα νέων που είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά: «Τα παιδιά στο σχολείο νομίζουν πως είμαστε ανόητοι επειδή κηρύττουμε από πόρτα σε πόρτα και μας ταπεινώνουν γι’ αυτό».

Άφησε το Φως Σου να Λάμψει

Είναι ευνόητο λοιπόν που μερικοί νέοι φοβούνται το σχολείο εξαιτίας της πίεσης των συμμαθητών τους. Παρόλ’ αυτά, δεν είναι εύκολο να σ’ αφήσουν ήσυχο τα παιδιά. Έτσι, όπως είπε ένας νέος, ‘Κάνω αντεπίθεση’. Αλλά δεν είναι αυτή η πορεία που συνιστά η Βίβλος. «Εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού. . . . νίκα δια του αγαθού το κακόν», συμβουλεύει ο Θεός.—Ρωμαίους 12:17-21.

Αυτό ίσως σημαίνει ότι πρέπει να υπομείνεις σκληρές προσβολές. Αλλά να θυμάσαι ότι πολλοί πιστοί λάτρεις του Θεού στο παρελθόν «εδοκίμασαν εμπαιγμούς». (Εβραίους 11:36) Ο Ιερεμίας, για παράδειγμα, έγινε «χλευασμός όλην την ημέραν» επειδή μιλούσε θαρραλέα το Λόγο του Ιεχωβά. Τόσο έντονη ήταν η κοροϊδία, που προς στιγμή ο Ιερεμίας έχασε το κίνητρο που το έκανε αυτό. Αποφάσισε, «Δεν θέλω αναφέρει περί αυτού [του Ιεχωβά] ουδέ θέλω λαλήσει πλέον εν τω ονόματι αυτού». Ωστόσο, η αγάπη του για τον Ιεχωβά και την αλήθεια τελικά υπερίσχυσαν παρά ο φόβος του.—Ιερεμίας 20:7-9.

Μερικοί Χριστιανοί νέοι σήμερα αισθάνονται παρόμοια αποθαρρυμένοι. Επειδή ανησυχούν να σταματήσει η κοροϊδία, μερικοί έχουν προσπαθήσει να αποκρύψουν το γεγονός ότι είναι Χριστιανοί. Αλλά η αγάπη για το Θεό συχνά υποκινεί τέτοια άτομα να υπερνικήσουν το φόβο τους και να ‘αφήσουν το φως τους να λάμψει’ σαν Χριστιανοί. (Ματθαίος 5:16) Ένας έφηβος, για παράδειγμα, είπε: «Η στάση μου άλλαξε. Σταμάτησα να βλέπω σαν φορτίο το να είμαι Χριστιανός και άρχισα να το βλέπω σαν κάτι για το οποίο να είμαι περήφανος». Κι εσύ μπορείς να ‘καυχιέσαι’ για το προνόμιο που έχεις να γνωρίζεις το Θεό και να χρησιμοποιείσαι απ’ αυτόν για να βοηθάς άλλους.—1 Κορινθίους 1:31.

Φυσικά, αυτό δε θα τερματίσει κατ’ ανάγκη το χλευασμό. Είτε κάποιος είναι ψηλός είτε κοντός, όμορφος ή άχαρος, έξυπνος ή μέτριος—οι νέοι συχνά έχουν τον τρόπο τους στο να βρίσκουν δικαιολογίες για να πειράξουν και να ταλαιπωρήσουν. Αλλά γιατί να είναι τόσο βίαιοι ο ένας με τον άλλο; Υπάρχουν αποτελεσματικοί τρόποι για ν’ αντιμετωπίσει κανείς το πείραγμα—ίσως μάλιστα και να το σταματήσει; Ένα μελλοντικό τεύχος θα προσπαθήσει ν’ απαντήσει σ’ αυτά τα ερωτήματα.

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Μερικές φορές ένας γίνεται στόχος πειραγμάτων εξαιτίας κάποιας διαφοράς