Περιπλανιόμουν Άσκοπα Αλλά Βρήκα Σκοπό στη Ζωή

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ το φόβο και την αμηχανία μου όταν νωρίς κάποιο πρωί με ξύπνησαν απροσδόκητα δυο γεροδεμένοι άντρες που έψαχναν το υπνοδωμάτιο. Η μητέρα μου στεκόταν στο πλάι, χλωμή και αβοήθητη, προφανώς σε κατάσταση σοκ. Οι άντρες ήταν αστυνομικοί.

Αμέσως κατάλαβα τι έψαχναν. Μολονότι προσποιήθηκα ότι ήμουν τολμηρός και θαρραλέος, βαθιά μέσα μου φοβόμουν. Συνειδητοποίησα ότι ο αστυνομικός κλοιός έσφιγγε γύρω από τη συμμορία μας που αποτελούνταν από νεαρούς κλέφτες στο Νιου Τζέρσι των Η.Π.Α. Οι αστυνομικοί μού είπαν απότομα να ντυθώ και κατόπιν με πήραν βιαστικά στο τμήμα για ανάκριση.

Πώς βρέθηκα σε αυτή την αξιοθρήνητη κατάσταση; Τα πράγματα άρχισαν αρκετά νωρίς στη ζωή μου. Όταν ήμουν ακόμη στα μέσα της εφηβείας, ήδη θεωρούσα τον εαυτό μου πωρωμένο νεαρό εγκληματία. Στη δεκαετία του 1960 πολλοί νεαροί το θεωρούσαν της μόδας να είναι επαναστάτες χωρίς αιτία, και εγώ συμφωνούσα ολόψυχα. Έτσι, σε ηλικία 16 ετών, σύχναζα στα μπιλιάρδα της γειτονιάς, αφού είχα αποβληθεί από το λύκειο. Εκεί έμπλεξα με μια συμμορία νεαρών που έκαναν διαρρήξεις. Αφού συμμετείχα σε μερικές σχετικά μικρές κλοπές, άρχισα να απολαμβάνω τη συγκίνηση και την αγωνία, και μάλιστα έβρισκα κάθε εμπειρία πολύ συναρπαστική.

Έτσι άρχισε μια εννιάμηνη ξέφρενη περίοδος διαρρήξεων. Ως συμμορία, κυρίως «χτυπούσαμε» συγκροτήματα γραφείων όπου συχνά υπήρχαν μεγάλα χρηματικά ποσά. Όσο πιο πολλές διαρρήξεις κάναμε χωρίς να μας συλλάβουν, τόσο αποθρασυνόμασταν. Τελικά, αποφασίσαμε να ληστέψουμε ένα υποκατάστημα της επαρχιακής τράπεζας.

Για πρώτη φορά, κάτι πήγε στραβά. Αν και μπήκαμε στην τράπεζα χωρίς δυσκολία, περάσαμε μια απογοητευτική νύχτα μέσα σε αυτήν επειδή το μόνο που καταφέραμε να ανοίξουμε ήταν τα συρτάρια των ταμείων. Ένα σοβαρότερο πρόβλημα ήταν ότι εξαιτίας της ληστείας της τράπεζας αναμείχτηκε στην υπόθεση το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών (FBI). Με το FBI στα ίχνη μας, σύντομα μας συνέλαβαν όλους.

Οι Λυπηρές Συνέπειες της Αδικοπραγίας

Με κατηγόρησαν για 78 διαρρήξεις, και ένιωσα την ντροπή τού να ακούω να διαβάζονται δυνατά στο δικαστήριο οι λεπτομέρειες της καθεμιάς. Αυτό, μαζί με όλη τη δημοσιότητα που έδωσε στα εγκλήματά μας η τοπική εφημερίδα, καταρράκωσε τους γονείς μου. Αλλά η ταπείνωση και η ντροπή που τους προξενούσα δεν με ενδιέφερε πολύ τότε. Είχα καταδικαστεί να μείνω για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα σε κάποιο αναμορφωτήριο της πολιτείας, πράγμα που θα μπορούσε να σημαίνει ότι θα βρισκόμουν υπό κράτηση ώσπου να γίνω 21 ετών. Ωστόσο, κυρίως λόγω των προσπαθειών ενός επιδέξιου δικηγόρου, με μετέφεραν σε ένα ειδικό αναμορφωτικό σχολείο.

Αν και είχα αποφύγει την ποινή φυλάκισης, μια προϋπόθεση ήταν να απομακρυνθώ από την κοινότητα και από όλους τους πρώην συντρόφους μου. Για αυτόν το σκοπό με έγραψαν σε ένα ιδιωτικό σχολείο στο Νιούαρκ, το οποίο ασχολούνταν μόνο με προβληματικά παιδιά όπως εγώ. Επιπλέον, ήταν υποχρεωτικό να έχω εβδομαδιαίες συναντήσεις με έναν ψυχολόγο για να λάβω βοήθεια από κάποιον ειδικό. Για όλα αυτά φρόντιζαν οι γονείς μου—με μεγάλη οικονομική επιβάρυνση των ιδίων.

Προσπάθειες για Αναμόρφωση

Χωρίς αμφιβολία εξαιτίας της πολύκροτης δίκης μας, δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του εκδότη στην τοπική μας εφημερίδα με τίτλο «Ο Φειδόμενος της Ράβδου». Αυτό το άρθρο επέκρινε τη φαινομενικά επιεική τιμωρία που είχε δεχτεί η συμμορία. Τα σχόλια αυτού του άρθρου, για πρώτη φορά, άγγιξαν τη συνείδησή μου. Έτσι κράτησα αυτό το απόκομμα από την εφημερίδα και ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι κάποια μέρα, με κάποιον τρόπο, θα επανόρθωνα όλα τα παθήματα, την ντροπή και τα έξοδα στα οποία είχα υποβάλει τους γονείς μου.

Ένας τρόπος, σκέφτηκα, για να αποδείξω στους γονείς μου ότι μπορούσα να αλλάξω θα ήταν να αποφοιτήσω από το λύκειο χωρίς να χάσω χρονιά. Άρχισα να μελετώ όπως δεν είχα μελετήσει ποτέ προηγουμένως στη ζωή μου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στο τέλος της σχολικής χρονιάς, όταν, παρουσία του επιτηρητή μου, εμφανίστηκα ξανά ενώπιον του δικαστή που με είχε καταδικάσει, το αυστηρό του πρόσωπο φωτίστηκε από ένα χαμόγελο όταν πρόσεξε ότι είχα πάρει πολύ καλούς βαθμούς σε όλα τα τρίμηνα. Έτσι τώρα είχε ανοίξει ο δρόμος για να επιστρέψω στο παλιό μου λύκειο, από όπου αποφοίτησα το επόμενο έτος.

Εξακολουθώ να Περιπλανιέμαι Άσκοπα

Ήρθε το 1966, και ενώ πολλοί συμμαθητές μου πήγαν στον πόλεμο του Βιετνάμ, εγώ πήγα στο Κολέγιο Κόνκορντ στη Δυτική Βιρτζίνια. Στο κολέγιο γνώρισα τα ναρκωτικά, τις πορείες ειρήνης και μια εντελώς νέα κουλτούρα που με έκανε να αμφισβητήσω τις παραδοσιακές αξίες. Έψαχνα κάτι, αλλά δεν ήξερα τι. Όταν έφτασε η αργία για την περίοδο των Ευχαριστιών, αντί να πάω στο σπίτι, κατευθύνθηκα νότια, πέρασα τα βουνά Μπλου Ριτζ με οτοστόπ και πήγα στη Φλόριντα.

Ποτέ προηγουμένως δεν είχα ταξιδέψει πολύ, και περνούσα υπέροχα βλέποντας τόσο πολλά καινούρια και διαφορετικά μέρη—δηλαδή, ως την Ημέρα των Ευχαριστιών, οπότε κατέληξα στη φυλακή της Ντεϊτόνα Μπιτς για αλητεία. Ντρεπόμουν πάρα πολύ να επικοινωνήσω με τους γονείς μου, αλλά το έκαναν οι αρχές της φυλακής. Και πάλι, ο πατέρας μου φρόντισε να πληρώσει ένα βαρύ πρόστιμο αντί να με αφήσει να εκτίσω ποινή φυλάκισης.

Έπειτα από αυτό δεν έμεινα στο κολέγιο. Αντίθετα, έχοντας μόνο μία βαλίτσα και ένα νεοαφυπνισμένο πόθο για ταξίδια, βρέθηκα και πάλι στο δρόμο, κάνοντας άσκοπα οτοστόπ εδώ και εκεί στην ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών και κάνοντας περιστασιακές δουλειές για να συντηρήσω τον εαυτό μου. Οι γονείς μου σπάνια ήξεραν πού ήμουν, μολονότι τους επισκεπτόμουν κάπου κάπου. Προς έκπληξή μου, πάντοτε φαίνονταν ευχαριστημένοι που με έβλεπαν, αλλά εγώ δεν μπορούσα να στεριώσω κάπου.

Τώρα που δεν πήγαινα πια στο κολέγιο, έχασα την αναβολή από το στρατό λόγω σπουδών. Ήταν πια θέμα χρόνου το πότε θα με καλούσαν να καταταγώ στο στρατό. Η σκέψη της αυστηρής πειθαρχίας και η απώλεια της νέας μου ελευθερίας ήταν αδιανόητα πράγματα. Έτσι αποφάσισα να φύγω από τη χώρα με καράβι. Στην πορεία, μια νέα σταδιοδρομία ανοίχτηκε μπροστά μου. Μήπως επιτέλους είχα βρει τον πραγματικό σκοπό της ζωής μου;

Η Ζωή στη Θάλασσα ως Μισθοφόρος

Ένας παλιός φίλος της οικογένειάς μας ήταν καπετάνιος στον εμπορικό στόλο των Ηνωμένων Πολιτειών. Μου μίλησε για ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης μηχανικών πλοίου, το οποίο είχε θεσπιστεί πρόσφατα. Αμέσως με δέχτηκαν σε ένα εντατικό διετές πρόγραμμα, το οποίο είχε δύο πλεονεκτήματα· αναβολή από τη στρατιωτική θητεία και προοπτικές ενός πτυχίου μηχανικού πλοίου. Αποφοίτησα και πήρα δίπλωμα το 1969 και άρχισα να εργάζομαι ως τρίτος μηχανικός στο πρώτο μου πλοίο στο Σαν Φρανσίσκο. Αμέσως αποπλεύσαμε για το Βιετνάμ με ένα φορτίο πυρομαχικά. Το ταξίδι ήταν βαρετό, και εγκατέλειψα εκείνο το πλοίο όταν φτάσαμε στη Σιγκαπούρη.

Στη Σιγκαπούρη εργάστηκα σε μια ναυαρχίδα φυγάδων, η οποία ονομαζόταν έτσι επειδή μίσθωνε από τις προβλήτες όλους τους εργάτες που δεν ανήκαν σε σωματεία. Αυτό το καράβι το χρησιμοποιούσαν για να περιπλέει τις ακτές του Βιετνάμ, από τον κόλπο Καμ Ρανχ στα νότια ως την Ντανάνγκ στα βόρεια, κοντά στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη. Εδώ ποτέ δεν έπαυαν να αντηχούν οι εκρήξεις των ανελέητων βομβαρδισμών. Ωστόσο, αυτή η διαδρομή ήταν προσοδοφόρα, και λόγω των πριμ που έπαιρνα επειδή η εργασία μου ήταν υψηλού κινδύνου και επειδή κατά καιρούς βρισκόμασταν υπό άμεσα πυρά, κέρδιζα πάνω από 35.000 δολάρια (περ. 8 εκατ. δρχ.) το χρόνο ως μισθοφόρος πολέμου. Παρά την πρωτόγνωρη αυτή ευημερία εξακολουθούσα να μην έχω σκοπό και αναρωτιόμουν για το νόημα της ζωής—πού πήγαινα;

Μια Αχτίδα Νοήματος στη Ζωή

Έπειτα από μια ιδιαίτερα τρομακτική επίθεση από εχθρικά πυρά, ο Άλμπερτ, ο θερμαστής μου, άρχισε να μου λέει πώς ο Θεός επρόκειτο να φέρει ειρήνη στη γη κάποια μέρα σύντομα. Τέντωσα τα αφτιά μου σε αυτές τις ασυνήθιστες πληροφορίες. Όταν στη συνέχεια επιστρέψαμε στη Σιγκαπούρη, ο Άλμπερτ μου είπε ότι ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά αλλά δεν ήταν πια δραστήριος. Έτσι προσπαθήσαμε μαζί να εντοπίσουμε τους ντόπιους Μάρτυρες στη Σιγκαπούρη. Κανένας δεν φαινόταν να μπορεί να μας βοηθήσει, αλλά το βράδυ προτού αποπλεύσουμε, ο Άλμπερτ βρήκε ένα περιοδικό Σκοπιά στη ρεσεψιόν κάποιου ξενοδοχείου. Πάνω του ήταν σφραγισμένη μια διεύθυνση. Εντούτοις, δεν είχαμε χρόνο για να τη βρούμε επειδή το επόμενο πρωί σαλπάραμε για το Σάσεμπο της Ιαπωνίας, όπου είχε προγραμματιστεί να δεξαμενιστεί το πλοίο επί δύο εβδομάδες.

Εκεί εξοφλήσαμε το πλήρωμα, και ο Άλμπερτ τράβηξε το δρόμο του. Αλλά μόλις μια εβδομάδα αργότερα, έμεινα έκπληκτος όταν μου έστειλε ένα τηλεγράφημα με το οποίο μου έλεγε ότι θα διεξαγόταν μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Σάσεμπο το ερχόμενο σαββατοκύριακο. Αποφάσισα να πάω και να δω περί τίνος επρόκειτο.

Εκείνη η μέρα—8 Αυγούστου 1970—θα μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό μου. Έφτασα στο χώρο της συνέλευσης με ταξί, και βγήκα μέσα σε εκατοντάδες Ιάπωνες, όλους άψογα ντυμένους. Αν και οι περισσότεροι δεν μιλούσαν καθόλου αγγλικά, φαινόταν ότι όλοι ήθελαν να μου σφίξουν το χέρι. Ποτέ προηγουμένως δεν είχα δει κάτι παρόμοιο, και μολονότι δεν κατάλαβα ούτε λέξη από το πρόγραμμα στην ιαπωνική, αποφάσισα να ξαναπάω την επομένη—μόνο και μόνο για να δω αν θα είχα την ίδια υποδοχή ξανά. Την είχα!

Προσλάβαμε νέο πλήρωμα και μια εβδομάδα αργότερα επιστρέψαμε στη θάλασσα, πλέοντας για τη Σιγκαπούρη. Το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις φτάσαμε ήταν να πάρω ένα ταξί και να πάω στη διεύθυνση που ήταν σφραγισμένη στο περιοδικό Σκοπιά. Μια φιλική γυναίκα βγήκε από το σπίτι και ρώτησε αν μπορούσε να βοηθήσει. Της έδειξα τη διεύθυνση στη Σκοπιά, και αυτή αμέσως με προσκάλεσε μέσα. Κατόπιν γνώρισα το σύζυγό της και έμαθα ότι ήταν ιεραπόστολοι από την Αυστραλία, ο Νόρμαν και η Γκλάντις Μπελότι. Τους εξήγησα πώς είχα βρει τη διεύθυνσή τους. Με καλοδέχτηκαν, απάντησαν σε πολλές ερωτήσεις μου, και έφυγα με μια σακούλα γεμάτη Γραφικά έντυπα. Τους επόμενους μήνες, καθώς έπλεα κοντά στις ακτές του Βιετνάμ, διάβασα πολλά από εκείνα τα βιβλία, ένα από τα οποία ήταν Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή.

Τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωσα ότι είχα πραγματικό σκοπό και κατεύθυνση. Στο επόμενο ταξίδι στη Σιγκαπούρη, παραιτήθηκα από το πλοίο.

Απογοητευτική Επιστροφή στο Σπίτι

Για πρώτη φορά επίσης, ένιωσα την ανάγκη να επιστρέψω στο σπίτι. Έτσι λίγες εβδομάδες αργότερα έφτασα στο σπίτι ενθουσιασμένος, θέλοντας να πω στους γονείς μου τα πάντα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτοί δεν συμμερίστηκαν τον ενθουσιασμό μου. Αυτό ήταν ευνόητο επειδή η συμπεριφορά μου δεν βοηθούσε. Ήμουν στο σπίτι λίγες μόνο εβδομάδες όταν, σε ένα ξέσπασμα θυμού, έκανα γυαλιά καρφιά ένα νυχτερινό κέντρο της περιοχής. Συνήλθα σε ένα κελί.

Τώρα άρχισα να πιστεύω ότι δεν υπήρχε πραγματική ελπίδα να αναμορφωθώ ποτέ και να ελέγξω το βίαιο χαρακτήρα μου. Ίσως θα έμενα για πάντα επαναστάτης χωρίς αιτία. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο στο σπίτι. Έπρεπε να ξεφύγω. Έτσι μέσα σε λίγες μέρες, μπάρκαρα με ένα νορβηγικό φορτηγό για την Αγγλία.

Αγγλία και Δραματική Σχολή

Μου άρεσε η Αγγλία, αλλά το πρόβλημα ήταν η ανεργία. Έτσι αποφάσισα να κάνω δοκιμαστικά σε διάφορες δραματικές σχολές, και προς έκπληξή μου με δέχτηκαν στη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου. Πέρασα δυο χρόνια στο Λονδίνο πίνοντας πολύ, πηγαίνοντας σε πάρτι και, φυσικά, παίρνοντας όλων των ειδών τα ναρκωτικά.

Ξαφνικά αποφάσισα ότι ήθελα να επισκεφτώ ξανά την οικογένειά μου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά μπορείτε να φανταστείτε πώς πρέπει να τους τάραξε η θεατρική μου εμφάνιση τότε; Φορούσα μια μαύρη κάπα με δυο χρυσές κεφαλές λιονταριών ενωμένες με χρυσή αλυσίδα στο λαιμό, κόκκινο βελούδινο γιλέκο και μαύρο βελούδινο παντελόνι με δερμάτινα σχέδια μέσα σε μπότες που έφταναν ως το γόνατο. Δεν ήταν παράξενο που οι γονείς μου δεν εντυπωσιάστηκαν καθόλου και που εγώ ένιωσα εντελώς παράταιρος στο συντηρητικό περιβάλλον τους! Έτσι επέστρεψα στην Αγγλία όπου το 1972 πήρα δίπλωμα στη δραματική τέχνη. Τώρα είχα πετύχει άλλον ένα στόχο. Αλλά με βασάνιζε ακόμη το ενοχλητικό, μόνιμο ερώτημα: Πού θα καταλήξω; Ένιωθα ακόμη την ανάγκη να βρω έναν πραγματικό σκοπό στη ζωή.

Επιτέλους Τερματίζεται η Άσκοπη Περιπλάνηση

Λίγο αργότερα, άρχισα επιτέλους να νιώθω κάποια σταθερότητα να μπαίνει στη ζωή μου. Όλα ξεκίνησαν λόγω της φιλίας που ανέπτυξα με τη γειτόνισσά μου Καρολάιν. Ήταν δασκάλα από την Αυστραλία και επρόκειτο για ένα συμβατικό, σταθερό άτομο—ακριβώς το αντίθετο από τη δική μου προσωπικότητα. Ήμασταν φίλοι δυο χρόνια χωρίς κάποιο συναισθηματικό δεσμό. Κατόπιν η Καρολάιν πήγε στην Αμερική για τρεις μήνες, και, λόγω της καλής φιλίας μας, κανόνισα να μείνει με τους γονείς μου αρκετές εβδομάδες. Εκείνοι πιθανότατα αναρωτιούνταν πώς αυτή η κοπέλα είχε οποιαδήποτε σχέση με κάποιον σαν και εμένα.

Λίγο μετά την αναχώρηση της Καρολάιν, είπα στους φίλους μου ότι θα επέστρεφα και εγώ στο σπίτι μου, και έκαναν ένα μεγάλο αποχαιρετιστήριο πάρτι. Αλλά αντί να επιστρέψω στην Αμερική, πήγα μόνο ως το Σάουθ Κένσινγκτον του Λονδίνου, όπου νοίκιασα ένα υπόγειο διαμέρισμα και τηλεφώνησα στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Λονδίνο. Είχα συνειδητοποιήσει ποια πορεία έπρεπε να πάρει η ζωή μου. Μέσα σε μια εβδομάδα με επισκέφτηκε ένα ευχάριστο αντρόγυνο και αμέσως διευθέτησαν να κάνουν μια τακτική Γραφική μελέτη μαζί μου. Λόγω των εντύπων των Μαρτύρων που είχα ήδη διαβάσει, τώρα ήμουν πολύ πρόθυμος να μελετήσω και ζήτησα να κάνω δύο μελέτες την εβδομάδα. Βλέποντας τον ενθουσιασμό μου, ο Μπομπ αμέσως με προσκάλεσε στην Αίθουσα Βασιλείας, και σύντομα παρακολουθούσα όλες τις εβδομαδιαίες συναθροίσεις.

Όταν διαπίστωσα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν καπνίζουν, αποφάσισα να κόψω το κάπνισμα αμέσως. Αλλά τι θα γινόταν με την εμφάνισή μου; Δεν ήθελα να είμαι πλέον παράταιρος, έτσι αγόρασα ένα καλό πουκάμισο, μια γραβάτα και ένα κοστούμι. Σύντομα απέκτησα τα προσόντα να συμμετέχω στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι—και μολονότι στην αρχή ένιωθα αμηχανία, ωστόσο άρχισε να μου αρέσει.

Μια μεγάλη έκπληξη περίμενε την Καρολάιν όταν θα επέστρεφε, σκεφτόμουν. Αυτό συνέβη και με το παραπάνω! Δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο είχα αλλάξει μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα—στο ντύσιμό μου, στην εμφάνισή μου και σε τόσο πολλούς άλλους τομείς. Της εξήγησα πώς με είχε βοηθήσει η Γραφική μου μελέτη και την προσκάλεσα να κάνει και εκείνη Γραφική μελέτη. Επιφυλακτική στην αρχή, τελικά συμφώνησε, με τον όρο να μελετάει μόνο μαζί μου. Χαιρόμουν καθώς έβλεπα πόσο γρήγορα ανταποκρινόταν, και σύντομα άρχισε να εκτιμάει την αλήθεια της Αγίας Γραφής.

Έπειτα από λίγους μήνες, η Καρολάιν αποφάσισε να επιστρέψει στην Αυστραλία, και συνέχισε τη Γραφική της μελέτη στο Σίντνεϊ. Εγώ έμεινα στο Λονδίνο ώσπου να μπορέσω να βαφτιστώ, πράγμα που έκανα εφτά μήνες αργότερα. Τώρα ήθελα να ξαναπάω στις Ηνωμένες Πολιτείες και να δω όλη την οικογένειά μου. Αλλά αυτή τη φορά ήμουν αποφασισμένος να τα πάω καλά!

Διαφορετική Επιστροφή στο Σπίτι

Οι απορημένοι γονείς μου ήθελαν να μάθουν τι συνέβαινε αυτή τη φορά—έδειχνα απίστευτα αξιοπρεπής! Αλλά τώρα ήμουν χαρούμενος επειδή ένιωθα πραγματικά σαν στο σπίτι μου. Αν και οι γονείς μου φυσιολογικά αναρωτιούνταν για την τρομερή αλλαγή μου, ήταν διακριτικοί και ανταποκρίνονταν με τη συνηθισμένη καλοσύνη και ανεκτικότητά τους. Στους μήνες που ακολούθησαν είχα το προνόμιο να κάνω Γραφική μελέτη μαζί τους. Άρχισα μελέτη με τις δυο μεγαλύτερες αδελφές μου, οι οποίες αναμφίβολα είχαν επίσης επηρεαστεί από τον αλλαγμένο τρόπο ζωής μου. Ναι, αυτή ήταν μια πραγματική επιστροφή στο σπίτι!

Τον Αύγουστο του 1973 πήγα και εγώ στην Αυστραλία, όπου είχα τη χαρά να δω την Καρολάιν να βαφτίζεται στη διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά για το 1973 μαζί με άλλα 1.200 άτομα. Παντρευτήκαμε το επόμενο σαββατοκύριακο στην Καμπέρα, την πρωτεύουσα της Αυστραλίας. Εδώ υπηρετώ στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος τα περασμένα 20 χρόνια και ως πρεσβύτερος στην τοπική εκκλησία επί 14 χρόνια.

Χάρη στη συνεργασία της συζύγου μου, έχουμε αναθρέψει τρία παιδιά—τον Τόμπι, την Άμπερ και τον Τζόναθαν. Μολονότι αντιμετωπίζουμε τα φυσιολογικά οικογενειακά προβλήματα, καταφέρνω ακόμη να συμμετέχω στο έργο κηρύγματος ολοχρόνια ως σκαπανέας και ταυτόχρονα να φροντίζω για τις υλικές ανάγκες της οικογένειάς μας.

Σήμερα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι γονείς μου είναι αφιερωμένοι υπηρέτες του Ιεχωβά, και μολονότι και οι δυο τους είναι τώρα πάνω από 80 χρονών, εξακολουθούν να συμμετέχουν στο δημόσιο κήρυγμα της Βασιλείας. Ο πατέρας μου υπηρετεί ως διακονικός υπηρέτης στην τοπική εκκλησία. Οι δυο μεγαλύτερες αδελφές μου είναι επίσης ζηλώτριες στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Πόσο βαθιά ευγνωμονώ τον Ιεχωβά Θεό για το ότι τα πολλά χρόνια της άσκοπης περιπλάνησής μου ανήκουν πια στο παρελθόν! Όχι μόνο με έχει βοηθήσει να μάθω τον καλύτερο τρόπο για να χρησιμοποιώ τη ζωή μου αλλά και με έχει ευλογήσει με μια ενωμένη και στοργική οικογένεια.—Όπως το αφηγήθηκε ο Ντέιβιντ Ζουγκ Πάρτρικ.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Ο Ντέιβιντ και η σύζυγός του Καρολάιν