Όταν Επανέρχεται η Ελπίδα και η Αγάπη
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ, οι δάσκαλοι και άλλοι οι οποίοι ασχολούνται με έφηβους καταλαβαίνουν ότι ούτε αυτοί ούτε οι νέοι ούτε κανένας άλλος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Υπάρχουν δυνάμεις που επενεργούν σαν παλιρροϊκά κύματα, τα οποία κανείς δεν μπορεί να αναχαιτίσει. Αλλά υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κάνουμε όλοι για να συμβάλουμε στη μεγαλύτερη ευτυχία, υγεία και προσαρμοστικότητα των νέων.
Εφόσον η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία, οι γονείς θα πρέπει να σκεφτούν σοβαρά πώς μπορεί ο τρόπος της ζωής τους και οι προτεραιότητές τους να διαμορφώσουν τη στάση και τη συμπεριφορά των παιδιών τους. Ένα στοργικό και γεμάτο θαλπωρή περιβάλλον στο σπίτι παρέχει την ασφάλεια που μπορεί να αποτρέψει με τον καλύτερο τρόπο την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Μια από τις πιο απελπιστικές ανάγκες των νέων είναι να έχουν κάποιον που να τους ακούει. Αν δεν τους ακούν οι γονείς, τότε μπορεί να το κάνουν αυτό λιγότερο επιθυμητά άτομα.
Τι σημαίνει αυτό για τους γονείς σήμερα; Να αφιερώνετε χρόνο στα παιδιά σας όταν το χρειάζονται—όταν είναι μικρά. Για πολλές οικογένειες κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Αυτές αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα καθώς και οι δυο γονείς δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να εργάζονται. Όσοι ήθελαν και κατάφεραν να κάνουν θυσίες προκειμένου να έχουν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους πολλές φορές ανταμείφτηκαν βλέποντας τους γιους και τις κόρες τους να πετυχαίνουν περισσότερα στη ζωή. Ωστόσο, όπως παρατηρήθηκε προηγουμένως, ακόμη και όταν οι γονείς προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο, μπορεί μερικές φορές να ανακύψουν σοβαρά προβλήματα με τα παιδιά τους.
Φίλοι και Άλλοι Ενήλικοι Μπορούν να Βοηθήσουν
Για να τεθεί υπό έλεγχο η βλάβη που προξενείται από τους πολέμους, το βιασμό και την κακοποίηση των νεαρών απαιτείται να καταβάλλουν εξαιρετικά μεγάλες προσπάθειες οι ενήλικοι που ενδιαφέρονται αληθινά για αυτούς. Οι νέοι που τραυματίζονται από τέτοιες αρνητικές εμπειρίες μπορεί να μην ανταποκρίνονται θετικά στις προσπάθειες που κάνετε για να τους βοηθήσετε. Μπορεί να χρειαστεί να επενδύσετε πολύ χρόνο και προσπάθεια. Ασφαλώς δεν είναι σοφό ούτε στοργικό να τους μειώνετε ή να τους απορρίπτετε. Μήπως μπορούμε να ψάξουμε λίγο πιο βαθιά στη συναισθηματική μας επινοητικότητα ώστε να δείξουμε την απαιτούμενη καλοσύνη και αγάπη για να πλησιάσουμε εκείνους που διατρέχουν κίνδυνο;
Όχι μόνο οι γονείς αλλά και οι φίλοι και τα αδέλφια χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα άγρυπνοι για να παρατηρούν τάσεις στους νέους οι οποίες μπορεί να υποδηλώνουν κάποια ευάλωτη και πιθανώς μη ισορροπημένη συναισθηματική κατάσταση. (Βλέπε πλαίσιο «Χρειάζεται Βοήθεια από Ειδικούς», σελίδα 8.) Αν υπάρχουν κάποια σημάδια, να είστε έτοιμοι να ακούσετε το άτομο. Αν είναι δυνατόν, προσπαθήστε να κάνετε τους νέους που έχουν πρόβλημα να σας ανοίξουν την καρδιά τους, υποβάλλοντάς τους ευγενικές ερωτήσεις για να τους διαβεβαιώσετε για τη γνήσια φιλία σας. Οι έμπιστοι φίλοι και συγγενείς ίσως μπορούν να υποστηρίξουν τους γονείς καθώς χειρίζονται δύσκολες καταστάσεις· αλλά θα πρέπει, βέβαια, να προσέξουν να μην αναλάβουν το ρόλο των γονέων. Πολύ συχνά, οι τάσεις αυτοκτονίας που έχουν κάποιοι νέοι είναι μια απελπισμένη έκκληση για προσοχή—την προσοχή των γονέων.
Ένα από τα καλύτερα δώρα που μπορεί να δώσει κάποιος στους νέους είναι μια βάσιμη ελπίδα για ένα ευτυχισμένο μέλλον, ένα κίνητρο για να ζήσουν. Πολλοί νέοι έχουν φτάσει στο σημείο να αναγνωρίσουν πόσο αληθινές είναι οι υποσχέσεις της Αγίας Γραφής για ένα καλύτερο παγκόσμιο σύστημα το οποίο θα έρθει σύντομα.
Σώθηκαν από Πιθανή Αυτοκτονία
Μια νεαρή από την Ιαπωνία, η οποία σκεφτόταν πολλές φορές την αυτοκτονία, λέει τα εξής: «Πόσες φορές επιθύμησα να ακολουθήσω αυτόν το δρόμο. Όταν ήμουν παιδάκι, με κακοποίησε σεξουαλικά κάποιος που εμπιστευόμουν. . . . Στο παρελθόν, έχω γράψει τόσο πολλά σημειώματα που έλεγαν “Θέλω να πεθάνω” ώστε έχασα το λογαριασμό. Τώρα έχω γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά και υπηρετώ ως ολοχρόνια κήρυκας των καλών νέων, όμως αυτή η τάση με καταλαμβάνει από καιρό σε καιρό. . . . Αλλά ο Ιεχωβά μού επέτρεψε να παραμείνω ζωντανή, και είναι σαν να μου λέει καλοσυνάτα: “Συνέχισε να ζεις”».
Μια 15χρονη κοπέλα από τη Ρωσία εξήγησε: «Όταν ήμουν οχτώ χρονών, άρχισα να νιώθω ότι κανένας δεν με χρειαζόταν. Οι γονείς μου δεν είχαν χρόνο να μου μιλήσουν, και προσπαθούσα να λύσω τα προβλήματά μου μόνη μου. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Μάλωνα διαρκώς με τους συγγενείς μου. Τότε μου μπήκε στο μυαλό η σκέψη της αυτοκτονίας. Πόσο χάρηκα που γνώρισα τους Μάρτυρες του Ιεχωβά!»
Από την Αυστραλία έρχονται τα ακόλουθα ενθαρρυντικά σχόλια από την Κάθι, που είναι τώρα γύρω στα 30, τα οποία δείχνουν ότι η απόγνωση μπορεί πραγματικά να μετατραπεί σε ελπίδα: «Ονειρευόμουν διαρκώς διάφορους τρόπους για να βάλω ένα τέλος στη ζωή μου και τελικά αποπειράθηκα να αυτοκτονήσω. Ήθελα να ξεφύγω από αυτόν τον κόσμο, ο οποίος είναι γεμάτος πόνο, θυμό και κενότητα. Η κατάθλιψη δεν με άφηνε να ξεφύγω από τον “ιστό της αράχνης” στον οποίο ένιωθα ότι είχα παγιδευτεί. Γι’ αυτό, η αυτοκτονία μού φάνηκε τότε ότι ήταν η απάντηση.
»Όταν άκουσα για πρώτη φορά ότι ήταν δυνατόν να γίνει η γη ένας παράδεισος, στον οποίο θα ζούσαν όλοι με ειρήνη και ευτυχία, ένιωσα να τον επιθυμώ με όλη μου την καρδιά. Αλλά φαινόταν σαν ένα άπιαστο όνειρο. Ωστόσο, σταδιακά άρχισα να καταλαβαίνω ποια είναι η άποψη του Ιεχωβά για τη ζωή και πόσο πολύτιμος είναι ο καθένας από εμάς στα μάτια του. Άρχισα να έχω την πεποίθηση ότι υπάρχει ελπίδα για το μέλλον. Τελικά, βρήκα κάποιον τρόπο διαφυγής από εκείνον τον “ιστό της αράχνης”. Η διαφυγή, όμως, αποδείχτηκε δύσκολη. Κατά καιρούς με καταρράκωνε η κατάθλιψη και ένιωθα μεγάλη σύγχυση. Αλλά επειδή εστίαζα την προσοχή μου στον Ιεχωβά Θεό, αυτό με βοήθησε να τον πλησιάσω πάρα πολύ και να νιώθω ασφαλής. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά για όλα όσα έχει κάνει για εμένα».
Δεν θα Υπάρχουν πια Θάνατοι Νέων
Μελετώντας την Αγία Γραφή, οι νέοι μπορούν να καταλάβουν ότι υπάρχει κάτι καλύτερο στο οποίο να αποβλέπουν—αυτό που ο Χριστιανός απόστολος Παύλος αποκαλεί «πραγματική ζωή». Αυτός συμβούλεψε τον νεαρό Τιμόθεο: «Να παραγγέλλεις σε εκείνους που είναι πλούσιοι . . . να στηρίζουν την ελπίδα τους, όχι σε αβέβαιο πλούτο, αλλά στον Θεό, ο οποίος χορηγεί τα πάντα πλουσιοπάροχα για την απόλαυσή μας· να εργάζονται ό,τι είναι αγαθό, να είναι πλούσιοι σε καλά έργα, . . . θησαυρίζοντας για τον εαυτό τους με ασφάλεια ένα καλό θεμέλιο για το μέλλον, ώστε να κρατήσουν γερά την πραγματική ζωή».—1 Τιμόθεο 6:17-19.
Στην ουσία, η συμβουλή του Παύλου σημαίνει ότι θα πρέπει να ασχοληθούμε με άλλους ανθρώπους, βοηθώντας τους να αποκτήσουν σίγουρη ελπίδα για το μέλλον. “Η πραγματική ζωή” είναι αυτή που έχει υποσχεθεί ο Ιεχωβά στο νέο του κόσμο, ο οποίος απαρτίζεται από «νέους ουρανούς και νέα γη».—2 Πέτρου 3:13.
Πολλοί νέοι οι οποίοι κάποτε διέτρεχαν κίνδυνο έφτασαν στο σημείο να κατανοήσουν ότι η χρήση ναρκωτικών και ο ανήθικος τρόπος ζωής δεν είναι παρά ένα μακρύ και περίπλοκο μονοπάτι που οδηγεί στο θάνατο, και η αυτοκτονία είναι απλώς ένας συντομότερος δρόμος με τον ίδιο προορισμό. Έχουν συνειδητοποιήσει ότι αυτός ο κόσμος, μαζί με τους πολέμους, το μίσος, την κακομεταχείριση και τους άστοργους τρόπους του, σύντομα θα παρέλθει. Έχουν μάθει ότι δεν υπάρχει σωτηρία για αυτό το παγκόσμιο σύστημα. Πιστεύουν ακράδαντα ότι η Βασιλεία του Θεού είναι η μόνη πραγματική ελπίδα, διότι θα εισαγάγει ένα νέο κόσμο στον οποίο, όχι μόνο οι νέοι, αλλά όλη η υπάκουη ανθρωπότητα δεν θα χρειαστεί να πεθάνει ποτέ—ούτε θα θέλει να πεθάνει πια.—Αποκάλυψη 21:1-4.
[Πλαίσιο στη σελίδα 8]
Χρειάζεται Βοήθεια από Ειδικούς
Η Ιατρική Εγκυκλοπαίδεια του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου λέει ότι «πάνω από το 90 τοις εκατό των αυτοκτονιών είναι αποτέλεσμα ψυχιατρικών ασθενειών». Αναφέρονται ασθένειες όπως είναι η βαριά κατάθλιψη (περίπου 15 τοις εκατό), η σχιζοφρένεια (περίπου 10 τοις εκατό), η εξάρτηση από το αλκοόλ (περίπου 7 τοις εκατό), η διαταραχή αντικοινωνικής προσωπικότητας (περίπου 5 τοις εκατό) και κάποιο είδος νεύρωσης (λιγότερο από 5 τοις εκατό). Συμβουλεύει τα εξής: «Όλες οι απόπειρες αυτοκτονίας θα πρέπει να λαβαίνονται στα σοβαρά. Το 20 ως 30 τοις εκατό των ανθρώπων που αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν επαναλαμβάνουν την απόπειρά τους μέσα σε ένα χρόνο». Ο Δρ Τζαν Φόσετ γράφει: «Πάνω από 50 τοις εκατό εκείνων που αυτοκτονούν [στις Ηνωμένες Πολιτείες] είναι άτομα τα οποία δεν είχαν καμιά επαφή με κάποιον ειδικό σε θέματα ψυχικής υγείας». Κάποια άλλη πηγή λέει: «Η σημαντικότερη πτυχή της θεραπείας είναι να επισκεφτεί το άτομο κάποιον ψυχίατρο το συντομότερο δυνατόν για να το βοηθήσει να αντιμετωπίσει την υποβόσκουσα κατάθλιψη».