Πρόοδος του Ευαγγελίου από Μικρές Αρχές στις Βρεττανικές Νήσους

(Από το Βιβλίον του Έτους 1973—συνέχεια)

ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ Ρόδερφορδ εγνώριζε καλά ότι η πνευματική μάχη του μέλλοντος θα διεξήγετο με αυξανόμενο σθένος και με όπλα από τα δύο μέρη τροποποιημένα για να αντιμετωπισθούν οι αναπτυσσόμενες καταστάσεις. Ήταν καταφανές σ’ αυτόν ότι εναντίωσις καλλιεργούνταν στα κρυφά ως επίσης και στα φανερά. Έτσι άρχισε να δίδεται φροντίδα στην οργάνωσιν του λαού του Ιεχωβά. Ως τώρα η οργάνωσις ήταν χαλαρή και κάπως περίπλοκος. Η κατεύθυνσις για τις ενέργειες στη Βρεττανία κατ’ ουσίαν ερχόταν από τους διωρισμένους της εκκλησίας του Λονδίνου. Εσχημάτισαν μια εκτελεστική επιτροπή από επτά που είχαν εκλεγή από 70 εκλεγόμενους κάθε έτος πρεσβυτέρους, και αυτοί ήσαν υπεύθυνοι για αποφάσεις, συναθροίσεις και διοργάνωσι της εκκλησίας. Τρίμηνες συναθροίσεις εργασίας και μηνιαίες συναθροίσεις υπηρεσίας συχνά διασταυρώνονταν στις διάφορες λειτουργίες των. Συναθροίσεις πρεσβυτέρων απεφάσιζαν πώς να δώσουν έκβασι σε αποφάσεις της εκτελεστικής επιτροπής. Πάλιν οι λειτουργίες διασταυρώνονταν. Ήταν καιρός για μια αλλαγή, και η αλλαγή ήταν στα πρόθυρα.

Μολονότι η μορφή κυβερνήσεως στις εκκλησίες ήταν βασικώς δημοκρατική, υπήρχε μια προσπάθεια απομακρύνσεως απ’ αυτήν την μορφήν. Ο διορισμός πρεσβυτέρων δι’ εκλογής περιεφράσσετο με όρους Γραφικού είδους. Μια απόφασις περιείχε τις εξής επιφυλάξεις: «Ότι η εκκλησία αυτή δεν θα διορίση κανένα ο οποίος δεν παραδέχεται την Βιβλικήν και Φυλλαδικήν Εταιρίαν «Η Σκοπιά» ως τον αγωγόν για την έκφρασι του θελήματός του τον καιρόν αυτόν· θα διορίση σε αξίωμα μόνον εκείνους που διακηρύττουν ότι θα κάμουν ό,τι μπορούν για να προωθήσουν τα συμφέροντα της βασιλείας σε αρμονία με την καθοδηγία που θα δίδεται από καιρό σε καιρό από την Εταιρία μέσω των δημοσιεύσεών της, και όπως εκφράζεται από τον πρόεδρό της.»

Την 25η Μαΐου 1926 άρχισε μια επταήμερος συνέλευσις στην Αλεξάνδρα Πάλας του Λονδίνου. Στην ομιλία του ο Ρόδερφορδ προείπε την αποσύνθεσι της Βρεττανικής Αυτοκρατορίας, και αυτό προεκάλεσε αργότερα ολολυγμούς διαμαρτυριών τόσο από Βρεττανικές πηγές όσο και από το εξωτερικό. Δεκατρείς χιλιάδες εγέμισαν το Ρόγιαλ Άλμπερτ Χωλ για ν’ ακούσουν την ομιλία «Γιατί οι Παγκόσμιες Δυνάμεις Κλονίζονται—η Θεραπεία,» η οποία περιείχε την απόφασι «Μια Μαρτυρία στους Άρχοντας του Κόσμου.» Στη δημοσία αυτή διάλεξι ο Ρόδερφορδ κατήγγειλε τον Σύνδεσμο των Εθνών που υπεστηρίζετο από τον κλήρο και προείπε την συνεχή αδυναμία του και το τέλος του. Οι παρατηρήσεις του δημοσιεύθηκαν ευρέως στην εφημερίδα Ντέιλη Νιους του Λονδίνου.

Αυτή ήταν η πρώτη συνέλευσις στη Βρεττανία που εδόθη στη δημοσιότητα ένα βιβλίο. Το δεύτερο βιβλίο από την πέννα του Ι. Ρόδερφορδ, Απελευθέρωσις, έγινε διαθέσιμο στους συνέδρους. Αναφερόμενος στο νέο αυτό βιβλίο ο Ρόδερφορδ είπε: «Μερικές αντιρρήσεις εξεφράσθησαν σχετικά με την Κιθάρα του Θεού ότι δεν περιείχε ούτε μια λέξι επικρίσεως του παρόντος κόσμου υπό την κυριαρχία του Σατανά. Θα βρήτε ότι το βιβλίον αυτό πλήρως εξιλεώνει οποιαδήποτε τέτοια παράλειψι.» Και το έπραξε. Ένα άλλο βιβλιάριο εδόθη σε δημοσιότητα στη συνέλευσι αυτή η Σημαία διά τους Λαούς. Οι σύνεδροι στη συνέλευσι πήραν ο καθένας 50 ή και περισσότερα από τα βιβλιάρια αυτά, εταξίδευσαν σε απομακρυσμένα μέρη και διένειμαν 120.000 αντίτυπα εκτός των έξη εκατομμυρίων αντιτύπων του φυλλαδίου «Μαρτυρία εις τους Άρχοντας.» Την εβδομάδα εκείνη είχε γίνει απεργία των εφημερίδων και πολλοί δεν είχαν τίποτε να διαβάσουν. Ένας σύνεδρος προσφέροντας το βιβλιάριο επί συνεισφορά είπε: «Οι άνθρωποι πραγματικά τ’ άρπαζαν από μας.»

Ένας υπερπόντιος τομεύς, μολονότι ποτέ δεν ήταν υπό το Βρεττανικό τμήμα, έλαβε βοήθεια από την Βρεττανία κατά τον αυτόν περίπου καιρόν. Ο Ε. Σκίννερ και ο Γ. Ράιτ, σκαπανείς στη Βρεττανία, μετεκόμισαν στην Βομβάη τον Ιούλιο του 1926 και ίδρυσαν ένα τμήμα εκεί. Το 1972 υπήρχαν παραπάνω από 3.000 διαγγελείς στην Ινδία.

Στις 10-14 Σεπτεμβρίου του 1927 προετοιμασίες άρχισαν για μια συνέλευσι στη Γλασκώβη της Σκωτίας. Η Εταιρία έκαμε διευθετήσεις να γίνη επίσκεψις στους κατόχους αδείας ασυρμάτου για υπογραφές σε μια αίτησι για να ραδιοφωνηθή η δημοσία διάλεξις «Λεωφόρος προς Ζωήν.» Αυτή θα παρουσιαζόταν στην Σαίντ Άνδριους Γκραν Χωλ. Εικοσιέξη χιλιάδες κάτοχοι αδειών υπέγραψαν την αίτησι, που αντιπροσώπευαν κάπου 100.000 ανθρώπους. Τρεις αδελφοί παρουσίασαν την αίτησι στο Βρεττανικό Ραδιοφωνικό Σωματείο, το οποίον όμως την απέρριψε και όχι με τρόπο ευγενή. Εν τούτοις, κάπου 10.000 άκουσαν την διάλεξι, οι μισοί περίπου από τον αριθμό αυτό σε τρεις αίθουσες που συνδέονταν με απ’ ευθείας σύρμα και ένας παρόμοιος αριθμός στους δρόμους οι οποίοι άκουσαν μέσω μεγαφώνων.

Επί 40 συναπτά έτη ο πνευματικός πόλεμος με το Σατανικό σύστημα διεξήγετο ως επί το πλείστον στη σφαίρα των θρησκευτικών δοξασιών, αλλά τώρα έγινε φανερό ότι ο πόλεμος έμπαινε σε νέα φάσι—μια φάσι που θα προσείλκυε τα πυρά των μη θρησκευόμενων ομίλων. Θα έφερε εναντίον των κηρύκων της Γραφικής αληθείας τη μανία ολοκλήρου της οργανώσεως του Σατανά, θρησκευτικής και πολιτικής. Ήταν καιρός να εκτεθή σαφώς το διαφιλονικούμενο ζήτημα και να ευθυγραμμισθούν σταθερά οι υποστηρικταί της αληθινής λατρείας με την οργάνωσι πάνω στην οποία ήσαν τόσον καταφανείς οι ευλογίες του Ιεχωβά.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΙΟ

Το εξέχον γεγονός του 1931 ήταν η αναγνώρισις ότι οι αληθινοί Χριστιανοί είναι και πρέπει να είναι μάρτυρες του Παντοδυνάμου Θεού, του οποίου και μόνου το όνομα είναι Ιεχωβά. (Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ) Από τον καιρό εκείνο ο λαός του Θεού σ’ όλον τον κόσμο άρχισαν να δείχνουν ότι ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά, και ότι επιθυμούσαν να είναι γνωστοί με το όνομα εκείνο. Η απόφασις επί του ζητήματος αυτού, που υιοθετήθηκε στην πόλι Κολόμπους του Οχάιο, την Κυριακή 26η Ιουλίου του μνημειώδους εκείνου έτους, υιοθετήθηκε επίσης στις επεκτάσεις της συνελεύσεως εκείνης, από τις οποίες ένας αριθμός ήσαν στη Βρεττανία. Π.χ., η συνέλευσις του Λονδίνου που έλαβε χωράν στην Αλεξάνδρα Πάλας παρήγαγε ένα τεράστιο πλήθος στην μεγάλη εκείνη αίθουσα που μπορούσε να χωρέση μόνο δέκα χιλιάδες. Στη συνέλευσι αυτή επίσης ήλθε η εξήγησις του ενάτου κεφαλαίου του Ιεζεκιήλ, και εδόθη σε δημοσιότητα ο πρώτος τόμος του βιβλίου Διεκδίκησις.

Την περίοδο αυτή η Εταιρία έκαμνε προμήθεια για διήμερες υπηρεσιακές συνελεύσεις, και σε κάθε περίπτωσι έδιδε ειδική εξοχότητα στην υπηρεσία του αγρού. Εκκλησίες που μπορούσαν να προμηθεύσουν ευκολίες για συνάθροισι και τροφοδοσία ήταν ελεύθερες ν’ αποταθούν στην Εταιρία για μια τέτοια συνέλευσι, και η Εταιρία επρομήθευε το πρόγραμμα και τους ομιλητάς. Διευθετήσεις έγιναν τώρα από τον Αδ. Ρόδερφορδ στη Βρεττανία να ραδιοφωνήται το άγγελμα της βασιλείας από τους ηπειρωτικούς σταθμούς. Η Εταιρία επρομήθευε αγγελίες για τη διαφήμισι των ομιλιών και ενεθάρρυνε τους ανθρώπους να ακούουν τα προγράμματα.

Ενθουσιασμός που αναπτύχθηκε από την αναγνώρισι της ευθύνης των ως μαρτύρων του Ιεχωβά εκίνησε πολλούς να εγγραφούν στην υπηρεσία των ολοχρονίων σκαπανέων. Γρήγορα 212 ενεγράφησαν στη Βρεττανία ως επίσης και 130 «βοηθητικοί.» Από τους σκαπανείς απαιτούνταν να διαθέτουν 25 ώρες την εβδομάδα στην από σπίτι-σε-σπίτι υπηρεσία· οι βοηθητικοί, το μισό του ποσού αυτού. Για να παραθέσωμε την αναφορά του επισκόπου του τμήματος για το 1933: «Έχομε περισσότερες αιτήσεις για την υπηρεσία σκαπανέως αφ’ ό,τι μπορούμε να διευκολύνωμε στον τομέα.» Έτσι η Βρεττανία άρχισε να προμηθεύη σκαπανείς στη Γαλλία, στο Βέλγιο και σ’ άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Γενικώς εργάζονταν ανά δύο και σε τομέα που δεν ανήκε στην εκκλησία.

(Έπεται συνέχεια)