«Παύσον από Θυμού»
ΔΕΝ είναι εύκολο να χαλιναγωγήση κανείς τον θυμό του όταν γίνωνται αδικίες ή όταν ευοδούνται ο άνομοι. Γι’ αυτές, όμως, ακριβώς τις περιστάσεις η Αγία Γραφή μάς προτρέπει: «Παύσον από θυμού και άφες την οργήν· μηδόλως αγανάκτει ώστε να πράττης πονηρά.»—Ψαλμ. 37:8.
Είναι φρόνιμο πράγμα να μη θυμώνη κανείς. Ο θυμός είναι πολύ επιβλαβές αίσθημα. Όταν ένα άτομο αφήνη τον θυμό του να ξεσπάση, η αρτηριακή πίεσις ανέρχεται και ο σφυγμός του καθώς και ο ρυθμός της αναπνοής του αυξάνουν. Όταν περάση ο θυμός, όλα επανέρχονται σε ομαλότητα. Αλλά τα επανειλημμένα ξεσπάσματα θυμού είναι προφανώς βλαβερά στο σώμα. Εξ άλλου, ένας μπορεί να είναι θυμώδης, αλλά συγκρατεί τον θυμό του. Απέξω μπορεί να φαίνεται πολύ ήρεμος, αλλά μέσα του μπορεί να είναι σε κατάστασι αναταραχής. Όταν συμβαίνη αυτό, μπορεί ν’ αρχίση να παθαίνη σωματικές αδιαθεσίες κι εν τούτοις ν’ αρνήται ότι ο ψυχικές αναταραχές αποτελούν την αιτία της παθήσεώς του. Ο θυμός μπορεί έτσι να συμβάλη στις ασθένειες ή να επιδεινώση πολλές απ’ αυτές, περιλαμβανομένων και των καρδιαγγειακών διαταραχών, αναπνευστικών παθήσεων, δερματικών νόσων, οδοντικών και πεπτικών ανωμαλιών και κεφαλοπόνων.
Εκτός από τα σωματικά προβλήματα, ο θυμός μπορεί να οδηγήση σε μεγάλη πνευματική βλάβη κάνοντας ένα άτομο να παραβή το νόμο του Θεού. Η Αγία Γραφή, εφιστώντας την προσοχή μας σ’ αυτόν τον κίνδυνο, λέγει: «Ο οξύθυμος πράττει αστοχάστως.» (Παροιμ. 14:17) «Όστις δεν κρατεί το πνεύμα αυτού, είναι ως πόλις κατηδαφισμένη και ατείχιστος.» (Παροιμ. 25:28) Στους αρχαίους χρόνους μια ατείχιστη πόλις ήταν απροστάτευτη, εκτεθειμένη στην εισβολή εχθρικών δυνάμεων. Ομοίως κι εκείνος που ενδίδει στον θυμό κάνει τον εαυτό του τρωτό στην εισβολή ακαταλλήλων σκέψεων, που οδηγούν σε αστόχαστες πράξεις.
Το πόσο επικίνδυνος είναι ο θυμός μπορεί να φανή στην περίπτωσι του Κάιν. Όταν ο Κάιν είδε την εύνοια του Θεού να εκδηλώνεται στον αδελφό του Άβελ και όχι σ’ αυτόν, ωργίσθηκε. Μολονότι του είχε δοθή θεία προειδοποίησις, ο Κάιν υπέκυψε σε εσφαλμένες σκέψεις και εφόνευσε τον αδελφό του.—Γεν. 4:4-8.
ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΛΙΝΑΓΩΓΗΘΗ Ο ΘΥΜΟΣ
Ασφαλώς κανένας από μας δεν θα ήθελε να γίνη σαν τον Κάιν, είτε στη στάσι του είτε στην πράξι του. Πρέπει λοιπόν ν’ αγωνιζώμεθα να αναχαιτίζωμε τον θυμό. Αυτό δεν σημαίνει απλώς εξωτερικό έλεγχο των συναισθημάτων. Η χαλιναγώγησις του θυμού αρχίζει από την ικανότητα να ανταποκρινώμεθα λογικά, χωρίς άσκοπη εξωτερική ή εσωτερική διαταραχή, όταν αντιμετωπίζουμε δυσμενείς καταστάσεις.
Πάρτε την περίπτωσι ενός ατόμου που το επέπληξαν επειδή ήταν ένοχο κάποιας αμελείας ή αδικοπραγίας. Αν αφήση την υπερηφάνεια να το καταλάβη, μπορεί να θυμώση πολύ γι’ αυτό. Αυτό συνέβη στον Ιουδαίο Βασιλέα Ασά. Όταν τον επέπληξε ο προφήτης Ανανί επειδή έδειξε έλλειψι πίστεως, ο Ασά θύμωσε πολύ. Έβαλε τον Ανανί στη φυλακή και άρχισε να καταθλίβη μερικούς υπηκόους του. (2 Χρον. 16:7-10) Αντί ν’ αφήση τον θυμό του να ξεσπάση, θα μπορούσε να λάβη τη λογική άποψι της καταστάσεως. Έπρεπε να έχη υπ’ όψιν ότι ο Ανανί δεν μιλούσε από τον εαυτό του, αλλ’ ως αγγελιαφόρος του Ιεχωβά. Ήταν καιρός να αναγνωρίση ο Ασά το σφάλμα του και να δείξη ειλικρινή μετάνοια. Η ταπεινότης θα βοηθούσε τον Ασά να συγκρατήση τον θυμό του. Αν πρόκειται λοιπόν να προσέξωμε τη Γραφική συμβουλή να παύσωμε από θυμό, τότε κι εμείς, επίσης, πρέπει να είμεθα ταπεινοί.
Κατά καιρούς οι άνθρωποι μάς κάνουν και μας λέγουν πράγματα που είναι εντελώς αδικαιολόγητα. Αυτό μπορεί να μας αναστατώση πάρα πολύ. Τι μπορούμε να κάμωμε; Καλά θα κάμωμε να εξετάσωμε τα κίνητρα εκείνων που μας ενοχλούν.
Μήπως αυτοί προσπαθούν εσκεμμένα να μας εξοργίσουν; Αν είναι έτσι, θα μας παίζουν στα χέρια τους αν πρόκειται να ενδώσωμε στην οργή. Πολύ καλύτερο θα ήταν να αγνοήσωμε τις καυστικές παρατηρήσεις ή τις πράξεις που σκοπεύουν να μας προκαλέσουν. Η συμβουλή του Ιησού Χριστού θα εφηρμόζετο τότε: «Όστις σε ραπίση εις την δεξιάν σου σιαγόνα, στρέψον εις αυτόν και την άλλην.» (Ματθ. 5:39) Ένα ράπισμα στη παρειά δεν θα είχε σκοπό να βλάψη σωματικά, αλλά να εξυβρίση ή να προκαλέση φιλονεικία. Επομένως με την ανταπόδοσι ένα άτομο θα χειροτέρευε την κατάστασι.
Αλλά τι θα γίνη αν αυτά που μας ενοχλούν δεν ελέχθησαν ή δεν έγιναν με σκοπό να μας κάμουν να θυμώσωμε; Σ’ αυτή την περίπτωσι, θα μπορούσαμε να λογικευθούμε μόνοι μας. Μήπως μεγαλοποιούμε τα πράγματα; Δεν θα ήταν πιο στοργικό να καλύψουμε το μικρό παράπτωμα;
Εξ άλλου, μπορεί να έχουμε πραγματικό λόγο να εξοργισθούμε. Δεν πρέπει όμως η αγάπη να μας υποκινήση να θέλωμε να βοηθήσουμε το άτομο εκείνο ν’ αποφεύγη να μας προσβάλλη στο μέλλον; Στους Χριστιανούς δίδεται αυτή η συμβουλή: «‘Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε·’ ο ήλιος ας μη δύη επί τον παροργισμόν σας· μήτε δίδετε τόπον εις τον διάβολον.» (Εφεσ. 4:26, 27) Αν ο κύριος σκοπός μας είναι να βοηθήσωμε το άτομο που έσφαλε σ’ εμάς να υπερνικήση την αδυναμία του, δεν θα θυμώσωμε εναντίον του και δεν θα υπερβούμε τα όρια της κατάλληλης αγανακτήσεως. Δεν θ’ αφήσωμε ανοιχτή θύρα στον διάβολο να επωφεληθή από την παρωξυσμένη κατάστασί μας και να μας υποκινήση ν’ ανταποδώσωμε.
Φυσικά, υπάρχουν και πράγματα για τα οποία πολύ λίγα μπορούμε να κάμωμε. Στο ατελές αυτό σύστημα συμβαίνουν πολλές αδικίες. Το να ανατρέψουμε τα πάντα ίσως έως το σημείο να φθείρωμε την υγεία μας, ασφαλώς κανένα δεν θα ωφελούσε. Θα μπορούσαμε μάλλον να παρηγορηθούμε από τη Γραφική διαβεβαίωσι ότι ο Ιεχωβά Θεός, μέσω της βασιλείας του, θα τερματίση όλα τα αδικήματα και την καταδυνάστευσι. (Δαν. 2:44) Εν τω μεταξύ μπορούμε να εξαρτώμεθα απ’ αυτόν να μας στηρίξη ώστε να εγκαρτερήσωμε σε κάθε δοκιμασία που μπορεί να αντιμετωπίσουμε.—Ιακ. 1:2-5.
Εκτός από το να έχωμε μια ισορροπημένη άποψι των πραγμάτων που μπορούν να προκαλέσουν οργή, το ν’ αποφεύγωμε συναναστροφές με άτομα που είναι οργίλα θα μας βοηθήση να διατηρήσωμε την αυτοκυριαρχία μας. Η Αγία Γραφή νουθετεί: «Μη κάμνε φιλίαν μετά ανθρώπου θυμώδους· και μετά ανθρώπου οργίλου μη συμπεριπάτει· μήποτε μάθης τας οδούς αυτού, και λάβης παγίδα εις την ψυχήν σου.»—Παροιμ. 22:24, 25.
Εξ άλλου, αν συναναστρεφώμεθα ανθρώπους με ήπιο και γαλήνιο χαρακτήρα, ασφαλώς θα έχη ωφέλιμη επίδρασι σ’ εμάς. Τέτοια άτομα δεν προκαλούν στους άλλους θυμό με δριμείας παρατηρήσεις. Η πραότης των έχει τεράστια δύναμι να τερματίζη τις οξείες διαμάχες και να υπερνικά τις σκληρές εναντιώσεις. Στην περίπτωσι αυτών αληθεύουν τα λόγια της Γραφής: «Η γλυκεία απόκρισις καταπραΰνει θυμόν.» (Παροιμ. 15:1) «Ο δε μακρόθυμος καταπαύει έριδας.» (Παροιμ. 15:18) «Η γλυκεία γλώσσα συντρίβει οστά.»—Παροιμ. 25:15.
Αληθινά υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να μη οργιζώμεθα. Ωφελούμεθα σωματικά και πνευματικά. Ας προσπαθούμε, λοιπόν, να μη δίδουμε αφορμή να οργίζωνται ο άλλοι και ας προσέχουμε τις συναναστροφές μας, ας καλλιεργούμε ταπεινότητα και ας εξακολουθήσωμε να λαμβάνουμε μια λογική και ισορροπημένη άποψι ως προς τι μπορούν να κάμουν ή να πουν ο συνάνθρωποί μας.