Μέρος 3ο

Μια Αδελφότητα

Είναι δυνατόν εκατομμύρια άνθρωποι από όλα τα έθνη και τις γλώσσες να συνεργάζονται ως μια γνήσια αδελφότητα;

Το υπόμνημα των σύγχρονων Μαρτύρων του Ιεχωβά απαντάει με ένα ζωηρό Ναι! Το μέρος αυτό (Κεφάλαια 15 ως 21) δείχνει πώς λειτουργεί η οργάνωσή τους. Περιγράφει το ζήλο με τον οποίο διακηρύττουν τη Βασιλεία του Θεού και την αγάπη η οποία εκδηλώνεται καθώς συνεργάζονται και καθώς φροντίζουν ο ένας τον άλλον σε δύσκολους καιρούς.

Κεφάλαιο 15

Εξέλιξη της Διάρθρωσης της Οργάνωσης

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ της οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει αλλάξει σημαντικά από την εποχή που ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ και οι σύντροφοί του άρχισαν για πρώτη φορά να μελετούν μαζί την Αγία Γραφή το 1870. Όταν οι πρώτοι Σπουδαστές της Γραφής ήταν λίγοι σε αριθμό, είχαν ελάχιστα στοιχεία από αυτά τα οποία οι έξω θα θεωρούσαν ότι χαρακτηρίζουν μια οργάνωση. Εντούτοις σήμερα, καθώς οι άνθρωποι παρατηρούν τις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, τις συνελεύσεις τους και το κήρυγμα των καλών νέων που κάνουν σε 200 και πλέον χώρες, θαυμάζουν το πόσο ομαλά λειτουργεί η οργάνωση. Πώς εξελίχτηκε αυτή;

Τους Σπουδαστές της Γραφής τούς ενδιέφερε σοβαρά να κατανοούν, όχι μόνο τις Βιβλικές δοξασίες, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να εκτελείται η υπηρεσία του Θεού, έτσι όπως τον καταδεικνύουν οι Γραφές. Αντιλαμβάνονταν ότι η Αγία Γραφή δεν παρείχε καμιά βάση για την ύπαρξη μιας τάξης τιτλούχων κληρικών και μιας τάξης λαϊκών στην οποία θα κήρυτταν οι πρώτοι. Ο αδελφός Ρώσσελ ήταν αποφασισμένος να μην υπάρξει ανάμεσά τους τάξη κληρικών.a Συχνά η Σκοπιά υπενθύμιζε στους αναγνώστες μέσα από τις στήλες της ότι ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του: «Ηγέτης σας είναι ένας, ο Χριστός», αλλά, «Όλοι εσείς είστε αδελφοί».—Ματθ. 23:8, 10.

Η Πρώτη Αδελφότητα των Σπουδαστών της Γραφής

Οι αναγνώστες της Σκοπιάς και των συναφών εντύπων διέκριναν σύντομα ότι, προκειμένου να ευαρεστήσουν τον Θεό, έπρεπε να κόψουν κάθε δεσμό με οποιαδήποτε εκκλησία αποδεικνυόταν άπιστη στον Θεό με το να βάζει δόγματα και παραδόσεις ανθρώπων πάνω από το γραπτό του Λόγο. (2 Κορ. 6:14-18) Αλλά πού πήγαιναν όταν αποχωρούσαν από τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου;

Σε ένα άρθρο με τίτλο «Η Εκκλησία»,b ο αδελφός Ρώσσελ τόνιζε ότι η αληθινή εκκλησία, η Χριστιανική εκκλησία, δεν είναι μια οργάνωση με μέλη τα οποία ενστερνίζονται ένα ανθρωποποίητο σύμβολο πίστης και των οποίων το όνομα είναι γραμμένο σε κάποιον εκκλησιαστικό κατάλογο μελών. Απεναντίας, εξηγούσε ο ίδιος, αποτελείται από ανθρώπους που έχουν «καθιερώσει» (δηλαδή, αφιερώσει) το χρόνο, τα ταλέντα και τη ζωή τους στον Θεό και οι οποίοι έχουν ενώπιόν τους την προοπτική να μοιραστούν την ουράνια Βασιλεία με τον Χριστό. Αυτοί, έλεγε, είναι Χριστιανοί ενωμένοι με δεσμούς Χριστιανικής αγάπης και κοινών ενδιαφερόντων, οι οποίοι ανταποκρίνονται στην καθοδηγία του πνεύματος του Θεού και οι οποίοι υποτάσσονται στην ηγεσία που ασκεί ο Χριστός ως κεφαλή. Ο αδελφός Ρώσσελ δεν ενδιαφερόταν να θεσπίσει κάποια άλλη διευθέτηση και αρνούνταν έντονα να συμβάλει με οποιονδήποτε τρόπο στο σχισματικό πνεύμα που επικρατούσε στους κατ’ όνομα Χριστιανούς.

Παράλληλα, κατανοούσε πλήρως την ανάγκη που υπήρχε να συναθροίζονται οι δούλοι του Κυρίου, σε αρμονία με τη συμβουλή των εδαφίων Εβραίους 10:23-25. Ο ίδιος έκανε ταξίδια με σκοπό να επισκεφτεί και να εποικοδομήσει τους αναγνώστες της Σκοπιάς και να τους φέρει σε επαφή με άλλους στην περιοχή τους που είχαν τις ίδιες απόψεις. Στις αρχές του 1881 ζήτησε από εκείνους που διεξήγαν τακτικές συναθροίσεις να ενημερώσουν το γραφείο της Σκοπιάς για το πού γίνονταν αυτές. Διέκρινε πόση αξία είχε το να τους κρατάει σε επαφή μεταξύ τους.

Ωστόσο, ο αδελφός Ρώσσελ τόνιζε ότι δεν προσπαθούσαν να ιδρύσουν μια «επίγεια οργάνωση». Απεναντίας, έλεγε, «είμαστε προσκολλημένοι μόνο σε εκείνη την ουράνια οργάνωση—που ‘τα ονόματα [των μελών της] είναι χαραγμένα στον ουρανό’. (Εβρ. 12:23· Λουκ. 10:20)» Εξαιτίας της άθλιας ιστορίας του Χριστιανικού κόσμου, η μνεία για «εκκλησιαστική οργάνωση» συνήθως θύμιζε στα άτομα το σχισματικό πνεύμα, την κυριαρχία του κλήρου και την ιδιότητα του μέλους με βάση την προσκόλληση σε ένα σύμβολο πίστης διατυπωμένο από κάποια θρησκευτική σύνοδο. Γι’ αυτό, ο αδελφός Ρώσσελ πίστευε πως, όταν αναφέρονταν στον εαυτό τους, ο όρος «αδελφότητα» ήταν καλύτερος.

Γνώριζε καλά ότι οι απόστολοι του Χριστού είχαν σχηματίσει εκκλησίες και διόριζαν πρεσβυτέρους στην καθεμιά. Αλλά πίστευε ότι ο Χριστός ήταν και πάλι παρών, αν και αόρατα, και κατηύθυνε ο ίδιος προσωπικά τον τελικό θερισμό εκείνων που θα ήταν συγκληρονόμοι με αυτόν. Ενόψει των περιστάσεων, ο αδελφός Ρώσσελ πίστευε αρχικά πως στην περίοδο του θερισμού δεν χρειαζόταν η διευθέτηση για πρεσβυτέρους που υπήρχε στις Χριστιανικές εκκλησίες του πρώτου αιώνα.

Καθώς, όμως, οι Σπουδαστές της Γραφής γίνονταν περισσότεροι, ο αδελφός Ρώσσελ συνειδητοποίησε ότι ο Κύριος χειριζόταν τα ζητήματα με έναν τρόπο διαφορετικό από εκείνον που περίμενε ο ίδιος. Χρειαζόταν να γίνει κάποια προσαρμογή απόψεων. Αλλά με βάση τι;

Κάλυψη των Πρώτων Αναγκών της Αυξανόμενης Αδελφότητας

Η Σκοπιά της 15ης Νοεμβρίου 1895 (στην αγγλική) ήταν αφιερωμένη σχεδόν ολόκληρη στο θέμα ‘Ευσχημόνως και Κατά Τάξη’. Εκεί, ο αδελφός Ρώσσελ αναγνώρισε με ευθύτητα: «Οι απόστολοι είχαν πολλά να πουν στην πρώτη Εκκλησία σχετικά με την τάξη στις συνάξεις των αγίων· και προφανώς εμείς αμελήσαμε κάπως αυτές τις σοφές συμβουλές, θεωρώντας τες μάλλον μικρής σημασίας, επειδή η Εκκλησία είναι τόσο κοντά στο τέλος της πορείας της και ο θερισμός είναι εποχή διαχωρισμού». Τι ήταν εκείνο που τους υποκίνησε να επανεξετάσουν αυτές τις συμβουλές;

Το άρθρο αυτό κατονόμαζε τέσσερις παράγοντες: (1) Ήταν φανερό ότι η πνευματική ανάπτυξη ποίκιλλε από άτομο σε άτομο. Υπήρχαν πειρασμοί, δοκιμασίες, δυσκολίες και κίνδυνοι που δεν ήταν όλοι τους εξίσου έτοιμοι να αντιμετωπίσουν. Γι’ αυτό, ήταν ανάγκη να υπάρχουν συνετοί και φρόνιμοι επίσκοποι, άντρες με πείρα και ικανότητες, οι οποίοι θα ενδιαφέρονταν βαθιά για τη φροντίδα της πνευματικής ευημερίας όλων και θα ήταν ικανοί να τους καθοδηγούν στην αλήθεια. (2) Είχε γίνει αντιληπτό ότι το ποίμνιο χρειαζόταν προστασία από τους ‘λύκους που έχουν κάλυμμα προβάτου’. (Ματθ. 7:15) Χρειαζόταν να ενδυναμωθούν με το να βοηθηθούν να αποκτήσουν πλήρη γνώση της αλήθειας. (3) Η πείρα είχε δείξει ότι, αν δεν υπάρχει διευθέτηση για διορισμό πρεσβυτέρων οι οποίοι να διαφυλάττουν το ποίμνιο, μερικοί παίρνουν αυτή τη θέση και φτάνουν στο σημείο να θεωρούν το ποίμνιο δικό τους. (4) Χωρίς εύτακτη διευθέτηση, άτομα όσια στην αλήθεια μπορεί να διαπίστωναν ότι οι υπηρεσίες τους ήταν ανεπιθύμητες εξαιτίας της επιρροής μερικών οι οποίοι διαφωνούσαν με αυτούς.

Ενόψει όλων αυτών, η Σκοπιά δήλωσε: «Δεν διστάζουμε να συστήσουμε στις Εκκλησίεςc σε κάθε μέρος, είτε είναι μεγάλες είτε μικρές σε αριθμό, την αποστολική συμβουλή, σύμφωνα με την οποία σε κάθε ομάδα πρέπει να εκλέγονται πρεσβύτεροι ανάμεσα από τα μέλη της προκειμένου να ‘ποιμαίνουν’ το ποίμνιο και να το ‘επισκοπούν’». (Πράξ. 14:21-23· 20:17, 28) Οι τοπικές εκκλησίες ακολούθησαν αυτή τη σωστή Γραφική συμβουλή. Αυτό αποτελούσε σημαντικό βήμα για τη θέσπιση μιας εκκλησιαστικής διάρθρωσης η οποία θα βρισκόταν σε αρμονία με εκείνη που υπήρχε στις μέρες των αποστόλων.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον τρόπο που κατανοούσαν τότε τα πράγματα, η επιλογή των πρεσβυτέρων, καθώς και των διακόνων που τους βοηθούσαν, γινόταν κατόπιν ψηφοφορίας της εκκλησίας. Κάθε χρόνο, ή και πιο συχνά αν ήταν απαραίτητο, εξετάζονταν τα προσόντα εκείνων οι οποίοι θα μπορούσαν να υπηρετήσουν και γινόταν ψηφοφορία. Επρόκειτο βασικά για δημοκρατική διαδικασία, η οποία όμως υπόκειτο σε ορισμένους περιορισμούς που είχαν σκοπό να χρησιμεύουν ως προστατευτικά μέτρα. Όλοι στην εκκλησία παροτρύνονταν να εξετάζουν προσεκτικά τα Γραφικά προσόντα και να εκφράζουν με την ψήφο τους, όχι τη δική τους γνώμη, αλλά εκείνο που πίστευαν ότι ήταν το θέλημα του Κυρίου. Εφόσον μόνο οι «πλήρως καθιερωμένοι» είχαν δικαίωμα ψήφου, η συλλογική τους ψήφος, όταν καθοδηγούνταν από το Λόγο και το πνεύμα του Κυρίου, θεωρούνταν ότι εξέφραζε το θέλημα του Κυρίου στο θέμα αυτό. Μολονότι ο αδελφός Ρώσσελ μπορεί να μην το είχε συνειδητοποιήσει πλήρως, η διευθέτηση αυτή που σύστησε ο ίδιος ήταν ίσως επηρεασμένη μέχρι ενός βαθμού, όχι μόνο από την απόφασή του να αποφύγει οποιαδήποτε ομοιότητα με κάποια εξυψωμένη τάξη κληρικών, αλλά και από το παρελθόν του ως εφήβου στην Κογκρεγκασιοναλιστική Εκκλησία.

Όταν ο τόμος της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος ο οποίος είχε τίτλο Η Νέα Κτίσις (εκδόθηκε το 1904, στην αγγλική) εξέτασε και πάλι λεπτομερώς το ρόλο των πρεσβυτέρων και τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να επιλέγονται, δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στο εδάφιο Πράξεις 14:23. Τα ταμεία της Γραφής που είχαν συντάξει οι Τζέιμς Στρονγκ και Ρόμπερτ Γιανγκ παρατέθηκαν ως αυθεντίες για την άποψη ότι η δήλωση «εχειροτόνησαν εις αυτούς πρεσβυτέρους» (ΝΜ) έπρεπε να μεταφραστεί «εξέλεξαν αυτούς πρεσβυτέρους δι’ ανατάσεως της χειρός».d Μάλιστα μερικές μεταφράσεις της Αγίας Γραφής λένε ότι οι πρεσβύτεροι ‘διορίζονταν δια ψηφοφορίας’. (Κατά Λέξη Μετάφραση της Αγίας Γραφής [Literal Translation of the Holy Bible] του Γιανγκ· Η Εμφατική Βίβλος [The Emphasised Bible] του Ρόδερχαμ) Αλλά ποιοι θα λάβαιναν μέρος σε αυτή την ψηφοφορία;

Η υιοθέτηση της άποψης ότι στην ψηφοφορία έπρεπε να λαβαίνει μέρος η εκκλησία ως σύνολο δεν έφερνε πάντοτε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Οι ψηφοφόροι έπρεπε να είναι άτομα ‘πλήρως καθιερωμένα’, και μερικοί εκλεγόμενοι ανταποκρίνονταν όντως στα Γραφικά προσόντα και υπηρετούσαν ταπεινά τους αδελφούς τους. Αλλά συχνά η ψηφοφορία αντανακλούσε τις προσωπικές προτιμήσεις και όχι το Λόγο και το πνεύμα του Θεού. Έτσι, στο Χάλε της Γερμανίας, όταν ορισμένοι οι οποίοι πίστευαν πως έπρεπε να γίνουν πρεσβύτεροι δεν πήραν τη θέση που ήθελαν, προξένησαν σοβαρή ρήξη. Στο Μπάρμεν της Γερμανίας, ανάμεσα στους υποψηφίους το 1927 ήταν και ορισμένοι οι οποίοι εναντιώνονταν στο έργο της Εταιρίας, και στη διάρκεια της δι’ ανατάσεως της χειρός ψηφοφορίας έγινε μεγάλη οχλαγωγία. Ήταν, λοιπόν, απαραίτητο να αλλάξει η διευθέτηση και να γίνεται μυστική ψηφοφορία.

Το 1916, χρόνια πριν από αυτά τα συμβάντα, ο αδελφός Ρώσσελ είχε γράψει με βαθιά ανησυχία: «Μια φρικτή κατάσταση επικρατεί σε μερικές Τάξεις όταν πρόκειται να διεξαχτούν εκλογές. Οι υπηρέτες της Εκκλησίας επιχειρούν να γίνουν άρχοντες, δικτάτορες—μερικές φορές μάλιστα προεδρεύουν στη συνάθροιση με τον εμφανή σκοπό να φροντίσουν να εκλεγούν Πρεσβύτεροι και Διάκονοι οι ίδιοι και οι καλύτεροι φίλοι τους. . . . Μερικοί προσπαθούν αθόρυβα να εκμεταλλευτούν την Τάξη με το να φροντίζουν να γίνουν οι εκλογές την περίοδο που είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για τους ίδιους και για τους φίλους τους. Άλλοι γεμίζουν τη συνάθροιση με φίλους τους, φέρνοντας σχετικά ξένους, οι οποίοι δεν σκοπεύουν να παρακολουθούν τακτικά την Τάξη, αλλά έρχονται μόνο και μόνο σε ένδειξη φιλίας για να ψηφίσουν υπέρ ενός φίλου τους».

Άραγε χρειαζόταν απλώς να μάθουν πώς να διεξάγουν δημοκρατικές εκλογές πιο ομαλά ή μήπως υπήρχε κάτι από το Λόγο του Θεού που δεν είχαν διακρίνει ακόμα;

Οργανώνονται για να Κηρύξουν τα Καλά Νέα

Από πολύ νωρίς, ο αδελφός Ρώσσελ αναγνώρισε ότι μια από τις πιο σημαντικές ευθύνες κάθε μέλους της Χριστιανικής εκκλησίας ήταν το ευαγγελιστικό έργο. (1 Πέτρ. 2:9) Η Σκοπιά εξήγησε ότι δεν εφαρμόζονταν μόνο στον Ιησού, αλλά και σε όλους τους χρισμένους από το πνεύμα ακολούθους του, τα προφητικά λόγια του εδαφίου Ησαΐας 61:1, το οποίο λέει σύμφωνα με τη Μετάφραση Νέου Κόσμου: ‘Ο Ιεχωβά με έχει χρίσει να λέω καλά νέα’ ή, όπως αποδίδει η Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου τον τρόπο με τον οποίο παρέθεσε αυτό το εδάφιο ο Ιησούς, «Εκείνος με έχει χρίσει για να κηρύττω το ευαγγέλιο».—Λουκ. 4:18.

Ήδη το 1881, η Σκοπιά (στην αγγλική) περιείχε το άρθρο «Ζητούνται 1.000 Κήρυκες». Επρόκειτο για μια έκκληση που έγινε σε κάθε μέλος της εκκλησίας να χρησιμοποιεί όσο χρόνο μπορούσε (μισή ώρα, μία ώρα, δύο, τρεις) για να συμμετέχει στη διάδοση της Βιβλικής αλήθειας. Δόθηκε επίσης η παρότρυνση να αναλάβουν έργο βιβλιοπώλη ευαγγελιστή άντρες και γυναίκες που δεν είχαν οικογένειες εξαρτώμενες από εκείνους και οι οποίοι μπορούσαν να διαθέτουν το μισό ή και περισσότερο από το χρόνο τους αποκλειστικά για το έργο του Κυρίου. Ο αριθμός εκείνων που συμμετείχαν στο έργο αυτό ως βιβλιοπώλες ποίκιλλε σημαντικά από έτος σε έτος, αλλά το 1885 αυτοί ήταν ήδη γύρω στους 300. Και μερικοί άλλοι είχαν κάποια συμμετοχή αλλά σε πιο περιορισμένη κλίμακα. Οι βιβλιοπώλες λάβαιναν διάφορες εισηγήσεις ως προς το πώς να διεξάγουν το έργο τους. Αλλά ο αγρός ήταν τεράστιος και, τουλάχιστον στην αρχή, επέλεγαν οι ίδιοι τον τομέα τους και μετακινούνταν από τη μια περιοχή στην άλλη ανάλογα με το τι έκριναν εκείνοι κυρίως πως ήταν καλύτερο. Κατόπιν, όταν συναντιόνταν στις συνελεύσεις, έκαναν τις αναγκαίες προσαρμογές προκειμένου να συντονίσουν τις προσπάθειές τους.

Το ίδιο έτος που άρχισε η υπηρεσία βιβλιοπώλη, ο αδελφός Ρώσσελ έδωσε για τύπωμα πολλά φυλλάδια (και βιβλιάρια) που προορίζονταν για δωρεάν διανομή. Από αυτά ξεχώριζε το έντυπο Τροφή για Σκεπτομένους Χριστιανούς (Food for Thinking Christians), από το οποίο διανεμήθηκαν 1.200.000 αντίτυπα τους πρώτους τέσσερις μήνες. Το έργο που αφορούσε τις διευθετήσεις για την εκτύπωση και τη διανομή αυτή έγινε αιτία να σχηματιστεί η Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Σιών για να φροντίζει τις απαραίτητες λεπτομέρειες. Ο αδελφός Ρώσσελ, προκειμένου να μη διακοπεί το έργο σε περίπτωση θανάτου του και προκειμένου να διευκολυνθεί η διαχείριση των δωρεών οι οποίες θα χρησιμοποιούνταν για το έργο, έκανε αίτηση να γίνει νομική καταχώρηση της Εταιρίας, πράγμα που έγινε επισήμως στις 15 Δεκεμβρίου 1884. Αυτό έφερε σε ύπαρξη ένα νομικό πρόσωπο, κάτι που ήταν απαραίτητο.

Ανάλογα με τις ανάγκες που ανέκυπταν, ιδρύονταν γραφεία τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά και σε άλλες χώρες. Το πρώτο ήταν στο Λονδίνο της Αγγλίας, στις 23 Απριλίου 1900. Ένα άλλο στο Έλμπερφελντ της Γερμανίας το 1902. Ύστερα από δυο χρόνια, στην άλλη άκρη της γης, οργανώθηκε ένα τμήμα στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Τον καιρό της συγγραφής αυτού του βιβλίου, υπήρχαν 99 τμήματα σε όλο τον κόσμο.

Μολονότι είχαν αρχίσει να παίρνουν μορφή οι οργανωτικές διευθετήσεις που ήταν αναγκαίες για την παροχή πληθώρας Γραφικών εντύπων, στην αρχή οι εκκλησίες ήταν εκείνες που έθεταν σε εφαρμογή οποιεσδήποτε τοπικές διευθετήσεις για τη δημόσια διανομή εκείνης της ύλης. Σε μια επιστολή με ημερομηνία 16 Μαρτίου 1900, ο αδελφός Ρώσσελ ανέφερε πώς έβλεπε εκείνος αυτό το θέμα. Αυτή η επιστολή, η οποία απευθυνόταν προς «Αλεξάντερ Μ. Γκράχαμ και Εκκλησία Βοστώνης, Μασαχουσέτη», έλεγε: «Όπως γνωρίζετε όλοι, η ρητή πρόθεσή μου είναι να αφήνω την κάθε ομάδα του λαού του Κυρίου να διαχειρίζεται μόνη της τις υποθέσεις της, σύμφωνα με τη δική της κρίση, κάνοντας εισηγήσεις, όχι υπό τύπο παρέμβασης, αλλά υπό τύπο απλής συμβουλής». Αυτό αφορούσε, όχι μόνο τις συναθροίσεις τους, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο διεξήγαν τη διακονία τους στον αγρό. Γι’ αυτό, αφού έδινε στους αδελφούς μερικές πρακτικές συμβουλές, κατέληγε με τα λόγια: «Αυτά είναι απλώς μια εισήγηση».

Μερικές δραστηριότητες απαιτούσαν πιο συγκεκριμένη καθοδηγία από την Εταιρία. Σε σχέση με την προβολή του ‘Φωτοδράματος της Δημιουργίας’, η κάθε εκκλησία ήταν εκείνη που θα καθόριζε το αν είχαν τη διάθεση και τη δυνατότητα να νοικιάσουν μια αίθουσα ή κάποιον άλλο χώρο για να το παρουσιάσουν στην περιοχή τους. Ωστόσο, ήταν απαραίτητο να μεταφέρεται ο εξοπλισμός από πόλη σε πόλη, και οι προβολές έπρεπε να γίνονται βάσει προγράμματος· έτσι σε αυτές τις λεπτομέρειες παρείχε συντονισμένη κατεύθυνση η Εταιρία. Δόθηκε η προτροπή να έχει κάθε εκκλησία μια Επιτροπή για το Δράμα η οποία θα φρόντιζε για τις τοπικές διευθετήσεις. Αλλά η Εταιρία έστελνε κάποιον ως επόπτη, ο οποίος έδινε επισταμένη προσοχή στις λεπτομέρειες ώστε να διασφαλίζεται το ότι όλα θα κυλούσαν ομαλά.

Καθώς πέρασε το 1914 και κατόπιν το 1915, εκείνοι οι χρισμένοι από το πνεύμα Χριστιανοί ανέμεναν με ανυπομονησία την εκπλήρωση της ουράνιας ελπίδας τους. Ταυτόχρονα λάβαιναν την ενθάρρυνση να παραμένουν απασχολημένοι στην υπηρεσία του Κυρίου. Αν και πίστευαν ότι ο καιρός που τους υπολειπόταν να παραμείνουν ζωντανοί κατά σάρκα ήταν πολύ σύντομος, έγινε φανερό ότι, προκειμένου να διεξάγουν το κήρυγμα των καλών νέων με εύτακτο τρόπο, χρειαζόταν περισσότερη κατεύθυνση από όση λάβαιναν όταν αριθμούσαν απλώς λίγες εκατοντάδες. Λίγο αργότερα από τότε που ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ έγινε ο δεύτερος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, εκείνη η κατεύθυνση πήρε νέες διαστάσεις. Το τεύχος 1 Μαρτίου 1917 της Σκοπιάς (στην αγγλική) ανακοίνωσε ότι, από τότε και έπειτα, την ανάθεση όλων των τομέων τους οποίους θα καλλιεργούσαν οι διάκονοι που υπηρετούσαν ως βιβλιοπώλες και ως εργάτες ποίμανσηςe στις διάφορες εκκλησίες θα την έκανε το γραφείο της Εταιρίας. Εκεί που σε αυτή την υπηρεσία αγρού συμμετείχαν και ντόπιοι εργάτες και βιβλιοπώλες σε μια πόλη ή σε μια επαρχία, μια τοπικά διορισμένη επιτροπή περιφερείας χώριζε τον τομέα και τον μοίραζε σε αυτούς ανάλογα. Η διευθέτηση αυτή συνέβαλε σε μια πραγματικά αξιοθαύμαστη διανομή του βιβλίου Το Τετελεσμένον Μυστήριον μέσα σε λίγους μόνο μήνες στο έτος 1917-1918. Επίσης αποδείχτηκε πολύτιμη στο να διανεμηθούν αστραπιαία 10.000.000 αντίτυπα ενός φυλλαδίου που είχε θέμα ‘Η Πτώση της Βαβυλώνας’ και αποτελούσε δυναμικό ξεσκέπασμα του Χριστιανικού κόσμου.

Λίγο μετά από αυτό, μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Εταιρίας συνελήφθησαν, και στις 21 Ιουνίου 1918 καταδικάστηκαν σε 20ετή φυλάκιση. Το κήρυγμα των καλών νέων σχεδόν σταμάτησε. Μήπως ήταν αυτός ο καιρός κατά τον οποίο θα ενώνονταν επιτέλους με τον Κύριο σε ουράνια δόξα;

Έπειτα από λίγους μήνες ο πόλεμος τελείωσε. Το επόμενο έτος οι υπεύθυνοι της Εταιρίας αποφυλακίστηκαν. Εξακολουθούσαν να είναι ζωντανοί κατά σάρκα. Τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμεναν, αλλά αυτοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Θεός πρέπει ακόμα να είχε έργο για να κάνουν εδώ στη γη.

Μόλις πρόσφατα η πίστη τους είχε περάσει μέσα από σοβαρές δοκιμασίες. Ωστόσο, το 1919, η Σκοπιά (στην αγγλική) τους ενίσχυσε με Γραφικές μελέτες που υποκινούσαν σε δράση, οι οποίες είχαν το θέμα «Ευλογημένοι Είναι οι Άφοβοι». Έπειτα από αυτές ήρθε το άρθρο «Ευκαιρίες για Υπηρεσία». Αλλά οι αδελφοί δεν είχαν οραματιστεί τις ευρείες οργανωτικές εξελίξεις που θα λάβαιναν χώρα στη διάρκεια των ερχόμενων δεκαετιών.

Κατάλληλο Παράδειγμα για το Ποίμνιο

Ο αδελφός Ρόδερφορντ είχε αντιληφθεί ότι για να συνεχιστεί η διεξαγωγή του έργου με εύτακτο και ενοποιημένο τρόπο, άσχετα από το πόσο σύντομος μπορεί να ήταν ο καιρός, ήταν ζωτικό το κατάλληλο παράδειγμα για το ποίμνιο. Ο Ιησούς είχε χαρακτηρίσει τους ακολούθους του πρόβατα, και τα πρόβατα ακολουθούν τον ποιμένα τους. Φυσικά, ο ίδιος ο Ιησούς είναι ο Καλός Ποιμένας, αλλά χρησιμοποιεί επίσης πρεσβυτέρους, ως υποποιμένες του λαού του. (1 Πέτρ. 5:1-3) Αυτοί οι πρεσβύτεροι πρέπει να είναι άντρες που συμμετέχουν οι ίδιοι στο έργο το οποίο ανέθεσε ο Ιησούς και που ενθαρρύνουν και άλλους να συμμετέχουν. Πρέπει να έχουν γνήσιο ευαγγελιστικό πνεύμα. Ωστόσο, τον καιρό της διανομής του βιβλίου Το Τετελεσμένον Μυστήριον, μερικοί πρεσβύτεροι απέφυγαν να το κάνουν αυτό· ορισμένοι μάλιστα απέτρεπαν αρκετά ανοιχτά τους άλλους από το να συμμετάσχουν στη διανομή αυτή.

Ένα εξαιρετικά σημαντικό βήμα για να διορθωθεί αυτή η κατάσταση έγινε το 1919, όταν άρχισε να εκδίδεται το περιοδικό Ο Χρυσούς Αιών. Αυτό επρόκειτο να αποτελέσει ισχυρό όργανο για τη διακήρυξη του γεγονότος ότι η Βασιλεία του Θεού είναι η μοναδική μόνιμη λύση στα προβλήματα του ανθρώπινου γένους. Κάθε εκκλησία η οποία επιθυμούσε να συμμετέχει στη δραστηριότητα αυτή κλήθηκε να ζητήσει να εγγραφεί από την Εταιρία ως ‘υπηρεσιακή οργάνωση’. Κατόπιν η Εταιρία διόριζε ένα διευθυντή, ή διευθυντή υπηρεσίας όπως έγινε γνωστός, ο οποίος δεν υπόκειτο σε ετήσια εκλογή.f Αυτός, ως ο τοπικός εκπρόσωπος της Εταιρίας, έπρεπε να οργανώνει το έργο, να αναθέτει τομείς και να ενθαρρύνει τη συμμετοχή της εκκλησίας στην υπηρεσία αγρού. Έτσι, παράλληλα με τους δημοκρατικά εκλεγμένους πρεσβυτέρους και διακόνους, άρχισε να λειτουργεί και ένα άλλο είδος οργανωτικής διευθέτησης που αναγνώριζε την ύπαρξη μιας εξουσίας—η οποία βρισκόταν εκτός της τοπικής εκκλησίας και είχε δικαίωμα να κάνει διορισμούς—και το οποίο έδινε μεγαλύτερη έμφαση στο κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού.g

Στη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν, το έργο διακήρυξης της Βασιλείας έλαβε μεγάλη ώθηση, σαν από μια ακατανίκητη δύναμη. Τα γεγονότα που συνέβησαν το 1914 και μετά από αυτό είχαν δείξει καθαρά ότι εκπληρωνόταν ήδη η μεγάλη προφητεία με την οποία ο Κύριος Ιησούς Χριστός περιέγραψε την τελική περίοδο του παλιού συστήματος. Ενόψει αυτού του γεγονότος, η Σκοπιά τόνισε το 1920 ότι, όπως προειπώθηκε στο εδάφιο Ματθαίος 24:14, αυτός ήταν ο καιρός κατά τον οποίο έπρεπε να διακηρυχτούν τα καλά νέα σχετικά με ‘το τέλος της παλιάς τάξης πραγμάτων και την εγκαθίδρυση της Μεσσιανικής βασιλείας’.h (Ματθ. 24:3-14) Αφού παρακολούθησαν τη συνέλευση των Σπουδαστών της Γραφής στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο, το 1922, οι εκπρόσωποι έφυγαν νιώθοντας να αντηχεί στα αφτιά τους η φράση: «Διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε τον Βασιλιά και τη βασιλεία του». Ο ρόλος των αληθινών Χριστιανών τονίστηκε με ακόμα πιο ευδιάκριτο τρόπο το 1931, όταν υιοθετήθηκε το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Ήταν φανερό ότι ο Ιεχωβά είχε αναθέσει στους δούλους του ένα έργο στο οποίο όλοι τους μπορούσαν να συμμετέχουν. Η ανταπόκριση ήταν ενθουσιώδης. Πολλοί έκαναν μεγάλες προσαρμογές στη ζωή τους προκειμένου να αφιερώνουν όλο τους το χρόνο στο έργο αυτό. Ακόμα και από εκείνους που αφιέρωναν απλώς μέρος του χρόνου τους, πάρα πολλοί διέθεταν ολόκληρη τη μέρα στην υπηρεσία αγρού τα σαββατοκύριακα. Ανταποκρινόμενοι στην ενθάρρυνση που περιείχε η Σκοπιά και ο Πληροφορητής τα έτη 1938 και 1939, πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά εκείνης της εποχής προσπαθούσαν ευσυνείδητα να αφιερώνουν 60 ώρες κάθε μήνα στην υπηρεσία αγρού.

Μεταξύ αυτών των ζηλωτών Μαρτύρων συγκαταλέγονταν και πλήθος ταπεινών και αφοσιωμένων δούλων του Ιεχωβά οι οποίοι ήταν πρεσβύτεροι στις εκκλησίες. Εντούτοις, σε ορισμένα μέρη, στη δεκαετία του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930, προβαλλόταν επίσης αξιοσημείωτη αντίδραση στην ιδέα να συμμετέχουν όλοι στην υπηρεσία αγρού. Συχνά οι δημοκρατικά εκλεγμένοι πρεσβύτεροι εξέφραζαν αρκετά ανοιχτά τη διαφωνία τους με τα όσα έλεγε η Σκοπιά σχετικά με την ευθύνη των ατόμων να κηρύττουν στους εκτός εκκλησίας ανθρώπους. Η άρνηση να ακούσουν τα όσα το πνεύμα του Θεού, μέσω των Αγίων Γραφών, είχε να πει στην εκκλησία σχετικά με αυτό το θέμα εμπόδιζε τη ροή του πνεύματος του Θεού σε εκείνους τους ομίλους.—Αποκ. 2:5, 7.

Το 1932 λήφθηκαν μέτρα για να διορθωθεί αυτή η κατάσταση. Το πρωταρχικού ενδιαφέροντος σημείο δεν ήταν το αν μερικοί εξέχοντες πρεσβύτεροι θα προσβάλλονταν ή το αν μερικοί από εκείνους που ήταν συνταυτισμένοι με τις εκκλησίες θα αποχωρούσαν. Απεναντίας, η επιθυμία των αδελφών ήταν να ευαρεστούν τον Ιεχωβά και να κάνουν το θέλημά του. Για το σκοπό αυτόν, τα τεύχη 15 Σεπτεμβρίου και 1 Οκτωβρίου της Σκοπιάς εκείνου του έτους έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή στο θέμα ‘Η Οργάνωση του Ιεχωβά’.

Εκείνα τα άρθρα έδειξαν με εύστοχο τρόπο ότι όλοι όσοι αποτελούσαν πραγματικά μέρος της οργάνωσης του Ιεχωβά θα έκαναν το έργο που ο Λόγος του έλεγε πως έπρεπε να γίνει στη διάρκεια αυτής της περιόδου. Τα άρθρα υποστήριξαν την άποψη ότι η ιδιότητα του Χριστιανού πρεσβυτέρου δεν είναι ένα αξίωμα στο οποίο κάποιος μπορεί να εκλεγεί αλλά μια κατάσταση που μπορεί να αποκτηθεί μέσω πνευματικής ανάπτυξης. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στην προσευχή που έκανε ο Ιησούς ζητώντας οι ακόλουθοί του «να είναι όλοι ένα»—σε ενότητα με τον Θεό και τον Χριστό, και συνεπώς ενωμένοι μεταξύ τους στην εκτέλεση του θελήματος του Θεού. (Ιωάν. 17:21) Και με ποιο αποτέλεσμα; Σύμφωνα με την απάντηση που έδινε το δεύτερο άρθρο, ‘καθένας από το υπόλοιπο πρέπει να είναι μάρτυρας του ονόματος και της βασιλείας του Ιεχωβά Θεού’. Η επίβλεψη δεν θα ανατιθόταν σε κανέναν ο οποίος θα αμελούσε ή θα αρνούνταν να κάνει αυτό που λογικά μπορούσε να κάνει για να συμμετέχει στη δημόσια επίδοση μαρτυρίας.

Στο τέλος της μελέτης αυτών των άρθρων, οι εκκλησίες κλήθηκαν να υιοθετήσουν μια απόφαση ως ένδειξη του ότι συμφωνούσαν. Έτσι καταργήθηκαν οι ετήσιες εκκλησιαστικές εκλογές που γίνονταν για πρεσβυτέρους και διακόνους. Στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας, όπως και αλλού, μερικοί από τους πρώην ‘εκλεγόμενους πρεσβυτέρους’ έφυγαν· άλλα άτομα τα οποία συμμερίζονταν τις απόψεις τους πήγαν μαζί τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί ο αριθμός των μελών τους αλλά να ενισχυθεί ολόκληρη η οργάνωση. Εκείνοι που παρέμειναν ήταν άνθρωποι πρόθυμοι να επωμιστούν τη Χριστιανική ευθύνη της επίδοσης μαρτυρίας. Αντί να εκλέγουν με ψηφοφορία πρεσβυτέρους, οι εκκλησίες—εξακολουθώντας να χρησιμοποιούν δημοκρατικές μεθόδους—επέλεγαν μια επιτροπή υπηρεσίαςi αποτελούμενη από πνευματικά ώριμους άντρες, οι οποίοι συμμετείχαν ενεργά στη δημόσια επίδοση μαρτυρίας. Επίσης τα μέλη της εκκλησίας εξέλεγαν με ψηφοφορία έναν εισηγητή ο οποίος θα προέδρευε στις συναθροίσεις τους, καθώς και ένα γραμματέα-ταμία. Όλοι αυτοί οι άντρες ήταν ενεργοί μάρτυρες του Ιεχωβά.

Τώρα που η επίβλεψη της εκκλησίας ανατέθηκε σε άντρες που τους ενδιέφερε, όχι η προσωπική τους θέση, αλλά η εκτέλεση του έργου του Θεού—το να δίνουν μαρτυρία για το όνομα και τη Βασιλεία του—και οι οποίοι έθεταν ένα καλό παράδειγμα με τη δική τους συμμετοχή σε αυτό, το έργο προχωρούσε μπροστά πιο ομαλά. Αν και δεν το γνώριζαν τότε, πολλά έπρεπε να γίνουν ακόμα· μια πιο εκτεταμένη επίδοση μαρτυρίας από εκείνη που είχε ήδη δοθεί, μια σύναξη ατόμων που δεν την περίμεναν. (Ησ. 55:5) Από ό,τι έδειχναν τα πράγματα ο Ιεχωβά τούς προετοίμαζε για αυτήν.

Μερικοί που είχαν την ελπίδα της αιώνιας ζωής στη γη είχαν αρχίσει να συναναστρέφονται με αυτούς.j Αλλά η Αγία Γραφή προέλεγε τη συγκέντρωση ενός πολύ όχλου (ή μεγάλου πλήθους) που θα απέβλεπε να διασωθεί από την ερχόμενη μεγάλη θλίψη. (Αποκ. 7:9-14) Το 1935 διασαφηνίστηκε η ταυτότητα αυτού του πολύ όχλου. Οι αλλαγές που έγιναν στην επιλογή επισκόπων τη δεκαετία του 1930 εξάρτισαν καλύτερα την οργάνωση ώστε να μπορεί να επιμεληθεί το έργο το οποίο περιελάμβανε τη σύναξη, τη διδασκαλία και την εκπαίδευση αυτών των ατόμων.

Για τους περισσότερους Μάρτυρες του Ιεχωβά αυτό το διευρυμένο έργο αποτελούσε συναρπαστική εξέλιξη. Η διακονία τους στον αγρό προσέλαβε καινούρια σημασία. Μερικοί, όμως, δεν είχαν τη διάθεση να κηρύττουν. Απέφευγαν να συμμετέχουν και προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν την αδράνειά τους με το επιχείρημα ότι ο πολύς όχλος δεν θα συναγόταν παρά μόνο μετά τον Αρμαγεδδώνα. Ωστόσο, η πλειονότητα διέκρινε ότι υπήρχε μια ακόμα ευκαιρία για να εκδηλώσουν την οσιότητά τους στον Ιεχωβά και την αγάπη τους για το συνάνθρωπό τους.

Ποια ήταν η θέση των μελών του μεγάλου πλήθους στη διάρθρωση της οργάνωσης; Τους υποδείχτηκε ο ρόλος τον οποίο ανέθετε ο Λόγος του Θεού στο «μικρό ποίμνιο» των χρισμένων από το πνεύμα, και εκείνοι εργάστηκαν με χαρά σε αρμονία με αυτή τη διευθέτηση. (Λουκ. 12:32-44) Επίσης, έμαθαν ότι, όπως οι χρισμένοι από το πνεύμα, έτσι και εκείνοι είχαν την ευθύνη να λένε τα καλά νέα σε άλλους. (Αποκ. 22:17) Εφόσον ήθελαν να γίνουν επίγειοι υπήκοοι της Βασιλείας του Θεού, αυτή η Βασιλεία έπρεπε να έρχεται πρώτη στη ζωή τους, και εκείνοι έπρεπε να μιλούν με ζήλο στους άλλους για αυτήν. Για να ταιριάζουν στην περιγραφή που κάνει η Αγία Γραφή για εκείνους οι οποίοι θα διαφυλαχτούν από τη μεγάλη θλίψη και θα περάσουν στο νέο κόσμο του Θεού, αυτοί πρέπει να είναι άνθρωποι που «φωνάζουν συνεχώς με δυνατή φωνή, λέγοντας: ‘Τη σωτηρία την οφείλουμε στον Θεό μας, που κάθεται πάνω στο θρόνο, και στο Αρνί’». (Αποκ. 7:10, 14) Το 1937, καθώς άρχισαν να αυξάνονται σε αριθμό και γινόταν έκδηλος ο ζήλος τους για τον Κύριο, προσκλήθηκαν επίσης να επωμιστούν και αυτοί την ευθύνη που σχετίζεται με την επίβλεψη στην εκκλησία.

Εντούτοις, τους έγινε η υπενθύμιση ότι η οργάνωση ανήκει στον Ιεχωβά, και όχι σε κάποιον άνθρωπο. Δεν έπρεπε να υπάρχουν διαιρέσεις ανάμεσα στο υπόλοιπο των χρισμένων από το πνεύμα και στα μέλη του μεγάλου πλήθους των άλλων προβάτων. Έπρεπε να συνεργάζονται ως αδελφοί και αδελφές στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Όπως είχε πει ο Ιησούς: «Άλλα πρόβατα έχω, που δεν είναι από αυτή τη μάντρα· και εκείνα πρέπει να τα φέρω, και θα ακούσουν τη φωνή μου και θα γίνουν ένα ποίμνιο, ένας ποιμένας». (Ιωάν. 10:16) Το πόσο πραγματικό ήταν αυτό γινόταν ολοένα και πιο φανερό.

Εκπληκτικές εξελίξεις είχαν λάβει χώρα στην οργάνωση σε σχετικά σύντομη περίοδο. Αλλά μήπως υπήρχαν περισσότερα που χρειάζονταν να γίνουν ώστε να διευθετούνται οι υποθέσεις των εκκλησιών σε πλήρη αρμονία με τους τρόπους ενέργειας του Ιεχωβά, όπως αυτοί ορίζονται στον εμπνευσμένο του Λόγο;

Θεοκρατική Οργάνωση

«Θεοκρατία» σημαίνει «κυβέρνηση του Θεού». Ήταν αυτού του είδους η κυβέρνηση εκείνη που κατηύθυνε τις εκκλησίες; Φρόντιζαν αυτοί, όχι μόνο να λατρεύουν τον Ιεχωβά, αλλά και να αποβλέπουν σε εκείνον για να κατευθύνει τις εκκλησιαστικές τους υποθέσεις; Συμμορφώνονταν πλήρως με τα όσα έλεγε για αυτά τα θέματα στον εμπνευσμένο του Λόγο; Το διμερές άρθρο ‘Οργάνωση’ το οποίο εμφανίστηκε στη Σκοπιά 1 και 15 Ιουλίου 1938 δήλωσε χαρακτηριστικά: ‘Η οργάνωση του Ιεχωβά δεν είναι κατ’ ουδένα τρόπο δημοκρατική. Ο Ιεχωβά είναι υπέρτατος, και η κυβέρνησή του ή η οργάνωσή του είναι αυστηρώς θεοκρατική’. Ωστόσο, στις τοπικές εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκείνου του καιρού, εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούνται δημοκρατικές διαδικασίες για την επιλογή των περισσοτέρων από εκείνους που είχαν την επίβλεψη στις συναθροίσεις και στην υπηρεσία αγρού. Ήταν κατάλληλο να γίνουν και άλλες αλλαγές.

Αλλά δεν έδειχνε το εδάφιο Πράξεις 14:23 ότι οι πρεσβύτεροι στις εκκλησίες έπρεπε να διορίζονται στη θέση τους ‘δι’ ανατάσεως της χειρός’ όπως γίνεται στη διάρκεια ψηφοφορίας; Το πρώτο από εκείνα τα άρθρα της Σκοπιάς που είχαν τον τίτλο ‘Οργάνωση’ αναγνώρισε ότι αυτό το εδάφιο είχε παρανοηθεί στο παρελθόν. Οι διορισμοί ανάμεσα στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα δεν γίνονταν ‘δι’ ανατάσεως της χειρός’ όλων των μελών της εκκλησίας. Απεναντίας, όπως καταδείχτηκε, οι απόστολοι και όσοι ήταν εξουσιοδοτημένοι από εκείνους ήταν αυτοί που ‘ανέτειναν τα χέρια τους’. Αυτό το έκαναν, όχι με το να συμμετέχουν σε κάποια εκκλησιαστική ψηφοφορία, αλλά με το να επιθέτουν τα χέρια τους πάνω σε άτομα τα οποία είχαν τα κατάλληλα προσόντα. Αυτό αποτελούσε σύμβολο επιβεβαίωσης, επιδοκιμασίας ή διορισμού.k Μερικές φορές, οι πρώτες Χριστιανικές εκκλησίες σύστηναν άντρες που είχαν τα κατάλληλα προσόντα, αλλά η τελική επιλογή ή επιδοκιμασία γινόταν από τους αποστόλους, οι οποίοι ήταν εντεταλμένοι άμεσα από τον Χριστό, ή γινόταν από εκείνους που είχαν εξουσιοδοτήσει οι απόστολοι. (Πράξ. 6:1-6) Η Σκοπιά έστρεψε την προσοχή στο γεγονός ότι μόνο μέσα σε επιστολές προς υπεύθυνους επισκόπους (τον Τιμόθεο και τον Τίτο) έδωσε ο απόστολος Παύλος, υπό την κατεύθυνση του αγίου πνεύματος, οδηγίες για το διορισμό επισκόπων. (1 Τιμ. 3:1-13· 5:22· Τίτο 1:5) Καμιά από τις θεόπνευστες επιστολές που απευθύνονταν σε εκκλησίες δεν περιείχε τέτοιες οδηγίες.

Πώς, λοιπόν, έπρεπε να γίνονται οι σύγχρονοι διορισμοί για υπηρεσία στις εκκλησίες; Η ανάλυση που έκανε η Σκοπιά όσον αφορά τη θεοκρατική οργάνωση έδειξε από τις Γραφές ότι ο Ιεχωβά διόρισε τον Ιησού Χριστό «κεφαλή . . . της εκκλησίας»· ότι, όταν ο Χριστός ως ο Κύριος θα επέστρεφε, θα εμπιστευόταν την ευθύνη «πάνω σε όλα τα υπάρχοντά του» στον ‘πιστό και φρόνιμο δούλο’ του· ότι αυτός ο πιστός και φρόνιμος δούλος αποτελούνταν από όλους εκείνους που βρίσκονταν στη γη και είχαν χριστεί με άγιο πνεύμα για να είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό και οι οποίοι υπηρετούσαν ενωμένα υπό τη δική του κατεύθυνση· και ότι ο Χριστός θα χρησιμοποιούσε αυτή την τάξη του δούλου ως μέσο για την παροχή της αναγκαίας επίβλεψης των εκκλησιών. (Κολ. 1:18· Ματθ. 24:45-47· 28:18) Θα ήταν καθήκον της τάξης του δούλου να εφαρμόζει με προσευχή τις οδηγίες που εκτίθενται με σαφήνεια στον εμπνευσμένο Λόγο του Θεού, χρησιμοποιώντας τον ως βάση για να καθορίζει ποιοι έχουν τα προσόντα για θέσεις υπηρεσίας.

Εφόσον το ορατό μέσο που θα χρησιμοποιούσε ο Χριστός είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος (και τα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας που έχουν ήδη εξεταστεί δείχνουν ότι αυτός ο «δούλος» χρησιμοποιεί την Εταιρία Σκοπιά ως νομικό όργανο), η Σκοπιά εξήγησε ότι η θεοκρατική διαδικασία απαιτούσε να γίνονται οι διορισμοί υπηρεσίας μέσω αυτού του οργάνου. Όπως οι εκκλησίες του πρώτου αιώνα αναγνώριζαν το κυβερνών σώμα στην Ιερουσαλήμ, έτσι και σήμερα οι εκκλησίες δεν θα ευημερούσαν πνευματικά χωρίς κεντρική επίβλεψη.—Πράξ. 15:2-30· 16:4, 5.

Ωστόσο, για να είναι ξεκαθαρισμένα τα πράγματα, τονίστηκε πως, όταν η Σκοπιά αναφερόταν στην «Εταιρία», δεν εννοούσε ένα απλό νομικό όργανο, αλλά το σώμα των χρισμένων Χριστιανών οι οποίοι είχαν ιδρύσει εκείνο το νομικό όργανο και το χρησιμοποιούσαν. Συνεπώς η έκφραση αυτή σήμαινε τον πιστό και φρόνιμο δούλο με το Κυβερνών Σώμα του.

Ακόμα και προτού δημοσιευτούν το 1938 τα άρθρα της Σκοπιάς με τίτλο ‘Οργάνωση’, όταν οι εκκλησίες στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Σικάγο και στο Λος Άντζελες είχαν μεγαλώσει σε τέτοιο βαθμό ώστε κρίθηκε σκόπιμο να χωριστούν σε μικρότερους ομίλους, είχαν ζητήσει από την Εταιρία να διορίσει όλους τους υπηρέτες τους. Το τεύχος 15 Ιουλίου 1938 της Σκοπιάς καλούσε τώρα και όλες τις άλλες εκκλησίες να κάνουν κάτι παρόμοιο. Για το σκοπό αυτόν, προτάθηκε να υιοθετηθεί η ακόλουθη απόφαση:

‘Εμείς, η ομάδα του λαού του Θεού που έχει ληφθεί για το όνομά του, και βρίσκεται τώρα στη/στο . . . . . . . . . . . . , αναγνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση του Θεού είναι καθαρά θεοκρατία και ότι ο Χριστός Ιησούς είναι στο ναό και έχει την πλήρη ευθύνη και τον πλήρη έλεγχο της ορατής καθώς και της αόρατης οργάνωσης του Ιεχωβά, και ότι «Η ΕΤΑΙΡΙΑ» είναι ο ορατός εκπρόσωπος του Κυρίου στη γη, και ως εκ τούτου παρακαλούμε «Την Εταιρία» να οργανώσει την ομάδα αυτή για υπηρεσία και να διορίσει τους διάφορους υπηρέτες της, ώστε να μπορέσουμε όλοι μας να συνεργαστούμε με ειρήνη, δικαιοσύνη, αρμονία και πλήρη ενότητα. Επισυνάπτουμε κατάλογο ονομάτων ορισμένων ατόμων στην ομάδα αυτή τα οποία μας φαίνονται περισσότερο ώριμα και τα οποία συνεπώς φαίνεται ότι είναι καταλληλότερα για να καλύψουν τις ανάλογες θέσεις τις προοριζόμενες για υπηρεσία’.l

Ουσιαστικά όλες οι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά συμφώνησαν αμέσως με αυτό. Τα λίγα εκείνα άτομα που δεν συμφώνησαν έπαψαν σύντομα να έχουν έστω και την παραμικρή συμμετοχή στη διακήρυξη της Βασιλείας και έτσι έπαψαν να είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Οφέλη από τη Θεοκρατική Κατεύθυνση

Είναι φανερό ότι, αν οι αποφάσεις για τις διδασκαλίες, τα πρότυπα διαγωγής και τις οργανωτικές διαδικασίες ή τις διαδικασίες επίδοσης μαρτυρίας λαβαίνονταν τοπικά από κάθε περιοχή, σύντομα η οργάνωση θα έχανε την ταυτότητα και την ενότητά της. Εύκολα θα μπορούσαν να προκληθούν διαιρέσεις ανάμεσα στους αδελφούς λόγω κοινωνικών, πολιτιστικών και εθνικών διαφορών. Από την άλλη μεριά, η θεοκρατική κατεύθυνση εξασφάλιζε το ότι τα οφέλη από την πνευματική πρόοδο θα έφταναν σε όλες τις εκκλησίες παγκόσμια χωρίς κωλύματα. Έτσι θα ερχόταν σε ύπαρξη η γνήσια ενότητα που ο Ιησούς προσευχήθηκε να επικρατεί μεταξύ των αληθινών ακολούθων του και θα επιτελούνταν πλήρως το ευαγγελιστικό έργο για το οποίο αυτός έδωσε εντολή.—Ιωάν. 17:20-22.

Εντούτοις, μερικοί ισχυρίστηκαν ότι ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ υποστήριζε αυτή την οργανωτική αλλαγή απλώς και μόνο επειδή προσπαθούσε να αποκτήσει έτσι μεγαλύτερο έλεγχο επί των Μαρτύρων και ότι χρησιμοποίησε αυτό το μέσο για να επιβάλει τη δική του εξουσία. Ήταν όντως έτσι τα πράγματα; Δεν υπάρχει αμφιβολία για το ότι ο αδελφός Ρόδερφορντ ήταν άνθρωπος με ισχυρές πεποιθήσεις. Εκφραζόταν δυναμικά και χωρίς συμβιβασμούς υπέρ αυτού που πίστευε ότι ήταν η αλήθεια. Ήταν πολύ απότομος ο τρόπος με τον οποίο χειριζόταν τις καταστάσεις όταν διέκρινε ότι κάποιοι ενδιαφέρονταν περισσότερο για τον εαυτό τους παρά για το έργο του Κυρίου. Αλλά ο αδελφός Ρόδερφορντ ήταν γνήσια ταπεινός ενώπιον του Θεού. Όπως έγραψε αργότερα ο Καρλ Κλάιν, ο οποίος έγινε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος το 1974: «Οι προσευχές του αδελφού Ρόδερφορντ στην πρωινή λατρεία . . . τον έκαναν πολύ αγαπητό σε εμένα. Παρότι είχε τόσο δυνατή φωνή, όταν απευθυνόταν στον Θεό έμοιαζε σαν ένα μικρό αγόρι που μιλούσε στον μπαμπά του. Τι έξοχη σχέση με τον Ιεχωβά αποκάλυπτε αυτό!» Ο αδελφός Ρόδερφορντ ήταν πλήρως πεπεισμένος για την ταυτότητα της ορατής οργάνωσης του Ιεχωβά, και προσπαθούσε να εξασφαλίσει το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων δεν θα μπορούσε να εμποδίσει τους αδελφούς ενός τόπου να λαβαίνουν την πλήρη ωφέλεια της πνευματικής τροφής και κατεύθυνσης που έδινε ο Ιεχωβά για τους δούλους Του.

Μολονότι ο αδελφός Ρόδερφορντ υπηρέτησε επί 25 χρόνια ως πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά και αφιέρωσε όλες του τις δυνάμεις στην προώθηση του έργου της οργάνωσης, δεν ήταν ο ηγέτης των Μαρτύρων του Ιεχωβά ούτε και ήθελε να είναι. Το 1941 σε μια συνέλευση στο Σεντ Λούις του Μισούρι, λίγο πριν από το θάνατό του, αναφέρθηκε στο θέμα της ηγεσίας, λέγοντας: «Θα ήθελα να μάθουν οι ξένοι που τυχόν βρίσκονται εδώ τι πιστεύετε σχετικά με το αν είναι κάποιος άνθρωπος ηγέτης σας, ώστε να μην το ξεχάσουν ποτέ. Κάθε φορά που παρουσιάζεται κάτι και αρχίζει να αναπτύσσεται, λένε ότι υπάρχει κάποιος ανθρώπινος ηγέτης ο οποίος έχει πολλούς οπαδούς. Αν υπάρχει κάποιος στο ακροατήριο αυτό που πιστεύει ότι εγώ, ο οποίος στέκομαι εδώ, είμαι ο ηγέτης των μαρτύρων του Ιεχωβά, να πει Ναι». Η απάντηση ήταν μια εντυπωσιακή σιωπή την οποία έσπασε μόνο ένα εμφατικό «Όχι» που ακούστηκε από μερικούς στο ακροατήριο. Ο ομιλητής συνέχισε: «Αν εσείς που είστε εδώ πιστεύετε ότι είμαι απλώς ένας από τους δούλους του Κυρίου και ότι συνεργαζόμαστε με ενότητα ώμο προς ώμο, υπηρετώντας τον Θεό και υπηρετώντας τον Χριστό, να πείτε Ναι». Ομόφωνα όλοι στη συνέλευση βροντοφώναξαν ένα κατηγορηματικό «Ναι!» Τον επόμενο μήνα ένα ακροατήριο στην Αγγλία ανταποκρίθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Σε μερικές περιοχές τα οφέλη της θεοκρατικής οργάνωσης έγιναν γρήγορα αισθητά. Αλλού, χρειάστηκε περισσότερος καιρός· εκείνοι οι οποίοι αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ώριμοι, ταπεινοί υπηρέτες με τον καιρό απομακρύνθηκαν και διορίστηκαν άλλοι.

Ωστόσο, καθώς καθιερώνονταν ολοένα και πληρέστερα οι θεοκρατικές διαδικασίες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά χαίρονταν για το ότι ζούσαν την εκπλήρωση των λόγων που προειπώθηκαν στο εδάφιο Ησαΐας 60:17. Χρησιμοποιώντας εξεικονιστικούς όρους για να απεικονίσει τις βελτιωμένες συνθήκες που θα έρχονταν σε ύπαρξη ανάμεσα στους δούλους του Θεού, ο Ιεχωβά λέει εκεί: «Αντί χαλκού θέλω φέρει χρυσίον και αντί σιδήρου θέλω φέρει αργύριον και αντί ξύλου χαλκόν και αντί λίθων σίδηρον· και θέλω καταστήσει τους αρχηγούς σου ειρήνην και τους επιστάτας σου δικαιοσύνην [θα διορίσω την ειρήνη ως επισκόπους σου και τη δικαιοσύνη ως επιστάτες σου, ΜΝΚ]». Το εδάφιο αυτό δεν περιγράφει τι θα έκαναν οι άνθρωποι, αλλά τι θα έκανε ο ίδιος ο Θεός, όπως και τα οφέλη που θα λάβαιναν οι δούλοι του καθώς θα υποτάσσονταν σε αυτή την ενέργεια. Η ειρήνη πρέπει να κυριαρχεί στις τάξεις τους. Η αγάπη για τη δικαιοσύνη πρέπει να είναι η δύναμη που τους υποκινεί σε υπηρεσία.

Από τη Βραζιλία, η Μοντ Γιούλι, σύζυγος του επισκόπου τμήματος, έγραψε στον αδελφό Ρόδερφορντ: «Λόγω του άρθρου ‘Οργάνωση’ στα τεύχη 1 και 15 Ιουλίου [1938] της Σκοπιάς θέλω να εκφράσω με δυο λόγια σε εσάς, του οποίου την πιστή υπηρεσία χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά, την ευγνωμοσύνη μου στον Ιεχωβά για τη θαυμάσια διευθέτηση που έχει κάνει αυτός για την ορατή του οργάνωση, όπως διατυπώνεται σε αυτές τις δυο Σκοπιές. . . . Τι ανακούφιση είναι να βλέπει κανείς το τέλος της τοπικής αυτοδιαχείρισης, στην οποία περιλαμβάνονται και τα ‘δικαιώματα των γυναικών’ και άλλες αντιγραφικές διαδικασίες, εξαιτίας των οποίων μερικές ψυχές υποτάσσονταν σε τοπικές απόψεις και προσωπικές κρίσεις, αντί να υποτάσσονται [στον Ιεχωβά Θεό και στον Ιησού Χριστό], φέρνοντας συνεπώς όνειδος στο όνομα του Ιεχωβά. Είναι αλήθεια ότι μόλις ‘στο πρόσφατο παρελθόν η Εταιρία έχει χαρακτηρίσει όλους μέσα στην οργάνωση «υπηρέτες»’, όμως εγώ παρατηρώ ότι επί πολλά χρόνια πριν από αυτή την περίοδο στις επιστολές σας προς τους αδελφούς σας χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως ‘ο αδελφός σας και υπηρέτης σας, με τη χάρη Του’».

Σχετικά με αυτή την οργανωτική προσαρμογή, το τμήμα στα Βρετανικά Νησιά ανέφερε: «Τα καλά αποτελέσματά της ήταν πολύ εκπληκτικά. Η ποιητική και προφητική περιγραφή σχετικά με αυτό στο κεφάλαιο εξήντα του Ησαΐα είναι γεμάτη από ομορφιά αλλά όχι υπερβολική. Όλοι όσοι ήταν στην αλήθεια μιλούσαν για αυτό. Ήταν το κύριο θέμα συζήτησης. Επικρατούσε ένα γενικό πνεύμα αναζωογόνησης—ετοιμότητας για τη διεξαγωγή μιας εύστοχης μάχης. Καθώς κλιμακωνόταν η παγκόσμια ένταση, αφθονούσε η χαρά λόγω της θεοκρατικής διακυβέρνησης».

Περιοδεύοντες Επίσκοποι Ενισχύουν τις Εκκλησίες

Οι δεσμοί της οργάνωσης ενισχύθηκαν περισσότερο ως αποτέλεσμα της υπηρεσίας των περιοδευόντων επισκόπων. Τον πρώτο αιώνα, ο απόστολος Παύλος μετείχε με εξέχοντα τρόπο σε αυτή τη δραστηριότητα. Μερικές φορές συμμετείχαν και άλλοι όπως ο Βαρνάβας, ο Τιμόθεος και ο Τίτος. (Πράξ. 15:36· Φιλιπ. 2:19, 20· Τίτο 1:4, 5) Ήταν όλοι τους ζηλωτές ευαγγελιστές. Επιπλέον, ενθάρρυναν τις εκκλησίες με τις ομιλίες τους. Όταν εγείρονταν ζητήματα τα οποία επηρέαζαν την ενότητα των εκκλησιών, εκείνοι υποτάσσονταν στο κεντρικό κυβερνών σώμα. Κατόπιν, «καθώς . . . περνούσαν από τις πόλεις» αυτοί στους οποίους είχε δοθεί η ευθύνη «παρέδιδαν σε εκείνους που ήταν εκεί τα διατάγματα τα οποία είχαν αποφασιστεί από τους αποστόλους και τους πρεσβυτέρους που ήταν στην Ιερουσαλήμ, για να τα τηρούν». Το αποτέλεσμα; «Οι εκκλησίες συνέχισαν να σταθεροποιούνται στην πίστη και να αυξάνουν σε αριθμό από ημέρα σε ημέρα».—Πράξ. 15:1–16:5· 2 Κορ. 11:28.

Ήδη στη δεκαετία του 1870, ο αδελφός Ρώσσελ επισκεπτόταν τους ομίλους των Σπουδαστών της Γραφής—ομίλους δύο ή τριών ατόμων, καθώς και μεγαλύτερους ομίλους—για να τους ενισχύσει πνευματικά. Ορισμένοι άλλοι αδελφοί συμμετείχαν στις επισκέψεις των ομίλων στη δεκαετία του 1880. Κατόπιν, το 1894, έγιναν διευθετήσεις ώστε να στέλνει πιο τακτικά η Εταιρία ομιλητές με τα κατάλληλα προσόντα για να βοηθούν τους Σπουδαστές της Γραφής να αυξάνουν σε γνώσεις και εκτίμηση για την αλήθεια και να τους φέρνουν σε στενότερη επαφή μεταξύ τους.

Αν ήταν δυνατόν, ο ομιλητής περνούσε μια μέρα ή και περισσότερες με έναν όμιλο, εκφωνώντας μία ή δύο δημόσιες διαλέξεις και κατόπιν κάνοντας επισκέψεις σε μικρότερους ομίλους και σε άτομα για να εξετάσουν μερικά από τα βαθύτερα πράγματα του Λόγου του Θεού. Γινόταν προσπάθεια να δέχεται ο κάθε όμιλος στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά δυο επισκέψεις το χρόνο, αν και συνήθως τις επισκέψεις αυτές δεν τις έκανε ο ίδιος αδελφός. Για την επιλογή αυτών των περιοδευόντων ομιλητών, η έμφαση δινόταν στην πραότητα, στην ταπεινότητα και στη σαφή κατανόηση της αλήθειας, καθώς και στην όσια προσκόλληση σε αυτήν και στην ικανότητα να τη διδάσκουν με σαφήνεια. Η διακονία τους δεν γινόταν ούτε κατά διάνοια επί πληρωμή. Απλώς τους παρείχαν τροφή και στέγη οι ντόπιοι αδελφοί και, στο βαθμό που ήταν απαραίτητο, η Εταιρία τούς βοηθούσε όσον αφορά τα οδοιπορικά. Αυτοί έγιναν τελικά γνωστοί ως πίλγκριμ.

Πολλοί από αυτούς τους περιοδεύοντες εκπροσώπους της Εταιρίας ήταν πολύ αγαπητοί σε εκείνους τους οποίους είχαν υπηρετήσει. Τον Α. Χ. Μακμίλαν, έναν Καναδό, τον θυμούνται ως αδελφό για τον οποίο ο Λόγος του Θεού αποδείχτηκε ότι ήταν «ως καιόμενον πυρ». (Ιερ. 20:9) Του ήταν αδύνατον να μη μιλάει για αυτόν, και πράγματι μιλούσε, απευθυνόμενος σε ακροατήρια, όχι μόνο στον Καναδά, αλλά και σε πολλά μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών και σε άλλες χώρες. Τον Γουίλιαμ Χέρσι, έναν άλλον πίλγκριμ, τον θυμούνται με αγάπη για την ιδιαίτερη προσοχή που έδινε στους νεαρούς. Επίσης οι προσευχές του έκαναν ανεξίτηλη εντύπωση επειδή αντανακλούσαν μια βαθιά πνευματικότητα η οποία άγγιζε εξίσου την καρδιά μικρών και μεγάλων.

Οι μετακινήσεις δεν ήταν εύκολες για τους πίλγκριμ τις πρώτες εκείνες μέρες. Για παράδειγμα, ο Έντουαρντ Μπρένισεν, για να υπηρετήσει έναν όμιλο κοντά στο Κλάμεθ Φολς, στο Όρεγκον, ταξίδεψε πρώτα με τρένο, έπειτα όλη τη νύχτα με ταχυδρομική άμαξα και τελικά αφού έκανε μια διαδρομή μέσα σε βουνά με ένα τετράτροχο κάρο χωρίς σούστες—μετά το οποίο ένιωθε να του πονούν όλα του τα κόκαλα—έφτασε στο αγρόκτημα όπου θα είχαν τη συνάθροιση. Νωρίς το πρωί, την επομένη της συνάθροισής τους, κάποιος αδελφός τού έδωσε ένα άλογο για να διανύσει τα 100 περίπου χιλιόμετρα ως τον πλησιέστερο σιδηροδρομικό σταθμό, ώστε να μπορέσει να πάει στον επόμενο διορισμό του. Η ζωή αυτή ήταν δύσκολη, αλλά οι προσπάθειες των πίλγκριμ απέφεραν καλά αποτελέσματα. Τα μέλη του λαού του Ιεχωβά ενισχύονταν και ενοποιούνταν ως προς την κατανόηση του Λόγου του Θεού και ανέπτυσσαν πιο στενούς δεσμούς μεταξύ τους παρότι από γεωγραφική άποψη ήταν αρκετά διεσπαρμένοι.

Το 1926, ο αδελφός Ρόδερφορντ άρχισε να θέτει σε ισχύ ορισμένες διευθετήσεις που άλλαξαν το έργο των πίλγκριμ, οι οποίοι από απλοί περιοδεύοντες ομιλητές θα περιόδευαν τώρα για να επιβλέπουν και για να προωθούν την υπηρεσία αγρού των εκκλησιών. Για να δοθεί έμφαση στις καινούριες τους ευθύνες, το 1928 αυτοί ονομάστηκαν περιφερειακοί διευθυντές του έργου. Συνεργάζονταν άμεσα με τους ντόπιους αδελφούς, δίνοντάς τους προσωπική εκπαίδευση στην υπηρεσία αγρού. Εκείνον τον καιρό είχαν τη δυνατότητα να πηγαίνουν σε κάθε εκκλησία των Ηνωμένων Πολιτειών και μερικών άλλων χωρών περίπου μια φορά το χρόνο, ενώ παράλληλα κρατούσαν την επαφή με άτομα και μικρούς ομίλους που δεν είχαν ακόμα οργανωθεί για υπηρεσία.

Στη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν, το έργο των περιοδευόντων επισκόπων υπέστη διάφορες τροποποιήσεις.a Ενισχύθηκε σε μεγάλο βαθμό το 1938 όταν όλοι οι υπηρέτες στις εκκλησίες διορίστηκαν θεοκρατικά. Οι επισκέψεις που γίνονταν στις εκκλησίες σε τακτά χρονικά διαστήματα, στη διάρκεια των επόμενων λίγων ετών, παρείχαν την ευκαιρία να λάβει προσωπική εκπαίδευση ο κάθε διορισμένος υπηρέτης και να δοθεί μεγαλύτερη βοήθεια για την υπηρεσία αγρού σε όλους. Το 1942, οι περιοδεύοντες επίσκοποι έλαβαν εντατική εκπαίδευση προτού σταλούν ξανά στις εκκλησίες· ως αποτέλεσμα, διεξήγαν το έργο τους με μεγαλύτερη ομοιομορφία. Οι επισκέψεις τους ήταν αρκετά σύντομες (μία ως τρεις μέρες, ανάλογα με το μέγεθος της εκκλησίας). Στη διάρκεια αυτής της περιόδου έλεγχαν τα αρχεία της εκκλησίας, συναντιόνταν με όλους τους υπηρέτες για να προσφέρουν τυχόν αναγκαίες συμβουλές, έκαναν μία ή περισσότερες ομιλίες στην εκκλησία και αναλάμβαναν την ηγεσία στην υπηρεσία αγρού. Το 1946 η διάρκεια των επισκέψεων μεγάλωσε φτάνοντας τη μία εβδομάδα για κάθε εκκλησία.

Τη διευθέτηση αυτή για επισκέψεις στις εκκλησίες συμπλήρωσε το 1938 η υπηρεσία του περιφερειακού υπηρέτη σε έναν καινούριο ρόλο. Αυτός κάλυπτε μεγαλύτερη γεωγραφική έκταση, δαπανώντας ανά τακτά διαστήματα μια εβδομάδα μαζί με καθένα από τους αδελφούς που περιόδευαν σε μια ζώνη (περιοχή) για να επισκέπτονται τις εκκλησίες. Στη διάρκεια της επίσκεψής του υπηρετούσε στο πρόγραμμα κάποιας συνέλευσης που την παρακολουθούσαν όλες οι εκκλησίες στη ζώνη εκείνη.b Η διευθέτηση αυτή αποτελούσε μεγάλη ώθηση για τους αδελφούς και παρείχε τακτική ευκαιρία για βάφτισμα καινούριων μαθητών.

«Κάποιος που να Αγαπάει την Υπηρεσία»

Ανάμεσα σε αυτούς που συμμετείχαν στην υπηρεσία αυτή από το 1936 ήταν ο Τζον Μπουθ, ο οποίος, το 1974, έγινε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος. Όταν του υπέβαλαν ορισμένες ερωτήσεις, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως περιοδεύων επίσκοπος, του είπαν: «Αυτό που χρειάζεται δεν είναι οι ρήτορες, αλλά κάποιος που να αγαπάει την υπηρεσία και ο οποίος θα αναλάβει την ηγεσία σε αυτήν και θα μιλάει για την υπηρεσία στις συναθροίσεις». Ο αδελφός Μπουθ είχε αυτή την αγάπη για την υπηρεσία του Ιεχωβά, όπως αποδείκνυε η γεμάτη ζήλο συμμετοχή του στην υπηρεσία σκαπανέα από το 1928, και υποκίνησε άλλους σε ζήλο για το ευαγγελιστικό έργο, τόσο με το παράδειγμά του όσο και με λόγια ενθάρρυνσης.

Η πρώτη εκκλησία την οποία επισκέφτηκε, το Μάρτιο του 1936, ήταν στο Ίστον της Πενσυλβανίας. Αργότερα έγραψε: «Συνήθως έφτανα σε κάποιο μέρος εγκαίρως για την υπηρεσία αγρού το πρωί, είχαμε μια συνάθροιση με τους υπηρέτες της ομάδας νωρίς το απόγευμα και μετά άλλη μια με ολόκληρη την ομάδα. Συνήθως έμενα δυο μέρες με μια ομάδα και μόνο μία μέρα με ένα μικρότερο όμιλο, και έτσι μερικές φορές επισκεπτόμουν έξι τέτοιους ομίλους σε μια εβδομάδα. Συνέχεια βρισκόμουν σε κίνηση».

Έπειτα από δυο χρόνια, το 1938, διορίστηκε περιφερειακός υπηρέτης να επιμελείται μια συνέλευση ζώνης (που τώρα είναι γνωστή ως συνέλευση περιοχής) κάθε εβδομάδα. Αυτές συντελούσαν στην ενίσχυση των αδελφών σε μια περίοδο κατά την οποία ο διωγμός γινόταν έντονος σε μερικά μέρη. Αναλογιζόμενος εκείνη την εποχή και τις διάφορες ευθύνες του, ο αδελφός Μπουθ είπε: «Την ίδια εβδομάδα [στην οποία ήμουν μάρτυρας σε κάποια δικαστική υπόθεση που αφορούσε γύρω στους 60 Μάρτυρες στην Ινδιανάπολη της Ιντιάνα] ήμουν κατηγορούμενος σε μια άλλη υπόθεση στο Τζόλιετ του Ιλινόις, πληρεξούσιος ενός αδελφού σε μια άλλη υπόθεση στο Μάντισον της Ιντιάνα και επιπλέον είχα την ευθύνη μιας συνέλευσης ζώνης κάθε σαββατοκύριακο».

Δυο χρόνια μετά την αναβίωση αυτών των συνελεύσεων ζώνης το 1946 (τώρα ως συνελεύσεις περιοχής), ο Κάρεϊ Μπάρμπερ ήταν ανάμεσα σε εκείνους που διορίστηκαν υπηρέτες περιφερείας. Αυτός ήταν ήδη μέλος της οικογένειας Μπέθελ του Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη επί 25 χρόνια. Η πρώτη του περιφέρεια κάλυπτε ολόκληρο το δυτικό τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην αρχή, η διαδρομή ανάμεσα στις συνελεύσεις ήταν περίπου 1.600 χιλιόμετρα την εβδομάδα. Καθώς πολλαπλασιαζόταν ο αριθμός και το μέγεθος των εκκλησιών, εκείνες οι αποστάσεις μίκραιναν, και συχνά διεξάγονταν πολλές συνελεύσεις περιοχής σε μια μόνο μεγαλούπολη. Έπειτα από 29 χρόνια πείρας ως περιοδεύων επίσκοπος, ο αδελφός Μπάρμπερ προσκλήθηκε να επιστρέψει στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία το 1977 ως μέλος του Κυβερνώντος Σώματος.

Σε περιόδους πολέμου και έντονου διωγμού, οι περιοδεύοντες επίσκοποι συχνά διακινδύνευαν την ελευθερία τους και τη ζωή τους προκειμένου να φροντίσουν για την πνευματική ευημερία των αδελφών τους. Την περίοδο της ναζιστικής κατοχής στο Βέλγιο, ο Αντρέ Βόζνικ εξακολούθησε να επισκέπτεται τις εκκλησίες και τις βοηθούσε να λαβαίνουν έντυπα. Η Γκεστάπο κόντεψε πολλές φορές να τον πιάσει, αλλά δεν το κατάφερε ποτέ.

Στη Ροδεσία (που σήμερα είναι γνωστή ως Ζιμπάμπουε) στα τέλη της δεκαετίας του 1970, οι άνθρωποι ζούσαν γεμάτοι φόβο και τα ταξίδια είχαν περιοριστεί στη διάρκεια ενός εμφύλιου πολέμου. Αλλά οι περιοδεύοντες επίσκοποι των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ως στοργικοί ποιμένες και επίσκοποι, αποδείχτηκαν «σκέπη από του ανέμου» για τους αδελφούς τους. (Ησ. 32:2) Μερικοί περπατούσαν μέρες ολόκληρες περνώντας μέσα από σαβάνες, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας βουνά, διασχίζοντας επικίνδυνους ποταμούς, πλαγιάζοντας τη νύχτα στο ύπαιθρο—όλα αυτά για να φτάσουν σε απομονωμένες εκκλησίες και ευαγγελιζομένους και να τους ενθαρρύνουν να παραμείνουν στερεοί στην πίστη. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο Αϊζάια Μακόρε, ο οποίος παραλίγο να σκοτωθεί από τις σφαίρες που σφύριζαν πάνω από το κεφάλι του στη διάρκεια μιας μάχης μεταξύ στρατιωτών της κυβέρνησης και «μαχητών της ελευθερίας».

Άλλοι περιοδεύοντες επίσκοποι έχουν επί πολλά χρόνια υπηρετήσει την οργάνωση σε διεθνή βάση. Οι πρόεδροι της Εταιρίας Σκοπιά ταξίδευαν συχνά σε άλλες χώρες προκειμένου να δώσουν προσοχή σε οργανωτικές ανάγκες και να μιλήσουν σε συνελεύσεις. Αυτές οι επισκέψεις έχουν συντελέσει πολύ στο να νιώθουν έντονα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παντού ότι αποτελούν διεθνή αδελφότητα. Ο αδελφός Νορ ασχολούνταν ιδιαίτερα με αυτή τη δραστηριότητα σε τακτική βάση, επισκεπτόμενος κάθε τμήμα και ιεραποστολικό οίκο. Καθώς μεγάλωνε η οργάνωση, ο κόσμος χωρίστηκε σε δέκα διεθνείς ζώνες, και από την 1η Ιανουαρίου 1956, αδελφοί με τα ανάλογα προσόντα, υπό την κατεύθυνση του προέδρου, άρχισαν να βοηθούν στην υπηρεσία αυτή ώστε να γίνεται τακτικά. Αυτές οι επισκέψεις ζώνης, οι οποίες γίνονται τώρα υπό την κατεύθυνση της Επιτροπής Υπηρεσίας του Κυβερνώντος Σώματος, εξακολουθούν να συμβάλλουν στην παγγήινη ενότητα και στην προς τα εμπρός κίνηση ολόκληρης της οργάνωσης.

Και άλλες σημαντικές εξελίξεις έχουν συμβάλει στην παρούσα διάρθρωση της οργάνωσης.

Μεγαλύτερη Θεοκρατική Ευθυγράμμιση

Στα μέσα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου πέθανε ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, στις 8 Ιανουαρίου 1942, και τρίτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά έγινε ο Νάθαν Ο. Νορ. Η οργάνωση βρισκόταν κάτω από μεγάλη πίεση εξαιτίας απαγορεύσεων που είχαν επιβληθεί στη δραστηριότητά της σε πολλές χώρες, εξαιτίας οχλοκρατικής βίας που εκδηλωνόταν υπό το πρόσχημα του πατριωτισμού και εξαιτίας της σύλληψης Μαρτύρων καθώς αυτοί διένεμαν Γραφικά έντυπα στη δημόσια διακονία τους. Μήπως η αλλαγή στη διοίκηση θα κατέληγε σε επιβράδυνση του έργου σε τέτοιους κρίσιμους καιρούς; Οι αδελφοί που ασχολούνταν με τα διοικητικά θέματα απέβλεπαν στον Ιεχωβά για να τους δίνει κατεύθυνση και ευλογία. Σε αρμονία με την επιθυμία τους για θεϊκή καθοδηγία, επανεξέτασαν αυτή καθαυτή τη διάρθρωση της οργάνωσης για να δουν αν υπήρχαν τομείς στους οποίους θα μπορούσε να επιτευχθεί μεγαλύτερη συμμόρφωση με τους τρόπους ενέργειας του Ιεχωβά.

Τότε, το 1944, έλαβε χώρα μια υπηρεσιακή συνέλευση στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας, σε συνδυασμό με την ετήσια συνάθροιση της Εταιρίας Σκοπιά. Στις 30 Σεπτεμβρίου, πριν από εκείνη την ετήσια συνάθροιση, έγινε μια σειρά από εξαιρετικά σημαντικές ομιλίες σχετικά με το τι λένε οι Γραφές για την οργάνωση των δούλων του Ιεχωβά.c Η προσοχή συγκεντρώθηκε στο Κυβερνών Σώμα. Στην περίπτωση εκείνη τονίστηκε ότι οι θεοκρατικές αρχές πρέπει να εφαρμόζονται σε όλα τα όργανα που χρησιμοποιεί η τάξη του πιστού και φρόνιμου δούλου. Εξηγήθηκε ότι το νομικό σωματείο δεν είχε ως μέλη όλα τα «καθιερωμένα» άτομα του λαού του Θεού. Απλώς τα αντιπροσώπευε, ενεργώντας ως νομικό πρόσωπο για λογαριασμό τους. Ωστόσο, εφόσον η Εταιρία ήταν το εκδοτικό όργανο το οποίο χρησιμοποιούνταν για να προμηθεύονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έντυπα που περιείχαν πνευματική διαφώτιση, το Κυβερνών Σώμα βρισκόταν, λογικά και εκ των πραγμάτων, σε στενή συνεργασία με τους υπευθύνους και με τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου αυτής της Εταιρίας ως νομικού προσώπου. Εφαρμόζονταν πλήρως οι θεοκρατικές αρχές στις υποθέσεις της Εταιρίας;

Ο καταστατικός χάρτης της Εταιρίας πρόβλεπε μια διευθέτηση με μετόχους σύμφωνα με την οποία η συνολική συνεισφορά 10 δολαρίων του κάθε ατόμου έδινε το δικαίωμα στο άτομο αυτό να ψηφίζει για την επιλογή μελών του διοικητικού συμβουλίου και των υπευθύνων της Εταιρίας. Ίσως φαινόταν ότι εκείνες οι συνεισφορές παρείχαν απόδειξη γνήσιου ενδιαφέροντος στο έργο της οργάνωσης. Ωστόσο, αυτή η διευθέτηση παρουσίασε προβλήματα. Ο αδελφός Νορ, ο πρόεδρος της Εταιρίας, εξήγησε: «Από τους όρους του καταστατικού χάρτη της Εταιρίας θα μπορούσε να βγει το συμπέρασμα ότι το να είναι κάποιος μέλος του κυβερνώντος σώματος εξαρτάται από τις συνεισφορές που κάνει προς την Εταιρία ως νομικό πρόσωπο. Αλλά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει μέσα στον αληθινό και εκλεγμένο λαό του».

Είναι γεγονός ότι ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ, ο οποίος τα 32 πρώτα χρόνια της Εταιρίας αποτελούσε το κυριότερο μέλος του κυβερνώντος σώματος, ήταν εκείνος που συνεισέφερε τα περισσότερα στην Εταιρία από οικονομική, σωματική και διανοητική άποψη. Ωστόσο, δεν ήταν η χρηματική συνεισφορά αυτό που καθόρισε το πώς τον χρησιμοποίησε ο Κύριος. Η πλήρης αφοσίωσή του, ο ακούραστος ζήλος του, η ασυμβίβαστη στάση του υπέρ της Βασιλείας του Θεού και η ακλόνητη οσιότητα και πιστότητά του ήταν εκείνα που τον χαρακτήριζαν ως κατάλληλο για την υπηρεσία στα μάτια του Θεού. Αναφορικά με τη θεοκρατική οργάνωση, εφαρμόζεται ο εξής κανόνας: «Ο Θεός έχει θέσει τα μέλη στο σώμα, το καθένα από αυτά, όπως ακριβώς ευαρεστήθηκε». (1 Κορ. 12:18) «Εντούτοις», εξήγησε ο αδελφός Νορ, «εφόσον ο καταστατικός χάρτης της Εταιρίας πρόβλεπε να παρέχεται δικαίωμα ψήφου σε όσους συνεισέφεραν χρήματα για το έργο της Εταιρίας, αυτό έτεινε να επισκιάζει ή να καταπατάει αυτή τη Θεοκρατική αρχή αναφορικά με το κυβερνών σώμα· και έτεινε επίσης να τη θέτει σε κίνδυνο ή να την παρακωλύει».

Έτσι, στη συνάθροιση εργασιών όλων των μετόχων της Εταιρίας, οι οποίοι είχαν δικαίωμα ψήφου, στις 2 Οκτωβρίου 1944, ψηφίστηκε ομόφωνα να αναθεωρηθεί ο καταστατικός χάρτης της Εταιρίας και να εναρμονιστεί περισσότερο με τις θεοκρατικές αρχές. Τώρα ο αριθμός των μελών δεν θα ήταν απεριόριστος, αλλά θα κυμαινόταν μεταξύ 300 και 500 αντρών που όλους τους θα τους επέλεγε το διοικητικό συμβούλιο, όχι με βάση τις χρηματικές συνεισφορές, αλλά επειδή ήταν ώριμοι, δραστήριοι, πιστοί Μάρτυρες του Ιεχωβά οι οποίοι υπηρετούσαν ολοχρόνια στο έργο της οργάνωσης ή ήταν ενεργοί διάκονοι στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτά τα μέλη θα ψήφιζαν για την εκλογή διοικητικού συμβουλίου και το διοικητικό συμβούλιο θα επέλεγε κατόπιν τους υπευθύνους του. Αυτές οι καινούριες διευθετήσεις τέθηκαν σε ισχύ το επόμενο έτος, την 1η Οκτωβρίου 1945. Τι μεγάλη προστασία αποδείχτηκε αυτό σε μια εποχή στην οποία εχθρικά στοιχεία συχνά κατευθύνουν τις υποθέσεις ορισμένων σωματείων με τρόπο ώστε να παίρνουν τον έλεγχο αυτών των σωματείων στα χέρια τους και κατόπιν τα αναδιαρθρώνουν για να εξυπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς!

Η ευλογία του Ιεχωβά σε αυτά τα προς τα εμπρός άλματα που έγιναν με σκοπό τη συμμόρφωση με τις θεοκρατικές αρχές είναι φανερή. Παρά την εξαιρετικά μεγάλη πίεση που δέχτηκε η οργάνωση στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο αριθμός των διαγγελέων της Βασιλείας εξακολούθησε να μεγαλώνει. Αμείωτα και με σθένος, αυτοί συνέχισαν να δίνουν μαρτυρία για τη Βασιλεία του Θεού. Από το 1939 ως το 1946, σημειώθηκε εκπληκτική αύξηση 157 τοις εκατό στις τάξεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και αυτοί άρχισαν να κηρύττουν τα καλά νέα σε έξι επιπλέον χώρες. Στη διάρκεια των 25 επόμενων ετών, ο αριθμός των ενεργών Μαρτύρων αυξήθηκε σχεδόν κατά 800 τοις εκατό ακόμα, και σύμφωνα με τις εκθέσεις έκαναν έργο τακτικά σε 86 επιπλέον χώρες.

Ειδική Εκπαίδευση για Επισκόπους

Μερικοί από τους έξω παρατηρητές θεωρούσαν αναπόφευκτο το γεγονός ότι, καθώς η οργάνωση θα μεγάλωνε, οι κανόνες της θα χαλάρωναν. Αλλά, αντίθετα, η Αγία Γραφή προείπε πως η δικαιοσύνη και η ειρήνη θα κυριαρχούσαν ανάμεσα στους δούλους του Ιεχωβά. (Ησ. 60:17) Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε προσεκτική και διαρκή εκπαίδευση των υπεύθυνων επισκόπων στο Λόγο του Θεού, σαφή κατανόηση των δικαστικών κανόνων του και συνεπή εφαρμογή αυτών των κανόνων. Τέτοιου είδους εκπαίδευση παρέχεται. Λεπτομερής μελέτη των δίκαιων απαιτήσεων του Θεού παρέχεται προοδευτικά στη Σκοπιά, και αυτή την ύλη τη μελετούν συστηματικά όλες οι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά παγκόσμια. Αλλά, εκτός από αυτό, οι επίσκοποι του ποιμνίου λαβαίνουν αρκετή επιπρόσθετη εκπαίδευση.

Οι κυριότεροι επίσκοποι από τα τμήματα της Εταιρίας έχουν συγκεντρωθεί για να λάβουν ειδική εκπαίδευση σε περιόδους διεθνών συνελεύσεων. Από το 1961 ως το 1965, διεξάχτηκαν για αυτούς στη Νέα Υόρκη ειδικά σχεδιασμένες σειρές εκπαιδευτικών μαθημάτων, διάρκειας οχτώ ως δέκα μηνών. Από το 1977 ως το 1980, έγινε για αυτούς άλλη μια σειρά ειδικών μαθημάτων διάρκειας πέντε εβδομάδων. Η εκπαίδευσή τους περιελάμβανε μια εδάφιο προς εδάφιο μελέτη όλων των βιβλίων της Αγίας Γραφής, καθώς και εξέταση οργανωτικών λεπτομερειών και τρόπων με τους οποίους προωθείται το κήρυγμα των καλών νέων. Δεν υπάρχουν εθνικιστικές διαιρέσεις μεταξύ των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Άσχετα από το πού ζουν, είναι προσκολλημένοι στους ίδιους υψηλούς Γραφικούς κανόνες και πιστεύουν και διδάσκουν τα ίδια πράγματα.

Ειδική προσοχή έχει δοθεί επίσης στους επισκόπους περιοχής και περιφερείας. Πολλοί από αυτούς έχουν παρακολουθήσει τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς ή κάποια από τα Παραρτήματα αυτής της Σχολής. Κατά καιρούς, συγκεντρώνονται και αυτοί επίσης στα γραφεία τμήματος της Εταιρίας ή συναθροίζονται σε άλλα βολικά μέρη για σεμινάρια λίγων ημερών ή μιας εβδομάδας.

Το 1959 άρχισε να λειτουργεί μια άλλη σημαντική προμήθεια. Επρόκειτο για τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, την οποία έχουν παρακολουθήσει επίσκοποι περιοχής και περιφερείας καθώς και επίσκοποι εκκλησιών. Αυτή άρχισε ως σειρά μαθημάτων διάρκειας ενός μήνα. Αφού λειτούργησε επί ένα χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ύλη για αυτή τη σειρά μαθημάτων μεταφράστηκε και σε άλλες γλώσσες και χρησιμοποιήθηκε προοδευτικά σε όλη τη γη. Επειδή δεν ήταν δυνατόν για όλους τους επισκόπους να κανονίσουν να λείψουν από την κοσμική εργασία τους επί έναν ολόκληρο μήνα, από το 1966 χρησιμοποιούνταν μια παρόμοια σειρά διάρκειας δύο εβδομάδων.

Η σχολή αυτή δεν αποτελούσε θεολογική σχολή στην οποία οι άντρες εκπαιδεύονταν ώστε να είναι έτοιμοι για χειροτονία. Εκείνοι που την παρακολούθησαν ήταν ήδη χειροτονημένοι διάκονοι. Πολλοί από αυτούς ήταν ήδη επίσκοποι και ποιμένες του ποιμνίου επί δεκαετίες. Η σειρά των μαθημάτων τους ήταν μια ευκαιρία για να εξετάσουν λεπτομερώς τις οδηγίες που δίνει ο Λόγος του Θεού σχετικά με το έργο τους. Μεγάλη έμφαση δόθηκε στη σπουδαιότητα της διακονίας αγρού και στο πώς να τη διεξάγουν αποτελεσματικά. Επίσης, λόγω των αλλαγών στους ηθικούς κανόνες του κόσμου, αφιερώθηκε σημαντικό μέρος του χρόνου στην εξέταση του πώς μπορεί να επιτευχθεί συμμόρφωση με τους Γραφικούς κανόνες ηθικής. Τη σχολή αυτή τη διαδέχτηκαν τα πρόσφατα χρόνια σεμινάρια που γίνονται κάθε δύο ή τρία χρόνια, καθώς και υποβοηθητικές συναθροίσεις τις οποίες διεξάγουν περιοδεύοντες επίσκοποι με ντόπιους πρεσβυτέρους αρκετές φορές το χρόνο. Αυτές παρέχουν την ευκαιρία να δοθεί ειδική προσοχή σε επίκαιρες ανάγκες. Αποτελούν προστασία κατά οποιασδήποτε τάσης απομάκρυνσης από τους Γραφικούς κανόνες και συντελούν σε ομοιόμορφο χειρισμό καταστάσεων σε όλες τις εκκλησίες.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παίρνουν στα σοβαρά τη νουθεσία του εδαφίου 1 Κορινθίους 1:10: «Σας παρακαλώ, . . . αδελφοί, μέσω του ονόματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού να είστε όλοι ομόφωνοι σε αυτά που λέτε και να μην υπάρχουν διαιρέσεις μεταξύ σας, αλλά να είστε κατάλληλα ενωμένοι με τον ίδιο νου και με τον ίδιο τρόπο σκέψης». Εδώ δεν πρόκειται για επιβεβλημένη ταυτογνωμία· πρόκειται για ταυτογνωμία που προκύπτει από την εκπαίδευση στις οδούς του Θεού, όπως αυτές είναι καταγραμμένες στην Αγία Γραφή. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βρίσκουν ευχαρίστηση στις οδούς του Θεού και στο σκοπό του. Αν κάποιοι πάψουν να βρίσκουν ικανοποίηση στο να ζουν σύμφωνα με τους κανόνες της Αγίας Γραφής, αυτοί είναι ελεύθεροι να φύγουν από την οργάνωση. Αν, όμως, κάποιοι αρχίσουν να κηρύττουν άλλες δοξασίες ή να περιφρονούν την ηθική της Αγίας Γραφής, οι επίσκοποι παίρνουν μέτρα για να προφυλάξουν το ποίμνιο. Η οργάνωση εφαρμόζει τη Γραφική συμβουλή: «Να προσέχετε εκείνους που προξενούν διαιρέσεις και περιστάσεις για σκάνδαλο σε αντίθεση με τη διδασκαλία που έχετε μάθει, και να τους αποφεύγετε».—Ρωμ. 16:17· 1 Κορ. 5:9-13.

Η Αγία Γραφή προείπε ότι ο Θεός θα έκανε να υπάρχει ανάμεσα στους δούλους του ένα κλίμα στο οποίο η δικαιοσύνη θα κυριαρχούσε και θα παρήγε ειρηνικούς καρπούς. (Ησ. 32:1, 2, 17, 18) Οι συνθήκες αυτές ελκύουν έντονα τους ανθρώπους που αγαπούν το σωστό.

Πόσα τέτοια άτομα που αγαπούν τη δικαιοσύνη θα συγκεντρωθούν πριν από το τέλος του παλιού συστήματος; Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν γνωρίζουν. Ο Ιεχωβά, όμως, γνωρίζει τι απαιτεί το έργο του, και στο δικό του καιρό και με το δικό του τρόπο μεριμνά έτσι ώστε να είναι η οργάνωσή του εξαρτισμένη για τη φροντίδα αυτού του έργου.

Προετοιμασία για Ραγδαία Αύξηση

Όταν γινόταν έρευνα, υπό την επίβλεψη του Κυβερνώντος Σώματος, για την προετοιμασία του συγγράμματος Βοήθημα για Κατανόηση της Βίβλου (Aid to Bible Understanding), η προσοχή στράφηκε για άλλη μια φορά στον τρόπο με τον οποίο ήταν οργανωμένη η Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνα. Έγινε προσεκτική μελέτη Βιβλικών όρων όπως «πρεσβύτερος», «επίσκοπος» και «διάκονος». Θα μπορούσε η σύγχρονη οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά να συμμορφωθεί πληρέστερα με το υπόδειγμα που είχε διατηρηθεί στις Γραφές ως οδηγός;

Οι δούλοι του Ιεχωβά ήταν αποφασισμένοι να εξακολουθήσουν να υποτάσσονται στη θεϊκή κατεύθυνση. Σε μια σειρά συνελεύσεων που έλαβαν χώρα το 1971, η προσοχή στράφηκε στις διευθετήσεις περί τρόπου κυβέρνησης της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας. Τονίστηκε ότι η έκφραση πρεσβύτερος, όπως χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή, δεν περιορίζεται στα ηλικιωμένα άτομα ούτε εφαρμόζεται σε όλους όσους είναι πνευματικά ώριμοι μέσα στην εκκλησία. Χρησιμοποιούνταν συγκεκριμένα με επίσημη έννοια για να περιγράψει τους επισκόπους των εκκλησιών. (Πράξ. 11:30· 1 Τιμ. 5:17· 1 Πέτρ. 5:1-3) Αυτοί λάβαιναν τη θέση τους μέσω διορισμού, σε αρμονία με τις απαιτήσεις που αποτέλεσαν τελικά μέρος των θεόπνευστων Γραφών. (Πράξ. 14:23· 1 Τιμ. 3:1-7· Τίτο 1:5-9) Εκεί που υπήρχαν αρκετοί άντρες με κατάλληλα προσόντα, οι πρεσβύτεροι στην εκκλησία ήταν περισσότεροι από ένας. (Πράξ. 20:17· Φιλιπ. 1:1) Αυτοί απάρτιζαν το «πρεσβυτέριο», όλα τα μέλη του οποίου βρίσκονταν στην ίδια βαθμίδα, και ούτε ένας από αυτούς δεν αποτελούσε το πιο εξέχον ή ισχυρό μέλος της εκκλησίας. (1 Τιμ. 4:14) Εξηγήθηκε ότι, για βοήθεια των πρεσβυτέρων, υπήρχαν επίσης διορισμένοι «διακονικοί υπηρέτες», σε αρμονία με τις απαιτήσεις που ορίζονται από τον απόστολο Παύλο.—1 Τιμ. 3:8-10, 12, 13.

Αμέσως άρχισαν να τίθενται σε ισχύ διευθετήσεις προκειμένου να συμμορφωθεί η οργάνωση περισσότερο με αυτό το Γραφικό πρότυπο. Αυτές άρχισαν με το ίδιο το Κυβερνών Σώμα. Ο αριθμός των μελών του επεκτάθηκε πέραν των εφτά οι οποίοι, ως μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Πενσυλβανίας, υπηρετούσαν ως κυβερνών σώμα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν ορίστηκε συγκεκριμένος αριθμός για τα μέλη του Κυβερνώντος Σώματος. Το 1971 υπήρχαν 11· επί μερικά χρόνια, υπήρχαν μέχρι και 18· το 1992 υπήρχαν 12. Όλοι τους είναι άντρες χρισμένοι από τον Θεό ως συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό. Οι 12 που υπηρετούσαν ως μέλη του Κυβερνώντος Σώματος το 1992 είχαν δαπανήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή συνολικά πάνω από 728 χρόνια ολοχρόνιας υπηρεσίας ως διάκονοι του Ιεχωβά Θεού.

Στις 6 Σεπτεμβρίου 1971 αποφασίστηκε ότι ο εισηγητής στις συναθροίσεις του Κυβερνώντος Σώματος θα αλλάζει κάθε χρόνο εκ περιτροπής, ανάλογα με την αλφαβητική σειρά των επιθέτων των μελών του. Ουσιαστικά αυτό τέθηκε σε ισχύ την 1η Οκτωβρίου. Επίσης εκ περιτροπής και σε εβδομαδιαία βάση, τα μέλη του Κυβερνώντος Σώματος διεξήγαν ως επικεφαλής την πρωινή λατρεία και τη Μελέτη Σκοπιάς για τα μέλη του προσωπικού των κεντρικών γραφείων.d Η διευθέτηση αυτή τέθηκε σε εφαρμογή στις 13 Σεπτεμβρίου 1971, όταν ο Φρέντερικ Γ. Φρανς οδήγησε το πρόγραμμα της πρωινής λατρείας στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Στη διάρκεια του επόμενου έτους, έγινε προετοιμασία για προσαρμογές στην επίβλεψη των εκκλησιών. Δεν θα υπήρχε πια μόνο ένας υπηρέτης εκκλησίας βοηθούμενος από έναν ορισμένο αριθμό άλλων υπηρετών. Άντρες που είχαν τα Γραφικά προσόντα θα διορίζονταν να υπηρετούν ως πρεσβύτεροι. Άλλοι, οι οποίοι πληρούσαν τις απαιτήσεις της Αγίας Γραφής, θα διορίζονταν διακονικοί υπηρέτες. Αυτό άνοιξε το δρόμο να συμμετάσχουν περισσότεροι στις εκκλησιαστικές ευθύνες και να αποκτήσουν έτσι πολύτιμη πείρα. Κανένας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είχε φανταστεί τότε πως ο αριθμός των εκκλησιών θα αυξανόταν κατά 156 τοις εκατό τα επόμενα 21 χρόνια, φτάνοντας συνολικά τις 69.558 εκκλησίες το 1992. Αλλά είναι φανερό ότι η Κεφαλή της εκκλησίας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έκανε προετοιμασίες για τα όσα επρόκειτο να έρθουν.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, εξετάστηκε προσεκτικά το θέμα της επιπρόσθετης αναδιοργάνωσης του Κυβερνώντος Σώματος. Από τότε που συστάθηκε η Εταιρία Σκοπιά το 1884, η φροντίδα για την έκδοση εντύπων, για την επίβλεψη του παγκόσμιου ευαγγελιστικού έργου καθώς και για τις διευθετήσεις για τις σχολές και τις συνελεύσεις κατευθυνόταν από τον εκάστοτε πρόεδρο της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Αλλά κατόπιν προσεκτικής ανάλυσης και εξέτασης των λεπτομερειών επί πολλούς μήνες, υιοθετήθηκε ομόφωνα μια καινούρια διευθέτηση στις 4 Δεκεμβρίου 1975. Σχηματίστηκαν έξι επιτροπές του Κυβερνώντος Σώματος.

Η Επιτροπή Εισηγητή (η οποία αποτελείται από τον εκάστοτε εισηγητή του Κυβερνώντος Σώματος, τον προηγούμενο εισηγητή και εκείνον που θα είναι ο επόμενος εισηγητής) λαβαίνει εκθέσεις για καταστάσεις επείγουσας ανάγκης, καταστροφές και εκστρατείες διωγμού, και φροντίζει να τα χειριστεί αμέσως το Κυβερνών Σώμα. Η Επιτροπή Συγγραφής επιβλέπει την παρουσίαση της πνευματικής τροφής σε γραπτή, μαγνητοφωνημένη και βιντεοσκοπημένη μορφή για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και για διανομή στο κοινό, και επιβλέπει το μεταφραστικό έργο που γίνεται σε εκατοντάδες γλώσσες. Η ευθύνη της Επιτροπής Διδασκαλίας είναι να επιβλέπει τις σχολές, τις συνελεύσεις του λαού του Ιεχωβά, συμπεριλαμβανομένων των συνελεύσεων περιφερείας και των διεθνών συνελεύσεων, καθώς και τη διδασκαλία των οικογενειών Μπέθελ και τον καθορισμό της ύλης που θα χρησιμοποιηθεί για αυτούς τους σκοπούς. Η Επιτροπή Υπηρεσίας επιβλέπει όλους τους τομείς του ευαγγελιστικού έργου, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται η δραστηριότητα των εκκλησιών και των περιοδευόντων επισκόπων. Όλη την επίβλεψη για την εκτύπωση, την έκδοση και την αποστολή εντύπων, καθώς και για τη λειτουργία των εργοστασίων και το χειρισμό νομικών και επίσημων ζητημάτων την έχει η Επιτροπή Εκδόσεων. Και η Επιτροπή Προσωπικού επιβλέπει τις διευθετήσεις που γίνονται για την προσωπική και πνευματική υποβοήθηση των μελών των οικογενειών Μπέθελ και είναι υπεύθυνη για την πρόσκληση νέων μελών για υπηρεσία στις οικογένειες Μπέθελ σε όλο τον κόσμο.

Και άλλες υποβοηθητικές επιτροπές διορίζονται να επιβλέπουν τα εργοστάσια, τους οίκους Μπέθελ και τα αγροκτήματα που έχουν σχέση με τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία. Στις επιτροπές αυτές το Κυβερνών Σώμα χρησιμοποιεί σε μεγάλο βαθμό τις ικανότητες μελών του ‘μεγάλου πλήθους’.—Αποκ. 7:9, 15.

Προσαρμογές έγιναν επίσης στην επίβλεψη των τμημάτων της Εταιρίας. Από την 1η Φεβρουαρίου 1976, στο κάθε τμήμα αναλαμβάνει την επίβλεψη μια επιτροπή τριών ή περισσοτέρων μελών, ανάλογα με τις ανάγκες και το μέγεθος του τμήματος. Αυτές οι επιτροπές εργάζονται υπό την κατεύθυνση του Κυβερνώντος Σώματος όσον αφορά τη φροντίδα του έργου της Βασιλείας στην περιοχή τους.

Το 1992, προσφέρθηκε επιπλέον βοήθεια για το Κυβερνών Σώμα καθώς πολλοί βοηθοί, κυρίως μέσα από το μεγάλο πλήθος, διορίστηκαν να συμμετέχουν στις συναθροίσεις και στο έργο των επιτροπών Συγγραφής, Διδασκαλίας, Υπηρεσίας, Εκδόσεων και Προσωπικού.e

Αυτό το μοίρασμα ευθυνών έχει αποδειχτεί πολύ ωφέλιμο. Σε συνδυασμό με προσαρμογές που είχαν ήδη γίνει στις εκκλησίες, έχει συντελέσει στο να απομακρυνθεί κάθε εμπόδιο που μπορεί να έκανε ορισμένα άτομα να παραβλέψουν ότι ο Χριστός είναι η Κεφαλή της εκκλησίας. Έχει αποδειχτεί εξαιρετικά μεγάλο πλεονέκτημα το να συσκέπτονται πολλοί αδελφοί σε σχέση με θέματα που αφορούν το έργο της Βασιλείας. Επιπλέον, αυτή η αναδιοργάνωση έχει καταστήσει δυνατή την παροχή της αναγκαίας επίβλεψης στις πολλές περιοχές στις οποίες ήταν άκρως απαραίτητη, σε μια εποχή κατά την οποία έχει σημειωθεί πραγματικά ραγδαίος ρυθμός αύξησης στην οργάνωση. Πριν από πολύ καιρό, ο Ιεχωβά προείπε μέσω του προφήτη Ησαΐα: ‘Το ελάχιστον θέλει γείνει χίλια· και το ολιγοστόν ισχυρόν έθνος· εγώ ο Ιεχωβά θέλω επιταχύνει τούτο κατά τον καιρόν αυτού’. (Ησ. 60:22) Όχι μόνο το έχει επιταχύνει, αλλά και έχει προμηθεύσει την αναγκαία κατεύθυνση ώστε να μπορεί η ορατή του οργάνωση να φροντίσει για αυτό.

Το άμεσο ενδιαφέρον των Μαρτύρων του Ιεχωβά αφορά το έργο που ο Θεός τούς έχει δώσει να κάνουν σε αυτές τις τελευταίες μέρες του παλιού κόσμου, και είναι καλά οργανωμένοι για να το επιτελέσουν. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βλέπουν αλάνθαστες αποδείξεις του γεγονότος ότι αυτή η οργάνωση δεν ανήκει σε ανθρώπους αλλά στον Θεό και ότι την κατευθύνει ο ίδιος ο Γιος του Θεού, ο Ιησούς Χριστός. Ως Βασιλιάς που κυβερνάει, ο Ιησούς θα διαφυλάξει τους πιστούς υπηκόους του στην επερχόμενη μεγάλη θλίψη και θα φροντίσει να είναι αποτελεσματικά οργανωμένοι για την εκτέλεση του θελήματος του Θεού στη διάρκεια της Χιλιετίας που θα έρθει.

[Υποσημειώσεις]

Από το 1938 ως το 1941, οι περιφερειακοί υπηρέτες, έχοντας καινούριο ρόλο, υπηρετούσαν σε τακτική βάση τοπικές συνελεύσεις, όπου συγκεντρώνονταν για ένα ειδικό πρόγραμμα Μάρτυρες από μια ορισμένη γεωγραφική έκταση (ζώνη). Όταν το έργο αυτό αναβίωσε το 1946, αυτοί οι περιοδεύοντες επίσκοποι έγιναν γνωστοί ως υπηρέτες περιφερείας· τώρα ονομάζονται επίσκοποι περιφερείας.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 204]

Τάξη κληρικών δεν είχε θέση ανάμεσά τους

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 205]

Δεν προσπαθούσαν να ιδρύσουν μια «επίγεια οργάνωση»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 206]

Πώς επιλέγονταν οι πρεσβύτεροι;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 212]

Η Εταιρία διόριζε ένα διευθυντή

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 213]

Μερικοί πρεσβύτεροι δεν ήθελαν να κηρύττουν εκτός εκκλησίας

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 214]

Μειώθηκε ο αριθμός των μελών τους αλλά ενισχύθηκε η οργάνωση

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 218]

Πώς έπρεπε να γίνονται οι διορισμοί;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 220]

Μήπως ο Ρόδερφορντ προσπαθούσε απλώς και μόνο να αποκτήσει μεγαλύτερο έλεγχο;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 222]

Κρατούσαν επαφή με ομίλους δύο ή τριών ατόμων, καθώς και με μεγαλύτερους ομίλους

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 223]

Καινούριες ευθύνες για τους περιοδεύοντες επισκόπους

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 234]

Ένα διευρυμένο Κυβερνών Σώμα εισηγητής του οποίου γίνεται κάθε μέλος εκ περιτροπής

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 235]

Αναγκαία επίβλεψη σε μια εποχή ραγδαίας αύξησης

[Πλαίσιο στη σελίδα 207]

Γιατί Έγινε Αυτή η Αλλαγή;

Όταν ρώτησαν τον Κ. Τ. Ρώσσελ για την αλλαγή της άποψής του όσον αφορά την εκλογή πρεσβυτέρων στους διάφορους ομίλους του λαού του Κυρίου, εκείνος απάντησε:

«Πρώτα απ’ όλα σπεύδω να σας διαβεβαιώσω ότι ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως είμαι αλάθητος. . . . Δεν αρνούμαστε ότι αυξάνουμε σε γνώση και ότι τώρα βλέπουμε κάτω από ελαφρώς διαφορετικό φως το θέλημα του Κυρίου σχετικά με τους Πρεσβυτέρους ή ηγέτες στους διάφορους μικρούς ομίλους του λαού του. Κατά την εσφαλμένη κρίση μας αναμέναμε πάρα πολλά από τους αγαπητούς αδελφούς οι οποίοι, επειδή είχαν έρθει στην Αλήθεια τα παλιότερα χρόνια, γίνονταν οι φυσικοί ηγέτες αυτών των μικρών ομάδων. Η ιδανική άποψη που στοργικά είχαμε για αυτούς ήταν πως η γνώση της Αλήθειας θα τους επηρέαζε καθιστώντας τους πολύ ταπεινούς και κάνοντάς τους να αναγνωρίσουν την ασημαντότητά τους και πως οτιδήποτε γνώριζαν και ήταν σε θέση να παρουσιάζουν σε άλλους θα το παρουσίαζαν ως εκπρόσωποι του Θεού και λόγω του ότι χρησιμοποιούνταν από εκείνον. Οι ιδανικές ελπίδες που είχαμε ήταν πως αυτοί θα αποτελούσαν με κάθε έννοια της λέξης παραδείγματα για το ποίμνιο· και πως, αν η πρόνοια του Κυρίου έφερνε στη μικρή ομάδα έναν ή περισσότερους εξίσου ικανούς, ή πιο ικανούς, στο να παρουσιάζουν την Αλήθεια, τότε το πνεύμα της αγάπης θα τους οδηγούσε να υπολήπτονται και να τιμούν ο ένας τον άλλον και συνεπώς να βοηθούν και να παροτρύνουν ο ένας τον άλλον να συμμετέχει στην υπηρεσία της Εκκλησίας, του σώματος του Χριστού.

»Έχοντας κατά νου αυτή τη σκέψη συμπεράναμε ότι ο μεγαλύτερος βαθμός χάριτος και αλήθειας που, σύμφωνα με το σκοπό του Θεού, απολαμβάνει τώρα και εκτιμάει ο καθιερωμένος λαός του Κυρίου θα καθιστούσε μη απαραίτητο για αυτούς να ακολουθήσουν την πορεία που κατέγραψαν οι απόστολοι της πρώτης Εκκλησίας. Το σφάλμα μας ήταν ότι δεν συνειδητοποιήσαμε πως οι διευθετήσεις τις οποίες υπό θεϊκή επίβλεψη κατέγραψαν οι απόστολοι είναι ανώτερες από οποιαδήποτε διευθέτηση θα μπορούσαν να διατυπώσουν κάποιοι άλλοι, και ότι η Εκκλησία ως σύνολο χρειάζεται να έχει τους κανονισμούς που θέσπισαν οι απόστολοι ωσότου, μέσω της μεταλλαγής μας στην ανάσταση, να γίνουμε όλοι ολοκληρωμένοι και τέλειοι και να έρθουμε σε άμεση σχέση με τον Κύριο.

»Το σφάλμα μας άρχισε σιγά-σιγά να φαίνεται σε εμάς καθώς παρατηρούσαμε ανάμεσα στους αγαπητούς αδελφούς να υπάρχει σε κάποιο βαθμό το πνεύμα του ανταγωνισμού και από μέρους πολλών η επιθυμία να θεωρούν την ηγεσία στις συναθροίσεις αξίωμα αντί για υπηρεσία, και να αποκλείουν και να μην αφήνουν να γίνουν ηγέτες άλλοι αδελφοί ισάξιων φυσικών ικανοτήτων και ισάξιων γνώσεων της Αλήθειας και ικανοτήτων στο χειρισμό της μάχαιρας του Πνεύματος».—«Η Σκοπιά της Σιών» 15 Μαρτίου 1906, σ. 90 (στην αγγλική).

[Πλαίσιο/Εικόνες στις σελίδες 208, 209]

Εγκαταστάσεις που Χρησιμοποιούσε η Εταιρία Πριν από Έναν Αιώνα στην Περιοχή του Πίτσμπουργκ

Ο Βιβλικός Οίκος, που εικονίζεται εδώ, ήταν τα κεντρικά γραφεία επί 19 χρόνια, από το 1890 ως το 1909f

Εδώ ήταν το γραφείο στο οποίο μελετούσε ο αδελφός Ρώσσελ

Μέλη της οικογένειας του Βιβλικού Οίκου που υπηρετούσαν εδώ το 1902

Στο κτίριο υπήρχε αυτό το τμήμα στοιχειοθεσίας (πάνω δεξιά), ένα τμήμα αποστολής (κάτω δεξιά), αποθήκη εντύπων, δωμάτια για το προσωπικό και μια αίθουσα συναθροίσεων η οποία χωρούσε γύρω στα 300 άτομα

[Υποσημείωση]

[Πλαίσιο στη σελίδα 211]

Τίνος Είναι το Έργο;

Προς το τέλος της επίγειας ζωής του, ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ έγραψε: «Συχνότατα ο λαός του Θεού ξεχνάει πως ο Ίδιος ο Κύριος είναι επικεφαλής του έργου Του. Συχνότατα γίνεται η σκέψη: Εμείς θα κάνουμε κάποιο έργο και θα κάνουμε τον Θεό να συνεργαστεί με εμάς στο έργο μας. Πρέπει να έχουμε τη σωστή άποψη των πραγμάτων και να διακρίνουμε ότι ο Θεός έχει ως σκοπό του ένα μεγάλο έργο και το διεξάγει· και ότι αυτό θα επιτύχει, εντελώς ανεξάρτητα από εμάς και τις προσπάθειές μας· και ότι είναι μεγάλο το προνόμιο που έχει δοθεί στο λαό του Θεού να συνεργαστεί με τον Πλάστη του στην εκτέλεση των δικών Του σχεδίων, των δικών Του σκοπών, των δικών Του διευθετήσεων, με το δικό Του τρόπο. Βλέποντας τα πράγματα από αυτή την άποψη, πρέπει να προσευχόμαστε και να προσέχουμε ώστε να γνωρίζουμε και να εκτελούμε το θέλημα του Κυρίου, ικανοποιημένοι με οποιοδήποτε ρόλο μάς δίνεται, εφόσον ο Θεός μας είναι εκείνος που μας οδηγεί. Αυτή είναι η τακτική την οποία επιδιώκει να ακολουθεί η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά».—«Σκοπιά» 1 Μαΐου 1915 (στην αγγλική).

[Πλαίσιο στη σελίδα 215]

Ερωτήσεις για V.D.M.

Τα γράμματα V.D.M. αντιπροσωπεύουν τις λατινικές λέξεις «Verbi Dei Minister», που σημαίνουν Διάκονος του Θεϊκού Λόγου.

Το 1916 η Εταιρία ετοίμασε έναν κατάλογο ερωτήσεων γύρω από Γραφικά θέματα. Ζητήθηκε από εκείνους που εκπροσωπούσαν την Εταιρία ως ομιλητές να απαντήσουν γραπτώς σε καθεμιά από αυτές τις ερωτήσεις. Αυτό έδωσε στην Εταιρία τη δυνατότητα να γνωρίσει τις σκέψεις, τις απόψεις και την κατανόηση που είχαν αυτοί οι αδελφοί αναφορικά με τις θεμελιώδεις Βιβλικές αλήθειες. Τις γραπτές απαντήσεις έλεγχε προσεκτικά μια εξεταστική επιτροπή στα γραφεία της Εταιρίας. Εκείνοι που θα κρίνονταν ότι έχουν τα προσόντα για ομιλητές έπρεπε να έχουν βαθμό επιτυχίας 85 τοις εκατό και πλέον.

Αργότερα, πολλοί πρεσβύτεροι, διάκονοι και άλλοι Σπουδαστές της Γραφής ρωτούσαν αν μπορούσαν να έχουν έναν κατάλογο με τις ερωτήσεις αυτές. Μεταγενέστερα, αναφέρθηκε ότι θα ήταν επωφελές να επέλεγαν οι τάξεις ως εκπροσώπους τους μόνο άτομα που αποδεδειγμένα είχαν τα προσόντα για V.D.M.

Όταν η Εταιρία έδινε σε ένα άτομο το βαθμό του Διακόνου του Θεϊκού Λόγου, αυτό δεν σήμαινε πως το άτομο χειροτονούνταν. Απλούστατα αυτό υπονοούσε ότι η εξεταστική επιτροπή στα γραφεία της Εταιρίας είχε εξετάσει το βαθμό ανάπτυξης του ατόμου ως προς τα δογματικά θέματα και, ως ένα λογικό βαθμό, τη φήμη του, και είχε συμπεράνει ότι το άτομο μπορούσε επάξια να καλείται Διάκονος του Θεϊκού Λόγου.

Οι ερωτήσεις για τους V.D.M. είχαν ως εξής:

(1) Ποια ήταν η πρώτη δημιουργική πράξη του Θεού;

(2) Ποια είναι η έννοια της λέξης «Λόγος» όσον αφορά τον Γιο του Θεού, και ποια είναι η σημασία των λέξεων Πατέρας και Γιος;

(3) Πότε και πώς εισήλθε η αμαρτία στον κόσμο;

(4) Ποια Θεϊκή τιμωρία για την αμαρτία επιβάλλεται στους αμαρτωλούς, και ποιοι είναι οι αμαρτωλοί;

(5) Γιατί ήταν απαραίτητο να γίνει σάρκα ο «Λόγος», και ήταν Αυτός «ενσαρκωμένος»;

(6) Ποια ήταν η φύση του Ανθρώπου Χριστού Ιησού από τη βρεφική του ηλικία ως το θάνατό του;

(7) Ποια είναι η φύση του Ιησού από τον καιρό της ανάστασης, και ποια είναι η επίσημη σχέση Του με τον Ιεχωβά;

(8) Ποιο είναι το έργο του Ιησού στη διάρκεια αυτού του Ευαγγελικού Αιώνα—στη διάρκεια της περιόδου από την Πεντηκοστή μέχρι τώρα;

(9) Τι έχει κάνει μέχρι σήμερα για τον κόσμο του ανθρώπινου γένους ο Ιεχωβά Θεός, και τι ο Ιησούς;

(10) Ποιος είναι ο Θεϊκός σκοπός αναφορικά με την Εκκλησία όταν αυτή θα συμπληρωθεί;

(11) Ποιος είναι ο Θεϊκός σκοπός αναφορικά με τον κόσμο του ανθρώπινου γένους;

(12) Ποια θα είναι η κατάληξη για τους μέχρι τέλους αδιόρθωτους;

(13) Ποια θα είναι η αμοιβή ή οι ευλογίες που θα δοθούν στον κόσμο του ανθρώπινου γένους μέσω υπακοής στη Βασιλεία του Μεσσία;

(14) Με ποια βήματα μπορεί ένας αμαρτωλός να έρθει στην απαραίτητη για ζωή σχέση με τον Χριστό και με τον Ουράνιο Πατέρα;

(15) Αφότου ένας Χριστιανός γεννιέται από το Άγιο Πνεύμα, ποια είναι η πορεία του, όπως δείχνει ο Λόγος του Θεού;

(16) Έχετε εγκαταλείψει την αμαρτία προκειμένου να υπηρετείτε τον ζωντανό Θεό;

(17) Έχετε καθιερώσει πλήρως τη ζωή σας και όλες σας τις δυνάμεις και τα ταλέντα στον Κύριο και στην υπηρεσία Του;

(18) Έχετε συμβολίσει αυτή την καθιέρωση με το βάφτισμα στο νερό;

(19) Έχετε κάνει την Ευχή του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής για αγιότητα ζωής;

(20) Έχετε διαβάσει προσεκτικά και τους έξι τόμους της σειράς ΓΡΑΦΙΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ;

(21) Έχετε αποκομίσει πολλή διαφώτιση και όφελος από αυτούς;

(22) Πιστεύετε ότι έχετε ουσιαστική και σταθερή γνώση της Αγίας Γραφής η οποία θα σας καταστήσει πιο επαρκή ως δούλο του Κυρίου σε όλη την υπόλοιπη ζωή σας;

[Εικόνες στη σελίδα 216, 217]

Κτίρια που Χρησιμοποιούνταν τον Πρώτο Καιρό στο Μπρούκλιν

Ο Οίκος Μπέθελ

Οδός Κολούμπια Χάιτς 122-124

Τραπεζαρία στον Οίκο Μπέθελ

Η Σκηνή

Γραφεία, αποθήκη εντύπων, τμήμα αλληλογραφίας, εξοπλισμός στοιχειοθεσίας και μια αίθουσα διαλέξεων 800 θέσεων βρίσκονταν σε αυτό το κτίριο, στην οδό Χικς 17 (χρησιμοποιήθηκε από το 1909 ως το 1918)

Η αίθουσα διαλέξεων

Τα Πρώτα Εργοστάσια

Μέλη της οικογένειας Μπέθελ που εργάζονταν στο εργοστάσιο στη λεωφόρο Μιρτλ το 1920 (δεξιά)

Λεωφόρος Μιρτλ 35 (1920-1922)

Οδός Κόνκορντ 18 (1922-1927)

Οδός Άνταμς 117 (1927- )

[Εικόνες στη σελίδα 224, 225]

Περιοδεύοντες Επίσκοποι Λίγοι από τους Χιλιάδες που Έχουν Υπηρετήσει

Καναδάς, 1905-1933

Αγγλία, 1920-1932

Φινλανδία, 1921-1926, 1947-1970

Ηνωμένες Πολιτείες, 1907-1915

Περιοδεία ανάμεσα στις εκκλησίες—

Γροιλανδία

Βενεζουέλα

Λεσότο

Μεξικό

Περού

Σιέρα Λεόνε

Αυτοκίνητο που χρησιμοποιείται ως κατάλυμα, στη Ναμίμπια

Μαζί με ντόπιους Μάρτυρες στην υπηρεσία αγρού στην Ιαπωνία

Συνάθροιση με τοπικούς πρεσβυτέρους στη Γερμανία

Παροχή πρακτικών συμβουλών σε σκαπανείς στη Χαβάη

Διδασκαλία σε μια εκκλησία στη Γαλλία

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 229]

Τα Πρώτα Νομικά Σωματεία

Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Σιών. Αρχικά σχηματίστηκε το 1881 και κατόπιν έγινε νομικά αναγνωρισμένο σωματείο στην πολιτεία της Πενσυλβανίας στις 15 Δεκεμβρίου 1884. Το 1896 το όνομά της άλλαξε και έγινε Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Από το 1955 και μετά είναι γνωστή ως Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας.

Σύλλογος Άμβωνας των Λαών. Σχηματίστηκε το 1909 σε συνάρτηση με τη μεταφορά των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Το 1939 το όνομα αυτό άλλαξε και έγινε Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Από το 1956 και μετά είναι γνωστή ως Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Νέας Υόρκης.

Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής. Έγινε νομικά αναγνωρισμένο σωματείο στο Λονδίνο της Αγγλίας, στις 30 Ιουνίου 1914.

Προκειμένου να πληρούνται διάφορες νομικές απαιτήσεις, έχουν σχηματιστεί και άλλα σωματεία από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά σε πολλές κοινότητες και χώρες. Ωστόσο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι διαιρεμένοι σε εθνικές ή περιφερειακές οργανώσεις. Αποτελούν μια ενωμένη παγκόσμια αδελφότητα.

[Πλαίσιο στη σελίδα 234]

‘Σαν την Πρώτη Χριστιανική Κοινότητα’

Το θρησκευτικό έντυπο «Ερμηνεία» (Interpretation) δήλωσε τον Ιούλιο του 1956: «Στην οργάνωση και στο έργο μαρτυρίας τους, αυτοί [οι Μάρτυρες του Ιεχωβά] πλησιάζουν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα την πρώτη Χριστιανική κοινότητα. . . . Ελάχιστες είναι οι άλλες ομάδες που χρησιμοποιούν τόσο εκτενώς όσο αυτοί τη Γραφή στα αγγέλματά τους, είτε προφορικά είτε γραπτά».

[Εικόνα στη σελίδα 210]

Για να υπάρχει στενότερη επίβλεψη, ιδρύθηκαν γραφεία τμήματος. Το πρώτο ήταν στο Λονδίνο της Αγγλίας, σε αυτό το κτίριο

[Εικόνα στη σελίδα 221]

Ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ το 1941. Οι Μάρτυρες γνώριζαν ότι δεν ήταν ο ηγέτης τους

[Εικόνα στη σελίδα 226]

Ο Τζον Μπουθ, περιοδεύων επίσκοπος στις Η.Π.Α. από το 1936 ως το 1941

[Εικόνα στη σελίδα 227]

Ο Κάρεϊ Μπάρμπερ, ο οποίος υπηρετούσε σε μια περιφέρεια που περιελάμβανε ένα τεράστιο τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών

[Εικόνα στη σελίδα 228]

Ο αδελφός Νορ επισκεπτόταν τακτικά κάθε τμήμα και ιεραποστολικό οίκο

[Εικόνα στη σελίδα 230]

Οι κυριότεροι επίσκοποι από τα τμήματα της Εταιρίας έχουν συγκεντρωθεί για να λάβουν ειδική εκπαίδευση (Νέα Υόρκη, 1958)

[Εικόνες στη σελίδα 231]

Η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας έχει προμηθεύσει πολύτιμη εκπαίδευση σε επισκόπους από διάφορα μέρη του κόσμου.

Σχολή Διακονίας της Βασιλείας σε στρατόπεδο προσφύγων στην Ταϋλάνδη το 1978· στις Φιλιππίνες το 1966 (πάνω αριστερά)

[Εικόνα στη σελίδα 232]

Οργανωτικές οδηγίες έχουν δημοσιευτεί προοδευτικά (πρώτα στην αγγλική, κατόπιν σε άλλες γλώσσες) με σκοπό να συντονιστεί η δραστηριότητα των Μαρτύρων και να πληροφορηθούν όλοι για τις προμήθειες που γίνονται για να βοηθηθούν στη διακονία τους

Κεφάλαιο 16

Συναθροίσεις για Λατρεία, Διδασκαλία και Ενθάρρυνση

ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ συναθροίσεις αποτελούν σπουδαίο μέρος των δραστηριοτήτων των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ακόμα και όταν οι περιστάσεις το κάνουν πολύ δύσκολο, αυτοί προσπαθούν να παρακολουθούν τακτικά τις συναθροίσεις τους, σε αρμονία με την προτροπή της Αγίας Γραφής: «Ας σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον ώστε να παρακινούμε σε αγάπη και καλά έργα, μη παύοντας να συναθροιζόμαστε, όπως έχουν συνήθεια μερικοί, αλλά ενθαρρύνοντας ο ένας τον άλλον, και τόσο περισσότερο όσο βλέπετε την ημέρα να πλησιάζει». (Εβρ. 10:24, 25) Όπου αυτό είναι δυνατόν, κάθε εκκλησία διεξάγει συναθροίσεις τρεις φορές την εβδομάδα, που διαρκούν συνολικά 4 ώρες και 45 λεπτά. Ωστόσο, η φύση των συναθροίσεων και η συχνότητά τους ποικίλλουν ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε χρονικής περιόδου.

Τον πρώτο αιώνα, οι εκδηλώσεις των θαυματουργικών χαρισμάτων του πνεύματος ήταν αξιόλογο χαρακτηριστικό των Χριστιανικών συναθροίσεων. Γιατί; Επειδή μέσω αυτών των χαρισμάτων, ο Θεός πιστοποιούσε το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιούσε πια το Ιουδαϊκό θρησκευτικό σύστημα, αλλά ότι το πνεύμα Του ήταν τώρα πάνω στη νεοσχηματισμένη Χριστιανική εκκλησία. (Πράξ. 2:1-21· Εβρ. 2:2-4) Στις συναθροίσεις τους, οι πρώτοι Χριστιανοί έκαναν προσευχές, έψελναν ύμνους προς τον Θεό και έδιναν έμφαση στο να προφητεύουν (δηλαδή στο να μεταδίδουν αποκαλύψεις περί του θεϊκού θελήματος και σκοπού) και στο να παρέχουν διδασκαλία η οποία θα εποικοδομούσε όσους την άκουγαν. Εκείνοι οι Χριστιανοί ζούσαν σε έναν καιρό κατά τον οποίο υπήρχαν θαυμαστές εξελίξεις σε σχέση με το σκοπό του Θεού. Ήταν ανάγκη να καταλαβαίνουν αυτές τις εξελίξεις και να γνωρίζουν πώς να κάνουν το έργο τους σε αρμονία με αυτές. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονταν μερικοί τα πράγματα στις συναθροίσεις τους δεν ήταν ισορροπημένος και, όπως δείχνει η Αγία Γραφή, χρειάστηκε να δοθεί συμβουλή για να γίνονται τα πράγματα με τον πιο επωφελή τρόπο.—1 Κορ. 14:1-40.

Γίνονταν έκδηλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των συναθροίσεων εκείνων των πρώτων Χριστιανών και όταν συναθροίζονταν οι Σπουδαστές της Γραφής από τη δεκαετία του 1870 και ύστερα;

Κάλυψη των Πνευματικών Αναγκών τών Πρώτων Σπουδαστών της Γραφής

Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ και η μικρή ομάδα των συντρόφων του, που ζούσαν στο Αλεγκένι της Πενσυλβανίας και γύρω από αυτό, σχημάτισαν το 1870 μια τάξη για μελέτη της Αγίας Γραφής. Ως αποτέλεσμα των συναθροίσεών τους, αυξήθηκε βαθμιαία η αγάπη τους για τον Θεό και για το Λόγο του και προοδευτικά έφτασαν στο σημείο να κατανοούν τι διδάσκει η ίδια η Αγία Γραφή. Δεν υπήρχε θαυματουργική γλωσσολαλιά σε εκείνες τις συναθροίσεις. Γιατί; Αυτά τα θαυματουργικά χαρίσματα είχαν εκπληρώσει το σκοπό τους τον πρώτο αιώνα και, όπως προείπε η Αγία Γραφή, είχαν πάψει. «Το επόμενο βήμα προόδου», εξήγησε ο αδελφός Ρώσσελ, «ήταν η εκδήλωση των καρπών του Πνεύματος, όπως δείχνει σαφέστατα ο Άγιος Παύλος». (1 Κορ. 13:4-10) Επιπλέον, όπως και τον πρώτο αιώνα, έπρεπε να γίνει ένα επιτακτικό ευαγγελιστικό έργο, και έπρεπε να δοθεί ενθάρρυνση για αυτό. (Εβρ. 10:24, 25) Πριν περάσει πολύς καιρός, είχαν δύο τακτικές συναθροίσεις την εβδομάδα.

Ο αδελφός Ρώσσελ αντιλαμβανόταν ότι ήταν σημαντικό για τους δούλους του Ιεχωβά να είναι ενοποιημένος λαός, όπου και αν ήταν διασκορπισμένοι στη γη. Γι’ αυτό, το 1879, λίγο μετά την έναρξη της έκδοσης της Σκοπιάς, προτάθηκε στους αναγνώστες της να ζητήσουν να τους επισκεφτεί ο αδελφός Ρώσσελ ή κάποιος από τους συντρόφους του. Ένας σαφώς διατυπωμένος όρος ήταν: «Δεν θα υπάρξει χρέωση ούτε θα καταβληθούν χρήματα». Όταν παραλήφθηκαν αρκετές τέτοιες επιστολές, ο αδελφός Ρώσσελ ξεκίνησε για ένα ταξίδι διάρκειας ενός μήνα το οποίο τον οδήγησε ως τη Λιν της Μασαχουσέτης και περιελάμβανε συναθροίσεις τεσσάρων ως έξι ωρών τη μέρα σε κάθε σταθμό. Το θέμα που παρουσιαζόταν ήταν «Πράγματα που Αφορούν τη Βασιλεία του Θεού».

Στις αρχές του 1881, ο αδελφός Ρώσσελ πρότρεψε τους αναγνώστες της Σκοπιάς που δεν είχαν ακόμα τακτικές συναθροίσεις στην περιοχή τους: «Κανονίστε να διεξάγετε μια στο σπίτι σας με την οικογένειά σας ή ακόμα και με τους λίγους που μπορεί να ενδιαφέρονται. Να διαβάζετε, να μελετάτε, να υμνείτε και να αποδίδετε λατρεία μαζί, και όπου συνάγεστε δύο ή τρεις στο όνομά Του, ο Κύριος θα είναι ανάμεσά σας—ο δάσκαλός σας. Τέτοια ήταν η φύση μερικών από τις συναθροίσεις της εκκλησίας στις μέρες των Αποστόλων. (Βλέπε Φιλήμονα, 2)».

Το πρόγραμμα των συναθροίσεων συγκροτήθηκε βαθμιαία. Γίνονταν ορισμένες υποδείξεις, αλλά επαφίετο στον κάθε τοπικό όμιλο να αποφασίζει τι ήταν καλύτερο για τις περιστάσεις τους. Κατά καιρούς κάποιος ομιλητής μπορεί να εκφωνούσε μια ομιλία, αλλά δινόταν μεγαλύτερη έμφαση στις συναθροίσεις κατά τις οποίες μπορούσαν να συμμετέχουν όλοι ελεύθερα. Στην αρχή, μερικές τάξεις Σπουδαστών της Γραφής δεν χρησιμοποιούσαν και πολύ τα έντυπα της Εταιρίας στις συναθροίσεις τους, αλλά οι περιοδεύοντες διάκονοι, οι πίλγκριμ, τους βοήθησαν να καταλάβουν πόση αξία είχε το να το κάνουν αυτό.

Όταν εκδόθηκαν μερικοί τόμοι της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος, άρχισαν να χρησιμοποιούν αυτούς ως βάση για μελέτη. Το 1895 αποκαλούσαν τους ομίλους μελέτης Κύκλους της Χαραυγής για Γραφική Μελέτη.a Μερικοί στη Νορβηγία αργότερα τους έδωσαν το χαρακτηρισμό «συναθροίσεις ανάγνωσης και συζήτησης», προσθέτοντας: «Διαβάζονταν εις επήκοον όλων αποσπάσματα από τα βιβλία του αδελφού Ρώσσελ, και, όταν κάποιοι είχαν να κάνουν σχόλια ή ερωτήσεις, σήκωναν το χέρι τους». Ο αδελφός Ρώσσελ σύστηνε σε όσους συμμετείχαν σε αυτές τις μελέτες να χρησιμοποιούν διάφορες μεταφράσεις των Γραφών, τις περιθωριακές σημειώσεις της Αγίας Γραφής και ταμεία της Γραφής. Οι μελέτες αυτές διεξάγονταν συνήθως σε ομίλους μετρίου μεγέθους, σε κάποιο ιδιωτικό σπίτι, ένα βράδυ που εξυπηρετούσε τον όμιλο. Αυτές ήταν πρόδρομοι της τωρινής Μελέτης Βιβλίου Εκκλησίας.

Ο αδελφός Ρώσσελ συνειδητοποίησε ότι δεν αρκούσε να γίνεται απλώς μελέτη των δογματικών θεμάτων. Έπρεπε επίσης να υπάρχουν εκφράσεις αφοσίωσης, ώστε να υποκινείται η καρδιά των ατόμων από εκτίμηση για την αγάπη του Θεού και από την επιθυμία να τον τιμούν και να τον υπηρετούν. Δόθηκε στις τάξεις η προτροπή να διευθετήσουν να έχουν μια ειδική συνάθροιση για αυτόν το σκοπό μια φορά την εβδομάδα. Αυτές λέγονταν μερικές φορές «Οικιακές Συναθροίσεις» επειδή διεξάγονταν σε ιδιωτικά σπίτια. Το πρόγραμμα περιελάμβανε προσευχές, ύμνους αίνου και «μαρτυρίες» τις οποίες αφηγούνταν οι παρόντες.b Αυτές οι «μαρτυρίες» ήταν μερικές φορές ενθαρρυντικές εμπειρίες· επίσης οι αδελφοί αφηγούνταν τις δοκιμασίες, τις δυσκολίες και τα προβλήματα που είχαν αντιμετωπίσει πρόσφατα. Σε μερικά μέρη εκείνες οι συναθροίσεις ξέφυγαν σημαντικά από το σκοπό τους επειδή δινόταν υπερβολική έμφαση στα ίδια τα άτομα. Για να υπάρξει βελτίωση, δόθηκαν καλοσυνάτες υποδείξεις από τη Σκοπιά.

Αναλογιζόμενη εκείνες τις συναθροίσεις, η Έντιθ Μπρένισεν, σύζυγος ενός από τους πρώτους πίλγκριμ των Ηνωμένων Πολιτειών, είπε: «Ήταν μια βραδιά για στοχασμό γύρω από τη στοργική φροντίδα του Ιεχωβά και για στενή συναναστροφή με τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Καθώς ακούγαμε μερικές από τις εμπειρίες τους, σιγά-σιγά τους γνωρίζαμε καλύτερα. Το να παρατηρούμε την πιστότητά τους, να βλέπουμε πώς υπερνικούσαν τις δυσκολίες τους, συχνά μας βοηθούσε να λύσουμε μερικά από τα δικά μας προβλήματα». Με τον καιρό, όμως, έγινε φανερό πως ήταν πιο ωφέλιμες οι συναθροίσεις που είχαν σκοπό να δώσουν στον καθένα τα εφόδια να συμμετάσχει στο ευαγγελιστικό έργο.

Ο τρόπος με τον οποίο διεξαγόταν η συνάθροιση της Κυριακής σε ορισμένα μέρη ανησυχούσε τους αδελφούς. Μερικές τάξεις προσπαθούσαν να συζητήσουν τη Γραφή εδάφιο προς εδάφιο. Αλλά μερικές φορές οι διαφορές απόψεων σε νοηματικά θέματα δεν ήταν καθόλου εποικοδομητικές. Για να βελτιωθεί η κατάσταση, ορισμένοι αδελφοί στην εκκλησία του Λος Άντζελες, στην Καλιφόρνια, ετοίμασαν σκελετούς για Γραφική μελέτη κατά θέματα, οι οποίοι περιελάμβαναν ερωτήσεις και παραπομπές που θα έπρεπε να τις εξετάσουν όλοι στην τάξη πριν πάνε στη συνάθροιση. Το 1902 η Εταιρία έθεσε σε κυκλοφορία μια Αγία Γραφή που περιείχε τα «Βοηθήματα Μελέτης της Βίβλου των Βεροιέων», περιλαμβανομένου και ενός θεματικού ευρετηρίου.c Για την περαιτέρω απλοποίηση των πραγμάτων, αρχίζοντας από την 1η Μαρτίου 1905, η Σκοπιά (στην αγγλική) δημοσίευε σκελετούς για εκκλησιαστικές συζητήσεις, με ερωτήσεις και παραπομπές στη Γραφή και στα έντυπα της Εταιρίας για έρευνα. Αυτό συνεχίστηκε ως το 1914, οπότε κυκλοφόρησαν οι ερωτήσεις μελέτης για τους τόμους Γραφικαί Μελέται, οι οποίες θα χρησιμοποιούνταν ως βάση για τις Βεροιακές Μελέτες.

Όλες οι τάξεις είχαν στη διάθεσή τους την ίδια ύλη, αλλά ο αριθμός των εβδομαδιαίων συναθροίσεων ποίκιλλε από μία ως τέσσερις ή και περισσότερες, ανάλογα με τις τοπικές διευθετήσεις. Μάλιστα στο Κολόμπο της Κεϋλάνης (σημερινή Σρι Λάνκα), αρχίζοντας το 1914, γίνονταν συναθροίσεις εφτά μέρες την εβδομάδα.

Στους Σπουδαστές της Γραφής δόθηκε η παρότρυνση να μάθουν να κάνουν έρευνα, να ‘βεβαιώνονται για όλα τα πράγματα’, να εκφράζουν σκέψεις με δικά τους λόγια. (1 Θεσ. 5:21) Ο αδελφός Ρώσσελ πρότρεψε να γίνεται πλήρης και ελεύθερη συζήτηση της ύλης μελέτης. Επίσης έδωσε την εξής σύσταση: «Ποτέ να μην ξεχνάτε ότι Κανόνας μας είναι η Αγία Γραφή και ότι, όσο θεόδοτα και αν είναι τα βοηθήματά μας, είναι ‘βοηθήματα’ και όχι αντικατάστατα της Αγίας Γραφής».

Ανάμνηση του Θανάτου του Κυρίου

Αρχίζοντας γύρω στο 1876, κάθε χρόνο οι Σπουδαστές της Γραφής έκαναν διευθετήσεις για την ανάμνηση του θανάτου του Κυρίου.d Στην αρχή, ο όμιλος του Πίτσμπουργκ στην Πενσυλβανία και της γύρω περιοχής συγκεντρωνόταν στο σπίτι ενός αδελφού. Το 1883 οι παρόντες εκεί είχαν φτάσει γύρω στους εκατό και χρησιμοποιήθηκε μια νοικιασμένη αίθουσα. Το 1905, για να εξυπηρετηθεί το μεγάλο ακροατήριο που αναμενόταν να συγκεντρωθεί στο Πίτσμπουργκ, οι αδελφοί αποφάσισαν να εξασφαλίσουν το ευρύχωρο Κάρνεγκι Χολ.

Οι Σπουδαστές της Γραφής αναγνώρισαν ότι αυτή η γιορτή πρέπει να είναι ετήσια, όχι κάτι που έπρεπε να γίνεται κάθε εβδομάδα. Η ημερομηνία κατά την οποία τελούσαν αυτή τη γιορτή αντιστοιχούσε με τη 14η Νισάν του Ιουδαϊκού ημερολογίου, τον καιρό του θανάτου του Ιησού. Στο πέρασμα των χρόνων, έγιναν ορισμένες εκλεπτύνσεις στον τρόπο με τον οποίο υπολογιζόταν αυτή η ημερομηνία.e Αλλά το ζήτημα που τους απασχολούσε πρωταρχικά ήταν η σημασία αυτού καθαυτού του γεγονότος.

Μολονότι οι Σπουδαστές της Γραφής συγκεντρώνονταν για αυτή την αναμνηστική γιορτή σε ομίλους διαφόρων μεγεθών σε πολλά μέρη, όποιος ήθελε ήταν ευπρόσδεκτος να πάει να τη γιορτάσει μαζί με τους αδελφούς στο Πίτσμπουργκ. Από το 1886 ως το 1893, απευθυνόταν ειδική πρόσκληση στους αναγνώστες της Σκοπιάς να πάνε στο Πίτσμπουργκ, αν μπορούσαν, και έτσι και έκαναν, από διάφορα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών και από τον Καναδά. Αυτό, όχι μόνο τους έδινε την ευκαιρία να γιορτάσουν μαζί την Ανάμνηση, αλλά και τους βοήθησε να κάνουν αδιάσπαστους τους δεσμούς της πνευματικής ενότητας. Ωστόσο, καθώς ο αριθμός των τάξεων μεγάλωνε, τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και σε άλλα μέρη του κόσμου, δεν ήταν πια πρακτικό να προσπαθούν να συγκεντρώνονται σε μια τοποθεσία, και συνειδητοποίησαν ότι θα ήταν πιο επωφελές να συγκεντρώνονται με τους ομοπίστους τους της περιοχής όπου κατοικούσαν.

Όπως τόνισε η Σκοπιά, υπήρχαν πολλοί που ισχυρίζονταν ότι πίστευαν στο λύτρο, και στον ετήσιο εορτασμό οι αδελφοί δεν αρνούνταν την είσοδο σε κανέναν από αυτούς. Αλλά η περίσταση είχε ιδιαίτερη σημασία για εκείνους οι οποίοι ανήκαν αληθινά στο «μικρό ποίμνιο» του Χριστού. Αυτοί επρόκειτο να συμμετάσχουν στην ουράνια Βασιλεία. Τη βραδιά πριν από το θάνατο του Ιησού, όταν εκείνος θέσπισε την Ανάμνηση, ο Χριστός είπε τα εξής σε άτομα που τους είχε δοθεί αυτή η ελπίδα: «Εξακολουθήστε να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου».—Λουκ. 12:32· 22:19, 20, 28-30.

Ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1930, άρχισαν να εμφανίζονται τα υποψήφια μέλη του ‘πολύ όχλου’, ή ‘μεγάλου πλήθους’, των άλλων προβάτων. (Αποκ. 7:9, 10, ΝΜ· Ιωάν. 10:16) Εκείνον τον καιρό αυτά τα άτομα τα έλεγαν Ιωναδαβίτες. Στο τεύχος 1 Μαρτίου 1938, η Σκοπιά προσκάλεσε για πρώτη φορά αυτά συγκεκριμένα τα άτομα να παρευρεθούν στην Ανάμνηση, λέγοντας: ‘Μετά τις έξι μ.μ., στις 15 Απριλίου, κάθε ομάδα χρισμένων, παρευρισκομένων επίσης των συντρόφων τους των Ιωναδαβιτών, θα πρέπει να συναθροιστεί και να γιορτάσει την Ανάμνηση’. Και πράγματι παρευρέθηκαν, χωρίς να πάρουν από τα εμβλήματα, αλλά ως παρατηρητές. Λόγω της παρουσίας τους άρχισε να μεγαλώνει ο αριθμός αυτών που παρακολουθούσαν εκείνον τον καιρό την Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού. Το 1938 οι παρόντες ήταν συνολικά 73.420, ενώ αυτοί που πήραν από τα εμβλήματα, δηλαδή το ψωμί και το κρασί, αριθμούσαν 39.225 άτομα. Τα χρόνια που ακολούθησαν, σε εκείνους που παρευρίσκονταν ως παρατηρητές άρχισαν να περιλαμβάνονται και μεγάλοι αριθμοί νεοενδιαφερόμενων ατόμων και άλλοι που δεν είχαν γίνει ακόμα ενεργοί Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έτσι, το 1992, όταν ο ανώτατος αριθμός αυτών που συμμετείχαν στη διακονία αγρού ήταν 4.472.787, οι παρόντες στην Ανάμνηση ήταν 11.431.171 και ο αριθμός εκείνων που πήραν από τα εμβλήματα ήταν μόλις 8.683. Σε μερικές χώρες οι παρόντες ήταν πενταπλάσιοι ή εξαπλάσιοι του αριθμού των ενεργών Μαρτύρων.

Επειδή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τρέφουν βαθύ σεβασμό για τη σημασία του θανάτου του Χριστού, γιορτάζουν την Ανάμνηση ακόμα και όταν αντιμετωπίζουν πολύ δύσκολες καταστάσεις. Στη δεκαετία του 1970, όταν με τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας που υπήρχαν στη Ροδεσία (τώρα γνωστή ως Ζιμπάμπουε), λόγω διεξαγωγής πολέμου, ήταν αδύνατον να βγει κανείς έξω το βράδυ, οι αδελφοί σε μερικές περιοχές συγκεντρώνονταν όλοι στο σπίτι ενός Μάρτυρα του Ιεχωβά όσο ήταν ακόμα μέρα και κατόπιν γιόρταζαν την Ανάμνηση το βράδυ. Φυσικά, δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στο σπίτι τους μετά τη συνάθροιση, γι’ αυτό περνούσαν εκεί τη νύχτα τους. Τις υπόλοιπες βραδινές ώρες τις αφιέρωναν στην υμνολογία ύμνων της Βασιλείας και στην αφήγηση εμπειριών, πράγμα που αποτελούσε πηγή επιπρόσθετης αναζωογόνησης.

Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, οι αδελφοί γιόρταζαν την Ανάμνηση παρά το ότι, κάνοντάς το αυτό, κινδύνευαν να τιμωρηθούν αυστηρά σε περίπτωση που τους ανακάλυπταν οι φρουροί. Ενόσω ο Χάρολντ Κινγκ ήταν απομονωμένος σε μια φυλακή στην κομμουνιστική Κίνα, από το 1958 ως το 1963, λόγω της Χριστιανικής του πίστης, γιόρταζε την Ανάμνηση όσο καλύτερα μπορούσε κάτω από τις συνθήκες που βρισκόταν. Ο ίδιος είπε αργότερα: «Περίπου όταν άρχιζε η άνοιξη, από το παράθυρο της φυλακής μου παρακολουθούσα τη σελήνη να ‘γεμίζει’. Υπολόγιζα όσο προσεκτικότερα μπορούσα την ημερομηνία για τον εορτασμό». Ετοίμαζε τα απαιτούμενα εμβλήματα, φτιάχνοντας λίγο κρασί από μαύρες σταφίδες και χρησιμοποιώντας για ψωμί ρύζι, το οποίο είναι άζυμο. Είπε επίσης: «Έψελνα, προσευχόμουν και έκανα μια κανονική ομιλία για την περίσταση, ακριβώς όπως θα γινόταν σε οποιαδήποτε εκκλησία του λαού του Ιεχωβά. Έτσι αισθανόμουν πως κάθε χρόνο ήμουν ενωμένος με τους αδελφούς μου όλου του κόσμου σε αυτή τη σπουδαιότατη περίσταση».

Ποια Είναι η Θέση των Νεαρών

Τα πρώτα χρόνια, τα έντυπα και οι συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής δεν απευθύνονταν ιδιαίτερα στους νεαρούς. Αυτοί μπορούσαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις, και μερικοί από αυτούς τις παρακολουθούσαν και άκουγαν προσεκτικά. Αλλά δεν καταβαλλόταν ειδική προσπάθεια για να συμμετέχουν και αυτοί σε ό,τι γινόταν. Γιατί συνέβαινε αυτό;

Η κατανόηση που είχαν οι αδελφοί εκείνον τον καιρό ήταν ότι δεν απέμενε παρά ελάχιστος χρόνος ώσπου να ενωθούν τα μέλη της νύφης του Χριστού με αυτόν σε ουράνια δόξα. Η Σκοπιά εξηγούσε το 1883 (στην αγγλική): «Εμείς που εκπαιδευόμαστε για την άνω κλήση δεν μπορούμε να παρεκκλίνουμε από το ειδικό έργο αυτής της εποχής—το έργο της ετοιμασίας ‘της Νύφης, της γυναίκας του Αρνιού’. Η Νύφη πρέπει να ετοιμαστεί· και ακριβώς στην παρούσα στιγμή, οπότε γίνονται οι τελευταίες λεπτομέρειες του στολισμού πριν από το γάμο, απαιτείται η υπηρεσία κάθε μέλους σε αυτό το σπουδαιότατο τωρινό έργο».

Στους γονείς δινόταν έντονα η παρότρυνση να επωμίζονται τη θεόδοτη ευθύνη που είχαν να φροντίζουν για την πνευματική διδασκαλία των παιδιών τους. Δεν ενθαρρύνονταν ξεχωριστά κατηχητικά σχολεία για τους νεαρούς. Ήταν φανερό ότι η από μέρους του Χριστιανικού κόσμου χρήση των κατηχητικών σχολείων είχε κάνει μεγάλη ζημιά. Οι γονείς που έστελναν τα παιδιά τους σε τέτοια σχολεία συνήθως αποκτούσαν την άποψη ότι αυτή η διευθέτηση τους απάλλασσε από την ευθύνη που είχαν να δίνουν θρησκευτική διδασκαλία στα παιδιά τους. Τα παιδιά, από τη μεριά τους, εφόσον δεν απέβλεπαν στους γονείς τους ως την κύρια πηγή διδασκαλίας για τον Θεό, δεν είχαν κίνητρο για να τιμούν τους γονείς τους και να υπακούν σε αυτούς όπως θα έπρεπε.

Ωστόσο, από το 1892 ως το 1927, η Σκοπιά αφιέρωνε χώρο για σχόλια γύρω από το εδάφιο που παρουσίαζαν τα «Μαθήματα των Διεθνών Κατηχητικών Σχολείων», τα οποία ήταν τότε δημοφιλή σε πολλές Προτεσταντικές εκκλησίες. Αυτά τα εδάφια τα επέλεγαν επί πολλά χρόνια ο Φ. Ν. Πελουμπέ, Κογκρεγκασιοναλιστής κληρικός, και οι συνεργάτες του. Η Σκοπιά ανέλυε αυτά τα εδάφια από τη θέση της προχωρημένης κατανόησης που είχαν για τις Γραφές οι Σπουδαστές της Γραφής, απαλλαγμένη από τα δόγματα του Χριστιανικού κόσμου. Υπήρχε η ελπίδα ότι με αυτόν τον τρόπο θα έμπαινε η Σκοπιά σε ορισμένες εκκλησίες, ότι έτσι θα γινόταν παρουσίαση της αλήθειας και ότι μερικά μέλη εκκλησιών θα τη δέχονταν. Φυσικά, η διαφορά ήταν καταφανής και αυτό εξόργισε τον Προτεσταντικό κλήρο.

Το έτος 1918 ήρθε, και το υπόλοιπο, δηλαδή όσοι απέμεναν από τους χρισμένους, βρισκόταν ακόμα στην επίγεια σκηνή. Επίσης, στις συναθροίσεις τους είχε αυξηθεί κατά πολύ ο αριθμός των παιδιών. Συχνά, απλώς άφηναν τα μικρά παιδιά να παίζουν ενόσω οι γονείς τους μελετούσαν. Αλλά έπρεπε και οι νεαροί να μάθουν ‘να ζητούν δικαιοσύνη, να ζητούν πραότητα’, αν ήθελαν να ‘σκεπαστούν τη μέρα της οργής του Ιεχωβά’. (Σοφ. 2:3) Γι’ αυτό, το 1918 η Εταιρία παρότρυνε τις εκκλησίες να διευθετήσουν να γίνεται μια τάξη παιδιών για αυτά που ήταν από 8 ως 15 ετών. Σε μερικά μέρη υπήρχαν και προκαταρκτικές τάξεις για εκείνα που ήταν πολύ μικρά για την τάξη παιδιών. Παράλληλα, δόθηκε ξανά έμφαση στην ευθύνη που έχουν οι γονείς απέναντι στα παιδιά τους.

Αυτό οδήγησε σε άλλες εξελίξεις. Ο Χρυσούς Αιών, το 1920 (στην αγγλική), παρουσίασε τη «Μελέτη της Αγίας Γραφής για Παιδιά» με ερωτήσεις συνοδευόμενες από Γραφικές παραπομπές στις οποίες μπορούσαν να βρεθούν οι απαντήσεις. Εκείνο το έτος εκδόθηκε Το Αλφαβητάρι του Χρυσού Αιώνα (The Golden Age ABC)· επρόκειτο για ένα εικονογραφημένο βιβλιάριο φτιαγμένο έτσι ώστε να το χρησιμοποιούν οι γονείς για να διδάσκουν βασικές Βιβλικές αλήθειες και Χριστιανικές ιδιότητες στα παιδιά τους. Το 1924 ακολούθησε ένα βιβλίο με τίτλο Η Οδός για τον Παράδεισο (The Way to Paradise) και συγγραφέα τον Γ. Ε. Βαν Άμπουργκ. Αυτό ήταν προσαρμοσμένο για τον «έφηβο σπουδαστή της Αγίας Γραφής». Επί κάποιο χρονικό διάστημα αυτό το βιβλίο χρησιμοποιούνταν στις συναθροίσεις για νεαρούς. Επιπλέον, στην Αμερική, οι «Νεαροί Μάρτυρες» είχαν τις δικές τους διευθετήσεις για υπηρεσία αγρού. Στην Ελβετία μια ομάδα νεαρών σχημάτισε ένα σύλλογο που ονομαζόταν «Η Νεολαία του Ιεχωβά», για άτομα μεταξύ 13 και 25 ετών. Είχαν τη δική τους γραμματεία στη Βέρνη και εξέδιδαν και τύπωναν στα εκεί πιεστήρια της Εταιρίας ένα ειδικό περιοδικό, το περιοδικό Η Νεολαία του Ιεχωβά (Jehovah’s Youth). Αυτοί οι νεαροί έκαναν τις δικές τους συναθροίσεις και μάλιστα έπαιζαν Βιβλικά δράματα, όπως έγινε στο Βολκσχάουζ στη Ζυρίχη για ένα ακροατήριο 1.500 ατόμων.

Όμως, κατ’ αυτόν τον τρόπο αναπτυσσόταν μια οργάνωση μέσα στην οργάνωση των δούλων του Ιεχωβά. Αυτό δεν θα συνέβαλλε στην ενότητα και έπαψε να γίνεται το 1936. Τον Απρίλιο του 1938, ο πρόεδρος της Εταιρίας Ι. Φ. Ρόδερφορντ, στη διάρκεια της επίσκεψής του στην Αυστραλία, είδε ότι γινόταν μια τάξη για παιδιά χωριστά από τη συνέλευση για τους ενηλίκους. Αμέσως κανόνισε να πάνε όλα τα παιδιά στην κύρια συνέλευση, πράγμα που τα ωφέλησε πολύ.

Εκείνο το ίδιο έτος, η Σκοπιά επανεξέτασε το όλο θέμα των χωριστών τάξεων για τους νεαρούς της εκκλησίας. Αυτή η μελέτη τόνισε ξανά το γεγονός ότι οι γονείς είναι υπεύθυνοι για τη διδασκαλία των παιδιών τους. (Εφεσ. 6:4· παράβαλε Δευτερονόμιον 4:9, 10· Ιερεμίας 35:6-10). Επίσης έδειξε ότι η Αγία Γραφή δεν παρέχει κάποιο προηγούμενο για το διαχωρισμό των νεαρών μέσω τάξεων για παιδιά. Απεναντίας, αυτοί έπρεπε να είναι παρόντες μαζί με τους γονείς τους για να ακούν το Λόγο του Θεού. (Δευτ. 31:12, 13· Ιησ. Ναυή 8:34, 35) Όταν υπήρχε ανάγκη για περαιτέρω εξήγηση της εξεταζόμενης ύλης, αυτήν μπορούσαν να τη δώσουν οι γονείς στο σπίτι. Επιπλέον, τα άρθρα έδειξαν ότι οι διευθετήσεις για αυτές τις ξεχωριστές τάξεις στην πραγματικότητα ζημίωναν το κήρυγμα των καλών νέων από σπίτι σε σπίτι. Πώς; Επειδή οι δάσκαλοι δεν πήγαιναν στην υπηρεσία αγρού προκειμένου να προετοιμαστούν για αυτές τις τάξεις και να τις διεξαγάγουν. Συνεπώς, σταμάτησαν να διεξάγονται όλες οι ξεχωριστές τάξεις για νεαρούς.

Από τότε ως σήμερα, παραμένει συνήθεια των Μαρτύρων του Ιεχωβά να παρακολουθεί όλη μαζί η οικογένεια τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Οι γονείς βοηθούν τα παιδιά να προετοιμάζονται, ώστε να μπορούν να συμμετέχουν έτσι όπως πρέπει. Επιπρόσθετα, έχουν παρασχεθεί πολλά και υπέροχα έντυπα για τους γονείς με σκοπό να τα χρησιμοποιούν για να παρέχουν διδασκαλία στους νεαρούς στο σπίτι. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται τα βιβλία: Τέκνα (Children), το 1941· Ακούοντας τον Μεγάλο Διδάσκαλο, το 1971 (στην αγγλική)· Η Νεότης σας—Επωφεληθήτε απ’ Αυτήν, το 1976· Το Βιβλίο μου με τις Βιβλικές Ιστορίες, το 1978· και Οι Νεαροί Ρωτούν—Αποτελεσματικές Απαντήσεις, το 1989.

Εξάρτιση Όλων για να Είναι Δραστήριοι Ευαγγελιστές

Από τότε που εκδόθηκαν τα πρώτα κιόλας τεύχη της Σκοπιάς, γινόταν τακτικά υπενθύμιση στους αναγνώστες της για το προνόμιο και την ευθύνη που έχουν όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί να διακηρύττουν τα καλά νέα σχετικά με το σκοπό του Θεού. Οι εκκλησιαστικές συναθροίσεις έχουν βοηθήσει στην ετοιμασία της καρδιάς και της διάνοιάς τους για αυτή τη δραστηριότητα με το να εποικοδομούν την αγάπη τους για τον Ιεχωβά και τη γνώση τους για το σκοπό του. Ειδικότερα, όμως, μετά τη συνέλευση στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο, το 1922, άρχισε να δίνεται ιδιαίτερα αυξημένη έμφαση στο τι επιτελούνταν στην υπηρεσία αγρού και στο πώς να είναι αποτελεσματική η συμμετοχή σε αυτήν.

Το Δελτίο (Bulletin),f ένα δίφυλλο που περιείχε πληροφορίες οι οποίες αφορούσαν άμεσα την υπηρεσία αγρού, περιελάμβανε μια σύντομη μαρτυρία, που τότε λεγόταν σχέδιο επισκέψεων, και την οποία έπρεπε να απομνημονεύσουν οι αδελφοί και να τη χρησιμοποιούν όταν έδιναν μαρτυρία στους ανθρώπους. Κατά το μεγαλύτερο μέρος του 1923, την πρώτη εβδομάδα κάθε μήνα, ως υποκίνηση για ενωμένες προσπάθειες διαφήμισης της Βασιλείας, η μισή Συνάθροιση Προσευχής, Υμνολογίας και Μαρτυρίας, που γινόταν κάθε Τετάρτη βράδυ, αφιερωνόταν σε εμπειρίες σχετικές με την υπηρεσία αγρού.

Το αργότερο το 1926, οι μηνιαίες συναθροίσεις στις οποίες συζητούσαν για την υπηρεσία αγρού λέγονταν Συναθροίσεις των Εργατών. Συνήθως τις παρακολουθούσαν εκείνοι που πράγματι συμμετείχαν σε αυτή την υπηρεσία. Σε εκείνες τις συναθροίσεις συζητούνταν μέθοδοι που χρησιμοποιούνταν για τη μαρτυρία σε άλλους και γίνονταν σχέδια για μελλοντική δράση. Ήδη το 1928 η Εταιρία παρότρυνε τις εκκλησίες να κάνουν τέτοιες συναθροίσεις κάθε εβδομάδα. Στα επόμενα τέσσερα χρόνια, οι εκκλησίες άρχισαν να αντικαθιστούν τη Συνάθροιση Μαρτυρίας (ή Διακήρυξης) με αυτήν που είχε αρχίσει να λέγεται Συνάθροιση Υπηρεσίας, και η Εταιρία πρότρεψε να παρακολουθούν όλοι αυτή τη συνάθροιση. Εδώ και πάνω από 60 χρόνια, αυτή η εβδομαδιαία συνάθροιση διεξάγεται στις εκκλησίες. Μέσω ομιλιών, συζητήσεων που περιλαμβάνουν συμμετοχή του ακροατηρίου, επιδείξεων και συνεντεύξεων, παρέχεται συγκεκριμένη βοήθεια σε σχέση με όλες τις πλευρές της Χριστιανικής διακονίας.

Αυτό το είδος συναθροίσεων σίγουρα δεν ήρθε σε ύπαρξη τον 20ό αιώνα. Ο ίδιος ο Ιησούς έδινε λεπτομερείς οδηγίες στους μαθητές του πριν τους στείλει να κηρύξουν. (Ματθ. 10:5–11:1· Λουκ. 10:1-16) Αργότερα, εκείνοι εποικοδομούσαν ο ένας τον άλλον με το να συγκεντρώνονται και να αφηγούνται τις εμπειρίες που είχαν καθώς ενασχολούνταν στη διακονία.—Πράξ. 4:21-31· 15:3.

Όσον αφορά την εκπαίδευση για ομιλίες μπροστά σε κοινό, τα πρώτα χρόνια αυτή δεν γινόταν στις κανονικές εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Αλλά, το αργότερο το 1916, έγινε η εισήγηση ότι όσοι νόμιζαν πως είχαν κάποιες δυνατότητες να εκφωνούν δημόσιες ομιλίες μπορούσαν να διεξάγουν συναθροίσεις μόνοι τους, με παρευρισκόμενο ίσως κάποιον πρεσβύτερο ως επιτηρητή που θα τους άκουγε και θα έδινε συμβουλές για βελτίωση του περιεχομένου και της εκφώνησης της ομιλίας τους. Αυτές οι συγκεντρώσεις, στις οποίες παρευρίσκονταν μόνο άρρενα μέλη της εκκλησίας, έγιναν αργότερα γνωστές ως Σχολές των Προφητών. Επαναφέροντας στη μνήμη του τα γεγονότα εκείνων των ημερών, ο Γκραντ Σούτερ θυμήθηκε τα εξής: «Η εποικοδομητική κριτική που μου έκαναν στη σχολή δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με εκείνη που μου έκανε ο πατέρας μου κατ’ ιδίαν όταν με άκουγε σε κάποιο πρόγραμμα να προσπαθώ να κάνω μια ομιλία». Για να βοηθήσουν εκείνους που προσπαθούσαν να κάνουν πρόοδο, ορισμένοι αδελφοί συνέταξαν και τύπωσαν με ιδιωτική πρωτοβουλία ένα εγχειρίδιο που περιείχε οδηγίες για την εκφώνηση ομιλιών, καθώς και σκελετούς για πολλές και διάφορες ομιλίες. Αργότερα, όμως, αυτές οι Σχολές των Προφητών έπαψαν να λειτουργούν. Για να καλυφτεί η ειδική ανάγκη που υπήρχε εκείνον τον καιρό, δόθηκε αμέριστη προσοχή στην εξάρτιση όλων των μελών της εκκλησίας ώστε να συμμετέχουν πλήρως στο από σπίτι σε σπίτι ευαγγελιστικό έργο.

Ήταν δυνατόν να εξαρτιστεί κάθε μέλος αυτής της αυξανόμενης διεθνούς οργάνωσης, όχι μόνο για να δίνει μια σύντομη μαρτυρία και να προσφέρει Γραφικά έντυπα, αλλά και για να μιλάει αποτελεσματικά και να είναι δάσκαλος του Λόγου του Θεού; Αυτός ήταν ο στόχος μιας ειδικής σχολής που ιδρύθηκε σε κάθε εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά αρχίζοντας από το 1943. Αυτή λειτουργούσε ήδη στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά από το Φεβρουάριο του 1942. Κάθε εβδομάδα, δινόταν διδασκαλία και οι σπουδαστές εκφωνούσαν ομιλίες για τις οποίες έπαιρναν συμβουλή. Στην αρχή, μόνο άντρες έκαναν ομιλίες στη σχολή, μολονότι ολόκληρη η εκκλησία ενθαρρυνόταν να την παρακολουθεί, να προετοιμάζεται για τα μαθήματα και να συμμετέχει στις ανασκοπήσεις. Το 1959 δόθηκε και στις αδελφές το προνόμιο της εγγραφής, για να εκπαιδεύονται στις αναλύσεις Γραφικών θεμάτων υπό μορφή συζητήσεων μεταξύ δυο ατόμων.

Αναφορικά με την επίδραση αυτής της σχολής, το γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στη Νότια Αφρική ανέφερε: «Αυτή η έξοχη διευθέτηση κατάφερε μέσα σε λίγο χρόνο να βοηθήσει πολλούς αδελφούς, που νόμιζαν ότι ποτέ δεν θα κατάφερναν να γίνουν δημόσιοι ομιλητές, να γίνουν πολύ αποδοτικοί στο βήμα και πιο αποτελεσματικοί στον αγρό. Σε όλα τα μέρη της Νότιας Αφρικής οι αδελφοί δέχτηκαν με χαρά αυτή τη νέα προμήθεια του Ιεχωβά και την έθεσαν σε λειτουργία με ενθουσιασμό. Αυτό έγινε παρά τα μεγάλα εμπόδια της γλώσσας και της έλλειψης μόρφωσης μερικών».

Η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας εξακολουθεί να είναι μια σημαντική συνάθροιση στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εγγράφονται σχεδόν όλοι όσοι μπορούν. Παίρνουν μέρος σε αυτήν μικροί και μεγάλοι, καινούριοι Μάρτυρες και Μάρτυρες με μεγάλη πείρα. Πρόκειται για ένα συνεχές πρόγραμμα εκπαίδευσης.

Το Κοινό Προσκαλείται να Δει και να Ακούσει

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι ούτε κατά διάνοια μυστική οργάνωση. Οι βασισμένες στη Γραφή πεποιθήσεις τους εξηγούνται πλήρως σε έντυπα τα οποία μπορεί να αποκτήσει οποιοσδήποτε. Επιπρόσθετα, καταβάλλουν ειδικές προσπάθειες και καλούν το κοινό να παρακολουθήσει συναθροίσεις, ώστε να δουν και να ακούσουν οι ίδιοι τι λαβαίνει χώρα.

Ο Ιησούς Χριστός παρείχε κατ’ ιδίαν διδασκαλία στους μαθητές του, αλλά μίλησε και δημόσια—στην ακρογιαλιά, σε μια βουνοπλαγιά, σε συναγωγές, στην περιοχή του ναού στην Ιερουσαλήμ—όπου μπορούσαν να τον ακούσουν τα πλήθη. (Ματθ. 5:1, 2· 13:1-9· Ιωάν. 18:20) Μιμούμενοι αυτό το παράδειγμα, ήδη από τη δεκαετία του 1870, οι Σπουδαστές της Γραφής άρχισαν να διευθετούν συναθροίσεις όπου φίλοι, γείτονες και άλλοι, που ίσως ενδιαφέρονταν, μπορούσαν να ακούσουν μια ομιλία αναφορικά με το σκοπό του Θεού για την ανθρωπότητα.

Καταβαλλόταν ειδική προσπάθεια για να γίνονται αυτές οι ομιλίες σε μέρη που θα εξυπηρετούσαν το κοινό. Αυτό ήταν γνωστό ως έργο για την επέκταση των τάξεων. Το 1911, στις εκκλησίες που είχαν αρκετούς ταλαντούχους ομιλητές δόθηκε η προτροπή να διευθετήσουν να πάνε μερικοί από αυτούς σε γύρω πόλεις και χωριά για να οργανώσουν και να διεξαγάγουν συναθροίσεις σε δημόσιες αίθουσες. Όπου ήταν δυνατόν, αυτοί διευθετούσαν να γίνει μια σειρά έξι ομιλιών. Μετά την τελευταία, ο ομιλητής ρωτούσε πόσοι από το ακροατήριο ενδιαφέρονταν να μελετήσουν την Αγία Γραφή σε τέτοιο βαθμό ώστε να συναθροίζονται τακτικά. Πάνω από 3.000 τέτοιες ομιλίες έγιναν το πρώτο έτος.

Επίσης, από το 1914 άρχισε να προβάλλεται στο κοινό το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας». Η είσοδος ήταν ελεύθερη. Από τότε, οι αδελφοί έχουν χρησιμοποιήσει και άλλες κινηματογραφικές ταινίες και προβολές διαφανειών. Από τη δεκαετία του 1920, η Εταιρία Σκοπιά άρχισε να χρησιμοποιεί εκτεταμένα το ραδιόφωνο, πράγμα που έδωσε την ευκαιρία στους ανθρώπους να ακούσουν Γραφικές ομιλίες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Αργότερα, στη δεκαετία του 1930, ηχογραφήθηκαν διαλέξεις που εκφώνησε ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ και αναμεταδόθηκαν σε χιλιάδες δημόσιες συγκεντρώσεις.

Το 1945, υπήρχε ήδη ένας μεγάλος αριθμός δημόσιων ομιλητών οι οποίοι είχαν εκπαιδευτεί στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Τον Ιανουάριο εκείνου του έτους άρχισε μια καλοσυντονισμένη εκστρατεία δημόσιων συναθροίσεων. Η Εταιρία προμήθευσε τα σχέδια για μια σειρά οχτώ επίκαιρων ομιλιών. Για τη διαφήμιση χρησιμοποιήθηκαν ειδικά φυλλάδια, μερικές φορές ακόμα και πλακάτ. Οι αδελφοί χρησιμοποίησαν τους χώρους που είχαν για τις τακτικές εκκλησιαστικές συναθροίσεις, αλλά κατέβαλαν και ειδικές προσπάθειες για να κανονίσουν να γίνουν αυτές οι δημόσιες συναθροίσεις σε περιοχές όπου δεν υπήρχε καμιά εκκλησία. Όλοι στην εκκλησία μπορούσαν να συμμετάσχουν—διαφημίζοντας τις συναθροίσεις, υποστηρίζοντάς τες οι ίδιοι, καλωσορίζοντας τους καινούριους επισκέπτες και απαντώντας στις ερωτήσεις τους. Το πρώτο έτος αυτής της ειδικής δραστηριότητας, έγιναν 18.646 δημόσιες συναθροίσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις οποίες παρευρέθηκαν συνολικά 917.352 άτομα. Τον επόμενο χρόνο οι δημόσιες συναθροίσεις έφτασαν τον αριθμό των 28.703 για τον αμερικανικό αγρό. Και στον Καναδά, όπου διευθετήθηκαν 2.552 τέτοιες συναθροίσεις το 1945, έγιναν 4.645 τον επόμενο χρόνο.

Στις περισσότερες εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι Δημόσιες Συναθροίσεις είναι τώρα μέρος του κανονικού προγράμματος των εβδομαδιαίων συναθροίσεων. Γίνονται υπό μορφή ομιλίας κατά την οποία προτρέπονται όλοι να παρακολουθούν από τη Γραφή τους τα βασικά εδάφια καθώς αυτά διαβάζονται και αναλύονται. Αυτές οι συναθροίσεις είναι πλούσια πηγή πνευματικής διδασκαλίας, τόσο για την εκκλησία όσο και για τους καινούριους επισκέπτες.

Συνήθως, όσους παρακολουθούν πρώτη φορά συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά τους περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη. Ένας διακεκριμένος πολιτικός της Ζιμπάμπουε πήγε σε μια Αίθουσα Βασιλείας για να δει τι γινόταν εκεί. Ήταν άνθρωπος με βίαιο χαρακτήρα και πήγε επίτηδες αξύριστος και αχτένιστος. Πίστευε ότι οι Μάρτυρες θα τον έδιωχναν. Αντίθετα, εκείνοι έδειξαν γνήσιο ενδιαφέρον για αυτόν και τον πρότρεψαν να κάνει οικιακή Γραφική μελέτη. Τώρα αυτός είναι ένας ταπεινός και ειρηνικός Χριστιανός Μάρτυρας.

Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που, αφού παρακολούθησαν τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, υποκινήθηκαν να πουν: «Πραγματικά, ο Θεός είναι ανάμεσά σας».—1 Κορ. 14:25.

Κατάλληλοι Τόποι Συναθροίσεων

Στις μέρες των αποστόλων του Ιησού Χριστού, οι Χριστιανοί συνήθως έκαναν τις συναθροίσεις τους σε ιδιωτικά σπίτια. Σε μερικά μέρη μπορούσαν να μιλούν σε Ιουδαϊκές συναγωγές. Στην Έφεσο ο απόστολος Παύλος εκφωνούσε επί δυο χρόνια ομιλίες στην αίθουσα ενός σχολείου. (Πράξ. 19:8-10· 1 Κορ. 16:19· Φιλήμ. 1, 2) Παρόμοια, στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Σπουδαστές της Γραφής συναθροίζονταν σε ιδιωτικά σπίτια, μερικές φορές μιλούσαν σε ναούς και χρησιμοποιούσαν και άλλες αίθουσες που μπορούσαν να νοικιάσουν. Αργότερα, σε λίγες περιπτώσεις, αγόρασαν και χρησιμοποιούσαν σε τακτική βάση κτίρια που ανήκαν παλιότερα σε άλλες θρησκευτικές ομάδες. Αυτό έγινε με τη Σκηνή του Μπρούκλιν και με τη Σκηνή του Λονδίνου.

Αλλά ούτε χρειάζονταν ούτε ήθελαν καταστολισμένα κτίρια για τις συναθροίσεις τους. Μερικές εκκλησίες αγόρασαν και ανακαίνισαν ενδεδειγμένα κτίσματα· άλλες έχτισαν καινούριες αίθουσες. Μετά το 1935 άρχισε σιγά-σιγά να χρησιμοποιείται το όνομα Αίθουσα Βασιλείας ως επωνυμία για αυτούς τους χώρους εκκλησιαστικών συναθροίσεων. Αυτοί οι χώροι συνήθως έχουν ευχάριστη αλλά όχι εξεζητημένη εμφάνιση. Η αρχιτεκτονική τους μπορεί να ποικίλλει από τόπο σε τόπο, αλλά στόχος της είναι η λειτουργικότητα του κτιρίου.

Ενοποιημένο Πρόγραμμα Διδασκαλίας

Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού, η πνευματική ανάπτυξη και η δράση ποίκιλλαν σημαντικά από τη μια εκκλησία στην άλλη. Είχαν κοινές ορισμένες βασικές πεποιθήσεις οι οποίες τις διαχώριζαν από το Χριστιανικό κόσμο. Αλλά, ενώ ορισμένοι αδελφοί εκτιμούσαν βαθιά το μέσο με το οποίο έτρεφε ο Ιεχωβά το λαό του, άλλοι επηρεάζονταν εύκολα από τις γνώμες ατόμων που είχαν απόλυτες προσωπικές απόψεις σε διάφορα θέματα.

Ο Ιησούς, πριν πεθάνει, προσευχήθηκε να είναι οι ακόλουθοί του «όλοι ένα»—ενωμένοι με τον Θεό και τον Χριστό και μεταξύ τους. (Ιωάν. 17:20, 21) Αυτή δεν επρόκειτο να είναι μια επιβεβλημένη ενότητα. Θα ήταν απόρροια ενός ενοποιημένου προγράμματος εκπαίδευσης που θα είχε απήχηση σε δεκτικές καρδιές. Όπως είχε προλεχτεί από πολύ παλιά: ‘Πάντες οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου’. (Ησ. 54:13) Για να απολαμβάνουν σε πλήρη βαθμό αυτή την ειρήνη, έπρεπε όλοι να έχουν την ευκαιρία να ωφελούνται από την προοδευτική διδασκαλία που παρείχε ο Ιεχωβά μέσω του ορατού του αγωγού επικοινωνίας.

Επί πολλά χρόνια οι Σπουδαστές της Γραφής χρησιμοποιούσαν τους διάφορους τόμους των Γραφικών Μελετών, μαζί με την Αγία Γραφή, ως βάση για συζήτηση. Το περιεχόμενο αυτών των τόμων ήταν πράγματι πνευματική ‘τροφή στον κατάλληλο καιρό’. (Ματθ. 24:45) Εντούτοις, η συνεχής εξέταση των Γραφών υπό την κατεύθυνση του πνεύματος του Θεού έκανε φανερό το γεγονός ότι οι δούλοι του Ιεχωβά είχαν να μάθουν περισσότερα πράγματα και ότι χρειάζονταν ακόμη πολύ πνευματικό καθαρισμό. (Μαλ. 3:1-3· Ησ. 6:1-8) Εξάλλου, μετά την ίδρυση της Βασιλείας το 1914, πολλές προφητείες εκπληρώνονταν γοργά η μια μετά την άλλη και αυτές υποδήλωναν το επιτακτικό έργο με το οποίο έπρεπε να ασχοληθούν όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί. Αυτές οι επίκαιρες Γραφικές πληροφορίες παρουσιάζονταν τακτικά από τις στήλες της Σκοπιάς.

Συνειδητοποιώντας το γεγονός ότι δεν ωφελούνταν όλα τα μέλη των εκκλησιών από αυτά τα άρθρα, μερικοί περιοδεύοντες εκπρόσωποι της Εταιρίας σύστησαν στα κεντρικά γραφεία να εξετάζουν όλες οι εκκλησίες τη Σκοπιά σε τακτικές εβδομαδιαίες συναθροίσεις. Αυτή η σύσταση μεταβιβάστηκε στις εκκλησίες, και οι ‘Βεροιακές Ερωτήσεις’, που χρησίμευαν στη μελέτη των κύριων άρθρων της Σκοπιάς, έγιναν μόνιμο μέρος του περιοδικού, αρχίζοντας από το τεύχος 15 Μαΐου 1922. Οι πιο πολλές εκκλησίες έκαναν αυτή τη μελέτη μία ή περισσότερες φορές την εβδομάδα, αλλά το κατά πόσο μελετούσαν πραγματικά τα όσα περιείχε το περιοδικό ποίκιλλε. Σε μερικά μέρη, επειδή ο οδηγός της μελέτης είχε πολλά να πει, αυτή η μελέτη κρατούσε δυο ώρες ή και περισσότερο.

Στη δεκαετία του 1930, όμως, η θεοκρατική οργάνωση αντικατέστησε τις δημοκρατικές διαδικασίες. Αυτό επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την άποψη που υπήρχε για τη μελέτη της Σκοπιάς.g Δόθηκε μεγαλύτερη προσοχή στην κατανόηση των όσων έλεγε η ύλη μελέτης την οποία παρείχε η Εταιρία. Αυτοί που είχαν χρησιμοποιήσει τις συναθροίσεις ως ευκαιρίες για να εκφράζουν προσωπικές απόψεις και οι οποίοι εναντιώνονταν στην ευθύνη της συμμετοχής στη διακονία αγρού απομακρύνθηκαν σιγά-σιγά. Με υπομονετική βοήθεια οι αδελφοί έμαθαν πώς να περιορίζουν τη μελέτη στη μία ώρα. Ως αποτέλεσμα, υπήρχε μεγαλύτερη συμμετοχή· οι συναθροίσεις έγιναν πιο ζωντανές. Επίσης, στις εκκλησίες άρχισε να κυριαρχεί ένα πνεύμα γνήσιας ενότητας, βασισμένο στο ενοποιημένο πρόγραμμα πνευματικής διατροφής, στο οποίο κανόνας για την αλήθεια ήταν ο Λόγος του Θεού.

Το 1938, η Σκοπιά εκδιδόταν σε 20 περίπου γλώσσες. Κάθε τεύχος εμφανιζόταν πρώτα στην αγγλική. Συνήθως ήταν διαθέσιμο στις άλλες γλώσσες ύστερα από αρκετούς μήνες, ίσως μάλιστα και ύστερα από ένα έτος, λόγω του χρόνου που απαιτούνταν για τη μετάφραση και την εκτύπωση. Ωστόσο, με μια αλλαγή στις μεθόδους εκτύπωσης, στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, επιτεύχθηκε η ταυτόχρονη έκδοση της Σκοπιάς σε πολλές γλώσσες. Το 1992, οι εκκλησίες που καταλάβαιναν μία από 66 διαφορετικές γλώσσες μπορούσαν να μελετούν την ίδια ύλη ταυτόχρονα. Έτσι, η συντριπτική πλειονότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά παγκόσμια παίρνει την ίδια πνευματική τροφή τη μια εβδομάδα μετά την άλλη. Σε όλη τη Βόρεια και τη Νότια Αμερική, στα περισσότερα μέρη της Ευρώπης, σε αρκετές χώρες της Άπω Ανατολής, σε πολλά μέρη της Αφρικής και σε ένα μεγάλο αριθμό νησιών σε όλη τη γη, ο λαός του Ιεχωβά απολαμβάνει μια ταυτόχρονη διευθέτηση για πνευματική διατροφή. Ως σύνολο, είναι «κατάλληλα ενωμένοι με τον ίδιο νου και με τον ίδιο τρόπο σκέψης».—1 Κορ. 1:10.

Οι αριθμοί των παρόντων στις εκκλησιαστικές τους συναθροίσεις δείχνουν ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παίρνουν στα σοβαρά τις συναθροίσεις τους. Στην Ιταλία, όπου υπήρχαν περίπου 172.000 ενεργοί Μάρτυρες το 1989, οι παρόντες στις συναθροίσεις που γίνονταν κάθε εβδομάδα στις Αίθουσες Βασιλείας ήταν 220.458. Αντίθετα, ένα Καθολικό γραφείο Τύπου αναφέρει ότι το 80 τοις εκατό των Ιταλών λένε πως είναι Καθολικοί, αλλά μόνο το 30 τοις εκατό περίπου παρακολουθούν τις λειτουργίες της εκκλησίας με κάποιο βαθμό τακτικότητας. Κατ’ αναλογία, η εικόνα είναι παρόμοια στη Βραζιλία. Στη Δανία, το 1989, η Εθνική Εκκλησία ισχυριζόταν ότι ήταν μέλη της το 89,7 τοις εκατό του πληθυσμού, αλλά μόλις το 2 τοις εκατό πήγαινε στην εκκλησία μια φορά την εβδομάδα! Στους Μάρτυρες του Ιεχωβά της Δανίας, το ποσοστό παρόντων εβδομαδιαία έφτανε το 94,7 τοις εκατό το ίδιο έτος. Στη Γερμανία, μια δημοσκόπηση που έκανε το 1989 το Ινστιτούτο Άλενσμπαχ για την Έρευνα της Κοινής Γνώμης έδειξε ότι το 5 τοις εκατό των Λουθηρανών και το 25 τοις εκατό των Καθολικών στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία πήγαινε τακτικά στην εκκλησία. Αλλά στις Αίθουσες Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ο εβδομαδιαίος αριθμός των παρόντων ξεπερνούσε τον αριθμό των Μαρτύρων.

Εκείνοι που παρακολουθούν τις συναθροίσεις συχνά καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια για να παρευρεθούν. Στη δεκαετία του 1980, μια 70χρονη γυναίκα στην Κένυα περπατούσε τακτικά 10 χιλιόμετρα και διέσχιζε και ένα ποτάμι για να πάει στις συναθροίσεις κάθε εβδομάδα. Για να παρακολουθεί τις συναθροίσεις στη δική της γλώσσα, μια Κορεάτισσα Μάρτυρας στις Ηνωμένες Πολιτείες διέθετε τακτικά τρεις ώρες για να πάει και άλλες τόσες για να γυρίσει· χρειαζόταν να πάρει λεωφορείο, τρένο και πλοιάριο, και επίσης να περπατήσει. Στο Σουρινάμ, μια οικογένεια με πενιχρό εισόδημα ξόδευε κάθε εβδομάδα ένα ολόκληρο ημερομίσθιο για τα εισιτήρια του λεωφορείου, προκειμένου να πάει στις συναθροίσεις. Στην Αργεντινή, μια οικογένεια διένυε τακτικά 50 χιλιόμετρα και ξόδευε το ένα τέταρτο του οικογενειακού εισοδήματος για να παρακολουθεί συναθροίσεις για μελέτη της Γραφής. Στις περιπτώσεις όπου κάποια ασθένεια δεν επιτρέπει καθόλου σε ορισμένα άτομα να παρακολουθούν τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, γίνονται συνήθως διευθετήσεις για να συνδέονται αυτοί τηλεφωνικά ή να ακούν το πρόγραμμα ηχογραφημένο σε κασέτα.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παίρνουν στα σοβαρά τη συμβουλή της Αγίας Γραφής να μην παύουν να συναθροίζονται για πνευματική εποικοδόμηση. (Εβρ. 10:24, 25) Και δεν παρευρίσκονται μόνο στις συναθροίσεις των τοπικών εκκλησιών τους. Η παρακολούθηση των συνελεύσεων είναι και αυτή σπουδαίο γεγονός του ετήσιου προγράμματός τους.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 237]

Συναθροίσεις που απαιτούσαν προσωπική συμμετοχή

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 238]

Όχι απλώς εγκεφαλική φιλοσοφία, αλλά εκφράσεις που υποκινούσαν την καρδιά

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 246]

Δίνεται ενθάρρυνση να παρακολουθεί όλη μαζί η οικογένεια τις συναθροίσεις

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 252]

Ενοποίηση του προγράμματος πνευματικής διατροφής

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 253]

Οι Μάρτυρες παίρνουν στα σοβαρά τις συναθροίσεις τους

[Εικόνες στη σελίδα 239]

Πρώτες Εκκλησίες

Το 1916, υπήρχαν περίπου 1.200 όμιλοι Σπουδαστών της Γραφής παγκόσμια

Ντέρμπαν, Νότια Αφρική, 1915 (πάνω δεξιά)· Βρετανική Γουιάνα (Γουιάνα), 1915 (στη μέση δεξιά)· Τρόνχεϊμ, Νορβηγία, 1915 (κάτω δεξιά)· Χάμιλτον, Οντάριο, Καναδάς, 1912 (κάτω)· Κεϋλάνη (Σρι Λάνκα), 1915 (κάτω αριστερά)· Ινδία, 1915 (πάνω αριστερά)

[Πλαίσιο/Εικόνες στη σελίδα 240, 241]

Απόδοση Αίνου στον Ιεχωβά με Ύμνους

Όπως οι αρχαίοι Ισραηλίτες και ο ίδιος ο Ιησούς χρησιμοποίησαν ύμνους στη λατρεία, έτσι κάνουν και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στους σύγχρονους καιρούς. (Νεεμ. 12:46· Μάρκ. 14:26) Αυτή η υμνολογία εκφράζει αίνο προς τον Ιεχωβά και εκτίμηση για τα έργα του και παράλληλα συμβάλλει στη χάραξη Γραφικών αληθειών τόσο στη διάνοια όσο και στην καρδιά.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν χρησιμοποιήσει πολλές συλλογές ύμνων στο πέρασμα των χρόνων. Τα λόγια προσαρμόζονταν ανάλογα με την προοδευτική κατανόηση του Λόγου του Θεού.

1879: «Ύμνοι της Νύμφης» (Songs of the Bride)

(144 ύμνοι που εξέφραζαν τις επιθυμίες και τις ελπίδες της νύφης του Χριστού)

1890: «Ποιήματα και Ύμνοι της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος» (Poems and Hymns of Millennial Dawn)

(151 ποιήματα και 333 ύμνοι, που εκδόθηκαν χωρίς μουσική. Ήταν ως επί το πλείστον έργα γνωστών συγγραφέων)

1896: Η «Σκοπιά» 1 Φεβρουαρίου (στην αγγλική) ήταν αφιερωμένη στους «Χαρωπούς Ύμνους Πρωίας της Σιών»

(Λόγια για 11 ύμνους, με μουσική· τους στίχους έγραψαν Σπουδαστές της Γραφής)

1900: «Χαρωποί Ύμνοι της Σιών» (Zion’s Glad Songs)

(82 ύμνοι, πολλούς από τους οποίους τους έγραψε ένας Σπουδαστής της Γραφής· συμπλήρωμα της προγενέστερης συλλογής)

1905: «Ύμνοι της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος» (Hymns of the Millennial Dawn)

(Οι 333 ύμνοι που εκδόθηκαν το 1890, αλλά με μουσική)

1925: «Ύμνοι της Βασιλείας» (Kingdom Hymns)

(80 ύμνοι, με μουσική, ειδικά για παιδιά)

1928: «Ύμνοι προς Αίνον του Ιεχωβά»

(337 ύμνοι· μια συλλογή ύμνων καινούριων, γραμμένων από Σπουδαστές της Γραφής, καθώς και παλιότερων. Έγινε ειδική προσπάθεια να απαγκιστρωθούν οι στίχοι από απόψεις της ψεύτικης θρησκείας και από τη λατρεία πλασμάτων)

1944: «Υμνολόγιο για την Υπηρεσία της Βασιλείας» (Kingdom Service Song Book)

(62 ύμνοι. Προσαρμοσμένοι στις ανάγκες της υπηρεσίας της Βασιλείας εκείνου του καιρού. Δεν αναγράφονταν τα ονόματα των συγγραφέων και των συνθετών)

1950: «Ύμνοι προς Αίνον του Ιεχωβά»

(91 ύμνοι. Αυτό το υμνολόγιο είχε πιο σύγχρονα θέματα και είχε καταργήσει την αρχαΐζουσα γλώσσα. Μεταφράστηκε σε 18 γλώσσες)

1966: «Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη Καρδία Υμών»

(119 ύμνοι που κάλυπταν κάθε πλευρά της Χριστιανικής ζωής και λατρείας. Αφαιρέθηκε κάθε μελωδία για την οποία ήταν γνωστό ότι προερχόταν από πηγές κοσμικές ή της ψεύτικης θρησκείας. Έγιναν ορχηστρικές ηχογραφήσεις ολόκληρου του βιβλίου και αυτές χρησιμοποιήθηκαν ευρέως ως υπόκρουση στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Ηχογραφήθηκαν και μερικές φωνητικές επιλογές. Από το 1980 άρχισαν να γίνονται ηχογραφήσεις ορχηστρικών διασκευών, οι «Μελωδίες της Βασιλείας», για να μπορούν τα άτομα να απολαμβάνουν εποικοδομητική μουσική στο σπίτι τους)

1984: «Ψάλλετε Αίνους στον Ιεχωβά»

(225 ύμνοι της Βασιλείας, των οποίων όλα τα λόγια και όλες οι μελωδίες ήταν έργο αφιερωμένων δούλων του Ιεχωβά από όλα τα μέρη της γης. Ετοιμάστηκαν δίσκοι και κασέτες για να συνοδεύουν την υμνολογία)

Στις πρώτες τους Οικιακές Συναθροίσεις, οι Σπουδαστές της Γραφής περιελάμβαναν ύμνους αίνου. Σύντομα η υμνολογία έγινε μέρος και των συνελεύσεών τους. Μερικοί έψελναν έναν ύμνο πριν από το πρωινό τους γεύμα, σε συνδυασμό με την πρωινή τους λατρεία, πράγμα που γινόταν επί πολλά χρόνια στο Βιβλικό Οίκο. Αν και η υμνολογία στις τοπικές εκκλησίες σχεδόν σταμάτησε γύρω στο 1938, αναβίωσε το 1944 και συνεχίζει να είναι σπουδαίο μέρος των εκκλησιαστικών συναθροίσεων και των προγραμμάτων των συνελεύσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

[Εικόνα]

Ο Καρλ Κλάιν ενώ διευθύνει μια ορχήστρα σε συνέλευση του 1947

[Γράφημα στη σελίδα 242]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Ανάμνηση του Θανάτου του Χριστού

Ενεργοί Μάρτυρες

Παρόντες

11.000.000

10.000.000

9.000.000

8.000.000

7.000.000

6.000.000

5.000.000

4.000.000

3.000.000

2.000.000

1.000.000

1935 1945 1955 1965 1975 1985 1992

[Εικόνα στη σελίδα 243]

Αν και απομονωμένος σε μια κινεζική φυλακή, ο Χάρολντ Κινγκ συνέχισε να γιορτάζει την Ανάμνηση

[Εικόνα στη σελίδα 244]

Βιβλική τάξη παιδιών στη Γερμανία, στις αρχές της δεκαετίας του 1930

[Εικόνες στη σελίδα 244]

Στην Ελβετία, στα μέσα της δεκαετίας του 1930, νεαροί Μάρτυρες εξέδιδαν αυτό το περιοδικό (κάτω) και έπαιζαν Βιβλικά δράματα (όπως φαίνεται κάτω στο κέντρο) για μεγάλα ακροατήρια

[Εικόνα στη σελίδα 247]

Το «Δελτίο» (1919-1935), ο «Διευθυντής» (Director, 1935-1936), ο «Πληροφορητής» (1936-1956) και τώρα «Η Διακονία Μας της Βασιλείας» σε 100 γλώσσες—όλα έχουν παράσχει τακτικές οδηγίες για την ενωμένη διακονία αγρού των Μαρτύρων του Ιεχωβά

[Εικόνα στη σελίδα 248]

Οι επιδείξεις στις Συναθροίσεις Υπηρεσίας βοηθούν τους Μάρτυρες να βελτιώνουν την προσωπική τους διακονία αγρού (Σουηδία)

[Εικόνα στη σελίδα 249]

Νεαρός Μάρτυρας στην Κένυα αποκτά πείρα εκφωνώντας μια ομιλία προς τον πατέρα του στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας

[Εικόνα στη σελίδα 250]

Το 1992, η ύλη για μελέτη της Γραφής στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά τυπωνόταν ταυτόχρονα σε 66 γλώσσες, και προστίθενται συνεχώς και άλλες

Κεφάλαιο 17

Συνελεύσεις Απόδειξη της Αδελφοσύνης Μας

ΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ έχουν γίνει τακτικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλά πανεθνικές και διεθνείς συνάξεις λάτρεων του Ιεχωβά λάβαιναν χώρα πολύ πριν από τον 20ό αιώνα.

Ο Ιεχωβά απαιτούσε να συγκεντρώνονται στην Ιερουσαλήμ όλα τα άρρενα μέλη του αρχαίου Ισραήλ για τρεις εποχιακές γιορτές κάθε χρόνο. Μερικοί έπαιρναν μαζί τους ολόκληρη την οικογένειά τους. Μάλιστα, ο Μωσαϊκός Νόμος απαιτούσε σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι παρόντα όλα τα μέλη της κάθε οικογένειας—άντρες, γυναίκες και παιδιά. (Έξοδ. 23:14-17· Δευτ. 31:10-13· Λουκ. 2:41-43) Στην αρχή, σε τέτοιες συνάξεις παρευρίσκονταν άτομα που ζούσαν μέσα στα όρια του Ισραήλ. Αργότερα, όταν οι Ιουδαίοι διασπάρθηκαν ευρέως, παρευρίσκονταν άτομα από πολλά έθνη. (Πράξ. 2:1, 5-11) Συγκεντρώνονταν όλοι μαζί, όχι απλώς επειδή προπάτορές τους ήταν ο Ισραήλ και ο Αβραάμ, αλλά επειδή αναγνώριζαν ως μεγαλειώδη ουράνιο Πατέρα τους τον Ιεχωβά. (Ησ. 63:16) Αυτές οι γιορτές ήταν χαρωπά γεγονότα. Βοηθούσαν επίσης όλους τους παρόντες να έχουν κατά νου το λόγο του Θεού και να μην μπλέκονται τόσο στις καθημερινές υποθέσεις της ζωής ώστε να ξεχνούν τα πιο σπουδαία πνευματικά θέματα.

Παρόμοια, οι συνελεύσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά στους σύγχρονους καιρούς περιστρέφονται γύρω από πνευματικά ενδιαφέροντα. Για τους ειλικρινείς παρατηρητές, αυτές οι συνελεύσεις παρέχουν αδιαμφισβήτητη απόδειξη για το ότι οι Μάρτυρες είναι ενωμένοι με τους ισχυρούς δεσμούς της Χριστιανικής αδελφοσύνης.

Πρώτες Συνελεύσεις των Σπουδαστών της Γραφής

Οι διευθετήσεις για συνάξεις Σπουδαστών της Γραφής από διάφορες πόλεις και χώρες αναπτύχτηκαν σταδιακά. Ανόμοια με τις παραδοσιακές εκκλησιαστικές ομάδες, οι Σπουδαστές της Γραφής, μέσω των συνελεύσεών τους, γνωρίστηκαν γρήγορα με τους ομοπίστους τους που βρίσκονταν σε άλλα μέρη. Στην αρχή, αυτές οι συνελεύσεις διεξάγονταν στο Αλεγκένι της Πενσυλβανίας, σε συνδυασμό με τον ετήσιο εορτασμό του θανάτου του Κυρίου. Το 1891 μια ανακοίνωση έλεγε συγκεκριμένα ότι θα γινόταν μια «συνέλευση για μελέτη της Γραφής και για τον εορτασμό του Αναμνηστικού Δείπνου του Κυρίου». Τον επόμενο χρόνο, η Σκοπιά (στην αγγλική) είχε με έντονα γράμματα έναν τίτλο που ανακοίνωνε τη «ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ, ΣΤΟ ΑΛΕΓΚΕΝΙ, ΠΕΝΣΥΛΒΑΝΙΑ, . . . 7 ΩΣ ΚΑΙ 14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1892».

Γενικά το κοινό δεν το προσκαλούσαν σε εκείνες τις πρώτες συνελεύσεις. Το 1892, όμως, ήταν παρόντα περίπου 400 άτομα που είχαν δώσει ενδείξεις ως προς την πίστη τους στο λύτρο και το ειλικρινές ενδιαφέρον τους για το έργο του Κυρίου. Το πρόγραμμα περιελάμβανε πέντε μέρες εντατικής μελέτης της Γραφής και άλλες δυο μέρες με υποβοηθητικές συμβουλές για τους βιβλιοπώλες διακόνους.

Ένας που παρευρισκόταν πρώτη φορά σε κάποια από αυτές τις συνάξεις είπε τα εξής: «Έχω πάει σε πολλές Συνελεύσεις, αλλά ποτέ προηγουμένως δεν έχω πάει σε μια σαν αυτήν, όπου το θέλημα και το σχέδιο του Θεού είναι το μόνο και το διαρκές θέμα συζήτησης από το πρωί ως το βράδυ· στο σπίτι, στο δρόμο, στη συνάθροιση, στο φαγητό και οπουδήποτε αλλού». Αναφορικά με το πνεύμα που έδειχναν οι εκπρόσωποι, κάποιος από το Ουισκόνσιν των Η.Π.Α. έγραψε: «Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πνεύμα της αγάπης και της αδελφικής καλοσύνης που εκδηλωνόταν σε κάθε περίπτωση».

Μια αλλαγή στις διευθετήσεις για την ετήσια συνέλευση έλαβε χώρα το 1893. Για να επωφεληθούν από τα χαμηλά σιδηροδρομικά εισιτήρια που υπήρχαν σε συνδυασμό με την Παγκόσμια Έκθεση του Σικάγου, η οποία γινόταν εκείνο το καλοκαίρι, οι Σπουδαστές της Γραφής συγκεντρώθηκαν στο Σικάγο του Ιλινόις από τις 20 ως τις 24 Αυγούστου. Αυτή ήταν η πρώτη συνέλευση που διεξήγαγαν έξω από την περιοχή του Πίτσμπουργκ. Ωστόσο, προκειμένου να γίνει η καλύτερη δυνατή χρήση του χρόνου και των χρημάτων για το έργο του Κυρίου, επί λίγα χρόνια δεν έγιναν άλλες γενικές συνελεύσεις.

Έπειτα, από το 1898, οι Σπουδαστές της Γραφής σε διάφορα μέρη άρχισαν να παίρνουν τοπικά την πρωτοβουλία να διευθετούν μικρές συνελεύσεις, που τις παρακολουθούσαν άτομα μιας ορισμένης περιοχής. Το 1900 έγιναν 3 γενικές συνελεύσεις οργανωμένες από την Εταιρία· αλλά έγιναν και 13 τοπικές συνελεύσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν μόνο για μια μέρα και σε πολλές περιπτώσεις διεξάχτηκαν σε συνδυασμό με την επίσκεψη ενός πίλγκριμ. Ο αριθμός συνέχισε να μεγαλώνει. Το 1909 έγιναν στη Βόρεια Αμερική τουλάχιστον 45 τοπικές συνελεύσεις, εκτός από τις μεγάλες συνελεύσεις τις οποίες υπηρέτησε ο αδελφός Ρώσσελ στις ειδικές περιοδείες του, κατά τις οποίες επισκέφτηκε διάφορα μέρη αυτής της ηπείρου. Ένα κύριο τμήμα του προγράμματος των μονοήμερων συνελεύσεων ήταν ετοιμασμένο ειδικά για να κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού. Οι παρόντες ήταν από περίπου εκατό ως και μερικές χιλιάδες άτομα.

Απεναντίας, οι γενικές συνελεύσεις, τις οποίες παρακολουθούσαν κυρίως Σπουδαστές της Γραφής, έδιναν έμφαση στη διδασκαλία εκείνων που ήταν αρκετά καλά εδραιωμένοι στην οδό της αλήθειας. Για αυτές τις συνελεύσεις, κατέφταναν ειδικά τρένα γεμάτα εκπροσώπους από μεγάλες πόλεις. Μερικές φορές οι παρόντες έφταναν τους 4.000, και περιελάμβαναν μάλιστα και μερικούς εκπροσώπους από την Ευρώπη. Αυτές ήταν περίοδοι γνήσιας πνευματικής αναζωογόνησης που είχαν ως αποτέλεσμα αυξημένο ζήλο και αγάπη από τη μεριά του λαού του Ιεχωβά. Να τι είπε ένας αδελφός στο τέλος μιας τέτοιας συνέλευσης το 1903: «Δεν θα αντάλλασσα ούτε με χίλια δολάρια την ωφέλεια που πήρα από αυτή τη Συνέλευση—έστω και αν είμαι ένας φτωχός άνθρωπος».

Οι πίλγκριμ που τύχαινε να είναι στην περιοχή έκαναν ομιλίες στις τοπικές συνελεύσεις. Ο αδελφός Ρώσσελ προσπαθούσε και αυτός να παρακολουθεί και να υπηρετεί στο πρόγραμμα αυτών των συνελεύσεων, καθώς και των μεγαλύτερων συνελεύσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες και συχνά στον Καναδά. Αυτό απαιτούσε πολλά ταξίδια. Τα περισσότερα γίνονταν τα σαββατοκύριακα. Το 1909, όμως, ένας αδελφός στο Σικάγο νοίκιασε μερικά βαγόνια τρένου για να μεταφέρει εκπροσώπους που ταξίδευαν μαζί με τον αδελφό Ρώσσελ από τη μια συνέλευση στην άλλη κάνοντας περιοδεία. Το 1911 και το 1913, ο ίδιος αδελφός ναύλωσε ολόκληρα τρένα για να πάει εκατοντάδες εκπροσώπους σε περιοδείες συνέλευσης που θα κρατούσαν ένα μήνα ή και περισσότερο και θα κάλυπταν τις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.

Το ταξίδι με ένα τέτοιο τρένο συνέλευσης ήταν αξέχαστη εμπειρία. Το 1913, η Μαλίντα Κίφερ επιβιβάστηκε σε ένα από αυτά στο Σικάγο του Ιλινόις. Χρόνια αργότερα, η ίδια είπε: «Δεν χρειαζόταν πολύ για να καταλάβει κανείς ότι ήμασταν μια μεγάλη οικογένεια . . . και το τρένο ήταν το σπίτι μας για ένα μήνα». Όταν το τρένο έφευγε από το σταθμό, εκείνοι που είχαν πάει να αποχαιρετήσουν τους αδελφούς έψελναν το ‘Ο Θεός ας Είναι Μαζί σας Μέχρις Ότου Συναντηθούμε Ξανά’, και παράλληλα κουνούσαν καπέλα και μαντίλια ωσότου το τρένο χανόταν από τα μάτια τους. Η αδελφή Κίφερ πρόσθεσε: «Σε κάθε στάση στη διάρκεια του ταξιδιού διεξάγονταν συνελεύσεις, οι πιο πολλές από τις οποίες ήταν για τρεις μέρες, και εμείς μέναμε μια μέρα σε κάθε συνέλευση. Κατά τη διάρκεια αυτών των στάσεων ο αδελφός Ρώσσελ έκανε δυο ομιλίες, μια στους αδελφούς το απόγευμα και μια στο κοινό το βράδυ με θέμα ‘Πέρα από τον Τάφο’».

Και σε άλλες χώρες ο αριθμός των τοπικών συνελεύσεων μεγάλωνε. Συνήθως αυτές ήταν πολύ μικρές. Γύρω στα 15 άτομα παρακολούθησαν την πρώτη στη Νορβηγία, το 1905· αλλά η αρχή έγινε. Έξι χρόνια αργότερα, όταν επισκέφτηκε τη Νορβηγία ο αδελφός Ρώσσελ, έγινε ειδική προσπάθεια να προσκληθεί το κοινό, και υπολογίστηκε ότι οι παρόντες σε εκείνη την περίπτωση ήταν περίπου 1.200. Το 1909, όταν ο αδελφός Ρώσσελ παρακολούθησε μεγάλες συνελεύσεις στη Σκωτία, μίλησε σε 2.000 περίπου άτομα στη Γλασκώβη και σε άλλα 2.500 στο Εδιμβούργο παρουσιάζοντας το ενδιαφέρον θέμα «Ο Κλέφτης στον Παράδεισο, ο Πλούσιος στον Άδη και ο Λάζαρος στον Κόλπο του Αβραάμ».

Στο τέλος εκείνων των πρώτων μεγάλων συνελεύσεων, οι αδελφοί είχαν τις λεγόμενες αγάπες, οι οποίες έδειχναν τα αισθήματα Χριστιανικής αδελφοσύνης που ένιωθαν. Τι περιελάμβαναν αυτές οι «αγάπες»; Για παράδειγμα, οι ομιλητές έμπαιναν στη σειρά κρατώντας πιάτα με μικρά κομμάτια ψωμί, και μετά το ακροατήριο περνούσε ο ένας πίσω από τον άλλον από μπροστά τους, έτρωγε από το ψωμί, τους χαιρετούσε με χειραψία και έψελνε: ‘Ευλογητός ας Είναι ο Δεσμός που Συνδέει την Καρδιά μας με Χριστιανική Αγάπη’. Συχνά έτρεχαν δάκρυα χαράς από τα μάτια τους όταν έψελναν. Αργότερα, καθώς γίνονταν περισσότεροι αριθμητικά, σταμάτησαν να ανταλλάσσουν χειραψίες και να τρώνε από το ψωμί, αλλά έκλειναν με ύμνο και προσευχή και, συχνά, χειροκροτούσαν παρατεταμένα για να εκφράσουν την εκτίμησή τους.

Έναρξη μιας Παγγήινης Εκστρατείας για τη Διακήρυξη της Βασιλείας

Η πρώτη μεγάλη συνέλευση μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο (στη λίμνη Ίρι, 96 χιλιόμετρα δυτικά του Κλίβελαντ), από την 1η ως τις 8 Σεπτεμβρίου 1919. Μετά το θάνατο του αδελφού Ρώσσελ, μερικοί από τους κύριους συνεργάτες στην οργάνωση εγκατέλειψαν την αλήθεια. Οι αδελφοί πέρασαν σοβαρή δοκιμασία. Τους προηγούμενους μήνες του 1919, είχαν απελευθερωθεί από την άδικη φυλάκισή τους ο πρόεδρος της Εταιρίας και οι σύντροφοί του. Συνεπώς, το αίσθημα της αναμονής ήταν μεγάλο. Μολονότι οι παρόντες την πρώτη μέρα ήταν μάλλον λίγοι, αργότερα την ίδια εκείνη μέρα κατέφτασαν και άλλοι εκπρόσωποι με ειδικά τρένα. Τότε τα ξενοδοχεία που είχαν προσφερθεί να εξυπηρετήσουν τους εκπροσώπους «πνίγηκαν» στη δουλειά. Ο Ρ. Τζ. Μάρτιν και ο Α. Χ. Μακμίλαν (που και οι δυο ήταν από την ομάδα αυτών οι οποίοι είχαν αποφυλακιστεί πρόσφατα) προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. Μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα έλεγαν στους αδελφούς ποιο θα ήταν το δωμάτιό τους, και ο αδελφός Ρόδερφορντ και πολλοί από τους άλλους πέρασαν ωραία κάνοντας τους γκρουμ του ξενοδοχείου, κουβαλώντας αποσκευές και συνοδεύοντας τους αδελφούς στο δωμάτιό τους. Υπήρχε ένα μεταδοτικό πνεύμα ενθουσιασμού σε όλους.

Αναμενόταν να παρευρεθούν γύρω στα 2.500 άτομα. Αλλά, από κάθε άποψη η συνέλευση ξεπέρασε τις προσδοκίες. Τη δεύτερη μέρα, η κύρια αίθουσα ήταν ήδη υπερπλήρης και χρησιμοποιήθηκαν και επιπρόσθετες αίθουσες. Όταν και αυτό αποδείχτηκε ανεπαρκές, το πρόγραμμα μεταφέρθηκε στο ύπαιθρο, σε ένα χώρο όπου υπήρχε κάποιο όμορφο αλσύλλιο. Παρευρέθηκαν περίπου 6.000 Σπουδαστές της Γραφής από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.

Για την κύρια ομιλία την Κυριακή, ήρθαν τουλάχιστον 1.000 άτομα που δεν ήταν Σπουδαστές της Γραφής, και έτσι οι ακροατές ξεπέρασαν τους 7.000· εκεί στο ύπαιθρο, ο ομιλητής απευθύνθηκε σε αυτούς χωρίς τη βοήθεια μικροφώνου ή συστήματος ενίσχυσης του ήχου. Σε εκείνη την ομιλία, «Η Ελπίδα για την Καταθλιμμένη Ανθρωπότητα», ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ έδειξε ξεκάθαρα ότι η Μεσσιανική Βασιλεία του Θεού είναι η λύση για τα προβλήματα της ανθρωπότητας και έδειξε επίσης ότι η Κοινωνία των Εθνών (η οποία γεννιόταν τότε και την οποία είχε ήδη υποστηρίξει ο κλήρος) δεν ήταν με κανέναν τρόπο η πολιτική έκφραση της Βασιλείας του Θεού. Η Ρέτζιστερ (Register) του Σαντούσκι (τοπική εφημερίδα) είχε ένα εκτεταμένο ρεπορτάζ για αυτή τη δημόσια διάλεξη, καθώς και μια συνοπτική έκθεση του έργου των Σπουδαστών της Γραφής. Αντίγραφα αυτού του δελτίου τύπου στάλθηκαν σε εφημερίδες παντού στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά. Αλλά η δημοσιότητα που προξένησε αυτή η συνέλευση είχε μεγαλύτερες προεκτάσεις.

Το πραγματικό αποκορύφωμα ολόκληρης της συνέλευσης ήταν η «Ομιλία προς τους Συνεργάτες» που εκφώνησε ο αδελφός Ρόδερφορντ και η οποία δημοσιεύτηκε αργότερα με τον τίτλο «Αναγγέλλοντας τη Βασιλεία». Αυτή απευθυνόταν στους ίδιους τους Σπουδαστές της Γραφής. Στη διάρκεια εκείνης της ομιλίας έγινε φανερή η σημασία των γραμμάτων GA (ΧΑ) τα οποία υπήρχαν στο πρόγραμμα της συνέλευσης και σε διάφορα μέρη στο χώρο της συνέλευσης. Ανακοινώθηκε η μελλοντική έκδοση ενός καινούριου περιοδικού, Ο Χρυσούς Αιών, που θα χρησιμοποιούνταν για να κατευθύνει την προσοχή του κόσμου στη Μεσσιανική Βασιλεία. Αφού εξήγησε σε γενικές γραμμές το έργο που έπρεπε να γίνει, ο αδελφός Ρόδερφορντ είπε στο ακροατήριο: «Η πόρτα της ευκαιρίας ανοίγει μπροστά σας. Περάστε μέσα από αυτήν γρήγορα. Να θυμάστε ότι, καθώς πηγαίνετε σε αυτό το έργο, δεν πλησιάζετε τους ανθρώπους απλώς ως διαφημιστές ενός περιοδικού, αλλά είστε πρέσβεις του Βασιλιά των βασιλιάδων και του Κυρίου των κυρίων και αναγγέλλετε στον κόσμο με αυτόν τον αξιοπρεπή τρόπο τον ερχομό του Χρυσού Αιώνα, την ένδοξη βασιλεία του Κυρίου μας, στην οποία ελπίζουν και για την οποία προσεύχονται οι αληθινοί Χριστιανοί εδώ και πολλούς αιώνες». (Βλέπε Αποκάλυψη 3:8). Όταν ο ομιλητής ρώτησε πόσοι επιθυμούσαν να συμμετάσχουν σε αυτό το έργο, η ενθουσιώδης ανταπόκριση ήταν εμψυχωτικό θέαμα. Σαν ένας άνθρωπος σηκώθηκαν όρθιοι οι 6.000 ακροατές. Το επόμενο έτος, πάνω από 10.000 άτομα συμμετείχαν στην υπηρεσία αγρού. Ολόκληρη η συνέλευση είχε ενοποιητική και τονωτική επίδραση σε όσους την παρακολούθησαν.

Τρία χρόνια αργότερα, το 1922, έγινε άλλη μια αξιομνημόνευτη συνέλευση στο Σίνταρ Πόιντ. Επρόκειτο για ένα εννιαήμερο πρόγραμμα, από τις 5 ως τις 13 Σεπτεμβρίου. Εκτός από τους εκπροσώπους από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, πήγαν και μερικοί από την Ευρώπη. Έγιναν συναθροίσεις σε δέκα γλώσσες. Ο μέσος όρος των παρόντων καθημερινά ήταν γύρω στους 10.000· και για την ομιλία «Εκατομμύρια που Ζουν Τώρα Δεν θα Πεθάνουν Ποτέ», είχε έρθει τόσο πολύ κοινό που οι παρόντες ήταν σχεδόν διπλάσιοι.

Οι Σπουδαστές της Γραφής δεν συγκεντρώθηκαν σε εκείνη τη συνέλευση με τη σκέψη ότι σχεδίαζαν ένα έργο εδώ στη γη το οποίο θα διαρκούσε δεκαετίες από τότε και στο εξής. Μάλιστα, είπαν ότι εκείνη θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η τελευταία τους γενική συνέλευση πριν από «την απολύτρωση της εκκλησίας . . . και τη μεταβίβασή της στην ουράνια φάση της βασιλείας του Θεού, και πραγματικά σε αυτή καθαυτήν την παρουσία του Κυρίου μας και του Θεού μας». Όμως, όσο λίγος και αν ήταν ο καιρός, η εκτέλεση του θελήματος του Θεού ήταν το πρωταρχικό τους μέλημα. Έχοντας αυτό στο μυαλό του, την Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου, ο αδελφός Ρόδερφορντ εκφώνησε την αξιομνημόνευτη ομιλία «Η Βασιλεία».

Πριν από αυτό, μεγάλα πανό που έφεραν τα γράμματα ADV (ΔΦΜ) είχαν τοποθετηθεί σε διάφορα σημεία του χώρου. Στη διάρκεια της ομιλίας φανερώθηκε η σημασία αυτών των γραμμάτων όταν ο ομιλητής έδωσε την εξής υποκίνηση: «Να είστε πιστοί και αληθινοί μάρτυρες για τον Κύριο. Πηγαίνετε μπροστά στη μάχη, ώσπου κάθε απομεινάρι της Βαβυλώνας να μείνει έρημο. Διακηρύξτε το άγγελμα σε όλα τα μήκη και πλάτη. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίσει ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός και ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Βασιλιάς βασιλιάδων και Κύριος κυρίων. Αυτή είναι η πιο ένδοξη μέρα. Κοιτάξτε, ο Βασιλιάς βασιλεύει! Εσείς είστε οι διαφημιστές του. Γι’ αυτό διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε τον Βασιλιά και τη βασιλεία του». Εκείνη τη στιγμή ένα μεγάλο πανό 11 μέτρων ξετυλίχτηκε μπροστά στο ακροατήριο. Πάνω σε αυτό ήταν γραμμένο το υποκινητικό σλόγκαν «Διαφημίστε τον Βασιλιά και τη Βασιλεία». Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή. Το ακροατήριο χειροκροτούσε ενθουσιασμένο. Ο ηλικιωμένος αδελφός Πφανεμπέκερ, στην ορχήστρα της συνέλευσης, κουνούσε πέρα δώθε το βιολί πάνω από το κεφάλι του και είπε δυνατά με τη βαριά γερμανική προφορά του: «Ναι! Ναι! Και θα το κάνουμε τώρα, έτσι δεν είναι;» Και πράγματι το έκαναν.

Τέσσερις μέρες αργότερα, ενόσω γινόταν ακόμα η συνέλευση, ο ίδιος ο αδελφός Ρόδερφορντ συμμετείχε μαζί με άλλους εκπροσώπους στο έργο διακήρυξης της Βασιλείας από σπίτι σε σπίτι σε ακτίνα 72 χιλιομέτρων από το χώρο της συνέλευσης. Και αυτό δεν ήταν όλο. Στο έργο διακήρυξης της Βασιλείας είχε δοθεί μια ισχυρή ώθηση που θα απλωνόταν σε ολόκληρη την υδρόγειο. Εκείνο το έτος, 17.000 και πλέον ζηλωτές εργάτες σε 58 χώρες συμμετείχαν στην επίδοση μαρτυρίας. Έπειτα από δεκαετίες, ο Γιώργος Γάγκας, που ήταν σε εκείνη τη συνέλευση και έγινε αργότερα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, είπε σχετικά με εκείνο το πρόγραμμα στο Σίνταρ Πόιντ: «Ήταν κάτι που γράφτηκε ανεξίτηλα στο μυαλό μου και στην καρδιά μου, κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω».

Ορόσημα στην Πνευματική Ανάπτυξη

Όλες οι συνελεύσεις έχουν αποτελέσει περιόδους αναζωογόνησης και διδασκαλίας από το Λόγο του Θεού. Μερικές, όμως, μνημονεύονται επί δεκαετίες ως πνευματικά ορόσημα.

Εφτά από αυτές έλαβαν χώρα, το ένα έτος μετά το άλλο από το 1922 ως το 1928, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά και στη Βρετανία. Ένας λόγος για τη σπουδαιότητα αυτών των συνελεύσεων ήταν οι δυναμικές αποφάσεις που υιοθετήθηκαν, οι οποίες αναφέρονται και οι εφτά στο πλαίσιο της επόμενης σελίδας. Παρ’ όλο που οι Μάρτυρες ήταν σχετικά λίγοι αριθμητικά, διέθεσαν 45 εκατομμύρια αντίτυπα μιας απόφασης και 50 εκατομμύρια μερικών άλλων αποφάσεων, σε πολλές γλώσσες σε όλο τον κόσμο. Μερικές μεταδόθηκαν μέσω διεθνών ραδιοφωνικών συνδέσεων. Έτσι δόθηκε μια ασυνήθιστα μεγάλη μαρτυρία.

Όμως, μια άλλη ιστορική συνέλευση έγινε στο Κολόμπους του Οχάιο το 1931. Την Κυριακή 26 Ιουλίου, αφού πρώτα άκουσαν τα Γραφικά επιχειρήματα, οι Σπουδαστές της Γραφής υιοθέτησαν ένα νέο όνομα—Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τι κατάλληλο όνομα! Αυτό είναι ένα όνομα που στρέφει την κύρια προσοχή στον ίδιο τον Δημιουργό και το οποίο δείχνει καθαρά την ευθύνη εκείνων που τον λατρεύουν. (Ησ. 43:10-12) Η υιοθέτηση αυτού του ονόματος ενέπνευσε στους αδελφούς ζήλο μεγαλύτερο από οποτεδήποτε στο παρελθόν που τους υποκίνησε να είναι διαγγελείς του ονόματος και της Βασιλείας του Θεού. Και όπως το εξέφρασε μια επιστολή που έγραψε εκείνο το έτος ένας Δανός Μάρτυρας: «Ω, τι υπέροχο όνομα, Μάρτυρες του Ιεχωβά· ναι, είθε όλοι μας πράγματι να είμαστε ακριβώς αυτό».

Το 1935 έγινε άλλη μια αξιομνημόνευτη συνέλευση, στην Ουάσινγκτον, D.C. Τη δεύτερη μέρα εκείνης της συνέλευσης, την Παρασκευή 31 Μαΐου, ο αδελφός Ρόδερφορντ μίλησε για τον πολύ όχλο, ή αλλιώς μεγάλο πλήθος, που αναφέρεται στα εδάφια Αποκάλυψη 7:9-17. Επί μισό και πλέον αιώνα, οι Σπουδαστές της Γραφής είχαν προσπαθήσει χωρίς επιτυχία να προσδιορίσουν σωστά την ταυτότητα αυτής της ομάδας. Τώρα, στον κατάλληλο καιρό του Ιεχωβά και υπό το φως των ήδη εξελισσόμενων γεγονότων, καταδείχτηκε ότι αυτοί είναι άτομα που έχουν την προοπτική να ζήσουν για πάντα εδώ πάνω στη γη. Αυτή η κατανόηση έδωσε καινούριο νόημα στο ευαγγελιστικό έργο και εξήγησε από τη Γραφή μια μεγάλη αλλαγή που τότε μόλις άρχιζε να λαβαίνει χώρα στη σύσταση της σύγχρονης οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Τη συνέλευση στο Σεντ Λούις του Μισούρι το 1941 τη θυμούνται πολλοί από τους τότε παρόντες λόγω της ομιλίας με τίτλο «Ακεραιότητα», την οποία εκφώνησε την πρώτη μέρα ο αδελφός Ρόδερφορντ και μέσω της οποίας συγκέντρωσε την προσοχή στο μεγάλο ζήτημα που αντιμετωπίζει όλη η νοήμων κτίση. Ήδη από το 1928, όταν εκφωνήθηκε η ομιλία ‘Άρχοντας για τους Λαούς’, είχε δοθεί επανειλημμένα προσοχή στα ζητήματα που ήγειρε ο στασιασμός του Σατανά. Αλλά τώρα τονίστηκε ότι «το κύριο ζήτημα που ήγειρε η περιφρονητική πρόκληση του Σατανά ήταν και είναι η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ». Η κατανόηση αυτού του ζητήματος και της σπουδαιότητας της διακράτησης ακεραιότητας στον Ιεχωβά ως τον Παγκόσμιο Κυρίαρχο υπήρξε ισχυρός υποκινητικός παράγοντας στη ζωή των δούλων του Ιεχωβά.

Στα μέσα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το 1942, όταν μερικοί αναρωτιούνταν μήπως κόντευε να τελειώσει το έργο κηρύγματος, η δημόσια ομιλία της συνέλευσης ήταν ‘Ειρήνη—Μπορεί να Διαρκέσει;’ και την εκφώνησε ο Ν. Ο. Νορ, ο νεοδιορισμένος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Η εξήγηση που δόθηκε σε αυτή την ομιλία για το συμβολικό «κατακόκκινο θηρίο» του κεφαλαίου 17 της Αποκάλυψης φανέρωσε μπροστά στα μάτια των Μαρτύρων του Ιεχωβά μια περίοδο που θα ακολουθούσε το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά την οποία θα δινόταν η ευκαιρία να κατευθυνθούν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι στη Βασιλεία του Θεού. Αυτό έδωσε ώθηση σε μια παγγήινη εκστρατεία που με το πέρασμα των ετών έχει απλωθεί σε πάνω από 235 χώρες και δεν έχει ακόμα τερματιστεί.

Άλλο ένα ορόσημο τέθηκε στις 2 Αυγούστου 1950 στη διάρκεια μιας συνέλευσης στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης. Σε εκείνη την περίσταση ένα έκπληκτο και κατευχαριστημένο ακροατήριο πήρε πρώτο τη Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών (στην αγγλική). Η υπόλοιπη Μετάφραση Νέου Κόσμου κυκλοφόρησε τμηματικά μέσα στην επόμενη δεκαετία. Αυτή η απόδοση των Αγίων Γραφών σε σύγχρονη γλώσσα αποκατέστησε το προσωπικό όνομα του Θεού στη δικαιωματική του θέση μέσα στο Λόγο Του. Η πιστότητα με την οποία αποδίδει τα όσα γράφτηκαν στις πρωτότυπες γλώσσες της Αγίας Γραφής την έχει κάνει ιδιαίτερα πολύτιμη για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά τόσο στην προσωπική τους μελέτη των Γραφών όσο και στο ευαγγελιστικό τους έργο.

Την προτελευταία μέρα εκείνης της συνέλευσης, ο Φ. Γ. Φρανς, τότε αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, απευθύνθηκε στο ακροατήριο αναπτύσσοντας το θέμα «Νέα Συστήματα Πραγμάτων». Επί πολλά χρόνια οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πίστευαν ότι ακόμα και πριν από τον Αρμαγεδδώνα θα εγείρονταν από τους νεκρούς μερικοί δούλοι του Ιεχωβά της προχριστιανικής εποχής για να γίνουν άρχοντες του νέου κόσμου, εκπληρώνοντας το εδάφιο Ψαλμός 45:16. Μπορείτε να φανταστείτε, επομένως, την επίδραση που είχε στο τεράστιο ακροατήριο η εξής ερώτηση του ομιλητή: «Θα χαιρόταν αυτή η διεθνής συνέλευση αν μάθαινε ότι εδώ, απόψε, ανάμεσά μας, υπάρχουν μερικοί μελλοντικοί άρχοντες της νέας γης;» Ακολούθησε ένα εντυπωσιακό και παρατεταμένο χειροκρότημα που συνοδευόταν από κραυγές χαράς. Τότε ο ομιλητής έδειξε ότι η Γραφική χρήση του όρου που μεταφράζεται ‘άρχοντες’ καθώς και το υπόμνημα πιστότητας πολλών από τα «άλλα πρόβατα» των σύγχρονων καιρών παρέχουν βάση για την πεποίθηση ότι μερικοί που ζουν τώρα μπορεί κάλλιστα να επιλεγούν από τον Ιησού Χριστό για υπηρεσία άρχοντα. Ωστόσο, κατέδειξε επίσης ότι δεν θα δοθούν τίτλοι σε εκείνους στους οποίους θα ανατεθεί μια τέτοια υπηρεσία. Κλείνοντας την ομιλία του, πρότρεψε: «Εμπρός, λοιπόν, σταθερά, όλοι εμείς μαζί ως η κοινωνία του Νέου Κόσμου!»

Έχουν εκφωνηθεί και πολλές άλλες πολύ σημαντικές ομιλίες σε συνελεύσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά: Το 1953, η ομιλία «Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου Προσβάλλεται από το Μακρινό Βορρά» ήταν μια ενδιαφέρουσα εξήγηση της σημασίας που έχει η επίθεση του Γωγ του Μαγώγ όπως περιγράφεται στα κεφάλαια 38 και 39 του Ιεζεκιήλ. Το ίδιο εκείνο έτος, η ομιλία ‘Πλήρωση του Οίκου με Δόξα’ συνάρπασε εκείνους που την άκουσαν επειδή είδαν μπροστά στα ίδια τους τα μάτια χειροπιαστές αποδείξεις για την εκπλήρωση της υπόσχεσης που έχει δώσει ο Ιεχωβά και η οποία αναγράφεται στο εδάφιο Αγγαίος 2:7, ΜΝΚ, δηλαδή να βγάλει από όλα τα έθνη τα πολύτιμα πράγματα, τα επιθυμητά πράγματα, και να τα φέρει στον οίκο του Ιεχωβά.

Ωστόσο, η πιο ξεχωριστή συνέλευση των σύγχρονων καιρών έγινε στη Νέα Υόρκη το 1958, όταν πάνω από 250.000 άνθρωποι πλημμύρισαν τις μεγαλύτερες διαθέσιμες εγκαταστάσεις για να ακούσουν την ομιλία «Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνάει—Είναι το Τέλος του Κόσμου Κοντά;» Παρόντες ήταν εκπρόσωποι από 123 χώρες, και οι εκθέσεις που έδωσαν στο ακροατήριο της συνέλευσης βοήθησαν στην ενίσχυση των δεσμών της διεθνούς αδελφότητας. Κυκλοφόρησαν έντυπα σε 54 γλώσσες στη διάρκεια εκείνης της μοναδικής συνέλευσης, για να συμβάλουν στην πνευματική ανάπτυξη των παρόντων και για να χρησιμοποιηθούν από αυτούς στη διδασκαλία άλλων.

Το 1962, μια σειρά ομιλιών με θέμα ‘Υποταγή στις Ανώτερες Εξουσίες’ διόρθωσε την κατανόηση που είχαν οι Μάρτυρες ως προς το νόημα των εδαφίων Ρωμαίους 13:1-7. Το 1964, οι ομιλίες ‘Μετάβαση από το Θάνατο στη Ζωή’ και ‘Από τα Μνημεία σε Ανάσταση’ διεύρυναν την εκτίμησή τους για το μεγάλο έλεος του Ιεχωβά όπως εκδηλώνεται με την προμήθεια της ανάστασης. Και θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πάμπολλες τέτοιες αξιοσημείωτες ομιλίες συνελεύσεων.

Κάθε χρόνο υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες, στην πραγματικότητα εκατοντάδες χιλιάδες, καινούρια άτομα που παρακολουθούν τις συνελεύσεις. Μολονότι οι πληροφορίες που παρουσιάζονται δεν είναι πάντοτε καινούριες στην οργάνωση ως σύνολο, συχνά αποκαλύπτουν σε αυτούς τους καινούριους ακροατές μια κατανόηση του θεϊκού θελήματος που πραγματικά τους συναρπάζει. Μπορεί να διακρίνουν ευκαιρίες για υπηρεσία οι οποίες αλλάζουν ολόκληρη την πορεία της ζωής τους και να υποκινηθούν να επωφεληθούν από αυτές.

Σε πολλές συνελεύσεις έχει συγκεντρωθεί η προσοχή στο νόημα ορισμένων βιβλίων της Αγίας Γραφής. Για παράδειγμα, το 1958 και ξανά το 1977, κυκλοφόρησαν σκληρόδετα βιβλία που ήταν αφιερωμένα στην ανάλυση των προφητειών τις οποίες κατέγραψε ο προφήτης Δανιήλ σχετικά με το σκοπό του Θεού να έχει μια παγκόσμια κυβέρνηση με Βασιλιά τον Χριστό. Το 1971, δόθηκε προσοχή στο βιβλίο του Ιεζεκιήλ, το οποίο τονίζει τη θεϊκή διακήρυξη: ‘Τα έθνη θα γνωρίσουν ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά’. (Ιεζ. 36:23) Το 1972, έγινε λεπτομερής εξέταση προφητειών που κατέγραψαν ο Ζαχαρίας και ο Αγγαίος. Τα έτη 1963, 1969 και 1988, έγιναν εκτεταμένες αναλύσεις των συναρπαστικών προφητειών της Αποκάλυψης, οι οποίες προλέγουν παραστατικά την πτώση της Βαβυλώνας της Μεγάλης και τον ερχομό των ένδοξων νέων ουρανών και της ένδοξης νέας γης του Θεού.

Οι συνελεύσεις έχουν εξάρει διάφορα θέματα—Αύξηση της Θεοκρατίας, Καθαρή Λατρεία, Ενωμένοι Λάτρεις, Θαρραλέοι Διάκονοι, Καρποφορία του Πνεύματος, Μαθήτευση, Αγαθά Νέα για Όλα τα Έθνη, Θείο Όνομα, Θεία Κυριαρχία, Θεία Υπηρεσία, Νικηφόρος Πίστη, Πιστότητα στη Βασιλεία, Διακράτηση Ακεραιότητας, Εμπιστευτείτε στον Ιεχωβά, Θεοσεβής Αφοσίωση, Φορείς Φωτός, και πολλά άλλα. Καθένα από αυτά έχει συμβάλει στην πνευματική ανάπτυξη της οργάνωσης και εκείνων που είναι συνταυτισμένοι με αυτήν.

Ώθηση για το Ευαγγελιστικό Έργο

Οι μεγάλες καθώς και οι μικρότερες συνελεύσεις έχουν αποδειχτεί πηγή μεγάλης ενθάρρυνσης σε σχέση με το κήρυγμα των καλών νέων. Ομιλίες και επιδείξεις έχουν παράσχει πρακτική διδασκαλία. Πάντοτε υπάρχουν στο πρόγραμμα εμπειρίες από τη διακονία αγρού, καθώς και εμπειρίες τις οποίες αφηγούνται άτομα που βοηθήθηκαν πρόσφατα να γνωρίσουν τη Βιβλική αλήθεια. Επιπρόσθετα, ήταν πολύ ωφέλιμη αυτή καθαυτήν η υπηρεσία αγρού που επί πολλά χρόνια προγραμματιζόταν να γίνεται στη διάρκεια των συνελεύσεων. Έδινε εξαίρετη μαρτυρία στην πόλη όπου γινόταν η συνέλευση και ήταν πηγή μεγάλης ενθάρρυνσης για τους ίδιους τους Μάρτυρες.

Η υπηρεσία αγρού έγινε μέρος των προγραμματισμένων δραστηριοτήτων των συνελεύσεων στο Γουίνιπεγκ της Μανιτόμπα στον Καναδά, τον Ιανουάριο του 1922. Περιλήφθηκε επίσης στη γενική συνέλευση που έγινε στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο αργότερα το ίδιο εκείνο έτος. Από τότε και ύστερα, έγινε συνήθεια να διατίθεται μια μέρα ή τμήμα μιας μέρας ή τμήματα διαφόρων ημερών για να συνεργάζονται οι εκπρόσωποι στο έργο κηρύγματος μέσα και γύρω από την πόλη όπου γινόταν η συνέλευση. Με αυτόν τον τρόπο, σε μεγάλες πόλεις, οι άνθρωποι τους οποίους μπορεί να επισκέπτονταν σπάνια οι Μάρτυρες είχαν την ευκαιρία να ακούσουν τα καλά νέα για το σκοπό που έχει ο Θεός να δώσει αιώνια ζωή σε αυτούς που αγαπούν τη δικαιοσύνη.

Στη Δανία η πρώτη από αυτές τις μέρες υπηρεσίας σε συνέλευση διευθετήθηκε το 1925, όταν 400 με 500 άτομα συγκεντρώθηκαν στο Νερεβόουλ. Για πολλούς από τους 275 που συμμετείχαν στην υπηρεσία αγρού σε εκείνη τη συνέλευση, ήταν η πρώτη τους φορά. Μερικοί ήταν διστακτικοί. Αλλά, αφού γεύτηκαν αυτό το έργο, έγιναν ενθουσιώδεις ευαγγελιστές και στους τομείς της περιοχής τους επίσης. Από εκείνη τη συνέλευση και μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, έγιναν πολλές μονοήμερες υπηρεσιακές συνελεύσεις στη Δανία και προσκαλούνταν οι αδελφοί από τις γύρω πόλεις. Ήταν φανερό ότι υπήρχε αυξημένος ζήλος καθώς συμμετείχαν ενωμένοι στη διακονία και μετά συγκεντρώνονταν για να ακούσουν ομιλίες. Παρόμοιες υπηρεσιακές συνελεύσεις—αλλά διήμερες—έγιναν στη Βρετανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σε μεγαλύτερες συνελεύσεις το έργο που έκαναν στον αγρό οι εκπρόσωποι έπαιρνε συχνά μεγάλες διαστάσεις. Από το 1936, τη δημόσια ομιλία τής εκάστοτε μεγάλης συνέλευσης τη διαφήμιζαν εύτακτες παρελάσεις Μαρτύρων οι οποίοι φορούσαν πλακάτ και μοίραζαν διαφημιστικά. (Αυτά τα πλακάτ λέγονταν αρχικά «πινακίδες-σάντουιτς» επειδή κρεμούσαν ένα στο στήθος και ένα στην πλάτη τους). Σε ορισμένες περιπτώσεις, χίλιοι και πλέον Μάρτυρες έπαιρναν μέρος σε μια τέτοια παρέλαση κάποιας συγκεκριμένης συνέλευσης. Άλλοι συμμετείχαν σε κανονικές επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι, καλώντας όλους τους ανθρώπους να πάνε να ακούσουν το πρόγραμμα. Ήταν πολύ ενθαρρυντικό για τον κάθε Μάρτυρα ατομικά να συνεργάζεται με άλλους και να βλέπει εκατοντάδες, ακόμα και χιλιάδες, άλλους Μάρτυρες να συμμετέχουν στη διακονία όπως και ο ίδιος. Ταυτόχρονα, οι κάτοικοι μιας αρκετά μεγάλης έκτασης μάθαιναν ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βρίσκονταν στην πόλη· οι άνθρωποι είχαν την ευκαιρία να ακούσουν οι ίδιοι τι διδάσκουν οι Μάρτυρες και να παρατηρήσουν προσωπικά τη διαγωγή τους.

Τις ομιλίες που γίνονταν στις συνελεύσεις συχνά τις άκουγαν πολύ περισσότεροι από το ορατό ακροατήριο. Όταν ο αδελφός Ρόδερφορντ, σε μια συνέλευση στο Τορόντο του Καναδά το 1927, εκφώνησε τη διάλεξη ‘Ελευθερία για τους Λαούς’, αυτή μεταδόθηκε από μια αλυσίδα 53 ραδιοφωνικών σταθμών σε ένα τεράστιο διεθνές ραδιοφωνικό ακροατήριο, πράγμα που άφησε εποχή. Την επόμενη χρονιά, από το Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν (Η.Π.Α.), η ομιλία ‘Άρχοντας για τους Λαούς’ μεταδόθηκε από διπλάσιους σταθμούς, και ραδιόφωνα βραχέων κυμάτων τη μετέφεραν σε ακροατές που βρίσκονταν ως και στην Αυστραλία, στη Νέα Ζηλανδία και στη Νότια Αφρική.

Το 1931, μεγάλα ραδιοφωνικά δίκτυα αρνήθηκαν να συνεργαστούν με τα σχέδια μετάδοσης μιας ομιλίας συνέλευσης που θα εκφωνούσε ο αδελφός Ρόδερφορντ· γι’ αυτό η Εταιρία Σκοπιά, σε συνεργασία με την Αμερικανική Τηλεφωνική και Τηλεγραφική Εταιρία, έφτιαξε το δικό της δίκτυο με 163 σταθμούς, περιλαμβανομένου και του μεγαλύτερου καλωδιακού δικτύου που λειτούργησε ποτέ, προκειμένου να μεταδοθεί το άγγελμα «Η Βασιλεία, η Ελπίδα του Κόσμου». Επιπλέον, πάνω από 300 άλλοι σταθμοί σε πολλά μέρη του κόσμου μετέδωσαν το πρόγραμμα χρησιμοποιώντας δίσκους φωνογράφου.

Στη συνέλευση που έγινε στην Ουάσινγκτον, D.C., το 1935, ο αδελφός Ρόδερφορντ μίλησε με θέμα την «Κυβέρνηση», στρέφοντας δυναμικά την προσοχή στο γεγονός ότι η Βασιλεία του Ιεχωβά υπό τον Χριστό θα αντικαταστήσει σύντομα όλες τις ανθρώπινες κυβερνήσεις. Αυτή την ομιλία την άκουσαν 20.000 και πλέον άτομα στο Ουάσινγκτον Οντιτόριουμ. Η ομιλία μεταδόθηκε επίσης ραδιοφωνικά και με τηλεφωνικές γραμμές σε σημεία όλης της υδρογείου, φτάνοντας ως την Κεντρική και Νότια Αμερική, την Ευρώπη, τη Νότια Αφρική, σε νησιά του Ειρηνικού και χώρες της Άπω Ανατολής. Τα άτομα που άκουσαν με αυτόν τον τρόπο την ομιλία μπορεί κάλλιστα να αριθμούσαν εκατομμύρια. Δυο μεγάλες εφημερίδες της Ουάσινγκτον ακύρωσαν τα συμβόλαια που είχαν συνάψει για να δημοσιεύσουν την ομιλία. Αλλά οι αδελφοί πήγαν με αυτοκίνητα, τα οποία διέθεταν μεγάφωνα, σε 3 σημεία της πόλης και σε 40 άλλα μέρη γύρω από την Ουάσινγκτον, και από αυτά αναμεταδόθηκε η ομιλία και σε άλλους ακροατές που υπολογίζεται ότι έφτασαν τους 120.000.

Κατόπιν, το 1938, από το Ρόγιαλ Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου στην Αγγλία, η άνευ περιστροφών ομιλία «Αντιμετωπίστε τα Γεγονότα» μεταδόθηκε σε περίπου 50 πόλεις συνέλευσης σε όλο τον κόσμο, με παρόντες συνολικά γύρω στα 200.000 άτομα. Επιπρόσθετα, αυτή την ομιλία την άκουσε ένα τεράστιο ραδιοφωνικό ακροατήριο.

Έτσι, παρ’ όλο που οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν σχετικά λίγοι αριθμητικά, οι συνελεύσεις τους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη δημόσια διακήρυξη του αγγέλματος της Βασιλείας.

Μεταπολεμικές Συνελεύσεις στην Ευρώπη

Για εκείνους που ήταν παρόντες, ορισμένες συνελεύσεις υπερέχουν όλων των άλλων. Αυτό αληθεύει για εκείνες που έγιναν στην Ευρώπη αμέσως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μια τέτοια συνέλευση έγινε στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας στις 5 Αυγούστου 1945, πριν κλείσουν τέσσερις μήνες από τότε που απελευθερώθηκαν οι Μάρτυρες από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αναμένονταν περίπου 2.500 εκπρόσωποι· οι 2.000 από αυτούς θα χρειάζονταν καταλύματα. Για να καλύψουν την ανάγκη που υπήρχε να βρεθούν χώροι για ύπνο, οι ντόπιοι Μάρτυρες έστρωσαν άχυρα στο πάτωμα των σπιτιών τους. Από όλες τις κατευθύνσεις ήρθαν εκπρόσωποι με κάθε δυνατό μέσον—με πλοία, με φορτηγά, με ποδήλατα και μερικοί κάνοντας οτοστόπ.

Σε εκείνη τη συνέλευση γέλασαν και έκλαψαν, έψαλαν και ευχαρίστησαν τον Ιεχωβά για την αγαθότητά του. Όπως είπε ένας από τους παρόντες: «Ένιωθαν την ανείπωτη χαρά μιας θεοκρατικής οργάνωσης που μόλις είχε ελευθερωθεί από τα δεσμά!» Πριν από τον πόλεμο, υπήρχαν λιγότεροι από 500 Μάρτυρες στην Ολλανδία. Συνολικά συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν 426· από αυτούς οι 117 έχασαν τη ζωή τους ως άμεσο αποτέλεσμα του διωγμού. Πόση χαρά ένιωσαν μερικοί στη συνέλευση όταν βρήκαν αγαπημένους τους που τους νόμιζαν νεκρούς! Άλλοι έχυναν δάκρυα καθώς έψαχναν χωρίς αποτέλεσμα. Εκείνο το απόγευμα 4.000 άτομα άκουσαν με αμέριστη προσοχή τη δημόσια ομιλία που εξήγησε γιατί είχαν γίνει οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αντικείμενο τόσο σφοδρού διωγμού. Παρά τα όσα είχαν υποφέρει, αυτοί άρχιζαν να οργανώνονται για να προωθήσουν το θεόδοτο έργο τους.

Το επόμενο έτος, το 1946, οι αδελφοί στη Γερμανία διευθέτησαν να γίνει μια συνέλευση στη Νυρεμβέργη. Τους δόθηκε η άδεια να χρησιμοποιήσουν το Τσεπελινβίζε, τον πρώην χώρο παρελάσεων του Χίτλερ. Τη δεύτερη μέρα της συνέλευσης, ο Έριχ Φροστ, που είχε ζήσει ο ίδιος τη βαναυσότητα της Γκεστάπο και είχε μείνει χρόνια σε ένα ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, εκφώνησε τη δημόσια ομιλία «Χριστιανοί στο Πύρινο Χωνευτήρι». Οι 6.000 Μάρτυρες την παρακολούθησαν μαζί με 3.000 από τους κατοίκους της Νυρεμβέργης που είχαν έρθει για αυτόν το σκοπό.

Η τελευταία μέρα εκείνης της συνέλευσης συνέπεσε να είναι η μέρα κατά την οποία θα απαγγέλλονταν οι ποινές στις δίκες που γίνονταν εκεί στη Νυρεμβέργη για εγκλήματα πολέμου. Οι στρατιωτικές αρχές επέβαλαν απαγόρευση της κυκλοφορίας εκείνη τη μέρα, αλλά έπειτα από παρατεταμένες συνεννοήσεις συμφώνησαν ότι, λαμβανομένης υπόψη της στάσης που είχαν κρατήσει οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ως προς τη ναζιστική εναντίωση, δεν θα ήταν σωστό να τους εμποδίσουν να ολοκληρώσουν ειρηνικά τη συνέλευσή τους. Έτσι, εκείνη την τελευταία μέρα, οι αδελφοί συγκεντρώθηκαν για να ακούσουν την εμψυχωτική ομιλία «Άφοβοι Παρά την Παγκόσμια Συνωμοσία».

Έβλεπαν το χέρι του Ιεχωβά σε αυτό που λάβαινε χώρα. Την ίδια ώρα κατά την οποία καταδικάζονταν άνθρωποι που εκπροσωπούσαν ένα καθεστώς το οποίο είχε επιχειρήσει να τους εξολοθρεύσει, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν συγκεντρωμένοι για να λατρέψουν τον Ιεχωβά στο χώρο όπου ο Χίτλερ είχε κάνει μερικές από τις πιο θεαματικές του επιδείξεις ναζιστικής δύναμης. Να τι είπε ο εισηγητής της συνέλευσης: «Και μόνο για να ζήσουμε τις εμπειρίες αυτής της μέρας, που είναι απλώς μια πρόγευση του θριάμβου του λαού του Θεού πάνω στους εχθρούς τους στη μάχη του Αρμαγεδδώνα, άξιζε εννιά χρόνια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης».

Άλλες Αξιομνημόνευτες Συνελεύσεις

Καθώς το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά επεκτεινόταν, διεξάγονταν συνελεύσεις σε ολόκληρη τη γη. Όλες τους είχαν αξιόλογα σημεία για εκείνους που τις παρακολούθησαν.

Στο Κίτουε της Βόρειας Ροδεσίας (σημερινή Ζάμπια), μέσα στην περιοχή του Κόπερμπελτ, προγραμματίστηκε να γίνει μια συνέλευση κατά την επίσκεψη του προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά το 1952. Η τοποθεσία ήταν μια μεγάλη περιοχή στα περίχωρα ενός οικισμού ορυχείων, σε ένα μέρος που λέγεται τώρα Τσαμπόλι. Ισοπεδώθηκε η κορυφή ενός εγκαταλειμμένου λόφου μυρμηγκιών και τοποθετήθηκε πάνω εκεί ένα καλαμωτό υπόστεγο, για να χρησιμεύσει αυτή ως εξέδρα. Άλλα καλαμωτά διώροφα υπόστεγα για ύπνο εκτείνονταν σαν ακτίνες τροχού 180 μέτρα από τον κυρίως χώρο των καθισμάτων. Σε μερικά κοιμήθηκαν οι άντρες και τα αγόρια· σε άλλα οι γυναίκες και τα κορίτσια. Μερικοί εκπρόσωποι είχαν ταξιδέψει δυο εβδομάδες με ποδήλατο για να παρευρεθούν. Άλλοι είχαν περπατήσει μέρες ολόκληρες και μετά είχαν ολοκληρώσει το ταξίδι τους με ένα πρωτόγονο λεωφορείο.

Στη διάρκεια του προγράμματος οι ακροατές έδειχναν μεγάλη προσοχή, αν και κάθονταν σε σκληρούς πάγκους από μπαμπού και χωρίς κανένα σκέπαστρο. Είχαν πάει εκεί για να ακούσουν και δεν ήθελαν να χάσουν ούτε λέξη. Η υμνολογία αυτού του ακροατηρίου των 20.000 ατόμων έφερε δάκρυα στα μάτια—τόσο όμορφη ήταν. Δεν συνοδευόταν από μουσικά όργανα, αλλά η αρμονία των φωνών ήταν υπέροχη. Όχι μόνο με την υμνολογία τους, αλλά και με κάθε τρόπο γινόταν φανερή η ενότητα αυτών των Μαρτύρων, αν και είχαν διαφορετικό παρελθόν και προέρχονταν από πολλές φυλές.

Επίσης, μπορείτε να φανταστείτε τα αισθήματα των Μαρτύρων του Ιεχωβά της Πορτογαλίας όταν, έπειτα από έναν αγώνα για ελευθερία λατρείας ο οποίος είχε κρατήσει σχεδόν 50 χρόνια, οι εκεί Μάρτυρες αναγνωρίστηκαν νομικά στις 18 Δεκεμβρίου 1974. Εκείνον τον καιρό αριθμούσαν μόνο 14.000 άτομα περίπου. Μέσα σε λίγες μέρες, 7.586 από αυτούς γέμισαν ασφυκτικά έναν αθλητικό χώρο στο Πόρτου. Την επομένη, άλλοι 39.284 κατέκλυσαν ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο στη Λισαβώνα. Οι αδελφοί Νορ και Φρανς ήταν μαζί τους για εκείνη τη χαρωπή περίσταση, την οποία πολλοί δεν θα ξεχάσουν ποτέ.

Διοργάνωση Διεθνών Συνάξεων

Επί μισό και πλέον αιώνα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διεξάγουν μεγάλες συνελεύσεις ταυτόχρονα σε αρκετές πόλεις πολλών χωρών. Το αίσθημα της διεθνούς αδελφοσύνης αυξάνεται σε τέτοιες περιπτώσεις όταν όλοι είναι σε θέση να ακούν τις βασικές ομιλίες που εκφωνούνται σε κάποια κύρια πόλη.

Αλλά μόλις το 1946 μια μεγάλη διεθνής συνέλευση συγκέντρωσε σε μία πόλη εκπροσώπους από πολλά μέρη της γης. Αυτό έγινε στο Κλίβελαντ του Οχάιο. Μολονότι οι μετακινήσεις στη μεταπολεμική εποχή ήταν ακόμα δύσκολες, οι παρόντες έφτασαν τους 80.000, περιλαμβανομένων και 302 εκπροσώπων από 32 χώρες εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέρη του προγράμματος παρουσιάστηκαν σε 20 γλώσσες. Δόθηκαν πολλές πρακτικές οδηγίες με σκοπό την επέκταση του ευαγγελιστικού έργου. Ένα από τα αξιοσημείωτα γεγονότα της συνέλευσης ήταν η ομιλία του αδελφού Νορ σχετικά με τα προβλήματα της ανοικοδόμησης και της επέκτασης. Το ακροατήριο χειροκρότησε με ενθουσιασμό όταν άκουσε τα σχέδια για επέκταση των κεντρικών τυπογραφείων και γραφείων της Εταιρίας, καθώς και των ραδιοφωνικών εγκαταστάσεών της, για ίδρυση γραφείων τμήματος σε κύριες χώρες του κόσμου και για επέκταση του ιεραποστολικού έργου. Αμέσως μετά τη συνέλευση αυτήν, κανονίστηκαν οι λεπτομέρειες ώστε να μπορέσουν οι αδελφοί Νορ και Χένσελ να κάνουν ένα ταξίδι σε μέρη όλης της γης, προκειμένου να τεθούν σε εφαρμογή όσα είχαν συζητηθεί.

Τα χρόνια που ακολούθησαν, έγιναν αληθινά ιστορικές συνελεύσεις στο Στάδιο Γιάνκι της Πόλης της Νέας Υόρκης. Στην πρώτη από αυτές, από τις 30 Ιουλίου ως τις 6 Αυγούστου 1950, παρευρέθηκαν εκπρόσωποι από 67 χώρες. Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονταν σύντομες εκθέσεις από υπηρέτες τμημάτων, ιεραποστόλους και άλλους εκπροσώπους. Αυτές έδωσαν στους παρευρεθέντες στη συνέλευση συναρπαστικά δείγματα του εντατικού ευαγγελιστικού έργου που γινόταν σε όλες τις χώρες από τις οποίες προέρχονταν οι εκπρόσωποι. Την τελευταία μέρα, οι παρόντες έφτασαν τους 123.707 για την ομιλία «Μπορείτε να Ζήσετε για Πάντα με Ευτυχία Επάνω στη Γη;» Το θέμα της συνέλευσης ήταν «Αύξηση της Θεοκρατίας». Η προσοχή στράφηκε στη μεγάλη αριθμητική αύξηση. Ωστόσο, όπως τόνισε εμφατικά ο εισηγητής, ο Γκραντ Σούτερ, αυτό δεν έγινε για να δοθεί δόξα σε κάποιες μεγαλοφυΐες της ορατής οργάνωσης. Απεναντίας, όπως δήλωσε ο ίδιος: «Η νέα αριθμητική δύναμη είναι αφιερωμένη στην τιμή προς τον Ιεχωβά. Έτσι πρέπει να είναι, και εμείς δεν θέλουμε να έχουμε διαφορετική άποψη».

Το 1953, έγινε άλλη μια συνέλευση στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης. Αυτή τη φορά ο ανώτατος αριθμός των παρόντων ήταν 165.829 άτομα. Όπως είχε γίνει και στην πρώτη συνέλευση εκεί, το πρόγραμμα ήταν γεμάτο με αναλύσεις συναρπαστικών Βιβλικών προφητειών, με πρακτικές συμβουλές για το πώς πρέπει να επιτελείται το κήρυγμα των καλών νέων και με εκθέσεις από πολλές χώρες. Αν και το πρόγραμμα άρχιζε γύρω στις 9:30 π.μ., συνήθως δεν τελείωνε πριν από τις 9:00 ή τις 9:30 μ.μ. Η συνέλευση παρείχε οχτώ γεμάτες μέρες χαρούμενης πνευματικής γιορτής.

Για τη μεγαλύτερή τους συνέλευση, αυτή που έγινε στη Νέα Υόρκη το 1958, χρειάστηκε να χρησιμοποιηθεί, όχι μόνο το Στάδιο Γιάνκι, αλλά και το κοντινό Πόλο Γκράουντς, καθώς και επιπρόσθετοι χώροι έξω από τα στάδια, για να χωρέσουν τα πλήθη της συνέλευσης. Την τελευταία μέρα, όταν είχαν καταληφθεί όλες οι θέσεις, δόθηκε ειδική άδεια να χρησιμοποιηθεί ακόμα και ο αγωνιστικός χώρος του Σταδίου Γιάνκι, και πόσο συγκινητικό θέαμα ήταν να βλέπει κανείς χιλιάδες ανθρώπους να συρρέουν, να βγάζουν τα παπούτσια τους και να κάθονται στο γρασίδι! Η καταμέτρηση έδειξε ότι οι παρόντες που άκουσαν τη δημόσια διάλεξη ήταν 253.922. Μια περαιτέρω απόδειξη της ευλογίας του Ιεχωβά στη διακονία των δούλων του φάνηκε όταν 7.136 άτομα σε αυτή τη συνέλευση συμβόλισαν την αφιέρωσή τους με βάφτισμα στο νερό—υπερδιπλάσιοι από εκείνους που βαφτίστηκαν σε ένα ιστορικό γεγονός, την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., όπως αναφέρει η Αγία Γραφή!—Πράξ. 2:41.

Η όλη λειτουργία αυτών των συνελεύσεων καταδείκνυε κάτι παραπάνω από αποδοτική οργάνωση. Φανέρωνε την επενέργεια του πνεύματος του Θεού στο λαό Του. Παντού ήταν έκδηλη η αδελφική αγάπη που έχει ως βάση της την αγάπη για τον Θεό. Δεν υπήρχαν ακριβοπληρωμένοι διοργανωτές. Κάθε τμήμα επανδρωνόταν με άμισθους εθελοντές. Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές, συχνά ολόκληρες οικογένειες, αναλάμβαναν το αναψυκτήριο. Επίσης, ετοίμαζαν ζεστά γεύματα, και σε τεράστιες τέντες έξω από το στάδιο σέρβιραν τους εκπροσώπους με ρυθμό ως και χίλιους το λεπτό. Δεκάδες χιλιάδες—όλοι τους χαρούμενοι επειδή συμμετείχαν σε αυτό το έργο—υπηρετούσαν ως ταξιθέτες και φρόντιζαν για όλες τις απαραίτητες κατασκευαστικές εργασίες, για το μαγείρεμα και το σερβίρισμα των γευμάτων, για την καθαριότητα και για πολλά άλλα.

Περισσότεροι εθελοντές αφιέρωναν εκατοντάδες χιλιάδες ώρες προκειμένου να φροντίσουν να έχουν κατάλυμα οι εκπρόσωποι. Μερικές χρονιές, οργανώθηκαν «πόλεις» αποτελούμενες από τροχόσπιτα και σκηνές, για να εξυπηρετηθούν τουλάχιστον μερικοί από αυτούς που θα παρακολουθούσαν τη συνέλευση. Το 1953 οι Μάρτυρες θέρισαν, χωρίς να πληρωθούν, 160 στρέμματα σιτάρι για έναν αγρότη στο Νιου Τζέρσι, ο οποίος τους νοίκιασε τη γη του για να φτιάξουν μια «πόλη» από τροχόσπιτα. Έγιναν εγκαταστάσεις για τουαλέτες, φωτισμό, ντους, χώρους για πλυντήρια, καφετέρια και παντοπωλεία για να εξυπηρετηθεί ένα πλήθος που ξεπερνούσε τους 45.000. Καθώς αυτοί άρχισαν να καταφτάνουν, δημιουργήθηκε μια πόλη από τη μια μέρα στην άλλη. Πολύ περισσότερες χιλιάδες άτομα κατέλυσαν σε ξενοδοχεία και ιδιωτικά σπίτια μέσα και γύρω από τη Νέα Υόρκη. Επρόκειτο για ένα εγχείρημα-μαμούθ. Με την ευλογία του Ιεχωβά, φέρθηκε επιτυχώς σε πέρας.

Συνελεύσεις «εν Κινήσει»

Τα μέλη αυτής της διεθνούς αδελφότητας ενδιαφέρονται έντονα για τους συμμάρτυρές τους των άλλων χωρών. Ως αποτέλεσμα, έχουν επωφεληθεί από τις ευκαιρίες που υπήρξαν για να παρακολουθήσουν συνελεύσεις έξω από τη χώρα στην οποία κατοικούν.

Όταν έγινε η πρώτη από τη σειρά των Συνελεύσεων Καθαρή Λατρεία, στο Στάδιο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου της Αγγλίας το 1951, ήταν παρόντες Μάρτυρες από 40 χώρες. Το πρόγραμμα τόνισε την πρακτική πλευρά της αληθινής λατρείας και το να κάνει κάποιος τη διακονία σταδιοδρομία της ζωής του. Από την Αγγλία, πολλοί Μάρτυρες πέρασαν στην ηπειρωτική Ευρώπη, όπου επρόκειτο να γίνουν εννιά ακόμα συνελεύσεις στους επόμενους δυο μήνες. Η μεγαλύτερη από αυτές ήταν στη Φρανκφούρτη του Μάιν στη Γερμανία, όπου ήταν παρόντα 47.432 άτομα από 24 χώρες. Η θέρμη των αδελφών καταδείχτηκε μετά το τέλος του προγράμματος, όταν η ορχήστρα άρχισε να παίζει και οι Γερμανοί αδελφοί άρχισαν να λένε αυθόρμητα έναν αποχαιρετιστήριο ύμνο με τον οποίο παρέδιδαν στη φροντίδα του Θεού τούς συμμάρτυρές τους που είχαν έρθει από το εξωτερικό για να είναι μαζί τους. Το πλήθος κουνούσε μαντίλια, και εκατοντάδες άτομα μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο για να εκφράσουν προσωπικά την εκτίμησή τους για αυτή τη μεγαλειώδη θεοκρατική γιορτή.

Το 1955, περισσότεροι Μάρτυρες κανόνισαν να επισκεφτούν τους Χριστιανούς αδελφούς τους στο εξωτερικό στη διάρκεια κάποιας συνέλευσης. Με δυο ναυλωμένα πλοία (το καθένα με 700 επιβάτες) και με 42 ναυλωμένα αεροπλάνα, εκπρόσωποι από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά πήγαν στην Ευρώπη. Η ευρωπαϊκή έκδοση της εφημερίδας Η Αστερόεσσα (The Stars and Stripes), η οποία κυκλοφορούσε στη Γερμανία, χαρακτήρισε τη συρροή των Μαρτύρων ως «τη μεγαλύτερη ίσως ομαδική άφιξη Αμερικανών στην Ευρώπη από τότε που έγινε η εισβολή των Συμμάχων κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο». Άλλοι εκπρόσωποι ήρθαν από την Κεντρική και τη Νότια Αμερική, την Ασία, την Αφρική και την Αυστραλία. Παρά τις προσπάθειες που έκανε ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου για να εμποδίσει τους Μάρτυρες να διεξαγάγουν τις συνελεύσεις τους στη Ρώμη και στη Νυρεμβέργη, αυτές οι δύο και άλλες έξι έγιναν στην Ευρώπη εκείνο το καλοκαίρι. Οι παρόντες ήταν από 4.351 στη Ρώμη ως και 107.423 στη Νυρεμβέργη. Άλλοι 17.729 συγκεντρώθηκαν στο Βαλτμπίινε, στο τότε λεγόμενο Δυτικό Βερολίνο, στο οποίο ήταν κάπως λιγότερο επικίνδυνο να πάνε οι αδελφοί από την Ανατολική ζώνη εκείνου του καιρού. Πολλοί από αυτούς είχαν μείνει στη φυλακή λόγω της πίστης τους ή είχαν μέλη της οικογένειάς τους που ήταν τότε στη φυλακή, αλλά παρέμεναν στερεοί στην πίστη. Πόσο κατάλληλο ήταν το θέμα της συνέλευσης—«Θριαμβεύουσα Βασιλεία»!

Μολονότι είχαν γίνει ήδη πολλές διεθνείς συνελεύσεις, αυτή που έλαβε χώρα το 1963 ήταν η πρώτη του είδους της. Ήταν μια συνέλευση που έκανε το γύρο του κόσμου. Ξεκίνησε στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν, στις Ηνωμένες Πολιτείες, και πήγε στη Νέα Υόρκη· κατόπιν, σε τέσσερις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης· πέρασε στη Μέση Ανατολή· μετά στην Ινδία, στη Βιρμανία (τώρα Μιανμάρ), στην Ταϋλάνδη, στο Χονγκ Κονγκ, στη Σιγκαπούρη, στις Φιλιππίνες, στην Ινδονησία, στην Αυστραλία, στην Ταϊβάν, στην Ιαπωνία, στη Νέα Ζηλανδία, στα Φίτζι, στην Κορέα και στη Χαβάη· και ύστερα πίσω στην ηπειρωτική Βόρεια Αμερική. Συνολικά, την παρακολούθησαν εκπρόσωποι από 161 χώρες. Το σύνολο των παρόντων ξεπέρασε τους 580.000. Πεντακόσια ογδόντα τρία άτομα, από 20 περίπου χώρες, έκαναν το γύρο της γης μαζί με τη συνέλευση, παρακολουθώντας την στη μια χώρα κατόπιν της άλλης. Ειδικές περιηγήσεις τούς έδωσαν την ευκαιρία να δουν μέρη θρησκευτικού ενδιαφέροντος, και επίσης συμμετείχαν μαζί με τους ντόπιους αδελφούς τους και αδελφές τους στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Αυτοί οι ταξιδιώτες πλήρωσαν οι ίδιοι τα έξοδά τους.

Οι εκπρόσωποι από τη Λατινική Αμερική έδιναν ένα δυναμικό παρόν στις περισσότερες διεθνείς συνελεύσεις. Αλλά το έτος 1966-1967 ήταν η σειρά τους να φιλοξενήσουν τις συνελεύσεις. Εκείνοι που τις παρακολούθησαν δεν θα ξεχάσουν ποτέ το δράμα που ζωντάνεψε τη Βιβλική αφήγηση για τον Ιερεμία και το οποίο τους βοήθησε όλους να κατανοήσουν τη σημασία της για την εποχή μας.a Οι δεσμοί της Χριστιανικής αγάπης ενισχύθηκαν όταν οι επισκέπτες είδαν με τα ίδια τους τα μάτια το περιβάλλον στο οποίο λαβαίνει χώρα μια τεράστια εκστρατεία Βιβλικής εκπαίδευσης στη Λατινική Αμερική. Συγκινήθηκαν βαθιά από την ισχυρή πίστη των συλλάτρεών τους, πολλοί από τους οποίους είχαν υπερπηδήσει φαινομενικά αξεπέραστα εμπόδια—εναντίωση από την οικογένεια, πλημμύρες, απώλεια των υπαρχόντων τους—προκειμένου να παρευρεθούν. Τους έδωσαν μεγάλη ενθάρρυνση εμπειρίες όπως αυτή μιας φιλάσθενης ειδικής σκαπάνισσας από την Ουρουγουάη η οποία έδωσε συνέντευξη έχοντας μαζί της στην εξέδρα πολλά από τα 80 άτομα που είχε ήδη βοηθήσει να κάνουν πρόοδο και να φτάσουν στο σημείο του Χριστιανικού βαφτίσματος! (Το 1992, αυτή είχε βοηθήσει 105 άτομα να φτάσουν στο σημείο του βαφτίσματος. Εξακολουθούσε να είναι φιλάσθενη και εξακολουθούσε να είναι ειδική σκαπάνισσα!) Πόσο εγκαρδιωτική ήταν επίσης η συνάντηση με ιεραποστόλους από τις πρώτες κιόλας τάξεις της Γαλαάδ που ήταν ακόμα στο διορισμό τους! Εκείνες οι συνελεύσεις έδωσαν εξαίρετη ώθηση στο έργο που γινόταν σε εκείνο το μέρος του κόσμου. Σε πολλές από εκείνες τις χώρες, υπάρχουν τώρα 10, 15, ακόμα και 20 φορές περισσότεροι υμνητές του Ιεχωβά από όσους υπήρχαν τότε.

Λίγα χρόνια αργότερα, το έτος 1970-1971, Μάρτυρες από το εξωτερικό μπόρεσαν να συναναστραφούν αδελφούς τους σε διεθνείς συνελεύσεις που έγιναν στην Αφρική. Η μεγαλύτερη από αυτές τις συνελεύσεις ήταν στο Λάγκος της Νιγηρίας, όπου έπρεπε να κατασκευαστούν εξ ολοκλήρου όλες οι εγκαταστάσεις. Για να προστατευτούν οι εκπρόσωποι από τον καυτό ήλιο, φτιάχτηκε μια «πόλη» από μπαμπού—χώροι με καθίσματα, κοιτώνες, καφετέρια και άλλα τμήματα. Για αυτήν χρειάστηκαν 100.000 στύλοι από μπαμπού και 36.000 μεγάλες πλεκτές ψάθες—φτιαγμένα όλα από αδελφούς και αδελφές. Το πρόγραμμα παρουσιάστηκε σε 17 γλώσσες ταυτόχρονα. Οι παρόντες έφτασαν τους 121.128 και βαφτίστηκαν 3.775 καινούριοι Μάρτυρες. Υπήρχαν εκπρόσωποι πάμπολλων φυλετικών ομάδων, και πολλοί από τους παρόντες ήταν άτομα που στο παρελθόν πολεμούσαν ο ένας τον άλλον. Αλλά τώρα, πόση χαρά ένιωθε κανείς να τους βλέπει ενωμένους με τους δεσμούς της γνήσιας Χριστιανικής αδελφοσύνης!

Μετά τη συνέλευση, μερικοί ξένοι εκπρόσωποι πήγαν με λεωφορείο στην περιοχή των Ίγκμπο για να δουν το μέρος που πλήγηκε χειρότερα από τον τότε πρόσφατο εμφύλιο πόλεμο. Προκαλούνταν μεγάλη αίσθηση στη μια πόλη μετά την άλλη όταν τους επισκέπτες τους χαιρετούσαν και τους αγκάλιαζαν οι ντόπιοι Μάρτυρες. Οι άνθρωποι έβγαιναν τρέχοντας στους δρόμους για να δουν. Μια τέτοια εκδήλωση αγάπης και ενότητας μεταξύ μαύρων και λευκών ήταν κάτι που δεν το είχαν δει ποτέ προηγουμένως.

Σε ορισμένες χώρες ο αριθμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά το καθιστά αδύνατον να συγκεντρωθούν όλοι σε ένα μέρος. Ωστόσο, κατά καιρούς, έχουν γίνει ταυτόχρονα μερικές μεγάλες συνελεύσεις και στη συνέχεια άλλες, τη μια εβδομάδα μετά την άλλη. Το 1969, η ενότητα η οποία κυριαρχούσε σε συνελεύσεις που είχαν διευθετηθεί να γίνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο έγινε εντονότερη από το γεγονός ότι μερικοί από τους κύριους ομιλητές πήγαιναν αεροπορικώς από τη μια συνέλευση στην άλλη, υπηρετώντας τες έτσι όλες. Το 1983 και το 1988, παρόμοια ενότητα έγινε αισθητή όταν σε ορισμένες μεγάλες συνελεύσεις στις οποίες χρησιμοποιούνταν η ίδια γλώσσα υπήρχε, και μάλιστα από τη μια χώρα στην άλλη, τηλεφωνική σύνδεση για τις βασικές ομιλίες που τις εκφώνησαν μέλη του Κυβερνώντος Σώματος. Το αληθινό θεμέλιο της ενότητας που έχουν μεταξύ τους οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, όμως, είναι το γεγονός ότι όλοι λατρεύουν τον Ιεχωβά ως τον μόνο αληθινό Θεό, όλοι ακολουθούν πιστά την Αγία Γραφή ως οδηγό τους, όλοι ωφελούνται από το ίδιο πρόγραμμα για πνευματική τροφή, όλοι αποβλέπουν στον Ιησού Χριστό ως τον Ηγέτη τους, όλοι επιδιώκουν να εκδηλώνουν τους καρπούς του πνεύματος του Θεού στη ζωή τους, όλοι θέτουν την εμπιστοσύνη τους στη Βασιλεία του Θεού και όλοι συμμετέχουν στη μετάδοση των καλών νέων για αυτή τη Βασιλεία σε άλλους.

Οργάνωση Συνελεύσεων για Διεθνή Αίνο προς τον Ιεχωβά

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν αυξηθεί αριθμητικά ως του σημείου να ξεπερνούν τον πληθυσμό πολλών κρατών. Προκειμένου να επιτελούν οι συνελεύσεις τους το μέγιστο δυνατό καλό, απαιτείται πολύς και προσεκτικός προγραμματισμός. Εντούτοις, συνήθως αρκεί απλώς να δημοσιευτεί το πού θα πρέπει να παρευρεθούν οι Μάρτυρες διαφόρων περιοχών, για να είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει επαρκής χώρος για τον καθένα. Όταν διευθετούνται διεθνείς συνελεύσεις, τώρα είναι συνήθως απαραίτητο να εξετάζει το Κυβερνών Σώμα, όχι μόνο τον αριθμό των Μαρτύρων από άλλες χώρες που θα ήθελαν και είναι σε θέση να πάνε εκεί, αλλά και το μέγεθος των διαθέσιμων εγκαταστάσεων για συνελεύσεις, τον αριθμό των ντόπιων Μαρτύρων που θα παρευρεθούν και το πόσα καταλύματα μπορούν να διατεθούν για τους εκπροσώπους· κατόπιν μπορεί να οριστεί ο μέγιστος επιτρεπόμενος αριθμός παρόντων από κάθε χώρα. Αυτό έγινε σε σχέση με τις τρεις Συνελεύσεις «Θεοσεβής Αφοσίωση» που έγιναν στην Πολωνία το 1989.

Σε εκείνες τις συνελεύσεις αναμένονταν περίπου 90.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά από την Πολωνία και επιπλέον χιλιάδες νεοενδιαφερόμενα άτομα. Προσκλήθηκαν επίσης να τις παρακολουθήσουν πολλοί από τη Βρετανία, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έγιναν δεκτοί με χαρά πολλοί εκπρόσωποι από την Ιταλία, τη Γαλλία και την Ιαπωνία. Άλλοι ήρθαν από τη Σκανδιναβία και από την Ελλάδα. Υπήρχαν εκπρόσωποι από τουλάχιστον 37 χώρες. Για ορισμένα μέρη του προγράμματος, ήταν απαραίτητο να μεταφράζονται πολωνικές ή αγγλικές ομιλίες σε 16 άλλες γλώσσες. Συνολικά οι παρόντες ήταν 166.518.

Μεγάλες ομάδες Μαρτύρων σε αυτές τις συνελεύσεις είχαν έρθει από την τότε Σοβιετική Ένωση και από την Τσεχοσλοβακία· αρκετά άτομα αποτελούσαν επίσης τις ομάδες των παρόντων από άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Τα ξενοδοχεία και οι κοιτώνες των σχολείων δεν επαρκούσαν για να καταλύσουν όλοι. Φιλόξενα, οι Πολωνοί Μάρτυρες άνοιξαν την καρδιά τους και τα σπίτια τους, μοιραζόμενοι με χαρά ό,τι είχαν. Μια εκκλησία 146 ατόμων προμήθευσε καταλύματα για 1.200 και πλέον εκπροσώπους. Για μερικούς από αυτούς που παρακολούθησαν αυτές τις συνελεύσεις ήταν η πρώτη φορά που βρίσκονταν σε μεγάλη σύναξη με πάνω από 15 ή 20 άτομα από το λαό του Ιεχωβά. Από την καρδιά τους ανάβλυζε η εκτίμηση καθώς κοιτούσαν τις δεκάδες χιλιάδες παρόντες στα στάδια, ενώνονταν με αυτούς στην προσευχή και ύψωναν όλοι μαζί τη φωνή τους ψέλνοντας ύμνους αίνου προς τον Ιεχωβά. Όταν έκαναν παρέες στα διαλείμματα, τους έβλεπε κανείς να αγκαλιάζονται θερμά, παρ’ όλο που η διαφορά στη γλώσσα συχνά δεν τους επέτρεπε να πουν με λόγια όσα είχαν μέσα στην καρδιά τους.

Καθώς η συνέλευση έφτανε στο τέλος της, η καρδιά τους είχε γεμίσει από ευγνωμοσύνη για τον Ιεχωβά, ο οποίος έκανε να γίνουν όλα αυτά. Στη Βαρσοβία, μετά τα αποχαιρετιστήρια σχόλια που έκανε ο εισηγητής, το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκροτήματα που κράτησαν το λιγότερο δέκα λεπτά. Μετά τον τελικό ύμνο και την προσευχή, τα χειροκροτήματα ξανάρχισαν και το ακροατήριο έμεινε αρκετή ώρα στις κερκίδες. Περίμεναν πολλά χρόνια να συμβεί κάτι τέτοιο και τώρα δεν ήθελαν να τελειώσει.

Το επόμενο έτος, το 1990, πριν κλείσουν πέντε μήνες από την άρση της 40χρονης απαγόρευσης που είχε επιβληθεί στους Μάρτυρες του Ιεχωβά στην τότε Ανατολική Γερμανία, έγινε άλλη μια συναρπαστική διεθνής συνέλευση, αυτή τη φορά στο Βερολίνο. Μεταξύ των 44.532 παρόντων υπήρχαν εκπρόσωποι από 65 διαφορετικές χώρες. Από μερικές χώρες, είχαν έρθει μόνο λίγοι· από την Πολωνία περίπου 4.500. Τα λόγια δεν μπορούσαν να εκφράσουν τα βαθιά αισθήματα που ένιωθαν εκείνοι οι οποίοι δεν είχαν ποτέ προηγουμένως την ελευθερία να παρακολουθήσουν μια τέτοια συνέλευση, και όταν ολόκληρο το ακροατήριο ενωνόταν σε ύμνους αίνου προς τον Ιεχωβά, αυτοί δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυα χαράς που ανέβαιναν στα μάτια τους.

Προς τα τέλη του ίδιου έτους, όταν έγινε μια παρόμοια συνέλευση στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, χρειάστηκαν δυο μεγάλα στάδια για να χωρέσει το διεθνές ακροατήριο των 134.406 ατόμων. Στη συνέχεια έγινε μια συνέλευση στην Αργεντινή, όπου και πάλι χρησιμοποιήθηκαν ταυτόχρονα δυο στάδια για να χωρέσει το διεθνές ακροατήριο. Στις αρχές του 1991, γίνονταν και άλλες διεθνείς συνελεύσεις στην Ταϊβάν, στην Ταϋλάνδη και στις Φιλιππίνες. Επίσης, εκείνο το έτος υπήρχαν μεγάλα ακροατήρια από πολλά κράτη στις συνελεύσεις που έγιναν στην Ανατολική Ευρώπη—στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία και στη σημερινή Κροατία. Και το 1992, εκπρόσωποι από 28 χώρες θεώρησαν ιδιαίτερο προνόμιο το να είναι από τα 46.214 άτομα στην Αγία Πετρούπολη για την πρώτη πραγματικά διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά που έγινε στη Ρωσία.

Ευκαιρίες για Τακτική Πνευματική Αναζωογόνηση

Δεν είναι διεθνείς συνάξεις όλες οι συνελεύσεις που διεξάγουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ωστόσο, το Κυβερνών Σώμα διευθετεί να γίνονται μεγάλες συνελεύσεις μια φορά το χρόνο, και το ίδιο πρόγραμμα διεξάγεται παγκόσμια σε πολλές γλώσσες. Αυτές οι συνελεύσεις μπορεί να είναι ιδιαίτερα μεγάλες, παρέχοντας την ευκαιρία για συναναστροφή με άλλους Μάρτυρες από πολλά μέρη, ή μπορεί να είναι μικρότερες και να γίνονται σε πολλές πόλεις, διευκολύνοντας έτσι τους πιο καινούριους να τις παρακολουθήσουν και δίνοντας τη δυνατότητα στους κατοίκους εκατοντάδων μικρότερων πόλεων να παρατηρήσουν καλά και από κοντά ένα μεγάλο μέρος του πολυποίκιλου πλήθους των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Επιπρόσθετα, μια φορά το χρόνο κάθε περιοχή (που αποτελείται ίσως από 20 εκκλησίες) συγκεντρώνεται για ένα διήμερο πρόγραμμα πνευματικών συμβουλών και ενθάρρυνσης.b Επίσης, από το Σεπτέμβριο του 1987, διευθετείται να έχει μια φορά το χρόνο κάθε περιοχή μια μέρα ειδικής συνέλευσης, ένα εποικοδομητικό μονοήμερο πρόγραμμα. Όπου είναι δυνατόν, κάποιο μέλος από το προσωπικό των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας ή κάποιος από το τοπικό γραφείο τμήματος στέλνεται για να πάρει μέρος στο πρόγραμμα. Αυτά τα προγράμματα τα εκτιμούν πολύ οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Σε πολλές περιοχές οι χώροι τέτοιων συνελεύσεων δεν βρίσκονται μακριά ούτε είναι δύσκολο να πάει κανείς εκεί. Αλλά δεν έχουν πάντοτε έτσι τα πράγματα. Ένας περιοδεύων επίσκοπος θυμάται κάποιο ζευγάρι ηλικιωμένων που διένυσαν 76 χιλιόμετρα περπατώντας με βαλίτσες και κουβέρτες στο χέρι για να παρακολουθήσουν μια συνέλευση περιοχής στη Ζιμπάμπουε.

Η υπηρεσία αγρού στη διάρκεια της συνέλευσης δεν αποτελεί πια μέρος όλων αυτών των συνελεύσεων· αυτό όμως δεν συμβαίνει επειδή οι Μάρτυρες τη θεωρούν κάπως λιγότερο σημαντική. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τους ανθρώπους που μένουν κοντά στους χώρους των συνελεύσεων τους επισκέπτονται τώρα οι ντόπιοι Μάρτυρες τακτικά—μερικές φορές, κάθε λίγες εβδομάδες. Οι εκπρόσωποι των συνελεύσεων εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για ανεπίσημη μαρτυρία, και η Χριστιανική τους διαγωγή δίνει δυναμική μαρτυρία με έναν άλλον τρόπο.

Απόδειξη Αληθινής Αδελφοσύνης

Η αδελφοσύνη που εκδηλώνουν οι Μάρτυρες στις συνελεύσεις τους γίνεται αμέσως έκδηλη στους παρατηρητές. Αυτοί μπορούν να δουν ότι δεν υπάρχει προσωποληψία μεταξύ τους και ότι είναι φανερή η γνήσια θέρμη ακόμα και μεταξύ αυτών που μπορεί να βλέπουν ο ένας τον άλλον για πρώτη φορά. Τον καιρό που γινόταν η Διεθνής Συνέλευση Θείο Θέλημα στη Νέα Υόρκη το 1958, η εφημερίδα της Νέας Υόρκης Άμστερνταμ Νιουζ (Amsterdam News, 2 Αυγούστου) ανέφερε: «Παντού Νέγροι, λευκοί και Ανατολίτες, από κάθε κοινωνικό επίπεδο και από όλα τα μέρη του κόσμου, έκαναν παρέα χαρούμενα και ελεύθερα. . . . Οι Μάρτυρες που συμμετείχαν στη λατρεία, και που προέρχονται από 120 χώρες, έζησαν μαζί εκεί και μαζί απέδωσαν αυτή (τη λατρεία ειρηνικά, δείχνοντας στους Αμερικανούς πόσο εύκολα μπορεί να γίνει αυτό. . . . Η Συνέλευση αυτή είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να εργαστούν και να ζήσουν μαζί».

Πιο πρόσφατα, όταν το 1985 οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διεξήγαγαν ταυτόχρονες συνελεύσεις στο Ντέρμπαν και στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής, οι εκπρόσωποι προέρχονταν από όλες τις κύριες φυλετικές και γλωσσικές ομάδες της Νότιας Αφρικής, και υπήρχαν επίσης εκπρόσωποι από 23 άλλες χώρες. Η θερμή αδελφοσύνη των 77.830 παρόντων γινόταν αμέσως καταφανής. «Είναι πολύ όμορφο», είπε μια νεαρή Ινδή. «Η θέα ενός ανάμεικτου πλήθους από μιγάδες, Ινδούς, λευκούς και μαύρους, που συναναστρέφονται ο ένας τον άλλον, άλλαξε ολόκληρη την άποψη που είχα για τη ζωή».

Αυτό το συναίσθημα της αδελφοσύνης δεν είναι απλώς χαμόγελα, χειραψίες και να λέει ο ένας τον άλλον «αδελφέ» και «αδελφή». Για παράδειγμα, όταν γίνονταν διευθετήσεις για να διεξαχτεί παγκόσμια η Συνέλευση «Αιώνιον Ευαγγέλιον» το 1963, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πληροφορήθηκαν πως, αν ήθελαν να βοηθήσουν άλλους οικονομικά για να παρακολουθήσουν μια συνέλευση, η Εταιρία θα χαιρόταν να φροντίσει να ωφελήσουν τα χρήματα αυτά αδελφούς σε όλα τα μέρη της γης. Δεν έγινε έρανος και δεν κρατήθηκε τίποτα για διαχειριστικά έξοδα. Όλα τα χρήματα διατέθηκαν για τον καθορισμένο τους σκοπό. Με αυτόν τον τρόπο, 8.179 άτομα βοηθήθηκαν να παρακολουθήσουν τη συνέλευση. Δόθηκε βοήθεια σε εκπροσώπους από κάθε χώρα της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής, καθώς και σε χιλιάδες από την Αφρική και σε πολλούς στη Μέση Ανατολή και στην Άπω Ανατολή. Ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που βοηθήθηκαν ήταν αδελφοί και αδελφές που είχαν αφιερώσει πολλά χρόνια στην ολοχρόνια διακονία.

Προς το τέλος του 1978, προγραμματίστηκε να γίνει μια συνέλευση στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας. Οι Μάρτυρες των νησιών Κουκ το ήξεραν αυτό και λαχταρούσαν να παρευρεθούν. Αλλά η οικονομική κατάσταση στα νησιά αυτά ήταν τέτοια που το ταξίδι θα στοίχιζε στον καθένα μια μικρή περιουσία. Αλλά πνευματικοί αδελφοί και αδελφές από τη Νέα Ζηλανδία συνεισέφεραν γεμάτοι αγάπη για το μετ’ επιστροφής ταξίδι περίπου 60 νησιωτών. Πόσο ευτυχισμένοι ήταν αυτοί που μπόρεσαν να παρευρεθούν και να συμμετάσχουν στην πνευματική αυτή γιορτή με αδελφούς τους από τη φυλή Μαορί, από τα νησιά Σαμόα, από το νησί Νίουε και από τη λευκή φυλή!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πνεύματος που επικρατεί στους Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι αυτό που έλαβε χώρα στο τέλος της Συνέλευσης Περιφερείας «Θεία Δικαιοσύνη» στο Μόντρεαλ του Καναδά το 1988. Επί τέσσερις μέρες, Άγγλοι, Άραβες, Γάλλοι, Έλληνες, Ισπανοί, Ιταλοί και Πορτογάλοι εκπρόσωποι απολάμβαναν το ίδιο πρόγραμμα, αλλά στη δική τους γλώσσα. Ωστόσο, στο τέλος του τελικού μέρους, όλοι οι 45.000 εκπρόσωποι ενώθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο σε μια συγκινητική εκδήλωση αδελφοσύνης και ενότητας σκοπού. Μαζί έψαλαν, κάθε ομάδα στη δική της γλώσσα: «Ελάτε σεις, υψώστε τον ψαλμό: ‘Ειν’ Βασιλιάς ο Ιεχωβά. Γη και ουρανός ζουν με χαρά’».

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 255]

«Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πνεύμα της αγάπης και της αδελφικής καλοσύνης»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 256]

Τρένα συνέλευσης—όλοι επάνω!

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 275]

Όχι ακριβοπληρωμένοι διοργανωτές συνελεύσεων, αλλά άμισθοι εθελοντές

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 278]

Ενότητα μεταξύ μαύρων και λευκών

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 261]

Εφτά Σημαντικές Αποφάσεις που Παρουσιάστηκαν σε Συνελεύσεις

Το 1922, η απόφαση με τίτλο ‘Μια Πρόκληση προς τους Ηγέτες του Κόσμου’ τους προκαλούσε να αποδείξουν ότι οι άνθρωποι έχουν τη σοφία να κυβερνήσουν αυτή τη γη ή αλλιώς να παραδεχτούν ότι η ειρήνη, η ζωή, η ελευθερία και η ατελεύτητη ευτυχία μπορούν να έρθουν μόνο από τον Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού.

Το 1923, δόθηκε ‘Μια Προειδοποίηση προς Όλους τους Χριστιανούς’ για το πόσο επιτακτικά αναγκαίο είναι να φύγουν από οργανώσεις που ισχυρίζονται ψευδώς ότι εκπροσωπούν τον Θεό και τον Χριστό.

Το 1924, η απόφαση «Εκκλησιαστικοί Καταγγελόμενοι» εξέθεσε τις αντιγραφικές διδασκαλίες και συνήθειες του κλήρου του Χριστιανικού κόσμου.

Το 1925, το ‘Άγγελμα Ελπίδας’ έδειξε γιατί εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι τα κατευθυντήρια φώτα του κόσμου έχουν αποτύχει να ικανοποιήσουν τις μεγαλύτερες ανάγκες του ανθρώπου και πώς μόνο η Βασιλεία του Θεού μπορεί να το κάνει αυτό.

Το 1926, ‘Μια Μαρτυρία στους Κυβερνήτες του Κόσμου’ τους πληροφόρησε ότι ο Ιεχωβά είναι ο μόνος αληθινός Θεός και ότι ο Ιησούς Χριστός κυβερνάει τώρα ως ο δικαιωματικός Βασιλιάς της γης. Πρότρεψε τους κυβερνήτες να ασκήσουν την επιρροή τους για να στρέψουν το νου του κόσμου στον αληθινό Θεό, ώστε να μην επέλθει πάνω τους καταστροφή.

Το 1927, η ‘Απόφαση προς τους Λαούς του Χριστιανικού Κόσμου’ εξέθεσε το συνδυασμό των οικονομικών, πολιτικών και θρησκευτικών στοιχείων που καταπιέζει την ανθρωπότητα. Πρότρεψε τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν το Χριστιανικό κόσμο και να θέσουν την εμπιστοσύνη τους στον Ιεχωβά και στη Βασιλεία του που βρίσκεται στα χέρια του Χριστού.

Το 1928, η ‘Διακήρυξη Κατά του Σατανά και Υπέρ του Ιεχωβά’ διασαφήνισε ότι ο χρισμένος Βασιλιάς του Ιεχωβά, ο Ιησούς Χριστός, θα περιορίσει σύντομα τον Σατανά και θα καταστρέψει τη φαύλη οργάνωσή του, και πρότρεψε όλους όσους αγαπούν τη δικαιοσύνη να πάρουν θέση στο πλευρό του Ιεχωβά.

[Εικόνες στη σελίδα 272, 273]

Αξιοσημείωτα Γεγονότα σε Μερικές Μεγάλες Συνελεύσεις

Εκατοντάδες ενθουσιώδεις εκπρόσωποι κατέφταναν με πλοία, χιλιάδες με αεροπλάνα, δεκάδες χιλιάδες με αυτοκίνητα και λεωφορεία

Χρειαζόταν καλή οργάνωση και πολλοί πρόθυμοι εθελοντές για να εντοπιστούν και να χορηγηθούν επαρκή καταλύματα

Στη διάρκεια αυτών των οχταήμερων συνελεύσεων, σερβίρονταν τακτικά στους εκπροσώπους ζεστά γεύματα—δεκάδες χιλιάδες τέτοια γεύματα

Το 1953, σε μια «πόλη» από τροχόσπιτα και σκηνές κατέλυσαν πάνω από 45.000 εκπρόσωποι

Στη Νέα Υόρκη, το 1958, βαφτίστηκαν 7.136 άτομα—περισσότεροι από οποτεδήποτε άλλοτε από τον καιρό της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ.

Υπήρχαν χαιρετιστήριες επιγραφές από πολλές χώρες, και μέρη του προγράμματος παρουσιάστηκαν σε 21 γλώσσες στη Νέα Υόρκη το 1953

[Εικόνα στη σελίδα 256]

Εκπρόσωποι σε συνέλευση του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής που έγινε στο Γουίνιπεγκ της Μανιτόμπα στον Καναδά, το 1917

[Εικόνες στη σελίδα 258]

Ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ ενώ κάνει ομιλία στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο το 1919. Τους παρότρυνε όλους να συμμετάσχουν με ζήλο στην αναγγελία της Βασιλείας του Θεού χρησιμοποιώντας το περιοδικό «Ο Χρυσούς Αιών»

[Εικόνα στη σελίδα 259]

Συνέλευση στο Σίνταρ Πόιντ το 1922. Η προτροπή που δόθηκε ήταν: «Διαφημίστε τον Βασιλιά και τη Βασιλεία»

[Εικόνα στη σελίδα 260]

Ο Γιώργος Γάγκας ήταν στο Σίνταρ Πόιντ το 1922. Επί 70 περίπου χρόνια από τότε και ύστερα διακηρύττει με ζήλο τη Βασιλεία του Θεού

[Εικόνα στη σελίδα 262, 263]

Εκπρόσωποι στη συνέλευση του 1931 στο Κολόμπους του Οχάιο, οι οποίοι αποδέχτηκαν με ενθουσιασμό το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά

[Εικόνα στη σελίδα 264]

Παρουσιάζεται η «Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών» από τον Ν. Ο. Νορ το 1950

[Εικόνα στη σελίδα 264]

Οι ομιλίες τού Φ. Γ. Φρανς περί εκπλήρωσης Βιβλικών προφητειών ήταν ένα από τα αξιοσημείωτα γεγονότα των συνελεύσεων (Νέα Υόρκη, 1958)

[Εικόνες στη σελίδα 265]

Επί πολλά έτη η υπηρεσία αγρού ήταν κύριο χαρακτηριστικό κάθε συνέλευσης.

Λος Άντζελες, Η.Π.Α., 1939 (κάτω)· Στοκχόλμη, Σουηδία, 1963 (ένθετη φωτογραφία)

[Εικόνες στη σελίδα 266]

Όταν ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ μίλησε από την Ουάσινγκτον, D.C., το 1935, το μήνυμα μεταδόθηκε, ραδιοφωνικά και με τηλεφωνικές γραμμές, στις πέντε ηπείρους

[Εικόνες στη σελίδα 268]

Στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας, το 1946, ο Έριχ Φροστ εκφώνησε την καυστική ομιλία «Χριστιανοί στο Πύρινο Χωνευτήρι»

[Εικόνα στη σελίδα 269]

Υπαίθρια συνέλευση στο Κίτουε της Βόρειας Ροδεσίας, κατά την επίσκεψη του Ν. Ο. Νορ το 1952

[Εικόνες στη σελίδα 270, 271]

Το 1958, 253.922 ακροατές πλημμύρισαν δυο μεγάλα στάδια στη Νέα Υόρκη για να ακούσουν το μήνυμα «Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνάει—Είναι το Τέλος του Κόσμου Κοντά;»

Πόλο Γκράουντς

Στάδιο Γιάνκι

[Εικόνα στη σελίδα 274]

Ο Γκραντ Σούτερ, εισηγητής της συνέλευσης στο Στάδιο Γιάνκι το 1950

[Εικόνα στη σελίδα 274]

Ο Τζον Γκρόου (καθιστός), ενώ συζητάει για τη διοργάνωση της συνέλευσης με τον Τζορτζ Κάουτς το 1958

[Εικόνες στη σελίδα 277]

Το 1963 έγινε μια συνέλευση που έκανε το γύρο του κόσμου μαζί με εκπροσώπους από 20 περίπου χώρες οι οποίοι πήγαιναν όπου και αυτή σε μέρη όλης της γης

Το Κιότο της Ιαπωνίας (κάτω αριστερά) ήταν μια από τις 27 πόλεις συνέλευσης. Εκπρόσωποι στην Κορέα που γνωρίστηκαν ο ένας με τον άλλον (κέντρο). Χαιρετισμός των Μαορί στη Νέα Ζηλανδία (κάτω δεξιά)

[Εικόνες στη σελίδα 279]

Συνέλευση που εξυπηρέτησε ταυτόχρονα 17 γλωσσικές ομάδες και έγινε σε μια «πόλη» από μπαμπού που φτιάχτηκε για αυτήν την περίσταση (Λάγκος, Νιγηρία, 1970)

[Εικόνες στη σελίδα 280]

Τρεις μεγάλες συνελεύσεις έγιναν στην Πολωνία το 1989, με παρόντες εκπροσώπους από 37 χώρες

Χιλιάδες βαφτίστηκαν στο Τσορζούφ

Το ακροατήριο χειροκροτούσε παρατεταμένα στη Βαρσοβία

Ο Θ. Τζάρας (στα δεξιά) μίλησε σε εκπροσώπους στο Πόζναν

Εκπρόσωποι από την τότε Ε.Σ.Σ.Δ. (κάτω)

Μέρη του προγράμματος στο Τσορζούφ μεταφράστηκαν σε 15 γλώσσες

Κεφάλαιο 18

‘Επιζητούν Πρώτα τη Βασιλεία’

ΤΟ ΚΥΡΙΟ θέμα της Αγίας Γραφής είναι ο αγιασμός του ονόματος του Ιεχωβά μέσω της Βασιλείας. Ο Ιησούς Χριστός δίδαξε τους ακολούθους του να επιζητούν πρώτα τη Βασιλεία, βάζοντάς την πάνω από άλλα ενδιαφέροντα της ζωής. Γιατί;

Η Σκοπιά έχει εξηγήσει πολλές φορές ότι, εφόσον ο Ιεχωβά είναι ο Δημιουργός, είναι και ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος. Αξίζει να τρέφουν τα πλάσματά του την ύψιστη εκτίμηση για αυτόν. (Αποκ. 4:11) Ωστόσο, από τις αρχές κιόλας της ανθρώπινης ιστορίας, ένας πνευματικός γιος του Θεού, ο οποίος έκανε τον εαυτό του Σατανά και Διάβολο, αμφισβήτησε με περιφρόνηση την κυριαρχία του Ιεχωβά. (Γέν. 3:1-5) Επιπλέον, ο Σατανάς απέδωσε ιδιοτελή κίνητρα σε όλους όσους υπηρετούν τον Ιεχωβά. (Ιώβ 1:9-11· 2:4, 5· Αποκ. 12:10) Έτσι η ειρήνη του σύμπαντος διαταράχτηκε.

Εδώ και δεκαετίες, τα έντυπα της Σκοπιάς εξηγούν ότι ο Ιεχωβά έχει διευθετήσει να τακτοποιηθούν αυτά τα ζητήματα με έναν τρόπο ο οποίος εξαίρει, όχι μόνο την παντοδυναμία του, αλλά και το μεγαλείο της σοφίας του, της δικαιοσύνης του και της αγάπης του. Ένα κεντρικό μέρος αυτής της διευθέτησης είναι η Μεσσιανική Βασιλεία του Θεού. Μέσω αυτής της Βασιλείας, δίνονται άφθονες ευκαιρίες στο ανθρώπινο γένος να μάθει τις οδούς της δικαιοσύνης. Μέσω αυτής της Βασιλείας, θα καταστραφούν οι πονηροί, θα δικαιωθεί η κυριαρχία του Ιεχωβά και θα επιτελεστεί ο σκοπός που έχει ο Ιεχωβά να κάνει τη γη έναν παράδεισο ο οποίος θα κατοικείται από ανθρώπους που θα αγαπούν πραγματικά τον Θεό και το συνάνθρωπό τους και οι οποίοι θα ευλογηθούν αποκτώντας τέλεια ζωή.

Λόγω της σπουδαιότητας της Βασιλείας, ο Ιησούς συμβούλεψε τους ακολούθους του: «Να επιζητείτε πρώτα τη βασιλεία». (Ματθ. 6:10, 33) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στους σύγχρονους καιρούς έχουν δώσει άφθονες αποδείξεις ότι προσπαθούν να ακολουθήσουν αυτή τη συμβουλή.

Απαρνήθηκαν τα Πάντα για τη Βασιλεία

Από πολύ νωρίς, οι Σπουδαστές της Γραφής εξέτασαν τι σημαίνει να επιζητούν πρώτα τη Βασιλεία. Ανέλυσαν την παραβολή του Ιησού στην οποία εκείνος παρομοίασε τη Βασιλεία με ένα μαργαριτάρι τόσο μεγάλης αξίας ώστε κάποιος ‘πούλησε όλα όσα είχε και το αγόρασε’. (Ματθ. 13:45, 46) Έκαναν βαθιές σκέψεις γύρω από τη σημασία της συμβουλής που έδωσε ο Ιησούς σε έναν πλούσιο νεαρό άρχοντα να πουλήσει τα πάντα, να τα μοιράσει στους φτωχούς και να τον ακολουθήσει. (Μάρκ. 10:17-30)a Αντιλήφθηκαν ότι, προκειμένου να αποδειχτούν άξιοι να συμμετέχουν στη Βασιλεία του Θεού, πρέπει να κάνουν τη Βασιλεία το πρώτο μέλημά τους και με χαρά να χρησιμοποιούν τη ζωή τους, τις ικανότητές τους και τους πόρους τους στην υπηρεσία της. Όλα τα άλλα στη ζωή έπρεπε να μπαίνουν σε δεύτερη θέση.

Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ προσωπικά ενήργησε σε αρμονία με αυτή τη συμβουλή. Πούλησε την ανθηρή επιχείρηση αντρικών ενδυμάτων που είχε, μείωσε άλλα επαγγελματικά ενδιαφέροντα σταδιακά και κατόπιν χρησιμοποίησε όλα του τα επίγεια υπάρχοντα για να βοηθήσει τους ανθρώπους από πνευματική άποψη. (Παράβαλε Ματθαίος 6:19-21). Δεν επρόκειτο για κάτι που έκανε επί λίγα μόνο χρόνια. Μέχρι το θάνατό του, χρησιμοποιούσε όλα τα μέσα που διέθετε—τις διανοητικές του ικανότητες, τη σωματική του υγεία, τα υλικά του υπάρχοντα—για να διδάσκει σε άλλους το μεγαλειώδες άγγελμα της Μεσσιανικής Βασιλείας. Στην κηδεία του Ρώσσελ, ένας σύντροφός του, ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, δήλωσε: «Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ ήταν όσιος στον Θεό, όσιος στον Χριστό Ιησού, όσιος στην υπόθεση της Μεσσιανικής Βασιλείας».

Τον Απρίλιο του 1881 (όταν μόνο ελάχιστες εκατοντάδες άτομα παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής), η Σκοπιά (στην αγγλική) δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Ζητούνται 1.000 Κήρυκες». Αυτό περιείχε μια έκκληση που απευθυνόταν σε άντρες και γυναίκες, οι οποίοι δεν είχαν οικογένειες που εξαρτιόνταν από εκείνους, να αναλάβουν έργο βιβλιοπώλη ευαγγελιστή. Χρησιμοποιώντας τα λόγια της παραβολής του Ιησού που αναφέρεται στα εδάφια Ματθαίος 20:1-16, η Σκοπιά ρώτησε: «Ποιος έχει τη διακαή επιθυμία να πάει και να εργαστεί στο Αμπέλι, και προσεύχεται διαρκώς να ανοίξει ο Κύριος το δρόμο;» Εκείνοι που μπορούσαν να διαθέτουν τουλάχιστον το μισό τους χρόνο αποκλειστικά στο έργο του Κυρίου ενθαρρύνθηκαν να κάνουν αίτηση. Προκειμένου να συμβάλλει στα έξοδα για τις μετακινήσεις, το φαγητό, το ντύσιμο και τη στέγαση, η Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Σιών προμήθευε στους πρώτους βιβλιοπώλες Γραφικά έντυπα τα οποία θα μπορούσαν να δίνουν, όρισε τη μικρή συνεισφορά που θα μπορούσαν να ζητούν για τα έντυπα και είπε στους βιβλιοπώλες να κρατούν μέρος των χρημάτων που θα συγκέντρωναν με αυτόν τον τρόπο. Ποιοι ανταποκρίθηκαν σε αυτές τις διευθετήσεις και ανέλαβαν την υπηρεσία βιβλιοπώλη;

Το 1885 υπήρχαν ήδη γύρω στους 300 βιβλιοπώλες συνταυτισμένοι με την Εταιρία. Το 1914 ξεπέρασαν τελικά τους 1.000. Δεν ήταν εύκολο το έργο. Ένας από τους βιβλιοπώλες, αφού επισκέφτηκε τα σπίτια σε τέσσερις μικρές κωμοπόλεις και βρήκε μόνο τρία-τέσσερα άτομα που εκδήλωσαν κάποιο ενδιαφέρον, έγραψε τα εξής: «Πρέπει να πω ότι ένιωσα πολύ μόνος, καθώς ταξίδεψα τόσο μακριά, συνάντησα τόσο πολλούς ανθρώπους και είδα να εκφράζουν τόσο λίγο ενδιαφέρον για το σχέδιο και την Εκκλησία του Θεού. Σας παρακαλώ να με βοηθήσετε με τις προσευχές σας, ώστε να παρουσιάζω την αλήθεια σωστά και άφοβα, και επίσης να μην αποκάμω να κάνω το καλό».

Προσφέρθηκαν Πρόθυμα

Εκείνοι οι βιβλιοπώλες υπήρξαν πραγματικά πρωτοπόροι. Εισχώρησαν στις πλέον απρόσιτες περιοχές διαφόρων χωρών σε μια εποχή που τα μεταφορικά μέσα ήταν πολύ πρωτόγονα και οι περισσότεροι δρόμοι δεν διέφεραν πολύ από τους καρόδρομους. Η αδελφή Έρλι, στη Νέα Ζηλανδία, ήταν από εκείνους που το έκαναν αυτό. Αρχίζοντας πολύ πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφιέρωσε 34 χρόνια σε αυτή την ολοχρόνια υπηρεσία, προτού πεθάνει το 1943. Κάλυψε μεγάλο μέρος της χώρας με ποδήλατο. Ακόμα και όταν προσβλήθηκε από αρθρίτιδα και έπαθε ένα είδος αναπηρίας εξαιτίας της οποίας δεν μπορούσε να κυκλοφορεί με το ποδήλατο, το χρησιμοποιούσε για να στηρίζεται σε αυτό και για να μεταφέρει τα βιβλία της στον εμπορικό τομέα του Κράισττσερτς στον οποίο πήγαινε. Μπορούσε να ανεβαίνει τις σκάλες, αλλά λόγω της αναπηρίας της έπρεπε να τις κατεβαίνει περπατώντας προς τα πίσω. Παρ’ όλα αυτά, για όσο διάστημα της απέμεναν κάποιες δυνάμεις, τις χρησιμοποιούσε στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Τα άτομα εκείνα δεν αναλάμβαναν αυτό το έργο επειδή είχαν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Μερικοί ήταν εκ φύσεως πολύ άτολμοι, αλλά αγαπούσαν τον Ιεχωβά. Κάποια αδελφή που ανήκε σε αυτή την κατηγορία, πριν πάει να κηρύξει σε έναν εμπορικό τομέα, πλησίασε τον κάθε Σπουδαστή της Γραφής στην περιοχή της και του ζήτησε να προσευχηθεί για εκείνη. Με τον καιρό, καθώς αποκτούσε πείρα, άρχισε να απολαμβάνει αυτή τη δραστηριότητα.

Όταν η Μαλίντα Κίφερ μίλησε στον αδελφό Ρώσσελ το 1907 για την επιθυμία που είχε να μπει στην ολοχρόνια υπηρεσία, είπε ότι ένιωθε πως χρειαζόταν να αποκτήσει πρώτα περισσότερες γνώσεις. Για την ακρίβεια, μόλις το προηγούμενο έτος είχε έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με τα έντυπα των Σπουδαστών της Γραφής. Η απάντηση του αδελφού Ρώσσελ ήταν η εξής: «Αν θέλεις να περιμένεις ώσπου να τα μάθεις όλα, δεν θα αρχίσεις ποτέ· θα μαθαίνεις καθώς θα κάνεις το έργο». Εκείνη, χωρίς να διστάσει, άρχισε αμέσως το έργο στο Οχάιο των Ηνωμένων Πολιτειών. Συχνά έφερνε στο νου της το εδάφιο Ψαλμός 110:3, το οποίο λέει: «Ο λαός σου θέλει είσθαι πρόθυμος». Τα επόμενα 76 χρόνια, εξακολούθησε να κάνει ακριβώς αυτό.b Όταν ξεκίνησε ήταν άγαμη. Επί 15 χρόνια απόλαυσε την υπηρεσία αυτή ως παντρεμένη. Αλλά και όταν πέθανε ο σύζυγός της, εκείνη συνέχισε το έργο με τη βοήθεια του Ιεχωβά. Αναπολώντας όλα αυτά τα χρόνια, είπε: ‘Πόσο ευγνώμων είμαι που προσφέρθηκα πρόθυμα ως σκαπάνισσα όταν ήμουν νέα και έβαζα πάντα τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα!’

Όταν διεξάγονταν γενικές συνελεύσεις εκείνα τα πρώτα χρόνια, γίνονταν συχνά διευθετήσεις να υπάρχουν στο πρόγραμμα ειδικά μέρη για τους βιβλιοπώλες διακόνους. Δίνονταν απαντήσεις σε ερωτήματα και παρεχόταν εκπαίδευση για τους πιο καινούριους, καθώς και ενθάρρυνση.

Από το 1919 και έπειτα, υπήρχαν πολύ περισσότεροι δούλοι του Ιεχωβά που έτρεφαν τόσο μεγάλη εκτίμηση για τη Βασιλεία του Θεού ώστε πραγματικά έχτισαν και εκείνοι τη ζωή τους γύρω από αυτήν. Μερικοί από αυτούς μπόρεσαν να παραμερίσουν κοσμικές επιδιώξεις και να αφιερωθούν πλήρως στη διακονία.

Κάλυψη των Υλικών Αναγκών

Πώς κάλυπταν τις υλικές τους ανάγκες; Η Άννα Πίτερσεν (αργότερα Ρέμερ), ολοχρόνια ευαγγελίστρια στη Δανία, θυμόταν: «Για τα καθημερινά έξοδα η βοήθεια ερχόταν από τα έντυπα που διαθέταμε, και δεν είχαμε μεγάλες ανάγκες. Αν είχαμε κάποια μεγαλύτερα έξοδα, αυτά πάντα καλύπτονταν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Οι αδελφές μάς έδιναν μερικά ρούχα, φορέματα ή πανωφόρια, και εμείς τα παίρναμε και τα φορούσαμε αμέσως, και έτσι ήμασταν καλοντυμένες. Επίσης, ορισμένους χειμώνες έκανα επί λίγους μήνες κάποια δουλειά γραφείου. . . . Ψωνίζοντας στις εκπτώσεις, μπορούσα να αγοράζω ό,τι ρούχα χρειαζόμουν για έναν ολόκληρο χρόνο. Τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά. Ποτέ δεν βρεθήκαμε σε ανάγκη». Τα υλικά πράγματα δεν αποτελούσαν το κύριο μέλημά τους. Η αγάπη τους για τον Ιεχωβά και για τις οδούς του ήταν σαν φωτιά που έκαιγε μέσα τους, και απλούστατα έπρεπε να την εκφράζουν.

Όταν χρειάζονταν κατάλυμα, νοίκιαζαν ένα φτηνό δωμάτιο για όσο καιρό επισκέπτονταν τους ανθρώπους στην περιοχή εκείνη. Μερικοί από αυτούς χρησιμοποιούσαν τροχόσπιτο—όχι τίποτα το πολυτελές, απλώς ένα μέρος για να κοιμούνται και να τρώνε. Άλλοι κοιμούνταν σε σκηνές επειδή μετακινούνταν από το ένα μέρος στο άλλο. Σε μερικά μέρη οι αδελφοί διευθετούσαν να υπάρχουν «καταυλισμοί σκαπανέων». Μερικές φορές οι Μάρτυρες της περιοχής διέθεταν κάποιο σπίτι, και ένα άτομο διοριζόταν για την επίβλεψη του σπιτιού. Οι σκαπανείς που υπηρετούσαν στην περιοχή εκείνη μπορούσαν να χρησιμοποιούν αυτό το κατάλυμα και συνέβαλλαν στα έξοδα που συνεπάγονταν.

Εκείνοι οι ολοχρόνιοι εργάτες δεν επέτρεπαν στην έλλειψη χρημάτων να σταθεί εμπόδιο στο να αποκτήσουν τα προβατοειδή άτομα Γραφικά έντυπα. Οι σκαπανείς συχνά αντάλλασσαν τα έντυπα με προϊόντα όπως πατάτες, βούτυρο, αβγά, φρούτα φρέσκα και κονσερβοποιημένα, κοτόπουλα, σαπούνι, και σχεδόν οτιδήποτε άλλο. Δεν γίνονταν πλούσιοι έτσι· αυτός ήταν ένας τρόπος για να βοηθούν τους ειλικρινείς ανθρώπους να λάβουν το άγγελμα της Βασιλείας, ενώ ταυτόχρονα κάλυπταν τις βασικές υλικές ανάγκες της ζωής, ώστε να μπορούν οι σκαπανείς να συνεχίσουν τη διακονία τους. Είχαν εμπιστοσύνη στην υπόσχεση που είχε δώσει ο Ιησούς πως, αν ‘εξακολουθούσαν να επιζητούν πρώτα τη βασιλεία και τη δικαιοσύνη [του Θεού]’, τότε θα τους παρέχονταν η αναγκαία τροφή και τα σκεπάσματα.—Ματθ. 6:33.

Πρόθυμοι να Υπηρετήσουν Όπου Υπήρχε Ανάγκη

Η σφοδρή επιθυμία των ολοχρόνιων εργατών να κάνουν το έργο που είχε αναθέσει στους μαθητές του ο Ιησούς τούς οδήγησε σε καινούριους τομείς, ακόμα και σε καινούριες χώρες. Όταν κάλεσαν τον Φρανκ Ράις να φύγει από την Αυστραλία και να πάει να ανοίξει το δρόμο για το κήρυγμα των καλών νέων στην Ιάβα (που σήμερα είναι μέρος της Ινδονησίας) το 1931, εκείνος είχε πίσω του πείρα δέκα ετών στην ολοχρόνια διακονία. Αλλά τώρα είχε να μάθει καινούρια έθιμα καθώς και καινούριες γλώσσες. Μπορούσε να χρησιμοποιεί την αγγλική για να δίνει μαρτυρία σε μερικούς στα καταστήματα και στα γραφεία, αλλά εκείνος ήθελε να δίνει μαρτυρία και σε άλλους. Μελέτησε πάρα πολύ, και σε τρεις μήνες ήξερε αρκετά ολλανδικά ώστε να αρχίσει να πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι. Κατόπιν μελέτησε τη μαλαϊκή γλώσσα.

Ο Φρανκ ήταν μόλις 26 χρονών όταν πήγε στην Ιάβα και, το μεγαλύτερο μέρος των έξι χρόνων που βρισκόταν εκεί και στη Σουμάτρα, εργαζόταν μόνος του. (Προς τα τέλη του 1931, ήρθαν από την Αυστραλία ο Κλεμ Ντεσάμπ και ο Μπιλ Χάντερ για να βοηθήσουν στο έργο. Ως ομάδα, έκαναν μια περιοδεία κηρύγματος στην ενδοχώρα, ενώ ο Φρανκ εργάστηκε μέσα στην πρωτεύουσα της Ιάβας και γύρω από αυτήν. Αργότερα, ο Κλεμ και ο Μπιλ έλαβαν και αυτοί διορισμούς οι οποίοι τους οδήγησαν σε διαφορετικές περιοχές). Δεν υπήρχαν εκκλησιαστικές συναθροίσεις για να παρακολουθεί ο Φρανκ. Κατά καιρούς αισθανόταν μεγάλη μοναξιά, και αρκετές φορές χρειάστηκε να αγωνιστεί ενάντια σε σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό του να τα εγκαταλείψει όλα και να γυρίσει πίσω στην Αυστραλία. Αλλά εξακολούθησε το έργο. Πώς; Η πνευματική τροφή που περιείχε η Σκοπιά συντελούσε στην ενίσχυσή του. Το 1937 πήγε και άρχισε να υπηρετεί σε κάποιο διορισμό στην Ινδοκίνα, από όπου μόλις και μετά βίας γλίτωσε τη ζωή του στη διάρκεια των βίαιων αναταραχών που ακολούθησαν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό το πνεύμα της προθυμίας για υπηρεσία εξακολουθούσε να είναι ζωντανό μέσα του στη δεκαετία του 1970, όταν ο ίδιος έγραψε για να εκφράσει τη χαρά του για το γεγονός ότι όλη του η οικογένεια υπηρετούσε τον Ιεχωβά και να πει ότι εκείνος και η σύζυγός του ετοιμάζονταν ξανά για να πάνε σε κάποιο μέρος στην Αυστραλία όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη.

‘Εμπιστεύτηκαν στον Ιεχωβά με Όλη τους την Καρδιά’

Ο Κλάουντ Γκούντμαν αποφάσισε να ‘εμπιστεύεται στον Ιεχωβά με όλη του την καρδιά και να μη στηρίζεται στη δική του κατανόηση’, και έτσι διάλεξε την υπηρεσία βιβλιοπώλη ως Χριστιανός ευαγγελιστής, αντί μιας ευκαιρίας που του παρουσιάστηκε να ανοίξει κοσμική επιχείρηση. (Παρ. 3:5, 6, ΜΝΚ) Μαζί με τον Ρόναλντ Τίπιν, ο οποίος τον είχε βοηθήσει να γνωρίσει την αλήθεια, υπηρέτησε ως βιβλιοπώλης στην Αγγλία πάνω από ένα χρόνο. Κατόπιν, το 1929, οι δυο άντρες προσφέρθηκαν να πάνε στην Ινδία.c Τι πρόκληση αποτελούσε αυτό!

Τα επόμενα χρόνια ταξίδεψαν, όχι μόνο περπατώντας και με επιβατηγά τρένα και λεωφορεία, αλλά και με φορτηγά τρένα, με βοϊδάμαξες, με καμήλες, με βάρκα, με χειράμαξα, ακόμα και με αεροπλάνο και ιδιωτικό τρένο. Μερικές φορές έστρωναν να κοιμηθούν σε αίθουσες αναμονής σιδηροδρομικών σταθμών, σε βουστάσια, στο χορτάρι μέσα στη ζούγκλα ή σε καλύβες που το δάπεδο ήταν από κοπριά αγελάδας, αλλά υπήρξαν και περιπτώσεις που κοιμήθηκαν σε πολυτελή ξενοδοχεία και μια φορά στο παλάτι ενός Ινδού άρχοντα. Σαν τον απόστολο Παύλο, έμαθαν το μυστικό τού να είναι ικανοποιημένοι είτε είχαν λίγα πράγματα είτε είχαν άφθονα. (Φιλιπ. 4:12, 13) Συνήθως είχαν ελάχιστα πράγματα υλικής αξίας, αλλά ποτέ δεν στερήθηκαν εκείνα που χρειάζονταν πραγματικά. Είδαν οι ίδιοι προσωπικά να εκπληρώνεται η υπόσχεση που είχε δώσει ο Ιησούς ότι, αν επιζητούσαν πρώτα τη Βασιλεία και τη δικαιοσύνη του Θεού, θα τους παρέχονταν τα αναγκαία υλικά πράγματα για τη ζωή.

Δεν έλειψαν οι σοβαρές αρρώστιες, όπως δάγγειος πυρετός, ελονοσία και τυφοειδής πυρετός, αλλά οι υπόλοιποι Μάρτυρες πρόσφεραν τη στοργική τους φροντίδα. Υπήρχε έργο που έπρεπε να γίνει μέσα στην αθλιότητα πόλεων όπως η Καλκούτα, και έπρεπε να δοθεί μαρτυρία στις φυτείες τσαγιού στα βουνά της Κεϋλάνης (που σήμερα είναι γνωστή ως Σρι Λάνκα). Για να καλυφτούν οι πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων, τους πρόσφεραν έντυπα, τους έβαζαν να ακούν ηχογραφήσεις στις τοπικές γλώσσες και τους εκφωνούσαν ομιλίες. Καθώς αυξανόταν το έργο, ο Κλάουντ έμαθε επίσης πώς να χειρίζεται ένα τυπογραφικό πιεστήριο και να επιμελείται την εργασία που γινόταν στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας.

Στο 87ο έτος της ηλικίας του, μπορούσε να κοιτάζει πίσω και να αναπολεί μια ζωή πλούσια από εμπειρίες στην υπηρεσία του Ιεχωβά στην Αγγλία, στην Ινδία, στο Πακιστάν, στην Κεϋλάνη, στη Βιρμανία (σημερινή Μιανμάρ), στη Μαλάγια, στην Ταϋλάνδη και στην Αυστραλία. Τόσο ως άγαμος νέος όσο και ως σύζυγος και πατέρας, έβαζε τη Βασιλεία πρώτη στη ζωή του. Σε διάστημα λιγότερο από δυο χρόνια μετά το βάφτισμά του μπήκε στην ολοχρόνια υπηρεσία, την οποία θεωρούσε σταδιοδρομία του για όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Η Δύναμη του Θεού Τελειοποιείται στην Αδυναμία

Ο Μπεν Μπρίκελ ήταν άλλος ένας από αυτούς τους ζηλωτές Μάρτυρες—έμοιαζε πολύ με τους άλλους ανθρώπους επειδή είχε και εκείνος τις ίδιες ανάγκες και σωματικές αδυναμίες. Η πίστη του ήταν κάτι που ξεχώριζε. Το 1930 ανέλαβε το έργο βιβλιοπώλη στη Νέα Ζηλανδία, όπου έδωσε μαρτυρία σε τομείς οι οποίοι δεν καλύφτηκαν ξανά επί δεκαετίες ολόκληρες. Δυο χρόνια αργότερα, στην Αυστραλία, ξεκίνησε για ένα πεντάμηνο ταξίδι κηρύγματος, διασχίζοντας τις έρημες περιοχές της χώρας στις οποίες δεν είχε δοθεί μαρτυρία ποτέ προηγουμένως. Το ποδήλατό του ήταν βαριά φορτωμένο με κουβέρτες, ρούχα, τρόφιμα και σκληρόδετα βιβλία για διανομή. Μολονότι άλλοι είχαν πεθάνει προσπαθώντας να διασχίσουν αυτή την περιοχή, εκείνος τα κατάφερε, παρά τις αντιξοότητες, έχοντας εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Κατόπιν, υπηρέτησε στη Μαλαισία, όπου του παρουσιάστηκαν σοβαρά καρδιακά προβλήματα. Δεν εγκατέλειψε τις προσπάθειες. Έπειτα από μια περίοδο ανάρρωσης, άρχισε και πάλι να κηρύττει ολοχρόνια στην Αυστραλία. Ύστερα από δέκα περίπου χρόνια, μπήκε στο νοσοκομείο εξαιτίας μιας σοβαρής ασθένειας και, όταν βγήκε, ο γιατρός τού είπε πως ήταν «85 τοις εκατό ανίκανος για εργασία». Δεν μπορούσε ούτε να κατηφορίσει το δρόμο για να πάει για ψώνια χωρίς να σταματάει ενδιάμεσα για να ξεκουραστεί.

Αλλά ο Μπεν Μπρίκελ ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει το έργο του, πράγμα που έκανε, σταματώντας για να ξεκουράζεται όποτε ήταν απαραίτητο. Σύντομα βρέθηκε και πάλι να δίνει μαρτυρία στην τραχιά ενδοχώρα της Αυστραλίας. Έκανε ό,τι μπορούσε για να φροντίζει την υγεία του, αλλά η υπηρεσία του στον Ιεχωβά ήταν το κύριο πράγμα στη ζωή του μέχρι το θάνατό του έπειτα από 30 χρόνια, σε ηλικία περίπου 65 χρονών.d Αναγνώριζε ότι οι ελλείψεις του, οι οποίες ήταν αποτέλεσμα της αδυναμίας που είχε, μπορούσαν να καλυφτούν από τη δύναμη του Ιεχωβά. Σε μια συνέλευση στη Μελβούρνη το 1969, υπηρετούσε σε ένα τμήμα για σκαπανείς, έχοντας μια μεγάλη ετικέτα πάνω στο πέτο του σακακιού του η οποία έλεγε: «Αν θέλετε να μάθετε σχετικά με το έργο σκαπανέα, ρωτήστε εμένα».—Παράβαλε 2 Κορινθίους 12:7-10.

Έφτασαν σε Χωριά της Ζούγκλας και σε Ορεινούς Οικισμούς Ορυχείων

Ο ζήλος για την υπηρεσία του Ιεχωβά υποκίνησε, όχι μόνο άντρες, αλλά και γυναίκες να αναλάβουν έργο σε αγρούς που ήταν ανέπαφοι. Η Φρίντα Τζόνσον ανήκε στους χρισμένους, ήταν μάλλον μικρόσωμη και είχε ηλικία γύρω στα 50 όταν εργαζόταν μόνη της σε μέρη της Κεντρικής Αμερικής, καλύπτοντας έφιππη περιοχές όπως οι βόρειες ακτές της Ονδούρας. Απαιτούνταν πίστη για να εργαστεί μόνη της στην περιοχή αυτή, επισκεπτόμενη τις διάσπαρτες μπανανοφυτείες, τις πόλεις Λα Σέιμπα, Τέλα και Τρουχίλο, μέχρι και στα μακρινά και μοναχικά χωριά των Καραΐβων. Έδωσε μαρτυρία εκεί το 1930 και 1931, και ξανά το 1934, καθώς και το 1940 και 1941, διανέμοντας χιλιάδες έντυπα που περιείχαν τη Βιβλική αλήθεια.

Στη διάρκεια εκείνων των ετών και άλλη μια ζηλώτρια εργάτρια άρχισε τη σταδιοδρομία της στην ολοχρόνια διακονία. Ήταν η Κάθι Παλμ, η οποία γεννήθηκε στη Γερμανία. Αυτό που την υποκίνησε να αναλάβει δράση ήταν η παρακολούθηση της συνέλευσης στο Κολόμπους του Οχάιο το 1931, στην οποία οι Σπουδαστές της Γραφής ασπάστηκαν το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά. Από τότε πήρε την απόφαση να επιζητεί πρώτα τη Βασιλεία, και το 1992, σε ηλικία 89 ετών, εξακολουθούσε να το κάνει αυτό.

Αυτή άρχισε την υπηρεσία σκαπανέα στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Αργότερα, στη Νότια Ντακότα, είχε μια συνεργάτιδα επί λίγους μήνες, αλλά κατόπιν συνέχισε μόνη της, μετακινούμενη με άλογο. Όταν την κάλεσαν να υπηρετήσει στην Κολομβία της Νότιας Αμερικής, εκείνη δέχτηκε αμέσως, φτάνοντας εκεί προς τα τέλη του 1934. Πάλι είχε για λίγο μια συνεργάτιδα, αλλά έπειτα έμεινε μόνη της. Αυτό δεν την έκανε να αισθανθεί πως έπρεπε να εγκαταλείψει τις προσπάθειες.

Ένα αντρόγυνο την κάλεσε να πάει στη Χιλή όπου ήταν και εκείνοι. Εδώ επρόκειτο για άλλον έναν τεράστιο τομέα, έναν τομέα που εκτεινόταν 4.265 χιλιόμετρα κατά μήκος της δυτικής ακτής της νοτιοαμερικανικής ηπείρου. Αφού κήρυξε στα κτίρια γραφείων της πρωτεύουσας, ξεκίνησε με σθένος για το μακρινό βορρά. Σε κάθε οικισμό ορυχείων και οικισμό εργατών διαφόρων εταιριών, μικρό ή μεγάλο, έδινε μαρτυρία από πόρτα σε πόρτα. Οι εργάτες ψηλά στις Άνδεις εκπλήσσονταν όταν έβλεπαν να τους επισκέπτεται μια γυναίκα μόνη της, αλλά εκείνη ήταν αποφασισμένη να μην αφήσει κανέναν απληροφόρητο στην περιοχή που της είχε ανατεθεί. Αργότερα, πήγε στα νότια, όπου μερικές εστάνσιας (φάρμες με πρόβατα) κάλυπταν έκταση μέχρι και ένα εκατομμύριο στρέμματα. Οι άνθρωποι εκεί ήταν φιλικοί και φιλόξενοι και την καλούσαν με χαρά στο τραπέζι τους σε ώρες φαγητού. Με αυτόν και με άλλους τρόπους, ο Ιεχωβά τη φρόντιζε και της παρείχε τα αναγκαία για τη ζωή.

Το κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού έχει γεμίσει τη ζωή της.e Αναπολώντας τα χρόνια της υπηρεσίας της, η ίδια είπε: ‘Νιώθω ότι έχω ζήσει πολύ γεμάτη ζωή. Κάθε χρόνο, όταν παρακολουθώ κάποια συνέλευση του λαού του Ιεχωβά, νιώθω μια γλυκιά ικανοποίηση καθώς βλέπω τόσο πολλά άτομα με τα οποία έχω κάνει Γραφική μελέτη να κηρύττουν τα καλά νέα και να βοηθούν άλλους να βρουν το νερό της ζωής’. Αυτή είχε τη χαρά να δει τον αριθμό των υμνητών του Ιεχωβά στη Χιλή να αυξάνεται από 50 περίπου σε 44.000 και πλέον.

«Ιδού, Εγώ, Απόστειλόν Με»

Ο Μάρτιν Πέτσιγκερ, στη Γερμανία, βαφτίστηκε αφότου άκουσε μια διάλεξη που βασιζόταν στην πρόσκληση του Ιεχωβά για υπηρεσία όπως αυτή είναι καταγραμμένη στο εδάφιο Ησαΐας 6:8 και στη θετική ανταπόκριση του προφήτη: «Ιδού, εγώ, απόστειλόν με». Ύστερα από δυο χρόνια, το 1930, μπήκε στην ολοχρόνια διακονία στη Βαυαρία.f Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι εκεί αρχές απαγόρευσαν το κήρυγμα που έκαναν οι Μάρτυρες· οι τόποι των συναθροίσεων έκλεισαν και τα έντυπα κατασχέθηκαν. Η Γκεστάπο αποτελούσε απειλή. Αλλά εκείνες οι εξελίξεις του 1933 δεν τερμάτισαν τη διακονία του αδελφού Πέτσιγκερ.

Τον κάλεσαν να υπηρετήσει στη Βουλγαρία. Τότε χρησιμοποιούσαν κάρτες μαρτυρίας στη βουλγαρική για την παρουσίαση των Γραφικών εντύπων. Αλλά πολλοί άνθρωποι ήταν αγράμματοι. Έτσι ο αδελφός Πέτσιγκερ έκανε μαθήματα για να μάθει τη γλώσσα τους, η οποία χρησιμοποιούσε το κυριλλικό αλφάβητο. Όταν άφηναν έντυπα σε μια οικογένεια, συχνά χρειαζόταν να τα διαβάζουν στους γονείς τους τα μικρά παιδιά.

Το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου χρόνου, ο αδελφός Πέτσιγκερ ήταν μόνος του και έγραψε: «Στην Ανάμνηση, την ομιλία την έκανα εγώ, τις προσευχές εγώ και το κλείσιμο της συνάθροισης πάλι εγώ». Στη διάρκεια του 1934, οι ξένοι απελάθηκαν, και έτσι ο αδελφός πήγε στην Ουγγαρία. Εδώ χρειάστηκε να μάθει και άλλη μια καινούρια γλώσσα ώστε να μπορεί να μιλάει για τα καλά νέα. Από την Ουγγαρία πήγε στις χώρες που τότε ήταν γνωστές ως Τσεχοσλοβακία και Γιουγκοσλαβία.

Ήταν πολλές οι ευχάριστες εμπειρίες που είχε—βρήκε άτομα που αγαπούσαν την αλήθεια καθώς διέσχιζε την ύπαιθρο και τα χωριά, έχοντας τα έντυπα φορτωμένα στην πλάτη του· δοκίμαζε τη φροντίδα του Ιεχωβά όταν φιλόξενοι άνθρωποι του πρόσφεραν φαγητό, ακόμα και ένα κρεβάτι για να περάσει τη νύχτα· μερικές φορές μιλούσε μέχρι αργά το βράδυ σε εκείνους που έρχονταν στο μέρος όπου έμενε για να ακούσουν περισσότερα σχετικά με το παρηγορητικό άγγελμα της Βασιλείας.

Επίσης αντιμετώπισε σοβαρές δοκιμασίες πίστης. Όταν υπηρετούσε έξω από την πατρίδα του και ενώ ήταν χωρίς χρήματα, αρρώστησε σοβαρά. Κανένας γιατρός δεν ήταν διατεθειμένος να τον δει. Αλλά ο Ιεχωβά προμήθευσε. Πώς; Τελικά ενημερώθηκε ο ανώτερος σύμβουλος-γιατρός του τοπικού νοσοκομείου. Ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος πίστευε ακλόνητα στην Αγία Γραφή, φρόντισε τον αδελφό Πέτσιγκερ όπως θα φρόντιζε το γιο του, και μάλιστα χωρίς πληρωμή. Ο γιατρός εντυπωσιάστηκε από το αυτοθυσιαστικό πνεύμα αυτού του νέου, το οποίο ήταν εμφανές στο έργο που έκανε, και δέχτηκε ως δώρο μια σειρά βιβλίων της Εταιρίας.

Άλλη μια σοβαρή δοκιμασία ήρθε τέσσερις μήνες μετά το γάμο του. Συνέλαβαν τον αδελφό Πέτσιγκερ το Δεκέμβριο του 1936 και τον έκλεισαν πρώτα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και κατόπιν σε κάποιο άλλο, ενώ τη σύζυγό του τη φυλάκισαν σε ένα άλλο τέτοιο στρατόπεδο. Είχαν να δουν ο ένας τον άλλον εννιά χρόνια. Ο Ιεχωβά δεν εμπόδισε αυτόν το σκληρό διωγμό, αλλά έδωσε δύναμη στον Μάρτιν, στη σύζυγό του Γκέρτρουτ και σε χιλιάδες άλλους για να τον αντέξουν.

Μετά την απελευθέρωση του ίδιου και της συζύγου του, ο αδελφός Πέτσιγκερ απόλαυσε πολλά χρόνια υπηρεσίας ως περιοδεύων επίσκοπος στη Γερμανία. Ήταν παρών στις συναρπαστικές συνελεύσεις που έγιναν στη μεταπολεμική εποχή, στον πρώην χώρο παρελάσεων του Χίτλερ στη Νυρεμβέργη. Τώρα, όμως, αυτός ο χώρος ήταν γεμάτος από ένα τεράστιο πλήθος όσιων υποστηρικτών της Βασιλείας του Θεού. Ο αδελφός παρακολούθησε αλησμόνητες συνελεύσεις στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης. Απόλαυσε στο πλήρες την εκπαίδευση που έλαβε στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Επιπλέον, το 1977 έγινε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο καλύτερος τρόπος για να εκφραστεί η στάση που είχε μέχρις ότου τελείωσε την επίγεια πορεία του, το 1988, είναι τα εξής λόγια: ‘Αυτό που κάνω είναι ένα—επιζητώ πρώτα τη Βασιλεία’.

Έμαθαν την Πραγματική Σημασία

Το πνεύμα της αυτοθυσίας σαφώς δεν είναι κάτι καινούριο στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όταν εκδόθηκε ο πρώτος κιόλας τόμος της σειράς Χαραυγή της Χιλιετηρίδος το 1886, εξετάστηκε ανοιχτά το θέμα της καθιέρωσης (ή, όπως θα λέγαμε σήμερα, αφιέρωσης). Εξηγήθηκε με βάση τις Γραφές ότι οι αληθινοί Χριστιανοί «καθιερώνουν» τα πάντα στον Θεό· αυτό περιλαμβάνει τις ικανότητές τους, τα υλικά τους υπάρχοντα, την ίδια τη ζωή τους. Συνεπώς οι Χριστιανοί γίνονται οικονόμοι των πραγμάτων που έχουν «καθιερωθεί» στον Θεό και, ως οικονόμοι, πρέπει να αποδώσουν λογαριασμό—όχι σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό.

Ολοένα και περισσότεροι Σπουδαστές της Γραφής έδιναν πραγματικά από τον εαυτό τους στην υπηρεσία του Θεού. Χρησιμοποιούσαν στο πλήρες τις ικανότητές τους, τα υπάρχοντά τους, τη ζωτικότητά τους στην εκτέλεση του θελήματός του. Από την άλλη μεριά, υπήρχαν και εκείνοι που πίστευαν πως το πλέον σημαντικό ήταν να καλλιεργούν το λεγόμενο Χριστιανικό χαρακτήρα ώστε να έχουν τα προσόντα για να συμμετάσχουν στη Βασιλεία με τον Χριστό.

Μολονότι ο αδελφός Ρώσσελ είχε αναφερθεί πολλές φορές στην ευθύνη που έχει κάθε αληθινός Χριστιανός να δίνει μαρτυρία σε άλλους για τη Βασιλεία του Θεού, δόθηκε μεγαλύτερη έμφαση σε αυτή την ευθύνη μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το άρθρο ‘Χαρακτήρας ή Διαθήκη—Ποιο από τα Δύο;’ στο τεύχος 15 Μαΐου 1926 της Σκοπιάς είναι ένα χτυπητό παράδειγμα. Το άρθρο εξέταζε με ευθύτητα τις βλαβερές συνέπειες που έχει η λεγόμενη ανάπτυξη του χαρακτήρα και κατόπιν τόνιζε πόσο σημαντικό είναι να εκπληρώνει κάποιος με έργα τις υποχρεώσεις που έχει στον Θεό.

Νωρίτερα, η Σκοπιά 1 Ιουλίου 1920 είχε εξετάσει τη μεγάλη προφητεία του Ιησού σχετικά με ‘το σημείο της παρουσίας του και της συντέλειας του αιώνα’. (Ματθ. 24:3, ΝΜ) Το τεύχος αυτό συγκέντρωσε την προσοχή στο έργο κηρύγματος που πρέπει να γίνει σε εκπλήρωση του εδαφίου Ματθαίος 24:14 και προσδιόρισε το άγγελμα που έπρεπε να διακηρυχτεί με τα εξής λόγια: ‘Τα καλά νέα εδώ αφορούν το τέλος της παλιάς τάξης πραγμάτων και την εγκαθίδρυση της Μεσσιανικής βασιλείας’. Η Σκοπιά εξήγησε ότι, με βάση τη σειρά με την οποία το ανέφερε αυτό ο Ιησούς σε σχέση με άλλα χαρακτηριστικά του σημείου, το έργο αυτό θα έπρεπε να επιτελεστεί ‘στο χρονικό διάστημα το οποίο μεσολαβεί από το μεγάλο παγκόσμιο πόλεμο [Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο] μέχρι τον καιρό της «μεγάλης θλίψης» που ανέφερε ο Κύριος στα εδάφια Ματθαίος 24:21, 22’. Το έργο αυτό ήταν επείγον. Ποιος θα το έκανε;

Αυτή την ευθύνη την είχαν σαφώς τα μέλη της εκκλησίας, της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας. Ωστόσο, το 1932, μέσω του τεύχους 1 Σεπτεμβρίου της Σκοπιάς, δόθηκε σε αυτά τα μέλη η συμβουλή να ενθαρρύνουν την ‘τάξη του Ιωναδάβ’ να συμμετέχει μαζί τους στο έργο, σε αρμονία με το πνεύμα του εδαφίου Αποκάλυψη 22:17. Η τάξη του Ιωναδάβ—η οποία έχει την ελπίδα της αιώνιας ζωής στην παραδεισένια γη—ανταποκρίθηκε, και μάλιστα πολλοί από αυτούς με ζήλο.

Έχει δοθεί μεγάλη έμφαση στη ζωτική σημασία αυτού του έργου: «Η συμμετοχή στην υπηρεσία του Κυρίου είναι εξίσου ουσιώδης με την παρακολούθηση της συνάθροισης», είπε η Σκοπιά το 1921 (στην αγγλική). ‘Καθένας πρέπει να είναι κήρυκας του ευαγγελίου’, εξήγησε το 1922. ‘Ο Ιεχωβά κατέστησε το κήρυγμα το πιο σπουδαίο έργο που οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να κάνει σε αυτόν τον κόσμο’, δήλωσε το 1950. Πολλές φορές έχει παρατεθεί η δήλωση του αποστόλου Παύλου, όπως αναφέρεται στο εδάφιο 1 Κορινθίους 9:16: «Μου επιβάλλεται ανάγκη. Πραγματικά, αλίμονο σε εμένα αν δεν διακηρύξω τα καλά νέα!» Το εδάφιο αυτό εφαρμόζεται σε κάθε Μάρτυρα του Ιεχωβά.

Πόσοι Κηρύττουν; Μέχρι Ποιου Βαθμού; Γιατί;

Εξαναγκάστηκε κανείς να ασχοληθεί σε αυτό το έργο παρά τη θέλησή του; «Όχι», απάντησε η Σκοπιά στο τεύχος τής 1ης Αυγούστου 1919 (στην αγγλική), «κανένας δεν εξαναγκάζεται να κάνει κάτι. Όλη αυτή η υπηρεσία είναι καθαρά εθελοντική και επιτελείται από αγάπη για τον Κύριο και για τη δίκαιη υπόθεσή του. Ο Ιεχωβά ποτέ δεν στρατολογεί κανέναν». Επιπρόσθετα, σχετικά με το κίνητρο που βρίσκεται πίσω από αυτή την υπηρεσία, η Σκοπιά 1 Σεπτεμβρίου 1922 δήλωσε: ‘Εκείνος ο οποίος πράγματι έχει ευγνωμοσύνη στην καρδιά του και εκτιμάει ό,τι έχει κάνει ο Θεός για αυτόν θα επιθυμεί να κάνει και αυτός κάτι σε ανταπόδοση· και όσο περισσότερο αυξάνει η εκτίμησή του για την αγαθότητα του Θεού προς αυτόν, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η αγάπη του· και όσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η επιθυμία του να υπηρετεί τον Θεό’. Η αγάπη για τον Θεό, όπως εξηγήθηκε, καταδεικνύεται από την τήρηση των εντολών του, και μια από αυτές τις εντολές είναι να κηρύττουμε τα ευχάριστα νέα της Βασιλείας του Θεού.—Ησ. 61:1, 2· 1 Ιωάν. 5:3.

Εκείνοι που αναλαμβάνουν αυτό το έργο δεν έχουν παρασυρθεί από κάποιες κοσμικές φιλοδοξίες. Τους έχει εξηγηθεί με ευθύτητα πως, όταν πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι ή προσφέρουν έντυπα σε κάποια γωνιά του δρόμου, οι άνθρωποι θα τους θεωρούν «ανόητους, αδύναμους, κατώτερους», πως «θα τους περιφρονούν, θα τους διώκουν» και πως θα τους χαρακτηρίζουν «όχι και πολύ υπολογίσιμους από κοσμική άποψη». Γνωρίζουν, όμως, ότι οι άνθρωποι φέρθηκαν με τον ίδιο τρόπο στον Ιησού και στους πρώτους μαθητές του.—Ιωάν. 15:18-20· 1 Κορ. 1:18-31.

Πιστεύουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ότι, κατά κάποιον τρόπο, κερδίζουν τη σωτηρία μέσω του κηρύγματος που κάνουν; Και βέβαια όχι! Το βιβλίο Ενωμένοι στη Λατρεία του Μόνου Αληθινού Θεού, το οποίο χρησιμοποιείται από το 1983 για να βοηθάει τους σπουδαστές να προχωρούν σε Χριστιανική ωριμότητα, εξετάζει αυτό το θέμα. Δηλώνει: ‘Η θυσία του Ιησού μάς άνοιξε επίσης την ευκαιρία για αιώνια ζωή . . . Αυτή δεν είναι μια αμοιβή που την κερδίζουμε. Άσχετα με το πόσο πολλά κάνουμε στην υπηρεσία του Ιεχωβά, ποτέ δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε μια τέτοια αξία ώστε ο Θεός να μας οφείλει ζωή. Η αιώνια ζωή είναι «το χάρισμα του Θεού . . . δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών». (Ρωμ. 6:23· Εφεσ. 2:8-10) Αν, όμως, έχουμε πίστη σε αυτό το δώρο και εκτίμηση για τον τρόπο με τον οποίο αυτό έγινε δυνατό για εμάς, τότε θα το κάνουμε αυτό φανερό. Εφόσον διακρίνουμε πόσο θαυμαστά χρησιμοποίησε ο Ιεχωβά τον Ιησού για να φέρει σε πέρας το θέλημά Του και πόσο ζωτικό είναι για όλους εμάς να ακολουθούμε πιστά τα βήματα του Ιησού, θα κάνουμε τη Χριστιανική διακονία ένα από τα πιο σπουδαία πράγματα στη ζωή μας’.

Μπορεί να ειπωθεί πως όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού; Ναι! Αυτό σημαίνει το να είναι κανείς Μάρτυρας του Ιεχωβά. Πριν από μισό και πλέον αιώνα, υπήρχαν μερικοί που πίστευαν ότι δεν ήταν απαραίτητο να συμμετέχουν στην υπηρεσία αγρού, κηρύττοντας στους ανθρώπους δημόσια και από σπίτι σε σπίτι. Σήμερα, όμως, κανένας Μάρτυρας του Ιεχωβά δεν θεωρεί ότι εξαιρείται από αυτή την υπηρεσία λόγω της θέσης που κατέχει στην τοπική εκκλησία ή στην παγκόσμια οργάνωση. Συμμετέχουν άντρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι. Τη συμμετοχή αυτή τη θεωρούν πολύτιμο προνόμιο, ιερή υπηρεσία. Πολλοί μετέχουν σε αυτή την υπηρεσία παρά τις σοβαρές σωματικές αδυναμίες τους. Όσο δε για εκείνους που σωματικά αδυνατούν στην κυριολεξία να πάνε από σπίτι σε σπίτι, αυτοί βρίσκουν άλλους τρόπους για να έρχονται σε επαφή με τους ανθρώπους και να τους δίνουν προσωπική μαρτυρία.

Στο παρελθόν, υπήρχε μερικές φορές η τάση να επιτρέπεται σε καινούρια άτομα να συμμετέχουν στην υπηρεσία αγρού πολύ σύντομα. Αλλά τις πρόσφατες δεκαετίες, έχει δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στο να έχουν αυτά τα άτομα τα προσόντα προτού κληθούν να συμμετάσχουν σε αυτό το έργο. Τι σημαίνει αυτό; Δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι σε θέση να εξηγούν όλα όσα είναι γραμμένα στην Αγία Γραφή. Αλλά, όπως εξηγεί το βιβλίο Οργανωμένοι για να Φέρουμε σε Πέρας τη Διακονία Μας, πρέπει να γνωρίζουν και να πιστεύουν τις βασικές διδασκαλίες της Αγίας Γραφής. Επίσης πρέπει να ζουν καθαρή ζωή, σε αρμονία με τους Γραφικούς κανόνες. Καθένας από αυτούς πρέπει να θέλει πραγματικά να είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Δεν αναμένεται να κηρύττουν στον ίδιο βαθμό όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι περιστάσεις των ατόμων διαφέρουν. Η ηλικία, η υγεία, οι οικογενειακές υποχρεώσεις και το βάθος της εκτίμησης, όλα αυτά αποτελούν παράγοντες. Αυτό το γεγονός αναγνωριζόταν ανέκαθεν. Τονίστηκε από τη Σκοπιά στο τεύχος τής 15ης Απριλίου 1951 (1 Δεκεμβρίου 1950, στην αγγλική), όπου μιλούσε για ‘τη γη την καλή’ η οποία αναφέρεται στην παραβολή του Ιησού για το σπορέα, στα εδάφια Λουκάς 8:4-15. Το βιβλίο Μαθήματα Σχολής Διακονίας της Βασιλείας, το οποίο ετοιμάστηκε για τους πρεσβυτέρους το 1972, ανέλυσε την απαίτηση να ‘αγαπούμε τον Ιεχωβά με όλη μας την ψυχή’ και εξήγησε ότι ‘εκείνο που είναι ζωτικό δεν είναι το πόσα κάνουμε σε σχέση με τα όσα κάνει κάποιος άλλος, αλλά το να κάνουμε ό,τι μπορούμε’. (Μάρκ. 14:6-8) Ωστόσο, ενθάρρυνε τη σοβαρή αυτοεξέταση και έδειχνε επίσης ότι αυτού του είδους η αγάπη σημαίνει ‘πως κάθε ίνα της ύπαρξής μας περιλαμβάνεται στο να υπηρετούμε με αγάπη τον Θεό· καμιά λειτουργία, ικανότητα ή επιθυμία της ζωής δεν εξαιρείται’. Πρέπει να επιστρατεύουμε όλες μας τις δυνάμεις, όλη μας την ψυχή για την εκτέλεση του θελήματος του Θεού. Το εγχειρίδιο αυτό τόνιζε ότι «ο Θεός απαιτεί, όχι απλώς συμμετοχή, αλλά ολόψυχη υπηρεσία».—Μάρκ. 12:30.

Δυστυχώς, οι ατελείς άνθρωποι έχουν την τάση να πηγαίνουν στα άκρα, δίνοντας έμφαση σε ένα πράγμα και παραμελώντας κάποιο άλλο. Γι’ αυτό, το 1906, ο αδελφός Ρώσσελ θεώρησε αναγκαίο να επιστήσει την προσοχή στο ότι αυτοθυσία δεν σημαίνει θυσιάζω άλλους. Αυτοθυσία δεν σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να μην εξασφαλίζει αυτά που είναι λογικά αναγκαία για τη σύζυγό του, για τα εξαρτώμενα από τον ίδιο παιδιά του ή για τους ηλικιωμένους γονείς, προκειμένου να είναι ελεύθερος να κηρύττει στους άλλους. Από τότε εμφανίζονται κατά καιρούς παρόμοιες υπενθυμίσεις στα έντυπα της Σκοπιάς.

Βαθμιαία, με τη βοήθεια του Λόγου του Θεού, η οργάνωση ως σύνολο έχει επιδιώξει να πετύχει τη Χριστιανική ισορροπία—να εκδηλώνει ζήλο για την υπηρεσία του Θεού και παράλληλα να δίνει την αρμόζουσα προσοχή σε όλες τις πλευρές που περιλαμβάνονται στο να είναι τα μέλη της αληθινοί Χριστιανοί. Μολονότι η ‘ανάπτυξη του χαρακτήρα’ οικοδομήθηκε πάνω σε εσφαλμένη κατανόηση, η Σκοπιά έχει δείξει ότι δεν πρέπει να υποτιμάται η αξία των καρπών του πνεύματος και της Χριστιανικής διαγωγής. Το 1942, η Σκοπιά (στην αγγλική) είπε πολύ εύστοχα: «Μερικοί έχουν συμπεράνει άσοφα ότι, αν ασχολούνται στο έργο μαρτυρίας από σπίτι σε σπίτι, θα μπορούν να ακολουθούν, απαλλαγμένοι από τιμωρία, οποιαδήποτε πορεία τούς αρέσει. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η απλή ενασχόληση στο έργο μαρτυρίας δεν είναι το παν που απαιτείται».—1 Κορ. 9:27.

Δίνουν στα Πράγματα τη Σωστή Προτεραιότητα

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν κατανοήσει ότι το να ‘επιζητούν πρώτα τη Βασιλεία και τη δικαιοσύνη του Θεού’ σημαίνει να δίνουν στα πράγματα τη σωστή προτεραιότητα. Αυτό περιλαμβάνει το να βάζουμε στην αρμόζουσα θέση στη ζωή μας την προσωπική μελέτη του Λόγου του Θεού και την τακτική παρακολούθηση των εκκλησιαστικών συναθροίσεων, καθώς και να μην επιτρέπουμε σε άλλες επιδιώξεις να παίρνουν προτεραιότητα. Περιλαμβάνει τη λήψη αποφάσεων που αντανακλούν γνήσια επιθυμία για συμμόρφωση με τις απαιτήσεις της Βασιλείας του Θεού, όπως αυτές εκτίθενται στην Αγία Γραφή. Αυτό συνεπάγεται ότι θα χρησιμοποιούνται οι αρχές της Αγίας Γραφής ως βάση για τις αποφάσεις που αφορούν την οικογενειακή ζωή, την αναψυχή, την κοσμική εκπαίδευση, την εργασία, τις επαγγελματικές συνήθειες και τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας.

Το να επιζητούμε πρώτα τη Βασιλεία σημαίνει περισσότερα από το να έχουμε απλώς κάποια συμμετοχή κάθε μήνα στο να μιλούμε σε άλλους για το σκοπό του Θεού. Σημαίνει να βάζουμε τα συμφέροντα της Βασιλείας στην πρώτη θέση σε όλη τη ζωή μας και παράλληλα να εκπληρούμε κατάλληλα και τις άλλες Γραφικές υποχρεώσεις.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους οι αφοσιωμένοι Μάρτυρες του Ιεχωβά προωθούν τα συμφέροντα της Βασιλείας.

Το Προνόμιο της Υπηρεσίας Μπέθελ

Μερικοί υπηρετούν ως μέλη της παγγήινης οικογένειας Μπέθελ. Πρόκειται για προσωπικό που αποτελείται από ολοχρόνιους διακόνους οι οποίοι προσφέρονται εθελοντικά να εκτελέσουν όποιο διορισμό τούς ανατεθεί στην ετοιμασία και στην έκδοση Γραφικών εντύπων, στη φροντίδα για τις αναγκαίες εργασίες γραφείου και στην παροχή βοηθητικών υπηρεσιών για όλες αυτές τις λειτουργίες. Με αυτό το έργο δεν κερδίζουν προσωπική υπεροχή ή υλικά αγαθά. Η επιθυμία τους είναι να τιμούν τον Ιεχωβά, και είναι ικανοποιημένοι με όσα τους παρέχονται, δηλαδή φαγητό, στέγη και ένα μικρό βοήθημα για τα προσωπικά έξοδα. Λόγω του τρόπου ζωής της οικογένειας Μπέθελ, οι κοσμικές αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών, για παράδειγμα, τους θεωρούν ως μέλη μιας θρησκευτικής τάξης τα οποία έχουν κάνει όρκο φτώχειας. Εκείνοι που είναι στο Μπέθελ χαίρονται για το ότι είναι σε θέση να χρησιμοποιούν πλήρως τη ζωή τους στην υπηρεσία του Ιεχωβά και στην εκτέλεση ενός έργου το οποίο ωφελεί πολλούς Χριστιανούς αδελφούς τους και νεοενδιαφερόμενα άτομα, μερικές φορές σε διεθνή κλίμακα. Όπως και οι άλλοι Μάρτυρες του Ιεχωβά, έτσι και εκείνοι συμμετέχουν τακτικά στη διακονία αγρού.

Η πρώτη οικογένεια Μπέθελ (ή οικογένεια του Βιβλικού Οίκου, όπως ήταν γνωστοί τότε) βρισκόταν στο Αλεγκένι της Πενσυλβανίας. Το 1896, το προσωπικό αριθμούσε 12 άτομα. Το 1992 υπήρχαν πάνω από 12.900 μέλη οικογένειας Μπέθελ, τα οποία υπηρετούσαν σε 99 χώρες. Επιπρόσθετα, όταν δεν υπάρχει αρκετός χώρος για στέγαση στις εγκαταστάσεις της Εταιρίας, εκατοντάδες άλλοι εθελοντές πηγαίνουν σε καθημερινή βάση στους οίκους Μπέθελ και στα εργοστάσια, προκειμένου να συμμετάσχουν στο έργο. Αυτοί θεωρούν ότι είναι προνόμιο να συμμετέχουν στο έργο που γίνεται εκεί. Όταν υπάρχει ανάγκη, χιλιάδες άλλοι Μάρτυρες προσφέρονται, για ποικίλες περιόδους, να εγκαταλείψουν κοσμικές εργασίες και άλλες δραστηριότητες και να βοηθήσουν στην οικοδόμηση εγκαταστάσεων που χρειάζεται η Εταιρία για να τις χρησιμοποιήσει σε σχέση με το παγκόσμιο κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού.

Πολλά μέλη της παγγήινης οικογένειας Μπέθελ έχουν κάνει την υπηρεσία αυτή έργο της ζωής τους. Ο Φρέντερικ Γ. Φρανς, ο οποίος έγινε το 1977 ο τέταρτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ήταν ήδη μέχρι τότε μέλος της οικογένειας Μπέθελ στη Νέα Υόρκη επί 57 χρόνια και συνέχισε να βρίσκεται στην υπηρεσία Μπέθελ επί άλλα 15 χρόνια, μέχρι το θάνατό του το 1992. Ο Χάινριχ Ντουένγκερ άρχισε την υπηρεσία Μπέθελ στη Γερμανία το 1911 και από τότε υπηρέτησε ταπεινά οπουδήποτε τον διόρισαν· και το 1983, τη χρονιά κατά την οποία πέθανε, εξακολουθούσε να απολαμβάνει την υπηρεσία του ως μέλος της οικογένειας Μπέθελ στην Τουν της Ελβετίας. Ο Τζορτζ Φίλιπς, από τη Σκωτία, δέχτηκε ένα διορισμό στο γραφείο τμήματος στη Νότια Αφρική το 1924 (όταν το τμήμα αυτό επέβλεπε τη δραστηριότητα του κηρύγματος από το Κέιπ Τάουν ως την Κένυα) και εξακολούθησε να υπηρετεί στη Νότια Αφρική μέχρι το θάνατό του το 1982 (όταν λειτουργούσαν εφτά γραφεία τμήματος της Εταιρίας και υπήρχαν περίπου 160.000 ενεργοί Μάρτυρες στην περιοχή εκείνη). Χριστιανές αδελφές, όπως η Κάθριν Μπόγκαρντ, η Γκρέις ντε Τσέκα, η Ίρμα Φρεντ, η Αλίκη Μπέρνερ και η Μαίρη Χάναν, αφιέρωσαν και αυτές την ενήλικη ζωή τους στην υπηρεσία Μπέθελ, και μάλιστα μέχρι το θάνατό τους. Παρόμοια, πολλά άλλα μέλη της οικογένειας Μπέθελ υπηρετούν επί 10, 30, 50, 70 και πλέον χρόνια.g

Αυτοθυσιαστικοί Περιοδεύοντες Επίσκοποι

Σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν περίπου 3.900 επίσκοποι περιοχής και περιφερείας που και αυτοί, μαζί με τις συζύγους τους, φέρουν σε πέρας το διορισμό τους οπουδήποτε υπάρχει ανάγκη, συνήθως στην πατρίδα τους. Πολλοί από αυτούς έχουν αφήσει το σπίτι τους και μετακινούνται τώρα κάθε εβδομάδα ή κάθε λίγες εβδομάδες για να υπηρετήσουν τις εκκλησίες οι οποίες τους έχουν ανατεθεί. Δεν παίρνουν μισθό, αλλά είναι ευγνώμονες για το φαγητό και για το κατάλυμα που τους παρέχεται εκεί όπου υπηρετούν, καθώς και για το μικρό βοήθημα που παίρνουν για τα προσωπικά έξοδα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το 1992 υπηρετούσαν 499 επίσκοποι περιοχής και περιφερείας, αυτοί οι περιοδεύοντες πρεσβύτεροι είναι κατά μέσο όρο ηλικίας 54 ετών, και μερικοί από αυτούς υπηρετούν με αυτή την ιδιότητα επί 30, 40 ή περισσότερα χρόνια. Σε αρκετές χώρες, αυτοί οι επίσκοποι μετακινούνται με αυτοκίνητο. Ο τομέας στην περιοχή του Ειρηνικού απαιτεί συχνά να χρησιμοποιούνται εμπορικά αεροπλάνα και πλοιάρια. Σε πολλά μέρη οι επίσκοποι περιοχής φτάνουν σε απομακρυσμένες εκκλησίες με άλογο ή με τα πόδια.

Οι Σκαπανείς Καλύπτουν μια Σημαντική Ανάγκη

Προκειμένου να αρχίσει το κήρυγμα των καλών νέων σε μέρη όπου δεν υπάρχουν Μάρτυρες ή να παρασχεθεί βοήθεια που μπορεί να είναι ιδιαιτέρως αναγκαία σε μια περιοχή, το Κυβερνών Σώμα μπορεί να διευθετήσει να αποσταλούν εκεί ειδικοί σκαπανείς. Πρόκειται για ολοχρόνιους ευαγγελιστές οι οποίοι αφιερώνουν τουλάχιστον 140 ώρες το μήνα στη διακονία αγρού. Προσφέρονται να υπηρετήσουν οπουδήποτε υπάρχει ανάγκη στη δική τους χώρα ή, σε μερικές περιπτώσεις, σε κοντινές χώρες. Επειδή οι απαιτήσεις που έχει η υπηρεσία τους τούς αφήνουν ελάχιστο ή και καθόλου χρόνο για να εργάζονται σε κοσμική εργασία ώστε να καλύπτουν τις υλικές τους ανάγκες, παίρνουν ένα μικρό βοήθημα για τη στέγασή τους και για άλλες βασικές ανάγκες. Το 1992 υπήρχαν πάνω από 14.500 ειδικοί σκαπανείς σε διάφορα μέρη της γης.

Όταν στάλθηκαν οι πρώτοι ειδικοί σκαπανείς, το 1937, αυτοί ήταν οι πρωτοπόροι στο έργο που γινόταν με την αναμετάδοση ηχογραφημένων Γραφικών ομιλιών για τους οικοδεσπότες στο κατώφλι του σπιτιού τους και με τη χρήση δίσκων φωνογράφου ως βάση για Γραφικές συζητήσεις στις επανεπισκέψεις. Αυτό γινόταν σε μεγάλες πόλεις όπου ήδη υπήρχαν εκκλησίες. Έπειτα από λίγα χρόνια, οι ειδικοί σκαπανείς άρχισαν να κατευθύνονται ιδιαίτερα σε περιοχές όπου δεν υπήρχαν εκκλησίες ή όπου οι εκκλησίες που υπήρχαν είχαν μεγάλη ανάγκη για βοήθεια. Ως συνέπεια του αποτελεσματικού τους έργου, σχηματίστηκαν εκατοντάδες νέες εκκλησίες.

Αντί να καλύπτουν έναν τομέα και να πηγαίνουν μετά σε κάποιον άλλον, αυτοί εργάζονταν επανειλημμένα σε μια συγκεκριμένη περιοχή, καλλιεργώντας όλο το ενδιαφέρον που έβρισκαν και διεξάγοντας Γραφικές μελέτες. Για τους ενδιαφερομένους διευθετούνταν συναθροίσεις. Έτσι λοιπόν, ένας ειδικός σκαπανέας στο Λεσότο, στο νότιο τμήμα της Αφρικής, την πρώτη κιόλας εβδομάδα που βρέθηκε στο νέο του διορισμό, προσκάλεσε όλους όσους συνάντησε να πάνε και να δουν πώς διεξάγουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Ολόκληρο το πρόγραμμα το παρουσίασαν εκείνος και η οικογένειά του. Κατόπιν τους προσκάλεσε όλους στη Μελέτη Σκοπιάς. Αφού ικανοποιήθηκε η αρχική περιέργεια, 30 άτομα εξακολούθησαν να παρακολουθούν τη Μελέτη Σκοπιάς, και στη σχολή ο μέσος όρος των παρόντων ήταν 20 άτομα. Σε χώρες όπου ιεραπόστολοι εκπαιδευμένοι στη Γαλαάδ έκαναν πολλά για να αρχίσει το κήρυγμα των καλών νέων, μερικές φορές σημειωνόταν γρηγορότερη αύξηση όταν Μάρτυρες που ήταν γεννημένοι στη χώρα εκείνη άρχιζαν να αποκτούν τα προσόντα για υπηρεσία ειδικού σκαπανέα, επειδή αυτοί μπορούσαν συνήθως να κάνουν ακόμα πιο αποτελεσματικό έργο στους ντόπιους.

Εκτός από αυτούς τους ζηλωτές εργάτες, υπάρχουν και άλλοι εκατοντάδες χιλιάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά που και εκείνοι προωθούν δραστήρια τα συμφέροντα της Βασιλείας. Σε αυτούς συγκαταλέγονται νέοι και ηλικιωμένοι, άντρες και γυναίκες, παντρεμένοι και ανύπαντροι. Οι τακτικοί σκαπανείς αφιερώνουν το λιγότερο 90 ώρες το μήνα στη διακονία αγρού· οι βοηθητικοί σκαπανείς τουλάχιστον 60 ώρες. Αποφασίζουν οι ίδιοι πού θέλουν να κηρύξουν. Οι περισσότεροι από αυτούς συνεργάζονται με ήδη υπάρχουσες εκκλησίες· μερικοί μετακομίζουν σε απομονωμένες περιοχές. Φροντίζουν να καλύπτουν οι ίδιοι τις υλικές τους ανάγκες εργαζόμενοι σε κάποια κοσμική εργασία ή ίσως μέλη της οικογένειάς τους φροντίζουν για αυτούς. Στη διάρκεια του 1992, πάνω από 914.500 άτομα συμμετείχαν σε αυτή την υπηρεσία ως τακτικοί ή βοηθητικοί σκαπανείς, τουλάχιστον για κάποιο τμήμα του έτους.

Σχολές με Ειδικό Σκοπό

Προκειμένου να είναι εξαρτισμένοι οι εθελοντές για συγκεκριμένες μορφές υπηρεσίας, παρέχεται ειδική εκπαίδευση. Για παράδειγμα, από το 1943, η Σχολή Γαλαάδ έχει εκπαιδεύσει χιλιάδες έμπειρους διακόνους για το ιεραποστολικό έργο, και οι απόφοιτοι έχουν σταλεί σε όλα τα μέρη της γης. Το 1987 άρχισε να λειτουργεί η Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης που έχει σκοπό να βοηθήσει στην κάλυψη ειδικών αναγκών, στις οποίες περιλαμβάνεται η φροντίδα των εκκλησιών, καθώς και άλλα καθήκοντα. Η διευθέτηση να διεξάγεται η σχολή αυτή σε διάφορα μέρη ελαχιστοποιεί τα ταξίδια που θα πρέπει να κάνουν οι σπουδαστές για να πάνε σε ένα κεντρικό μέρος, καθώς και την ανάγκη να μάθουν μια άλλη γλώσσα για να ωφεληθούν από την εκπαίδευση. Όλοι όσοι καλούνται να παρακολουθήσουν αυτή τη σχολή είναι πρεσβύτεροι ή διακονικοί υπηρέτες που έχουν δώσει αποδείξεις για το ότι πράγματι επιζητούν πρώτα τη Βασιλεία. Πολλοί έχουν προσφερθεί να υπηρετήσουν σε άλλες χώρες. Έχουν πνεύμα παρόμοιο με εκείνο του προφήτη Ησαΐα, ο οποίος είπε: «Ιδού, εγώ, απόστειλόν με».—Ησ. 6:8.

Για τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας εκείνων που ήδη υπηρετούν ως τακτικοί και ειδικοί σκαπανείς, έχει τεθεί σε λειτουργία η Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα, αρχίζοντας από το 1977. Όπου ήταν δυνατόν, διευθετήθηκε να διεξαχτεί η σχολή σε καθεμιά από τις περιοχές που βρίσκονται σε όλο τον κόσμο. Όλοι οι σκαπανείς κλήθηκαν να ωφεληθούν από αυτή τη δεκαπενθήμερη σειρά μαθημάτων. Σταδιακά από τότε, οι σκαπανείς που έχουν συμπληρώσει το πρώτο έτος της υπηρεσίας τους καλούνται να λάβουν την ίδια εκπαίδευση. Μέχρι το 1992, πάνω από 100.000 σκαπανείς είχαν εκπαιδευτεί σε αυτή τη σχολή στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο· 10.000 και πλέον εκπαιδεύονταν κάθε χρόνο. Άλλες 55.000 είχαν εκπαιδευτεί στην Ιαπωνία, 38.000 στο Μεξικό, 25.000 στη Βραζιλία και 25.000 στην Ιταλία. Εκτός από αυτή τη σειρά μαθημάτων, οι σκαπανείς απολαμβάνουν τακτικά μια ειδική συνάθροιση με τον επίσκοπο περιοχής στη διάρκεια της εξαμηνιαίας επίσκεψής του στην κάθε εκκλησία, καθώς και ένα πρόγραμμα ειδικής εκπαίδευσης με τον επίσκοπο περιοχής και τον επίσκοπο περιφερείας μαζί, όταν λαβαίνει χώρα η ετήσια συνέλευση περιοχής. Συνεπώς, εκείνοι οι οποίοι συγκροτούν το μεγάλο στράτευμα των διαγγελέων της Βασιλείας που υπηρετούν ως σκαπανείς είναι, όχι μόνο πρόθυμοι εργάτες, αλλά και καλά εκπαιδευμένοι διάκονοι.

Υπηρεσία Εκεί που η Ανάγκη Είναι Μεγαλύτερη

Πολλές χιλιάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά—μερικοί από τους οποίους είναι σκαπανείς και άλλοι όχι—έχουν προσφερθεί να υπηρετήσουν, όχι μόνο στην κοινότητα που βρίσκεται το σπίτι τους, αλλά και σε άλλες περιοχές όπου υπάρχει μεγάλη ανάγκη για διαγγελείς των καλών νέων. Κάθε χρόνο, χιλιάδες άτομα δαπανούν μια περίοδο εβδομάδων ή μηνών—ανάλογα με τις προσωπικές διευθετήσεις που μπορούν να κάνουν—σε περιοχές που συνήθως βρίσκονται αρκετά μακριά από το σπίτι τους, προκειμένου να δώσουν μαρτυρία σε ανθρώπους τους οποίους δεν επισκέπτονται τακτικά Μάρτυρες του Ιεχωβά. Χιλιάδες άλλοι φεύγουν από τον τόπο όπου ζούσαν και εγκαθίστανται κάπου αλλού με σκοπό να παράσχουν τέτοιου είδους βοήθεια επί μια εκτεταμένη περίοδο. Πολλοί από αυτούς είναι αντρόγυνα ή οικογένειες με παιδιά. Συχνά πηγαίνουν να εγκατασταθούν σε σχετικά μικρή απόσταση, αλλά μερικοί έχουν κάνει επανειλημμένα τέτοιες μετακινήσεις στο πέρασμα των ετών. Μάλιστα πολλοί από αυτούς τους ζηλωτές Μάρτυρες αναλαμβάνουν υπηρεσία σε ξένες χώρες—άλλοι επί μερικά χρόνια και άλλοι σε μόνιμη βάση. Κάνουν οποιαδήποτε κοσμική εργασία χρειάζεται προκειμένου να καλύπτουν τις ανάγκες τους, και οι μετακινήσεις αυτές γίνονται με δικά τους έξοδα. Η μοναδική τους επιθυμία είναι να συμμετέχουν στη διάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας όσο πληρέστερα τους επιτρέπουν οι περιστάσεις τους.

Όταν η κεφαλή της οικογένειας δεν είναι Μάρτυρας, μπορεί να μετακομίσει μαζί με την οικογένειά του λόγω της εργασίας του. Αλλά τα μέλη της οικογένειας που είναι Μάρτυρες μπορεί να το δουν αυτό ως ευκαιρία για να διαδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας. Αυτό συνέβη με δυο Μάρτυρες από τις Ηνωμένες Πολιτείες που βρέθηκαν σε έναν οικισμό μέσα στη ζούγκλα του Σουρινάμ στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Δυο φορές την εβδομάδα σηκώνονταν στις 4:00 π.μ., έπαιρναν ένα λεωφορείο της εταιρίας και, έπειτα από δύσκολη διαδρομή μιας ώρας, πήγαιναν σε κάποιο χωριό και κήρυτταν όλη τη μέρα. Προτού περάσει πολύς καιρός διεξήγαν 30 Γραφικές μελέτες κάθε εβδομάδα με άτομα που πεινούσαν για την αλήθεια. Σήμερα υπάρχει μια εκκλησία σε εκείνο το μέρος του βροχερού δάσους όπου παλιότερα δεν είχαν ακουστεί τα καλά νέα.

Επωφελούνται από Κάθε Κατάλληλη Ευκαιρία για να Δώσουν Μαρτυρία

Φυσικά, δεν πηγαίνουν όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να εγκατασταθούν σε άλλες χώρες ούτε ακόμα και σε άλλες πόλεις για να διεξάγουν τη διακονία τους. Οι περιστάσεις τους μπορεί να μην τους επιτρέπουν να γίνουν σκαπανείς. Ωστόσο, γνωρίζουν καλά τη νουθεσία που δίνει η Αγία Γραφή να καταβάλλουν «κάθε ένθερμη προσπάθεια» και να έχουν ‘πολλά να κάνουν στο έργο του Κυρίου’. (2 Πέτρ. 1:5-8· 1 Κορ. 15:58) Δείχνουν ότι επιζητούν πρώτα τη Βασιλεία όταν βάζουν τα δικά της συμφέροντα πάνω από την κοσμική εργασία και την αναψυχή. Εκείνοι που έχουν καρδιά γεμάτη εκτίμηση για τη Βασιλεία συμμετέχουν τακτικά στη διακονία αγρού στο βαθμό που το επιτρέπουν οι περιστάσεις τους, και πολλοί από αυτούς αλλάζουν τις περιστάσεις τους ώστε να μπορούν να συμμετέχουν πληρέστερα. Επίσης είναι διαρκώς άγρυπνοι για να επωφελούνται από τις κατάλληλες ευκαιρίες και να δίνουν μαρτυρία σε άλλους για τη Βασιλεία.

Για παράδειγμα, ο Τζον Φουργκάλα, ο οποίος είχε μια επιχείρηση σιδηρικών στην Γκουαγιακίλ του Ισημερινού, έφτιαξε μια ελκυστική βιτρίνα για να επιδεικνύει Γραφικά έντυπα στο κατάστημά του. Την ώρα που ο βοηθός του εκτελούσε την παραγγελία κάποιου πελάτη, ο Τζον έδινε στον πελάτη μαρτυρία.

Στη Νιγηρία, ένας ζηλωτής Μάρτυρας, ο οποίος συντηρούσε την οικογένειά του εργαζόμενος ως εργολάβος ηλεκτρικών εγκαταστάσεων, ήταν και αυτός αποφασισμένος να χρησιμοποιεί καλά τις γνωριμίες του για να δίνει μαρτυρία. Επειδή η επιχείρηση ήταν δική του, καθόριζε εκείνος το πρόγραμμα των δραστηριοτήτων της. Κάθε πρωί, πριν αρχίσει η καθημερινή εργασία, συγκέντρωνε τη σύζυγο, τα παιδιά, τους υπαλλήλους και τους μαθητευόμενούς του και εξέταζαν το Γραφικό εδάφιο της ημέρας, λέγοντας παράλληλα και εμπειρίες από το Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Επίσης, στην αρχή κάθε έτους, έδινε στους πελάτες του ένα αντίτυπο του ημερολογίου της Εταιρίας Σκοπιά και μαζί δυο περιοδικά. Ως αποτέλεσμα, μερικοί υπάλληλοί του και ορισμένοι πελάτες του ενώθηκαν μαζί του στη λατρεία του Ιεχωβά.

Υπάρχουν πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά που έχουν το ίδιο πνεύμα. Άσχετα από το τι κάνουν, ψάχνουν διαρκώς να βρουν ευκαιρίες να λένε τα καλά νέα και σε άλλους.

Ένα Μεγάλο Στράτευμα Ευτυχισμένων Ολοχρόνιων Ευαγγελιστών

Με το πέρασμα των ετών, ο ζήλος των Μαρτύρων του Ιεχωβά για το κήρυγμα των καλών νέων δεν έχει μειωθεί. Μολονότι πολλοί οικοδεσπότες τούς λένε πολύ κατηγορηματικά ότι δεν ενδιαφέρονται, υπάρχουν πάρα πολλοί οι οποίοι είναι ευγνώμονες για το ότι οι Μάρτυρες τους βοηθούν να κατανοήσουν την Αγία Γραφή. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι αποφασισμένοι να εξακολουθήσουν να κηρύττουν, ώσπου ο ίδιος ο Ιεχωβά να καταδείξει με σαφήνεια ότι το έργο αυτό έχει ολοκληρωθεί.

Η παγκόσμια αδελφότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αντί να χαλαρώσει, έχει στην πραγματικότητα εντείνει τη δραστηριότητα του κηρύγματός της. Το 1982, η ετήσια παγκόσμια έκθεση έδειχνε ότι είχαν αφιερωθεί στη διακονία αγρού 384.856.662 ώρες. Δέκα χρόνια αργότερα (το 1992) αφιερώθηκαν στο έργο αυτό 1.024.910.434 ώρες. Πού οφείλεται αυτή η μεγάλη αύξηση στη δραστηριότητα;

Είναι αλήθεια ότι ο αριθμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει αυξηθεί. Αλλά όχι μέχρι αυτού του βαθμού. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, ενώ ο αριθμός των Μαρτύρων αυξήθηκε κατά 80 τοις εκατό, ο αριθμός των σκαπανέων ανέβηκε κατακόρυφα αυξανόμενος κατά 250 τοις εκατό. Κατά μέσο όρο κάθε μήνα, ο 1 στους 7 Μάρτυρες του Ιεχωβά παγκόσμια συμμετείχε σε κάποια μορφή του ολοχρόνιου έργου κηρύγματος.

Τι είδους άτομα ήταν εκείνοι που συμμετείχαν σε αυτή την υπηρεσία σκαπανέα; Στη Δημοκρατία της Κορέας, λόγου χάρη, στους Μάρτυρες συγκαταλέγονται πολλές νοικοκυρές. Οι οικογενειακές υποχρεώσεις ίσως δεν επιτρέπουν σε όλες να κάνουν έργο σκαπανέα σε τακτική βάση, όμως πολλές έχουν χρησιμοποιήσει τις μεγάλες σχολικές διακοπές του χειμώνα ως ευκαιρία για υπηρεσία βοηθητικού σκαπανέα. Ως αποτέλεσμα, το 53 τοις εκατό του συνολικού αριθμού Μαρτύρων στη Δημοκρατία της Κορέας συμμετείχαν σε κάποια μορφή ολοχρόνιας υπηρεσίας τον Ιανουάριο του 1990.

Τα πρώτα χρόνια, το γεμάτο ζήλο σκαπανικό πνεύμα από μέρους των Φιλιππινέζων Μαρτύρων ήταν εκείνο που τους έδωσε τη δυνατότητα να μεταδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας στα εκατοντάδες κατοικημένα νησιά των Φιλιππίνων. Ο ζήλος αυτός έχει καταδειχτεί ακόμα περισσότερο από τότε και έπειτα. Το 1992, κατά μέσο όρο κάθε μήνα, 22.205 ευαγγελιζόμενοι συμμετείχαν στη διακονία αγρού ως σκαπανείς στις Φιλιππίνες. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονταν πολλοί νεαροί που είχαν επιλέξει να ‘θυμούνται τον Πλάστη τους’ και να χρησιμοποιούν το νεανικό τους σφρίγος στην υπηρεσία του. (Εκκλ. 12:1) Ύστερα από μια δεκαετία στην υπηρεσία σκαπανέα, ένας από αυτούς τους νεαρούς είπε: «Έμαθα να είμαι υπομονετικός, να ζω απλή ζωή, να στηρίζομαι στον Ιεχωβά και να είμαι ταπεινός. Είναι αλήθεια ότι αντιμετώπισα επίσης δυσκολίες και αποθαρρύνσεις, αλλά όλα αυτά δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με τις ευλογίες που φέρνει το έργο σκαπανέα».

Τον Απρίλιο και το Μάιο του 1989, η Σκοπιά ξεσκέπαζε τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, δηλαδή την ψεύτικη θρησκεία με τις πολλές μορφές που έχει παγκόσμια. Τα άρθρα αυτά κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα σε 39 γλώσσες, και οι Μάρτυρες τα έδωσαν στους ανθρώπους με εντατικό ρυθμό. Στην Ιαπωνία, όπου ο αριθμός των σκαπανέων Μαρτύρων έχει ξεπεράσει πολλές φορές το 40 τοις εκατό των ευαγγελιζομένων, 41.055 βοηθητικοί σκαπανείς—ένας νέος ανώτατος αριθμός—έκαναν αίτηση για να βοηθήσουν στο έργο εκείνον τον Απρίλιο. Στη διοικητική περιφέρεια της Οσάκα, στην πόλη Τακάτσουκι, στην Εκκλησία Ότσουκα, 73 από τους 77 βαφτισμένους ευαγγελιζομένους συμμετείχαν σε κάποια μορφή της υπηρεσίας σκαπανέα εκείνον το μήνα. Στις 8 Απριλίου, όταν όλοι οι ευαγγελιζόμενοι στην Ιαπωνία παροτρύνθηκαν να συμμετάσχουν με κάποιον τρόπο στη μετάδοση αυτού του ζωτικού αγγέλματος, εκατοντάδες εκκλησίες, όπως η Εκκλησία Ουσιόντα στην Πόλη της Γιοκοχάμα, έκαναν διευθετήσεις για ολοήμερο έργο δρόμου και έργο από σπίτι σε σπίτι, από τις 7:00 π.μ. ως τις 8:00 μ.μ., προκειμένου να πλησιάσουν όλους όσους μπορούσαν στην περιοχή.

Όπως γίνεται παντού, έτσι και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Μεξικό εργάζονται για να καλύψουν τις υλικές τους ανάγκες. Εντούτοις, κάθε μήνα το 1992, κατά μέσο όρο 50.095 Μάρτυρες του Ιεχωβά εκεί κανόνιζαν και αυτοί τις υποθέσεις τους έτσι ώστε να συμμετέχουν στην υπηρεσία σκαπανέα με σκοπό να βοηθήσουν ανθρώπους που πεινούν για την αλήθεια να μάθουν σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού. Σε μερικές οικογένειες συνεργάστηκαν όλα τα μέλη του σπιτικού προκειμένου να μπορέσουν όλοι τους ή τουλάχιστον μερικοί από αυτούς να κάνουν έργο σκαπανέα. Απολαμβάνουν καρποφόρα διακονία. Το 1992, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Μεξικό διεξήγαν τακτικά πάνω από 502.017 οικιακές Γραφικές μελέτες είτε με άτομα είτε με οικογένειες ολόκληρες.

Οι πρεσβύτεροι που υπηρετούν τις ανάγκες των εκκλησιών των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχουν βαριές ευθύνες. Οι περισσότεροι πρεσβύτεροι στη Νιγηρία είναι οικογενειάρχες, πράγμα που ισχύει και για πρεσβυτέρους σε πολλά άλλα μέρη επίσης. Ωστόσο, εκτός από την προετοιμασία που κάνουν για να διεξάγουν εκκλησιαστικές συναθροίσεις ή για να συμμετέχουν σε αυτές, και εκτός από την προετοιμασία για την αναγκαία ποίμανση του ποιμνίου του Θεού, μερικοί από αυτούς τους άντρες κάνουν επίσης έργο σκαπανέα. Πώς είναι δυνατόν αυτό; Συχνά, ο προσεκτικός προγραμματισμός του χρόνου και η καλή συνεργασία της οικογένειας αποτελούν σημαντικούς παράγοντες.

Είναι φανερό ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παγκόσμια έχουν πάρει στα σοβαρά τη νουθεσία που έδωσε ο Ιησούς να εξακολουθούν να ‘επιζητούν πρώτα τη βασιλεία’. (Ματθ. 6:33) Ό,τι κάνουν αποτελεί εγκάρδια εκδήλωση της αγάπης τους για τον Ιεχωβά και της εκτίμησής τους για την κυριαρχία του. Όπως ο ψαλμωδός Δαβίδ, έτσι και αυτοί λένε: «Θέλω σε υψόνει, Θεέ μου, βασιλεύ· και θέλω ευλογεί το όνομά σου εις τον αιώνα και εις τον αιώνα».—Ψαλμ. 145:1.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 292]

Αυξημένη έμφαση στην ευθύνη για επίδοση μαρτυρίας

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 293]

Θεωρούν τη μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι πολύτιμο προνόμιο

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 294]

Κατανόηση του τι είναι η ολόψυχη υπηρεσία

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 295]

Τι σημαίνει πραγματικά το να ‘επιζητούμε πρώτα τη βασιλεία’

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 301]

Ζηλωτές Μάρτυρες βάζουν τα συμφέροντα της Βασιλείας πριν από την κοσμική εργασία και την αναψυχή

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 288]

«Πού Είναι οι Εννιά;»

Στην Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού το 1928, δόθηκε σε όλους τους παρόντες ένα φυλλάδιο με τίτλο «Πού Είναι οι Εννιά;» (Where Are the Nine?) Η ανάλυση των εδαφίων Λουκάς 17:11-19 που περιείχε το φυλλάδιο αυτό άγγιξε την καρδιά του Κλάουντ Γκούντμαν και τον υποκίνησε να αναλάβει έργο βιβλιοπώλη, δηλαδή σκαπανέα, και να παραμείνει στην υπηρεσία αυτήν.

[Πλαίσιο/Εικόνες στη σελίδα 296, 297]

Υπηρεσία Μπέθελ

Το 1992, υπήρχαν 12.974 άτομα που συμμετείχαν στην υπηρεσία Μπέθελ σε 99 χώρες

[Εικόνες]

Η προσωπική μελέτη είναι σημαντική για τα μέλη της οικογένειας Μπέθελ

Ισπανία

Σε κάθε Οίκο Μπέθελ, η μέρα αρχίζει με την εξέταση ενός Γραφικού εδαφίου

Φινλανδία

Όπως αληθεύει για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά παντού, τα μέλη της οικογένειας Μπέθελ συμμετέχουν στην υπηρεσία αγρού

Ελβετία

Κάθε Δευτέρα βράδυ η οικογένεια Μπέθελ μελετάει μαζί τη «Σκοπιά»

Ιταλία

Το είδος της εργασίας ποικίλλει, αλλά κάθε εργασία γίνεται για την υποστήριξη της διακήρυξης της Βασιλείας του Θεού

Γαλλία

Παπούα-Νέα Γουινέα

Ηνωμένες Πολιτείες

Γερμανία

Φιλιππίνες

Μεξικό

΄Βρετανία

Νιγηρία

Ολλανδία

Βραζιλία

Ιαπωνία

Νότια Αφρική

[Πλαίσιο/Εικόνες στη σελίδα 298]

Μερικά Άτομα με Πολλά Χρόνια στην Υπηρεσία Μπέθελ

Φ. Γ. Φρανς—Ηνωμένες Πολιτείες (1920-1992)

Χάινριχ Ντουένγκερ—Γερμανία (περίπου 15 χρόνια στο διάστημα 1911-1933), Ουγγαρία (1933-1935), Τσεχοσλοβακία (1936-1939) και κατόπιν Ελβετία (1939-1983)

Τζορτζ Φίλιπς—Νότια Αφρική (1924-1966, 1976-1982)

Σαρκικές αδελφές (Κάθριν Μπόγκαρντ και Γκρέις ντε Τσέκα) οι οποίες συνολικά αφιέρωσαν στην υπηρεσία Μπέθελ 136 χρόνια—Ηνωμένες Πολιτείες

[Γράφημα στη σελίδα 303]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Αύξηση στους Σκαπανείς!

Σκαπανείς

Ευαγγελιζόμενοι

Ποσοστιαία Αύξηση από το 1982

250%

200%

150%

100%

50%

1982 1984 1986 1988 1990 1992

[Εικόνα στη σελίδα 284]

Η αδελφή Έρλι διέσχισε μεγάλο μέρος της Νέας Ζηλανδίας με ποδήλατο για να μεταδώσει το άγγελμα της Βασιλείας

[Εικόνα στη σελίδα 285]

Επί 76 χρόνια—ως άγαμη, παντρεμένη και κατόπιν ως χήρα—η Μαλίντα Κίφερ αφιέρωσε τον εαυτό της στην ολοχρόνια διακονία

[Εικόνες στη σελίδα 286]

Απλά τροχόσπιτα χρησίμευαν ως κατάλυμα για μερικούς από τους πρώτους σκαπανείς καθώς αυτοί μετακινούνταν από το ένα μέρος στο άλλο

Καναδάς

Ινδία

[Εικόνα στη σελίδα 287]

Ο Φρανκ Ράις (όρθιος στα δεξιά), ο Κλεμ Ντεσάμπ (καθιστός μπροστά από τον Φρανκ, μαζί με τη σύζυγο του Κλεμ, την Τζιν, δίπλα τους) και μια ομάδα στην Ιάβα στην οποία περιλαμβάνονται άλλοι Μάρτυρες και νεοενδιαφερόμενοι

[Εικόνες στη σελίδα 288]

Η ζωή του Κλάουντ Γκούντμαν, που ήταν αφιερωμένη στην ολοχρόνια διακονία, τον οδήγησε να υπηρετήσει στην Ινδία και σε άλλες εφτά χώρες

[Εικόνα στη σελίδα 289]

Όταν ο Μπεν Μπρίκελ είχε καλή υγεία, χαιρόταν να τη χρησιμοποιεί στην υπηρεσία του Ιεχωβά· τα σοβαρά προβλήματα υγείας στα μετέπειτα χρόνια δεν τον έκαναν να εγκαταλείψει τις προσπάθειες

[Εικόνα στη σελίδα 290]

Η Κάθι Παλμ έδωσε μαρτυρία σε κάθε είδους τομέα, από κτίρια γραφείων μεγάλων πόλεων μέχρι τους πλέον απομονωμένους οικισμούς ορυχείων και φάρμες με πρόβατα στη Χιλή

[Εικόνα στη σελίδα 291]

Η αποφασιστικότητα τόσο του Μάρτιν όσο και της Γκέρτρουτ Πέτσιγκερ εκφράζεται με τα λόγια: ‘Αυτό που κάνω είναι ένα—επιζητώ πρώτα τη Βασιλεία’

[Εικόνα στη σελίδα 300]

Η Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα (όπως αυτή που εικονίζεται εδώ στην Ιαπωνία) έχει παράσχει ειδική εκπαίδευση για δεκάδες χιλιάδες ζηλωτές εργάτες

Κεφάλαιο 19

Αυξάνουν Μαζί σε Αγάπη

ΟΤΑΝ οι απόστολοι του Ιησού Χριστού έγραφαν σε συγχριστιανούς τους, τόνιζαν ότι υπήρχε ανάγκη να αυξάνουν τα άτομα όχι μόνο σε ακριβή γνώση αλλά και σε αγάπη. Η βάση για αυτό ήταν η αγάπη που έδειχνε ο ίδιος ο Θεός και η αυτοθυσιαστική αγάπη του Χριστού, στα βήματα του οποίου προσπαθούσαν να περπατούν. (Ιωάν. 13:34, 35· Εφεσ. 4:15, 16· 5:1, 2· Φιλιπ. 1:9· 1 Ιωάν. 4:7-10) Αποτελούσαν μια αδελφότητα, και όταν βοηθούσαν ο ένας τον άλλον, οι δεσμοί της αγάπης γίνονταν ακόμα πιο ισχυροί.

Όταν οι αδελφοί της Ιουδαίας αντιμετώπισαν οικονομικές δυσκολίες εξαιτίας κάποιας πείνας, οι Χριστιανοί στη Συρία και στην Ελλάδα διέθεσαν από τα υπάρχοντά τους για να τους βοηθήσουν. (Πράξ. 11:27-30· Ρωμ. 15:26) Όταν μερικοί διώκονταν, οι άλλοι Χριστιανοί συνέπασχαν έντονα μαζί με αυτούς και έσπευδαν να προσφέρουν βοήθεια.—1 Κορ. 12:26· Εβρ. 13:3.

Φυσικά, όλοι οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να αγαπούν, και ασχολούνται και άλλοι εκτός από τους Χριστιανούς με πράξεις ανθρωπιστικής καλοσύνης. Αλλά οι άνθρωποι στο ρωμαϊκό κόσμο αναγνώριζαν ότι η αγάπη που έδειχναν οι Χριστιανοί ήταν διαφορετική. Ο Τερτυλλιανός, ο οποίος ήταν νομομαθής στη Ρώμη, παρέθεσε τα σχόλια που έκαναν άνθρωποι του ρωμαϊκού κόσμου σχετικά με τους Χριστιανούς, αναφέροντας τα εξής: «‘Κοιτάξτε’, λένε, ‘πώς αγαπούν ο ένας τον άλλον . . . και πώς είναι έτοιμοι να πεθάνουν ο ένας για τον άλλον’». (Απολογητικός, κεφάλαιο XXXIX, 7) Ο Τζον Χερστ, στο έργο του Ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας (History of the Christian Church, Τόμος Ι, σελίδα 146), αφηγείται ότι οι άνθρωποι στις αρχαίες πόλεις Καρχηδόνα και Αλεξάνδρεια, σε περιόδους λοιμού, έδιωχναν από κοντά τους εκείνους που είχαν μολυνθεί και απογύμνωναν τους ετοιμοθάνατους από όποιο πράγμα αξίας είχαν πάνω τους. Σε αντίθεση με αυτό, αναφέρει ο ίδιος, οι Χριστιανοί σε εκείνα τα μέρη μοιράζονταν τα υπάρχοντά τους, περιποιούνταν τους αρρώστους και έθαβαν τους νεκρούς.

Κάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στους σύγχρονους καιρούς έργα που δείχνουν παρόμοιο ενδιαφέρον για την ευημερία των άλλων; Αν ναι, μήπως τα έργα αυτά τα κάνουν μόνο λίγα άτομα εδώ και εκεί ή μήπως ολόκληρη η οργάνωση ενθαρρύνει και υποστηρίζει τέτοιου είδους προσπάθειες;

Στοργική Βοήθεια Μέσα στις Τοπικές Εκκλησίες

Τη φροντίδα για τα ορφανά και τις χήρες που υπάρχουν μέσα στην εκκλησία, καθώς και για όποια πιστά άτομα αντιμετωπίζουν σοβαρές αντιξοότητες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τη θεωρούν μέρος της λατρείας τους. (Ιακ. 1:27· 2:15-17· 1 Ιωάν. 3:17, 18) Σε γενικές γραμμές, κυρίως οι κοσμικές κυβερνήσεις εξασφαλίζουν την ύπαρξη νοσοκομείων, στέγης για τους ηλικιωμένους και κοινωνικής πρόνοιας για τους ανέργους στην κοινότητα, και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποστηρίζουν αυτές τις διευθετήσεις με το να πληρώνουν ευσυνείδητα τους φόρους τους. Εντούτοις, επειδή αναγνωρίζουν πως μόνο η Βασιλεία του Θεού μπορεί να λύσει για πάντα τα προβλήματα του ανθρώπινου γένους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αφιερώνουν τον εαυτό τους, καθώς και ό,τι άλλο έχουν, κυρίως στο να το διδάσκουν αυτό σε άλλους. Πρόκειται για μια ζωτική υπηρεσία που δεν την προσφέρει καμιά ανθρώπινη κυβέρνηση.

Στις 69.000 και πλέον εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά παγκόσμια, συνήθως παρέχεται σε ατομική βάση η φροντίδα για τις ειδικές ανάγκες που ανακύπτουν λόγω προχωρημένης ηλικίας και ασθένειας διαφόρων μελών. Όπως δείχνουν τα εδάφια 1 Τιμόθεο 5:4, 8, ο κάθε Χριστιανός είναι εκείνος που έχει κυρίως την ευθύνη για τη φροντίδα των μελών του σπιτικού του. Παιδιά, εγγόνια ή άλλοι στενοί συγγενείς εκδηλώνουν Χριστιανική αγάπη με το να προσφέρουν τη βοήθειά τους στους ηλικιωμένους και ανήμπορους ανάλογα με τις ανάγκες τους. Οι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν μειώνουν αυτό το αίσθημα της ευθύνης με το να αναλαμβάνουν οικογενειακές υποχρεώσεις. Αν, όμως, δεν υπάρχουν στενοί συγγενείς ή αν εκείνοι που έχουν την ευθύνη απλούστατα δεν μπορούν να σηκώσουν το φορτίο μόνοι τους, άλλα άτομα στην εκκλησία σπεύδουν με στοργή να βοηθήσουν. Όπου είναι απαραίτητο, η εκκλησία ως σύνολο μπορεί να φροντίσει για την παροχή βοήθειας σε κάποιον αδελφό ή κάποια αδελφή που βρίσκεται σε ανάγκη και έχει ένα μακρύ παρελθόν πιστής υπηρεσίας.—1 Τιμ. 5:3-10.

Η μέριμνα για αυτές τις ανάγκες δεν αφήνεται στην τύχη. Στα μαθήματα της Σχολής Διακονίας της Βασιλείας, την οποία οι πρεσβύτεροι έχουν παρακολουθήσει επανειλημμένα από το 1959 και μετά, έχει εξεταστεί πολλές φορές και με ιδιαίτερη προσοχή η υποχρέωση που έχουν σε αυτόν τον τομέα ενώπιον του Θεού ως ποιμένες του ποιμνίου. (Εβρ. 13:1, 16) Όχι πως δεν γνώριζαν αυτή την ανάγκη πριν από εκείνον τον καιρό. Το 1911, για παράδειγμα, η Εκκλησία Όλνταμ, στο Λανκασάιρ της Αγγλίας, πρόσφερε υλική βοήθεια σε εκείνους από ανάμεσά τους οι οποίοι αντιμετώπιζαν σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Από τότε, όμως, η παγγήινη οργάνωση έχει μεγαλώσει, ο αριθμός εκείνων που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα έχει αυξηθεί, και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότερο αυτά που δείχνει η Αγία Γραφή ότι πρέπει να κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Ειδικά στα πρόσφατα χρόνια, έχουν εξεταστεί στις συναθροίσεις όλων των εκκλησιών οι ευθύνες που έχει ο κάθε Χριστιανός προς εκείνους από ανάμεσά τους οι οποίοι έχουν ειδικές ανάγκες—τους ηλικιωμένους, τους ανήμπορους, τις οικογένειες με ένα γονέα και όσους αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσχέρειες.a

Το ενδιαφέρον που δείχνουν ατομικά οι Μάρτυρες προς τους άλλους προχωρεί πολύ πιο πέρα από το να λένε απλώς: «Να ζεσταίνεστε και να χορταίνετε». Αυτοί εκδηλώνουν στοργικό προσωπικό ενδιαφέρον. (Ιακ. 2:15, 16) Εξετάστε μερικά παραδείγματα.

Όταν μια νεαρή Σουηδέζα Μάρτυρας του Ιεχωβά έπαθε μηνιγγίτιδα στη διάρκεια μιας επίσκεψής της στην Ελλάδα το 1986, είδε παράλληλα τι σημαίνει να έχει κανείς Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές σε πολλές χώρες. Ειδοποιήθηκε ο πατέρας της στη Σουηδία. Εκείνος ήρθε αμέσως σε επαφή με έναν πρεσβύτερο στην τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Σουηδία και, μέσω εκείνου, επικοινώνησε με ένα Μάρτυρα στην Ελλάδα. Μέχρι να μπορέσει η νεαρή Μάρτυρας να επιστρέψει στη Σουηδία, έπειτα από τρεις εβδομάδες, οι καινούριοι φίλοι της στην Ελλάδα δεν έφυγαν ούτε στιγμή από το πλευρό της.

Παρόμοια, όταν ένας ηλικιωμένος χήρος Μάρτυρας στο Γουόλισμπεργκ, στο Οντάριο του Καναδά, χρειάστηκε βοήθεια, μια οικογένεια την οποία εκείνος είχε βοηθήσει πνευματικά έδειξε την εκτίμησή της κάνοντάς τον μέλος της οικογένειας. Ύστερα από μερικά χρόνια, όταν αυτοί μετακόμισαν στο Μπάρις Μπέι, πήγε και εκείνος μαζί τους. Τον είχαν μαζί τους και τον φρόντιζαν με στοργή επί 19 χρόνια, ως το 1990 που πέθανε.

Στην Πόλη της Νέας Υόρκης, ένα αντρόγυνο Μαρτύρων φρόντιζε κάποιον ηλικιωμένο ο οποίος παρακολουθούσε τις συναθροίσεις στη δική τους Αίθουσα Βασιλείας, και μάλιστα τον φρόντιζε επί 15 περίπου χρόνια ως το 1986 που πέθανε. Όταν έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο, αυτοί ανέλαβαν να κάνουν τα ψώνια, το καθάρισμα, το μαγείρεμα και το πλύσιμο των ρούχων του. Του φέρθηκαν σαν να ήταν πατέρας τους.

Στοργική μέριμνα επιδεικνύεται επίσης και σε άλλου είδους ανάγκες. Ένα αντρόγυνο Μαρτύρων στις Ηνωμένες Πολιτείες πούλησαν το σπίτι τους και μετακόμισαν στη Μοντάνα για να βοηθήσουν εκεί κάποια εκκλησία. Με τον καιρό, όμως, παρουσιάστηκαν σοβαρά προβλήματα υγείας, ο αδελφός έχασε τη δουλειά του και τα χρήματά τους εξαντλήθηκαν. Πώς θα τα έφερναν βόλτα; Ο αδελφός προσευχήθηκε στον Ιεχωβά για βοήθεια. Μόλις τελείωσε την προσευχή του, χτύπησε την πόρτα κάποιος άλλος Μάρτυρας. Βγήκαν μαζί να πάνε για έναν καφέ. Όταν επέστρεψε ο αδελφός, βρήκε όλο τον πάγκο της κουζίνας γεμάτο τρόφιμα. Μαζί με τα τρόφιμα υπήρχε και ένας φάκελος, ο οποίος περιείχε χρήματα και ένα σημείωμα που έγραφε: «Από τους αδελφούς και τις αδελφές σας που σας αγαπούν πάρα πολύ». Τα μέλη της εκκλησίας είχαν αντιληφθεί την ανάγκη του αντρογύνου και είχαν συνδράμει όλοι για να καλύψουν αυτή την ανάγκη. Βαθιά συγκινημένοι από την αγάπη τους, εκείνος και η σύζυγός του δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυά τους και ευχαρίστησαν τον Ιεχωβά, το παράδειγμα αγάπης του οποίου υποκινεί τους δούλους του.

Το γενναιόδωρο ενδιαφέρον που δείχνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά για εκείνους που βρίσκονται ανάμεσά τους και στους οποίους παρουσιάζεται κάποια ανάγκη έχει γίνει ευρέως γνωστό. Μερικές φορές, αυτό το έχουν εκμεταλλευτεί ορισμένοι απατεώνες. Γι’ αυτό οι Μάρτυρες έμαθαν αναγκαστικά να είναι προσεκτικοί, χωρίς παράλληλα να καταπνίγουν την επιθυμία που έχουν να βοηθούν εκείνους που το αξίζουν.

Όταν ο Πόλεμος Στερεί από τους Ανθρώπους τα Πάντα

Σε πολλά μέρη της γης, ο πόλεμος έχει στερήσει από τους ανθρώπους τα πάντα. Οργανώσεις παροχής βοήθειας προσπαθούν να κάνουν κάτι, αλλά συχνά αυτοί οι μηχανισμοί κινούνται αργά. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θεωρούν ότι το έργο το οποίο κάνουν αυτές οι υπηρεσίες τούς απαλλάσσει από την ευθύνη που έχουν απέναντι στους Χριστιανούς αδελφούς τους στις περιοχές εκείνες. Όταν γνωρίζουν ότι οι αδελφοί τους βρίσκονται σε ανάγκη, δεν ‘κλείνουν την πόρτα της τρυφερής τους συμπόνιας’ σε αυτούς, αλλά αμέσως κάνουν ό,τι μπορούν για να τους φέρουν ανακούφιση.—1 Ιωάν. 3:17, 18.

Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ακόμα και σε χώρες που μαστίζονταν από ελλείψεις, οι Μάρτυρες στην ύπαιθρο, οι οποίοι εξακολουθούσαν να έχουν προμήθειες τροφίμων, τις μοιράζονταν με τους λιγότερο ευνοημένους αδελφούς τους στις πόλεις. Στην Ολλανδία αυτό γινόταν με μεγάλο κίνδυνο εξαιτίας των σκληρών περιορισμών που είχαν επιβάλει οι ναζιστές. Σε μια τέτοια αποστολή βοήθειας, ο Γκέριτ Μπέμερμαν ήταν επικεφαλής μιας ομάδας αδελφών με τρίκυκλα τα οποία ήταν γεμάτα τρόφιμα σκεπασμένα με μουσαμάδες. Ξαφνικά έφτασαν σε ένα σημείο ελέγχου στην πόλη Άλκμααρ. «Δεν είχαμε άλλη εκλογή παρά να εμπιστευτούμε πλήρως στον Ιεχωβά», είπε ο Γκέριτ. Χωρίς να κόψει πολύ την ταχύτητά του, φώναξε δυνατά στον αξιωματικό: «Βο ιστ Άμστερνταμ;» (Προς τα πού πάνε για το Άμστερνταμ;) Ο αξιωματικός παραμέρισε και έδειξε μπροστά φωνάζοντας: «Γκεράντε άους!» (Όλο ευθεία!). «Ντάνκε σεν!» (Ευχαριστώ!) ακούστηκε η απάντηση του Γκέριτ, καθώς ολόκληρη η ομάδα με τα τρίκυκλα περνούσε με μεγάλη ταχύτητα ανάμεσα από ένα πλήθος που τους παρακολουθούσε κατάπληκτο. Σε κάποια άλλη περίπτωση, οι Μάρτυρες κατάφεραν να πάνε ένα ολόκληρο πλοιάριο φορτωμένο με πατάτες στους αδελφούς τους στο Άμστερνταμ.

Το ίδιο πνεύμα έδειχναν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ευρώπη. Ενώ βρισκόταν έγκλειστος σε ένα στρατόπεδο κοντά στο Αμερσφόορτ στην Ολλανδία, ένας 17χρονος έχανε συνέχεια βάρος ώσπου έμεινε σκελετός. Στα μετέπειτα χρόνια όμως, δεν ξέχασε ποτέ ότι, αφού τον είχαν αναγκάσει να κάνει ασκήσεις μέσα σε καταρρακτώδη βροχή μέχρι τα μεσάνυχτα και κατόπιν τον είχαν αφήσει χωρίς φαγητό, ένας Μάρτυρας από κάποιο άλλο μέρος του στρατοπέδου κατάφερε να φτάσει κοντά του και να του βάλει ένα κομμάτι ψωμί μέσα στο χέρι του. Επίσης, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μαουτχάουζεν της Αυστρίας, ένας Μάρτυρας, που ο διορισμός του απαιτούσε να πηγαίνει από ένα τμήμα του στρατοπέδου σε ένα άλλο, έβαζε συχνά σε κίνδυνο τη ζωή του με το να παίρνει το φαγητό που είχαν φυλάξει ορισμένοι Μάρτυρες από το πενιχρό τους συσσίτιο και να το πηγαίνει σε άλλους Μάρτυρες πολύ πιο στερημένους.

Μετά τον πόλεμο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που βγήκαν από τις γερμανικές φυλακές και τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είχαν τίποτα παρά μόνο τη στολή των φυλακών που φορούσαν. Η ακίνητη περιουσία πολλών που δεν βρίσκονταν στη φυλακή είχε καταστραφεί. Σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης υπήρχε έλλειψη στα τρόφιμα, στα ρούχα και στα καύσιμα. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε αυτές τις χώρες οργάνωσαν αμέσως εκκλησιαστικές συναθροίσεις και άρχισαν να βοηθούν άλλους πνευματικά με το να τους μιλούν για τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού. Αλλά αυτοί οι ίδιοι χρειάζονταν άλλου είδους βοήθεια. Πολλοί από αυτούς ήταν τόσο αδύναμοι από την πείνα ώστε συχνά λιποθυμούσαν στη διάρκεια των συναθροίσεων.

Επρόκειτο για μια κατάσταση την οποία οι Μάρτυρες δεν είχαν αντιμετωπίσει ποτέ προηγουμένως σε τόσο μεγάλη κλίμακα. Ωστόσο, τον ίδιο μήνα που τερματίστηκε επισήμως ο πόλεμος στην περιοχή του Ειρηνικού, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διεξήγαγαν μια ειδική συνέλευση στο Κλίβελαντ του Οχάιο, στην οποία εξέτασαν τι χρειαζόταν να κάνουν για να παράσχουν βοήθεια στους Χριστιανούς αδελφούς τους στις ερειπωμένες από τον πόλεμο χώρες και πώς να το πετύχουν αυτό. Η εγκαρδιωτική ομιλία ‘Η Απερίγραπτη Δωρεά Του’, που την εκφώνησε ο Φ. Γ. Φρανς, παρουσίασε ορισμένες Γραφικές συμβουλές που ανταποκρίνονταν πλήρως στις ανάγκες της κατάστασης.b

Μέσα σε λίγες εβδομάδες, αμέσως μόλις επιτράπηκαν τα ταξίδια στην περιοχή αυτήν, ο Ν. Ο. Νορ, πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, και ο Μ. Τζ. Χένσελ πήγαν στην Ευρώπη για να δουν οι ίδιοι τις συνθήκες. Προτού ακόμα ξεκινήσουν αυτό το ταξίδι, είχαν ήδη αρχίσει να γίνονται διευθετήσεις για παροχή βοήθειας.

Τα πρώτα φορτία έφυγαν από την Ελβετία και τη Σουηδία. Ακολούθησαν και άλλα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και από άλλες χώρες. Μολονότι ο αριθμός των Μαρτύρων στις χώρες που ήταν τότε σε θέση να προσφέρουν αυτή τη βοήθεια ανερχόταν μόλις στις 85.000 περίπου, αυτοί ανέλαβαν να στείλουν ρουχισμό και τρόφιμα σε συμμάρτυρές τους στην Αγγλία, στην Αυστρία, στο Βέλγιο, στη Βουλγαρία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Δανία, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Κίνα, στη Νορβηγία, στην Ολλανδία, στην Ουγγαρία, στην Πολωνία, στη Ρουμανία, στην Τσεχοσλοβακία, στις Φιλιππίνες και στη Φινλανδία. Δεν επρόκειτο για προσπάθεια που έγινε μόνο μια φορά. Φορτία με προμήθειες εξακολούθησαν να αποστέλλονται επί δυόμισι χρόνια. Μεταξύ Ιανουαρίου 1946 και Αυγούστου 1948, είχαν σταλεί 479.114 κιλά είδη ρουχισμού, 124.110 ζευγάρια παπούτσια και 326.081 κιλά τρόφιμα ως προσφορά σε συμμάρτυρες. Από τα χρηματικά ποσά που προσφέρθηκαν τίποτα δεν διατέθηκε για διαχειριστικά έξοδα. Ο διαχωρισμός και η συσκευασία έγιναν από άμισθους εθελοντές. Τα χρήματα των συνεισφορών χρησιμοποιήθηκαν όλα για να βοηθηθούν οι άνθρωποι για τους οποίους προορίζονταν.

Φυσικά, η ανάγκη για παροχή βοήθειας σε πρόσφυγες και σε άλλους, που ο πόλεμος τους στέρησε τα πάντα, δεν περιορίστηκε στη δεκαετία του 1940. Εκατοντάδες πόλεμοι έχουν γίνει από το 1945 και μετά. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά όμως εξακολουθούν να δείχνουν το ίδιο στοργικό ενδιαφέρον. Κάτι τέτοιο έγινε στη διάρκεια του πολέμου της Μπιάφρας στη Νιγηρία, καθώς και έπειτα, από το 1967 ως το 1970. Παρόμοια βοήθεια παρασχέθηκε στη Μοζαμβίκη τη δεκαετία του 1980.

Επίσης, στη Λιβερία προκλήθηκε πείνα ως αποτέλεσμα του πολέμου που άρχισε το 1989. Καθώς οι άνθρωποι εγκατέλειπαν τη χώρα, ο περίβολος των εγκαταστάσεων της Σκοπιάς στη Μονρόβια γέμισε εκατοντάδες πρόσφυγες. Όσα τρόφιμα υπήρχαν εκεί, καθώς και το νερό από το πηγάδι, μοιράζονταν τόσο σε Μάρτυρες όσο και σε μη Μάρτυρες γείτονες. Κατόπιν, μόλις το επέτρεψαν οι περιστάσεις, ήρθαν επιπρόσθετες προμήθειες που έστειλαν Μάρτυρες από τη Σιέρα Λεόνε και την Ακτή Ελεφαντοστού στη Δυτική Αφρική, από την Ολλανδία και την Ιταλία στην Ευρώπη, και από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Και πάλι, το 1990, όταν πια ο πόλεμος στο Λίβανο είχε μετατρέψει τμήματα της Βηρυτού σε ερείπια, λες και είχε γίνει σεισμός, οι πρεσβύτεροι των Μαρτύρων του Ιεχωβά συγκρότησαν μια επιτροπή έκτακτης βοήθειας η οποία θα βοηθούσε τους αδελφούς ανάλογα με τις ανάγκες τους. Δεν χρειάστηκε να καλέσουν εθελοντές· κάθε μέρα πολλοί πρόσφεραν από μόνοι τους βοήθεια.

Στη διάρκεια μιας περιόδου μεγάλων πολιτικών και οικονομικών αναταραχών στην Ευρώπη, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αυστρία, στη Γιουγκοσλαβία, στην Ουγγαρία και στην Τσεχοσλοβακία έστειλαν πάνω από 70 τόνους αναγκαία είδη στους Χριστιανούς αδελφούς τους στη Ρουμανία το 1990.

Κατόπιν ακολούθησαν και άλλες αποστολές βοήθειας στην Ανατολική Ευρώπη. Το Κυβερνών Σώμα ζήτησε από το γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στη Δανία να οργανώσει την παροχή βοήθειας σε Μάρτυρες στην Ουκρανία που βρίσκονταν σε ανάγκη. Ενημερώθηκαν οι εκκλησίες και έδειξαν προθυμία να συνδράμουν. Στις 18 Δεκεμβρίου 1991, πέντε μεγάλα και δυο μικρά φορτηγά, που τα οδηγούσαν Μάρτυρες εθελοντές, έφτασαν στη Λβιφ με 22 τόνους προμήθειες—μια έκφραση στοργικού ενδιαφέροντος για τους Χριστιανούς αδελφούς τους. Στη συνέχεια, το 1992 εξακολούθησαν να φτάνουν φορτία με προμήθειες από τους Μάρτυρες της Αυστρίας—πάνω από 100 τόνοι τρόφιμα και είδη ρουχισμού. Επιπρόσθετες προμήθειες στάλθηκαν από τους Μάρτυρες της Ολλανδίας—πρώτα 26 τόνοι τρόφιμα, κατόπιν μια φάλαγγα από 11 φορτηγά με είδη ρουχισμού και ύστερα και άλλα τρόφιμα για την αντιμετώπιση της συνεχιζόμενης ανάγκης. Οι παραλήπτες ήταν ευγνώμονες στον Θεό και απέβλεπαν σε εκείνον για να χρησιμοποιήσουν με σοφία όσα τους είχαν σταλεί. Προσευχήθηκαν όλοι μαζί πριν ξεφορτώσουν τα φορτηγά και μετά ξανά όταν έγινε η όλη δουλειά. Μάρτυρες από την Ιταλία, τη Φινλανδία, τη Σουηδία και την Ελβετία έστειλαν και άλλα μεγάλα φορτία με προμήθειες. Ενόσω γίνονταν όλα αυτά, οι αναταραχές που λάβαιναν χώρα στις δημοκρατίες οι οποίες αποτελούσαν πρωτύτερα τη Γιουγκοσλαβία έγιναν αιτία να ανακύψει ανάγκη και εκεί. Στάλθηκαν και στην περιοχή εκείνη προμήθειες, δηλαδή τρόφιμα, ρουχισμός και φάρμακα. Στο μεταξύ, οι Μάρτυρες στις εκεί πόλεις άνοιξαν τα σπίτια τους για να φροντίσουν εκείνους που οι κατοικίες τους είχαν καταστραφεί.

Μερικές φορές τα άτομα που απεγνωσμένα χρειάζονται βοήθεια βρίσκονται σε απόμακρα μέρη, και η κατάστασή τους δεν γίνεται ευρέως γνωστή. Αυτό έγινε με 35 οικογένειες Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γουατεμάλα. Στα χωριά τους είχαν εισβάλει ομάδες που πολεμούσαν μεταξύ τους. Όταν τελικά κατάφεραν να επιστρέψουν το 1989, χρειάζονταν βοήθεια για την ανοικοδόμηση. Ως συμπλήρωμα στη βοήθεια που πρόσφερε η κυβέρνηση στους επαναπατριζόμενους, το γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά συγκρότησε μια επιτροπή έκτακτης ανάγκης για να βοηθήσει αυτές τις οικογένειες των Μαρτύρων, και άλλοι 500 περίπου Μάρτυρες από 50 εκκλησίες προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση.

Υπάρχουν και άλλες καταστάσεις που οδηγούν τους ανθρώπους σε τρομερή ανάγκη χωρίς να φταίνε οι ίδιοι. Οι σεισμοί, οι τυφώνες και οι πλημμύρες αποτελούν συνηθισμένα φαινόμενα. Λέγεται ότι κατά μέσο όρο ο κόσμος πλήττεται από 25 και πλέον μεγάλες καταστροφές το χρόνο.

Όταν Μαίνονται τα Στοιχεία της Φύσης

Όταν εξαιτίας καταστροφών ανακύπτουν σοβαρές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης οι οποίες επηρεάζουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, λαβαίνονται αμέσως μέτρα για την παροχή της απαραίτητης βοήθειας. Οι τοπικοί πρεσβύτεροι έχουν μάθει πως, όταν αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις, πρέπει να καταβάλουν επίμονες προσπάθειες για να επικοινωνήσουν με το κάθε μέλος της εκκλησίας. Το γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά το οποίο επιβλέπει το έργο της Βασιλείας για την περιοχή εκείνη εξετάζει αμέσως την κατάσταση και κατόπιν την αναφέρει στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία. Όταν χρειάζεται περισσότερη βοήθεια από αυτήν που μπορεί να παρασχεθεί τοπικά, γίνονται προσεκτικά συντονισμένες διευθετήσεις, μερικές φορές μάλιστα σε διεθνή κλίμακα. Ο σκοπός δεν είναι να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο των πληγέντων, αλλά να βοηθηθούν να έχουν τα αναγκαία για τη ζωή στην οποία ήταν συνηθισμένοι.

Απλώς και μόνο μια είδηση της τηλεόρασης, που αναφέρει την καταστροφή, αρκεί για να υποκινήσει πολλούς Μάρτυρες να τηλεφωνήσουν στους υπεύθυνους πρεσβυτέρους της περιοχής και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ή να προσφέρουν χρήματα ή υλικά πράγματα. Άλλοι στέλνουν στο γραφείο τμήματος ή στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία χρήματα που προορίζονται για την παροχή βοήθειας. Γνωρίζουν ότι χρειάζεται να δοθεί βοήθεια και θέλουν να συμμετάσχουν στην παροχή της. Όταν υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη, η Εταιρία Σκοπιά μπορεί να ενημερώσει τους αδελφούς σε μια συγκεκριμένη περιοχή προκειμένου να βοηθήσουν όπως μπορούν. Συγκροτείται μια επιτροπή παροχής βοήθειας με σκοπό να συντονιστεί ο χειρισμός των ζητημάτων στην περιοχή της καταστροφής.

Έτσι, όταν το μεγαλύτερο μέρος της Μανάγκουα, στη Νικαράγουα, καταστράφηκε από έναν ισχυρό σεισμό το Δεκέμβριο του 1972, οι επίσκοποι των εκκλησιών των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην περιοχή εκείνη συναντήθηκαν μέσα σε λίγες ώρες για να συντονίσουν τις προσπάθειές τους. Έγινε αμέσως ένας έλεγχος για να εξακριβωθεί αν όλοι οι Μάρτυρες στην πόλη ήταν καλά. Την ίδια εκείνη μέρα άρχισαν να καταφτάνουν προμήθειες από κοντινές εκκλησίες· κατόπιν έφτασαν εσπευσμένα προμήθειες από την Κόστα Ρίκα, την Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ. Στα περίχωρα της Μανάγκουα δημιουργήθηκαν 14 σημεία διανομής προμηθειών. Χρήματα και προμήθειες από Μάρτυρες σε πολλά μέρη του κόσμου διοχετεύτηκαν στη Νικαράγουα μέσω των διεθνών κεντρικών γραφείων της Εταιρίας Σκοπιά. Μοιράστηκαν τρόφιμα και άλλες προμήθειες (λόγου χάρη κεριά, σπίρτα και σαπούνια) ανάλογα με το μέγεθος της κάθε οικογένειας—οι προμήθειες που δίνονταν σε κάθε οικογένεια ήταν για εφτά μέρες. Στο ζενίθ των εργασιών, παρεχόταν τροφή σε περίπου 5.000 άτομα—σε Μάρτυρες, στις οικογένειές τους και σε συγγενείς που έμεναν μαζί τους. Οι εργασίες παροχής βοήθειας συνεχίστηκαν επί δέκα μήνες. Βλέποντας αυτό που λάβαινε χώρα, οι κυβερνητικές υπηρεσίες και ο Ερυθρός Σταυρός προμήθευσαν και εκείνοι τρόφιμα, σκηνές και άλλα πράγματα.

Το 1986 όταν, εξαιτίας των εκρήξεων ενός ηφαιστείου, 10.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το νησί Ίζου-Οσίμα, το οποίο βρίσκεται κοντά στις ακτές της Ιαπωνίας, τα πλοιάρια που μετέφεραν τους πρόσφυγες τα προϋπάντησαν Μάρτυρες του Ιεχωβά οι οποίοι έκαναν φιλόπονες προσπάθειες να εντοπίσουν τους πνευματικούς αδελφούς τους. Ένας από εκείνους που εγκατέλειψαν το νησί είπε: «Όταν φύγαμε από το Οσίμα, ούτε και εμείς ξέραμε πού πηγαίναμε». Έγιναν όλα πολύ γρήγορα. «Όμως, μόλις κατεβήκαμε από το πλοίο, είδαμε μια ταμπέλα που έλεγε ‘Μάρτυρες του Ιεχωβά’. . . . Τα μάτια της συζύγου μου πλημμύρισαν δάκρυα από την ανακούφιση που ένιωσε βλέποντας τους αδελφούς μας εκεί να μας περιμένουν στην προβλήτα». Όταν ο κόσμος είδε τον τρόπο με τον οποίο φρόντισαν οι Μάρτυρες τους συμμάρτυρές τους που είχαν εγκαταλείψει το νησί, όχι μόνο όταν έφτασαν στις ακτές αλλά και μετά, ακόμα και άτομα που πρωτύτερα τους αντιμετώπιζαν περιφρονητικά είπαν: «Κάνατε πολύ καλά που προσκολληθήκατε στη θρησκεία αυτήν».

Οι Μάρτυρες καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να στείλουν βοήθεια στις περιοχές της καταστροφής όσο γρηγορότερα γίνεται. Το 1970, όταν έπληξε το Περού ένας από τους πιο καταστροφικούς σεισμούς στην ιστορία αυτής της χώρας, στάλθηκαν αμέσως από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία της Νέας Υόρκης χρήματα για την αντιμετώπιση των έκτακτων αναγκών και ακολούθησαν 15 τόνοι είδη ρουχισμού. Ωστόσο, ακόμα και πριν φτάσουν αυτά τα φορτία, ορισμένοι Μάρτυρες είχαν σχηματίσει μια φάλαγγα οχημάτων με προμήθειες και είχαν πάει στην περιοχή όπου είχαν καταστραφεί πόλεις και χωριά, και μάλιστα μέσα σε λίγες ώρες από τη στιγμή που άνοιξαν οι δρόμοι. Προοδευτικά τις επόμενες μέρες και εβδομάδες, πρόσφεραν την αναγκαία βοήθεια, τόσο από υλική όσο και από πνευματική πλευρά, στους διάφορους ομίλους ψηλά στις Άνδεις. Και το 1980, όταν ένας μεγάλος σεισμός συντάραξε ορισμένα μέρη της Ιταλίας, το βράδυ της 23ης Νοεμβρίου, το πρώτο φορτηγό που ήταν γεμάτο με προμήθειες και το οποίο στάλθηκε από τους Μάρτυρες έφτασε στην πληγείσα περιοχή την επόμενη κιόλας μέρα. Αμέσως αυτοί έστησαν δική τους κουζίνα, και η διανομή του φαγητού που μαγείρευαν εκεί οι αδελφές γινόταν κάθε μέρα. Ένας παρατηρητής των προσπαθειών για παροχή βοήθειας σε ένα νησί της Καραϊβικής είπε: «Οι Μάρτυρες κινήθηκαν γρηγορότερα από την κυβέρνηση». Ίσως αυτό συμβαίνει μερικές φορές, όμως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναμφίβολα εκτιμούν το ότι οι υπεύθυνοι τους βοηθούν διευκολύνοντας τις προσπάθειες που κάνουν για να φτάσουν γρήγορα στις περιοχές της καταστροφής.

Στη διάρκεια μιας περιόδου πείνας στην Ανγκόλα το 1990, μαθεύτηκε ότι οι Μάρτυρες εκεί είχαν απελπιστική ανάγκη για τροφή και ρουχισμό. Το να φτάσουν σε αυτούς, όμως, ήταν πρόβλημα, επειδή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν υπό απαγόρευση στη χώρα εκείνη επί πολλά χρόνια. Ωστόσο, οι Χριστιανοί αδελφοί τους στη Νότια Αφρική φόρτωσαν σε ένα φορτηγό 25 τόνους προμήθειες. Στο δρόμο, επισκέφτηκαν το προξενείο της Ανγκόλας και πήραν την άδεια να περάσουν τα σύνορα. Για να φτάσουν στους αδελφούς, χρειάστηκε να περάσουν από 30 στρατιωτικά σημεία ελέγχου, και σε ένα μέρος όπου η γέφυρα είχε ανατιναχτεί χρειάστηκε να διασχίσουν ένα ποτάμι, που τα νερά του είχαν ξεχειλίσει, περνώντας από μια προσωρινή κατασκευή που είχε στηθεί στη θέση της γέφυρας. Παρ’ όλα αυτά, ολόκληρο το φορτίο παραδόθηκε άθικτο.

Σε καιρούς συμφοράς, γίνονται περισσότερα από το να αποστέλλονται απλώς προμήθειες στην περιοχή. Όταν, το 1984, μια περιοχή σε κάποιο προάστιο της Πόλης του Μεξικού καταστράφηκε από εκρήξεις και φωτιά, οι Μάρτυρες έφτασαν γρήγορα για να προσφέρουν βοήθεια. Αλλά αγνοούνταν πολλοί από τους Μάρτυρες της περιοχής, και γι’ αυτό οι πρεσβύτεροι οργάνωσαν μια συστηματική έρευνα για να εντοπιστεί ο κάθε ένας. Μερικοί είχαν διασκορπιστεί σε άλλες περιοχές. Εντούτοις, οι πρεσβύτεροι επέμειναν ωσότου τους εντόπισαν όλους ανεξαιρέτως. Δόθηκε βοήθεια ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός. Στην περίπτωση μιας αδελφής που είχε χάσει το σύζυγό της και ένα γιο της, η βοήθεια περιελάμβανε τη φροντίδα για τις διαδικασίες της κηδείας και κατόπιν την πλήρη υποστήριξη, υλική και πνευματική, προς την αδελφή και προς τα υπόλοιπα παιδιά της.

Συχνά η βοήθεια που χρειάζεται περιλαμβάνει πολύ περισσότερα πράγματα από ιατρικά εφόδια, μερικά γεύματα και κάποια ρούχα. Το 1989 μια θύελλα κατέστρεψε τα σπίτια 117 Μαρτύρων στη Γουαδελούπη και προξένησε σοβαρές ζημιές στα σπίτια άλλων 300. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Μαρτινίκα έσπευσαν αμέσως σε βοήθειά τους· κατόπιν οι Μάρτυρες από τη Γαλλία τους δώρισαν πάνω από 100 τόνους υλικά οικοδομής, με σκοπό να τους βοηθήσουν. Στο νησί Σεντ Κροΐ, όταν μια Μάρτυρας που είχε χάσει το σπίτι της είπε στους συναδέλφους της ότι έρχονταν συμμάρτυρες από το Πόρτο Ρίκο για να βοηθήσουν, εκείνοι είπαν: «Δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα για εσένα. Εσύ είσαι μαύρη, δεν είσαι Ισπανίδα σαν και αυτούς». Τι έκπληξη ένιωσαν αυτοί οι συνάδελφοι όταν σύντομα εκείνη είχε ένα ολοκαίνουριο σπίτι! Έπειτα από ένα σεισμό στην Κόστα Ρίκα το 1991, ντόπιοι Μάρτυρες και διεθνείς εθελοντές συνεργάστηκαν για να βοηθήσουν συμμάρτυρές τους στην περιοχή της καταστροφής. Χωρίς να περιμένουν καμιά ανταπόδοση, ανοικοδόμησαν 31 σπίτια και 5 Αίθουσες Βασιλείας και επισκεύασαν πολλά άλλα σπίτια και Αίθουσες Βασιλείας. Οι παρατηρητές δήλωσαν: ‘Άλλες ομάδες μιλούν για αγάπη· εσείς τη δείχνετε’.

Συνήθως η αποτελεσματικότητα με την οποία οι Μάρτυρες του Ιεχωβά φέρνουν σε πέρας τις προσπάθειές τους για παροχή βοήθειας εκπλήσσει τους παρατηρητές. Το 1986, στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών, έσπασε κάποιο ανάχωμα του ποταμού Γιούμπα, και τα νερά που ξεχείλισαν ανάγκασαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι εκείνης της περιοχής επικοινώνησαν με τα κεντρικά γραφεία στη Νέα Υόρκη και συγκροτήθηκε μια επιτροπή παροχής βοήθειας. Αμέσως μόλις άρχισε να υποχωρεί το νερό, εκατοντάδες εθελοντές ήταν έτοιμοι να πιάσουν δουλειά. Πριν προλάβουν να αρχίσουν τις εργασίες οι κοσμικές υπηρεσίες παροχής βοήθειας, τα σπίτια των Μαρτύρων είχαν ήδη ανακαινιστεί. Γιατί μπόρεσαν αυτοί να κινηθούν τόσο γρήγορα;

Ένας κύριος παράγοντας ήταν η προθυμία των Μαρτύρων να προσφέρουν αμέσως τις υπηρεσίες τους χωρίς πληρωμή, καθώς και το ότι δώρισαν τα υλικά που ήταν αναγκαία. Άλλος ένας παράγοντας ήταν ότι αυτοί έχουν πείρα στη διοργάνωση και στη συνεργασία, επειδή το κάνουν αυτό τακτικά για να λειτουργήσουν οι συνελεύσεις τους και για να χτίσουν καινούριες Αίθουσες Βασιλείας. Και άλλος ένας ζωτικός παράγοντας είναι ότι έχουν πάρει στα σοβαρά αυτό που εννοεί η Αγία Γραφή όταν λέει: «Να έχετε έντονη αγάπη ο ένας για τον άλλον».—1 Πέτρ. 4:8.

Οι συνεισφορές οι οποίες γίνονται για την κάλυψη τέτοιου είδους αναγκών προέρχονται συχνά από ανθρώπους που και οι ίδιοι έχουν ελάχιστα αγαθά. Όπως λένε συχνά οι επιστολές που συνοδεύουν τις συνεισφορές τους: ‘Η προσφορά είναι μικρή, αλλά όλη μας η καρδιά είναι κοντά στις αδελφές και στους αδελφούς μας’. ‘Μακάρι να μπορούσα να στείλω περισσότερα, πάντως επιθυμώ να μοιραστώ αυτά που μου επέτρεψε ο Ιεχωβά να έχω’. Όπως οι Χριστιανοί της Μακεδονίας τον πρώτο αιώνα, έτσι και αυτοί παρακαλούν θερμά να έχουν το προνόμιο να συμμετέχουν στην προσφορά των αναγκαίων για τη ζωή πραγμάτων σε εκείνους που περιέρχονται σε ανάγκη. (2 Κορ. 8:1-4) Όταν πάνω από 200.000 Κορεάτες έμειναν άστεγοι ως αποτέλεσμα μιας πλημμύρας το 1984, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Κορέα ανταποκρίθηκαν με τόση γενναιοδωρία, ώστε το γραφείο τμήματος αναγκάστηκε να γνωστοποιήσει πως δεν χρειαζόταν περισσότερη βοήθεια.

Οι παρατηρητές μπορούν εύκολα να διακρίνουν ότι αυτό που υποκινεί τους Μάρτυρες είναι κάτι παραπάνω από ένα αίσθημα ευθύνης ή γενικά ανθρωπισμού. Αυτοί αγαπούν αληθινά τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές τους.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, εκτός του ότι φροντίζουν για τις υλικές ανάγκες, δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στις πνευματικές ανάγκες των αδελφών τους οι οποίοι βρίσκονται στις περιοχές της καταστροφής. Οι διευθετήσεις για να ξαναρχίσουν οι εκκλησιαστικές συναθροίσεις γίνονται όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Στην Ελλάδα, το 1986, για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτήθηκε να στηθεί έξω από την Καλαμάτα μια μεγάλη σκηνή η οποία θα χρησίμευε ως Αίθουσα Βασιλείας, καθώς και μικρότερες σκηνές σε διάφορα μέρη για τις Μελέτες Βιβλίου Εκκλησίας οι οποίες γίνονται τις καθημερινές. Παρόμοια, το 1985, όταν καλύφτηκαν οι υλικές ανάγκες των επιζώντων από το καταστροφικό κύμα λάσπης στο Αρμέρο της Κολομβίας, τα υπόλοιπα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή καινούριων Αιθουσών Βασιλείας για τρεις εκκλησίες στην περιοχή.

Ακόμα και όταν τέτοιου είδους εργασίες ανοικοδόμησης βρίσκονται εν προόδω, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εξακολουθούν να παρηγορούν άλλους δίνοντάς τους τις ικανοποιητικές απαντήσεις που περιέχει ο Λόγος του Θεού για τα ερωτήματά τους όσον αφορά το σκοπό της ζωής, το γιατί γίνονται καταστροφές και γιατί υπάρχει θάνατος, καθώς και την ελπίδα για το μέλλον.

Οι προσπάθειες που κάνουν οι Μάρτυρες για παροχή βοήθειας δεν έχουν στόχο τη φροντίδα για τις υλικές ανάγκες όλων όσων βρίσκονται στις περιοχές της καταστροφής. Σε αρμονία με το εδάφιο Γαλάτες 6:10, γίνονται κυρίως για ‘εκείνους με τους οποίους είναι συγγενείς στην πίστη’. Παράλληλα, αυτοί βοηθούν με χαρά και άλλους ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Παραδείγματος χάρη, το έκαναν αυτό όταν πρόσφεραν τρόφιμα για σεισμόπληκτους στην Ιταλία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε περιπτώσεις όπου βοήθησαν θύματα πλημμύρας και θύελλας, καθάρισαν επίσης και επισκεύασαν τα σπίτια γειτόνων των Μαρτύρων οι οποίοι βρίσκονταν σε απόγνωση. Όταν τους ρώτησαν γιατί έκαναν τέτοιες πράξεις καλοσύνης για ξένους, εκείνοι απάντησαν απλώς ότι αγαπούν τους πλησίον τους. (Ματθ. 22:39) Έπειτα από έναν καταστροφικό τυφώνα στη νότια Φλόριντα των Η.Π.Α., το 1992, το καλά οργανωμένο πρόγραμμα παροχής βοήθειας των Μαρτύρων ήταν τόσο ευρέως γνωστό, ώστε μερικές επιχειρήσεις καθώς και άτομα, που δεν ήταν Μάρτυρες και που ήθελαν να προσφέρουν σημαντικές ποσότητες προμηθειών ως δωρεά, παρέδωσαν αυτές τις προμήθειες στους Μάρτυρες. Γνώριζαν πως τα όσα πρόσφεραν δεν θα ξέμεναν σε κάποια αποθήκη ούτε θα χρησιμοποιούνταν κερδοσκοπικά, αλλά θα ωφελούσαν πραγματικά τα θύματα του τυφώνα, είτε αυτά ήταν Μάρτυρες είτε όχι. Την προθυμία που δείχνουν οι Μάρτυρες να βοηθούν άτομα τα οποία δεν είναι Μάρτυρες σε καιρούς συμφοράς την εκτίμησαν τόσο πολύ στο Νταβάο ντελ Νόρτε, στις Φιλιππίνες, ώστε οι ιθύνοντες της πόλης εξέδωσαν μια ανακοίνωση με την οποία δήλωναν την εκτίμησή τους.

Όμως, δεν αγαπούν όλοι τους αληθινούς Χριστιανούς. Πολλές φορές αυτοί έχουν γίνει αντικείμενα άγριου διωγμού. Και αυτή επίσης η κατάσταση προσφέρει την ευκαιρία για άφθονη εκδήλωση στοργικής υποστήριξης για τους συγχριστιανούς.

Ενόψει Άγριου Διωγμού

Ο απόστολος Παύλος σύγκρινε τη Χριστιανική εκκλησία με το ανθρώπινο σώμα και είπε: «Τα μέλη του να δείχνουν την ίδια φροντίδα το ένα για το άλλο. Και αν ένα μέλος υποφέρει, όλα τα άλλα μέλη υποφέρουν μαζί του». (1 Κορ. 12:25, 26) Έτσι αντιδρούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά όταν ακούν ειδήσεις για διωγμό Χριστιανών αδελφών τους.

Στη Γερμανία στη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου, η κυβέρνηση προέβη σε σκληρές κατασταλτικές ενέργειες κατά των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τότε δεν υπήρχαν παρά γύρω στους 20.000 Μάρτυρες στη Γερμανία, μια συγκριτικά μικρή ομάδα που ο Χίτλερ την περιφρονούσε. Χρειαζόταν να γίνουν ενωμένες ενέργειες. Στις 7 Οκτωβρίου 1934, σε κάθε εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, που υπήρχαν σε όλη τη Γερμανία, οι αδελφοί συναντήθηκαν κρυφά, προσευχήθηκαν μαζί και έστειλαν από μια επιστολή στην κυβέρνηση, με την οποία δήλωναν πως ήταν αποφασισμένοι να εξακολουθήσουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Κατόπιν, πολλοί από τους παρόντες πήγαν άφοβα και κήρυξαν στους γείτονές τους για το όνομα του Ιεχωβά και για τη Βασιλεία του. Την ίδια εκείνη μέρα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλη την υπόλοιπη γη συναντήθηκαν και αυτοί στις εκκλησίες τους και, αφού προσευχήθηκαν όλοι μαζί, έστειλαν τηλεγραφήματα στην κυβέρνηση του Χίτλερ υποστηρίζοντας τους Χριστιανούς αδελφούς τους.

Το 1948, όταν ξεσκεπάστηκε ο υποκινούμενος από τον κλήρο διωγμός κατά των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελλάδα, ο πρόεδρος της Ελλάδας και διάφοροι υπουργοί της κυβέρνησης έλαβαν χιλιάδες επιστολές σταλμένες από Μάρτυρες του Ιεχωβά υπέρ των Χριστιανών αδελφών τους. Αυτές προέρχονταν από τις Φιλιππίνες, την Αυστραλία, τη Βόρεια και Νότια Αμερική και από άλλα μέρη.

Όταν το περιοδικό Ξύπνα! εξέθεσε τις ιεροεξεταστικές μεθόδους που χρησιμοποιούνταν κατά των Μαρτύρων στην Ισπανία το 1961, οι αρχές εκείνης της χώρας κατακλύστηκαν από επιστολές διαμαρτυρίας. Οι ιθύνοντες ξαφνιάστηκαν όταν διαπίστωσαν ότι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο γνώριζαν ακριβώς τι έκαναν εκείνοι και, ως αποτέλεσμα, παρά το ότι ο διωγμός συνεχίστηκε, μερικοί αστυνομικοί άρχισαν να συμπεριφέρονται ηπιότερα προς τους Μάρτυρες. Επιπρόσθετα, Μάρτυρες από πολλά άλλα μέρη του κόσμου έγραψαν στους ιθύνοντες διαφόρων αφρικανικών χωρών όταν έμαθαν για το σκληρό τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζονταν αυτοί τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές τους εκεί.

Αν δεν υπάρχει ευνοϊκή ανταπόκριση από μέρους της κυβέρνησης, οι διωκόμενοι Μάρτυρες δεν λησμονούνται. Εφόσον μερικές κυβερνήσεις εμμένουν σε αυτόν το θρησκευτικό διωγμό επί πολλά χρόνια, κατακλύζονται επανειλημμένα από επιστολές εκκλήσεων και διαμαρτυρίας. Κάτι τέτοιο έγινε στην Αργεντινή. Σε μια περίπτωση το 1959, ο γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών και Θρησκευμάτων οδήγησε έναν αδελφό μας σε κάποιο δωμάτιο όπου υπήρχαν πολλές βιβλιοθήκες γεμάτες με επιστολές οι οποίες είχαν φτάσει σωρηδόν από όλο τον κόσμο. Τον κατέπληξε το γεγονός ότι κάποιος που έμενε τόσο μακριά όσο ήταν τα νησιά Φίτζι έγραψε κάνοντας έκκληση για ελευθερία λατρείας στην Αργεντινή.

Σε ορισμένες περιπτώσεις δόθηκε περισσότερη ελευθερία όταν οι αρχές ανακάλυψαν ότι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο γνώριζαν τι έκαναν εκείνοι και ότι υπήρχαν πολλοί που ενδιαφέρονταν πραγματικά για όλα αυτά. Κάτι τέτοιο έγινε στη Λιβερία το 1963. Κυβερνητικοί στρατιώτες μεταχειρίστηκαν με αποτροπιαστικό τρόπο τους εκπροσώπους της συνέλευσης στην Γκμπάρνγκα. Ο πρόεδρος της Λιβερίας κατακλύστηκε από επιστολές διαμαρτυρίας από όλο τον κόσμο, και επενέβη το Υπουργείο Εξωτερικών των Η.Π.Α. επειδή ένα από τα θύματα αυτής της μεταχείρισης ήταν αμερικανός πολίτης. Τελικά, ο Πρόεδρος Τάμπμαν έστειλε τηλεγράφημα στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά δηλώνοντας ότι ήταν πρόθυμος να δεχτεί εκπροσώπους των Μαρτύρων του Ιεχωβά για να συζητήσουν το ζήτημα. Δύο από εκείνους τους εκπροσώπους—ο Μίλτον Χένσελ και ο Τζον Τσάρουκ—ήταν παρόντες στα γεγονότα στην Γκμπάρνγκα. Ο κ. Τάμπμαν αναγνώρισε πως αυτά που έλαβαν χώρα ήταν «εξωφρενικά» και είπε: «Λυπάμαι πολύ για ό,τι συνέβη».

Έπειτα από αυτή τη συνέντευξη, εκδόθηκε ένα Προεδρικό Διάταγμα το οποίο γνωστοποιούσε σε «όλους τους κατοίκους της χώρας ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα έχουν το δικαίωμα και το προνόμιο να πηγαίνουν ελεύθερα σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας προκειμένου να συνεχίσουν το ιεραποστολικό τους έργο και τη θρησκευτική τους λατρεία, χωρίς να τους παρενοχλεί κανένας. Θα έχουν την προστασία του νόμου τόσο για το άτομό τους όσο και για την περιουσία τους καθώς και το δικαίωμα να λατρεύουν ελεύθερα τον Θεό, όπως τους υπαγορεύει η συνείδησή τους, ενώ στο μεταξύ θα τηρούν τους νόμους της Δημοκρατίας δείχνοντας σεβασμό στην εθνική σημαία, όταν γίνεται η έπαρση ή η υποστολή της σε τελετές, με το να στέκονται σε στάση προσοχής». Δεν απαιτούνταν, όμως, ο χαιρετισμός της σημαίας ο οποίος αποτελούσε παραβίαση της Χριστιανικής τους συνείδησης.

Όμως, μέχρι το 1992, δεν είχε ακόμα εκδοθεί παρόμοια επίσημη ανακοίνωση στη Μαλάουι, μολονότι η βίαιη μεταχείριση των Μαρτύρων εκεί είχε μειωθεί σε σημαντικό βαθμό. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εκεί έχουν πέσει θύματα ενός από τους πιο άγριους θρησκευτικούς διωγμούς στην αφρικανική ιστορία. Ένα κύμα τέτοιου διωγμού σάρωσε τη χώρα το 1967· άλλο ένα εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Δεκάδες χιλιάδες επιστολές γράφτηκαν υπέρ αυτών των Μαρτύρων από όλα τα μέρη του κόσμου. Έγιναν τηλεφωνήματα. Στάλθηκαν τηλεγραφήματα. Για ανθρωπιστικούς λόγους πολλά σημαίνοντα πρόσωπα του κόσμου υποκινήθηκαν να εκφράσουν ανοιχτά την άποψή τους.

Τόσο τρομερή ήταν η κτηνώδης μεταχείριση, ώστε περίπου 19.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά και τα παιδιά τους πέρασαν τα σύνορα και διέφυγαν στη Ζάμπια το 1972. Οι κοντινές εκκλησίες των Μαρτύρων στη Ζάμπια συγκέντρωσαν γρήγορα τρόφιμα και κουβέρτες για τους αδελφούς τους. Χρήματα και προμήθειες που πρόσφεραν Μάρτυρες του Ιεχωβά από όλο τον κόσμο κατέφταναν σωρηδόν σε γραφεία τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά και διοχετεύονταν στους πρόσφυγες μέσω των κεντρικών γραφείων της Νέας Υόρκης. Αυτά που έφτασαν για την κάλυψη όλων των αναγκών των προσφύγων στο στρατόπεδο της Σίντα Μισάλε ήταν υπεραρκετά. Όταν διαδόθηκαν στο στρατόπεδο τα νέα για την άφιξη φορτηγών που έφερναν τρόφιμα, είδη ρουχισμού και μουσαμάδες για να χρησιμεύσουν ως στέγαστρα, οι αδελφοί της Μαλάουι δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυα χαράς που τους έφερε στα μάτια αυτή η φανερή απόδειξη της αγάπης των Χριστιανών αδελφών τους.

Στις περιπτώσεις στις οποίες υπάρχουν Μάρτυρες που βρίσκονται υπό κράτηση, οι συμμάρτυρές τους δεν τους ξεχνούν ούτε ακόμα και όταν κινδυνεύουν οι ίδιοι. Στη διάρκεια της απαγόρευσης στην Αργεντινή, όταν μια ομάδα Μαρτύρων είχε τεθεί υπό κράτηση επί 45 ώρες, τέσσερις άλλοι Μάρτυρες που τους πήγαν τρόφιμα και ρούχα φυλακίστηκαν και οι ίδιοι. Το 1989 η σύζυγος ενός επισκόπου περιοχής στο Μπουρούντι, μαθαίνοντας για την άσχημη θέση στην οποία βρίσκονταν κάποιοι Χριστιανοί αδελφοί της, επιχείρησε να τους πάει φαγητό στη φυλακή. Αλλά συνελήφθη και κρατήθηκε όμηρος και η ίδια επί δυο εβδομάδες, επειδή η αστυνομία προσπαθούσε να βρει το σύζυγό της.

Παράλληλα με ό,τι μπορούν να κάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά με όλους αυτούς τους τρόπους, η αγάπη τους για τους Χριστιανούς αδελφούς τους τούς υποκινεί να υψώνουν τη φωνή τους προσευχόμενοι στον Θεό υπέρ αυτών. Δεν προσεύχονται να θέσει ο Θεός αμέσως τέρμα στους πολέμους και στις ελλείψεις τροφίμων, επειδή ο Ιησούς Χριστός προείπε ότι θα συνέβαιναν τέτοια πράγματα στον καιρό μας. (Ματθ. 24:7) Ούτε προσεύχονται να αποτρέπει ο Θεός όλους τους διωγμούς, επειδή η Αγία Γραφή δηλώνει καθαρά ότι οι αληθινοί Χριστιανοί θα υποστούν διωγμό. (Ιωάν. 15:20· 2 Τιμ. 3:12) Ικετεύουν, όμως, θερμά τον Θεό να λαβαίνουν δύναμη οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές τους ώστε να στέκονται στερεοί στην πίστη ενόψει οποιωνδήποτε δεινών αντιμετωπίζουν. (Παράβαλε Κολοσσαείς 4:12). Το ότι αυτές οι προσευχές εισακούονται αποδεικνύεται περίτρανα από τα γεγονότα τα οποία πιστοποιούν την πνευματική δύναμη που διαθέτει αυτός ο λαός.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 305]

Η μέριμνα για τις περιπτώσεις ειδικών αναγκών δεν αφήνεται στην τύχη

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 307]

Βοήθεια που είναι αποτέλεσμα στοργικού προσωπικού ενδιαφέροντος

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 308]

Αντιμετώπιση τεράστιων αναγκών για παροχή βοήθειας

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 312]

Συστηματική έρευνα για να εντοπιστεί ο κάθε Μάρτυρας στην περιοχή της καταστροφής

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 315]

Κάνουν το καλό και σε άτομα που δεν είναι Μάρτυρες

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 317]

Δάκρυα χαράς λόγω της αγάπης που έδειξαν οι Χριστιανοί αδελφοί τους

[Πλαίσιο στη σελίδα 309]

«Εσείς Πραγματικά Αγαπάτε ο Ένας τον Άλλον»

Στο σπαρασσόμενο από τον πόλεμο Λίβανο, κάποιοι γείτονες, αφού παρακολούθησαν μερικούς Μάρτυρες εθελοντές οι οποίοι αποκατέστησαν πλήρως το σοβαρά καταστραμμένο σπίτι μιας Χριστιανής αδελφής τους, ένιωσαν την ανάγκη να ρωτήσουν: «Από πού πηγάζει αυτή η αγάπη; Τι είδους άνθρωποι είστε εσείς;» Και μια Μωαμεθανή, βλέποντας να καθαρίζουν και να επισκευάζουν το σπίτι μιας γυναίκας που ήταν Μάρτυρας, είπε: «Εσείς πραγματικά αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Η δική σας θρησκεία είναι η σωστή».

[Πλαίσιο στη σελίδα 316]

Πραγματικοί Αδελφοί και Αδελφές

Σχετικά με τους Κουβανούς Μάρτυρες που πήγαν πρόσφυγες στο Φορτ Τσάφι του Αρκάνσας, η εφημερίδα «Αρκάνσας Γκαζέτ» (Arkansas Gazette) είπε: «Ήταν οι πρώτοι που βρήκαν ένα καινούριο σπίτι για να μείνουν, επειδή φρόντισαν για αυτό οι Αμερικανοί ‘αδελφοί και αδελφές’ τους—Μάρτυρες του Ιεχωβά και αυτοί. . . . Όταν οι Μάρτυρες αποκαλούν ‘αδελφούς και αδελφές’ τούς πνευματικούς τους συντρόφους σε οποιαδήποτε χώρα, το εννοούν πραγματικά».—Φύλλο 19ης Απριλίου 1981.

[Εικόνες στη σελίδα 306]

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έστειλαν τρόφιμα και ρουχισμό σε συμμάρτυρες 18 χωρών οι οποίοι βρίσκονταν σε ανάγκη

Ηνωμένες Πολιτείες

Ελβετία

[Εικόνα στη σελίδα 310]

Το 1990, Μάρτυρες από κοντινές χώρες ένωσαν τις προσπάθειές τους για να βοηθήσουν ομοπίστους τους στη Ρουμανία

[Εικόνες στη σελίδα 311]

Μάρτυρες που επέζησαν από ένα σεισμό στο Περού έφτιαξαν τη δική τους «πόλη» προσφύγων και βοήθησαν ο ένας τον άλλον

Οι προμήθειες που έφεραν άλλοι Μάρτυρες (κάτω) ήταν από τις πρώτες που έφτασαν στην περιοχή

[Εικόνες στη σελίδα 313]

Οι προσπάθειες για παροχή βοήθειας περιλαμβάνουν συχνά την προσφορά υλικών και εθελοντών που βοηθούν συμμάρτυρες να ανοικοδομήσουν τα σπίτια τους

Γουατεμάλα

Παναμάς

Μεξικό

[Εικόνα στη σελίδα 314]

Οι προσπάθειες των Μαρτύρων για παροχή βοήθειας περιλαμβάνουν πνευματική εποικοδόμηση. Στην Καλαμάτα, στην Ελλάδα, και μέσα και έξω από την πόλη στήθηκαν γρήγορα σκηνές για τις συναθροίσεις

Κεφάλαιο 20

Οικοδομούν Μαζί σε Παγκόσμια Κλίμακα

ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ της γνήσιας αδελφοσύνης που υπάρχει ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Εκείνοι που παρακολουθούν τις συναθροίσεις τους βλέπουν αποδείξεις αυτής της ιδιότητας. Στις συνελεύσεις τους αυτή η ιδιότητα εκδηλώνεται σε μεγαλύτερη κλίμακα. Είναι επίσης ολοκάθαρα φανερή καθώς συνεργάζονται για να ετοιμάσουν κατάλληλους χώρους συνάθροισης για τις εκκλησίες τους.

Καθώς άρχιζε η δεκαετία του 1990, υπήρχαν πάνω από 60.000 εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά παγκόσμια. Στη διάρκεια της δεκαετίας που είχε προηγηθεί, προστίθονταν, κατά μέσο όρο, 1.759 νέες εκκλησίες κάθε χρόνο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αυτός ο ρυθμός είχε αυξηθεί και είχε ήδη ξεπεράσει τις 3.000 εκκλησίες το χρόνο. Η παροχή κατάλληλων χώρων για τις συναθροίσεις όλων αυτών των εκκλησιών έχει αποτελέσει μνημειώδες έργο.

Αίθουσες Βασιλείας

Όπως συνέβαινε και με τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα, πολλές εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά αρχικά χρησιμοποιούσαν ιδιωτικά σπίτια για τις περισσότερες συναθροίσεις τους. Στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, τα λίγα άτομα που στην αρχή διεξήγαν τακτικές συναθροίσεις εκεί χρησιμοποιούσαν ένα ξυλουργικό εργαστήριο, το οποίο νοίκιαζαν για να το χρησιμοποιούν αφού τελείωναν οι εργασίες που γίνονταν σε αυτό κατά τη διάρκεια της μέρας. Εξαιτίας του διωγμού, ένας μικρός όμιλος στην επαρχία Λα Κορούνια της Ισπανίας διεξήγε τις πρώτες του συναθροίσεις σε μια μικρή αποθήκη.

Όταν χρειαζόταν περισσότερος χώρος, οι τοπικές εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά νοίκιαζαν τόπους για συναθροίσεις, στις χώρες όπου υπήρχε η ελευθερία να το κάνουν αυτό. Ωστόσο, αν επρόκειτο για αίθουσες που χρησιμοποιούνταν και από άλλες οργανώσεις, για κάθε συνάθροιση χρειαζόταν να φέρνουν και να στήνουν τον εξοπλισμό, και συχνά στο χώρο πλανιόταν ακόμα η μυρωδιά του τσιγάρου. Όπου ήταν δυνατόν, οι αδελφοί νοίκιαζαν κάποιο κατάστημα που δεν χρησιμοποιούνταν ή κάποιο δωμάτιο πρώτου ορόφου που θα χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από την εκκλησία. Αλλά με τον καιρό, σε πολλά μέρη, εξαιτίας των υψηλών ενοικίων και του γεγονότος ότι δεν ήταν διαθέσιμοι κατάλληλοι χώροι, δημιουργήθηκε η ανάγκη να γίνουν άλλες διευθετήσεις. Σε μερικές περιπτώσεις, οι αδελφοί αγόρασαν και ανακαίνισαν διάφορα κτίρια.

Πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχαν μερικές εκκλησίες που είχαν οικοδομήσει χώρους συναθροίσεων ειδικά σχεδιασμένους για δική τους χρήση. Από το 1890 κιόλας, ένας όμιλος Σπουδαστών της Γραφής που βρισκόταν στο Μάουντ Λουκάουτ της Δυτικής Βιρτζίνιας των Ηνωμένων Πολιτειών έχτισε το δικό του χώρο συναθροίσεων.a Ωστόσο, η εκτεταμένη οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας δεν άρχισε παρά αργότερα, στη δεκαετία του 1950.

Το όνομα Αίθουσα Βασιλείας το πρότεινε το 1935 ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Αυτός διευθέτησε ώστε, σε συνδυασμό με τις εγκαταστάσεις του τμήματος της Εταιρίας στη Χονολουλού της Χαβάης, να χτίσουν οι αδελφοί μια αίθουσα για τη διεξαγωγή συναθροίσεων. Όταν ο Τζέιμς Χάρουμπ ρώτησε τον αδελφό Ρόδερφορντ πώς επρόκειτο να ονομάσει αυτό το κτίριο, εκείνος του απάντησε: «Δεν νομίζεις ότι πρέπει να το ονομάσουμε ‘Αίθουσα Βασιλείας’, εφόσον αυτό κάνουμε, δηλαδή το κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας;» Από τότε και έπειτα, όπου ήταν δυνατόν, οι αίθουσες που χρησιμοποιούνταν τακτικά από τους Μάρτυρες άρχισαν σταδιακά να φέρουν την επιγραφή «Αίθουσα Βασιλείας». Έτσι, όταν ανακαινίστηκε η Σκηνή του Λονδίνου το έτος 1937-1938, μετονομάστηκε σε Αίθουσα Βασιλείας. Με τον καιρό, ο κύριος τόπος συναθροίσεων που χρησιμοποιούν τοπικά οι εκκλησίες σε όλο τον κόσμο κατέληξε να είναι γνωστός ως Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Υπάρχουν Πολλοί Τρόποι για να Γίνει Αυτό

Η κάθε εκκλησία λαβαίνει τοπικά την απόφαση αν θα νοικιάσει ή θα χτίσει Αίθουσα Βασιλείας. Επίσης, αυτή επωμίζεται τα έξοδα για την οικοδόμηση και τη συντήρηση της αίθουσας. Η συντριπτική πλειονότητα των εκκλησιών, προκειμένου να γλιτώσουν χρήματα, προσπαθούν να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερη οικοδομική εργασία μπορούν χωρίς να καταφύγουν σε εργολάβους.

Οι ίδιες οι αίθουσες μπορεί να οικοδομηθούν με τούβλα, με πέτρες, με ξύλο ή με άλλα υλικά, ανάλογα με το κόστος και με το τι είναι διαθέσιμο στην περιοχή. Στην Κατίμα Μουλίλο της Ναμίμπια, χρησιμοποιήθηκε ψηλό χορτάρι για την κατασκευή μιας χορταρένιας σκεπής, καθώς και λάσπη από μυρμηγκοφωλιές (που όταν στεγνώσει γίνεται πολύ σκληρή) για τους τοίχους και το πάτωμα. Οι Μάρτυρες στη Σεγκόβια της Κολομβίας έφτιαξαν μόνοι τους τσιμεντόλιθους. Στο Κόλφαξ της Καλιφόρνιας χρησιμοποίησαν ακατέργαστη λάβα από το όρος Λάσεν.

Το 1972, οι αδελφοί της εκκλησίας στη Μαζέρου, του Λεσότο, κατάλαβαν ότι έπρεπε να χτίσουν μια κατάλληλη Αίθουσα Βασιλείας, εφόσον τα άτομα που παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις συχνά ξεπερνούσαν τα 200. Όλοι βοήθησαν στο έργο. Ηλικιωμένοι αδελφοί περπάτησαν μέχρι και 32 χιλιόμετρα προκειμένου να έχουν κάποια συμμετοχή. Παιδιά κυλούσαν βαρέλια με νερό και τα πήγαιναν έτσι στον τόπο της οικοδόμησης. Οι αδελφές προμήθευσαν τα γεύματα. Επίσης, χρησιμοποίησαν τα πόδια τους για να πατήσουν δυνατά το έδαφος, συμπιέζοντας το χώμα ώστε να το ετοιμάσουν για να πέσει η πλάκα από μπετόν για το πάτωμα, και το έκαναν αυτό ψέλνοντας συνεχώς ύμνους της Βασιλείας και χτυπώντας δυνατά τα πόδια τους στο ρυθμό της μουσικής. Για τους τοίχους χρησιμοποίησαν ψαμμίτη που υπήρχε διαθέσιμος σε κοντινά βουνά και για τον οποίο πλήρωσαν μόνο μεταφορικά. Το αποτέλεσμα ήταν μια Αίθουσα Βασιλείας χωρητικότητας 250 περίπου ατόμων.

Μερικές φορές, Μάρτυρες κοντινών εκκλησιών βοηθούσαν στο έργο οικοδόμησης. Έτσι, το 1985, όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Ιμπάλι, μια πόλη μαύρων στη Νότια Αφρική, έχτισαν μια αίθουσα που χωρούσε άνετα 400 άτομα, άλλοι Μάρτυρες από το κοντινό Πιτερμάριτσμπιρχ και το Ντέρμπαν πήγαν να βοηθήσουν. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο κατάπληκτοι έμειναν οι γείτονες όταν, εκείνες τις μέρες των φυλετικών αναταραχών στη Νότια Αφρική, είδαν δεκάδες λευκούς, μιγάδες και Ινδούς Μάρτυρες να συρρέουν στην πόλη και να εργάζονται ώμο προς ώμο με τους μαύρους Αφρικανούς αδελφούς τους; Όπως είπε ο τοπικός δήμαρχος: «Μόνο η αγάπη μπορεί να το καταφέρει αυτό».

Ανεξάρτητα από το πόσο πρόθυμο μπορεί να ήταν το πνεύμα, οι εκκλησίες διαπίστωσαν ότι οι τοπικές περιστάσεις έθεταν περιορισμούς σε αυτά που μπορούσαν να κάνουν οι αδελφοί. Οι άντρες στις εκκλησίες είχαν οικογένειες να φροντίσουν και συνήθως μπορούσαν να εργάζονται σε κάποιο τέτοιο έργο μόνο τα σαββατοκύριακα και ίσως λίγο τα απογεύματα. Πολλές εκκλησίες είχαν λίγα μόνο, αν όχι καθόλου, άτομα ειδικευμένα σε οικοδομικές εργασίες. Παρ’ όλα αυτά, μπορούσαν να φτιάξουν μια σχετικά απλή και κάπως ανοιχτή κατασκευή, κατάλληλη για τα τροπικά μέρη, μέσα σε λίγες μέρες ή ίσως σε λίγες εβδομάδες. Με τη βοήθεια Μαρτύρων από τις γύρω εκκλησίες, μπορούσαν να αποπερατώσουν πιο άρτια κτίρια μέσα σε πέντε-έξι μήνες. Σε άλλες περιπτώσεις αυτό μπορεί να απαιτούσε ένα-δυο χρόνια.

Ωστόσο, καθώς προχωρούσε η δεκαετία του 1970, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παγκόσμια αυξάνονταν με ρυθμό δύο ως τρεις νέες εκκλησίες τη μέρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο ρυθμός της αύξησης ήταν ως και εννιά εκκλησίες τη μέρα. Θα μπορούσε να καλυφτεί η επιτακτική ανάγκη που είχαν για καινούριες Αίθουσες Βασιλείας;

Ανάπτυξη Τεχνικής για Ταχεία Ανέγερση

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, στις Ηνωμένες Πολιτείες, πάνω από 50 Μάρτυρες κοντινών εκκλησιών πήγαν να βοηθήσουν στην οικοδόμηση μιας καινούριας Αίθουσας Βασιλείας στο Κάρτερβιλ του Μισούρι, για τον όμιλο που συναθροιζόταν στην πόλη Γουέμπ. Μέσα σε ένα σαββατοκύριακο έστησαν το κύριο μέρος του σκελετού και έκαναν αρκετή εργασία στην οροφή. Υπήρχε ακόμη πολλή δουλειά να γίνει και η αποπεράτωση του έργου πήρε μήνες· ωστόσο, ένα σημαντικό μέρος του είχε ολοκληρωθεί σε πολύ σύντομο διάστημα.

Στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, εφόσον οι αδελφοί εργάστηκαν μαζί στην οικοδόμηση 60 περίπου αιθουσών, ξεπέρασαν διάφορα εμπόδια και ανέπτυξαν πιο αποτελεσματικές μεθόδους. Σύντομα συνειδητοποίησαν ότι, αν θα είχε ήδη ολοκληρωθεί η εργασία για τα θεμέλια, ίσως να μπορούσαν σχεδόν να τελειώσουν μια ολόκληρη Αίθουσα Βασιλείας σε ένα και μόνο σαββατοκύριακο.

Αρκετοί επίσκοποι εκκλησιών—όλοι από τις μεσοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες—άρχισαν να εργάζονται προς αυτόν το στόχο. Όταν οι εκκλησίες ζητούσαν βοήθεια στην οικοδόμηση της Αίθουσάς τους Βασιλείας, ένας ή περισσότεροι από αυτούς τους αδελφούς συζητούσαν μαζί τους σχετικά με το έργο και τους έδιναν λεπτομέρειες όσον αφορά την προετοιμασία για την οποία θα έπρεπε να φροντίσουν τοπικά προκειμένου να είναι δυνατόν να γίνει το έργο. Μεταξύ άλλων, θα έπρεπε να πάρουν άδεια οικοδόμησης, να ρίξουν το μπετόν για τα θεμέλια και το πάτωμα, να έχουν ήδη παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, να τοποθετήσουν την υπόγεια υδραυλική εγκατάσταση και να έχουν εξασφαλίσει τη σίγουρη παράδοση των οικοδομικών υλικών. Κατόπιν θα μπορούσαν να ορίσουν κάποια ημερομηνία για την ανέγερση αυτής καθαυτής της Αίθουσας Βασιλείας. Το κτίριο δεν επρόκειτο να είναι προκατασκευασμένο· θα χτιζόταν ολόκληρο επί τόπου.

Ποιοι θα έκαναν αυτό καθαυτό το οικοδομικό έργο; Στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, αυτό γινόταν με εθελοντική, άμισθη εργασία. Συχνά συμμετείχαν ολόκληρες οικογένειες. Εκείνοι που οργάνωναν το οικοδομικό έργο επικοινωνούσαν με τεχνίτες Μάρτυρες οι οποίοι είχαν εκφράσει την προθυμία τους να συμμετέχουν σε τέτοια έργα. Πολλοί από αυτούς περίμεναν με ανυπομονησία το κάθε καινούριο οικοδομικό έργο. Άλλοι Μάρτυρες που μάθαιναν για αυτά τα έργα ήθελαν να έχουν κάποια συμμετοχή· εκατοντάδες άτομα από τη γύρω περιοχή—και από πιο μακρινά μέρη—συνέρρεαν στους τόπους οικοδόμησης, ανυπομονώντας να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με όποιον τρόπο μπορούσαν. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήταν επαγγελματίες οικοδόμοι, αλλά έδιναν σαφή απόδειξη του γεγονότος ότι ταίριαζαν με την περιγραφή εκείνων που επρόκειτο να είναι υποστηρικτές του Μεσσιανικού Βασιλιά του Ιεχωβά, όπως αυτή εκτίθεται στο εδάφιο Ψαλμός 110:3, ΜΝΚ, το οποίο λέει: ‘Ο λαός σου θα προσφέρει πρόθυμα τον εαυτό του’.

Την Πέμπτη το απόγευμα, πριν ξεκινήσει η μεγάλη προσπάθεια, εκείνοι που επέβλεπαν το οικοδομικό έργο συναντιόνταν για να κανονίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες. Το επόμενο απόγευμα γινόταν για τους εργαζομένους μια προβολή διαφανειών σχετικά με τη διαδικασία, προκειμένου να καταλάβουν πώς επρόκειτο να γίνει το έργο. Δινόταν έμφαση στη σπουδαιότητα των θεοειδών ιδιοτήτων. Οι αδελφοί ενθαρρύνονταν να συνεργάζονται με αγάπη, να είναι ευγενικοί, να δείχνουν υπομονή και στοργικό ενδιαφέρον. Όλοι παροτρύνονταν να εργάζονται με σταθερό ρυθμό, αλλά να μη βιάζονται και να μη διστάζουν να διαθέσουν μερικά λεπτά για να αφηγηθούν μια εποικοδομητική εμπειρία σε κάποιον άλλον. Νωρίς το επόμενο πρωί, άρχιζε η οικοδόμηση.

Σε μια καθορισμένη ώρα νωρίς το πρωί του Σαββάτου, όλοι σταματούσαν αυτό που έκαναν για να ακούσουν μια ανάλυση του Γραφικού εδαφίου εκείνης της μέρας. Γινόταν προσευχή, επειδή όλοι ήξεραν καλά ότι η επιτυχία ολόκληρου του έργου εξαρτιόταν από την ευλογία του Ιεχωβά.—Ψαλμ. 127:1.

Από τη στιγμή που άρχιζε το έργο, προχωρούσε γρήγορα. Μέσα σε μια ώρα είχαν στηθεί οι σκελετοί των τοίχων. Ακολουθούσαν τα υποστηρίγματα της οροφής. Κάρφωναν την επένδυση των τοίχων. Οι ηλεκτρολόγοι άρχιζαν να περνούν καλώδια. Γινόταν η τοποθέτηση των αεραγωγών για τον εξαερισμό και τον κλιματισμό. Κατασκεύαζαν και τοποθετούσαν τα ντουλάπια. Μερικές φορές έβρεχε όλο το σαββατοκύριακο ή ο καιρός γινόταν είτε πολύ ψυχρός είτε υπερβολικά ζεστός, αλλά η εργασία συνεχιζόταν. Δεν υπήρχε ανταγωνισμός ούτε και αντιζηλία ανάμεσα στους τεχνίτες.

Πολύ συχνά, πριν δύσει ο ήλιος τη δεύτερη μέρα, η Αίθουσα Βασιλείας είχε ολοκληρωθεί—με όμορφο εσωτερικό διάκοσμο, ίσως ακόμα και με διαμορφωμένους τους εξωτερικούς χώρους. Όταν αυτό ήταν πιο πρακτικό, οι εργασίες προγραμματίζονταν να διαρκέσουν τρεις μέρες ή ίσως δυο σαββατοκύριακα. Στο τέλος του έργου, πολλοί από τους εργαζομένους παρέμεναν, κουρασμένοι αλλά πανευτυχείς, για να απολαύσουν την πρώτη κανονική εκκλησιαστική συνάθροιση—μια μελέτη Σκοπιάς.

Μερικοί άνθρωποι στο Γκάιμον της Οκλαχόμας των Η.Π.Α., αμφιβάλλοντας για το ότι θα μπορούσε να γίνει εργασία ποιότητας με τέτοια ταχύτητα, κάλεσαν τον επιθεωρητή της πολεοδομίας. «Τους είπα ότι αν ήθελαν να δουν να γίνεται κάτι σωστό θα έπρεπε να επισκεφτούν την αίθουσα!» είπε ο επιθεωρητής αργότερα, όταν αφηγούνταν το περιστατικό στους Μάρτυρες. «Εσείς κάνετε σωστά ακόμα και αυτά που θα κρυφτούν και δεν θα φαίνονται!»

Καθώς αυξανόταν η ανάγκη για Αίθουσες Βασιλείας, οι αδελφοί που είχαν αναπτύξει πολλές από τις μεθόδους ταχείας ανέγερσης εκπαίδευαν άλλους. Οι εκθέσεις για τα όσα επιτελούνταν διαδόθηκαν σε άλλες χώρες. Μήπως θα μπορούσαν και εκεί να χρησιμοποιηθούν τέτοιες μέθοδοι ανέγερσης;

Η Ταχεία Ανέγερση Εφαρμόζεται σε Διεθνές Επίπεδο

Η οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας στον Καναδά είχε μείνει πολύ πίσω σε σύγκριση με τις ανάγκες των εκκλησιών. Οι Μάρτυρες στον Καναδά προσκάλεσαν εκείνους που οργάνωναν τα προγράμματα ταχείας ανέγερσης στις Ηνωμένες Πολιτείες για να τους εξηγήσουν πώς τα κατάφερναν. Στην αρχή, οι Καναδοί μάλλον αμφέβαλλαν για το αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει στον Καναδά, αλλά αποφάσισαν να δοκιμάσουν. Η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας που χτίστηκε με τέτοιον τρόπο στον Καναδά ανεγέρθηκε στην Ελμάιρα του Οντάριο, το 1982. Το 1992, υπήρχαν 306 Αίθουσες Βασιλείας στον Καναδά που είχαν ανεγερθεί με αυτόν τον τρόπο.

Οι Μάρτυρες στο Νορθάμπτον της Αγγλίας σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν και αυτοί το ίδιο. Το οικοδομικό έργο που έκαναν το 1983 ήταν το πρώτο στην Ευρώπη. Αδελφοί πεπειραμένοι σε αυτό το είδος οικοδόμησης ταξίδεψαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά για να επιβλέψουν το έργο και για να βοηθήσουν τους ντόπιους Μάρτυρες να μάθουν πώς γινόταν. Ήταν παρόντες και άλλοι εθελοντές από μακρινά μέρη, όπως η Ιαπωνία, η Ινδία, η Γαλλία και η Γερμανία. Είχαν πάει εκεί εθελοντικά, όχι επί πληρωμή. Πώς ήταν δυνατόν να γίνει αυτό; Όπως είπε ο υπεύθυνος μιας ομάδας Ιρλανδών Μαρτύρων που εργάστηκαν σε κάποιο τέτοιο πρόγραμμα: ‘Πετυχαίνει επειδή όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές συνεργάζονται κάτω από την επιρροή του πνεύματος του Ιεχωβά’.

Ακόμα και όταν οι τοπικοί πολεοδομικοί κανονισμοί φαίνεται ότι καθιστούν αδύνατα τέτοια οικοδομικά έργα, οι Μάρτυρες συχνά διαπιστώνουν πως, αν περιγράψουν τις λεπτομέρειες στις δημοτικές αρχές, εκείνες δέχονται ευχαρίστως να συνεργαστούν.

Έπειτα από ένα πρόγραμμα ταχείας ανέγερσης στη Νορβηγία, βόρεια του Αρκτικού Κύκλου, η εφημερίδα Φίνμαρκεν (Finnmarken) έγραψε με θαυμασμό: «Είναι φανταστικό. Αυτή είναι η μοναδική έκφραση που μπορούμε να βρούμε για να περιγράψουμε αυτό που έκαναν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά το περασμένο σαββατοκύριακο». Παρόμοια, όταν Μάρτυρες στη Βόρεια Νήσο της Νέας Ζηλανδίας ανέγειραν μια ελκυστική Αίθουσα Βασιλείας μέσα σε δυόμισι μέρες, ένας τίτλος στο πρωτοσέλιδο της τοπικής εφημερίδας έλεγε: «Οικοδομικό Έργο που Αγγίζει το Θαύμα». Το άρθρο πρόσθετε: «Εκείνο που σαστίζει το νου περισσότερο ίσως από καθετί άλλο σε αυτό το αποτόλμημα είναι η οργάνωση και η απόλυτη ησυχία των εργασιών».

Ακόμα και όταν η τοποθεσία στην οποία υπάρχει ανάγκη για Αίθουσα Βασιλείας είναι απομακρυσμένη, αυτό δεν αποτελεί αξεπέραστο εμπόδιο. Στην Μπελίζ πραγματοποιήθηκε ένα πρόγραμμα ταχείας ανέγερσης, μολονότι αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να μεταφερθούν όλα τα υλικά σε ένα νησί 60 χιλιόμετρα από την πόλη Μπελίζ. Όταν ανεγέρθηκε μια κλιματιζόμενη Αίθουσα Βασιλείας στο Πορτ Χέντλαντ της Δυτικής Αυστραλίας μέσα σε ένα σαββατοκύριακο, σχεδόν όλα τα υλικά και όλοι οι εθελοντές ήρθαν από απόσταση 1.600 και πλέον χιλιομέτρων. Τα οδοιπορικά τα πλήρωσαν οι εργαζόμενοι από την τσέπη τους. Οι περισσότεροι από εκείνους που συμμετείχαν στο οικοδομικό έργο δεν ήξεραν προσωπικά κανέναν από τους Μάρτυρες της Εκκλησίας Πορτ Χέντλαντ, και πολύ λίγοι από αυτούς επρόκειτο να παρακολουθήσουν κάποτε συναθροίσεις εκεί. Αυτό, όμως, δεν τους εμπόδισε να εκφράσουν την αγάπη τους με αυτόν τον τρόπο.

Ακόμα και εκεί που υπάρχουν λίγοι Μάρτυρες, αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στην εφαρμογή τέτοιων μεθόδων οικοδόμησης αιθουσών. Περίπου 800 Μάρτυρες από το Τρινιδάδ προσφέρθηκαν το 1985 να πάνε στο Τομπάγκο για να βοηθήσουν τους 84 Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές τους εκεί να χτίσουν μια αίθουσα στο Σκάρμπορο. Οι 17 Μάρτυρες (οι περισσότεροι γυναίκες και παιδιά) στο Γκουζ Μπέι του Λαμπραντόρ χρειάζονταν οπωσδήποτε βοήθεια αν επρόκειτο να αποκτήσουν ποτέ δική τους Αίθουσα Βασιλείας. Το 1985, Μάρτυρες από άλλα μέρη του Καναδά ναύλωσαν τρία αεροπλάνα για να μεταβούν 450 από αυτούς στο Γκουζ Μπέι προκειμένου να κάνουν αυτό το έργο. Κυριακή απόγευμα, ύστερα από δυο μέρες σκληρής εργασίας, διεξήγαγαν το πρόγραμμα αφιέρωσης στην τελειωμένη αίθουσα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι όλες οι Αίθουσες Βασιλείας χτίζονται τώρα με μεθόδους ταχείας ανέγερσης, ωστόσο αυτό ισχύει για ολοένα και περισσότερες αίθουσες.

Περιφερειακές Επιτροπές Οικοδόμησης

Μέχρι τα μέσα του 1986, ο ρυθμός με τον οποίο εμφανιζόταν η ανάγκη για καινούριες Αίθουσες Βασιλείας είχε επιταχυνθεί σε μεγάλο βαθμό. Στη διάρκεια του προηγούμενου έτους, είχαν σχηματιστεί 2.461 νέες εκκλησίες παγκόσμια· 207 από αυτές ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μερικές Αίθουσες Βασιλείας χρησιμοποιούνταν από τρεις, τέσσερις ή ακόμα και πέντε εκκλησίες. Όπως είχαν προείπει οι Γραφές, ο Ιεχωβά πραγματικά επιτάχυνε το έργο της συγκομιδής.—Ησ. 60:22.

Προκειμένου να εξασφαλιστεί η καλύτερη δυνατή χρήση του προσωπικού και να δοθεί η δυνατότητα σε όλους όσους έχτιζαν Αίθουσες Βασιλείας να ωφεληθούν από την πείρα που είχε αποκτηθεί, η Εταιρία άρχισε να συντονίζει τη δράση τους. Ως αρχή, το 1987 οι Ηνωμένες Πολιτείες χωρίστηκαν σε εδαφικές περιοχές οι οποίες ανατέθηκαν σε 60 Περιφερειακές Επιτροπές Οικοδόμησης. Υπήρχε αρκετή εργασία για καθεμιά από αυτές· σύντομα, μερικές είχαν προγραμματίσει οικοδομικά έργα για ένα χρόνο ή και περισσότερο. Εκείνοι που διορίζονταν να υπηρετούν σε αυτές τις επιτροπές ήταν άντρες που, πρώτα απ’ όλα, είχαν τα κατάλληλα πνευματικά προσόντα, ήταν πρεσβύτεροι στις εκκλησίες, υποδειγματικοί στον τρόπο με τον οποίο ασκούσαν τους καρπούς του πνεύματος του Θεού. (Γαλ. 5:22, 23) Πολλοί από αυτούς είχαν επίσης πείρα σε τομείς όπως οι αγοραπωλησίες ακίνητης περιουσίας, η μηχανολογική σχεδίαση, η οικοδόμηση, η διεύθυνση επιχειρήσεων, τα μέτρα ασφάλειας, καθώς και σε άλλους συναφείς τομείς.

Οι εκκλησίες παροτρύνονταν να συζητήσουν με την Περιφερειακή Επιτροπή Οικοδόμησης προτού επιλέξουν τοποθεσία για μια καινούρια Αίθουσα Βασιλείας. Όταν υπήρχαν περισσότερες από μία εκκλησίες σε κάποια πόλη, τους δινόταν επίσης η παρότρυνση να συζητήσουν το θέμα με τον επίσκοπο (ή τους επισκόπους) περιοχής, τον επίσκοπο πόλης και με τους πρεσβυτέρους των κοντινών εκκλησιών. Στις εκκλησίες που σχεδίαζαν να κάνουν ριζική ανακαίνιση κάποιας Αίθουσας Βασιλείας ή να χτίσουν μια καινούρια δινόταν η συμβουλή να επωφεληθούν από την πείρα των αδελφών που υπηρετούσαν στην Περιφερειακή Επιτροπή Οικοδόμησης της περιοχής τους και από τις κατευθυντήριες γραμμές που τους είχε παράσχει η Εταιρία. Μέσω αυτής της επιτροπής θα συντονίζονταν οι διευθετήσεις για τη συγκέντρωση του απαραίτητου ειδικευμένου προσωπικού ανάμεσα από αδελφούς και αδελφές σε 65 περίπου επαγγέλματα οι οποίοι είχαν ήδη προσφερθεί να βοηθήσουν σε τέτοια οικοδομικά έργα.

Καθώς βελτιώνονταν οι διαδικασίες, έγινε δυνατόν να μειωθεί ο αριθμός των εργαζομένων που συμμετείχαν στο κάθε συγκεκριμένο έργο. Αντί να έχουν χιλιάδες άτομα που είτε στέκονταν και παρακολουθούσαν είτε πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στον τόπο της οικοδόμησης, σπάνια υπήρχαν εκεί πάνω από 200 άτομα ταυτόχρονα. Αντί να δαπανούν ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο εκεί, οι εργαζόμενοι ήταν παρόντες μόνο όταν υπήρχε ανάγκη για τη συγκεκριμένη ειδικότητά τους. Έτσι είχαν περισσότερο χρόνο για να τον δαπανήσουν με την οικογένειά τους, καθώς και στη δράση με την εκκλησία στην οποία ανήκαν. Σε περιπτώσεις που οι ντόπιοι αδελφοί μπορούσαν να κάνουν ορισμένες εργασίες σε λογικό χρόνο, αποδεικνυόταν συχνά πιο πρακτικό να φέρνουν την ομάδα ταχείας ανέγερσης μόνο για εκείνους τους τομείς του έργου στους οποίους αυτή η ομάδα ήταν πιο επιτακτικά αναγκαία.

Αν και η όλη διαδικασία προχωρούσε με εκπληκτική ταχύτητα, αυτό δεν ήταν το κύριο μέλημα. Πιο σημαντικό ήταν να ανεγερθούν απλές Αίθουσες Βασιλείας, ποιοτικά κατασκευασμένες και σχεδιασμένες έτσι ώστε να καλύπτουν τις τοπικές ανάγκες. Γινόταν προσεκτικός προγραμματισμός ώστε αυτό να επιτευχθεί κρατώντας παράλληλα τα έξοδα στο ελάχιστο. Λαμβάνονταν μέτρα που έδιναν μεγάλη προτεραιότητα στην ασφάλεια—την ασφάλεια των εργαζομένων, των γειτόνων, των περαστικών και των μελλοντικών ενοίκων της Αίθουσας Βασιλείας.

Καθώς οι εκθέσεις σχετικά με αυτή τη διευθέτηση για την οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας έφταναν σε άλλες χώρες, τα γραφεία τμήματος της Εταιρίας που πίστευαν ότι αυτή η διευθέτηση θα ήταν επωφελής στην περιοχή τους ζήτησαν και έλαβαν τις αναγκαίες λεπτομέρειες. Το 1992, οι Περιφερειακές Επιτροπές Οικοδόμησης που ήταν διορισμένες από την Εταιρία βοηθούσαν ήδη στην οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας σε χώρες όπως η Αργεντινή, η Αυστραλία, η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιαπωνία, η Ισπανία, ο Καναδάς, το Μεξικό και η Νότια Αφρική. Οι μέθοδοι οικοδόμησης προσαρμόζονταν στις τοπικές περιστάσεις. Όταν για την οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας χρειάζεται βοήθεια από κάποιο άλλο γραφείο τμήματος, αυτό διευθετείται μέσω των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας. Σε μερικά μέρη του κόσμου ανεγείρονταν καινούριες αίθουσες σε διάστημα ημερών· σε άλλα μέρη, σε διάστημα εβδομάδων ή ίσως λίγων μηνών. Με προσεκτικό προγραμματισμό και συντονισμένη προσπάθεια, ο χρόνος που απαιτούνταν για την ολοκλήρωση μιας καινούριας Αίθουσας Βασιλείας αναμφισβήτητα μειώθηκε.

Οι οικοδομικές δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν περιορίστηκαν σε Αίθουσες Βασιλείας. Απαιτούνται μεγαλύτερες εγκαταστάσεις όταν ομάδες εκκλησιών συναθροίζονται για τις ετήσιες συνελεύσεις περιοχής και τις μέρες ειδικής συνέλευσης.

Κάλυψη της Ανάγκης για Αίθουσες Συνελεύσεων

Στο πέρασμα των ετών, έχουν χρησιμοποιηθεί πολλών ειδών εγκαταστάσεις για τις συνελεύσεις περιοχής. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν νοικιάσει μέρη όπως δημοτικές αίθουσες διαλέξεων, σχολεία, κινηματογράφους και θέατρα, αποθήκες, γήπεδα και χώρους υπαίθριων εκδηλώσεων. Σε μερικές τοποθεσίες υπήρχαν καλές εγκαταστάσεις που ήταν διαθέσιμες σε λογική τιμή. Συχνότερα όμως, χρειαζόταν πολύς χρόνος και προσπάθεια για να καθαριστεί το μέρος, να τοποθετηθούν τα ηχητικά, να στηθεί μια εξέδρα και να μεταφερθούν καθίσματα. Μερικές φορές υπήρξαν ακυρώσεις την τελευταία στιγμή. Καθώς μεγάλωνε ο αριθμός των εκκλησιών, γινόταν ολοένα και δυσκολότερη η εξεύρεση αρκετών κατάλληλων χώρων. Τι θα μπορούσε να γίνει;

Για άλλη μια φορά, η λύση ήταν να αποκτήσουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δικές τους εγκαταστάσεις. Αυτό θα απαιτούσε την ανακαίνιση κατάλληλων οικοδομημάτων και την ανέγερση καινούριων. Η πρώτη από αυτές τις Αίθουσες Συνελεύσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένα θέατρο στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης, το οποίο ανακαίνισαν και άρχισαν να χρησιμοποιούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στα τέλη του 1965.

Τον ίδιο περίπου καιρό, οι Μάρτυρες της Γουαδελούπης, ενός νησιού της Καραϊβικής, σχεδίαζαν μια Αίθουσα Συνελεύσεων που θα κάλυπτε τις ανάγκες τους. Πίστευαν ότι θα ήταν καλύτερο να διεξάγουν τις συνελεύσεις τους περιοχής σε πολλά διαφορετικά μέρη. Αλλά οι περισσότερες πόλεις δεν είχαν αρκετά μεγάλες εγκαταστάσεις. Έτσι, οι Μάρτυρες έφτιαξαν μια φορητή κατασκευή που αποτελούνταν από ατσάλινους σωλήνες και αλουμινένια οροφή, κάτι που θα επαρκούσε για 700 άτομα και το οποίο θα μπορούσε να στηθεί οπουδήποτε υπήρχε διαθέσιμη κάποια σχετικά επίπεδη έκταση. Χρειάστηκε να μεγαλώσουν την αίθουσα ξανά και ξανά, μέχρι που η χωρητικότητά της έφτασε τα 5.000 άτομα. Φανταστείτε τι σήμαινε να μεταφέρουν, να συναρμολογούν και να αποσυναρμολογούν 30 τόνους υλικά για κάθε συνέλευση! Αυτή η Αίθουσα Συνελεύσεων στηνόταν και μαζευόταν αρκετές φορές το χρόνο επί 13 χρόνια, ωσότου έγινε δύσκολη η εξεύρεση γης για τη φορητή αίθουσα και ήταν απαραίτητο να αγοράσουν ένα οικόπεδο και να χτίσουν μια μόνιμη Αίθουσα Συνελεύσεων, η οποία τώρα φιλοξενεί συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας.

Σε αρκετά μέρη, οι Μάρτυρες, προκειμένου να αποκτήσουν Αίθουσες Συνελεύσεων, χρησιμοποίησαν κτίρια που ήδη υπήρχαν. Στην Αγγλία, στο Χέις Μπριτζ του Σάρεϊ, αγόρασαν και ανακαίνισαν ένα συγκρότημα σχολικών κτιρίων ηλικίας 50 ετών. Βρίσκεται σε μια έκταση 114 στρεμμάτων όμορφης υπαίθρου. Στην Ισπανία, αναδιαμόρφωσαν και άρχισαν να χρησιμοποιούν πρώην κινηματογράφους και βιομηχανικές αποθήκες· στην Αυστραλία, ένα μη χρησιμοποιούμενο υφαντουργείο· στο Κεμπέκ του Καναδά, μια αίθουσα χορού· στην Ιαπωνία, ένα κτίριο μπόουλινγκ· στη Δημοκρατία της Κορέας, μια αποθήκη. Όλα αυτά τα κτίρια αναδιαμορφώθηκαν και έγιναν ελκυστικές Αίθουσες Συνελεύσεων που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν καλά το σκοπό τους ως μεγάλα κέντρα Βιβλικής εκπαίδευσης.

Άλλες Αίθουσες Συνελεύσεων ήταν ολοκαίνουριες, εφόσον είχαν χτιστεί από τα θεμέλια. Το ασυνήθιστο οκταγωνικό σχήμα της αίθουσας στο Χέλαμπι του νότιου Γιόρκσαϊρ στην Αγγλία, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του έργου έγινε με εθελοντική εργασία, ήταν η αιτία της εμφάνισης ενός άρθρου στο περιοδικό της Ένωσης Πολιτικών Μηχανικών. Η Αίθουσα Συνελεύσεων στο Σασκατούν του Σασκατσιουάν, στον Καναδά, έχει σχεδιαστεί να χωράει 1.200 άτομα· αλλά όταν κλείσουν οι συρόμενοι εσωτερικοί τοίχοι, το οικοδόμημα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τέσσερις Αίθουσες Βασιλείας η μια δίπλα στην άλλη. Η Αίθουσα Συνελεύσεων της Αϊτής (που προκατασκευάστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και στάλθηκε από εκεί) ήταν ανοιχτή από δυο πλευρές, ώστε όσοι θα κάθονταν μέσα να δροσίζονται από τον αέρα που φυσάει—ευχάριστη ανακούφιση από τον καυτό ήλιο της Αϊτής. Η αίθουσα στο Πορτ Μόρεσμπι της Παπούας-Νέας Γουινέας σχεδιάστηκε με τέτοιον τρόπο ώστε τμήματα των τοίχων να μπορούν να ανοίγουν σαν πόρτες προκειμένου να εξυπηρετήσουν μεγαλύτερα πλήθη από όσα θα χωρούσαν μέσα.

Η απόφαση για το χτίσιμο μιας Αίθουσας Συνελεύσεων δεν παίρνεται από μια μικρή ομάδα επισκόπων οι οποίοι μετά αναμένουν να υποστηρίξουν όλοι οι άλλοι αυτή την απόφαση. Πριν χτιστεί οποιαδήποτε Αίθουσα Συνελεύσεων, η Εταιρία φροντίζει να γίνει προσεκτική ανάλυση για το πόσο αναγκαία είναι και σε τι βαθμό θα χρησιμοποιείται. Λαμβάνεται υπόψη, όχι μόνο ο ενθουσιασμός που υπάρχει τοπικά για αυτό το οικοδομικό έργο, αλλά και οι γενικές ανάγκες του αγρού. Το θέμα συζητιέται με όλες τις εκκλησίες που περιλαμβάνονται, προκειμένου να διαπιστωθεί πόση επιθυμία και τι δυνατότητες έχουν οι αδελφοί για να υποστηρίξουν αυτό το έργο.

Έτσι, όταν το έργο ξεκινάει, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε εκείνη την περιοχή το υποστηρίζουν ολόκαρδα. Κάθε οικοδομικό έργο χρηματοδοτείται από τους ίδιους τους Μάρτυρες. Τους εξηγούνται οι οικονομικές απαιτήσεις, αλλά οι συνεισφορές είναι εθελοντικές και ανώνυμες. Γίνεται προσεκτικός προγραμματισμός εκ των προτέρων, και στο οικοδομικό έργο εφαρμόζεται επωφελώς η πείρα που έχει ήδη αποκτηθεί στην ανέγερση Αιθουσών Βασιλείας και, πολύ συχνά, στην κατασκευή Αιθουσών Συνελεύσεων σε άλλα μέρη. Όταν είναι απαραίτητο, μερικοί τομείς του οικοδομικού έργου μπορεί να ανατεθούν σε εργολάβους, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του γίνεται συνήθως από ενθουσιώδεις Μάρτυρες. Αυτό μπορεί να περικόψει το κόστος στο μισό.

Εφόσον το εργατικό δυναμικό αποτελείται από επαγγελματίες τεχνίτες και άλλους οι οποίοι προσφέρουν εθελοντικά το χρόνο τους και τα ταλέντα τους, συνήθως το όλο οικοδομικό έργο προχωρεί γρήγορα. Μερικά τέτοια έργα μπορεί να πάρουν πάνω από ένα χρόνο. Αλλά στο νησί Βανκούβερ του Καναδά, το 1985, περίπου 4.500 εθελοντές τελείωσαν μια Αίθουσα Συνελεύσεων, που έχει εμβαδόν 2.300 τετραγωνικά μέτρα, σε εννιά μονάχα μέρες. Το κτίριο περιλαμβάνει επίσης μια Αίθουσα Βασιλείας 200 θέσεων που χρησιμοποιείται από τοπικές εκκλησίες. Στη Νέα Καληδονία, μολονότι η κυβέρνηση επέβαλε απαγόρευση κυκλοφορίας το 1984, λόγω πολιτικών αναταραχών, περίπου 400 εθελοντές εργάζονταν στην Αίθουσα Συνελεύσεων, και η αίθουσα αυτή αποπερατώθηκε σε τέσσερις μόνο μήνες. Κοντά στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, σε εφτά μήνες χτίστηκε μια όμορφη και βολική Αίθουσα Συνελεύσεων με 900 ταπετσαρισμένες δρύινες καρέκλες.

Μερικές φορές χρειάστηκε να γίνουν επίμονες προσπάθειες στα δικαστήρια προκειμένου να παρθούν οι άδειες για το χτίσιμο τέτοιων Αιθουσών Συνελεύσεων. Αυτό συνέβη στον Καναδά, στο Σάρεϊ της Βρετανικής Κολομβίας. Όταν αγοράστηκε το οικόπεδο, οι πολεοδομικοί κανονισμοί επέτρεπαν την οικοδόμηση ενός τέτοιου τόπου λατρείας. Αλλά, αφού υποβλήθηκαν τα οικοδομικά σχέδια, το 1974, το Συμβούλιο για την Περιφέρεια του Σάρεϊ πέρασε έναν κανονισμό που όριζε ότι εκκλησίες και αίθουσες συγκεντρώσεων μπορούσαν να χτιστούν μόνο στη Ζώνη Ρ-3—μια ανύπαρκτη ζώνη! Και όμως, 79 ναοί είχαν χτιστεί προηγουμένως σε αυτόν το δήμο χωρίς κανένα πρόβλημα. Η υπόθεση φέρθηκε στα δικαστήρια. Εκδόθηκαν αλλεπάλληλες αποφάσεις υπέρ των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Όταν τελικά παραμερίστηκε το κώλυμα των προκατειλημμένων υπευθύνων, οι εθελοντές εργαζόμενοι επιδόθηκαν στο οικοδομικό έργο με τόσο ενθουσιασμό, ώστε το τελείωσαν σε εφτά περίπου μήνες. Όπως αλήθευε για τον Νεεμία, όσον αφορά τις προσπάθειες που έκανε για να ανοικοδομήσει τα τείχη της αρχαίας Ιερουσαλήμ, αυτοί αισθάνονταν ότι το ‘χέρι του Θεού ήταν πάνω τους’ για να επιτελέσουν το έργο.—Νεεμ. 2:18.

Όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες αγόρασαν το θέατρο Στάνλεϊ στο Τζέρσι Σίτυ του Νιου Τζέρσι, το κτίριο βρισκόταν στον κατάλογο των ιστορικών κτιρίων της πολιτείας. Αν και το θέατρο βρισκόταν σε οικτρή κατάσταση ερείπωσης, υπήρχαν οι δυνατότητες να γίνει μια θαυμάσια Αίθουσα Συνελεύσεων. Ωστόσο, όταν οι Μάρτυρες θέλησαν να κάνουν την απαραίτητη εργασία επισκευής, οι ιθύνοντες της πόλης αρνήθηκαν να δώσουν τις άδειες. Ο δήμαρχος δεν ήθελε Μάρτυρες του Ιεχωβά σε εκείνη την περιοχή· είχε άλλα σχέδια για αυτό το ακίνητο. Απαιτήθηκαν δικαστικές ενέργειες προκειμένου να σταματήσουν οι ιθύνοντες να κάνουν αθέμιτη χρήση της εξουσίας τους. Το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση υπέρ των Μαρτύρων. Σύντομα έπειτα από αυτό, ο δήμαρχος καταψηφίστηκε από τους ντόπιους κατοίκους και έχασε το αξίωμά του. Η εργασία στην αίθουσα προχώρησε γρήγορα. Το αποτέλεσμα ήταν μια όμορφη Αίθουσα Συνελεύσεων χωρητικότητας 4.000 και πλέον ατόμων. Είναι ένα κτίριο για το οποίο είναι περήφανοι τόσο οι επιχειρηματίες όσο και οι κάτοικοι της πόλης.

Τα τελευταία 27 χρόνια, σε πολλά μέρη της υδρογείου οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν χτίσει ελκυστικές και βολικές Αίθουσες Συνελεύσεων οι οποίες χρησιμεύουν ως κέντρα Βιβλικής εκπαίδευσης. Τέτοιες αίθουσες—σε ολοένα και μεγαλύτερους αριθμούς—βρίσκονται τώρα στη Βόρεια και στη Νότια Αμερική, στην Ευρώπη, στην Αφρική και στην Άπω Ανατολή, καθώς και σε πολλά νησιά. Μάλιστα, σε μερικές χώρες—λόγου χάρη, στη Νιγηρία, στην Ιταλία και στη Δανία—οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν φτιάξει ακόμη και μεγαλύτερες, μόνιμες, υπαίθριες εγκαταστάσεις οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιούνται για τις συνελεύσεις τους περιφερείας.

Ωστόσο, οι Αίθουσες Συνελεύσεων και οι Αίθουσες Βασιλείας δεν είναι τα μόνα οικοδομικά έργα με τα οποία ασχολούνται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προκειμένου να επεκτείνουν τη διακήρυξη της Βασιλείας του Θεού.

Γραφεία, Τυπογραφεία και Οίκοι Μπέθελ σε Όλο τον Κόσμο

Το 1992, υπήρχαν σε όλη την υδρόγειο 99 γραφεία τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά, καθένα από τα οποία εξυπηρετούσε το συντονισμό των δραστηριοτήτων των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο δικό του μέρος του παγκόσμιου αγρού. Τα μισά και πλέον από αυτά τα τμήματα τύπωναν διάφορα είδη για την επέκταση του έργου της Βιβλικής εκπαίδευσης. Εκείνοι που υπηρετούν στα τμήματα στεγάζονται, ως επί το πλείστον, σαν μια μεγάλη οικογένεια σε οίκους που ονομάζονται Μπέθελ, ονομασία που σημαίνει «Οίκος Θεού». Λόγω της αύξησης του αριθμού των Μαρτύρων του Ιεχωβά και της δράσης τους στο κήρυγμα, έχει καταστεί αναγκαίο να γίνουν επεκτάσεις σε αυτές τις εγκαταστάσεις και να χτιστούν καινούριες.

Τόσο ραγδαία υπήρξε η αύξηση της οργάνωσης ώστε συχνά 20 με 40 τέτοια προγράμματα επέκτασης τμημάτων βρίσκονταν ταυτόχρονα σε εξέλιξη. Αυτό απαίτησε ένα κολοσσιαίο διεθνές οικοδομικό πρόγραμμα.

Λόγω της τεράστιας ποσότητας οικοδομικής εργασίας που γίνεται παγκόσμια, η Εταιρία Σκοπιά έχει το δικό της Τμήμα Τεχνικών Μελετών και Σχεδίασης στα κεντρικά της γραφεία στη Νέα Υόρκη. Πολιτικοί μηχανικοί με πολύχρονη πείρα άφησαν την κοσμική τους εργασία και πρόσφεραν εθελοντικά τη βοήθειά τους αφιερώνοντας όλο τους το χρόνο στα οικοδομικά προγράμματα που συνδέονται άμεσα με τη δράση της Βασιλείας. Επιπρόσθετα, εκείνοι που έχουν πείρα έχουν εκπαιδεύσει άλλους άντρες και γυναίκες στην εργασία του μηχανικού, καθώς και στον τομέα των τεχνικών μελετών και του σχεδίου. Εφόσον οι εργασίες συντονίζονται από αυτό το τμήμα, η πείρα που αποκτιέται από την οικοδόμηση ενός γραφείου τμήματος σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου μπορεί να ωφελήσει εκείνους που εργάζονται σε οικοδομικά προγράμματα σε άλλες χώρες.

Με την πάροδο του χρόνου, λόγω της μεγάλης ποσότητας εργασίας που γίνεται, κρίθηκε σκόπιμο να λειτουργήσει ένα Περιφερειακό Τεχνικό Γραφείο στην Ιαπωνία το οποίο θα βοηθούσε στα σχέδια για οικοδομικά έργα στην Άπω Ανατολή. Άλλα Περιφερειακά Τεχνικά Γραφεία λειτουργούν στην Ευρώπη και στην Αυστραλία, με προσωπικό που προέρχεται από πολλές χώρες. Αυτά τα γραφεία εργάζονται σε στενή συνεργασία με το αντίστοιχο τμήμα στα κεντρικά γραφεία, και οι υπηρεσίες τους, σε συνδυασμό με τη χρήση κομπιούτερ, μειώνουν το προσωπικό που απαιτείται για τα σχέδια στο κάθε εργοτάξιο.

Μερικά οικοδομικά έργα έχουν σχετικά μικρό μέγεθος. Αυτό αλήθευε για το γραφείο τμήματος που χτίστηκε στην Ταϊτή το 1983. Αυτό περιελάμβανε χώρο για γραφεία, αποθήκες και καταλύματα για οχτώ εθελοντές εργαζομένους. Το ίδιο αλήθευε και για το τετραώροφο κτίριο τμήματος που εγέρθηκε στη Μαρτινίκα, ένα νησί της Καραϊβικής, τα έτη 1982 ως 1984. Αυτά τα κτίρια μπορεί να μην κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση στους κατοίκους μεγαλουπόλεων άλλων χωρών, αλλά ήλκυσαν το ενδιαφέρον του κοινού. Η εφημερίδα Φρανς-Αντίγ (France-Antilles) δήλωσε ότι το κτίριο τμήματος στη Μαρτινίκα είναι «ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα» που αντανακλά «μεγάλη αγάπη για την καλή δουλειά».

Σε αντίθεση, από άποψη μεγέθους, τα κτίρια που αποπερατώθηκαν το 1981 στον Καναδά περιελάμβαναν ένα εργοστάσιο εκτύπωσης, με συνολικό εμβαδόν πάνω από 9.300 τετραγωνικά μέτρα, και ένα κτίριο κατοικιών για 250 εθελοντές. Στο Σεζάριο Λάνζε της Βραζιλίας, το συγκρότημα της Σκοπιάς που ολοκληρώθηκε το ίδιο έτος αποτελούνταν από οχτώ κτίρια, με εμβαδόν σχεδόν 46.000 τετραγωνικά μέτρα. Για την κατασκευή του απαιτήθηκαν 10.000 φορτηγά τσιμέντο, χαλίκι και άμμος, καθώς και κολόνες από μπετόν που θα μπορούσαν να φτάσουν δυο φορές το ύψος του όρους Έβερεστ! Το 1991, όταν αποπερατώθηκε ένα καινούριο μεγάλο τυπογραφείο στις Φιλιππίνες, χρειάστηκε επίσης να κατασκευαστεί ένα ενδεκαώροφο κτίριο κατοικιών.

Προκειμένου να καλυφτούν οι ανάγκες του αυξανόμενου αριθμού διαγγελέων της Βασιλείας στη Νιγηρία, το 1984 ξεκίνησε ένα μεγάλο οικοδομικό έργο στην Ιγκιεντούμα. Αυτό επρόκειτο να περιλαμβάνει ένα εργοστάσιο, ένα ευρύχωρο κτίριο γραφείων, τέσσερα συνδεόμενα κτίρια κατοικιών και άλλες απαραίτητες εγκαταστάσεις. Έγιναν σχέδια για να προκατασκευαστεί το εργοστάσιο εξ ολοκλήρου στις Ηνωμένες Πολιτείες και έπειτα να σταλεί από εκεί. Κατόπιν, όμως, δόθηκαν στους αδελφούς τόσο μικρά χρονικά περιθώρια για την εισαγωγή του, ώστε, φαινομενικά, ήταν αδύνατον να την πραγματοποιήσουν. Όταν κατάφεραν να ανταποκριθούν στα χρονικά περιθώρια και τα πάντα έφτασαν με ασφάλεια στο εργοτάξιο, οι Μάρτυρες δεν απέδωσαν στον εαυτό τους την τιμή για αυτό, αλλά ευχαρίστησαν τον Ιεχωβά για την ευλογία Του.

Γοργή Επέκταση σε Όλη την Υδρόγειο

Ωστόσο, η αύξηση του έργου διακήρυξης της Βασιλείας ήταν τόσο γοργή, ώστε ακόμα και έπειτα από κάποια μεγάλη επέκταση των εγκαταστάσεων του γραφείου τμήματος σε μια χώρα, συχνά χρειαζόταν να ξαναρχίσουν τις οικοδομικές εργασίες σε σχετικά σύντομο χρόνο. Σκεφτείτε μερικά παραδείγματα.

Στο Περού, ένα θαυμάσιο νέο τμήμα—με χώρο γραφείων, 22 υπνοδωμάτια, διάφορες άλλες βασικές εγκαταστάσεις για τα μέλη της οικογένειας Μπέθελ, καθώς και μια Αίθουσα Βασιλείας—αποπερατώθηκε στα τέλη του 1984. Αλλά η ανταπόκριση στο άγγελμα της Βασιλείας σε εκείνη τη νοτιοαμερικανική χώρα ήταν πολύ μεγαλύτερη από ό,τι αναμενόταν. Τέσσερα χρόνια αργότερα χρειάστηκε να διπλασιάσουν το υπάρχον συγκρότημα, χρησιμοποιώντας αυτή τη φορά αντισεισμικό σχέδιο.

Ένα ευρύχωρο καινούριο συγκρότημα τμήματος ολοκληρώθηκε στην Κολομβία το 1979. Φαινόταν ότι θα παρείχε άφθονο χώρο για πολλά χρόνια. Ωστόσο, μέσα σε εφτά χρόνια οι Μάρτυρες στην Κολομβία ήταν σχεδόν διπλάσιοι σε αριθμό, και το τμήμα τύπωνε τώρα τα περιοδικά Λα Αταλάγια (Η Σκοπιά) και Ντεσπερτάδ! (Ξύπνα!) όχι μόνο για την Κολομβία αλλά και για τέσσερις γειτονικές χώρες. Χρειάστηκε να ξαναρχίσουν να χτίζουν το 1987—αυτή τη φορά σε μέρος όπου υπήρχε περισσότερος χώρος για επέκταση.

Στη διάρκεια του 1980, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Βραζιλία αφιέρωσαν περίπου 14.000.000 ώρες στο δημόσιο κήρυγμα του αγγέλματος της Βασιλείας. Ο αριθμός των ωρών ανέβηκε σχεδόν στα 50.000.000 το 1989. Περισσότεροι άνθρωποι έδειχναν την επιθυμία να ικανοποιήσουν την πνευματική τους πείνα. Οι εκτεταμένες εγκαταστάσεις τμήματος που είχαν αφιερωθεί το 1981 δεν επαρκούσαν πια. Το Σεπτέμβριο του 1988 προχωρούσε ήδη η εκσκαφή για ένα καινούριο εργοστάσιο. Αυτό θα παρείχε 80 τοις εκατό περισσότερη ωφέλιμη επιφάνεια από όση είχε το υπάρχον εργοστάσιο και, φυσικά, θα χρειάζονταν και εγκαταστάσεις κατοικιών για την οικογένεια Μπέθελ που είχε μεγαλώσει.

Το δεύτερο σε μέγεθος συγκρότημα τυπογραφείων της Εταιρίας Σκοπιά αφιερώθηκε το 1984 στο Ζέλτερς/Τάουνους της Γερμανίας. Πέντε χρόνια αργότερα, λόγω των αυξήσεων στη Γερμανία καθώς και των ευκαιριών για επέκταση του έργου μαρτυρίας σε χώρες για τις οποίες τυπώνει έντυπα εκείνο το τμήμα, είχαν αρχίσει να γίνονται σχέδια για την επέκταση του εργοστασίου κατά 85 και πλέον τοις εκατό, καθώς και για την προσθήκη άλλων βοηθητικών εγκαταστάσεων.

Το τμήμα της Ιαπωνίας είχε μεταφερθεί από το Τόκιο σε καινούριες μεγάλες εγκαταστάσεις στο Νουμάζου το 1972. Το 1975 έγινε σημαντική περαιτέρω επέκταση. Το 1978 είχαν ήδη αποκτήσει ένα άλλο κτήμα στην Εμπίνα· και άρχισαν γρήγορα τις εργασίες για ένα εργοστάσιο τρεις και πλέον φορές μεγαλύτερο από εκείνο στο Νουμάζου. Αυτό αποπερατώθηκε το 1982. Και πάλι δεν επαρκούσε· μέχρι το 1989 είχαν προστεθεί και άλλα κτίρια. Δεν θα ήταν δυνατόν να τα χτίσουν μονάχα μια φορά και να τα φτιάξουν αρκετά μεγάλα; Όχι. Ο αριθμός των διαγγελέων της Βασιλείας στην Ιαπωνία διπλασιαζόταν ξανά και ξανά με τρόπο που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να αναμένει. Από 14.199 το 1972, τα μέλη τους είχαν γίνει 137.941 το 1989, και ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς αφιέρωναν όλο τους το χρόνο στη διακονία.

Παρόμοιες εξελίξεις παρατηρούνται και σε άλλα μέρη του κόσμου. Μέσα σε μια δεκαετία—και μερικές φορές μέσα σε λίγα χρόνια—μετά το χτίσιμο μεγάλων τμημάτων που ήταν εξοπλισμένα για εκτύπωση, χρειάστηκε να γίνουν μεγάλες επεκτάσεις. Αυτό συνέβη, μεταξύ άλλων, στο Μεξικό, στον Καναδά, στη Νότια Αφρική και στη Δημοκρατία της Κορέας.

Ποιοι κάνουν την οικοδομική εργασία; Πώς επιτελούνται όλα αυτά;

Πολλές Χιλιάδες Προθυμοποιούνται να Βοηθήσουν

Στη Σουηδία, από τους 17.000 Μάρτυρες που υπήρχαν στη χώρα τον καιρό της οικοδόμησης του τμήματός τους στην Αρμπόγκα, περίπου 5.000 προσφέρθηκαν να βοηθήσουν στις εκεί εργασίες. Οι περισσότεροι ήταν απλώς πρόθυμοι βοηθοί, αλλά υπήρχαν και αρκετοί πολύ ικανοί επαγγελματίες ώστε να γίνει σωστά το έργο. Το κίνητρό τους; Η αγάπη για τον Ιεχωβά.

Όταν κάποιος ανώτερος υπάλληλος ενός τοπογραφικού γραφείου στη Δανία άκουσε ότι οι εργασίες για το νέο τμήμα στο Χόλμπεκ θα γίνονταν από Μάρτυρες του Ιεχωβά, εξέφρασε τις επιφυλάξεις του. Αλλά μεταξύ των Μαρτύρων που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν βρέθηκαν όλες οι απαραίτητες τεχνικές γνώσεις. Ωστόσο, δεν θα ήταν καλύτερα για αυτούς να είχαν μισθώσει εργολάβους για να κάνουν το έργο; Αφού ολοκληρώθηκε το έργο, ειδικοί από το πολεοδομικό τμήμα της πόλης ξεναγήθηκαν στα κτίρια και έκαναν σχόλια για τη θαυμάσια εργασία που είχε γίνει—κάτι που σπάνια έβλεπαν τη σημερινή εποχή σε έργα που εκτελούνται από μισθωμένους εργολάβους. Όσο για τον ανώτερο υπάλληλο που προηγουμένως είχε εκφράσει επιφυλάξεις, αυτός χαμογέλασε και είπε: «Βλέπετε, τότε δεν γνώριζα τι είδους οργάνωση έχετε εσείς».

Τα αστικά κέντρα της Αυστραλίας είναι διεσπαρμένα σε μια απέραντη έκταση· έτσι τα περισσότερα από τα 3.000 άτομα που προσφέρθηκαν να εργαστούν στις εγκαταστάσεις τμήματος στο Ίγκλμπερν, μεταξύ των ετών 1978 και 1983, χρειάστηκε να ταξιδέψουν τουλάχιστον 1.600 χιλιόμετρα. Ωστόσο, οργανώθηκε η μεταφορά των ομάδων των εθελοντών με πούλμαν, και οι εκκλησίες που βρίσκονταν κατά μήκος της διαδρομής προσφέρθηκαν φιλόξενα να παρέχουν γεύματα και συναναστροφή στους αδελφούς στις στάσεις που έκαναν εκείνοι. Μερικοί αδελφοί πούλησαν σπίτια, έκλεισαν επιχειρήσεις, πήραν άδεια από την εργασία τους ή έκαναν άλλες θυσίες προκειμένου να συμμετάσχουν σε αυτό το οικοδομικό έργο. Ομάδες πεπειραμένων τεχνιτών πήγαν—μερικοί από αυτούς πάνω από μια φορά—για να ρίξουν το τσιμέντο, να τοποθετήσουν τις οροφές και να φτιάξουν την περίφραξη. Άλλοι δώρισαν υλικά.

Η πλειονότητα των εθελοντών σε αυτά τα προγράμματα ήταν ανειδίκευτοι, αλλά με λίγη εκπαίδευση μερικοί από αυτούς ανέλαβαν μεγάλες ευθύνες και έκαναν θαυμάσια εργασία. Έμαθαν να κατασκευάζουν παράθυρα, να οδηγούν τρακτέρ, να ετοιμάζουν μπετόν και να χτίζουν τούβλα. Είχαν ένα σαφές πλεονέκτημα σε σύγκριση με εκείνους που δεν είναι Μάρτυρες και οι οποίοι κάνουν την ίδια εργασία επί πληρωμή. Ποιο; Όσοι είχαν πείρα σε αυτές τις εργασίες ήταν πρόθυμοι να μοιραστούν τις γνώσεις τους. Κανένας δεν φοβόταν ότι κάποιος άλλος θα του έπαιρνε τη δουλειά· υπήρχε αρκετή εργασία για όλους. Και είχαν επίσης ισχυρό κίνητρο για να κάνουν εργασία υψηλής ποιότητας, επειδή την έκαναν ως έκφραση αγάπης για τον Θεό.

Σε όλα τα εργοτάξια, μερικοί Μάρτυρες απαρτίζουν τον πυρήνα της «οικογένειας» οικοδόμησης. Στη διάρκεια των εργασιών στο Ζέλτερς/Τάουνους της Γερμανίας, από το 1979 ως το 1984, μερικές εκατοντάδες αποτελούσαν γενικά αυτόν τον πυρήνα εργαζομένων. Χιλιάδες άλλοι ενώνονταν με αυτούς για διάφορες χρονικές περιόδους ο καθένας, πολλοί τα σαββατοκύριακα. Είχε γίνει προσεκτικός προγραμματισμός ώστε όταν κατέφταναν οι εθελοντές υπήρχε αρκετή εργασία για αυτούς.

Όσο θα είναι ατελείς οι άνθρωποι θα υπάρχουν και προβλήματα, αλλά εκείνοι που συμμετέχουν σε αυτά τα οικοδομικά προγράμματα προσπαθούν να λύνουν τα προβλήματα με βάση τις αρχές της Αγίας Γραφής. Γνωρίζουν ότι το να κάνουν το καθετί με Χριστιανικό τρόπο είναι πιο σημαντικό από την αποδοτικότητα. Ως υπενθύμιση, στο εργοτάξιο στην Εμπίνα της Ιαπωνίας υπήρχαν μεγάλες ταμπέλες με φωτογραφίες εργαζομένων που φορούσαν κράνη εργασίας, και στο καθένα από αυτά τα κράνη ήταν γραμμένος με ιαπωνικούς χαρακτήρες ένας από τους καρπούς του πνεύματος του Θεού: αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθότητα, πίστη, πραότητα, εγκράτεια. (Γαλ. 5:22, 23) Όσοι επισκέπτονται τα εργοτάξια μπορούν να δουν και να ακούσουν τη διαφορά. Ένας δημοσιογράφος, εκφράζοντας αυτά που είχε παρατηρήσει ο ίδιος όταν ξεναγήθηκε στο εργοτάξιο του τμήματος στη Βραζιλία, είπε: «Δεν υπάρχουν ταραχές ή έλλειψη συνεργασίας . . . Αυτή η Χριστιανική ατμόσφαιρα είναι κάτι διαφορετικό από ό,τι συνήθως βλέπουμε στα εργοτάξια στη Βραζιλία».

Συνεχής Αύξηση στα Παγκόσμια Κεντρικά Γραφεία

Καθώς αυξάνουν τα τμήματα της Εταιρίας Σκοπιά, χρειάζεται επίσης να επεκτείνονται οι εγκαταστάσεις των παγκόσμιων κεντρικών γραφείων. Από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχουν γίνει μεγάλες προσθήκες στο εργοστάσιο και στα γραφεία στο Μπρούκλιν, καθώς και σε άλλες τοποθεσίες στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, πάνω από δέκα φορές. Για τη στέγαση του προσωπικού χρειάστηκε να χτιστούν ή να αγοραστούν και να ανακαινιστούν πολυάριθμα κτίρια, μικρά και μεγάλα. Τον Αύγουστο του 1990, καθώς και τον Ιανουάριο του 1991, ανακοινώθηκε περαιτέρω μεγάλη επέκταση στο Μπρούκλιν—παρότι στα βόρεια της Πόλης της Νέας Υόρκης συνεχιζόταν από το 1989 η ανέγερση του εκτεταμένου Εκπαιδευτικού Κέντρου της Σκοπιάς, το οποίο είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να στεγάζει 1.200 άτομα, που θα περιλαμβάνουν το μόνιμο προσωπικό και τους σπουδαστές.

Από το 1972, συνεχίζεται χωρίς διακοπή το οικοδομικό έργο στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν και στις συναφείς εγκαταστάσεις που βρίσκονται σε άλλα μέρη της Νέας Υόρκης και του Νιου Τζέρσι. Με τον καιρό, έγινε φανερό ότι, αν και ήταν εκατοντάδες σε αριθμό, οι τακτικοί εργαζόμενοι στην οικοδόμηση δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθούν στο μέγεθος του έργου. Έτσι, το 1984 καθιερώθηκε ένα πρόγραμμα για προσωρινούς εργαζομένους, το οποίο συνεχίζεται ακόμα. Στάλθηκαν επιστολές στις 8.000 τότε εκκλησίες των Ηνωμένων Πολιτειών για να προσκληθούν οι αδελφοί που είχαν τα προσόντα να πάνε και να βοηθήσουν για μια εβδομάδα ή περισσότερο. (Ένα παρόμοιο πρόγραμμα είχε ήδη καλά αποτελέσματα σε μερικά τμήματα, όπως της Αυστραλίας, όπου προσκλήθηκαν να εργαστούν εθελοντικά όσοι μπορούσαν να μείνουν δυο εβδομάδες). Οι εργαζόμενοι θα είχαν στέγη και φαγητό, αλλά θα πλήρωναν οι ίδιοι τα οδοιπορικά τους και δεν θα έπαιρναν μισθό. Ποιοι θα ανταποκρίνονταν;

Μέχρι το 1992, είχαν ήδη υποβληθεί και διεκπεραιωθεί πολύ περισσότερες από 24.000 αιτήσεις! Τουλάχιστον 3.900 από αυτές προέρχονταν από άτομα που επέστρεφαν για 2η, 3η ή ακόμα και για 10η ή 20ή φορά. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν πρεσβύτεροι, διακονικοί υπηρέτες ή σκαπανείς—άτομα με θαυμάσια πνευματικά προσόντα. Όλοι τους προσφέρονταν να κάνουν οτιδήποτε χρειαζόταν, είτε αυτό σχετιζόταν με το επάγγελμά τους είτε όχι. Η εργασία συχνά ήταν βαριά και βρώμικη. Το θεωρούσαν, όμως, προνόμιο να συμβάλλουν με αυτόν τον τρόπο στην προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας. Μερικοί ένιωθαν ότι αυτό τους βοηθούσε να εκτιμήσουν περισσότερο το αυτοθυσιαστικό πνεύμα που χαρακτηρίζει το έργο το οποίο γίνεται στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία. Όλοι τους ένιωθαν ότι ανταμείβονταν πλούσια επειδή ήταν παρόντες στο πρόγραμμα πρωινής λατρείας της οικογένειας Μπέθελ και στην εβδομαδιαία οικογενειακή μελέτη της Σκοπιάς.

Διεθνείς Εθελοντές

Επειδή αυξανόταν η ανάγκη για γοργή επέκταση, το 1985 τέθηκε σε εφαρμογή μια διευθέτηση για διεθνείς εθελοντές. Αυτή δεν ήταν ασφαλώς η αρχή της διεθνούς συνεργασίας στην οικοδόμηση, αλλά τώρα αυτή η διευθέτηση συντονιζόταν προσεκτικά από τα κεντρικά γραφεία. Όλοι όσοι συμμετέχουν είναι Μάρτυρες που προσφέρονται να βοηθήσουν στο οικοδομικό έργο σε χώρες άλλες εκτός της δικής τους. Είναι τεχνίτες, καθώς και γυναίκες που πηγαίνουν με τους συζύγους τους για να βοηθήσουν με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν. Οι περισσότεροι πληρώνουν τα οδοιπορικά τους· κανένας δεν παίρνει μισθό για αυτό που κάνει. Μερικοί από αυτούς πηγαίνουν για σύντομες περιόδους, μένοντας συνήθως από δυο εβδομάδες μέχρι τρεις μήνες. Άλλοι είναι μακροπρόθεσμοι εθελοντές και παραμένουν ένα χρόνο ή και περισσότερο, ίσως μέχρι την ολοκλήρωση του οικοδομικού έργου. Πάνω από 3.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά, από 30 διαφορετικές χώρες, συμμετείχαν σε αυτό το πρόγραμμα τα πρώτα πέντε χρόνια, και ακόμα περισσότεροι ήταν πρόθυμοι να συμμετάσχουν όταν υπήρχε ανάγκη της ειδικότητάς τους. Το θεωρούν προνόμιο να δίνουν από τον εαυτό τους, καθώς και από τους πόρους τους, για την προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας του Θεού με αυτόν τον τρόπο.

Στους διεθνείς εθελοντές παρέχεται ένα μέρος για να μένουν, καθώς και γεύματα. Οι ανέσεις είναι συνήθως ελάχιστες. Οι ντόπιοι Μάρτυρες εκτιμούν πολύ το έργο των επισκεπτών αδελφών τους και, όπου είναι δυνατόν, μοιράζονται ευχαρίστως τα σπίτια τους με αυτούς, όσο φτωχικά και αν είναι. Τα γεύματα συνήθως παρέχονται στον τόπο της οικοδόμησης.

Οι αδελφοί από το εξωτερικό δεν βρίσκονται εκεί για να κάνουν όλη την εργασία. Ο σκοπός τους είναι να εργαστούν μαζί με την τοπική ομάδα οικοδόμησης. Επιπλέον, εκατοντάδες, ακόμα και χιλιάδες, άλλα άτομα από εκείνη τη χώρα μπορούν επίσης να πάνε να βοηθήσουν είτε τα σαββατοκύριακα είτε για μια εβδομάδα ή περισσότερο κάθε φορά. Στην Αργεντινή, 259 εθελοντές από άλλες χώρες εργάστηκαν μαζί με αρκετές χιλιάδες ντόπιους αδελφούς, μερικοί από τους οποίους εργάζονταν εκεί καθημερινά, άλλοι για λίγες εβδομάδες και πολύ περισσότεροι τα σαββατοκύριακα. Στην Κολομβία, πάνω από 830 διεθνείς εθελοντές βοήθησαν σε διάφορες χρονικές περιόδους. Επίσης, πάνω από 200 ντόπιοι εθελοντές συμμετείχαν στο πρόγραμμα διαθέτοντας όλο τους το χρόνο και, κάθε σαββατοκύριακο, βοηθούσαν άλλοι 250 ή και περισσότεροι. Συνολικά πάνω από 3.600 διαφορετικά άτομα πήραν μέρος στο πρόγραμμα.

Η διαφορά στη γλώσσα μπορεί να φέρει δυσκολίες, αλλά δεν εμποδίζει τη συνεργασία των διεθνών ομάδων. Οι χειρονομίες, οι εκφράσεις του προσώπου, η καλή αίσθηση του χιούμορ, καθώς και η επιθυμία για την επιτέλεση μιας εργασίας που θα τιμήσει τον Ιεχωβά, βοηθούν να γίνει το έργο.

Η αξιοσημείωτη αύξηση στην οργάνωση—κατά συνέπεια, η ανάγκη μεγαλύτερων εγκαταστάσεων τμήματος—εμφανίζεται μερικές φορές σε χώρες όπου ο αριθμός των ειδικευμένων στα οικοδομικά επαγγέλματα είναι περιορισμένος. Αλλά αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι με χαρά βοηθούν ο ένας τον άλλον. Εργάζονται μαζί ως μέρος μιας παγγήινης οικογένειας που δεν τη χωρίζουν εθνικότητες, χρώμα δέρματος ή γλώσσα.

Στην Παπούα-Νέα Γουινέα, οι εθελοντές που πήγαν από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία εκπαίδευσαν ο καθένας τους έναν ντόπιο στο επάγγελμά τους, σύμφωνα με την απαίτηση του Υπουργείου Εργασίας. Με αυτόν τον τρόπο, ενόσω πρόσφεραν από τον εαυτό τους, οι ντόπιοι Μάρτυρες έμαθαν επαγγέλματα που μπορούσαν να τους βοηθήσουν να φροντίσουν για τις ανάγκες τις δικές τους και της οικογένειάς τους.

Όταν χρειάστηκε ένα νέο τμήμα στο Ελ Σαλβαδόρ, οι ντόπιοι αδελφοί ενώθηκαν με 326 εθελοντές από το εξωτερικό. Για το οικοδομικό πρόγραμμα στον Ισημερινό, εργάστηκαν 270 Μάρτυρες από 14 χώρες πλάι στους ντόπιους αδελφούς και αδελφές τους. Μερικοί διεθνείς εθελοντές βοήθησαν σε αρκετά οικοδομικά έργα που βρίσκονταν σε εξέλιξη την ίδια εποχή. Μετακινούνταν σταδιακά σε εργοτάξια στην Ευρώπη και στην Αφρική, ανάλογα με την ανάγκη που υπήρχε για την τέχνη τους.

Μέχρι το 1992, είχαν σταλεί διεθνείς εθελοντές σε 49 τοποθεσίες τμημάτων για να βοηθήσουν τα τοπικά συνεργεία οικοδόμησης. Σε μερικές περιπτώσεις εκείνοι που έλαβαν βοήθεια από αυτό το πρόγραμμα ήταν σε θέση να προσφέρουν, με τη σειρά τους, βοήθεια σε άλλους. Έτσι, έχοντας ωφεληθεί από τους κόπους των περίπου 60 μακροπρόθεσμων διεθνών υπηρετών οι οποίοι βοήθησαν στην οικοδόμηση του τμήματος στις Φιλιππίνες, καθώς και άλλων 230 και πλέον εθελοντών από το εξωτερικό οι οποίοι βοήθησαν σε μικρότερες περιόδους, μερικοί Φιλιππινέζοι προσφέρθηκαν να βοηθήσουν στην οικοδόμηση εγκαταστάσεων σε άλλα μέρη της νοτιοανατολικής Ασίας.

Το οικοδομικό έργο γίνεται από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά λόγω των αναγκών που υπάρχουν τώρα σε σχέση με το κήρυγμα των καλών νέων. Με τη βοήθεια του πνεύματος του Ιεχωβά, θέλουν να δώσουν τη μεγαλύτερη δυνατή μαρτυρία στη διάρκεια του χρόνου που απομένει πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Είναι πεπεισμένοι ότι ο νέος κόσμος του Θεού είναι πολύ κοντά, και πιστεύουν ότι θα επιζήσουν ως οργανωμένος λαός για να βρεθούν σε αυτόν το νέο κόσμο, υπό τη διακυβέρνηση της Μεσσιανικής Βασιλείας του Θεού. Επιπλέον, έχουν την ελπίδα ότι ίσως πολλές από τις θαυμάσιες εγκαταστάσεις που έχουν χτίσει και αφιερώσει στον Ιεχωβά θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούνται μετά τον Αρμαγεδδώνα ως κέντρα από τα οποία θα μπορεί να ρέει η γνώση για τον μόνο αληθινό Θεό μέχρι που να γεμίσει πραγματικά τη γη.—Ησ. 11:9.

[Υποσημείωση]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 322]

Μάρτυρες κοντινών εκκλησιών βοηθούσαν στο έργο

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 323]

Το οικοδομικό έργο γινόταν με εθελοντική, άμισθη εργασία

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 324]

Δινόταν έμφαση στις πνευματικές ιδιότητες

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 326]

Ποιοτική εργασία, ασφάλεια, ελάχιστο κόστος, ταχύτητα

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 328]

Μια φορητή Αίθουσα Συνελεύσεων!

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 331]

Κατέφυγαν στα δικαστήρια

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 332]

Διεθνής επέκταση μεγάλης κλίμακας

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 333]

Οι εργαζόμενοι απέδωσαν την τιμή στον Ιεχωβά, όχι στον εαυτό τους

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 334]

Αύξηση με ρυθμό που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να προβλέψει

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 336]

Το θεωρούσαν προνόμιο να βοηθούν στην οικοδόμηση στα κεντρικά γραφεία

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 339]

Εργάζονται μαζί ως παγγήινη οικογένεια που δεν τη χωρίζουν εθνικότητες, χρώμα δέρματος ή γλώσσα

[Εικόνες στη σελίδα 320, 321]

Συνεργασία για Ταχεία Ανέγερση Αιθουσών Βασιλείας

Χιλιάδες καινούριες εκκλησίες σχηματίζονται κάθε χρόνο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι καινούριες Αίθουσες Βασιλείας χτίζονται από τους ίδιους τους Μάρτυρες. Αυτές οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν το 1991 στη διάρκεια της οικοδόμησης μιας Αίθουσας Βασιλείας στο Κονέκτικατ των Η.Π.Α.

Παρασκευή, 7:40 π.μ.

Παρασκευή, 12 το μεσημέρι

Σάββατο, 7:41 μ.μ.

Το κύριο έργο έχει ολοκληρωθεί, Κυριακή, 6:10 μ.μ.

Αποβλέπουν στον Ιεχωβά για την ευλογία του και αφιερώνουν χρόνο για να συζητήσουν γύρω από συμβουλές του Λόγου του

Όλοι τους άμισθοι εθελοντές, χαίρονται να δουλεύουν πλάι-πλάι

[Εικόνες στη σελίδα 327]

Αίθουσες Βασιλείας σε Διάφορες Χώρες

Οι τόποι συναθροίσεων που χρησιμοποιούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι συνήθως απλοί. Είναι καθαροί, άνετοι και ταιριάζουν με τον περιβάλλοντα χώρο

Φιλιππίνες

Ιαπωνία

Κολομβία

Γαλλία

Παπούα-Νέα Γουινέα

Νορβηγία

Περού

Δημοκρατία της Κορέας

Ιρλανδία

Λεσότο

[Εικόνες στη σελίδα 330]

Αίθουσες Συνελεύσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά

Προκειμένου να βρουν τόπο για τις περιοδικές τους συνελεύσεις, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε μερικές περιοχές το έχουν βρει πρακτικό να χτίσουν δικές τους Αίθουσες Συνελεύσεων. Μεγάλο μέρος της οικοδομικής εργασίας γίνεται από ντόπιους Μάρτυρες. Εδώ φαίνονται λίγες μόνο από αυτές τις αίθουσες που χρησιμοποιούνταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990

Ιταλία

Γερμανία

Βρετανία

Βενεζουέλα

Καναδάς

Ιαπωνία

[Εικόνες στη σελίδα 338]

Το Διεθνές Οικοδομικό Πρόγραμμα Καλύπτει Επείγουσες Ανάγκες

Η γοργή αύξηση της οργάνωσης απαιτεί τη συνεχή επέκταση των γραφείων, των εργοστασίων και των οίκων Μπέθελ σε όλη την υδρόγειο

Διεθνείς εθελοντές βοηθούν ντόπιους Μάρτυρες

Ισπανία

Οι οικοδομικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται επιτρέπουν σε πολλούς εθελοντές οι οποίοι έχουν περιορισμένη πείρα να κάνουν αξιόλογη εργασία

Πόρτο Ρίκο

Οι τεχνίτες προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με χαρά

Νέα Ζηλανδία

Ελλάδα

Βραζιλία

Η χρήση ανθεκτικών υλικών βοηθάει στο να κρατηθεί το μακροπρόθεσμο κόστος συντήρησης σε χαμηλά επίπεδα

Βρετανία

Η υψηλής ποιότητας εργασία προκύπτει από το προσωπικό ενδιαφέρον που δείχνουν εκείνοι που την εκτελούν· αυτό αποτελεί έκφραση της αγάπης τους για τον Ιεχωβά

Καναδάς

Αυτά τα οικοδομικά έργα είναι χαρωπά γεγονότα· δημιουργούνται πολλές μόνιμες φιλίες

Κολομβία

Ταμπέλες στην Ιαπωνία υπενθύμιζαν στους εργαζομένους τα μέτρα ασφάλειας, καθώς και την ανάγκη να εκδηλώνουν τους καρπούς του πνεύματος του Θεού

[Εικόνα στη σελίδα 318]

Το πρώτο κτίριο που ονομάστηκε Αίθουσα Βασιλείας, στη Χαβάη

[Εικόνες στη σελίδα 319]

Πολλές από τις πρώτες Αίθουσες Βασιλείας ήταν νοικιασμένα κτίρια ή ήταν απλώς χώροι πάνω από καταστήματα· ελάχιστες είχαν χτιστεί από τους Μάρτυρες

[Εικόνες στη σελίδα 329]

Δύο από τις πρώτες Αίθουσες Συνελεύσεων

Πόλη της Νέας Υόρκης

Γουαδελούπη

[Εικόνες στη σελίδα 337]

Προσωρινοί εργαζόμενοι στην οικοδόμηση που μόλις έφτασαν στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στη Νέα Υόρκη

Σε κάθε ομάδα γινόταν η υπόμνηση ότι το να είναι πνευματικά άτομα και να κάνουν ποιοτική εργασία έχει προτεραιότητα από το να γίνεται γρήγορα η δουλειά

Κεφάλαιο 21

Πώς Υποστηρίζονται Οικονομικά Όλα Αυτά;

ΕΙΝΑΙ φανερό ότι το έργο που κάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προϋποθέτει έξοδα. Η ανέγερση Αιθουσών Βασιλείας, Αιθουσών Συνελεύσεων, γραφείων τμήματος, τυπογραφείων και οίκων Μπέθελ απαιτεί έξοδα, και ακόμα περισσότερα έξοδα απαιτούνται για τη συντήρησή τους. Έξοδα συνεπάγονται επίσης η έκδοση και η διάθεση εντύπων για μελέτη της Αγίας Γραφής. Πώς υποστηρίζονται οικονομικά όλα αυτά;

Σχετικά με αυτό έχουν κυκλοφορήσει αβάσιμες εικασίες από άτομα που εναντιώνονται στο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλά η εξέταση των αποδείξεων υποστηρίζει την απάντηση που δίνουν οι ίδιοι οι Μάρτυρες. Ποια είναι αυτή; Το μεγαλύτερο μέρος του έργου επιτελείται από εθελοντές, οι οποίοι ούτε αναμένουν ούτε επιθυμούν αμοιβή για τις υπηρεσίες τους, και τα έξοδα της οργάνωσης καλύπτονται από προαιρετικές συνεισφορές.

«Είσοδος Δωρεάν. Δεν Περιφέρεται Δίσκος»

Στο δεύτερο κιόλας τεύχος της Σκοπιάς, στο τεύχος του Αυγούστου 1879 (στην αγγλική), ο αδελφός Ρώσσελ δήλωσε: «Πιστεύουμε ότι η ‘Σκοπιά της Σιών’ έχει τον ΙΕΧΩΒΑ ως υποστηρικτή της και, ενόσω θα συμβαίνει αυτό, ποτέ δεν θα παρακαλέσει ούτε θα ζητήσει υποστήριξη από ανθρώπους. Όταν Αυτός που λέει ‘Όλος ο χρυσός και ο άργυρος των ορέων είναι δικός μου’ σταματήσει να προμηθεύει τα αναγκαία κεφάλαια, θα καταλάβουμε ότι είναι καιρός να διακόψουμε την έκδοση». Σε συνέπεια με αυτό, στα έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν γίνονται παρακλήσεις για χρήματα.

Ό,τι γίνεται στα έντυπά τους γίνεται και στις συναθροίσεις τους. Δεν γίνονται συναισθηματικές επικλήσεις για χρήματα στις εκκλησίες τους ή στις συνελεύσεις τους. Δεν περιφέρεται δίσκος· δεν μοιράζονται φάκελοι στους οποίους θα πρέπει να βάλουν οι παρόντες χρήματα· δεν στέλνονται στα μέλη της εκκλησίας επιστολές με εκκλήσεις για χρήματα. Οι εκκλησίες δεν καταφεύγουν ποτέ σε τυχερά παιχνίδια όπως το μπίνγκο ή οι λαχνοί για να μαζέψουν χρήματα. Από το 1894 κιόλας, όταν η Εταιρία Σκοπιά έστελνε περιοδεύοντες ομιλητές, είχε δημοσιεύσει την ακόλουθη γνωστοποίηση προς όλους: «Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ευθύς εξαρχής ότι αυτή η Εταιρία δεν εξουσιοδοτεί ούτε επιδοκιμάζει την περιφορά δίσκου ή τις διάφορες εκκλήσεις για χρήματα».

Γι’ αυτό, από την αρχή κιόλας της σύγχρονης ιστορίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά, τα διαφημιστικά και άλλες έντυπες προσκλήσεις που καλούσαν το κοινό να παρακολουθήσει τις συναθροίσεις τους περιείχαν τη φράση: «Είσοδος Δωρεάν. Δεν Περιφέρεται Δίσκος».

Από τις αρχές του 1914, οι Σπουδαστές της Γραφής άρχισαν να νοικιάζουν διάφορες αίθουσες και προσκαλούσαν το κοινό σε αυτές για να δει το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας». Επρόκειτο για μια τετραμερή προβολή, συνολικής διάρκειας οχτώ ωρών, η οποία αποτελούνταν από διαφάνειες και κινηματογραφική ταινία συγχρονισμένες με ήχο. Στη διάρκεια του πρώτου έτους και μόνο, την παρακολούθησαν εκατομμύρια άτομα στη Βόρεια Αμερική, στην Ευρώπη, στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία. Μολονότι μερικοί ιδιοκτήτες αιθουσών χρέωναν για τις κρατήσεις θέσεων, οι Σπουδαστές της Γραφής δεν έβαζαν ποτέ εισιτήριο. Και ούτε περιφερόταν δίσκος.

Αργότερα, επί 30 και πλέον χρόνια, η Εταιρία Σκοπιά είχε ιδιόκτητο ραδιοφωνικό σταθμό, το σταθμό WBBR στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Επίσης, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούσαν τις υπηρεσίες εκατοντάδων άλλων σταθμών για να μεταδώσουν προγράμματα Βιβλικής εκπαίδευσης. Ποτέ όμως δεν χρησιμοποίησαν αυτές τις εκπομπές για να ζητήσουν χρήματα.

Πώς, λοιπόν, λαβαίνουν τις συνεισφορές που υποστηρίζουν οικονομικά τις δραστηριότητές τους;

Υποστηρίζονται από Προαιρετικές Συνεισφορές

Η Αγία Γραφή θέτει το πρότυπο. Υπό το Μωσαϊκό Νόμο, υπήρχαν ορισμένες συνεισφορές που ήταν προαιρετικές. Άλλες απαιτούνταν από το λαό. Στις τελευταίες συγκαταλεγόταν η προσφορά των δεκάτων. (Έξοδ. 25:2· 30:11-16· Αριθ. 15:17-21· 18:25-32) Αλλά η Αγία Γραφή δείχνει επίσης ότι ο Χριστός εκπλήρωσε το Νόμο και ότι ο Θεός τον κατήργησε· συνεπώς οι Χριστιανοί δεν δεσμεύονται από τους κανονισμούς του. Δεν προσφέρουν δέκατα ούτε είναι υποχρεωμένοι να δίνουν κάποια άλλη συνεισφορά ενός συγκεκριμένου ποσού ή σε συγκεκριμένο καιρό.—Ματθ. 5:17· Ρωμ. 7:6· Κολ. 2:13, 14.

Απεναντίας, ενθαρρύνονται να καλλιεργούν ένα πνεύμα γενναιοδωρίας και απλοχεριάς μιμούμενοι το θαυμάσιο παράδειγμα που έθεσαν ο ίδιος ο Ιεχωβά και ο Γιος του, ο Ιησούς Χριστός. (2 Κορ. 8:7, 9· 9:8-15· 1 Ιωάν. 3:16-18) Γι’ αυτό, όσον αφορά το να δίνει κανείς, ο απόστολος Παύλος έγραψε στη Χριστιανική εκκλησία της Κορίνθου: «Ο καθένας ας ενεργήσει ακριβώς όπως έχει αποφασίσει στην καρδιά του, όχι απρόθυμα ή αναγκαστικά, γιατί ο Θεός αγαπάει το χαρωπό δότη». Όταν πληροφορήθηκαν για κάποια ανάγκη, αυτό έδωσε την ευκαιρία να γίνει ‘μια δοκιμή της γνησιότητας της αγάπης τους’, όπως εξήγησε ο Παύλος. Ο ίδιος είπε επίσης: «Αν υπάρχει πρώτα η προθυμία, είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη σύμφωνα με ό,τι έχει κανείς, όχι σύμφωνα με ό,τι δεν έχει».—2 Κορ. 8:8, 12· 9:7.

Έχοντας αυτά υπόψη, είναι ενδιαφέρον το σχόλιο του Τερτυλλιανού σχετικά με τις συναθροίσεις που έκαναν άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούσαν να εφαρμόζουν τη Χριστιανοσύνη στις μέρες του (περ. 155-μετά το 220 Κ.Χ.). Αυτός έγραψε: «Ακόμα και αν υπάρχει κάποιο κουτί τέτοιου είδους, τα χρήματα δεν συλλέγονται στην είσοδο μέσω εισιτηρίων, σαν να ήταν η θρησκεία ζήτημα συμβολαίου. Καθένας φέρνει μια φορά το μήνα κάποιο μικρό νόμισμα—ή οποτεδήποτε επιθυμεί, και μόνο αν το επιθυμεί και αν μπορεί· κανένας δεν υποχρεώνεται· είναι μια εκούσια προσφορά». (Απολογητικός, κεφάλαιο XXXIX, 5) Όμως, στους αιώνες που ακολούθησαν από τότε, οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τις δραστηριότητές τους, έχουν καταφύγει σε κάθε είδους κερδοσκοπικό τέχνασμα που μπορεί να φανταστεί κανείς.

Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ αρνούνταν να μιμηθεί αυτές τις εκκλησίες. Έγραψε: «Κατά τη γνώμη μας, τα χρήματα που συγκεντρώνονται μέσω διαφόρων παρακλητικών μεθόδων στο όνομα του Κυρίου μας, εκείνος τα θεωρεί προσβλητικά και απαράδεκτα, και δεν φέρνουν την ευλογία του ούτε σε εκείνους οι οποίοι τα δίνουν ούτε στο έργο που επιτελείται».

Αντί να επιζητεί την εύνοια εύπορων ατόμων, ο αδελφός Ρώσσελ δήλωνε ξεκάθαρα, και σε αρμονία με τις Γραφές, ότι η πλειονότητα του λαού του Κυρίου θα ήταν φτωχοί σε ό,τι αφορά τα αγαθά αυτού του κόσμου αλλά πλούσιοι σε πίστη. (Ματθ. 19:23, 24· 1 Κορ. 1:26-29· Ιακ. 2:5) Αντί να τονίζει ότι χρειάζονται χρήματα προκειμένου να διαδοθεί η Βιβλική αλήθεια, εκείνος έστρεφε την προσοχή στο πόσο σημαντικό είναι να καλλιεργεί κάποιος το πνεύμα της αγάπης, την επιθυμία να δίνει και την επιθυμία να βοηθάει τους άλλους, ιδιαίτερα με το να τους μιλάει για την αλήθεια. Σε εκείνους που είχαν την ικανότητα να βγάζουν πολλά χρήματα και οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι με το να αφιερώνουν τον εαυτό τους κυρίως στις επαγγελματικές υποθέσεις θα ήταν σε θέση να συνεισφέρουν περισσότερα χρήματα, έλεγε ότι θα ήταν καλύτερα να περιορίσουν αυτές τις δραστηριότητες και να δίνουν από τον εαυτό τους και από το χρόνο τους στη διάδοση της αλήθειας. Την άποψη αυτήν εξακολουθεί να διακρατά το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά.a

Στην πραγματικότητα, πόσα προσφέρει ο καθένας; Το τι κάνει ο καθένας είναι προσωπικό ζήτημα. Αλλά πρέπει να σημειωθεί πως, όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σκέφτονται το θέμα της προσφοράς, το μυαλό τους δεν πηγαίνει μόνο στα υλικά υπάρχοντα. Στις συνελεύσεις περιφερείας που έκαναν το έτος 1985-1986, εξέτασαν το θέμα: «Τιμώντας τον Ιεχωβά με τα Πολύτιμά μας». (Παρ. 3:9, ΜΝΚ) Τονίστηκε ότι σε αυτά τα πολύτιμα πράγματα περιλαμβάνονται όχι μόνο τα υλικά υπάρχοντα αλλά και οι σωματικές, διανοητικές και πνευματικές δυνατότητες.

Το 1904, ο αδελφός Ρώσσελ εξήγησε ότι ένα άτομο που έχει κάνει πλήρη καθιέρωση (αφιέρωση, όπως θα λέγαμε σήμερα) στον Θεό ‘έχει ήδη δώσει όλα όσα έχει στον Κύριο’. Συνεπώς, πρέπει τώρα ‘να θεωρεί ότι ο εαυτός του έχει διοριστεί από τον Κύριο ως οικονόμος του χρόνου του, της επιρροής του, των χρημάτων του, κτλ., και καθένας πρέπει να επιζητεί να χρησιμοποιεί αυτά τα ταλέντα όσο το δυνατόν καλύτερα, προς δόξα του Κυρίου’. Και πρόσθεσε ότι, οδηγούμενος από την άνωθεν σοφία, ‘όσο η προς τον Κύριο αγάπη του και ο ζήλος του αυξάνουν μέρα με τη μέρα μέσω της γνώσης της Αλήθειας και μέσω της απόκτησης του πνεύματός της, θα διαπιστώνει ότι προθυμοποιείται να δίνει περισσότερο μέρος του χρόνου του, περισσότερο μέρος της επιρροής του, περισσότερο μέρος των πόρων που διαθέτει, για την υπηρεσία της Αλήθειας’.—Γραφικαί Μελέται, «Η Νέα Κτίσις», σ. 320, 321.

Τα πρώτα εκείνα χρόνια, η Εταιρία Σκοπιά είχε το λεγόμενο Ταμείο Φυλλαδίων του Πύργου. Τι ήταν αυτό; Οι ακόλουθες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες βρίσκονταν στο πίσω μέρος ορισμένων επιστολόχαρτων που χρησιμοποιούσε μερικές φορές ο αδελφός Ρώσσελ: «Το ταμείο αυτό αποτελείται από τις αυτόβουλες προσφορές εκείνων που τρέφονται και ενισχύονται από την ‘τροφή στον κατάλληλο καιρό’, την οποία τα παραπάνω έντυπα [που προέρχονται από την Εταιρία Σκοπιά], ως όργανα του Θεού, θέτουν τώρα μπροστά στους καθιερωμένους αγίους παγκόσμια.

»Το ταμείο αυτό χρησιμοποιείται διαρκώς για την αποστολή, δωρεάν, χιλιάδων αντιτύπων της ΣΚΟΠΙΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΝ και των ΦΥΛΛΑΔΙΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ τα οποία είναι τα πλέον κατάλληλα για καινούριους αναγνώστες. Επίσης συμβάλλει στη διάδοση των χαρτόδετων εκδόσεων της σειράς της ΧΑΡΑΥΓΗΣ, αποτελώντας βοήθημα για εκείνους που προσφέρονται να τις διαθέτουν—βιβλιοπώλες διακόνους και άλλους. Επίσης, αποτελεί ‘ταμείο απόρων’ μέσω του οποίου τα παιδιά του Κυρίου, που λόγω ηλικίας, ασθένειας ή άλλης αιτίας δεν μπορούν να είναι συνδρομητές της ΣΚΟΠΙΑΣ, προμηθεύονται το περιοδικό δωρεάν, με το να στέλνουν μια επιστολή ή ένα σημείωμα στην αρχή κάθε έτους, δηλώνοντας την επιθυμία τους αυτήν, καθώς και το γιατί δεν μπορούν να είναι συνδρομητές.

»Από κανέναν δεν ζητείται να συνεισφέρει στο ταμείο αυτό: όλες οι συνεισφορές πρέπει να είναι προαιρετικές. Υπενθυμίζουμε στους αναγνώστες μας τα λόγια του Αποστόλου (1 Κορ. 16:1, 2) και τους διαβεβαιώνουμε λέγοντάς τους ότι είναι σίγουρο πως εκείνοι που μπορούν να προσφέρουν και προσφέρουν για τη διάδοση της αλήθειας θα λάβουν πνευματικές ανταμοιβές».

Το παγγήινο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά όσον αφορά τη διακήρυξη των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού εξακολουθεί να υποστηρίζεται από προαιρετικές συνεισφορές. Εκτός από τους ίδιους τους Μάρτυρες, πολλά ενδιαφερόμενα άτομα τα οποία εκδηλώνουν εκτίμηση θεωρούν προνόμιό τους το να υποστηρίζουν αυτό το Χριστιανικό έργο με τις προαιρετικές συνεισφορές τους.

Οικονομική Υποστήριξη Τοπικών Χώρων Συναθροίσεων

Κάθε εκκλησία Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει κατάλληλα κουτιά συνεισφορών στα οποία τα άτομα μπορούν να ρίχνουν ό,τι συνεισφορές επιθυμούν—όποτε θέλουν και αν μπορούν. Αυτό το κανονίζει ο καθένας μόνος του, χωρίς συνήθως οι άλλοι να ξέρουν τι κάνει. Το θέμα αυτό αφορά εκείνον και τον Θεό.

Δεν καταβάλλονται μισθοί, αλλά χρειάζονται χρήματα για τη συντήρηση ενός χώρου συναθροίσεων. Για να καλύπτεται αυτή η ανάγκη, πρέπει να ενημερώνονται τα μέλη της εκκλησίας. Ωστόσο, πριν από 70 και πλέον χρόνια, η Σκοπιά ξεκαθάρισε ότι, όσον αφορά τις συνεισφορές, δεν πρέπει να απευθύνονται παρακλήσεις ή πιέσεις—μόνο να γίνεται μια απλή, ειλικρινής έκθεση των γεγονότων. Σε αρμονία με αυτή την άποψη, οι εκκλησιαστικές συναθροίσεις δεν περιλαμβάνουν συχνά εξέταση οικονομικών ζητημάτων.

Μερικές φορές, όμως, υπάρχουν ειδικές ανάγκες. Ίσως γίνονται σχέδια για την ανακαίνιση ή την επέκταση μιας Αίθουσας Βασιλείας ή για την ανέγερση μιας καινούριας αίθουσας. Προκειμένου να εξακριβωθεί τι οικονομικές δυνατότητες υπάρχουν, οι πρεσβύτεροι μπορεί να ζητήσουν από τα μέλη της εκκλησίας να γράψουν σε ένα κομμάτι χαρτί το ποσό που υπολογίζει ο καθένας ατομικά ότι θα είναι σε θέση να συνεισφέρει για το συγκεκριμένο έργο, ή, πιθανώς, να προσφέρει για ορισμένα χρόνια. Επιπρόσθετα, οι πρεσβύτεροι μπορεί να ζητήσουν από τα διάφορα άτομα ή τις οικογένειες να γράψουν σε ένα κομμάτι χαρτί τι πιστεύουν πως θα μπορούν να συνεισφέρουν σε εβδομαδιαία ή μηνιαία βάση, με την ευλογία του Ιεχωβά. Δεν γράφουν και το όνομά τους μαζί. Το χαρτί αυτό δεν είναι έγγραφη υπόσχεση, αλλά παρέχει μια βάση για να μπορεί να γίνει κάποιος συνετός προγραμματισμός.—Λουκ. 14:28-30.

Στην Τάρμα της Λιβερίας, η εκκλησία κάλυψε τα αναγκαία έξοδα με κάπως διαφορετικό τρόπο. Μερικοί από την εκκλησία καλλιέργησαν ρύζι στο χωράφι ενός Μάρτυρα για λογαριασμό του, ενώ εκείνος επί έναν ολόκληρο χρόνο έκοβε δέντρα και με χειροπρίονο τα έκανε καδρόνια, τα οποία κατόπιν πούλησαν για να βγάλουν χρήματα για το οικοδομικό τους έργο. Μια εκκλησία στο Παραμαρίμπο του Σουρινάμ, μολονότι χρειάστηκε να αγοράσει τα υλικά, δεν χρειάστηκε χρήματα για το οικόπεδο, επειδή μια Μάρτυρας πρόσφερε το οικόπεδό της για την Αίθουσα Βασιλείας και το μόνο που ζήτησε ήταν να μεταφερθεί το σπίτι της στο πίσω μέρος του οικοπέδου. Εξαιτίας των υπερβολικά υψηλών τιμών των ακινήτων στο Τόκιο της Ιαπωνίας, οι εκεί εκκλησίες δυσκολεύονταν να αποκτήσουν οικόπεδο στο οποίο να χτίσουν Αίθουσα Βασιλείας. Αρκετές οικογένειες, προκειμένου να βοηθήσουν στην επίλυση αυτού του προβλήματος, πρόσφεραν για χρησιμοποίηση τη γη στην οποία ήταν χτισμένα τα σπίτια τους. Απλώς ζήτησαν, όταν το σπίτι τους θα είχε αντικατασταθεί από μια καινούρια Αίθουσα Βασιλείας, να τους δοθεί ένα διαμέρισμα πάνω από αυτήν.

Καθώς οι εκκλησίες μεγάλωναν και χωρίζονταν, εκείνοι που έμεναν σε μια ορισμένη περιοχή προσπαθούσαν συχνά να βοηθούν ο ένας τον άλλον προκειμένου να βρεθούν κατάλληλες Αίθουσες Βασιλείας. Παρά το γενναιόδωρο αυτό πνεύμα, χρειαζόταν κάτι άλλο. Οι αξίες των οικοπέδων και το κόστος των οικοδομών είχαν φτάσει στα ύψη, και συχνά ήταν αδύνατον για την κάθε εκκλησία να αντιμετωπίσει αυτά τα έξοδα μόνη της. Τι μπορούσε να γίνει;

Στις Συνελεύσεις Περιφερείας «Η Ενότητα της Βασιλείας» το 1983, το Κυβερνών Σώμα εξήγησε σε γενικές γραμμές μια διευθέτηση η οποία απαιτούσε εφαρμογή της αρχής που ορίζεται στα εδάφια 2 Κορινθίους 8:14, 15 και η οποία ενθαρρύνει εκείνους που έχουν περίσσευμα να αντισταθμίζουν την έλλειψη άλλων, ώστε ‘να γίνεται εξισορρόπηση’. Έτσι εκείνοι που έχουν λίγα δεν θα έχουν τόσο λίγα ώστε να εμποδίζονται οι προσπάθειές τους να υπηρετούν τον Ιεχωβά.

Κάθε εκκλησία κλήθηκε να διευθετήσει να υπάρχει ένα κουτί με την επιγραφή «Συνεισφορές για Αίθουσες Βασιλείας». Όλα όσα έβαζαν μέσα σε εκείνο το κουτί θα χρησιμοποιούνταν μόνο για αυτόν το σκοπό. Με τον τρόπο αυτόν, τα χρήματα που θα συγκεντρώνονταν από συνεισφορές σε όλη τη χώρα θα γίνονταν διαθέσιμα για να αντισταθμίσουν το έλλειμμα εκκλησιών οι οποίες είχαν μεγάλη ανάγκη από Αίθουσα Βασιλείας, αλλά δεν μπορούσαν να την αποκτήσουν με τους όρους που έθεταν οι τοπικές τράπεζες. Έπειτα από προσεκτική εξέταση των πραγμάτων για να εξακριβωθεί πού υπήρχε πραγματικά πιο επείγουσα ανάγκη, η οργάνωση άρχισε να διαθέτει τα χρήματα αυτά σε εκκλησίες που είχαν ανάγκη να ανεγείρουν ή με κάποιον άλλον τρόπο να αποκτήσουν καινούρια Αίθουσα Βασιλείας. Καθώς γίνονταν περισσότερες συνεισφορές και καθώς (σε χώρες όπου αυτό μπορούσε να γίνει) επιστρέφονταν τα δάνεια, θα μπορούσαν να βοηθούνται ακόμα περισσότερες εκκλησίες.

Η διευθέτηση αυτή άρχισε να εφαρμόζεται πρώτα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά, και από τότε έχει εξαπλωθεί σε 30 και πλέον χώρες στην Ευρώπη, στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική και στην Άπω Ανατολή. Μέχρι το 1992, σε οχτώ μόνο από αυτές τις χώρες, είχε ήδη δοθεί οικονομική υποστήριξη που συνέβαλε στην απόκτηση 2.737 Αιθουσών Βασιλείας, οι οποίες φιλοξενούσαν 3.840 εκκλησίες.

Ακόμα και σε χώρες όπου δεν εφαρμοζόταν αυτή η διευθέτηση, αλλά υπήρχε επείγουσα ανάγκη για Αίθουσες Βασιλείας, το Κυβερνών Σώμα προσπαθούσε να κάνει άλλες διευθετήσεις για να φροντίσει να παρασχεθεί βοήθεια. Έτσι γινόταν μια εξισορρόπηση, ώστε εκείνοι που είχαν λίγα να μην έχουν πολύ λίγα.

Φροντίδα για Επέκταση στα Παγκόσμια Κεντρικά Γραφεία

Και η λειτουργία των παγκόσμιων κεντρικών γραφείων απαιτεί χρήματα. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά διαπίστωσε ότι συνέφερε να τυπώνει και να δένει η ίδια τα βιβλία της, σκέφτηκε μια διαδικασία μέσω της οποίας τα αναγκαία μηχανήματα αγοράζονταν στο όνομα ιδιωτών—που ήταν και αυτοί δούλοι του Ιεχωβά. Η Εταιρία, αντί να πληρώνει το κέρδος μιας εμπορικής εταιρίας για την παραγωγή των βιβλίων, έδινε αυτό το ποσό κάθε μήνα ώστε να μειώνεται το χρέος για τα μηχανήματα. Όταν έγιναν αισθητά τα οφέλη αυτής της διευθέτησης, το κόστος πολλών εντύπων για το κοινό μειώθηκε περίπου στο μισό. Αυτό που γινόταν αποσκοπούσε στην προώθηση του κηρύγματος των καλών νέων, όχι στον πλουτισμό της Εταιρίας Σκοπιά.

Μέσα σε λίγα χρόνια, έγινε φανερό ότι χρειάζονταν μεγαλύτερες εγκαταστάσεις στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία προκειμένου να παρασχεθεί η φροντίδα για το παγγήινο έργο κηρύγματος της Βασιλείας. Επανειλημμένα, καθώς μεγαλώνει η οργάνωση και εντείνεται η δραστηριότητα κηρύγματος, έχει κατασταθεί αναγκαίο να προστεθούν και άλλες εγκαταστάσεις. Όσον αφορά τα κεφάλαια τα οποία έχουν απαιτηθεί για την επέκταση και τον εξοπλισμό των γραφείων, των εργοστασίων και των βοηθητικών υπηρεσιών που απαρτίζουν τα κεντρικά γραφεία και βρίσκονται μέσα στη Νέα Υόρκη και γύρω από αυτήν, η οργάνωση έχει εξηγήσει την ανάγκη στους αδελφούς, αντί να απευθυνθεί στις τράπεζες. Αυτό δεν έχει γίνει πολλές φορές· μόνο 12 φορές σε μια περίοδο 65 ετών.

Ποτέ δεν έγιναν εκκλήσεις για χρήματα. Καλούνταν να συνεισφέρουν όποιοι ήθελαν. Όσοι προτιμούσαν να προσφέρουν χρήματα με όρους λάβαιναν τη διαβεβαίωση πως, σε περίπτωση που ανέκυπτε μια απροσδόκητη και επείγουσα ανάγκη, τα χρήματά τους θα τους επιστρέφονταν αμέσως μόλις τα ζητούσαν. Άρα, με τον τρόπο με τον οποίο χειριζόταν τα ζητήματα, η οργάνωση προσπαθούσε να μην προκαλεί καμιά δυσκολία στα άτομα και στις εκκλησίες που είχαν την καλοσύνη να βοηθήσουν οικονομικά. Η υποστήριξη που παρέχουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μέσω των συνεισφορών τους δίνει ανέκαθεν στην οργάνωση τη δυνατότητα να επιστρέφει όλες τις δωρεές που έγιναν με όρους. Οι συνεισφορές αυτές που στέλνονται στην οργάνωση δεν λαβαίνονται ως κάτι το δεδομένο. Στο βαθμό που κάτι τέτοιο είναι δυνατόν, επιβεβαιώνεται η λήψη αυτών των συνεισφορών με επιστολές και με άλλες γραπτές εκφράσεις εκτίμησης.

Το έργο της οργάνωσης δεν συντηρείται από τις συνεισφορές μιας ομάδας πλούσιων δωρητών. Οι περισσότερες συνεισφορές προέρχονται από άτομα που δεν έχουν παρά μέτρια μέσα διαβίωσης—πολλοί από αυτούς έχουν ελάχιστα από τα αγαθά αυτού του κόσμου. Στα άτομα αυτά συγκαταλέγονται και μικρά παιδιά που θέλουν με αυτόν τον τρόπο να συμμετέχουν στην υποστήριξη του έργου της Βασιλείας. Οι καρδιές όλων αυτών των δωρητών υποκινούνται από βαθιά εκτίμηση για την αγαθότητα του Ιεχωβά και από την επιθυμία να βοηθούν άλλους να μάθουν για τις φιλεύσπλαχνες προμήθειές του.—Παράβαλε Μάρκος 12:42-44.

Οικονομική Υποστήριξη της Επέκτασης Εγκαταστάσεων των Τμημάτων

Καθώς το έργο κηρύγματος της Βασιλείας παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου, καθίσταται απαραίτητη η επέκταση των εγκαταστάσεων διαφόρων γραφείων τμήματος της οργάνωσης. Αυτό γίνεται υπό την κατεύθυνση του Κυβερνώντος Σώματος.

Έτσι, αφού εξετάστηκαν οι εισηγήσεις που έκανε το τμήμα της Γερμανίας, δόθηκαν οδηγίες το 1978 να βρεθεί ένα κατάλληλο οικόπεδο και κατόπιν να ανεγερθεί ένα ολοκαίνουριο συγκρότημα. Θα μπορούσαν οι Γερμανοί Μάρτυρες να ανταποκριθούν στα έξοδα που περιλαμβάνονταν; Τους δόθηκε η ευκαιρία. Όταν, το 1984, ολοκληρώθηκε αυτό το οικοδομικό έργο στο Ζέλτερς, στο δυτικό άκρο της οροσειράς Τάουνους, το γραφείο τμήματος ανέφερε: «Δεκάδες χιλιάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά—πλούσιοι και φτωχοί, νέοι και ηλικιωμένοι—συνεισέφεραν εκατομμύρια δολάρια για να βοηθήσουν στην κάλυψη των εξόδων των νέων εγκαταστάσεων. Χάρη στη γενναιοδωρία τους, όλο αυτό το έργο μπόρεσε να ολοκληρωθεί χωρίς να υπάρξει ανάγκη να δανειστούμε χρήματα από κοσμικούς φορείς και χωρίς να χρειαστεί να χρεωθούμε». Επιπλέον, περίπου 1 στους 7 Μάρτυρες στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας συμμετείχε στην οικοδόμηση στο Ζέλτερς/Τάουνους.

Σε μερικές άλλες χώρες, εξαιτίας της τοπικής οικονομίας ή της οικονομικής κατάστασης των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι πολύ δύσκολο, ακόμα και αδύνατον, για αυτούς να ανεγείρουν τα γραφεία τμήματος που χρειάζονται για την επίβλεψη του έργου ή τα τυπογραφεία που είναι αναγκαία για την έκδοση Γραφικών εντύπων στις τοπικές γλώσσες. Στους Μάρτυρες μέσα στη χώρα δίνεται η ευκαιρία να κάνουν ό,τι μπορούν. (2 Κορ. 8:11, 12) Αλλά δεν επιτρέπεται να εμποδίζει η έλλειψη υλικών πόρων σε μια χώρα τη διάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας εκεί, αν υπάρχουν οι οικονομικές δυνατότητες αλλού.

Έτσι, ενώ οι ντόπιοι Μάρτυρες κάνουν ό,τι μπορούν, σε ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου σημαντικό μέρος των εξόδων τα οποία απαιτούνται για τα κτίρια των γραφείων τμήματος καλύπτεται από συνεισφορές που κάνουν Μάρτυρες του Ιεχωβά άλλων χωρών. Αυτό συνέβη σε σχέση με την ανέγερση των μεγάλων συγκροτημάτων που αποπερατώθηκαν στη Νότια Αφρική το 1987, στη Νιγηρία το 1990 και στις Φιλιππίνες το 1991. Συνέβη επίσης στη Ζάμπια, όπου οι εγκαταστάσεις οι οποίες προορίζονται για τις εκτυπωτικές εργασίες βρίσκονταν ακόμα υπό κατασκευή το 1992. Κάτι παρόμοιο συνέβη και σε πολλά άλλα μικρότερα οικοδομικά έργα, όπως εκείνα που ολοκληρώθηκαν στην Ινδία το 1985· στη Χιλή το 1986· στην Αϊτή, στη Γουιάνα, στον Ισημερινό, στην Κόστα Ρίκα και στην Παπούα-Νέα Γουινέα το 1987· στην Γκάνα το 1988· και στην Ονδούρα το 1989.

Ωστόσο, σε μερικές χώρες οι αδελφοί έχουν εκπλαγεί με τα όσα μπόρεσαν να επιτύχουν τοπικά, έχοντας την ευλογία του Ιεχωβά στις ενωμένες προσπάθειές τους. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, παραδείγματος χάρη, το τμήμα της Ισπανίας έκανε ενέργειες για μια μεγάλη επέκταση στις εγκαταστάσεις του. Το τμήμα ρώτησε το Κυβερνών Σώμα αν μπορούσε να παράσχει την αναγκαία βοήθεια. Αλλά λόγω μεγάλων ανειλημμένων εξόδων προς άλλες κατευθύνσεις εκείνον τον καιρό, δεν ήταν δυνατόν να δοθεί τότε αυτή η βοήθεια. Θα μπορούσαν οι Ισπανοί Μάρτυρες, με το σχετικά χαμηλό εισόδημά τους, να καλύψουν τα έξοδα που απαιτούνταν για αυτό το εγχείρημα αν τους δινόταν η ευκαιρία;

Τους εξηγήθηκε αυτή η κατάσταση. Με χαρά αυτοί πρόσφεραν δαχτυλίδια, βραχιόλια και άλλα κοσμήματα, τα οποία μπορούσαν να εξαργυρωθούν. Όταν μια ηλικιωμένη Μάρτυρας ρωτήθηκε αν ήταν σίγουρη πως ήθελε πραγματικά να χαρίσει το βαρύ χρυσό βραχιόλι που είχε προσφέρει, εκείνη απάντησε: «Αδελφέ, αυτό θα χρησιμεύσει πολύ περισσότερο αν συμβάλει στα έξοδα για ένα καινούριο Μπέθελ παρά αν μείνει στο χέρι μου!» Μια ηλικιωμένη αδελφή ξέθαψε ένα σωρό πολυκαιρισμένα χαρτονομίσματα που τα είχε κρυμμένα κάτω από το πάτωμα του σπιτιού της στη διάρκεια των ετών. Αντρόγυνα συνεισέφεραν τα χρήματα που μάζευαν για κάποιο ταξίδι. Παιδιά έστειλαν τις οικονομίες τους. Ένας νεαρός που σχεδίαζε να αγοράσει κιθάρα συνεισέφερε τα χρήματα αυτά για το οικοδομικό έργο του τμήματος. Όπως οι Ισραηλίτες τον καιρό που ανεγειρόταν η σκηνή του μαρτυρίου στην έρημο, έτσι και οι Ισπανοί Μάρτυρες αποδείχτηκαν γενναιόδωροι και πρόθυμοι να συνεισφέρουν όλα όσα ήταν αναγκαία από υλική άποψη. (Έξοδ. 35:4-9, 21, 22) Επίσης προσφέρθηκαν οι ίδιοι—όλο το χρόνο, στη διάρκεια των διακοπών, τα σαββατοκύριακα—για να εργαστούν στην οικοδόμηση. Ήρθαν από όλη την Ισπανία—χιλιάδες άτομα. Και άλλοι Μάρτυρες από τη Γερμανία, τη Σουηδία, τη Μεγάλη Βρετανία, την Ελλάδα και τις Ηνωμένες Πολιτείες, για να αναφέρουμε απλώς λίγες χώρες, ενώθηκαν μαζί τους για την ολοκλήρωση ενός έργου που στην αρχή φαινόταν ότι ήταν αδύνατον να γίνει.

Υπάρχει Κέρδος από τα Έντυπα;

Το 1992 εκδίδονταν Γραφικά έντυπα στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία και σε 32 τμήματα παγκόσμια. Τεράστιες ποσότητες αυτών των εντύπων χορηγούνταν στους Μάρτυρες του Ιεχωβά για τον αγρό. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν γινόταν για εμπορικό κέρδος. Οι αποφάσεις ως προς τις γλώσσες στις οποίες θα εκδίδονταν τα έντυπα, καθώς και ως προς τις χώρες στις οποίες θα αποστέλλονταν, δεν λαβαίνονταν με το εμπορικό όφελος υπόψη, αλλά αποκλειστικά και μόνο με το σκοπό να επιτελεστεί το έργο που ανέθεσε ο Ιησούς Χριστός στους ακολούθους του.

Από τον Ιούλιο του 1879 κιόλας, το πρώτο-πρώτο τεύχος της Σκοπιάς που κυκλοφόρησε περιείχε μια ανακοίνωση που έλεγε ότι όσοι ήταν πολύ φτωχοί και δεν είχαν να πληρώσουν τη συνδρομή (που τότε κόστιζε μόνο 50 σεντς το χρόνο) μπορούσαν να παίρνουν τα περιοδικά δωρεάν, αρκεί απλώς να έκαναν την ανάλογη αίτηση γραπτώς. Ο αντικειμενικός σκοπός ήταν να βοηθηθούν οι άνθρωποι να μάθουν για το μεγαλειώδη σκοπό του Ιεχωβά.

Για το σκοπό αυτόν, από το 1879 και μετά έχουν διατεθεί στο κοινό τεράστιες ποσότητες Γραφικών εντύπων χωρίς να απαιτείται χρηματική αντικαταβολή. Το έτος 1881 και τα επόμενα χρόνια, διανεμήθηκαν δωρεάν περίπου 1.200.000 αντίτυπα του εντύπου Τροφή για Σκεπτομένους Χριστιανούς (Food for Thinking Christians). Πολλά από αυτά ήταν βιβλία 162 σελίδων· άλλα κυκλοφόρησαν εν είδει εφημερίδας. Πάμπολλα φυλλάδια ποικίλων μεγεθών εκδόθηκαν στη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν. Από αυτά η τεράστια πλειονότητα (κυριολεκτικά εκατοντάδες εκατομμύρια αντίτυπα) διανεμήθηκε χωρίς να απαιτείται χρηματική αντικαταβολή. Ο αριθμός των φυλλαδίων και των άλλων εντύπων που κυκλοφορούσαν εξακολούθησε να αυξάνεται. Το 1915 και μόνο, σύμφωνα με την έκθεση, παρασχέθηκαν 50.000.000 αντίτυπα φυλλαδίων σε 30 περίπου γλώσσες για παγκόσμια διάθεση χωρίς την απαίτηση χρηματικής αντικαταβολής. Πώς καλύπτονταν τα έξοδα για όλα αυτά; Κυρίως από προαιρετικές συνεισφορές προς το Ταμείο Φυλλαδίων της Εταιρίας.

Επίσης, υπήρχαν έντυπα που προσφέρονταν αντί κάποιας συνεισφοράς κατά τις πρώτες δεκαετίες της ιστορίας της Εταιρίας, αλλά η προτεινόμενη συνεισφορά ήταν η μικρότερη δυνατή. Στα έντυπα αυτά συγκαταλέγονταν σκληρόδετα βιβλία 350 ως 744 σελίδων. Όταν οι βιβλιοπώλες της Εταιρίας (όπως ήταν γνωστοί τότε οι ολοχρόνιοι κήρυκες) πρόσφεραν τα έντυπα αυτά στο κοινό, δήλωναν ότι το προτεινόμενο ποσό αποτελούσε συνεισφορά. Ο σκοπός τους, όμως, δεν ήταν να βγάλουν χρήματα αλλά να επιδώσουν στους ανθρώπους ζωτικές Βιβλικές αλήθειες. Εκείνο που ήθελαν ήταν να διαβάζουν οι άνθρωποι τα έντυπα και να ωφελούνται από αυτά.

Με μεγάλη προθυμία έδιναν σε κάποιον οικοδεσπότη έντυπα (επιβαρυνόμενοι οι ίδιοι τη συνεισφορά) σε περίπτωση που το άτομο αυτό ήταν άπορο. Αλλά ήταν παρατηρημένο ότι πολλοί άνθρωποι ήταν πιο διατεθειμένοι να διαβάσουν ένα έντυπο αν είχαν δώσει κάτι για αυτό, και, φυσικά, η συνεισφορά τους μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την εκτύπωση περισσότερων εντύπων. Ωστόσο, δίνοντας έμφαση στο γεγονός ότι οι Σπουδαστές της Γραφής δεν επιδίωκαν οικονομικό όφελος, ένα υπηρεσιακό φύλλο οδηγιών της οργάνωσης, το Δελτίο (Bulletin) της 1ης Οκτωβρίου 1920, έλεγε: «Δέκα μέρες αφότου θα έχετε δώσει το βιβλιάριο [ένα βιβλιάριο αποτελούμενο από 128 σελίδες], να επισκέπτεστε και πάλι τα άτομα και να εξακριβώνετε αν το διάβασαν. Αν δεν το έχουν διαβάσει, να ζητάτε να σας το επιστρέψουν και να τους δίνετε τα χρήματά τους πίσω. Να τους λέτε ότι δεν είστε πλασιέ βιβλίων, αλλά ότι ενδιαφέρεστε να δώσετε αυτό το παρήγορο και χαρωπό άγγελμα σε όλους και ότι, αν δεν ενδιαφέρονται επαρκώς για ένα γεγονός που τους αφορά τόσο άμεσα . . . , εσείς θέλετε να δώσετε το βιβλίο σε κάποιον που θα ενδιαφέρεται». Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν εξακολουθούν να χρησιμοποιούν αυτή τη μέθοδο, επειδή έχουν διαπιστώσει ότι μερικές φορές άλλα μέλη της οικογένειας βρίσκουν τα έντυπα και ωφελούνται από αυτά· αλλά αυτό που γινόταν εκείνον τον καιρό δείχνει καθαρά τον πραγματικό σκοπό των Μαρτύρων.

Επί πολλά χρόνια οι Μάρτυρες χαρακτήριζαν τη διάθεση των εντύπων τους «πώληση». Αλλά ο όρος αυτός προξένησε κάποια σύγχυση και έτσι, από το 1929, βαθμιαία εγκαταλείφτηκε. Στην πραγματικότητα ο όρος αυτός δεν ταίριαζε στη δραστηριότητά τους, επειδή το έργο τους δεν ήταν κερδοσκοπικό. Ο σκοπός τους δεν ήταν να βγάλουν χρήματα. Η μόνη τους πρόθεση ήταν να κηρύξουν τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού. Λόγω αυτού του γεγονότος, το 1943 το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών αποφάνθηκε ότι δεν άρμοζε να απαιτείται από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να εφοδιάζονται με άδεια μικροπωλητή προκειμένου να διαθέσουν τα έντυπά τους. Επιπλέον, αργότερα τα δικαστήρια του Καναδά αποδέχτηκαν και επανέλαβαν την επιχειρηματολογία που ανέπτυξε το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α. στην απόφαση εκείνη.b

Σε πολλές χώρες οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσφέρουν τακτικά τα έντυπά τους αντί κάποιας συνεισφοράς. Η προτεινόμενη συνεισφορά είναι τόσο μικρή, αν συγκριθεί με άλλα βιβλία και περιοδικά, ώστε πολλοί άνθρωποι προσφέρονται να συνεισφέρουν περισσότερα. Αλλά γίνονται μεγάλες προσπάθειες από μέρους της οργάνωσης να παραμένει μικρή η προτεινόμενη συνεισφορά, ώστε να είναι μέσα στα όρια των πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν μεν ελάχιστα από τα αγαθά αυτού του κόσμου αλλά είναι ευγνώμονες όταν λαβαίνουν μια Αγία Γραφή ή Γραφικά έντυπα. Ο σκοπός, όμως, της προτεινόμενης συνεισφοράς δεν ήταν ποτέ ο πλουτισμός της οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Σε μέρη όπου ο νόμος ερμηνεύει την προσφορά Γραφικών εντύπων ως κερδοσκοπική, όταν εκείνος που τα προσφέρει προτείνει κάποια συνεισφορά για αυτά, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσφέρουν ευχαρίστως τα έντυπα δωρεάν σε οποιονδήποτε δείχνει ειλικρινές ενδιαφέρον και υπόσχεται ότι θα τα διαβάσει. Εκείνοι που θέλουν να συνεισφέρουν κάτι για την προώθηση του έργου Βιβλικής εκπαίδευσης μπορούν να δώσουν ό,τι επιθυμούν. Αυτό γίνεται στην Ιαπωνία, λόγου χάρη. Στην Ελβετία, μέχρι πρόσφατα, οι προαιρετικές συνεισφορές για τα έντυπα μπορούσαν να γίνουν δεκτές, αλλά μόνο μέχρι ενός συγκεκριμένου ποσού· έτσι, αν οι οικοδεσπότες ήθελαν να δώσουν περισσότερα, οι Μάρτυρες απλώς επέστρεφαν τα επιπλέον χρήματα ή έδιναν στον οικοδεσπότη και άλλα έντυπα. Αυτό που επιθυμούσαν ήταν, όχι να συγκεντρώνουν χρήματα, αλλά να κηρύττουν τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού.

Το 1990, εξαιτίας κάποιων οικονομικών σκανδάλων μερικών θρησκειών του Χριστιανικού κόσμου, τα οποία απασχόλησαν πολύ τη δημοσιότητα, και παράλληλα εξαιτίας μιας αυξανόμενης τάσης των κυβερνήσεων να κατατάσσουν τη θρησκευτική δραστηριότητα στις εμπορικές επιχειρήσεις, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έκαναν κάποιες προσαρμογές στη δραστηριότητά τους ώστε να αποφευχθεί τυχόν παρεξήγηση. Κατόπιν κατεύθυνσης από το Κυβερνών Σώμα, όλα τα έντυπα που διαθέτουν οι Μάρτυρες στις Ηνωμένες Πολιτείες—Άγιες Γραφές, καθώς και φυλλάδια, βιβλιάρια, περιοδικά και σκληρόδετα βιβλία τα οποία εξηγούν την Αγία Γραφή—προσφέρονται στους ανθρώπους μόνο με την προϋπόθεση ότι θα τα διαβάσουν, χωρίς να προτείνουν κάποια συνεισφορά. Η δραστηριότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν είναι κατά κανέναν τρόπο κερδοσκοπική, και αυτή η διευθέτηση χρησίμευσε στο να τους κάνει να ξεχωρίζουν ακόμα περισσότερο από τις θρησκευτικές ομάδες που εμπορεύονται τη θρησκεία. Φυσικά, οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν ότι απαιτούνται αρκετά έξοδα για να τυπωθούν αυτά τα έντυπα, και εκείνοι οι οποίοι εκτιμούν την υπηρεσία που προσφέρουν οι Μάρτυρες ίσως θελήσουν να συνεισφέρουν κάτι για την υποβοήθηση του έργου. Εξηγείται στα άτομα αυτά ότι το παγκόσμιο έργο Βιβλικής εκπαίδευσης που κάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποστηρίζεται από προαιρετικές συνεισφορές. Οι συνεισφορές γίνονται δεκτές με χαρά, όμως κανένας δεν ζητάει αυτές τις συνεισφορές.

Εκείνοι που συμμετέχουν στη διακονία αγρού δεν το κάνουν αυτό για οικονομικό όφελος. Αυτοί προσφέρουν δωρεάν το χρόνο τους και καλύπτουν οι ίδιοι τα έξοδα για τις μετακινήσεις τους. Αν κάποιος δείξει ενδιαφέρον, διευθετούν να τον επισκέπτονται ξανά κάθε εβδομάδα, εντελώς δωρεάν, για να του διδάσκουν σε προσωπική βάση την Αγία Γραφή. Μόνο η αγάπη για τον Θεό και για το συνάνθρωπό τους θα μπορούσε να τους υποκινεί να εξακολουθούν να ασχολούνται στη δραστηριότητα αυτήν, συχνά μάλιστα παρά την αδιαφορία και την απροκάλυπτη εναντίωση που αντιμετωπίζουν.

Τα χρήματα που συγκεντρώνονται στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά ή στα γραφεία των τμημάτων τους χρησιμοποιούνται, όχι για τον πλουτισμό της οργάνωσης ή κάποιου ατόμου, αλλά για την προώθηση του κηρύγματος των καλών νέων. Το 1922 η Σκοπιά ανέφερε ότι, εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης στην Ευρώπη, τα βιβλία που τυπώνονταν εκεί για λογαριασμό της Εταιρίας πληρώνονταν κυρίως από το γραφείο στην Αμερική και συχνά οι Μάρτυρες τα άφηναν στους ανθρώπους παίρνοντας λιγότερα χρήματα από όσα κόστιζαν. Μολονότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν τώρα στην κατοχή τους εκτυπωτικές εγκαταστάσεις σε πολλές χώρες, μερικές από τις χώρες στις οποίες στέλνονται έντυπα δεν είναι σε θέση να στέλνουν χρήματα στο εξωτερικό για να καλύπτουν το κόστος. Οι γενναιόδωρες προαιρετικές συνεισφορές των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε χώρες όπου αυτοί έχουν επαρκείς πόρους βοηθούν στην αντιστάθμιση της έλλειψης σε χώρες όπου αυτοί έχουν ελάχιστους πόρους.

Η Εταιρία Σκοπιά προσπαθεί ανέκαθεν να χρησιμοποιεί όλους τους πόρους που έχει στη διάθεσή της για την προώθηση του κηρύγματος των καλών νέων. Το 1915, ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ, ως πρόεδρος της Εταιρίας, είπε τα εξής: «Η Εταιρία μας δεν επιδιώκει να συσσωρεύει θησαυρούς πάνω στη γη, αλλά, απεναντίας, αποτελεί μια οργάνωση που χρησιμοποιεί τα χρήματά της. Οτιδήποτε μας στέλνει η πρόνοια του Θεού, χωρίς εμείς να το έχουμε ζητήσει από ανθρώπους, επιδιώκουμε να το δαπανούμε όσο το δυνατόν πιο σοφά σε αρμονία με το Λόγο και το Πνεύμα του Κυρίου. Εδώ και πολύ καιρό ανακοινώσαμε πως, όταν τα χρήματα τελειώσουν, θα τερματιστούν κατά συνέπεια και οι δραστηριότητες της Εταιρίας· και πως, εφόσον τα χρήματα θα αυξάνονται, θα επεκτείνονται και οι δραστηριότητες της Εταιρίας». Η Εταιρία εξακολουθεί να κάνει αυτό ακριβώς το πράγμα.

Μέχρι σήμερα, η οργάνωση χρησιμοποιεί τους υλικούς πόρους που έχει στη διάθεσή της για να στέλνει περιοδεύοντες επισκόπους να ενισχύουν τις εκκλησίες και να τις ενθαρρύνουν στη δημόσια διακονία τους. Εξακολουθεί να στέλνει ιεραποστόλους και αποφοίτους της Σχολής Διακονικής Εκπαίδευσης σε χώρες όπου υπάρχει ειδική ανάγκη. Επίσης, χρησιμοποιεί όσα χρήματα υπάρχουν για να στέλνει ειδικούς σκαπανείς σε περιοχές όπου μέχρι τώρα έχει κηρυχτεί ελάχιστα ή καθόλου το άγγελμα της Βασιλείας. Όπως αναφέρθηκε στο Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1993, στη διάρκεια του περασμένου υπηρεσιακού έτους, δαπανήθηκαν για αυτούς τους λόγους 45.218.257,56 δολάρια.

Δεν Υπηρετούν για Προσωπικό Όφελος

Κανένα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος και κανένας υπεύθυνος των νομικών σωματείων της Εταιρίας ή κάποιο άλλο υπεύθυνο άτομο συνταυτισμένο με την οργάνωση δεν έχει οικονομικό όφελος από το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Αναφορικά με τον Κ. Τ. Ρώσσελ, ο οποίος υπηρέτησε ως πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά επί 30 και πλέον χρόνια, ένας από τους συντρόφους του έγραψε: «Προκειμένου να εξακριβώσει αν η πορεία του ήταν σε αρμονία με τις Γραφές, και επίσης για να καταδείξει την ειλικρίνειά του, αποφάσισε να δοκιμάσει την επιδοκιμασία του Κυρίου με τους ακόλουθους τρόπους: (1) Να αφιερώσει τη ζωή του σε αυτή την υπόθεση· (2) Να διαθέσει την περιουσία του στη διάδοση του έργου· (3) Να απαγορεύσει την περιφορά δίσκου σε όλες τις συναθροίσεις· (4) Να στηριχτεί στις συνεισφορές που δίνονται χωρίς κανείς να τις ζητάει (εξ ολοκλήρου προαιρετικές) για τη συνέχιση του έργου όταν η περιουσία του θα είχε εξαντληθεί».

Αντί να χρησιμοποιεί τη θρησκευτική δραστηριότητα για να συσσωρεύει υλικά πλούτη για τον εαυτό του, ο αδελφός Ρώσσελ διέθεσε όλους τους πόρους του στο έργο του Κυρίου. Μετά το θάνατό του, η Σκοπιά έγραψε: «Αφιέρωσε την προσωπική του περιουσία εξ ολοκλήρου στην υπόθεση για την οποία έδωσε τη ζωή του. Λάβαινε το συμβολικό ποσό των 11 δολαρίων το μήνα για τα προσωπικά του έξοδα. Πέθανε χωρίς να έχει καθόλου περιουσία».

Αναφορικά με εκείνους οι οποίοι θα συνέχιζαν το έργο της Εταιρίας, ο αδελφός Ρώσσελ έγραψε στη διαθήκη του τα εξής: «Ως οικονομική ενίσχυση, πιστεύω ότι είναι σοφό να διατηρηθεί η πορεία που ακολούθησε στο παρελθόν η Εταιρία σε σχέση με τους μισθούς—δηλαδή να μη δίνονται μισθοί· να επιτρέπονται απλώς ορισμένα λογικά έξοδα σε εκείνους που υπηρετούν με κάποιον τρόπο την Εταιρία ή το έργο της». Σε εκείνους που θα υπηρετούσαν στους οίκους Μπέθελ, στα γραφεία και στα τυπογραφεία της Εταιρίας, καθώς και σε περιοδεύοντες εκπροσώπους της, θα προσφερόταν απλώς τροφή, στέγη και ένα μικρό ποσό για τα έξοδά τους—αρκετό για τις άμεσες ανάγκες τους, αλλά «δεν θα γινόταν πρόβλεψη . . . για αποταμίευση χρημάτων». Ο ίδιος κανόνας ισχύει και σήμερα.

Εκείνοι που γίνονται δεκτοί για ειδική ολοχρόνια υπηρεσία στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά δίνουν όλοι έναν όρκο φτώχειας, όπως έχουν κάνει όλα τα μέλη του Κυβερνώντος Σώματος και όλα τα άλλα μέλη της οικογένειας Μπέθελ εκεί. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως ζουν μια άχαρη ζωή, χωρίς καμιά άνεση. Σημαίνει, όμως, ότι μοιράζονται, χωρίς προσωποληψία, τις απέριττες προμήθειες τροφής, στέγης και βοηθήματος για τις άμεσες ανάγκες τους, πράγματα που είναι διαθέσιμα για όλους όσους βρίσκονται σε αυτή την υπηρεσία.

Έτσι η οργάνωση συνεχίζει το έργο της στηριζόμενη πλήρως στη βοήθεια που δίνει ο Θεός. Χωρίς εξαναγκασμό, αλλά ως αληθινή πνευματική αδελφότητα που εκτείνεται σε όλα τα μέρη της γης, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν ευχαρίστως τους πόρους τους για να φέρουν σε πέρας το έργο που τους έχει δώσει να κάνουν ο Ιεχωβά, ο μεγαλειώδης ουράνιος Πατέρας τους.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 340]

‘Αυτή η Εταιρία δεν εξουσιοδοτεί ούτε επιδοκιμάζει τις εκκλήσεις για χρήματα’

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 342]

Μεγάλη έμφαση δίνεται στην αξία τού να μιλάει κανείς για την αλήθεια σε άλλους

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 343]

Μια απλή, ειλικρινής έκθεση των γεγονότων

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 344]

Οι εκκλησίες βοηθούν η μια την άλλη για να αποκτήσουν τις απαραίτητες Αίθουσες Βασιλείας

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 345]

Οι περισσότερες συνεισφορές προέρχονται από άτομα που δεν έχουν παρά μέτρια μέσα διαβίωσης

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 348]

Πολλά έντυπα διατέθηκαν δωρεάν —ποιος πληρώνει για αυτά;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 349]

Προσφέρουν ευχαρίστως τα έντυπα δωρεάν σε οποιονδήποτε δείχνει ειλικρινές ενδιαφέρον και υπόσχεται ότι θα τα διαβάσει

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 350]

Τι γίνεται με τα χρήματα που προσφέρονται ως δωρεά;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 351]

«Αφιέρωσε την προσωπική του περιουσία εξ ολοκλήρου στην υπόθεση για την οποία έδωσε τη ζωή του»

[Πλαίσιο στη σελίδα 341]

Ο Θεός Δεν Παρακαλεί

«Εκείνος που είπε ‘Εάν πεινάσω, δεν θέλω ειπεί τούτο προς σε· διότι εμού είναι η οικουμένη και το πλήρωμα αυτής. . . . Δεν θέλω δεχθή εκ του οίκου σου μόσχον, τράγους εκ των ποιμνίων σου. Διότι εμού είναι πάντα τα θηρία του δάσους, τα κτήνη τα επί χιλίων ορέων’ (Ψαλμ. 50:12, 9, 10) είναι σε θέση να διεξάγει το μεγάλο του έργο χωρίς να παρακαλεί για χρήματα ούτε τον κόσμο ούτε τα παιδιά του. Ούτε πρόκειται να εξαναγκάσει τα παιδιά του να θυσιάσουν οτιδήποτε για την υπηρεσία του ούτε πρόκειται να δεχτεί κάτι από αυτά, παρά μόνο μια χαρούμενη, αυτόβουλη προσφορά».—«Η Σκοπιά της Σιών», Σεπτέμβριος 1886, σ. 6 (στην αγγλική).

[Πλαίσιο στη σελίδα 347]

Οι Δωρεές Δεν Ήταν Πάντα Χρήματα

Μάρτυρες στη βόρεια περιοχή του Κουίνσλαντ ετοίμασαν και έστειλαν στο εργοτάξιο της Σκοπιάς στο Σίντνεϊ της Αυστραλίας τέσσερις νταλίκες φορτωμένες με ξυλεία άριστης ποιότητας, της οποίας η αξία υπολογιζόταν τότε γύρω στις 60.000 με 70.000 δολάρια Αυστραλίας.

Όταν γινόταν επέκταση στο εργοστάσιο της Σκοπιάς στο Ιλαντσφοντέιν της Νότιας Αφρικής, ένας Ινδός αδελφός τηλεφώνησε και παρακάλεσε να πάνε να παραλάβουν μια δωρεά 500 σάκων (50 κιλών ο καθένας) τσιμέντο—σε μια περίοδο που υπήρχε ελάχιστο τσιμέντο στη χώρα. Άλλοι έθεσαν τα φορτηγά τους στη διάθεση της Εταιρίας. Μια Αφρικανή αδελφή πλήρωσε κάποια εταιρία για να παραδώσει 15 κυβικά μέτρα οικοδομικής άμμου.

Στην Ολλανδία, όταν άρχισε η κατασκευή των νέων εγκαταστάσεων τμήματος στο Έμεν, διατέθηκαν ως δωρεά τεράστιες ποσότητες εργαλείων και ρούχων εργασίας. Μια αδελφή, μολονότι ήταν πολύ άρρωστη, έπλεξε από ένα ζευγάρι μάλλινες κάλτσες για όλους ανεξαιρέτως τους εργαζομένους στη διάρκεια της χειμερινής περιόδου.

Για να χτιστεί στη Λουσάκα της Ζάμπιας ένα νέο γραφείο τμήματος και ένας χώρος όπου θα μπορούσε να εγκατασταθεί πιεστήριο, τα οικοδομικά υλικά αγοράστηκαν με χρήματα που πρόσφεραν Μάρτυρες από άλλες χώρες. Υλικά και εξοπλισμός που δεν υπήρχαν στο μέρος εκείνο έφτασαν με φορτηγά στη Ζάμπια ως δωρεές για το έργο εκεί.

Ένας Μάρτυρας στον Ισημερινό, το 1977, πρόσφερε ως δωρεά ένα κομμάτι γης 340 στρεμμάτων. Εκεί κατασκευάστηκε μια Αίθουσα Συνελεύσεων και το καινούριο κτιριακό συγκρότημα του τμήματος.

Ντόπιοι Μάρτυρες στον Παναμά άνοιξαν τα σπίτια τους για να φιλοξενήσουν τους εθελοντές εργαζομένους· μερικοί τους μετέφεραν με τα ιδιόκτητα πούλμαν που είχαν· άλλοι συνέβαλαν στη χορήγηση των 30.000 γευμάτων που σερβιρίστηκαν μέσα στο εργοτάξιο.

Για τους εργαζομένους στο οικοδομικό έργο στην Αρμπόγκα της Σουηδίας, μια εκκλησία έψησε και έστειλε 4.500 κουλουράκια. Άλλοι έστειλαν μέλι, φρούτα και μαρμελάδες. Ένας αγρότης που έμενε κοντά στο χώρο κατασκευής του κτιρίου, μολονότι δεν ήταν Μάρτυρας, πρόσφερε δυο τόνους καρότα.

Κεντρικά Γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά—Εικόνες

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

[Εικόνα στη σελίδα 352, 353]

Η παγκόσμια δραστηριότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά κατευθύνεται από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης στις Η.Π.Α., από το 1909. Τα κτίρια αυτά στεγάζουν τα κεντρικά γραφεία από το 1980

[Εικόνα στη σελίδα 352]

Εκπαιδευτικό Κέντρο της Σκοπιάς, στο Πάτερσον της Νέας Υόρκης (υπό κατασκευή το 1992)

[Εικόνες στη σελίδα 353]

Μερικά από τα κτίρια κατοικιών για τους χιλιάδες που υπηρετούν στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία

[Εικόνες στη σελίδα 354]

Πρώην ξενοδοχεία στο Μπρούκλιν ανακαινίστηκαν για να στεγάσουν άλλους 1.476 εθελοντές εργαζομένους

[Εικόνες στη σελίδα 354]

Κτίρια κατοικιών για την οικογένεια Μπέθελ στο Γουόλκιλ της Νέας Υόρκης

[Εικόνες στη σελίδα 354, 355]

Σε αυτά τα κτίρια του εργοστασίου (στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης) παράγονται Άγιες Γραφές, βιβλία και βιβλιάρια σε 180 γλώσσες για παγγήινη διανομή

[Εικόνες στη σελίδα 356]

Εκατομμύρια ηχογραφημένες κασέτες Γραφικού περιεχομένου παράγονται κάθε χρόνο σε αυτό το εργοστάσιο στο Μπρούκλιν. Από εδώ συντονίζεται επίσης η αποστολή εντύπων. Πάνω από 15.000 τόνοι Γραφικών εντύπων και άλλης ύλης αποστέλλονται κάθε χρόνο σε όλα τα μέρη του κόσμου

[Εικόνες στη σελίδα 356]

Σε αυτό το εργοστάσιο στα Αγροκτήματα της Σκοπιάς, κοντά στο Γουόλκιλ της Νέας Υόρκης, τυπώνονται κάθε χρόνο εκατοντάδες εκατομμύρια αντίτυπα των περιοδικών «Η Σκοπιά» και «Ξύπνα!» σε 14 γλώσσες

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, καθώς και τα νομικά σωματεία που χρησιμοποιούν, έχουν γραφεία και τυπογραφεία σε πολλά μέρη του κόσμου. Οι φωτογραφίες στις σελίδες που ακολουθούν δείχνουν πολλές, αν και όχι όλες, από αυτές τις εγκαταστάσεις. Σε μέρη όπου καινούρια κτίρια ήταν υπό κατασκευή το 1992, εικονίζονται αρχιτεκτονικές παραστάσεις. Τα αριθμητικά στοιχεία που παρατίθενται αφορούν το έτος 1992.

ΒΟΡΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΕΣ ΙΝΔΙΕΣ

ΑΛΑΣΚΑ

[Εικόνες στη σελίδα 357]

Οι επισκέπτες στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας γίνονται δεκτοί με ένα θερμό καλωσόρισμα. Εδώ στην Αλάσκα, όπως και αλλού, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν από σπίτι σε σπίτι, παρ’ όλο που η θερμοκρασία πέφτει μερικές φορές στους -50° C.

[Εικόνα στη σελίδα 357]

Αεροπλάνο που χρησιμοποιείται για να μεταφέρει διαγγελείς της Βασιλείας σε απομακρυσμένα τμήματα του τομέα

ΜΠΑΧΑΜΕΣ

[Εικόνα στη σελίδα 357]

Έντυπα της Σκοπιάς έφτασαν στις Μπαχάμες γύρω στο 1901. Τακτική μαρτυρία δόθηκε εδώ πρώτη φορά το 1926. Από τότε, πάνω από 4.600.000 Γραφικά έντυπα έχουν διανεμηθεί στα νησιά τα οποία βρίσκονται τώρα υπό την επίβλεψη αυτού του γραφείου.

ΜΠΑΡΜΠΑΝΤΟΣ

[Εικόνες στη σελίδα 358]

Πάνω από 140 θρησκευτικές ομάδες στο Μπαρμπάντος ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικές. Από το 1905, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βοηθούν τους ανθρώπους εδώ να δουν μόνοι τους τι λέει η Αγία Γραφή.

ΜΠΕΛΙΖ

[Εικόνες στη σελίδα 358]

Περίπου ο μισός πληθυσμός της Μπελίζ ζει σε αγροτικές περιοχές. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, προκειμένου να πάνε σε ορισμένα χωριά της ενδοχώρας, κάνουν κάθε χρόνο ταξίδια με τα πόδια κουβαλώντας σακίδια και χαρτοφύλακες.

ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ

[Εικόνα στη σελίδα 358]

Η Εταιρία ίδρυσε για πρώτη φορά γραφείο τμήματος στην Κόστα Ρίκα το 1944. Από τη δεκαετία του 1950, οι Κοσταρικανοί που συμμετέχουν στην αληθινή λατρεία αριθμούν χιλιάδες.

ΔΟΜΙΝΙΚΑΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 359]

Έντυπα της Σκοπιάς διανέμονταν εδώ από το 1932. Αλλά η προσωπική διδασκαλία ενδιαφερόμενων ατόμων άρχισε το 1945, όταν έφτασαν οι ιεραπόστολοι που εικονίζονται αριστερά. Τα πρόσφατα χρόνια, όταν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εκδήλωσαν την επιθυμία να μελετήσουν την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες, αυτές οι εγκαταστάσεις τμήματος έγιναν απαραίτητες.

ΕΛ ΣΑΛΒΑΔΟΡ

[Εικόνες στη σελίδα 359]

Μαρτυρία δόθηκε εδώ σε κάποιο βαθμό το 1916. Όμως, το 1945 ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε στο Ελ Σαλβαδόρ ένα τουλάχιστον άτομο το οποίο ήταν έτοιμο να προχωρήσει στο Χριστιανικό βάφτισμα στο νερό (όπως εικονίζεται εδώ). Από τότε, χιλιάδες ακόμα άτομα έχουν γίνει δούλοι του Ιεχωβά.

ΓΟΥΑΔΕΛΟΥΠΗ

[Εικόνες στη σελίδα 359]

Η αναλογία ευαγγελιζομένων προς τον πληθυσμό, στον τομέα τον οποίο υπηρετεί αυτό το γραφείο τμήματος, είναι μια από τις καλύτερες στον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι στη Γουαδελούπη δέχονται με εκτίμηση τα καλά νέα.

ΚΑΝΑΔΑΣ

[Εικόνες στη σελίδα 360, 361]

Το γραφείο της Εταιρίας στον Καναδά επιβλέπει το κήρυγμα των καλών νέων στη δεύτερη σε μέγεθος χώρα του κόσμου. Πάνω από 100.000 άτομα είναι ενεργοί διαγγελείς της Βασιλείας σε αυτή τη χώρα.

Κτίριο διεύθυνσης (μπροστά από τη φωτογραφία του σημερινού συγκροτήματος του τμήματος)

[Εικόνα στη σελίδα 360]

Βορειοδυτικοί Τομείς

[Εικόνα στη σελίδα 360]

Καταυλισμοί ξυλοκόπων στη Βρετανική Κολομβία

[Εικόνα στη σελίδα 360]

Φάρμες με βοοειδή στην Αλμπέρτα

[Εικόνα στη σελίδα 361]

Γαλλικό Κεμπέκ

[Εικόνα στη σελίδα 361]

Παραθαλάσσιες Επαρχίες

ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ

[Εικόνες στη σελίδα 360]

Μολονότι η επίσημη γλώσσα στη Γουατεμάλα είναι η ισπανική, μιλιούνται εδώ διάφορες περίπλοκες ινδιάνικες γλώσσες. Το γραφείο της Εταιρίας κάνει προσπάθειες για να έχουν όλοι την ευκαιρία να ακούσουν για τη Βασιλεία του Θεού.

ΑΪΤΗ

[Εικόνες στη σελίδα 361]

Η υπηρεσία του Ιεχωβά φέρνει μεγάλη χαρά στους Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αϊτή, παρά τις συχνά δύσκολες συνθήκες που τους περιβάλλουν.

ΟΝΔΟΥΡΑ

[Εικόνες στη σελίδα 362]

Από το 1916, πάνω από 23.000.000 ώρες έχουν αφιερωθεί για διδασκαλία της Αγίας Γραφής στους κατοίκους αυτής της χώρας. Μερικές φορές, χρειάστηκε επίσης να διδάξουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στους ανθρώπους ανάγνωση και γραφή (όπως βλέπετε εδώ) ώστε να μπορούν να μελετούν οι ίδιοι το Λόγο του Θεού.

ΤΖΑΜΑΪΚΑ

[Εικόνες στη σελίδα 362]

Εκατοντάδες άτομα στην Τζαμάικα έγιναν αφοσιωμένοι δούλοι του Ιεχωβά στην περίοδο κατά την οποία συγκεντρώνονταν οι μελλοντικοί κληρονόμοι της ουράνιας Βασιλείας. Από το 1935, χιλιάδες ακόμα άτομα συμμετέχουν στο κήρυγμα του αγγέλματος της Βασιλείας. Αυτό το γραφείο τμήματος ανεγείρεται προκειμένου να συντελέσει στη φροντίδα των πνευματικών τους αναγκών.

ΥΠΗΝΕΜΑ ΝΗΣΙΑ (ΑΝΤΙΓΚΟΥΑ)

[Εικόνες στη σελίδα 362]

Από το 1914, τα καλά νέα κηρύττονταν στα νησιά των οποίων τη φροντίδα έχει τώρα αυτό το γραφείο. Επανειλημμένα από τότε, οι άνθρωποι σε αυτό το μέρος της γης προσκαλούνται να ‘πάρουν νερό ζωής δωρεάν’.—Αποκ. 22:17.

ΜΕΞΙΚΟ

[Εικόνες στη σελίδα 363]

Το καινούριο κέντρο Βιβλικής εκπαίδευσης που ανεγείρεται από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Μεξικό

[Εικόνα στη σελίδα 363]

Οι εγκαταστάσεις του γραφείου που χρησιμοποιούνταν το 1992

[Εικόνες στη σελίδα 363]

Τα Γραφικά έντυπα που εκδίδονται εδώ τα προμηθεύονται οι 410.000 και πλέον ζηλωτές Μάρτυρες στο Μεξικό καθώς και σε άλλες γειτονικές ισπανόφωνες χώρες

[Εικόνα στη σελίδα 363]

Από το 1986 ως το 1992, πάνω από το 10 τοις εκατό των οικιακών Γραφικών μελετών που διεξήγαν οι Μάρτυρες σε όλο τον κόσμο γίνονταν στο Μεξικό, πολλές από αυτές με ολόκληρες οικογένειες

[Γράφημα στη σελίδα 363]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Γραφικές Μελέτες στο Μεξικό

500.000

250.000

1950 1960 1970 1980 1992

ΜΑΡΤΙΝΙΚΑ

[Εικόνες στη σελίδα 364]

Σπόροι της αλήθειας σπάρθηκαν εδώ από το 1946. Αλλά, όταν ο Ξαβιέ και η Σάρα Νολ (οι εικονιζόμενοι) ήρθαν από τη Γαλλία το 1954, μπόρεσαν να μείνουν και να καλλιεργήσουν το ενδιαφέρον που βρήκαν. Το 1992, πάνω από 3.200 άτομα συμμετείχαν μαζί τους στη διακήρυξη του αγγέλματος της Βασιλείας.

ΟΛΛΑΝΔΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΕΣ (ΚΟΥΡΑΣΑΟ)

[Εικόνες στη σελίδα 364]

Είκοσι τρεις ιεραπόστολοι έχουν υπηρετήσει στον τομέα αυτού του γραφείου τμήματος. Δυο από την αρχική ομάδα (οι εικονιζόμενοι) που έφτασε το 1946 εξακολουθούσαν να υπηρετούν το 1992.

ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ

[Εικόνες στη σελίδα 364]

Από το 1945, όταν έφτασαν οι ιεραπόστολοι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Νικαράγουα άρχισαν να αυξάνονται. Το 1992 αυτοί αριθμούσαν πάνω από 9.700. Τα άτομα που θέλουν να τους διδάξουν οι Μάρτυρες την Αγία Γραφή είναι τώρα πολύ περισσότερα από τους Μάρτυρες που υπάρχουν εκεί.

ΠΑΝΑΜΑΣ

[Εικόνες στη σελίδα 365]

Από το τέλος του 19ου αιώνα, οι άνθρωποι στον Παναμά λαβαίνουν βοήθεια για την εκμάθηση των απαιτήσεων του Θεού για αιώνια ζωή.

ΠΟΡΤΟ ΡΙΚΟ

[Εικόνα στη σελίδα 365]

Από το 1930, έχουν διανεμηθεί στο Πόρτο Ρίκο πάνω από 83.000.000 Γραφικά έντυπα και έχουν γίνει 25.000.000 επανεπισκέψεις με σκοπό την περαιτέρω υποβοήθηση ενδιαφερόμενων ατόμων. Η μεταφραστική εργασία που γίνεται εδώ συντελεί στο να υπάρχουν Γραφικά έντυπα για περίπου 350.000.000 ισπανόφωνα άτομα παγκόσμια.

ΤΡΙΝΙΔΑΔ

[Εικόνες στη σελίδα 365]

Ήδη από το 1912 διακηρύττονταν εντατικά τα καλά νέα στο Τρινιδάδ. Πολλοί Μάρτυρες, περιλαμβανομένων και αυτών των τριών που εκπαιδεύτηκαν στη Σχολή Γαλαάδ, έχουν αφιερώσει όλο τους το χρόνο σε αυτό το έργο.

ΝΟΤΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

[Εικόνες στη σελίδα 366]

Σε αυτή τη χώρα στάλθηκε πρώτη φορά διαγγελέας της Βασιλείας το 1924. Μεγάλη βοήθεια έδωσαν αργότερα ιεραπόστολοι εκπαιδευμένοι στη Γαλαάδ, περιλαμβανομένου και του Τσαρλς Αϊζενχάουερ (ο εικονιζόμενος), ο οποίος έφτασε με τη σύζυγό του το 1948. Το 1992, από αυτές τις εγκαταστάσεις παρεχόταν γενική επίβλεψη, καθώς και Γραφικά έντυπα, για τους 96.000 και πλέον Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αργεντινή. Έντυπα στέλνονταν επίσης από εδώ στους 44.000 και πλέον Μάρτυρες στη Χιλή.

ΒΟΛΙΒΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 367]

Οι Βολιβιανοί ακούν το άγγελμα της Βασιλείας από το 1924. Χιλιάδες άτομα παίρνουν Γραφικά έντυπα επειδή τα εκτιμούν και ωφελούνται από τις τακτικές οικιακές Γραφικές μελέτες.

ΧΙΛΗ

[Εικόνες στη σελίδα 367]

Το 1919 είχαν ήδη φτάσει έντυπα της Σκοπιάς στη Χιλή. Το κήρυγμα που επιτελείται υπό την επίβλεψη αυτού του γραφείου εκτείνεται τώρα από τις ανεμοδαρμένες φάρμες προβάτων στο νότο μέχρι τους απομακρυσμένους οικισμούς ορυχείων στο βορρά, από την οροσειρά των Άνδεων μέχρι τον ωκεανό.

ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ

[Εικόνες στη σελίδα 367]

Στο κήρυγμα των καλών νέων στον Ισημερινό ήταν μεγάλη η συμβολή των 870 και πλέον Μαρτύρων (όπως οι δυο εικονιζόμενοι) οι οποίοι άφησαν την πατρίδα τους και ήρθαν να υπηρετήσουν σε μέρη όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη. Το τμήμα αυτό παρέχει τώρα βοήθεια σε 22.000 και πλέον ζηλωτές υμνητές του Ιεχωβά.

ΒΡΑΖΙΛΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 368, 369]

Το 1992, όταν το γραφείο τμήματος, το τυπογραφείο και ο Οίκος Μπέθελ της Εταιρίας επεκτάθηκαν και έφτασαν σε αυτό το μέγεθος, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Βραζιλία αριθμούσαν 335.000 και πλέον και βάφτιζαν πάνω από 27.000 μαθητές κάθε χρόνο. Το εδώ τυπογραφείο παρέχει επίσης έντυπα για διανομή στη Βολιβία, στην Ουρουγουάη και στην Παραγουάη.

[Εικόνες στη σελίδα 369]

Δυο μεγάλα στάδια τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για μια διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Σάο Πάολο το 1990· επίσης είχαν προγραμματιστεί πάνω από 100 επιπρόσθετες συνελεύσεις

[Γράφημα στη σελίδα 369]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Διαγγελείς της Βασιλείας στη Βραζιλία

300.000

200.000

100.000

1950 1960 1970 1980 1992

ΓΟΥΙΑΝΑ

[Εικόνες στη σελίδα 368]

Η Εταιρία έχει γραφείο τμήματος στη Γουιάνα από το 1914. Οι Μάρτυρες έχουν φτάσει βαθιά μέσα στην ενδοχώρα και προσπαθούν να δώσουν σε όλους την ευκαιρία να ακούσουν τα καλά νέα. Μολονότι ο πληθυσμός της χώρας αριθμεί ακόμα και σήμερα λιγότερο από ένα εκατομμύριο, οι Μάρτυρες έχουν αφιερώσει πάνω από 10.000.000 ώρες για το κήρυγμα και τη διδασκαλία σε αυτή τη χώρα.

ΠΑΡΑΓΟΥΑΗ

[Εικόνες στη σελίδα 369]

Το κήρυγμα των καλών νέων είχε ήδη αρχίσει στην Παραγουάη στα μέσα της δεκαετίας του 1920. Από το 1946 και μετά, 112 ιεραπόστολοι εκπαιδευμένοι στη Γαλαάδ έχουν βοηθήσει στην επίδοση μαρτυρίας. Προκειμένου να φτάσουν τα καλά νέα και σε άλλες γλωσσικές ομάδες εκτός από τους ντόπιους Ισπανούς και τους Γκουαρανί, έχουν προσφερθεί να εγκατασταθούν εκεί και άλλοι Μάρτυρες από διάφορες χώρες.

Από τη Γερμανία

Από την Κορέα

Από την Ιαπωνία

ΚΟΛΟΜΒΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 370, 371]

Το 1915, ταχυδρομήθηκε ένα έντυπο της Σκοπιάς σε κάποιον ενδιαφερόμενο στην Κολομβία. Το 1992, Γραφικά έντυπα που τυπώνονταν σε αυτές τις εγκαταστάσεις αποστέλλονταν στη Βενεζουέλα, στον Ισημερινό, στην Κολομβία, στον Παναμά και στο Περού προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες των 184.000 και πλέον ευαγγελιζομένων αυτών των χωρών.

[Χάρτης]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΚΟΛΟΜΒΙΑ

ΠΕΡΟΥ

ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ

ΠΑΝΑΜΑΣ

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

ΠΕΡΟΥ

[Εικόνα στη σελίδα 370]

Ένας επισκέπτης Σπουδαστής της Γραφής διένειμε Γραφικά έντυπα στο Περού από το 1924. Η πρώτη εκκλησία σχηματίστηκε εδώ ύστερα από 21 χρόνια. Σήμερα υπάρχουν στο Περού πάνω από 43.000 ενεργοί διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού.

[Εικόνα στη σελίδα 370]

Σκαπανείς που κηρύττουν ψηλά στις Άνδεις

ΣΟΥΡΙΝΑΜ

[Εικόνες στη σελίδα 371]

Γύρω στο 1903, σχηματίστηκε εδώ ο πρώτος όμιλος μελέτης. Σήμερα οι εγκαταστάσεις αυτού του τμήματος χρειάζονται για την επίβλεψη εκκλησιών που υπάρχουν σε όλη τη χώρα—σε πρωτόγονες περιοχές, στις επαρχίες και στην πόλη.

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ

[Εικόνες στη σελίδα 372]

Από το 1945, 80 και πλέον ιεραπόστολοι έχουν συμβάλει στη διακήρυξη της Βασιλείας στην Ουρουγουάη. Οι εικονιζόμενες υπηρετούν στην Ουρουγουάη από τη δεκαετία του 1950. Το 1992, 8.600 και πλέον ντόπιοι Μάρτυρες υπηρετούσαν μαζί τους.

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

[Εικόνα στη σελίδα 372]

Μερικά έντυπα της Σκοπιάς διανεμήθηκαν στη Βενεζουέλα στα μέσα της δεκαετίας του 1920. Έπειτα από μια δεκαετία, δυο συνεργάτιδες σκαπάνισσες—μητέρα και κόρη—από τις Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν εδώ μια περίοδο κηρύγματος γεμάτη ζήλο, καλύπτοντας επανειλημμένα την πρωτεύουσα και κάνοντας εκστρατείες σε κωμοπόλεις σε ολόκληρη τη χώρα. Σήμερα υπάρχουν πάνω από 60.000 ενεργοί Μάρτυρες στη Βενεζουέλα.

[Εικόνα στη σελίδα 372]

Αρένα για ταυρομαχίες στη Βαλέντσια που φιλοξένησε ένα πλήθος 74.600 ατόμων για κάποια ειδική συνέλευση το 1988

ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ

ΑΥΣΤΡΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 373]

Στη δεκαετία του 1890, δινόταν ήδη σε μερικούς στην Αυστρία η ευκαιρία να ωφεληθούν από τα καλά νέα. Από τη δεκαετία του 1920, έχει σημειωθεί μέτρια αλλά σταθερή αύξηση στον αριθμό εκείνων που αινούν τον Ιεχωβά στη χώρα αυτή.

[Εικόνα στη σελίδα 373]

Πάνω από 270 εκκλησίες συναθροίζονται σε Αίθουσες Βασιλείας σε όλη την Αυστρία

ΒΕΛΓΙΟ

[Εικόνες στη σελίδα 373]

Το Βέλγιο έχει γίνει ένα από τα σταυροδρόμια του κόσμου. Το τμήμα αυτό, προκειμένου να φροντίσει για τον ποικιλόμορφο πληθυσμό της χώρας, παρέχει Γραφικά έντυπα σε 100 και πλέον γλώσσες.

ΒΡΕΤΑΝΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 374]

Η δραστηριότητα των 125.000 και πλέον Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Βρετανία είναι υπό την επίβλεψη αυτού του γραφείου τμήματος. Μάρτυρες από τη Βρετανία έχουν λάβει επίσης διορισμό να διαδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και στην Αφρική, στη Νότια Αμερική, στην Αυστραλία, στην Άπω Ανατολή και σε διάφορα νησιά.

Οίκος Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής

Οίκος Σκοπιάς

[Εικόνες στη σελίδα 374]

Γραφικά έντυπα τυπώνονται εδώ στην αγγλική, στη μαλτεζική, στην γκουτζαράτι και στη σουαχίλι

[Εικόνα στη σελίδα 374]

Το Τμήμα Υπηρεσίας φροντίζει για τις ανάγκες των 1.300 και πλέον εκκλησιών στη Βρετανία

[Εικόνες στη σελίδα 374]

Προμήθειες εντύπων αποστέλλονται σε όλα τα μέρη της Αγγλίας, της Σκωτίας, της Ουαλίας, της Ιρλανδίας και της Μάλτας, καθώς και σε μέρη της Αφρικής και της Καραϊβικής

ΓΑΛΛΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 375]

Η μετάφραση και η φωτοστοιχειοθέτηση όλων των εντύπων της Σκοπιάς που τυπώνονται παγκόσμια για τους γαλλόφωνους γίνεται στο τμήμα της Γαλλίας. (Πάνω από 120.000.000 άνθρωποι μιλούν γαλλικά). Έντυπα τυπώνονται εδώ τακτικά σε διάφορες γλώσσες και αποστέλλονται σε χώρες της Ευρώπης, της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, του Ινδικού Ωκεανού και του Ειρηνικού Ωκεανού.

Τυπογραφείο/γραφεία στη Λουβιέ

Μετάφραση

Φωτοστοιχειοθέτηση

[Εικόνα στη σελίδα 375]

Γραφεία/κατοικίες στην Μπουλόν-Μπιλανκούρ

[Εικόνα στη σελίδα 375]

Κατοικίες στην Ινκαρβίλ για τη στέγαση της οικογένειας Μπέθελ

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 376, 377]

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, παρά τις ανηλεείς προσπάθειες που έγιναν για την εξόντωσή τους στη Γερμανία κατά την περίοδο του ναζισμού, δεν εγκατέλειψαν την πίστη τους. Από το 1946, έχουν αφιερώσει πάνω από 646.000.000 ώρες για τη διάδοση της Βιβλικής αλήθειας σε όλη τη χώρα.

Οι εγκαταστάσεις στο Ζέλτερς/Τάουνους μετά την επέκταση

[Εικόνα στη σελίδα 376]

Εκτός από τη μετάφραση Γραφικών εντύπων στη γερμανική, το τμήμα αυτό στο Ζέλτερς/Τάουνους τυπώνει έντυπα σε 40 και πλέον γλώσσες

[Εικόνα στη σελίδα 377]

Μεγάλες ποσότητες εντύπων που παράγονται εδώ αποστέλλονται τακτικά σε 20 και πλέον χώρες· περιοδικά τυπώνονται σε πολλές γλώσσες και αποστέλλονται σε 30 και πλέον χώρες

[Εικόνα στη σελίδα 377]

Τα φορτηγά της Εταιρίας χρησιμοποιούνται για την αποστολή των εντύπων σε όλη τη Γερμανία

ΚΥΠΡΟΣ

[Εικόνα στη σελίδα 376]

Λίγο μετά το θάνατο του Ιησού Χριστού, τα καλά νέα κηρύττονταν στο λαό της Κύπρου. (Πράξ. 4:32-37· 11:19· 13:1-12) Στους σύγχρονους καιρούς, γίνεται και πάλι αυτό το κήρυγμα και εξακολουθεί να δίνεται πλήρης μαρτυρία υπό την κατεύθυνση αυτού του γραφείου τμήματος.

ΔΑΝΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 377]

Από τη δεκαετία του 1890, δίνεται εκτεταμένη μαρτυρία στη Δανία. Εδώ γίνεται εκτύπωση Γραφικών εντύπων, όχι μόνο στη δανική, αλλά και στη γροιλανδική, στην ισλανδική και στη φεροϊκή.

Αεροφωτογραφία του τμήματος (η είσοδος φαίνεται στο ένθετο)

ΙΤΑΛΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 378, 379]

Τα ιταλικά Γραφικά έντυπα μεταφράζονται και τυπώνονται εδώ. Το τμήμα αυτό τυπώνει και δένει βιβλία για χρήση ιδιαίτερα στην Ιταλία καθώς και σε άλλες γειτονικές χώρες.

Διάφορες απόψεις των εγκαταστάσεων του τμήματος κοντά στη Ρώμη

[Εικόνα στη σελίδα 379]

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, βλέποντας τα όσα λέει πραγματικά η Αγία Γραφή, έχουν αρχίσει να παρακολουθούν συνελεύσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά

[Εικόνα στη σελίδα 379]

Παρά την επίμονη εχθρότητα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ιταλία έχουν αφιερώσει πάνω από 550.000.000 ώρες, από το 1946, σε προσωπικές επισκέψεις στους συνανθρώπους τους προκειμένου να συζητήσουν μαζί τους γύρω από την Αγία Γραφή. Ως αποτέλεσμα, 194.000 άτομα στην Ιταλία είναι τώρα ενεργοί λάτρεις του Ιεχωβά

ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 378]

Η αλήθεια της Αγίας Γραφής έφτασε στη Φινλανδία από τη Σουηδία το 1906. Από τότε, έχει μεταδοθεί σε κάθε γωνιά της χώρας, ακόμα και πολύ πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο. Πάμπολλα άτομα από εδώ έχουν παρακολουθήσει τη Σχολή Γαλαάδ προκειμένου να εκπαιδευτούν για να υπηρετήσουν οπουδήποτε χρειαζόταν στον παγκόσμιο αγρό. Άλλοι έφυγαν με δική τους πρωτοβουλία για να υπηρετήσουν σε χώρες όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη.

ΙΣΛΑΝΔΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 379]

Στην Ισλανδία, η οποία έχει μόνο 260.000 κατοίκους περίπου, έχουν διανεμηθεί πάνω από 1.620.000 Γραφικά έντυπα με σκοπό να βοηθηθούν οι άνθρωποι να εκλέξουν τη ζωή. Τώρα, πάνω από 260 άτομα υπηρετούν εδώ τον Ιεχωβά, τον αληθινό Θεό.

[Εικόνα στη σελίδα 379]

Ο Γκιοργκ Λίνταλ, ο οποίος έκανε σκαπανικό εδώ από το 1929 ως το 1953· το μεγαλύτερο διάστημα αυτής της περιόδου, ήταν ο μόνος Μάρτυρας στη χώρα

ΕΛΛΑΔΑ

[Εικόνες στη σελίδα 380]

Ο απόστολος Παύλος ήταν από τους πρώτους που διακήρυξαν τα καλά νέα στην Ελλάδα. (Πράξ. 16:9-14· 17:15· 18:1· 20:2) Μολονότι η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει διώξει έντονα τους Μάρτυρες του Ιεχωβά επί πολλά χρόνια, υπάρχουν τώρα πάνω από 24.000 πιστοί δούλοι του Ιεχωβά στη χώρα αυτή. Το τμήμα που φαίνεται εδώ βρίσκεται γύρω στα 70 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας.

[Εικόνα στη σελίδα 380]

Επίδοση μαρτυρίας στην Αθήνα

[Εικόνα στη σελίδα 380]

Φωτογραφία τραβηγμένη το 1990 στη διάρκεια διαδήλωσης κατά των Μαρτύρων υποκινημένης από τον κλήρο

ΙΡΛΑΝΔΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 380]

Η ανταπόκριση στο άγγελμα της Αγίας Γραφής ήταν αργή επί πολλά χρόνια στην Ιρλανδία. Ο κλήρος πρόβαλλε μεγάλη εναντίωση. Αλλά, ύστερα από 100 χρόνια επίμονης μαρτυρίας, υπάρχει σήμερα άφθονος πνευματικός θερισμός.

Το γραφείο τμήματος στο Δουβλίνο

[Εικόνα στη σελίδα 380]

Δυο αδελφές, που είναι σκαπάνισσες επί πολλά χρόνια, στην υπηρεσία αγρού

ΠΟΛΩΝΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 381]

Αυτές οι εγκαταστάσεις χρησιμοποιούνται για να παρέχουν βοήθεια στους 100.000 και πλέον Μάρτυρες στην Πολωνία. Από το 1939 ως το 1945, η λατρεία τους ήταν απαγορευμένη, αλλά ο αριθμός τους αυξήθηκε από 1.039 το 1939 σε 6.994 το 1946. Όταν τέθηκαν ξανά υπό απαγόρευση το 1950, αριθμούσαν 18.116· αλλά λίγο καιρό μετά την άρση αυτής της απαγόρευσης το 1989, οι εκθέσεις έδειξαν ότι είχαν ξεπεράσει τις 91.000.

[Εικόνες στη σελίδα 381]

Χρόνια ολόκληρα διεξήγαν μικρές συνελεύσεις μέσα στα δάση· σήμερα οι συνελεύσεις τους κατακλύζουν τα μεγαλύτερα στάδια της χώρας —και μάλιστα περισσότερα από ένα κάθε φορά

Πόζναν (1985)

ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ

[Εικόνα στη σελίδα 382]

Το Λουξεμβούργο είναι ένα από τα πολύ μικρά κράτη της Ευρώπης. Αλλά επί 70 περίπου χρόνια, το άγγελμα της Βασιλείας κηρύττεται και εδώ επίσης. Ιδιαίτερα πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πρόσφεραν τη βοήθειά τους Μάρτυρες που ήρθαν από τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ελβετία.

ΟΛΛΑΝΔΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 382]

Από αυτό το τμήμα στο Έμεν, παρέχεται επίβλεψη για τη δραστηριότητα των 32.000 και πλέον ζηλωτών Μαρτύρων στην Ολλανδία. Η μετάφραση όλων των εντύπων στην ολλανδική γίνεται σε αυτές τις εγκαταστάσεις. Εδώ γίνεται επίσης μεγάλο μέρος της αναπαραγωγής βιντεοκασετών Γραφικού περιεχομένου σε γλώσσες της Ευρώπης.

ΝΟΡΒΗΓΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 383]

Πριν από εκατό χρόνια, ένας Νορβηγός, ο οποίος είχε μετοικήσει στην Αμερική, όπου και έμαθε κάποιες Βιβλικές αλήθειες, γύρισε στη γενέτειρά του φέρνοντας μαζί του και τα καλά νέα. Από τότε, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά επισκέπτονται επανειλημμένα κάθε μέρος της Νορβηγίας προκειμένου να μιλήσουν στους ανθρώπους για τη Βασιλεία του Θεού.

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 383]

Επί δεκαετίες, αφότου η κυβέρνηση υπέγραψε ένα κονκορδάτο με το Βατικανό, η αστυνομία συνελάμβανε τους Μάρτυρες και απέλαυνε τους ιεραποστόλους τους. Αλλά οι εναπομένοντες Μάρτυρες εξακολουθούσαν να συναθροίζονται για λατρεία, να κηρύττουν στους άλλους και να πολλαπλασιάζονται. Τελικά, το 1974 τους δόθηκε νομική αναγνώριση.

Το γραφείο αυτό επιβλέπει τη δραστηριότητα των 40.000 και πλέον Μαρτύρων στην Πορτογαλία. Επίσης έχει δώσει μεγάλη βοήθεια σε αφρικανικές χώρες που είχαν ισχυρούς δεσμούς με την Πορτογαλία

[Εικόνα στη σελίδα 383]

Διεθνής συνέλευση που διεξάχτηκε στη Λισαβώνα το 1978

ΣΟΥΗΔΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 383]

Επί 100 και πλέον χρόνια, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν στη Σουηδία. Τα περασμένα δέκα χρόνια, έχουν αφιερώσει πάνω από 38.000.000 ώρες σε αυτή τη δραστηριότητα. Στη Σουηδία, εκτός από τις εκκλησίες στις οποίες μιλιέται η σουηδική, υπάρχουν τώρα πολλές εκκλησίες σε δέκα και πλέον γλώσσες.

[Εικόνα στη σελίδα 383]

Για να βοηθηθούν όλων των ειδών οι άνθρωποι στη Σουηδία, υπάρχει εδώ απόθεμα εντύπων σε 70 γλώσσες

ΙΣΠΑΝΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 384]

Αυτό το τμήμα φροντίζει για τους 92.000 και πλέον Μάρτυρες στην Ισπανία. Τυπώνει τη «Σκοπιά» και το «Ξύπνα!» για την Ισπανία και για την Πορτογαλία. Παρά τις ανυποχώρητες προσπάθειες που έχει κάνει ο Καθολικός κλήρος για να χρησιμοποιήσει το κράτος προκειμένου να σταματήσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι Μάρτυρες μεταδίδουν τις Βιβλικές αλήθειες στον ισπανικό λαό από το 1916. Τελικά, το 1970, όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ισπανία αριθμούσαν πάνω από 11.000, έλαβαν νομική αναγνώριση. Από τότε, ο αριθμός τους έχει γίνει περίπου οχταπλάσιος.

[Εικόνα στη σελίδα 384]

Πάνω από 1.100 εκκλησίες συναθροίζονται τώρα ελεύθερα σε Αίθουσες Βασιλείας που βρίσκονται σε όλη τη χώρα

ΕΛΒΕΤΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 384]

Από το 1903 η Εταιρία Σκοπιά έχει γραφείο στην Ελβετία. Ένα από τα πρώτα τυπογραφεία της Εταιρίας που υπήρχαν στην Ευρώπη βρισκόταν στη χώρα αυτή. Επί πολλά χρόνια το τμήμα εδώ στην Τουν τύπωνε περιοδικά για χρήση σε πολλές άλλες χώρες.

ΑΦΡΙΚΗ

ΜΠΕΝΙΝ

[Εικόνες στη σελίδα 385]

Το Μπενίν αποτελείται από 60 περίπου εθνικές ομάδες που μιλούν 50 διαλέκτους. Όταν χιλιάδες από αυτούς τους ανθρώπους απελευθερώθηκαν από τις πρώην θρησκείες τους, εξοργίστηκαν εξίσου και οι φετιχιστές ιερείς και ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου. Αλλά τα επανειλημμένα κύματα διωγμού δεν σταμάτησαν την αύξηση της αληθινής λατρείας στη χώρα αυτή.

[Εικόνα στη σελίδα 385]

Συνέλευση που διεξάχτηκε το 1990

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 385]

Το 1947, το άγγελμα της Βασιλείας άρχισε να μεταδίδεται στους ανθρώπους εδώ. Ένας άντρας, ο οποίος είχε παρακολουθήσει μερικές συναθροίσεις των Μαρτύρων αλλού, έλεγε και σε άλλους τα όσα είχε μάθει. Σύντομα σχηματίστηκε ένας όμιλος μελέτης· όσοι παρευρίσκονταν σε αυτόν άρχισαν σύντομα να δίνουν μαρτυρία, και εκείνοι που λάτρευαν τον Ιεχωβά αυξάνονταν σε αριθμό.

ΑΚΤΗ ΕΛΕΦΑΝΤΟΣΤΟΥ

[Εικόνες στη σελίδα 386]

Ιεραπόστολοι εκπαιδευμένοι στη Γαλαάδ βοήθησαν στο να φτάσει η αληθινή λατρεία σε αυτή τη χώρα της Δυτικής Αφρικής το 1949. Πάνω από εκατό τέτοιοι ιεραπόστολοι έχουν υπηρετήσει εδώ. Κάθε χρόνο, ένα εκατομμύριο και πλέον ώρες αφιερώνονται τώρα για την αναζήτηση ανθρώπων που πεινούν για την αλήθεια στην περιοχή της οποίας τη φροντίδα έχει αυτό το γραφείο τμήματος.

ΓΚΑΝΑ

[Εικόνες στη σελίδα 386, 387]

Το κήρυγμα των καλών νέων στην Γκάνα άρχισε το 1924. Σήμερα το εδώ γραφείο στην Άκρα επιβλέπει τις 640 και πλέον εκκλησίες στην Γκάνα. Επίσης, φροντίζει για τη μετάφραση Γραφικών εντύπων στις γλώσσες γκα, έβε και τούι, καθώς και για την εκτύπωσή τους στις γλώσσες αυτές.

[Εικόνα στη σελίδα 387]

Συνάθροιση στην Αίθουσα Βασιλείας που βρίσκεται δίπλα στο γραφείο τμήματος

ΚΕΝΥΑ

[Χάρτης/Εικόνα στη σελίδα 387]

Το 1931, δυο Μάρτυρες του Ιεχωβά ταξίδεψαν από τη Νότια Αφρική για να κηρύξουν στην Κένυα. Από το 1963, το γραφείο της Εταιρίας στην Κένυα έχει παράσχει αρκετές φορές επίβλεψη για το ευαγγελιστικό έργο σε πολλές άλλες χώρες της Ανατολικής Αφρικής (όπως φαίνεται πιο κάτω). Οι διεθνείς συνελεύσεις που έγιναν στην Κένυα το 1973, το 1978 και το 1985 έχουν συμβάλει στη μαρτυρία που δίνεται.

[Χάρτης]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΚΕΝΥΑ

ΟΥΓΚΑΝΤΑ

ΣΟΥΔΑΝ

ΑΙΘΙΟΠΙΑ

ΤΖΙΜΠΟΥΤΙ

ΣΟΜΑΛΙΑ

ΥΕΜΕΝΗ

ΣΕΫΧΕΛΛΕΣ

ΤΑΝΖΑΝΙΑ

ΜΠΟΥΡΟΥΝΤΙ

ΡΟΥΑΝΤΑ

[Εικόνες στη σελίδα 387]

Συνέλευση στο Ναϊρόμπι (1973)

ΝΙΓΗΡΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 388, 389]

Τα καλά νέα κηρύττονται σε αυτή τη χώρα από τις αρχές της δεκαετίας του 1920. Επίσης, αποστέλλονται ευαγγελιστές από τη Νιγηρία σε άλλα μέρη της Δυτικής Αφρικής, και τα έντυπα που τυπώνονται εδώ εξακολουθούν να καλύπτουν ανάγκες σε κοντινές χώρες. Στην ίδια τη Νιγηρία, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν διανείμει στους ανθρώπους πάνω από 28.000.000 έντυπα για να τους βοηθήσουν να κατανοήσουν το Λόγο του Θεού.

[Εικόνα στη σελίδα 388]

Από το Τμήμα Υπηρεσίας, παρέχεται επίβλεψη για τους 160.000 και πλέον διαγγελείς της Βασιλείας στη Νιγηρία

[Εικόνα στη σελίδα 389]

Συνέλευση στο Κάλαμπαρ, Νιγηρία (1990)

ΛΙΒΕΡΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 388]

Εκείνοι που έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά εδώ αντιμετώπισαν πάμπολλες δοκιμασίες της πίστης τους—όταν έπαψαν να συμμορφώνονται με τοπικές δεισιδαιμονίες, όταν εγκατέλειψαν την πολυγαμία, όταν διώχτηκαν από αξιωματούχους στους οποίους άλλοι τους είχαν συκοφαντήσει και όταν βρέθηκαν περικυκλωμένοι από πολιτικές και εθνικές ομάδες που πολεμούσαν μεταξύ τους. Ωστόσο, η αληθινή λατρεία εξακολουθεί να ενώνει ανθρώπους όλων των ειδών στη χώρα αυτή.

ΜΑΥΡΙΚΙΟΣ

[Εικόνες στη σελίδα 389]

Το 1933, ζηλωτές Μάρτυρες από τη Νότια Αφρική επισκέφτηκαν αυτό το νησί του Ινδικού Ωκεανού. Σήμερα υπάρχουν πάνω από χίλιοι Μάρτυρες στο Μαυρίκιο που παροτρύνουν τους συνανθρώπους τους να εκζητήσουν τον Ιεχωβά ώστε να τους δείξει εκείνος εύνοια όταν θα καταστρέψει το παρόν πονηρό σύστημα.—Σοφ. 2:3.

ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ

[Εικόνα στη σελίδα 390]

Επί 80 και πλέον χρόνια, η Εταιρία Σκοπιά έχει γραφείο τμήματος στη Νότια Αφρική. Ζηλωτές ευαγγελιστές από εδώ έχουν κάνει πολλά για τη διάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας σε άλλες χώρες της νότιας και της ανατολικής Αφρικής. Στον τομέα που άλλοτε υπαγόταν σε αυτό το τμήμα (όπου υπήρχαν 14.674 διαγγελείς της Βασιλείας το 1945), σήμερα υπάρχουν 300.000 και πλέον ενεργοί Μάρτυρες του Ιεχωβά.

[Εικόνες στη σελίδα 391]

Πάνω από 110 μεταφραστές εργάζονται υπό την κατεύθυνση αυτού του τμήματος και ετοιμάζουν Γραφικά έντυπα σε 16 αφρικανικές γλώσσες

[Εικόνα στη σελίδα 391]

Εδώ τυπώνονται έντυπα σε 40 και πλέον γλώσσες

ΣΕΝΕΓΑΛΗ

[Εικόνες στη σελίδα 390]

Μολονότι ο αριθμός των Μαρτύρων εδώ είναι μικρός, το γραφείο τμήματος κάνει προσπάθειες ώστε κάθε πόλη, κάθε εθνική ομάδα καθώς και οι άνθρωποι κάθε θρησκείας, όχι μόνο στη Σενεγάλη, αλλά και στις γύρω χώρες, να έχουν την ευκαιρία να ακούσουν το ενθαρρυντικό άγγελμα της Αγίας Γραφής.

ΣΙΕΡΑ ΛΕΟΝΕ

[Εικόνα στη σελίδα 391]

Το κήρυγμα των καλών νέων στη Σιέρα Λεόνε άρχισε το 1915. Μερικές φορές η αύξηση σημειωνόταν με αργό ρυθμό. Αλλά, όταν απομακρύνθηκαν εκείνοι που δεν ήταν προσκολλημένοι στους υψηλούς κανόνες του Ιεχωβά και αποχώρησαν εκείνοι που δεν υπηρετούσαν με σωστά κίνητρα, όσοι ήταν όσιοι στον Ιεχωβά απόλαυσαν πνευματική ευημερία.

ΖΑΜΠΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 392]

Αυτό το γραφείο τμήματος επιβλέπει τη δραστηριότητα των 110.000 και πλέον Μαρτύρων στη νοτιοκεντρική Αφρική. Το πρώτο γραφείο της Εταιρίας εδώ ιδρύθηκε το 1936. Από τότε, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Ζάμπια έχουν κάνει πάνω από 186.000.000 επανεπισκέψεις για να δώσουν επιπρόσθετη βοήθεια σε ενδιαφερόμενα άτομα. Επίσης, έχουν διδάξει σε πολλούς ανάγνωση, ώστε να μπορούν να μελετούν την Αγία Γραφή οι ίδιοι και να μιλούν μέσα από αυτήν σε άλλους.

[Εικόνα στη σελίδα 392]

Σε μια σειρά συνελεύσεων που διεξάχτηκαν στη Ζάμπια το 1992 παρευρέθηκαν 289.643 άτομα

ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ

[Εικόνες στη σελίδα 392]

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι δραστήριοι στη Ζιμπάμπουε από τη δεκαετία του 1920. Τα επόμενα χρόνια, επιβλήθηκαν απαγορεύσεις στα έντυπά τους και στις συνελεύσεις τους, και δεν χορηγούνταν άδεια στους ιεραποστόλους να κηρύξουν στους Αφρικανούς. Σταδιακά, τα εμπόδια ξεπεράστηκαν, και το γραφείο αυτό φροντίζει τώρα για 20.000 και πλέον Μάρτυρες.

ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ

ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ

[Εικόνες στη σελίδα 393]

Έντυπα της Σκοπιάς μεταφράζονται εδώ στην κινεζική, την οποία μιλούν, στις πολλές διαλέκτους της, πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι. Στο ίδιο το Χονγκ Κονγκ, το κήρυγμα των καλών νέων άρχισε όταν ο Κ. Τ. Ρώσσελ έκανε μια διάλεξη σε ένα δημαρχείο το 1912.

ΙΝΔΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 393]

Το τμήμα αυτό επιβλέπει τη διακήρυξη του αγγέλματος της Βασιλείας στο ένα έκτο και πλέον του πληθυσμού της γης. Σήμερα, το γραφείο αυτό κατευθύνει τη μετάφραση που γίνεται σε 18 γλώσσες και την εκτύπωση που γίνεται σε 19. Σε αυτές συμπεριλαμβάνεται η γλώσσα χίντι (που τη μιλούν 367 εκατομμύρια άνθρωποι), καθώς και η ασαμική, η βεγγαλική, η γκουτζαράτι, η κανάντα, η μαλαγιάλαμ, η μαράτι, η νεπάλι, η ορίγια, η ούρντου, η παντζάμπι, η τάμιλ και η τέλαγκου (καθεμιά από τις οποίες τη μιλούν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι).

[Εικόνες στη σελίδα 393]

Μάρτυρες που κηρύττουν στη μαλαγιάλαμ

. . . στη νεπάλι

. . . στην γκουτζαράτι

ΙΑΠΩΝΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 394]

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ιαπωνία, όπως και αλλού, είναι ζηλωτές διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού. Το 1992 και μόνο, αφιέρωσαν πάνω από 85.000.000 ώρες για το κήρυγμα των καλών νέων. Κατά μέσο όρο, γύρω στο 45 τοις εκατό των Ιαπώνων Μαρτύρων συμμετέχουν στην υπηρεσία σκαπανέα κάθε μήνα.

[Εικόνα στη σελίδα 394]

Γραφικά έντυπα εκδίδονται εδώ σε πολλές γλώσσες, στις οποίες περιλαμβάνονται η ιαπωνική, η κινεζική και γλώσσες των Φιλιππίνων

[Εικόνα στη σελίδα 394]

Ένα Περιφερειακό Τεχνικό Γραφείο βοηθάει στις εργασίες που γίνονται σε εγκαταστάσεις τμημάτων σε διάφορες χώρες

[Γράφημα στη σελίδα 394]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Σκαπανείς στην Ιαπωνία

75.000

50.000

25.000

1975 1980 1985 1992

ΚΟΡΕΑ

[Εικόνες στη σελίδα 395]

Περίπου 16 εκατομμύρια Γραφικά έντυπα, χωρίς να υπολογιστούν τα φυλλάδια, παράγονται εδώ ετησίως για τον εφοδιασμό των 70.000 και πλέον Μαρτύρων στην Κορέα. Γύρω στο 40 τοις εκατό των Κορεατών Μαρτύρων είναι στην υπηρεσία σκαπανέα.

ΜΙΑΝΜΑΡ

[Εικόνες στη σελίδα 395]

Όταν η Εταιρία Σκοπιά ίδρυσε γραφείο τμήματος εδώ το 1947, υπήρχαν μόνο 24 Μάρτυρες του Ιεχωβά στη χώρα. Οι 2.000 και πλέον Μάρτυρες που είναι σήμερα ενεργοί στη Μιανμάρ προσπαθούν να μεταδώσουν τα καλά νέα, όχι μόνο στους κατοίκους των πόλεων, αλλά και στον πολυπληθέστερο αγροτικό πληθυσμό.

ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ

[Εικόνες στη σελίδα 396]

Το 1912 ο Κ. Τ. Ρώσσελ μίλησε στο Γκραντ Όπερα Χάουζ της Μανίλα με θέμα «Πού Είναι οι Νεκροί;» Από τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εδώ έχουν αφιερώσει πάνω από 483.000.000 ώρες για την επίδοση μαρτυρίας στους ανθρώπους που βρίσκονται στα, κατά προσέγγιση, 900 κατοικημένα νησιά των Φιλιππίνων. Η γενική επίβλεψη των 110.000 και πλέον Μαρτύρων στις 3.200 εκκλησίες παρέχεται από αυτό το τμήμα. Η εκτύπωση γίνεται εδώ σε οχτώ γλώσσες προκειμένου να ικανοποιηθούν οι τοπικές ανάγκες.

[Εικόνες στη σελίδα 396]

Μάρτυρες που ανήκουν σε μερικές από τις μεγάλες γλωσσικές ομάδες των Φιλιππίνων

ΣΡΙ ΛΑΝΚΑ

[Εικόνες στη σελίδα 397]

Πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα καλά νέα κηρύττονταν στην Κεϋλάνη (σημερινή Σρι Λάνκα), που βρίσκεται νότια της Ινδίας. Γρήγορα οργανώθηκε ένας όμιλος μελέτης. Από το 1953, η Εταιρία έχει γραφείο τμήματος στην πρωτεύουσα, για να δίνει στους Σιγχαλέζους, στους Ταμίλ και σε άλλες εθνικές ομάδες σε αυτή τη χώρα την ευκαιρία να ακούσουν το άγγελμα της Βασιλείας.

ΤΑΪΒΑΝ

[Εικόνες στη σελίδα 397]

Μαρτυρία δόθηκε εδώ σε κάποιο βαθμό στη δεκαετία του 1920. Πιο συστηματικά, όμως, ξεκίνησε στη δεκαετία του 1950. Σήμερα ανεγείρονται αυτές οι καινούριες εγκαταστάσεις του τμήματος για να αποτελέσουν κέντρο για την αυξημένη δραστηριότητα σε αυτό το μέρος της γης.

[Εικόνα στη σελίδα 397]

Εκκλησία στην Ταϊπέι

ΤΑΫΛΑΝΔΗ

[Εικόνα στη σελίδα 397]

Στη δεκαετία του 1930, σκαπανείς Μάρτυρες ήρθαν από τη Βρετανία, τη Γερμανία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία για να μεταδώσουν τη Βιβλική αλήθεια στο λαό της Ταϋλάνδης (που τότε λεγόταν Σιάμ). Εκπρόσωποι από πολλές χώρες παρακολούθησαν διεθνείς συνελεύσεις εδώ το 1963, το 1978, το 1985 και το 1991 προκειμένου να ενθαρρύνουν τους ντόπιους Μάρτυρες και να προωθήσουν τη διάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας.

[Εικόνα στη σελίδα 397]

Συνέλευση του 1963

[Εικόνα στη σελίδα 397]

Εκπρόσωποι από το εξωτερικό το 1991

ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΙΚΟΥ

ΦΙΤΖΙ

[Εικόνα στη σελίδα 398]

Το γραφείο στα Φίτζι ιδρύθηκε το 1958. Κάποια περίοδο επέβλεπε το έργο διακήρυξης της Βασιλείας σε 12 χώρες και 13 γλώσσες. Σήμερα το τμήμα των Φίτζι συγκεντρώνει την προσοχή του στα, κατά προσέγγιση, εκατό κατοικημένα νησιά του συμπλέγματος Φίτζι.

[Εικόνα στη σελίδα 398]

Οι διεθνείς συνελεύσεις που έγιναν εδώ το 1963, το 1969, το 1973 και το 1978 συντέλεσαν στο να έρθουν οι ντόπιοι Μάρτυρες πιο κοντά με εκείνους άλλων χωρών

ΓΚΟΥΑΜ

[Εικόνα στη σελίδα 398]

Το γραφείο στο Γκουάμ κατευθύνει το κήρυγμα των καλών νέων σε νησιά που είναι διασκορπισμένα σε έκταση περίπου 7.770.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων στον Ειρηνικό Ωκεανό. Η μετάφραση των Γραφικών εντύπων σε εννιά γλώσσες γίνεται υπό την επίβλεψή του.

[Εικόνα στη σελίδα 398]

Ο επίσκοπος περιοχής συχνά πηγαίνει αεροπορικώς από το ένα νησί στο άλλο

[Εικόνα στη σελίδα 398]

Οι ντόπιοι Μάρτυρες (όπως αυτοί εδώ στη Μικρονησία) χρησιμοποιούν μερικές φορές βάρκες για να φτάσουν στον τομέα τους

ΧΑΒΑΗ

[Εικόνα στη σελίδα 399]

Η Εταιρία Σκοπιά έχει γραφείο τμήματος στη Χονολουλού από το 1934. Μερικοί από τη Χαβάη έχουν συμμετάσχει στο ευαγγελιστικό έργο, όχι μόνο στα νησιά του συμπλέγματος της Χαβάης, αλλά και στην Ιαπωνία, στην Ταϊβάν, στο Γκουάμ και σε νησιά της Μικρονησίας.

ΝΕΑ ΚΑΛΗΔΟΝΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 399]

Παρά τα εμπόδια που προέρχονταν από θρησκευτικούς εναντίους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έφεραν το άγγελμα της Βασιλείας του Θεού στη Νέα Καληδονία. Πολλοί άνθρωποι άκουσαν με εκτίμηση. Το 1956 σχηματίστηκε η πρώτη εκκλησία. Σήμερα υπάρχουν πάνω από 1.300 υμνητές του Ιεχωβά εδώ.

ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 399]

Το 1947 η Εταιρία Σκοπιά ίδρυσε γραφείο τμήματος στη Νέα Ζηλανδία ώστε να παρέχεται πιο στενή επίβλεψη για το κήρυγμα των καλών νέων εδώ.

[Εικόνα στη σελίδα 399]

Η μεταφραστική εργασία που γίνεται σε αυτό το τμήμα δίνει τη δυνατότητα στους κατοίκους των Σαμόα, Ραροτόνγκα και Νίουε να λαβαίνουν τακτική πνευματική εποικοδόμηση.

[Εικόνα στη σελίδα 399]

Μεταφραστές και διορθωτές συνεργάζονται για να ετοιμαστούν έντυπα υψηλής ποιότητας

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 400]

Η Εταιρία Σκοπιά έχει γραφείο τμήματος στην Αυστραλία από το 1904. Στο παρελθόν το τμήμα αυτό επέβλεπε το έργο διακήρυξης της Βασιλείας σχεδόν στο ένα τέταρτο της επιφάνειας της γης, στο οποίο περιλαμβανόταν η Κίνα, η Νοτιοανατολική Ασία και νησιά του Νότιου Ειρηνικού.

[Εικόνα στη σελίδα 400]

Το Περιφερειακό Τεχνικό Γραφείο βοηθάει στην ανέγερση τμημάτων στο Νότιο Ειρηνικό και στη Νοτιοανατολική Ασία

[Εικόνα στη σελίδα 400]

Σήμερα, το τμήμα αυτό τυπώνει Γραφικά έντυπα σε 25 και πλέον γλώσσες. Το εδώ τυπογραφείο συντελεί στο να εφοδιάζονται με τα έντυπα που χρειάζονται οι 78.000 περίπου Μάρτυρες οι οποίοι βρίσκονται σε περιοχές που υπάγονται σε οχτώ τμήματα του Νότιου Ειρηνικού.

[Χάρτης/Εικόνα στη σελίδα 400]

Χώρες που προμηθεύονται έντυπα από το τμήμα της Αυστραλίας

[Χάρτης]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

ΠΑΠΟΥΑ-ΝΕΑ ΓΟΥΙΝΕΑ

ΝΕΑ ΚΑΛΗΔΟΝΙΑ

ΝΗΣΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ

ΦΙΤΖΙ

ΔΥΤΙΚΕΣ ΣΑΜΟΑ

ΤΑΪΤΗ

ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ

ΠΑΠΟΥΑ-ΝΕΑ ΓΟΥΙΝΕΑ

[Εικόνες στη σελίδα 400]

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη χώρα αυτή αντιμετωπίζουν μια ιδιαίτερη πρόκληση—οι άνθρωποι μιλούν γύρω στις 700 διαφορετικές γλώσσες. Μάρτυρες από δέκα τουλάχιστον άλλες χώρες έχουν εγκατασταθεί εδώ προκειμένου να συμμετάσχουν στο έργο. Έχουν κάνει σκληρές προσπάθειες για να μάθουν τοπικές γλώσσες. Ενδιαφερόμενα άτομα μεταφράζουν για εκείνους που μιλούν άλλη γλώσσα. Επίσης, χρησιμοποιούνται αποτελεσματικά και εικόνες ως βοηθήματα στη διδασκαλία.

ΝΗΣΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ

[Εικόνες στη σελίδα 401]

Μια Γραφική μελέτη που τη διεξήγε μέσω αλληλογραφίας κάποιος από το εξωτερικό έφερε το άγγελμα της Βασιλείας στα Νησιά Σολομώντος στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Παρά τα σοβαρά εμπόδια, η Βιβλική αλήθεια εξαπλώθηκε. Αυτό το γραφείο τμήματος και η ευρύχωρη Αίθουσα Συνελεύσεων είναι αποτελέσματα της ευρηματικότητας των ντόπιων, της διεθνούς συνεργασίας και της αφθονίας του πνεύματος του Ιεχωβά.

ΤΑΪΤΗ

[Εικόνες στη σελίδα 401]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν αρχίσει να μεταδίδουν στην Ταϊτή το άγγελμα της Βασιλείας. Εδώ, στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού, δίνεται πλήρης μαρτυρία. Η μαρτυρία που δόθηκε στα τέσσερα προηγούμενα χρόνια και μόνο ισοδυναμεί με πέντε και πλέον ώρες συζήτησης, κατά μέσο όρο, με κάθε άντρα, γυναίκα και παιδί στο νησί.

ΔΥΤΙΚΕΣ ΣΑΜΟΑ

[Εικόνα στη σελίδα 401]

Οι Δυτικές Σαμόα είναι ένα από τα μικρότερα κράτη του κόσμου, αλλά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν και εδώ γραφείο τμήματος. Οι εγκαταστάσεις αυτές ανεγέρθηκαν το 1992 προκειμένου να παρέχεται φροντίδα για τη δραστηριότητα σε αυτά και σε άλλα γειτονικά νησιά, περιλαμβανομένων και των Αμερικανικών Σαμόα.