Ο Ιεχωβά Καλύπτει την Κάθε μου Ανάγκη

Όπως το αφηγήθηκε ο Τζον Ε. (Τεντ) Σέγουελ

ΣΤΟ ΚΑΘΕ μας βήμα μέσα στη γεμάτη ομίχλη ζούγκλα της Ταϊλάνδης σκεφτόμουν, ‘Πρέπει να υπάρχουν και πιο εύκολοι δρόμοι για να φτάσει κάποιος από την Μπανγκόκ στη Βιρμανία!’ Με πονεμένα πόδια και μουσκεμένος στον ιδρώτα, η κύρια ανησυχία μου ήταν μήπως συναντήσουμε τίποτα τίγρεις, μαύρες αρκούδες, ή ελέφαντες που όπως είναι γνωστό περιπλανιούνται σ’ αυτές τις ζούγκλες—για να μην αναφέρουμε τα δηλητηριώδη φίδια. Γιατί κάναμε αυτό το επικίνδυνο ταξίδι ο Φρανκ Ντούερ και εγώ;

Ήμασταν και οι δυο ιεραπόστολοι στην Ταϊλάνδη και μόλις είχαμε πληροφορηθεί ότι επρόκειτο να διεξαχτεί μια τριήμερη συνέλευση στη Ρανγκούν της Βιρμανίας, στις 26-28 Νοεμβρίου 1938. Τα πενιχρά οικονομικά μας μέσα μας υποχρέωναν να πάμε από την Μπανγκόκ στη Ρανγκούν με όσο το δυνατό φτηνότερα μέσα, και ένα μέρος αυτού του ταξιδιού περιλάμβανε μια κοπιαστική πορεία 80 χιλιομέτρων μέσα από τη ζούγκλα.

Ξεκινήσαμε από την Μπανγκόκ με τρένο στις 16 Νοεμβρίου, ταξιδέψαμε μ’ ένα μικρό λεωφορείο, διασχίσαμε τον Ποταμό Πινγκ κωπηλατώντας πάνω σ’ ένα κανό, και έπειτα αρχίσαμε τη μεγάλη πεζοπορία μέσα στη ζούγκλα. Ο Φρανκ μελέτησε με προσοχή τους χάρτες και τελικά κατέληξε σε μια διαδρομή η οποία φαινόταν εφικτή. Δεν υπήρχαν δρόμοι, μόνο ένα στενό μονοπάτι που είχε ανοιχτεί από ταξιδιώτες και το οποίο ακολουθούσε βασικά μια τηλεφωνική γραμμή.

Ήμασταν ευγνώμονες που τα μόνα ζώα που αντικρίσαμε ήταν πολυάριθμοι πίθηκοι πάνω στα δέντρα. Ήταν μια αναπάντεχη απόλαυση να βλέπει κανείς τις αναρριχητικές ορχιδέες που η ομορφιά τους σου έκοβε την ανάσα. Καθώς μάκραιναν οι σκιές του δειλινού, άρχισε να μας απασχολεί το πόσο ασφαλές θα ήταν να κοιμηθούμε στη ζούγκλα. Ήταν τόσο διαφορετική από τους αυστραλιανούς θαμνότοπους όπου είχα κοιμηθεί αρκετές φορές έξω στην ύπαιθρο τη νύχτα. Μας είχαν προειδοποιήσει επίσης για λαθρέμπορους, οι οποίοι ήταν γνωστό ότι λήστευαν και προξενούσαν ακόμα και σωματικές βλάβες στους ταξιδιώτες.

Η καρδιά μας άρχισε να τρέμει όταν συναντηθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο με μια ομάδα αντρών που είχαν άγρια όψη, και ο καθένας τους είχε ένα μεγάλο μαχαίρι κρεμασμένο στη ζώνη του. Μας σταμάτησαν και ρώτησαν πού πηγαίναμε. Όταν τους εξηγήσαμε ότι ταξιδεύαμε για να παρακολουθήσουμε μια Χριστιανική συνέλευση στη Ρανγκούν, μας κοίταξαν με δυσπιστία αλλά προχώρησαν χωρίς να μας πειράξουν.

Μετά από λίγο συναντήσαμε δυο νέους άντρες οι οποίοι φαίνονταν περισσότερο φιλικοί. Με τα λίγα ταϊλανδικά που ξέραμε, μπορέσαμε να τους μισθώσουμε ώστε να μας οδηγήσουν μέχρι τη Βιρμανία. Όταν έπεσε το σκοτάδι, φτάσαμε σ’ ένα μεγάλο δέντρο με σκαλιά που οδηγούσαν σε μια ξύλινη πλατφόρμα ανάμεσα στα κλαδιά. Εκεί κοιμηθήκαμε και οι τέσσερίς μας.

Το απόγευμα της επόμενης μέρας φτάσαμε σε ένα μικρό χωριό και μπορέσαμε να περάσουμε τη νύχτα στη βεράντα ενός πρωτόγονου σπιτιού. Την τρίτη μέρα φτάσαμε στο χωριό Μαέ Σοτ στα βιρμανικά σύνορα. Εδώ αποχαιρετήσαμε τους οδηγούς μας και με χαρά τους πληρώσαμε για τις καλές υπηρεσίες που μας πρόσφεραν.

Αφού διασχίσαμε τον ποταμό και μπήκαμε στη Βιρμανία, πήραμε ένα μικρό λεωφορείο ακολουθώντας μια ορεινή διαδρομή και στη συνέχεια με ποταμόπλοιο φτάσαμε στο Μουλμέιν. Το τελευταίο μέρος του ταξιδιού μας προς τη Ρανγκούν έγινε με τρένο, και φαινόταν τόσο εύκολο μετά από την οδυνηρή, κοπιαστική πεζοπορία. Ολόκληρο το ταξίδι διήρκεσε μια εβδομάδα, αλλά άξιζε όλη η προσπάθεια που καταβάλαμε για να απολαύσουμε την πνευματική συναναστροφή με τους αδελφούς μας. Ήταν μια ακόμα από τις πολλές αποδείξεις ότι ο Ιεχωβά έχει καλύψει την κάθε μου ανάγκη. Αλλά επιτρέψτε μου να σας αφηγηθώ πώς βρέθηκα στην Ταϊλάνδη.

Συνειδητοποιώ τις Πνευματικές Ανάγκες

Η ζωή και οι συνήθειες άλλαζαν όταν γεννήθηκα στη Δυτική Αυστραλία το 1910. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος που άρχισε το 1914 φαινόταν ότι επιτάχυνε τις αλλαγές. Αν και ήμουν μόνο εφτά χρονών, θυμάμαι πολύ καθαρά που η μητέρα μου έγραφε γράμματα στον πατέρα μου, ο οποίος ήταν μακριά στην Ευρώπη. Μια φορά, η μητέρα μου μού είπε: «Ξέρεις, η Αγία Γραφή λέει ότι θα υπάρχουν πόλεμοι και φήμες πολέμων». Δεν μου εξήγησε περισσότερα, αλλά αυτό μου κίνησε την περιέργεια.

Μετά από χρόνια, το Δεκέμβριο του 1934, καβάλα στο άλογο, ενώ επέστρεφα στο αγρόκτημα στο οποίο εργαζόμουν, συνάντησα έναν παλιό φίλο από το σχολείο, ο οποίος μου είπε ότι μερικοί Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν έρθει πρόσφατα από το Περθ. Η οικογένειά του αγόρασε τα βιβλία τους αλλά αποφάσισε να μην τα διαβάσει. Έχοντας την περιέργεια, πήρα απ’ αυτόν το βιβλίο Ζωή.

Καθώς έτρεχα με το άλογο μέσα στον καθαρό νυχτερινό αέρα, το φεγγαρόφωτο ήταν τόσο λαμπερό ώστε μπορούσα να διαβάσω τους τίτλους κάθε κεφαλαίου οι οποίοι είχαν μεγάλα γράμματα. Μόλις γύρισα πίσω στο αγρόκτημα, συνέχισα το διάβασμα κάτω από το φως ενός φαναριού κεροζίνης. Εκεί, για πρώτη φορά, έμαθα ότι ο Θεός έχει ένα προσωπικό όνομα—Ιεχωβά. Χάρηκα πολύ που έμαθα ότι ο Θεός έχει ένα θαυμάσιο σκοπό για τη γη μας, ναι, ότι η γη θα γίνει παράδεισος για να τον απολαμβάνει το υπάκουο ανθρώπινο γένος. Στ’ αλήθεια, με αυτό το βιβλίο όλες μου οι ερωτήσεις απαντήθηκαν!

Τα πρώτα άτομα στα οποία ήθελα να μιλήσω ήταν οι γονείς μου, οι οποίοι έμεναν σε ένα μικρό αγρόκτημα, 138 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να ταξιδέψω με το άλογο μιάμιση μέρα. Όταν είπα στη μητέρα μου γι’ αυτά που μάθαινα, εκείνη με κατέπληξε λέγοντάς μου ότι κι αυτή μελετούσε και απολάμβανε τα ίδια Βιβλικά έντυπα! Στο μακρινό ταξίδι του γυρισμού μια βδομάδα αργότερα, έπρεπε να σκεφτώ πολύ, γιατί μελετώντας κατάλαβα ότι η γνώση και η πίστη δεν είναι τα μόνα πράγματα που απαιτεί ο Θεός. Τώρα ήξερα ότι ένας αληθινός Χριστιανός πρέπει να ακολουθεί τον Ιησού Χριστό και να υπηρετεί προσωπικά τον Ιεχωβά με το να κηρύττει σε άλλους. Έτσι αποφάσισα να προσπαθήσω να το κάνω αυτό κάθε σαββατοκύριακο από τότε και στο εξής.

Ανοίγονται Συναρπαστικές Ευκαιρίες

Για να μπορώ να δίνω μαρτυρία στην αραιοκατοικημένη αγροτική περιοχή μας, αγόρασα ένα Φορντ μοντέλο-Τ που είχε μετατραπεί σε ανοιχτό φορτηγάκι. Έχοντας μαζί ό,τι χρειαζόταν για τον ύπνο και μερικά αναγκαία πράγματα, επισκεπτόμουν τους αγρότες ολόκληρο το απόγευμα του Σαββάτου, κοιμόμουν στο φορτηγάκι κι έπειτα συνέχιζα το έργο μαρτυρίας από αγρόκτημα σε αγρόκτημα την Κυριακή το πρωί. Αργά το απόγευμα επέστρεφα στο σπίτι.

Τον Απρίλιο του 1936 συμβόλισα την αφιέρωσή μου με το βάφτισμα, σε μια μικρή συνέλευση στο Περθ. Μια από τις ομιλίες έδινε έμφαση στην ολοχρόνια υπηρεσία σκαπανέα. Ήξερα ότι δεν είχα Γραφικές υποχρεώσεις που να με εμποδίζουν από το να συμμετέχω σε αυτό το σπουδαίο έργο, έτσι το Δεκέμβριο του 1936, άρχισα σκαπανικό.

Τον ίδιο ακριβώς μήνα, δυο σκληραγωγημένοι σκαπανείς, ο Άρθουρ Γουίλις και ο Μπιλ Νιούλαντς, έφτασαν στο Περθ με φορτηγό. Είχαν φύγει από το Σίντνεϊ που βρίσκεται στην ανατολική ακτή, πριν από εννιά μήνες και διέσχιζαν την Αυστραλία δίνοντας μαρτυρία. Μπορείτε να φανταστείτε τον ενθουσιασμό μου όταν η Εταιρία με διόρισε να ενωθώ μαζί τους στο ταξίδι της επιστροφής τους. Μου έδωσαν μια ανεκτίμητη εκπαίδευση που ποτέ δεν θα ξεχάσω.

Κατά Μήκος Της Πεδιάδας Νουλάρμπορ

Το όνομα Νουλάρμπορ σημαίνει «καθόλου δέντρα». Είναι μια κατάλληλη περιγραφή της ξερής, άδεντρης πεδιάδας στο κέντρο της Αυστραλίας. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, η απόσταση που διανύσαμε ήταν περίπου 1.600 χιλιόμετρα στον πιο ανώμαλο δρόμο που μπορεί κανείς να φανταστεί.

Κάθε νύχτα κοιμόμασταν σε ράντζα, συνήθως έξω, κάτω από τον καθαρό ουρανό. Υπάρχει λίγη βροχόπτωση και σχεδόν καθόλου δροσιά σ’ αυτό το μέρος της χώρας. Καθώς πλαγιάζαμε κάθε νύχτα αντικρίζοντας τον ουρανό γεμάτο αστέρια και λαμπερό αφού ο αέρας ήταν καθαρός και χωρίς μόλυνση, θυμόμουν συχνά τα αρχικά λόγια του Ψαλμού 19: «Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού».

Η σιδηροδρομική γραμμή που διασχίζει τη Νουλάρμπορ λένε ότι έχει το πιο μακρύ σε ευθεία γραμμή τμήμα στον κόσμο. Εκτείνεται σε απόσταση 480 χιλιομέτρων χωρίς την παραμικρή στροφή ή καμπύλη. Απολαύσαμε το έργο μαρτυρίας στους μικρούς συνοικισμούς κατά μήκος του σιδηρόδρομου και στους ανθρώπους που έμεναν στα αγροκτήματα εκτροφής προβάτων. Οι ιδιοκτησίες γης σ’ αυτό το μέρος της Αυστραλίας ήταν τεράστιες. Θυμάμαι ότι ένα αγρόκτημα καταλάμβανε έκταση 4.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων και η αγροικία απείχε περίπου 80 χιλιόμετρα από την εξωτερική πύλη.

Τελικά φτάσαμε έγκαιρα στην Κατούμπα, στα Όρη Μπλου ακριβώς δυτικά του Σίντνεϊ για να παρακολουθήσουμε την Ανάμνηση στις 26 Μαρτίου 1937. Ο διορισμός που είχαμε να επισκεπτόμαστε διάφορα μέρη ήταν απολαυστικός και πνευματικά ανταμειφτικός, αλλά ήταν μια ευχάριστη αλλαγή να παραμείνουμε για κάποιο χρονικό διάστημα συνταυτισμένοι με μια εκκλησία του λαού του Θεού.

Να Πάρουμε από τα Εμβλήματα ή Όχι;

Την εποχή αυτής της Ανάμνησης του 1937 υπήρχε ακόμα σύγχυση σχετικά με τα «άλλα πρόβατα». (Ιωάννης 10:16) Μερικοί πίστευαν ότι το πόση πίστη και πόσο Χριστιανικό ζήλο εκδήλωνε κάποιο άτομο θα έδειχνε αν είχε λάβει την ουράνια κλήση ή όχι. Έτσι, όπως έκαναν και αρκετοί άλλοι σε παρόμοιες περιστάσεις, πήρα από τα εμβλήματα. Τον επόμενο χρόνο αρκετοί από μας τους σκαπανείς προβληματιζόμασταν για το αν θα παίρναμε από τα εμβλήματα.

Μέσα μας λαχταρούσαμε να ζήσουμε σε μια παραδεισένια γη, ωστόσο, πολλοί πίστευαν ότι ο ζήλος μας και η διακονία μας ως σκαπανέων ήταν αποδείξεις ότι ήμασταν χρισμένοι από το πνεύμα. Ακριβώς στον κατάλληλο χρόνο ο Ιεχωβά μάς έδωσε την απάντηση μέσω της επίγειας οργάνωσής του. Το ίδιο το απόγευμα της Ανάμνησης, έφτασε το αγγλικό τεύχος της Σκοπιάς 15 Μαρτίου 1938 (στην ελληνική, 15 Απριλίου 1938). Το κύριο άρθρο του, «Η Ποίμνη Αυτού», παρουσίαζε μια λεπτομερειακή μελέτη πάνω στα εδάφια Ιωάννης 10:14-16. Πόσο ευχαριστημένοι ήμασταν με την ξεκάθαρη εξήγηση που αποτελούσε απάντηση στις ερωτήσεις μας!

Το άρθρο έδινε παραδείγματα σχετικά με το πώς το πνεύμα του Θεού ενεργούσε με δύναμη πάνω στους δούλους Του στους αρχαίους καιρούς και τους καθιστούσε ικανούς να κάνουν ισχυρά έργα, πολύ πριν αρχίσει η ουράνια κλήση. Μ’ έναν παρόμοιο τρόπο, ο Θεός παρέχει σήμερα το πνεύμα του στους αφιερωμένους δούλους του στη γη, στους οποίους αυτός έχει δώσει επίγεια ελπίδα. Έτσι, ήμασταν ευγνώμονες που καταλάβαμε τη διαφορά του να είναι κανείς γεννημένος από το άγιο πνεύμα και του να ωθείται από το πνεύμα του Θεού για να κάνει το θέλημά του.

Πρόσκληση για Επιδίωξη Προνομίων

Άλλα συναρπαστικά γεγονότα του 1938 ήταν η επίσκεψη του Προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, του αδελφού Ρόδερφορντ, και η συνέλευση στο Σίντνεϊ Σπορτς Γκράουντ. Στη συνέλευση έγινε μια πρόσκληση για σκαπανείς που θα ήθελαν να υπηρετήσουν στη Βιρμανία, στη Μαλαισία, στο Σιάμ (τώρα Ταϊλάνδη) και στην Ιάβα (τώρα Ινδονησία). Ο Έκτορ Όουτς, ο Φρεντ Πέιτον και εγώ χαρήκαμε πολύ που λάβαμε διορισμό για τη Βιρμανία.

Ποτέ πριν δεν είχα απομακρυνθεί από τις ακτές της Αυστραλίας. Ωστόσο, σε δυο μήνες βρισκόμουν πάνω σε ένα πλοίο μαζί με άλλους σκαπανείς κατευθυνόμενοι προς τους διορισμούς μας. Αποβιβαστήκαμε στη Σιγκαπούρη στις 22 Ιουνίου του 1938 και συναντηθήκαμε στην αποβάθρα με τον Μπιλ Χάντερ, ο οποίος έκανε ήδη σκαπανικό εκεί. Πόσο παράξενο και ενδιαφέρον έμοιαζε το καθετί, καθώς βλέπαμε τις ενδυμασίες και τις συνήθειες των ντόπιων κατοίκων και ακούγαμε γλώσσες που δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε.

Ο αδελφός Χάντερ μου παρέδωσε ένα τηλεγράφημα από την Αυστραλία που άλλαζε το διορισμό μου από τη Βιρμανία στη Μαλαισία. Ο Φρεντ Πέιτον και ο Έκτορ Όουτς επρόκειτο να συνεχίσουν το ταξίδι ως τη Βιρμανία χωρίς εμένα. Χάρηκα όταν έμαθα ότι θα εργαζόμουν μαζί με δυο πεπειραμένους ιεραποστόλους, τον Κουρτ Γκρούμπερ και τον Βίλι Ουνγκλάουμπ. Αυτοί κατάγονταν από τη Γερμανία, αλλά υπηρετούσαν στη Μαλαισία για αρκετό καιρό.

Μετά από τρεις μήνες στη Μαλαισία, διορίστηκα στην Ταϊλάνδη. Θα με συνόδευε ο Βίλι Ουνγκλάουμπ, καθώς επίσης και ο Φρανκ Ντούερ, ο οποίος και παλιότερα είχε κάνει ιεραποστολικό έργο εκεί. Φτάσαμε με τρένο το Σεπτέμβριο του 1938, βρήκαμε ένα μέρος για να μείνουμε προσωρινά και αρχίσαμε το έργο μαρτυρίας. Ανακαλύψαμε ότι οι Ταϊλανδέζοι ήταν ευγενικοί και υπομονετικοί καθώς προσπαθούσαμε να τα καταφέρουμε με την εκφραστική τους γλώσσα.

Η Τονωτική Συνέλευση στη Ρανγκούν

Από την Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης, λοιπόν, ξεκινήσαμε το εξαντλητικό ταξίδι ως τη Ρανγκούν της Βιρμανίας, όπως το περιγράψαμε νωρίτερα. Ήταν η πρώτη φορά που θα γινόταν συνέλευση στη Βιρμανία, και το όμορφο Δημαρχείο ήταν εντελώς γεμάτο, αφού ήταν παρόντα πάνω από χίλια άτομα στη δημόσια ομιλία. Έπρεπε να κλείσουν τις πόρτες γιατί δεν υπήρχε χώρος για περισσότερους. Υπήρχαν μόνο λίγοι Μάρτυρες στη Βιρμανία και στις γειτονικές χώρες· έτσι, οι περισσότεροι από αυτούς που ήρθαν να ακούσουν την ομιλία ήταν άνθρωποι που είχαν ανταποκριθεί στις χιλιάδες προσκλήσεις που είχαν διανεμηθεί πριν από τη συνέλευση.

Για μας που προερχόμασταν από απομονωμένους ιεραποστολικούς διορισμούς, αυτό το γεγονός πράγματι μας τόνωσε πνευματικά. Αλλά όταν τελείωσε η συνέλευση, επιστρέψαμε πίσω στην Ταϊλάνδη—αυτή τη φορά, όμως, ακολουθώντας μια πιο εύκολη διαδρομή στην οποία δεν χρειαζόταν να περπατήσουμε μέσα από τη ζούγκλα.

Πόλεμος και Ιαπωνική Εισβολή

Τα σύννεφα του πολέμου κινούνταν τώρα απειλητικά προς τη νοτιανατολική Ασία. Όταν οι ιαπωνικές στρατιωτικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ταϊλάνδη, το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά τέθηκε υπό απαγόρευση. Όλοι οι Βρετανοί, οι Αμερικανοί και οι Ολλανδοί κλείστηκαν σε ένα στρατόπεδο όσο καιρό διήρκεσε ο πόλεμος. Ο Τζωρτζ Πάουελ, ένας σκαπανέας που είχε μετακομίσει από τη Σιγκαπούρη για να ενωθεί μαζί μας στην Μπανγκόκ, ήταν φυλακισμένος μαζί μου. Περάσαμε μαζί τρία χρόνια και οχτώ μήνες κλεισμένοι στο στρατόπεδο.

Στο χρονικό διάστημα που ήμασταν φυλακισμένοι, δεν μπορούσαμε να λαβαίνουμε καινούρια έντυπα ή έστω μια λέξη από την οργάνωση. Αλλά δοκιμάσαμε την αληθινότητα της υπόσχεσης του ψαλμωδού: ‘Ο Ιεχωβά υποστηρίζει πάντας τους πίπτοντας και ανορθοί πάντας τους κεκυρτωμένους’.—Ψαλμός 145:14.

Πίσω στην Αυστραλία

Όταν τελείωσε ο πόλεμος το 1945, επέστρεψα στην Αυστραλία. Με καλή τροφή και με καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, απέκτησα πάλι καλή υγεία και μπόρεσα να αρχίσω ξανά σκαπανικό. Έπειτα, το έτος 1952, διορίστηκα στο έργο περιοδεύοντος ως επίσκοπος περιοχής, και απόλαυσα αυτό το προνόμιο τα επόμενα 22 χρόνια. Το 1957 παντρεύτηκα την Ίζαμπελ, η οποία ήταν σκαπάνισσα 11 χρόνια, και συνεχίσαμε το έργο περιοχής ως αντρόγυνο.

Τα προβλήματα υγείας όμως άρχισαν να κάνουν τις αδιάκοπες μετακινήσεις δύσκολες, κι έτσι το 1974 εγκατασταθήκαμε στη Μελβούρνη ως σκαπανείς. Ακόμα υπηρετώ ως αναπληρωτής επισκόπου περιοχής πότε-πότε, και πρόσφατα είχα το προνόμιο να συμμετέχω ως εκπαιδευτής σε μια από τις σχολές υπηρεσίας σκαπανέα. Σ’ όλο αυτό το έργο η σύζυγός μου μού έδινε διαρκή και ευχάριστη υποστήριξη. Τώρα στα 78 μου χρόνια, αισθάνομαι βαθιά ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά καθώς αυτός συνεχίζει να καλύπτει την κάθε μου ανάγκη.

Κοιτάζοντας πίσω όλα αυτά τα χρόνια, συχνά συλλογίζομαι πώς ο Ιεχωβά μάς εκπαιδεύει, μας παρέχει βοήθεια όταν κάνουμε λάθη, και μας διαπαιδαγωγεί για να μας εξαγνίσει ως δούλους του. Θυμάμαι ότι σ’ ορισμένες περιστάσεις ο Ιεχωβά προμήθευσε τα μέσα ώστε να αντέξω δοκιμασίες τις οποίες δεν θα μπορούσε κανένας άνθρωπος να υπομείνει με δική του ικανότητα. Αυτές οι αναμνήσεις είναι πηγή δύναμης και διαρκής υπενθύμιση ότι ο Ιεχωβά πράγματι έχει καλύψει την κάθε μου ανάγκη.

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Μια φωτογραφία που έβγαλα πρόσφατα με τη σύζυγό μου Ίζαμπελ

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Έργο μαρτυρίας στο Νουλάρμπορ