3 Ο Ιησούς—Θεϊκού Είδους· Θείος

Αυτές οι αγγλικές, γαλλικές και γερμανικές μεταφράσεις χρησιμοποιούν λέξεις ή εκφράσεις όπως “a god”, “ein Gott”, «θεϊκός» ή «θεϊκού είδους», επειδή η λέξη θεός, του κειμένου, είναι κατηγορούμενο ενικού αριθμού που προηγείται του ρήματος χωρίς να συνοδεύεται από οριστικό άρθρο. Σε αυτή την περίπτωση η λέξη θεός, του κειμένου, είναι άναρθρη. Ο Θεός, με τον οποίο ήταν στην αρχή ο Λόγος, ορίζεται εδώ από την ελληνική έκφραση ὁ θεός, δηλαδή από τη λέξη θεός μπροστά από την οποία υπάρχει το οριστικό άρθρο ὁ. Σε αυτή την περίπτωση η λέξη θεός είναι έναρθρη. Η έναρθρη σύνταξη του ουσιαστικού υποδηλώνει ταυτότητα, προσωπικότητα, ενώ το άναρθρο κατηγορούμενο ενικού αριθμού που προηγείται του ρήματος υποδηλώνει μια ιδιότητα κάποιου. Γι’ αυτό, η δήλωση του Ιωάννη, σύμφωνα με την οποία ο Λόγος ήταν «θεός» ή «θεϊκός» ή «θεϊκού είδους», δεν σημαίνει ότι αυτός ήταν ο Θεός μαζί με τον οποίο υπήρχε. Απλώς εκφράζει μια συγκεκριμένη ιδιότητα του Λόγου, αλλά δεν τον ταυτίζει με τον ίδιο τον Θεό.

Στο κείμενο συναντάμε πολλές περιπτώσεις άναρθρων κατηγορούμενων ενικού αριθμού που προηγούνται των ρημάτων. Βλέπε, για παράδειγμα, Μάρκος 6:49· 11:32· Ιωάννης 4:19· 6:70· 8:44· 8:48· 9:17· 10:1, 13, 33· 12:6· 18:37. Σε αυτά τα εδάφια, μεταφραστές σε μερικές γλώσσες συχνά παρεμβάλλουν το αόριστο άρθρο «ένας, μία, ένα», πριν από το κατηγορούμενο, με σκοπό να τονίσουν την ιδιότητα ή το χαρακτηριστικό του υποκειμένου. Εφόσον σε τέτοια κείμενα παρεμβάλλεται το αόριστο άρθρο πριν από το κατηγορούμενο, εξίσου δικαιολογημένα, στην αγγλική έκδοση της Μετάφρασης Νέου Κόσμου παρεμβάλλεται το αόριστο άρθρο “a (ένας)” πριν από την άναρθρη λέξη του κειμένου, θεός—το κατηγορούμενο του εδαφίου Ιωάννης 1:1. Οι Άγιες Γραφές επιβεβαιώνουν την ορθότητα αυτής της απόδοσης. Ωστόσο, η ελληνική έκδοση της Μετάφρασης Νέου Κόσμου δεν χρησιμοποιεί σε αυτή την περίπτωση το αόριστο άρθρο «ένας», επειδή, όπως συνέβαινε με την κοινή ελληνική των Βιβλικών χρόνων, έτσι και στη νέα ελληνική δεν είναι απαραίτητη εδώ η χρήση του αόριστου άρθρου.

Ο Φίλιπ Μπ. Χάρνερ, στο άρθρο του «Ποιοτικά Άναρθρα Κατηγορούμενα: Μάρκος 15:39 και Ιωάννης 1:1», που δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό της Βιβλικής Λογοτεχνίας, Τόμ. 92, Φιλαδέλφεια, 1973, σελ. 85, είπε ότι προτάσεις όπως αυτή του εδαφίου Ιωάννης 1:1 «με άναρθρο κατηγορούμενο που προηγείται του ρήματος έχουν κυρίως ποιοτική σημασία. Υποδηλώνουν ότι ο λόγος έχει φύση θεού. Δεν έχουμε καμιά βάση για να θεωρούμε το κατηγορούμενο θεός οριστικό». Στη σελ. 87 του άρθρου του, ο Χάρνερ κατέληξε: «Νομίζω ότι στο εδάφιο Ιωάννης 1:1 η ποιοτική ενέργεια του κατηγορούμενου είναι τόσο εξέχουσα ώστε το ουσιαστικό δεν μπορεί να θεωρηθεί οριστικό».