۱۸ اما به پادشاه یهودا که شما را فرستاد تا از یَهُوَه سؤال کنید بگویید:‏ «یَهُوَه خدای اسرائیل در مورد کلامی که موقع خواندن کتاب شنیدی،‏ چنین می‌گوید:‏ ۱۹ ‏‹دل تو پذیرا* بود و وقتی شنیدی که من به ضدّ این شهر و ساکنانش گفتم که به لعنت گرفتار می‌شوند و دیگران از دیدن وضعیتشان وحشت می‌کنند،‏ خودت را در حضور من که یَهُوَه هستم فروتن کردی.‏+ تو لباست را چاک زدی + و جلوی من گریه کردی.‏ برای همین من هم دعایت را شنیدم.‏› این گفتهٔ یَهُوَه است.‏

۱۳ مَنَسّی از دعا کردن دست نکشید و خدا دعاهای التماس‌آمیز او را شنید و تحت تأثیر قرار گرفت.‏ پس اجازه داد که مَنَسّی به اورشلیم برگردد و دوباره حکمرانی کند.‏+ آن وقت مَنَسّی فهمید که یَهُوَه خدای حقیقی است.‏+

بلکه درخواست کمک او را شنیده است.‏+

۲۲ ولی پدر به خدمتکارانش گفت،‏ ‹عجله کنید!‏ بهترین لباس و ردا را بیاورید و تنش کنید.‏ انگشتری دستش کنید و کفش‌هایی پایش کنید.‏ ۲۳ همین طور گوسالهٔ پروار را بیاورید که سر ببریم و بخوریم و جشن بگیریم؛‏ ۲۴ چون این پسرم مرده بود ولی دوباره زنده شده؛‏+ گم شده بود ولی پیدا شده!‏› به این ترتیب آن‌ها جشن گرفتند و شادی کردند.‏

۱۳ اما آن مالیات‌گیر دورتر ایستاده بود و حتی جرأت نمی‌کرد به طرف آسمان نگاه کند.‏ او به سینه‌اش می‌زد و می‌گفت،‏ ‹خدایا،‏ به منِ گناهکار رحم کن.‏›‏+ ۱۴ بدانید که وقتی آن مرد مالیات‌گیر از معبد به خانه رفت،‏ از دید خدا بیشتر از آن فَریسی درستکار شمرده شد،‏+ چون هر کسی که خودش را بزرگ جلوه دهد،‏ حقیر خواهد شد و هر کسی که خودش را فروتن کند،‏ سربلند خواهد شد.‏»‏+