پرسشی در مورد روزه

مدتی پس از عید پِسَح ۳۰ میلادی که عیسی در آن شرکت کرده بود،‏ یحیای تعمیددهنده به زندان انداخته شد.‏ حال چندین ماه از آن زمان گذشته بود.‏ یحیی می‌خواست که همهٔ شاگردانش پیرو عیسی شوند،‏ اما برخی از آنان هنوز چنین نکرده بودند.‏

عید پِسَح ۳۱ میلادی نزدیک بود.‏ حال برخی از شاگردان یحیی نزد عیسی آمدند و از او پرسیدند:‏ «چرا ما و فَریسیان روزه می‌گیریم،‏ اما شاگردان تو روزه نمی‌گیرند؟‏» (‏مَتّی ۹:‏۱۴‏)‏ در واقع،‏ فَریسیان روزه را یکی از رسوم واجب مذهبی خود ساخته بودند.‏ بعدها،‏ عیسی حتی دعای یک فَریسی زاهدنما را چنین توصیف کرد:‏ «ای خدا،‏ تو را شکر می‌کنم که مثل مردم دیگر .‏ .‏ .‏ نیستم،‏ .‏ .‏ .‏ دو بار در هفته روزه می‌گیرم.‏» (‏لوقا ۱۸:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ شاگردان یحیی نیز شاید رسم داشتند روزه بگیرند یا شاید برای این که یحیی در زندان بود،‏ در ماتم نبودش روزه می‌گرفتند.‏ آنان تعجب می‌کردند که چرا شاگردان عیسی روزه نمی‌گیرند،‏ شاید فکر می‌کردند آنان نیز باید در غم و اندوه نبود یحیی روزه بگیرند.‏

عیسی با استفاده از تشبیهی به آنان پاسخ داد:‏ «تا وقتی داماد با مهمانانش است،‏ آیا ایشان دلیلی برای سوگواری دارند؟‏ اما روزهایی خواهد آمد که داماد از آنان گرفته خواهد شد،‏ آن موقع،‏ روزه خواهند گرفت.‏»—‏مَتّی ۹:‏۱۵‏.‏

یحیی خود،‏ عیسی را «داماد» خوانده بود.‏ (‏یوحنا ۳:‏۲۸،‏ ۲۹‏)‏ پس زمانی که داماد یعنی عیسی هنوز در میان شاگردان بود،‏ آنان لزومی نداشت روزه بگیرند.‏ بعدها وقتی عیسی کشته شد،‏ شاگردانش سوگواری کردند و طبعاً تمایلی نیز به خوردن غذا نداشتند.‏ اما زمانی که او رستاخیز یافت،‏ دیگر لزومی نبود که در سوگ او روزه بگیرند!‏

سپس عیسی به دو تشبیه اشاره کرد:‏ «کسی پارچه‌ای نو را به لباسی کهنه،‏ وصله نمی‌زند؛‏ زیرا با آب‌رفتن پارچهٔ نو،‏ پارگی لباس کهنه از قبل بدتر می‌شود.‏ همچنین کسی شراب تازه را در مَشک کهنه نمی‌ریزد؛‏ زیرا مَشک می‌ترکد و شراب می‌ریزد و مَشک ضایع می‌شود.‏ شراب تازه را در مَشک نو می‌ریزند.‏» (‏مَتّی ۹:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ منظور عیسی چه بود؟‏

عیسی می‌خواست شاگردان یحیای تعمیددهنده درک کنند که نباید انتظار داشته باشند که شاگردانش رسوم مذهبی دین یهود،‏ همانند روزه گرفتن را بجا آورند.‏ پرستش کهنهٔ یهودی،‏ به‌زودی منسوخ می‌شد.‏ عیسی نیامده بود که شیوهٔ پرستشی جدید را به پرستشی کهنه و منسوخ به اصطلاح وصله زند و بدین شکل به آن دوام بخشد.‏ او پرستشی را ترویج نمی‌داد که دنباله‌روی یهودیت آن زمان و رسوم انسانی آن باشد.‏ آری،‏ او سعی نکرد که پارچهٔ نو را به لباسی کهنه وصله زند یا شرابی تازه را در مَشکی کهنه و انعطاف‌ناپذیر بریزد.‏