کتاب مقدّس در مورد روزه‌داری چه می‌گوید؟
پاسخ کتاب مقدّس
خدا در دورانی که کتاب مقدّس نگاشته می‌شد، روزه‌داری همراه با انگیزهٔ صحیح را می‌پذیرفت. اما اگر شخص با انگیزهٔ غلط روزه می‌گرفت، مورد رضایت خدا واقع نمی‌شد. با وجود این، کتاب مقدّس روزه‌داری را در زمان ما امری دلخواه می‌داند و ما را به روزه‌داری مجبور نمی‌سازد یا منع نمی‌کند.
تحت چه شرایطی عده‌ای در کتاب مقدّس روزه گرفتند؟
هنگام درخواست کمک و راهنمایی از خدا. کسانی که به اورشلیم سفر می‌کردند، روزه می‌گرفتند تا نشان دهند که برای درخواست‌هایشان انگیزهٔ صحیحی دارند. (عِزرا ۸:۲۱-۲۳) همچنین پولُس و بَرنابا گاهی به هنگام منصوب کردن پیران مسیحی در جماعات تصمیم گرفتند که روزه بگیرند.—اعمال ۱۴:۲۳.
هنگام آغاز خدمت به خدا. عیسی بعد از تعمیدش برای ۴۰ روز روزه گرفت تا خودش را برای انجام خواست خدا در طی خدمتش آماده نماید.—لوقا ۴:۱، ۲.
هنگام ابراز پشیمانی از گناه. خدا از زبان یوئیل نبی به اسرائیلیان بی‌وفا گفت: «با تمامی دل خود، و با روزه و گریه و ماتم، نزد من بازگشت کنید.»—یوئیل ۲:۱۲-۱۵.
هنگام برگزاری روز کفّاره. شریعتی که خدا به قوم اسرائیل داد شامل روزه‌داری در روز کفّارهa بود. (لاویان ۱۶:۲۹-۳۱) روزه‌داری در این روز مناسب و بجا بود چون به اسرائیلیان یادآوری می‌کرد که آنها ناکامل و نیازمند بخشش خدا می‌باشند.
چند انگیزهٔ غلط برای روزه‌داری کدامند؟
تظاهر به دینداری. عیسی تعلیم داد که روزه گرفتن باید موضوعی شخصی و خصوصی بین فرد و خدا باشد.—مَتّی ۶:۱۶-۱۸.
تظاهر به درستکاری. روزه‌داری موجب برتری اخلاقی یا روحانی شخص نمی‌شود.—لوقا ۱۸:۹-۱۴.
جبران گناهان عمدی. (اِشَعْیا ۵۸:۳، ۴) خدا فقط روزه‌هایی را می‌پذیرفت که با اطاعت و توبهٔ قلبی شخص برای گناهانش همراه بود.
انجام تشریفات دینی. (اِشَعْیا ۵۸:۵-۷) در این رابطه، خدا مانند پدری است که وقتی فرزندش تنها از روی اجبار و وظیفه و نه از دل کاری را انجام می‌دهد، ناخشنود می‌شود.
آیا روزه‌داری برای مسیحیان الزامی است؟
خیر. خدا از اسرائیلیان خواست که در روز کفّاره روزه بگیرند، اما زمانی که عیسی با کفّارهٔ جان خود گناهان توبه‌کاران را برای همیشه از میان برد، خدا این قانون را برداشت. (عبرانیان ۹:۲۴-۲۶؛ ۱پِطرُس ۳:۱۸) مسیحیان تحت شریعت موسوی منجمله روز کفّاره نیستند. (رومیان ۱۰:۴؛ کولُسیان ۲:۱۳، ۱۴) بنابراین هر مسیحی خود می‌تواند در مورد روزه‌داری تصمیم بگیرد.—رومیان ۱۴:۱-۴.
مسیحیان می‌دانند که روزه‌داری بخشی از پرستششان نیست. کتاب مقدّس هیچ گاه روزه‌داری را با شادی مرتبط نمی‌داند. در عوض، می‌توان شادی را در پرستش مسیحیان حقیقی دید زیرا بازتابی از شخصیت یَهُوَه، «خدای شاد» می‌باشد.—۱تیموتائوس ۱:۱۱؛ جامعه ۳:۱۲، ۱۳؛ غَلاطیان ۵:۲۲.
تصوّرات نادرست در مورد دیدگاه کتاب مقدّس نسبت به روزه‌داری
تصوّر نادرست: پولُس رسول به زوج‌های مسیحی توصیه می‌کند که روزه بگیرند.—۱قُرِنتیان ۷:۵.
واقعیت: قدیمی‌ترین دست‌نوشته‌های کتاب مقدّس در ۱قُرِنتیان ۷:۵ به روزه‌داری اشاره نمی‌کند.b ظاهراً نسخه‌برداران کتاب مقدّس در این آیه و آیات مَتّی ۱۷:۲۱؛ مَرقُس ۹:۲۹ و اعمال ۱۰:۳۰ کلمهٔ روزه را اضافه کرده‌اند. اما اکثر ترجمه‌های جدید این کلمهٔ اضافه‌شده را حذف کرده‌اند.
تصوّر نادرست: مسیحیان باید به یاد ۴۰ روزی که عیسی بعد از تعمیدش در بیابان روزه گرفت، روزه بگیرند.
واقعیت: عیسی هرگز فرمان نداد که پیروانش چنین روزه‌ای بگیرند. به علاوه، در کتاب مقدّس هیچ اشاره‌ای نشده است که مسیحیان قرن اول چنین کرده باشند.c
تصوّر نادرست: مسیحیان باید هنگام یادبود مرگ عیسی روزه بگیرند.
واقعیت: عیسی فرمان نداد که پیروانش هنگام یادبود مرگش روزه‌داری کنند. (لوقا ۲۲:۱۴-۱۸) درست است که عیسی گفت پیروانش پس از مرگش روزه خواهند گرفت ولی این یک فرمان نبود بلکه او صرفاً آینده را پیشگویی کرد. (مَتّی ۹:۱۵) کتاب مقدّس به مسیحیان توصیه کرد که در صورت گرسنگی، قبل از برگزاری یادبود مرگ مسیح در خانه غذا بخورند.—۱قُرِنتیان ۱۱:۳۳، ۳۴.
a خدا به اسرائیلیان گفت: در روز کفّاره «جانهای خویش را رنجور سازید» (لاویان ۱۶:۲۹، ۳۱) منظور از این اصطلاح روزه داری است. (اِشَعْیا ۵۸:۳) در ترجمهٔ تفسیری نیز این آیه به صورت «آن روز را در روزه بگذرانید،» برگردانده شده است.
b کتاب «نقدی بر نوشته‌های یونانی عهد جدید» (انگلیسی) نوشتهٔ بروس مزگر، چاپ سوم صفحهٔ ۵۵۴ مشاهده شود.
c «دایرهٔ‌المعارف جدید کاتولیک» در رابطه با رسم روزهٔ چهل روزه یا چلهٔ لنت می‌گوید: «در سه قرن اول، مدت زمان روزه‌داری برای آمادگی عید پاک یک یا دو روز و در نهایت یک هفته بود. . . اولین باری که به۴۰ روز برای مدت زمان روزه‌داری اشاره شده در سال ۳۲۵ میلادی بوده است، در عین حال برخی از محققان با ارتباط بین این ۴۰ روز و چلهٔ لنت مخالفند.»—چاپ دوم، جلد هشتم، صفحهٔ ۴۶۸.