Φανταστείτε ότι είστε σε μια παρέα με αδελφούς και αδελφές. Περνάτε όμορφα και βγάζετε μια φωτογραφία όλοι μαζί. Μάλιστα βγάζετε άλλες δύο φωτογραφίες, μη τυχόν και η πρώτη δεν έχει βγει καλή. Τώρα λοιπόν έχετε τρεις φωτογραφίες. Αλλά στη μία από αυτές, παρατηρείτε ότι κάποιος αδελφός είναι συνοφρυωμένος. Τη διαγράφετε λοιπόν επειδή έχετε άλλες δύο στις οποίες όλη η παρέα, συμπεριλαμβανομένου του συγκεκριμένου αδελφού, χαμογελάει. Συνήθως έχουμε όμορφες αναμνήσεις από στιγμές που έχουμε περάσει με τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Ας υποθέσουμε όμως ότι σε κάποια από αυτές τις περιστάσεις ένας αδελφός ή μια αδελφή λέει ή κάνει κάτι άστοργο. Τι πρέπει να κάνουμε με αυτή την ανάμνηση; Γιατί να μην προσπαθήσετε να τη διαγράψετε όπως θα διαγράφατε μία από εκείνες τις φωτογραφίες; (Εφεσ. 4:32) Έχουμε το περιθώριο να το κάνουμε αυτό επειδή έχουμε πολλές καλές αναμνήσεις από ευχάριστες στιγμές που περάσαμε μαζί του. Τέτοιου είδους αναμνήσεις θέλουμε να φυλάμε και να θεωρούμε πολύτιμες. w23.11 47:16-17

Οι λέξεις του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου που χρησιμοποιούνται εδώ υποδηλώνουν ότι το ντύσιμο μιας Χριστιανής πρέπει να είναι αξιοπρεπές και να φανερώνει περίσκεψη για τα αισθήματα ή τις απόψεις των άλλων. Πόσο θαυμάζουμε τις ώριμες Χριστιανές αδελφές μας για το ότι ντύνονται σεμνά δείχνοντας μετριοφροσύνη! Η διάκριση είναι άλλη μια ιδιότητα που εκδηλώνουν όλες οι ώριμες Χριστιανές αδελφές. Τι είναι διάκριση; Είναι καλή κρίση​—η ικανότητα να διακρίνουμε το ορθό από το εσφαλμένο και κατόπιν να επιλέγουμε τη σοφή πορεία. Σκεφτείτε το παράδειγμα της Αβιγαίας. Ο σύζυγός της πήρε μια κακή απόφαση, η οποία επρόκειτο να επιφέρει σοβαρές συνέπειες σε ολόκληρο το σπιτικό του. Η Αβιγαία ανέλαβε αμέσως δράση. Η καλή της κρίση έσωσε ζωές. (1 Σαμ. 25:14-23, 32-35) Η διάκριση μας βοηθάει επίσης να ξέρουμε πότε να μιλάμε και πότε να σωπαίνουμε. Μας βοηθάει δε να διατηρούμε την ισορροπία όταν δείχνουμε προσωπικό ενδιαφέρον για τους άλλους.​—1 Θεσ. 4:11. w23.12 52:8-9

Ο απόστολος Παύλος έγραψε αυτά τα λόγια στην εκκλησία της Ρώμης. Οι αδελφοί και οι αδελφές εκεί είχαν μάθει για τον Ιεχωβά και τον Ιησού, είχαν εκδηλώσει πίστη και είχαν γίνει Χριστιανοί. Ως εκ τούτου, ο Θεός τούς “ανακήρυξε δίκαιους ως αποτέλεσμα πίστης” και τους έχρισε με άγιο πνεύμα. (Ρωμ. 5:1) Ναι, απέκτησαν μια βάσιμη, θαυμάσια ελπίδα. Αργότερα, ο Παύλος έγραψε στους χρισμένους Χριστιανούς στην Έφεσο σχετικά με την ελπίδα στην οποία είχαν κληθεί. Έλπιζαν να λάβουν «κληρονομιά για τους αγίους». (Εφεσ. 1:18) Επιπρόσθετα, ο Παύλος έδειξε στους Κολοσσαείς πού επρόκειτο να πραγματοποιηθεί η ελπίδα τους. Την αποκάλεσε “ελπίδα που φυλάσσεται για εσάς στους ουρανούς”. (Κολ. 1:4, 5) Επομένως, η ελπίδα των χρισμένων Χριστιανών είναι να αναστηθούν σε αιώνια ζωή στον ουρανό, όπου θα βασιλέψουν μαζί με τον Χριστό.​—1 Θεσ. 4:13-17· Αποκ. 20:6. w23.12 51:4-5