Η Γραφή περιέχει πολλά παραδείγματα ανθρώπων που ήταν μακρόθυμοι, υπομονετικοί. Θα μπορούσατε να εξετάσετε τέτοια παραδείγματα στα πλαίσια της προσωπικής σας μελέτης. Λόγου χάρη, αν και ο Δαβίδ χρίστηκε σε νεαρή ηλικία ως ο μελλοντικός βασιλιάς του Ισραήλ, χρειάστηκε να περιμένει αρκετά χρόνια προτού λάβει τη βασιλεία. Ο Συμεών και η Άννα λάτρευαν τον Ιεχωβά πιστά καθώς περίμεναν τον υποσχεμένο Μεσσία. (Λουκ. 2:25, 36-38) Καθώς μελετάτε τέτοιες αφηγήσεις, να αναζητάτε τις απαντήσεις στα ακόλουθα ερωτήματα: Τι μπορεί να βοήθησε αυτό το άτομο να εκδηλώσει μακροθυμία; Πώς ωφελήθηκε; Πώς μπορώ να το μιμηθώ; Ίσως ωφεληθείτε επίσης αν μάθετε για εκείνους που υπήρξαν ανυπόμονοι. (1 Σαμ. 13:8-14) Θα μπορούσατε να ρωτήσετε: “Τι μπορεί να συντέλεσε στην ανυπομονησία τους; Ποιες συνέπειες υπέστησαν;” w23.08 35:15

Ο απόστολος Πέτρος ήταν όσιος. Δεν επέτρεψε σε τίποτα να τον κάνει να παραιτηθεί οριστικά. Έδειξε την οσιότητά του σε μια περίπτωση που ο Ιησούς είπε κάτι το οποίο οι μαθητές του δεν κατάλαβαν. (Ιωάν. 6:68) Χωρίς να περιμένουν μια εξήγηση, πολλοί έπαψαν να ακολουθούν τον Ιησού. Αλλά ο Πέτρος δεν το έκανε αυτό. Αναγνώρισε ότι μόνο ο Ιησούς είχε «λόγια αιώνιας ζωής». Ο Ιησούς ήξερε ότι ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι θα τον εγκατέλειπαν. Παρ’ όλα αυτά, εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι ο Πέτρος θα επέστρεφε και θα παρέμενε πιστός. (Λουκ. 22:31, 32) O Ιησούς κατανοούσε ότι «το . . . πνεύμα είναι πρόθυμο, αλλά η σάρκα αδύναμη». (Μάρκ. 14:38) Γι’ αυτό, ακόμα και αφού ο Πέτρος αρνήθηκε ότι τον γνώριζε, ο Ιησούς δεν θεώρησε τον απόστολό του χαμένη υπόθεση. Ο αναστημένος Ιησούς εμφανίστηκε στον Πέτρο, προφανώς όταν ο Πέτρος ήταν μόνος. (Μάρκ. 16:7· Λουκ. 24:34· 1 Κορ. 15:5) Πόσο θα ενθαρρύνθηκε ο καταρρακωμένος απόστολος! w23.09 40:9-10

Ο Θεός συγχωρεί, ή αλλιώς καλύπτει, τις αμαρτίες εκείνων που εκδηλώνουν πίστη σε αυτόν. Τους συγχωρεί πλήρως και δεν λαβαίνει πλέον υπόψη του τις αμαρτίες τους. (Ψαλμ. 32:1, 2) Θεωρεί αυτά τα άτομα άμεμπτα και δίκαια με βάση την πίστη τους. Παρότι ανακηρύχτηκαν δίκαιοι, ο Αβραάμ, ο Δαβίδ και άλλοι πιστοί λάτρεις του Θεού εξακολουθούσαν να είναι ατελείς αμαρτωλοί. Αλλά λόγω της πίστης τους, ο Θεός τούς θεωρούσε άμεμπτους, ιδίως σε σύγκριση με εκείνους που δεν είχαν προσωπική σχέση μαζί του. (Εφεσ. 2:12) Όπως διευκρινίζει ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του, η πίστη παίζει καθοριστικό ρόλο στο να έχουμε προσωπική σχέση με τον Θεό. Αυτό ίσχυε στην περίπτωση τόσο του Αβραάμ όσο και του Δαβίδ, και ισχύει και για εμάς. w23.12 50:6-7