Ο απόστολος Πέτρος ήταν όσιος. Δεν επέτρεψε σε τίποτα να τον κάνει να παραιτηθεί οριστικά. Έδειξε την οσιότητά του σε μια περίπτωση που ο Ιησούς είπε κάτι το οποίο οι μαθητές του δεν κατάλαβαν. (Ιωάν. 6:68) Χωρίς να περιμένουν μια εξήγηση, πολλοί έπαψαν να ακολουθούν τον Ιησού. Αλλά ο Πέτρος δεν το έκανε αυτό. Αναγνώρισε ότι μόνο ο Ιησούς είχε «λόγια αιώνιας ζωής». Ο Ιησούς ήξερε ότι ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι θα τον εγκατέλειπαν. Παρ’ όλα αυτά, εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι ο Πέτρος θα επέστρεφε και θα παρέμενε πιστός. (Λουκ. 22:31, 32) O Ιησούς κατανοούσε ότι «το . . . πνεύμα είναι πρόθυμο, αλλά η σάρκα αδύναμη». (Μάρκ. 14:38) Γι’ αυτό, ακόμα και αφού ο Πέτρος αρνήθηκε ότι τον γνώριζε, ο Ιησούς δεν θεώρησε τον απόστολό του χαμένη υπόθεση. Ο αναστημένος Ιησούς εμφανίστηκε στον Πέτρο, προφανώς όταν ο Πέτρος ήταν μόνος. (Μάρκ. 16:7· Λουκ. 24:34· 1 Κορ. 15:5) Πόσο θα ενθαρρύνθηκε ο καταρρακωμένος απόστολος! w23.09 40:9-10

Ο Θεός συγχωρεί, ή αλλιώς καλύπτει, τις αμαρτίες εκείνων που εκδηλώνουν πίστη σε αυτόν. Τους συγχωρεί πλήρως και δεν λαβαίνει πλέον υπόψη του τις αμαρτίες τους. (Ψαλμ. 32:1, 2) Θεωρεί αυτά τα άτομα άμεμπτα και δίκαια με βάση την πίστη τους. Παρότι ανακηρύχτηκαν δίκαιοι, ο Αβραάμ, ο Δαβίδ και άλλοι πιστοί λάτρεις του Θεού εξακολουθούσαν να είναι ατελείς αμαρτωλοί. Αλλά λόγω της πίστης τους, ο Θεός τούς θεωρούσε άμεμπτους, ιδίως σε σύγκριση με εκείνους που δεν είχαν προσωπική σχέση μαζί του. (Εφεσ. 2:12) Όπως διευκρινίζει ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του, η πίστη παίζει καθοριστικό ρόλο στο να έχουμε προσωπική σχέση με τον Θεό. Αυτό ίσχυε στην περίπτωση τόσο του Αβραάμ όσο και του Δαβίδ, και ισχύει και για εμάς. w23.12 50:6-7

Σήμερα, όλοι οι Χριστιανοί έχουν το προνόμιο να προσφέρουν θυσίες στον Ιεχωβά χρησιμοποιώντας τον χρόνο, τις δυνάμεις και τους πόρους τους για την προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας του Θεού. Μπορούμε να δείχνουμε ότι θεωρούμε πολύτιμο το προνόμιο να λατρεύουμε τον Ιεχωβά προσφέροντάς του όσο καλύτερες θυσίες μπορούμε. Ο απόστολος Παύλος επισημαίνει διάφορες πτυχές της λατρείας μας τις οποίες δεν πρέπει ποτέ να παραμελούμε. (Εβρ. 10:22-25) Μεταξύ αυτών είναι το να πλησιάζουμε τον Ιεχωβά με προσευχή, το να κάνουμε δημόσια διακήρυξη της ελπίδας μας, το να συναθροιζόμαστε ως εκκλησία και το να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον «τόσο περισσότερο όσο [βλέπουμε] την ημέρα [του Ιεχωβά] να πλησιάζει». Στο τέλος της Αποκάλυψης, ο άγγελος του Ιεχωβά λέει δύο φορές για έμφαση: «Τον Θεό λάτρεψε!» (Αποκ. 19:10· 22:9) Ας μην ξεχνάμε ποτέ αυτή τη βαθιά πνευματική αλήθεια όσον αφορά τον μεγάλο πνευματικό ναό του Ιεχωβά και το πολύτιμο προνόμιο που έχουμε να λατρεύουμε τον μεγάλο Θεό μας! w23.10 45:17-18