Հրեաները Աստուծոյ ձայնը լսելով՝ հաւատք ցոյց պիտի տա՞ն

Երկուշաբթի՝ նիսան 10–ին, Յիսուս տաճարին մէջ կը խօսի իր մօտալուտ մահուան մասին։ Ան մտահոգ է, որ իր մահը ինչպէ՛ս պիտի ազդէ իր Հօր համբաւին։ Անոր համար կ’ըսէ. «Հա՛յր, փառաւորէ քու անունդ»։ Երկնքէն զօրաւոր ձայն մը կը պատասխանէ. «Փառաւորեցի ալ՝ ու նորէն պիտի փառաւորեմ» (Յովհաննէս 12։27, 28)։

Մօտակայ մարդիկը իրար կ’անցնին։ Ոմանք կը կարծեն որ որոտումի ձայն լսեցին։ Ուրիշներ կ’ըսեն. «Հրեշտակ խօսեցաւ իրեն հետ» (Յովհաննէս 12։29)։ Բայց իրականութեան մէջ, ատիկա Եհովայի՛ն ձայնն է։ Յիսուսի երկրային ծառայութեան ընթացքին, ասիկա առաջին անգամը չէ որ մարդիկ Աստուծոյ ձայնը կը լսեն։

Երեքուկէս տարի առաջ, Յիսուսին մկրտութեան ժամանակ, Յովհաննէս Մկրտիչ լսեց ինչ որ Աստուած Յիսուսի մասին ըսաւ. «Ասիկա է իմ սիրելի Որդիս, որուն հաւներ եմ»։ Յետագային, Ք.Ե. 32–ի Պասեքէն ետք, Յիսուս Յակոբոսին, Յովհաննէսին եւ Պետրոսին առջեւ այլակերպեցաւ։ Այդ երեք տղամարդիկը լսեցին Աստուծոյ յայտարարութիւնը. «Ատիկա է սիրելի Որդիս, որուն հաւներ եմ, ատոր մտիկ ըրէք» (Մատթէոս 3։17. 17։5)։ Բայց այս երրորդ անգամին, Եհովային ձայնը շատեր կը լսեն։

Յիսուս կ’ըսէ. «Այս ձայնը ինծի համար չեկաւ, հապա ձեզի համար» (Յովհաննէս 12։30)։ Ատիկա փաստ է որ իրապէս Աստուծոյ Որդին է եւ անոր խոստացած Մեսիան։

Ասկէ զատ, Յիսուս իր հաւատարիմ ընթացքով օրինակ է, թէ մարդիկ ինչպէ՛ս պէտք է ապրին, եւ կը հաստատէ թէ Բանսարկու Սատանան՝ այս աշխարհին իշխանը, բնաջնջման արժանի է։ Ան կ’ըսէ. «Հիմա է այս աշխարհին դատաստանը, հիմա այս աշխարհին իշխանը դուրս պիտի ձգուի»։ Յիսուսին մօտալուտ մահը պարտութիւն չէ, հապա յաղթանակ է։ Ինչպէ՞ս։ Ան կը բացատրէ. «Ես ալ երբ երկրէն բարձրանամ, ամէնքդ ալ ինծի պիտի քաշեմ» (Յովհաննէս 12։31, 32)։ Ցիցին վրայ մեռնելով, Յիսուս մարդիկը իրեն պիտի քաշէ՝ անոնց առջեւ յաւիտենական կեանքի դուռը բանալով։

Իսկ ներկաները Յիսուսին ‘բարձրանալուն’ նկատմամբ կ’ըսեն. «Մենք օրէնքէն լսեցինք թէ Քրիստոս յաւիտեան կը մնայ եւ դուն ի՞նչպէս կ’ըսես թէ պէտք է Որդին մարդոյ բարձրանայ. ո՞վ է այդ Որդին մարդոյ» (Յովհաննէս 12։34)։ Այո, անոնց մեծամասնութիւնը չ’ընդունիր Յիսուսը որպէս ճշմարիտ Որդի մարդոյ՝ խոստացուած Մեսիան, հակառակ անոր որ շա՜տ փաստեր ունին եւ նոյնիսկ Աստուծոյ ձայնը լսեցին։

Ետքը Յիսուս իր մասին կը խօսի որպէս «լոյս», ինչպէս որ ասկէ առաջ խօսած էր (Յովհաննէս 8։12. 9։5)։ Ան մարդոց կ’ըսէ. «Քիչ մը ատեն ալ լոյսը ձեզի հետ է. քանի որ լոյսը ունիք, քալեցէ՛ք, որ չըլլայ թէ մութը ձեր վրայ հասնի. . . Քանի որ լոյսը ունիք, հաւատացէ՛ք այն լոյսին, որպէս զի լուսոյ որդիներ ըլլաք» (Յովհաննէս 12։35, 36)։ Ետքը, Յիսուս կը հեռանայ, քանի որ պէտք չէ մեռնի այդ օրը՝ նիսան 10–ին։ Ան նիսան 14–ի Պասեքին է որ պիտի ‘բարձրանայ’, ցիցին վրայ գամուելով (Գաղատացիս 3։13)։

Յիսուսին ամբողջ ծառայութեան ընթացքին, հրեաները իրեն չհաւատացին։ Ասիկա մարգարէացուած էր։ Եսային ըսած էր որ ժողովուրդին աչքերը պիտի կուրնային եւ անոնց սիրտը այնքա՛ն պիտի կարծրանար, որ դարձի պիտի չգային ու պիտի չբժշկուէին (Եսայի 6։10. Յովհաննէս 12։40)։ Այո, հրեաներուն մեծամասնութիւնը յամառօրէն կ’անտեսէ բոլոր այն փաստերը, որոնք ցոյց կու տան թէ Յիսուսն է իրենց խոստացուած Ազատարարը՝ կեանքի տանող ճամբան։

Նիկոդէմոսը, արիմաթացի Յովսէփը եւ շատ մը ուրիշ իշխաններ «հաւատացին» Յիսուսին։ Բայց արդեօք անոնք իրենց հաւատքը գործերով ցոյց պիտի տա՞ն, թէ ոչ ետ պիտի քաշուին ատիկա ընելէ, քանի որ կը վախնան որ ժողովարանէն վռնտուին կամ քանի որ ‘մարդոց փառքը կը սիրեն’ (Յովհաննէս 12։42, 43)։

Յիսուս կը բացատրէ, որ իրեն հաւատալը ի՛նչ կը պարփակէ. «Ան որ ինծի կը հաւատայ, ինծի չի հաւատար, հապա զիս ղրկողին. եւ ան որ զիս կը տեսնէ, զիս ղրկողը կը տեսնէ»։ Այն ճշմարտութիւնները, որոնք Աստուած Յիսուսին պատուիրած է սորվեցնել եւ որոնց մասին Յիսուս շարունակաբար կը քարոզէ, ա՛յնքան կարեւոր են, որ Յիսուս կ’ըսէ. «Ան, որ զիս կ’անարգէ եւ իմ խօսքերս չ’ընդունիր, կայ մէկը որ զանիկա պիտի դատէ. այն խօսքը որ ես խօսեցայ, ան պիտի դատէ զանիկա վերջին օրը» (Յովհաննէս 12։44, 45, 48)։

Ետքը Յիսուս կ’եզրափակէ. «Ես ինքնիրմէս չխօսեցայ, հապա Հայրը, որ զիս ղրկեց՝ ի՛նք ինծի պատուիրեց ինչ որ պիտի ըսեմ եւ ինչ որ պիտի խօսիմ։ Եւ գիտեմ թէ անոր պատուիրածը յաւիտենական կեանք է» (Յովհաննէս 12։49, 50)։ Յիսուս գիտէ որ կարճ ժամանակ ետք, իր կեանքը պիտի զոհէ բոլոր անոնց համար՝ որոնք իրեն կը հաւատան (Հռովմայեցիս 5։8, 9)։