Յիսուս «հնազանդութիւն սորվեցաւ»

Յիսուս միշտ Եհովային հնազանդ էր (Յովհ. 8։29)։ Լաւ, ուրեմն Սուրբ Գիրքը ինչո՞ւ կ’ըսէ, որ ան «իր չարչարանքներէն հնազանդութիւն սորվեցաւ» (Եբ. 5։8)։

Երբ Յիսուս երկրի վրայ էր, ան անցաւ պարագաներէ, որոնց նմանը չկար երկինքի մէջ։ Օրինակ, ճիշդ է որ իր ծնողքը Եհովան կը սիրէին, բայց անկատար էին (Ղուկ. 2։51)։ Ասկէ զատ, ան կրօնական չար առաջնորդներուն եւ անիրաւ կառավարիչներուն կողմէ չարչարանք քաշեց (Մատ. 26։59. Մար. 15։15)։ Նաեւ «ինքզինք խոնարհեցուց, մինչեւ իսկ մեռնելու յօժարեցաւ», ան ալ՝ շատ ցաւալի մահով (Փլպ. 2։8)։

Այս փորձառութիւնները Յիսուսին հնազանդութիւն սորվեցուցին, այնպիսի կերպով մը որ նոր էր իրեն համար։ Ասոր համար, ան կրնար կատարեալ Թագաւոր ու Քահանայապետ մը ըլլալ, մէկը՝ որ կրնար մեզի կարեկցիլ (Եբ. 4։15. 5։9)։ Յիսուս, իր չարչարանքներէն հնազանդութիւն սորվելէն ետք, Եհովային համար ա՛լ աւելի արժէքաւոր մէկը եղաւ։ Մենք ալ կրնանք Եհովային համար ա՛լ աւելի արժէքաւոր մէկը ըլլալ, նաեւ օգտակար՝ որեւէ նշանակումի մը համար, եթէ նեղութիւններուն մէջ իրեն հնազանդ մնանք (Յակ. 1։4)։