Ստորանիշ

a Անգամ մը Դիտարան–ը հետեւեալ խորաթափանց մեկնութիւնը տուաւ. «Այս կեանքը պէտք չէ վատնենք ունայն բաներով։ . . . Եթէ կեանքը միայն ասիկա է, ուրեմն կարեւոր բան մը չկայ։ Այս կեանքը կը նմանի դէպի երկինք նետուած գնդակի մը, որ շուտով դարձեալ գետին կ’իյնայ։ Անիկա վաղանցիկ շուք մը, թառամող ծաղիկ մը, խոտի տերեւ մըն է որ կը կտրուի ու շուտով կը չորնայ։ . . . Յաւիտենականութեան նժարին վրայ, մեր կեանքը անարժէք փոշի մըն է։ Ժամանակի հոսանքին մէջ մեր կեանքի տեւողութիւնը նոյնիսկ ջուրի կաթիլ մը չէ։ Սողոմոն՝ մարդոց բազմաթիւ հետաքրքրութիւններն ու գործունէութիւնները վերաքաղ ընելէ ետք, վստահաբար իրաւունք ունէր զանոնք ունայնութիւն կոչելու։ Այնքան շուտով կը մեռնինք որ կարծես աւելի լաւ կ’ըլլար եթէ բնաւ ծնած չըլլայինք. այդ միլիառաւոր անհատներէն մէկն ենք որ կու գանք ու կ’երթանք, բայց շա՜տ քիչեր տեղեակ կ’ըլլան որ մենք հոս էինք։ Ասիկա անհաճելի, մելամաղձոտ, տխուր կամ յոռետես տեսակէտ մը չէ։ Ասիկա ճշմարտութիւն է, դիմագրաւելիք իրողութիւն մը, գործնական տեսակէտ մը, եթէ միմիայն այս է կեանքը»։—1 Օգոստոս 1957, էջ 472։