7. ա) Աննան ինչո՞ւ ուխտ ըրաւ, եւ ի՞նչ պատահեցաւ։ բ) Աննային ուխտը ինչպէ՞ս պիտի ազդէր Սամուէլին (տե՛ս ստորանիշը)։

⁷ Աննան ալ Եհովային ուխտ մը ըրաւ երբ դժուար նեղութենէ մը կ’անցնէր։ Ան յուսախաբ էր քանի որ պզտիկ չէր կրնար ունենալ, որուն պատճառաւ միշտ վիրաւորական խօսքեր կը լսէր (Ա. Թագ. 1։4-7, 10, 16)։ Ան իր սիրտը Աստուծոյ բացաւ եւ ուխտեց. «Ո՛վ Տէր զօրութեան, եթէ քու աղախինիդ նեղութեանը նայիս ու զիս յիշես եւ քու աղախինդ չմոռնալով՝ քու աղախինիդ արու զաւակ մը տաս, զանիկա Տէրոջը պիտի նուիրեմ իր կեանքին բոլոր օրերուն մէջ ու անոր գլխուն վրայ ածելի պիտի չզարնուի» (Ա. Թագ. 1։11)a։ Եհովան պատասխանեց Աննայի աղօթքին եւ ան ունեցաւ իր անդրանիկ տղան՝ Սամուէլը։ Աննան որքա՜ն ուրախ էր. բայց չմոռցաւ Աստուծոյ ըրած իր ուխտը։ Երբ իր տղան ծնաւ, ան ըսաւ. «Զանիկա Տէրոջմէն խնդրեցի» (Ա. Թագ. 1։20)։