ՅԻՍՈՒՍ Փիլիպպոսի Կեսարիոյ կողմերը եկած է եւ բազմութեան մը կը սորվեցնէ, որուն մէջն են նաեւ իր առաքեալները։ Ան հետեւեալ ցնցիչ ծանուցումը կ’ընէ անոնց. «Ճշմարիտ կ’ըսեմ ձեզի թէ՝ հոս ներկայ եղողներէն մէկ քանիները կան՝ որոնք մահուան համը պիտի չառնեն, մինչեւ տեսնեն Որդին մարդոյ իր թագաւորութիւնովը եկած»։

‘Ի՞նչ ըսել կ’ուզէ Յիսուս’, հարց տուած ըլլալու էին աշակերտները։ Շուրջ շաբաթ մը ետք, Յիսուս իրեն հետ կ’առնէ Պետրոսը, Յակոբոսը եւ Յովհաննէսը եւ բարձր լեռ մը կը բարձրանան։ Հաւանաբար գիշեր է, քանի որ աշակերտները քնատ են։ Յիսուս աղօթած ժամանակ, անոնց առջեւ կ’այլափոխուի։ Իր երեսը կը սկսի փայլիլ արեւու պէս եւ իր հանդերձները՝ լոյսի պէս։

Այս տեսիլքը թէ՛ Յիսուսի եւ թէ աշակերտներուն համար ի՜նչ խրախուսիչ կ’ըլլայ։ Անիկա, Քրիստոսի Թագաւորութեան փառքին կանխացուցադրութիւն մըն է։ Արդարեւ, աշակերտները տեսան՝ «Որդին մարդոյ իր թագաւորութիւնովը եկած», ինչպէս Յիսուս շաբաթ մը առաջ խոստացեր էր։ Յիսուսի մահուընէ ետք, Պետրոս գրեց թէ ‘Քրիստոսի մեծափառութեանը ականատես եղած էին, երբ անոր հետ էին սուրբ լերանը վրայ’։