15-17. (ա) Հայրը որդին տեսնելով ի՞նչպէս վարուեցաւ։ (բ) Իր որդիին տուած պատմուճանը, մատանին եւ կօշիկները ի՞նչ կը նշանակէին։ (գ) Հօրը խնճոյք մը սարքել տալը ի՞նչ բանի նշան էր։

¹⁵ «Մինչդեռ ինք շատ հեռու էր, հայրը տեսաւ զանիկա ու գութը շարժեցաւ եւ վազելով՝ անոր պարանոցին վրայ ինկաւ ու համբուրեց զանիկա։ Որդին ալ ըսաւ անոր. ‘Հա՜յր, մեղանչեցի երկնքի դէմ ու քու առջեւդ եւ ա՛լ արժանի չեմ քու որդիդ ըսուելու’։ Բայց հայրը ըսաւ իր ծառաներուն. ‘Հանեցէք առաջին պատմուճանը ու հագցուցէք անոր եւ մատանի դրէք անոր ձեռքը ու կօշիկներ՝ անոր ոտքերը։ Եւ պարարտ զուարակը բերէք, մորթեցէք, ուտենք եւ ուրախ ըլլանք. վասն զի այս իմ որդիս մեռած էր ու ողջնցաւ, կորսուած էր ու գտնուեցաւ’։ Սկսան ուրախութիւն ընել»։—Ղուկաս 15։20-24

¹⁷ Երբ հայրը իր որդւոյն կը հասնի, անոր վիզին կ’իյնայ եւ խանդաղատանքով զինք կը համբուրէ։ Ապա իր ծառաներուն կը պատուիրէ որ իր որդւոյն պատմուճան, մատանի եւ կօշիկներ տան։ Այս պատմուճանը պարզ հագուելիք մը չէր, այլ՝ «առաջին», թերեւս պճնագեղ հանդերձ մը, որ պատուական հիւրի մը կը հրամցուէր։ Քանի որ սովորաբար ծառաները մատանի եւ կօշիկներ չունէին, հայրը յստակօրէն կ’ուզէ գիտցնել որ իր որդին բարի եկած էր որպէս լիազօրութիւն ունեցող ընտանիքի անդամ մը։ Բայց հայրը տակաւին ասկէ աւելին կ’ընէ։ Ան իր որդւոյն վերադարձը տօնելու համար խնճոյք մը սարքել կը հրամայէ։ Շատ որոշ է որ այս մարդը դժկամութեամբ չներեց, ո՛չ ալ ստիպուած եղաւ ներելու, պարզապէս քանի որ որդին վերադարձած էր, այլ, ինք ուզեց ներողամիտ ըլլալ։ Անիկա զինք ուրախացուց։