Այս միջոցին, հօրը ‘մեծ որդին ագարակն էր’։ Պատմութեան մնացեալ մասը լսելով, կրնա՞ք անոր ինքնութիւնը ճշդել։ Յիսուս մեծ որդւոյն մասին կ’ըսէ. «Երբ եկաւ ու տանը մօտեցաւ, նուագարաններու եւ պարերու ձայն լսեց։ Ծառաներէն մէկը իրեն կանչելով՝ հարցուց, թէ ‘Այս ի՞նչ է’։ Անիկա ալ ըսաւ անոր. ‘Եղբայրդ եկաւ ու հայրդ պարարտ զուարակը մորթեց, վասն զի ողջ առողջ ձեռք ձգեց զանիկա’։ Իսկ ինք բարկացաւ ու չէր ուզեր ներս մտնել, ուստի իր հայրը դուրս ելլելով կ’աղաչէր անոր։ Անիկա պատասխան տալով՝ ըսաւ հօրը. ‘Ահա այսչափ տարի է, որ քեզի կը ծառայեմ ու բնաւ քու խօսքէդ դուրս չելայ ու ինծի երբեք ուլ մը չտուիր, որ իմ բարեկամներուս հետ ուրախութիւն ընէի։ Բայց երբ եկաւ այդ քու որդիդ, որ քու ստացուածքդ բոզերու հետ կերաւ, անոր մորթեցիր պարարտ զուարակը’»։

Սակայն, արդի օրերուն այս երկու որդիները որո՞նք կը պատկերացնեն։ Անոնք պէտք է ըլլան այն անհատները, որոնք Եհովայի նպատակներուն մասին բաւարար գիտութիւն ստացած են, որպէսզի իրեն հետ յարաբերութեան մէջ մտնեն։ Մեծ որդին կը պատկերացնէ «պզտիկ հօտ»ի անդամներէն կամ «երկինքը գրուած անդրանիկներ»էն ոմանք։ Ասոնք մեծ որդիին վերաբերմունքին նման դիրք մը որդեգրեցին. երկրային դասակարգ մը՝ «ուրիշ ոչխարներ»ը՝ ողջունելու փափաքը չունէին, որ այժմ աւելի ուշադրութիւն կը ստանար։