4, 5. Հռովմայեցիս 15։1-3–ի մէջ, Յիսուսի մտավիճակին ո՞ր երեսակը շեշտուած է, եւ Քրիստոնեաները ի՞նչպէս կրնան ընդօրինակել զինք։

⁴ Քրիստոս Յիսուսի մտավիճակը ունենալուն մէջ ի՞նչ պարփակուած է։ Հռովմէացիներուն գրած Պօղոսի նամակին 15–րդ գլուխը մեզի կ’օգնէ որ այդ հարցումին պատասխանենք։ Այս գլուխին առաջին քանի մը համարներուն մէջ, Պօղոս Յիսուսի աչքառու մէկ յատկութեան կ’ակնարկէ, երբ կ’ըսէ. «Մենք որ զօրաւոր ենք, պէտք է տկարներուն տկարութիւնը վերցնենք ո՛չ միայն մեր անձին հաճոյ ըլլալու համար, հապա մեզմէ ամէն մէկը շինութեան համար իր ընկերին հաճոյ ըլլայ՝ բարի բաներու մէջ։ Քանզի Քրիստոս ալ ո՛չ թէ իր անձին հաճոյ եղաւ, հապա ինչպէս գրուած է՝ ‘Քեզ նախատողներուն նախատինքները իմ վրաս ինկան’»։—Հռովմայեցիս 15։1-3

6. Ի՞նչ կերպով կրնանք ընդօրինակել հակառակութեան եւ նախատինքի հանդէպ Յիսուսի հակազդեցութիւնը։

⁶ Ուրիշ գեղեցիկ յատկանիշ մը որ Յիսուս յայտնաբերեց՝ միշտ դրական եղող խորհուրդի ու արարքի օրինակ մըն էր։ Ան բնա՛ւ թոյլ չտուաւ որ ուրիշներու ժխտական վերաբերմունքը, Աստուծոյ ծառայելու իր գեղեցիկ կեցուածքին ազդէր. մենք ալ նոյնը պէտք է ընենք։ Երբ Աստուած հաւատարմաբար պաշտելուն համար նախատուեցաւ ու հալածուեցաւ, Յիսուս համբերութեամբ տոկաց՝ առանց գանգատելու։ Ան գիտէր թէ անոնք որոնք կը ջանան ‘շինութեան համար իրենց ընկերին հաճոյ ըլլալ’՝ հակառակութիւն պիտի ակնկալեն անհաւատ եւ անհասկացող աշխարհէն։

7. Յիսուս ի՞նչպէս համբերութիւն ցոյց տուաւ, իսկ մենք ինչո՞ւ պէտք է նոյնը ընենք։

⁷ Յիսուս ուրիշ կերպերով ալ պատշաճ վերաբերմունք ցոյց տուաւ։ Ան բնաւ Եհովայի հանդէպ անհամբեր չգտնուեցաւ, այլ համբերութեամբ սպասեց Իր նպատակներուն գործադրման։ (Սաղմոս 110։1. Մատթէոս 24։36. Գործք 2։32-36. Եբրայեցիս 10։12, 13) Ասկէ զատ, Յիսուս բնաւ անհամբեր չէր իր հետեւորդներուն նկատմամբ։ Անոնց ըսաւ. «Ինծմէ սորվեցէք». քանի որ ինք «հեզ» էր, իր հրահանգները կերտիչ եւ հանգստացուցիչ էին։ Իսկ քանի որ «խոնարհ» էր, ան բնաւ գոռոզ կամ յաւակնոտ չէր։ (Մատթէոս 11։29) Պօղոս մեզ կը քաջալերէ որ Յիսուսի ունեցած վերաբերմունքին այս երեսակները ընդօրինակենք, երբ կ’ըսէ. «Ձեզմէ ամէն մէկը նոյն միտքը [«մտավիճակը», ՆԱ] թող ունենայ, որ Քրիստոս Յիսուսին մէջ էր. որ Աստուծոյ կերպարանքը ունենալով, յափշտակութիւն մը չսեպեց Աստուծոյ հաւասար ըլլալը. հապա անձը ունայնացուց ծառայի կերպարանք առնելով՝ մարդոց նման ըլլալով»։—Փիլիպպեցիս 2։5-7

8, 9. (ա) Ինչո՞ւ ոչ–անձնասէր վերաբերմունք մը մշակելու համար պէտք է աշխատինք։ (բ) Եթէ Յիսուսի ձգած օրինակին հետեւելու մէջ թերանանք, ինչո՞ւ պէտք չէ յուսահատինք. Պօղոս ի՞նչպէս լաւ օրինակ մըն էր այս ուղղութեամբ։

⁸ Դիւրին է ըսել որ կը փափաքինք ուրիշներուն ծառայել եւ անոնց կարիքները մերիններէն առաջ դասել։ Բայց պարկեշտօրէն քննելով մեր մտավիճակը, կրնայ յայտնուիլ որ մեր սիրտը այդ հակումը լման կերպով չունի։ Ինչո՞ւ։ Նախ՝ մենք Ադամէն ու Եւայէն անձնասիրութիւն ժառանգած ենք. երկրորդ՝ կ’ապրինք աշխարհի մը մէջ որ անձնասիրութիւն կը քաջալերէ։ (Եփեսացիս 4։17, 18) Ոչ–անձնասէր վերաբերմունք մը զարգացնել յաճախ կը նշանակէ մեր բնածին անկատար բնոյթին հակառակ մտածելակերպ մը մշակել։ Ասիկա վճռակամութիւն եւ ջանք կը պահանջէ։