6 Jehóva gekk fram hjá honum og kallaði: „Jehóva, Jehóva, miskunnsamur+ og samúðarfullur+ Guð sem er seinn til reiði,+ sýnir tryggan kærleika*+ í ríkum mæli og er alltaf sannorður.*+

12 Í neyð sinni sárbændi hann Jehóva Guð sinn um miskunn* og auðmýkti sig mjög frammi fyrir Guði forfeðra sinna. 13 Hann bað ítrekað til hans og Guð var djúpt snortinn af bæn hans. Hann heyrði innilega bæn hans um miskunn og lét hann snúa aftur til Jerúsalem og endurheimta konungdóm sinn.+ Þá skildi Manasse að Jehóva er hinn sanni Guð.+