Jobsbók
32 Mennirnir þrír hættu nú að svara Job því að hann var sannfærður um að hann væri réttlátur.*+ 2 En Elíhú, sonur Barakels Búsíta+ af ætt Rams, hafði reiðst ákaflega. Hann var reiður út í Job fyrir að reyna að sýna fram á að hann væri réttlátur frekar en Guð.+ 3 Hann var líka reiður út í kunningja hans þrjá vegna þess að þeir höfðu engin svör heldur höfðu sakað Guð um vonsku.+ 4 Elíhú hafði beðið með að svara Job því að hinir voru eldri en hann.+ 5 Þegar hann sá að fátt var um svör hjá þremenningunum hélt hann ekki lengur aftur af reiði sinni. 6 Elíhú, sonur Barakels Búsíta, tók því til máls og sagði:
„Ég er ungur
en þið eruð aldraðir.+
Þess vegna sýndi ég þá virðingu að halda aftur af mér+
og vogaði mér ekki að segja ykkur það sem ég veit.
7 Ég hugsaði: ‚Aldurinn* tali
og árafjöldinn miðli visku.‘
8 En það er andinn í mönnunum,
andi Hins almáttuga, sem veitir þeim skilning.+
10 Þess vegna segi ég: ‚Hlustið á mig,
þá skal ég segja ykkur það sem ég veit.‘
11 Ég beið eftir að heyra hvað þið hefðuð að segja,
ég hlustaði á röksemdir ykkar+
meðan þið leituðuð að réttu orðunum.+
12 Ég fylgdist með ykkur af athygli
en enginn ykkar gat sannað að Job hefði á röngu að standa*
eða hrakið rök hans.
13 Segið því ekki: ‚Við höfum fundið viskuna.
Það er Guð en ekki maður sem leiðréttir hann.‘
14 Job beindi ekki orðum sínum að mér
þannig að ég ætla ekki að svara honum á sama hátt og þið.
15 Þeim er brugðið, þeim er svarafátt,
þeir hafa ekkert meira fram að færa.
16 Ég hef beðið en þeir eru þögulir,
þeir standa bara þarna og hafa ekkert meira að segja.
17 Nú ætla ég að leggja eitthvað til málanna,
ég ætla líka að segja það sem ég veit
18 því að mér liggur mikið á hjarta,
andinn í brjósti mér knýr mig.
19 Ég er eins og vín í þéttum belg,
eins og nýr vínbelgur sem er við það að springa.+
20 Leyfið mér að tala svo að mér létti!
Ég vil opna munninn og svara.
21 Ég ætla ekki að vera hlutdrægur+
né smjaðra fyrir nokkrum manni*
22 því að ég kann ekki að smjaðra.
Ef ég gerði það yrði skapari minn fljótur að ryðja mér úr vegi.