Önnumst óstyrka

1. Við öll höfum veikleika,

veikja hugarró.

Okkar faðir ástríkur

elskar okkur þó.

Mikil er miskunn hans,

máttug ást skaparans.

Líkjumst Guði látlaust

í lífsins ólgusjó.

2. Virðist sumir veikburða,

vanti hjálp og lið,

óttann oft við getum lægt

ástrík þeim við hlið.

Hjörð Guðs þeir heyra til,

hann segir: „Ég þig skil.“

Megum þeirra þjáning sjá,

þeir svo hljóti frið.

3. Frekar en að fordæma

fetum spor Krists í.

Enn þá meir má ávinna

ef við erum hlý.

Lýsum upp dapra lund,

léttum þeim raunastund.

Þegar hlýleg hjálpum þeim

hughraust verða’ á ný.