ᲦᲕᲗᲘᲡᲐᲓᲛᲘ ᲔᲠᲗᲒᲣᲚᲔᲑᲐ

ამ ფრაზაში იგულისხმება ღვთის პატივისცემა, თაყვანისცემა და მსახურება, რაც მისი უზენაესობისადმი ერთგულებასაც მოიცავს. ამ აზრის გადმოსაცემად ბიბლიაში გამოყენებულია ბერძნული სიტყვა ევსებეა და მისგან ნაწარმოები ზედსართავი სახელები, ზმნიზედები და ზმნური ფორმები. ბიბლიაში გამოყენებული ეს არსებითი სახელი შეიძლება სიტყვასიტყვით ითარგმნოს როგორც „სათანადო პატივისცემა“. ეს სიტყვა მიუთითებს ისეთის პატივისცემასა და ერთგულებაზე, ვინც ნამდვილად წმინდა და მართალია (შდრ. 2პტ. 1:6, Int). ღვთისადმი ერთგულების საპირისპირო აზრს გადმოსცემს სიტყვები „უღვთოობა“ და „უპატივცემულობა“ (ბერძ. ასებეა).

ნაიჯელ ტერნერი თავის წიგნში წერს: „იმდროინდელ წარწერებში სიტყვა ევსებეა ზოგჯერ რელიგიური თავდადების აზრს ატარებს … მაგრამ რომის ბატონობის დროს საერთო ბერძნულ ენაში მისი ზოგადი მნიშვნელობა იყო ერთგულება … ქრისტიანებისთვის ევსებეა ღვთის ერთგულების უმაღლესი გამოხატულებაა“ (Christian Words, 1981, გვ. 111). ბიბლიაში ფრაზა „ღვთისადმი ერთგულება“ მიუთითებს თავგანწირულ ერთგულებაზე, რომელიც მხოლოდ და მხოლოდ იეჰოვა ღმერთს ეკუთვნის.

ამ სიტყვის მონათესავე ზედსართავი სახელი ევსებეს ღვთისმოსავს, ღვთის ერთგულს ნიშნავს და გვხვდება საქმეების 10:2, 7-სა და 2 პეტრეს 2:9-ში (საქმეების 10:2-ში ევსებეს ქართულ „ახალი ქვეყნიერების თარგმანში“ გადმოტანილია როგორც „მორწმუნე“). როგორც ჯონ ტიტმანი აღნიშნავს თავის ნაშრომში, ევსებეს „გამოხატავს ღვთაებისადმი ღრმა პატივისცემას, რომელიც საქმეებში, განსაკუთრებით კი ღვთის თაყვანისცემაში ვლინდება … ასეთი [ევსებეს] ადამიანი საქმით ამტკიცებს ღვთისმოსაობას“ (Remarks on the Synonyms of the New Testament, ედინბურგი, 1833, ტ. I, გვ. 253, 254).

ზმნა ევსებეო 1 ტიმოთეს 5:4-ში ეხება იმას, თუ როგორ უნდა ეპყრობოდნენ დაქვრივებულ ქალებს შვილები და შვილიშვილები. ედუარდ რობინსონი თავის ლექსიკონში წერდა, რომ ევსებეოში შეიძლება იგულისხმებოდეს ვინმეს წინაშე მოვალეობის გრძნობის ქონა (A Greek and English Lexicon of the New Testament, 1885, გვ. 307). ამიტომ ზოგ თარგმანში ზემოხსენებული მუხლი შემდეგნაირად არის გადმოტანილი: „მათ ჯერ ის უნდა ისწავლონ, როგორ შეასრულონ თავიანთი ვალდებულება ოჯახის წინაშე“ (JB; შდრ. The New English Bible, The Bible in Basic English, სსგ). ღმერთია ოჯახის დამფუძნებელი (ეფ. 3:14, 15). ბიბლიაში ღვთის სახლეულობა ოჯახს არის შედარებული. აქედან გამომდინარე, მოწიწება ან ღვთისადმი ერთგულების გამოვლენა ქრისტიანულ ოჯახში ღვთის პატივისცემას და ღვთის იმ მითითებების გათვალისწინებას ნიშნავს, რომლებიც ოჯახსა და ოჯახის წევრების კარგ საქციელს ეხება. ამ აზრს ეთანხმება „ახალი ქვეყნიერების თარგმანი“, სადაც ეს მუხლი შემდეგნაირადაა გადმოტანილი: „თუ ქვრივს შვილები ან შვილიშვილები ჰყავს, მათ ჯერ თავიანთ ოჯახში ისწავლონ ღვთისადმი ერთგულების გამოვლენა“.

„ღვთისადმი ერთგულების წმინდა საიდუმლო“. ღვთისადმი ერთგულების საუკეთესო ნიმუში იესო ქრისტემ დაგვიტოვა. მოციქულმა პავლემ ტიმოთეს მისწერა: «ღვთისადმი ერთგულების წმინდა საიდუმლო უეჭველად დიდია: „ის გამოცხადდა ხორცში, მართლად იქნა აღიარებული სულში, ეჩვენა ანგელოზებს, მასზე იქადაგეს ყველა ხალხში, ირწმუნეს ქვეყნიერებაში და აყვანილ იქნა დიდებაში“» (1ტმ. 3:16). სრულყოფილ კაცს, ადამს, ღვთისადმი ერთგულების სრულყოფილი მაგალითი არ დაუტოვებია. ეს ვერც მისმა არასრულყოფილმა შთამომავლებმა შეძლეს. მაშ, ვინ იქნებოდა სრულყოფილად ღვთის ერთგული? ამ წმინდა საიდუმლოს ფარდა მაშინ აეხადა, როცა ღვთის ძე დედამიწაზე ჩამოვიდა და სიცოცხლის ბოლომდე ერთგული დარჩა. სწორედ იესო უნდა ყოფილიყო ტიმოთესთვის ღვთისადმი ერთგულების სრულყოფილი მაგალითი (1ტმ. 3:15).

იესო ქრისტე ერთადერთი ადამიანი იყო, რომელიც ღვთისადმი ერთგულებას ყოველმხრივ, სრულყოფილად ავლენდა. ეს კი იმაზე მოწმობს, რომ ადამიანს შეუძლია, დარჩეს ბოლომდე ერთგული. მძიმე განსაცდელების მიუხედავად, მიწიერი ცხოვრების დასრულებამდე იესო ქრისტე იყო „ერთგული, უდანაშაულო, წაუბილწველი, ცოდვილებს ჩამოშორებული“ (ებ. 7:26). მის ერთგულებას წუნს ვერავინ დასდებდა და ღვთის წინაშე ვერავინ დაადანაშაულებდა. სიკვდილამდე იესომ თქვა: „მე ვძლიე ქვეყნიერებას“; მან აგრეთვე აღნიშნა: „ქვეყნიერების მმართველი მოდის. მას არანაირი ძალაუფლება არა აქვს ჩემზე“ (ინ. 16:33; 14:30). იესოში არ იყო არანაირი უმართლობა. მას მართებულად შეეძლო თავისი მტრებისთვის ეთქვა: „რომელი თქვენგანი მამხილებს ცოდვაში?“ (ინ. 8:46). „ღვთისადმი ერთგულების წმინდა საიდუმლოს“ გამჟღავნება იმდენად დიდებული და მნიშვნელოვანი იყო კაცობრიობისთვის, რომ მთელი დედამიწის ზურგზე უნდა გაცხადებულიყო. სწორედ იესო ქრისტეს უნდა ჰბაძავდნენ ქრისტიანული კრების წევრები ღვთისადმი ერთგულებასა და ღვთისმოსაწონ ქცევაში.

ღვთისადმი ერთგულებაში გაწაფვის და კმაყოფილების აუცილებლობა. ქრისტიანი ძალ-ღონეს არ უნდა იშურებდეს, რათა ყოველმხრივ ღვთისადმი ერთგული იყოს. ამაში წინააღმდეგობისა და დევნის ატანაც შედის (2ტმ. 3:12). ქრისტიანი პირადი გამორჩენის მიზნით არ უნდა გაიწაფოს ღვთისადმი ერთგულებაში. თუმცა ჯილდოს გარეშე არ დარჩება ის, ვინც ღვთისადმი ერთგულებას ავლენს და თან სჯერდება იმას, რაც აქვს. ბიბლიაში ნათქვამია, რომ ღვთისადმი ერთგულება „გვპირდება სიცოცხლეს ახლა“, კერძოდ, სულიერ კეთილდღეობას, კმაყოფილებას, ბედნიერებასა და აზრით აღსავსე ცხოვრებას, აგრეთვე „სიცოცხლეს … მომავალში“ (1ტმ. 4:7, 8; 6:6—8; შდრ. იგ. 3:7, 8; 4:20—22).

ღვთის ერთგული ადამიანი დევნამ და სირთულეებმა არ უნდა შეაშინოს, რადგან „იცის იეჰოვამ, როგორ დაიხსნას განსაცდელისგან ღვთის ერთგულები“ (2პტ. 2:9). მოციქული პეტრე ურჩევს ქრისტიანებს, მოთმინებას ღვთისადმი ერთგულება დაურთონ (2პტ. 1:5, 6). ის მოუწოდებს მათ „წმინდა საქციელისა და ღვთისადმი ერთგულებისკენ“, რათა გადაურჩნენ იეჰოვას სასამართლო დღეს (2პტ. 3:7, 10, 11; 1პტ. 4:18).

ღვთისადმი ერთგულების ძალა. ვინც თავს ღვთის ერთგულად თვლის, ცხოვრებით უნდა აჩვენოს, რომ ღვთისადმი ერთგულება გავლენას ახდენს მასზე. მისი ერთგულება მოჩვენებითი, თვალთმაქცური არ უნდა იყოს (1ტმ. 6:11; ეფ. 4:20—24). მან უნდა აღიაროს, რომ ღმერთს თავის სიტყვაში აქვს დადგენილი, თუ რას ნიშნავს მისდამი ერთგულება, და შესაბამისად უნდა გაითვალისწინოს მასში ჩაწერილი მოთხოვნები (ტიტ. 1:1; 2პტ. 1:3). ვინაიდან ღვთისადმი ერთგულება მხოლოდ და მხოლოდ იეჰოვას მიმართ ერთგულებას ნიშნავს, ადამიანს ღვთის სიტყვა და სული სჭირდება, რათა გაიცნოს იეჰოვა, დაუახლოვდეს და მიჰბაძოს მას (ეფ. 5:1). ასეთი ადამიანი უფრო მეტად აირეკლავს იეჰოვა ღმერთის შესანიშნავ თვისებებს (2კრ. 3:18).

თუ ვინმე ღვთის მსახურად თვლის თავს, მაგრამ საკუთარ შეხედულებებს ეყრდნობა და არა ბიბლიას, მისი სწავლება კი „ღვთისადმი ერთგულების შესაბამისი“ არ არის (რაც საეჭვოს ხდის ღვთისადმი მის ერთგულებას), „ის გაყოყოჩებულია, არაფერი ესმის, სიტყვებს ეკიდება და კამათის სენით არის შეპყრობილი“ (1ტმ. 6:3, 4). მოციქულმა პავლემ გააფრთხილა ახალგაზრდა თანამსახური ტიმოთე, რომ მორიდებოდა უღვთო ადამიანებს, რომლებსაც ღვთის ერთგულ მსახურებად მოჰქონდათ თავი. მან ტიმოთეს უთხრა, სწორად გადაეცა ჭეშმარიტების სიტყვა და თავი აერიდებინა წმინდის შემბღალავი უშინაარსო ლაპარაკისთვის, რათა ღვთის ერთგული დარჩენილიყო. შემდეგ პავლემ აღნიშნა, რომ კრებაში იქნებოდნენ ყოველგვარი ბოროტების ჩამდენნი, რომლებიც გარეგნულად ღვთის ერთგულები იქნებოდნენ, მაგრამ ღვთისადმი ერთგულება გავლენას არ მოახდენდა მათზე (2ტმ. 2:15, 16; 3:1—5). მოწაფე იუდამაც აღნიშნა, რომ ასეთები არ ავლენდნენ ღვთისადმი ნამდვილ პატივისცემასა და ერთგულებას და არ აფასებდნენ მის წყალობას. ისინი ღვთისმოსაობას საკუთარი გამორჩენისა და ხორციელი სიამოვნების მისაღებად იყენებდნენ. მათი ფარისევლობა მათ თავაშვებულ საქმეებში გამოჩნდა (იუდ. 4).

რა არის „უკანონობის საიდუმლო“, რომელზეც პავლე საუბრობდა?

ეს კიდევ ერთი საიდუმლოა, თუმცა მას საერთო არაფერი აქვს იეჰოვას „წმინდა საიდუმლოსთან“. ეს არის „უკანონობის საიდუმლო“. ჭეშმარიტი ქრისტიანებისთვის ის საიდუმლო იყო, რადგან მოციქულ პავლეს პერიოდში „უკანონობის კაცის“ ვინაობა ჯერ არ იყო დადგენილი ანუ ჯერ არ იყო გამოკვეთილი ის კლასი, რომელსაც „უკანონობის კაცი“ წარმოადგენდა. მაგრამ ამ „კაცის“ გამოჩენის შემდეგაც მისი ვინაობა უმეტესობისთვის უცნობი იქნებოდა, რადგან მისი ბოროტი საქმეები ღვთისადმი ერთგულებით იქნებოდა შენიღბული. სინამდვილეში „უკანონობის საიდუმლოში“ ღვთისადმი ერთგულებისგან განდგომა იგულისხმებოდა. როგორც პავლემ თქვა, ის უკვე მოქმედებდა მის დროს, რადგან ქრისტიანულ კრებაში თანდათანობით უკანონობა იკიდებდა ფეხს, რაც საბოლოო ჯამში, განდგომილი კლასის ჩამოყალიბებით დასრულდებოდა. მას იესო ქრისტე ბოლოს მოუღებდა თავისი მოსვლის გამოცხადებით. ეს განდგომილი, სატანის მიერ მართული „კაცი“, საკუთარ თავს იმ ყველაფერზე მაღლა დააყენებდა, «რაც „ღმერთად“ ან თაყვანისცემის საგნად იწოდება» (ბერძ. სებასმა). ამგვარად ღვთის ამ მოწინააღმდეგეს, რომელიც სატანის იარაღია, ბევრი შეჰყავს შეცდომაში და თავის საქმეთა მოზიარეებს დაღუპვის გზაზე აყენებს. „უკანონობის კაცის“ წარმატება იმით არის განპირობებული, რომ ღვთისადმი ერთგულებით ნიღბავს თავის ბოროტებას (2თს. 2:3—12; შდრ. მთ. 7:15, 21—23).