ბიბლიის თვალსაზრისი

როგორ შეგიძლია გეშინოდეს სიყვარულის ღმერთის?

„ნეტარ არს კაცი მოშიში უფლისა“ (ფსალმუნი 111:1).

თუ ბიბლიაში ნათქვამია, რომ „ღმერთი სიყვარულია“, რატომღა უნდა გვეშინოდეს მისი? (1 იოანე 4:16). საერთოდ, გავრცელებულია თვალსაზრისი, რომ სიყვარული და შიში შეუთავსებელია. მაშ, რა როლს ასრულებს შიში ღვთისადმი თაყვანისმცემლობაში? რატომ უნდა გვეშინოდეს სიყვარულის ღმერთის? თუ გამოვიკვლევთ, როგორ არის ბიბლიაში სიტყვა შიში გამოყენებული, უკეთესად გავერკვევით ამ საკითხში.

უმეტეს ენაში ერთ სიტყვას კონტექსტის მიხედვით ბევრნაირი მნიშვნელობა აქვს. მაგალითად, ზოგ ენაზე ამბობენ: „ძალიან მიყვარს ნაყინი“ და, ამავე დროს, იმასაც ამბობენ, რომ „ძალიან უყვართ შვილები“. მოცემულ შემთხვევაში ნათლად ჩანს, რომ სიყვარული განსხვავებულია ხასიათით და სიძლიერით. ასევეა ბიბლიაშიც, როცა სხვადასხვანაირ შიშზეა საუბარი. თუ ბიბლიაში ვკითხულობთ ამ სიტყვას ღვთის თაყვანისმცემლობასთან დაკავშირებით, ეს სულაც არ ეხება ძრწოლას, პანიკას ან კარსმომდგარი სასჯელით გამოწვეულ შიშს. ამისგან განსხვავებით, ღვთის შიში ჯანსაღი გრძნობაა: მასში ჩანს მოწიწება, მოკრძალება და დიდი პატივისცემა. ასეთ დიდსულოვან გრძნობებს ემატება ღვთისადმი სიყვარული და დაახლოების სურვილი, როდესაც პიროვნებას არ გაურბიხარ და არც ემალები.

ღვთისადმი შიშს არაფერი აქვს საერთო ავადმყოფურ შიშსა და სიმხდალესთან. ფსალმუნმომღერალი ღვთისმოშიშ ადამიანზე წერდა: „ცუდი ამბისა არ შეეშინდება; მტკიცეა მისი გული, მინდობილია უფალზე“ (ფსალმუნი 111:7). ბოროტეულთა და თვით სატანის მუქარაც კი ვერ დაძლევს ჩვენს პატივისცემასა და მოკრძალებას იეჰოვას მიმართ (ლუკა 12:4, 5). არავითარ შემთხვევაში არ უნდა შევშინდეთ, არამედ ღმერთს ლოცვით უნდა მივმართოთ. ბიბლიაში ვკითხულობთ, რომ „სიყვარული აძევებს შიშს“ (1 იოანე 4:18).

ზეცა და ღვთის დიდებულება

ძველ დროში მცხოვრები მეფე დავითი იყო ღვთისმოშიში ადამიანი. ის მოწიწებას გრძნობდა, როდესაც ფიქრობდა შემოქმედების სილამაზესა და სირთულეზე. ის აღტაცებული ამბობდა: „გადიდებ, რადგან საოცრებით ვარ შენივთული; საკვირველია საქმენი შენნი და ჩემმა სულმა იცის ეს სავსებით“ (ფსალმუნი 138:14). ხოლო, როდესაც ღამით ცას უყურებდა, აღფრთოვანებული ამბობდა: „ცანი ღაღადებენ ღმერთის დიდებას“ (ფსალმუნი 18:2). ნუთუ შესაძლებელია წარმოვიდგინოთ, რომ დავითი შეშინებული იყო ამით? პირიქით, მას სურვილი ჰქონდა, რომ ქებათა ქება ეგალობა იეჰოვასთვის.

დღეს უფრო და უფრო მეტს ვგებულობთ ზეცის შესახებ და უფრო მეტია აღფრთოვანების საფუძველი. ახლახანს ასტრონომებმა გამოიყენეს „ჰაბელის“ კოსმოსური ტელესკოპი, უფრო დაკვირვებით შეხედეს ზეცას და გაიგეს ის, რაც უწინ ძე ხორციელს არ სცოდნია. მათ შეარჩიეს ცის გარკვეული მონაკვეთი, რომელიც დედამიწიდან ტელესკოპით დანახულის მიხედვით ცარიელი ეგონათ და „ჰაბელის“ ფოკუსი გაასწორეს გაწვდენილ ხელისგულზე მოთავსებული ქვიშის ნამცეცისოდენა მონაკვეთზე. გადაღებულ სურათზე ტევა აღარ იყო, რადგან აღიბეჭდა არა მხოლოდ ვარსკვლავები, არამედ გალაქტიკები, მრავალმილიარდიანი ვარსკვლავის ვრცელი სისტემები, რაც ადრე ადამიანს არასოდეს უნახავს!

სამყაროს სიდიდე, იდუმალება და საოცრება დაკვირვებულ პიროვნებაში მოწიწებას იწვევს. ეს ყველაფერი კი შემოქმედის დიდებასა და ძალას გვიჩვენებს. ბიბლიაში იეჰოვა ღმერთს ‘ნათელთა მამა’ ეწოდება და ვგებულობთ, რომ ‘ანგარიშობს ვარსკვლავთა რიცხვს, ყველას თავის სახელს უწოდებს’ (იაკობი 1:17; ფსალმუნი 146:4).

სამყაროს უსასრულობა იმითაც ჩანს, რომ ციურ მოვლენებს უზარმაზარი დრო სჭირდება. „ჰაბელის“ კოსმოსური ტელესკოპით გადაღებული გალაქტიკებიდან წამოსული სხივი სივრცეში მილიარდობით წლების მანძილზე ვრცელდებოდა! ნუთუ პატარა ბავშვებივით არა ვართ ცის მუდმივობასთან შედარებით და ნუთუ მოკრძალება და მოწიწება არ უნდა ვიგრძნოთ ვარსკვლავთა შემოქმედის მიმართ? (ესაია 40:22, 26) როცა ვგებულობთ, რომ ყოველივეს შემოქმედ ღმერთს ‘ახსოვს ადამიანი და ყურადღებას აქცევს’, უფრო მეტი პატივისცემით ვეკიდებით შემოქმედს და სურვილი გვიჩნდება, უფრო ახლოს გავეცნოთ მას და ვასიამოვნოთ (ფსალმუნი 8:4, 5). ასეთ დიდ პატივისცემის გრძნობასა და მადლიერებას უწოდებს ბიბლია ღვთისადმი შიშს.

მიმტევებელი ღმერთი

ჩვენ, ყველა, არასრულყოფილები ვართ. მაშინაც კი, როდესაც ვცდილობთ ყველაფერი კარგად გავაკეთოთ, ჩვენდაუნებურად, ვცოდავთ. ასეთ შემთხვევაში უნდა გვეშინოდეს თუ არა ღვთის კეთილგანწყობის დაკარგვის? ფსალმუნმომღერალი წერდა: „თუ ცოდვებს შემოგვინახავ, უფალო, ვინ დაგიდგება? მაგრამ შენს მიერ არის შენდობა, რათა გეკრძალონ“ (ფსალმუნი 129:3, 4). შემოქმედის სიკეთე და შემწყნარებლობა ღვთის თაყვანისმცემლებში იწვევს დიდ მადლიერებასა და მოკრძალებას (ესაია 54:5–8).

ღვთის შიში გვასწავლის, ვაკეთოთ სიკეთე და ღვთის თვალში ცუდის კეთებას მოვერიდოთ. ზეციერ მამასთან ურთიერთობა ძალიან ჰგავს მოსიყვარულე მშობელი მამის ურთიერთობას შვილებთან. ზოგჯერ ბავშვებს შეიძლება აღარც კი ახსოვთ, რატომ აუკრძალა მამამ ქუჩაში თამაში. მაგრამ, როდესაც უნებურად სურთ სამანქანო გზაზე გადავარდნილი ბურთის გამოდევნება, ახსენდებათ მამის სიტყვები და ჩერდებიან, ამან კი, ადვილად შესაძლებელია, ისინი აშკარა სიკვდილს გადაარჩინოს. ეს შეგვიძლია შევადაროთ უკვე ჩამოყალიბებული პიროვნების შიშს იეჰოვას მიმართ, როდესაც ის ცდილობს, რომ საკუთარი ან სხვების ცხოვრების დამღუპველი არაფერი ჩაიდინოს (იგავნი 14:27).

ღვთის განაჩენისადმი შიში

ზემოთქმულისგან განსხვავებით, პიროვნებას, რომელსაც სინდისი ნებას რთავს, არ ასიამოვნოს ღმერთს, აქვს საფუძველი სხვაგვარად ეშინოდეს. ადამიანთა მთავრობა სჯის კრიმინალურ ელემენტებს, ღმერთსაც აქვს სრული უფლება, ზომები მიიღოს თვითნება, მოუნანიებელი ცოდვილის წინააღმდეგ. ზოგმა უფრო მეტი მონდომებით განაგრძო ბოროტების კეთება, ისარგებლა იმით, რომ ღმერთმა დროებით დაუშვა ბოროტება. მაგრამ ბიბლია ნათლად გვიჩვენებს, რომ ერთხელაც იქნება ღმერთი გაანადგურებს ბოროტეულებს (ფსალმუნი 36:9, 10; ეკლესიასტე 8:11; 1 ტიმოთე 5:24). მოუნანიებელ ბოროტეულებს ნამდვილად უნდა ეშინოდეთ ღვთის სასჯელის. მაგრამ ეს შიში არ უნდა აგვერიოს ბიბლიით მოწონებულ შიშში.

ბიბლია იეჰოვასადმი შიშს უკავშირებს ცხოვრებაში ყოველივე საუკეთესოს: სიმღერას, სიხარულს, ნდობას, სიბრძნეს, დიდხანს სიცოცხლეს, საკუთარი ღირსების გრძნობას, კეთილდღეობას, იმედს, მშვიდობასა და ა. შa. თუ ყოველთვის გვექნება ღვთისადმი შიში, ასეთი კურთხევებით მარადიულად დავტკბებით (მეორე რჯული 10:12–14).

[სქოლიო]

[სურათის საავტორო უფლება 26 გვერდზე]

Courtesy of Anglo-Australian Observatory, photograph by David Malin