საყვირის დაყვირების დღესასწაული

ეს დღესასწაული აღინიშნებოდა მეშვიდე თვის, ეთანიმის (თიშრი) პირველ დღეს ახალმთვარობისას. ებრაელთათვის ის საერო წლის დასაწყისი იყო. ეს დღესასწაული განსხვავდებოდა ახალმთვარობის დღესასწაულისგან, რომელიც ყოველი მომდევნო 11 თვის დასაწყისში აღინიშნებოდა, და უფრო მნიშვნელოვანიც იყო. საყვირის დაყვირების დღესასწაული წმინდა შეკრების დღე უნდა ყოფილიყო, რომლის დროსაც მუშაობა იკრძალებოდა.

ამ დღესასწაულის სახელწოდება მომდინარეობს შემდეგი მითითებიდან: „სრული დასვენების დღე იყოს თქვენთვის, საყვირის ხმით გასახსენებელი“, „საყვირის დაყვირების დღე იყოს ის თქვენთვის“. ამ დღეს ყოველდღიური და ახალმთვარობისთვის განკუთვნილი შესაწირავების გარდა უნდა შეეწირათ ერთი მოზვერი, ერთი ვერძი, შვიდი მამალი თოხლი და მასთან ერთად წმინდად დაფქული ფქვილით ზეთში მოზელილი მარცვლეული შესაწირავი, აგრეთვე მამალი თიკანი ცოდვის შესაწირავად (ლვ. 23:24; რც. 29:1—6).

ეს მნიშვნელოვანი დღესასწაული იყო არა მარტო იმიტომ, რომ ამ დროს ახალი სამიწათმოქმედო წელი იწყებოდა, არამედ იმიტომაც, რომ იმავე თვის მე-10 დღეს გამოსყიდვის დღე აღინიშნებოდა, ხოლო მე-15 დღეს — კარვობის დღესასწაული. მოსავლის დიდი ნაწილის აღება ამ თვეში მთავრდებოდა. აღებულ მოსავალში შედიოდა ყურძენი კაცის გულის გამახალისებელი ღვინის დასამზადებლად და ზეთისხილი, რომელსაც საკვებად, გასანათებლად და მარცვლეული შესაწირავისთვის იყენებდნენ (ფს. 104:15). ასე რომ, საყვირის დაყვირების დღესასწაული იმ თვის დასაწყისში აღინიშნებოდა, როცა ხალხი იეჰოვასადმი განსაკუთრებული მადლიერებით უნდა ყოფილიყო გამსჭვალული.